Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος.

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου.

της Ισμήνης

 «Χριστούγεννα, πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου.

για βγάτε, δέτε, μάθετε πώς ο Χριστός γεννιέται.

Γεννιέται κι' ανατρέφεται στο μέλι κι στο γάλα.

Το μέλι τρων οι άρχοντες, το γάλα οι αφεντάδες

και το μελισσοβότανο το λούζοντ' οι κυράδες»

Τι ωραία που ακούγονται τα κάλαντα και οι παιδικές φωνούλες  με τα τρίγωνα στο χέρι, κοκκινισμένες μυτούλες από το κρύο, να χτυπάνε το ρόπτρο της  ξύλινης πόρτας, να ανοίγει η οικοδέσποινα με αλευρωμένα τα χέρια και αυτά να ρωτάνε :

— Να τα πούμε ;

— Να τα πείτε, να τα πείτε, ακούγεται η καλοσυνάτη απάντηση κι ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο τη  στιγμή που δίνει στα παιδάκια, λιχουδιές και ένα  κέρμα για το καλό!

Περασμένα, ξεχασμένα. Τώρα κυκλοφορούν κάτι μαντραχαλάδες με ένα  ξεκούρδιστο ακορντεόν, γυφτάκια με κόκκινα σκουφιά ή  παιδιά μεταναστών που  ψελλίζουν  τα κάλαντα  προσπαθώντας να καλύψουν την άγνοια των στίχων και  την ξενική προφορά τους.

Θυμώνω με τον εαυτό μου  που όλα αυτά μου χάλασαν την μαγεία των Χριστουγέννων.

Θυμώνω που στο όνομα του μοντερνισμού, μου  πέταξαν στο καλάθι των  αχρήστων την ομορφιά των εορτών.

Θυμώνω που  γέμισαν τα ζαχαροπλαστεία και οι φούρνοι  έτοιμα μελομακάρονα και  κουραμπιέδες, πού να φτιάχνουμε τώρα, και χάθηκε η γλυκιά μυρωδιά που ξεχυνότανε στο δρόμο από τις κουζίνες των μονοκατοικιών!

Θυμώνω που έγινα  δύσπιστη σε κάθε απλωμένο χέρι και σε κάθε παιδάκι που  κοιτάει την τσάντα μου και όχι τα μάτια μου.

Θυμώνω που δυσπιστώ ακόμα και  για αυτούς που πάνε στα συσσίτια του Δήμου ή της Εκκλησίας.

Η σκηνή στο τρόλεϊ σήμερα το πρωί, 2 γυναίκες  στα 40 σέρναμε  βαλιτσάκι με ρόδες και  συζητούσανε για τα στέκια των συσσιτίων  και διανομής τροφίμων που πηγαίνουν,  παίζοντας  με 2 κινητά στο χέρι η κάθε μία!

Θυμώνω που βλέπω στην τηλεόραση, απλωμένα χέρια να πάρουν τρόφιμα, γεμάτα δαχτυλίδια και βραχιόλια.

Θυμώνω που βλέπω τσάντες γεμάτες με άχρηστα διακοσμητικά χριστουγεννιάτικα αντικείμενα, για την εποχής σκληρής λιτότητας που ακόμα  διανύουμε!

Θυμώνω που  η κυρία του πεζόδρομου  διαμαρτύρεται για την έλλειψη χρημάτων, κρατώντας τσάντα από επώνυμο ακριβό κατάστημα.

Θυμώνω που αυτές οι σκηνές έχουν   σκληρύνει την καρδιά μου και δεν με αφήνουν να χαρώ τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!