Η εξέλιξη του real estate στην Ελλάδα

H Ελλάδα της μικροιδιοκτησίας, τελειώνει

Του Χρήστου Κώνστα, Το Χρήμα, 29/10/2013

Αυτό που πρόκειται να συμβεί μέσα στους επόμενους 24 μήνες στην αγορά των εμπορικών ακινήτων δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.

Η Ελλάδα πρόκειται να βιώσει την μεγαλύτερη στην ιστορία της, σημαντικότερη σιωπηρή μεταφορά ιδιωτικού πλούτου σε θεσμικούς επενδυτές. Η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκτησίας ακινήτων στην Ευρώπη (άνω του 80%) σταδιακά μεταφέρει την ιδιοκτησία στους θεσμικούς επενδυτές του χώρου.

Η οδός Ερμού, η λεωφόρος Κηφισίας στην Αθήνα, η Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη, με τα εκατοντάδες καταστήματα και γραφεία που κάποτε αποτελούσαν προικώα, κληροδοτήματα πλουσίων υιών και θυγατέρων, πηγή σταθερών εσόδων για τους εισοδηματίες όλων των κοινωνικών κατηγοριών, σήμερα ξεπουλιόνται όσο-όσο σε μεγάλες Εταιρείες Επενδύσεων Ακίνητης Περιουσίας (ΑΕΕΑΠ), σε funds του εξωτερικού, σε εταιρείες ανάπτυξης επαγγελματικών ακινήτων.

Οι ανώνυμες εταιρείες επενδύσεων σε Ακίνητη Περιουσία αγοράζουν συστηματικά και φθηνά ενώ οι μικροϊδιοκτήτες κατοικιών, γραφείων, καταστημάτων, οικοπέδων πωλούν απελπισμένα. Οι ιδιοκτήτες των επαγγελματικών ακινήτων καθημερινά βρίσκονται αντιμέτωποι με τα άδεια καταστήματα και γραφεία, την αναξιοποίητη περιουσία τους η οποία επιβαρύνεται για πρώτη φορά με βαριά φορολογία.

Αντιθέτως οι επαγγελματίες της αγοράς ακινήτων επωφελούνται από το ιδιαίτερα ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς που διέπει τη λειτουργία τους και περιμένουν να ψηφιστεί η σημαντική μείωση και του φόρου μεταβίβασης ώστε να ολοκληρώσουν το σχέδιό τους που θεωρητικά είναι η «επαγγελματικοποίηση» της άναρχης αγοράς ακινήτων στην Ελλάδα.

Το καλό νέο αυτής της ιστορίας είναι ότι επιτέλους τα κεφάλαια των Ελλήνων θα απελευθερωθούν. Θα πάψουν να «είναι θαμμένα στα τούβλα» και η ρευστότητα που θα αποκτήσουν μπορεί να αξιοποιηθεί για πραγματικά παραγωγικές επενδύσεις.

Στο μεταξύ οι  ανώνυμες εταιρείες επενδύσεων ακινήτων διαπραγματεύονται με τις ελληνικές τράπεζες για να αγοράσουν τα δάνεια που έχουν χορηγηθεί με ενέχυρο μεγάλα επαγγελματικά ακίνητα.

Όλα είναι έτοιμα για τη μεγάλη μεταβίβαση ιδιωτικού πλούτου στα χαρτοφυλάκια επαγγελματιών που διαχειρίζονται τις αξίες ακινήτων με τον τρόπο και τις μεθόδους που εφαρμόζονται στις αγορές του εξωτερικού. Στην υπόλοιπη Ευρώπη όμως το ποσοστό της μικρής ιδιοκτησίας ακινήτων ούτε καν πλησιάζει τα δυσθεώρητα ύψη που ισχύουν στην Ελλάδα.

Το πρόβλημα στη χώρα μας δεν έγκειται στον φόρο κατοχής που επιβάλλεται στα επαγγελματικά ακίνητα, αφού κατά μέσον όρο βρίσκεται στο 1,2% επί της αγοραίας αξίας του ακινήτου, δηλαδή κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Αυτό όμως που καθιστά την ελληνική αγορά σχετικά αναποτελεσματική είναι ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη μειωμένου φόρου κατοχής για τα μη μισθωμένα ακίνητα. Με απλά λόγια φορολογείται πλούτος που δεν παράγεται και οι ιδιώτες ιδιοκτήτες επαγγελματικών ακινήτων οδηγούνται υποχρεωτικά στην ρευστοποίηση.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το επενδυτικό ενδιαφέρον που –από καιρό- έχει εκδηλωθεί από την Fairfax στην εταιρεία ακινήτων του ομίλου της Eurobank, την Eurobank Properties ή το αντίστοιχα ισχυρό διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε για την εξαγορά της ΠΑΝΓΑΙΑ του Ομίλου της Εθνικής…

 

Η δική μου παρέλαση

της Άννας Σίλια, 24/10/2007

28η Οκτωβρίου 1953… Δεκατρία μόλις χρόνια, από το “ΟΧΙ” του Μεταξά, επιχείρησα να πω κι εγώ το δικό μου μεγάλο “ΟΧΙ”…  άσχετα αν… δεν μου “έκατσε”. Αλλά, ας τα πάρω από την αρχή.

Βασικά, εγώ είμαι εκείνο το… πανέμορφο, συνοφρυωμένο κοριτσάκι με τις μεγάλες άσπρες κορδέλες στα μαλλιά, που κάθεται στους ώμους του πατέρα της και παρακολουθεί –ανόρεχτα πια– την παρέλαση, μόνο και μόνο γιατί η Παρέλαση αυτή, είναι α-πο-κλει-στι-κά δική της… Ήταν η πρώτη μου παρέλαση (που παρακολούθησα). Τεσσεράμισυ χρονώ… ίσα που τα θυμάμαι.

Ο μπαμπάς, αφού μου εξήγησε προσεκτικά τί είναι η Παρέλαση και για ποιό λόγο γίνεται, με πήρε φρεσκολουσμένη, με τους απαστράπτοντες άσπρους “φιόγκους” στα μαλλιά και με την μικρή μου ελληνική σημαιούλα (που παρεπιπτόντως, είχε ράψει γκρινιάζοντας –λόγω φόρτου εργασίας– η μάνα μου στην ραπτομηχανή… γιατί πού νάυλον και άλλα πλαστικά εκείνη την εποχή;) και κατεβήκαμε στην… κεντρική πλατεία, όπου και γινόταν η παρέλαση.

Και ήμουν μέσ’ στην τρελή χαρά, έμπλεη ενθουσιασμού, κεφάτη και περήφανη, που θα παρακολουθούσα την πρώτη παρέλασή ΜΟΥ… κι ήταν αυτό το “ΜΟΥ”, που τα έκανε όλα σπουδαία και ήταν αυτό το “ΜΟΥ”, που… τσάκισε όλο το κέφι μου εκείνη την… μοιραία 28η Οκτωβρίου του 1953… Και τότε, ξαφνικά… την είδα…

Στην ηλικία μου αλλά λιγομίλητη, στο ύψος μου, αλλά πιο στρουμπουλή (= πιο όμορφη από μένα… τερτίπια της εποχής), με κορδέλα κι αυτή στα μαλλιά, αλλά μία, και εκείνη από ροζ σατέν (έβγαζε μάτια… ομολογουμένως)… Η… Εμινέ… Την μισούσα, θανάσιμα για τρεις βασικούς λόγους: Γιατί ήταν πιο όμορφη από μένα, πιο πλούσια από μένα και γιατί είχε για μπαμπά τον Εμβέρ Μπέη, που βασικά ήταν μπέης (δεν ήξερα τι σήμαινε, αλλά όλοι εντυπωσιάζονταν απ’ αυτό) και ήταν πανέμορφος και φορούσε και γυαλιά (πολύ sic για την εποχή) και είχε και μοτοσυκλέτα με καλαθούνα (που μας πήγαινε βόλτες) και ήταν και ο πιο καλός φίλος του μπαμπά μου και της μαμάς μου και έκανε και κάτι καταπληκτικό που επίσης δεν το καταλάβαινα, αλλά ήταν καταπληκτικό, γιατί έκανε τη μαμά μου να χαμογελάει και να κοκκινίζει ελαφρά (πράγμα που την έκανε ακόμη πιο όμορφη)… της φιλούσε το χέρι και της έλεγε: “Μπέλλα Αλεξάνδρα… Μπέλλα, μπέλλα σινιόρα”…

Μετά την ανταλλαγή φιλοφρονήσεων ανάμεσα στον μπαμπά μου και τον… Μπέη, αποφάσισαν (τι σου κάνει η Ελληνοτουρκική φιλία) να δούμε την Παρέλαση όλοι μαζί. Και το μαζί συμπεριελάμβανε και τον… Σαήτ, το… χιτλεροειδές, που βλέπετε στην φωτο, δίπλα στον Εμβέρ Μπέη, το καμάρι του… ο γιός του (που επίσης μισούσα, γιατί μια φορά μου έχωσε το κεφάλι μέσα στην –σβυστή ευτυχώς– πορσελάνινή τους σόμπα και μου φώναζε: “Φάε σκόνη και στάχτη, παλιορώσα, που φτύνεις την αδελφή μου”… δηλαδή αν ήξερε πως την έδερνα κιόλας στα κρυφά, τί θα μου έκανε;)… Ε, αυτό πια, πήγαινε πολύ… “ΟΧΙ” ξεστόμισα κι εγώ σαν τον Μεταξά… “Όχι, δεν βλέπω εγώ παρέλαση μ’ ΑΥΤΗΝ…”.

Αντί άλλης απάντησης ο πατέρας μου, με πήρε στους ώμους χαμογελώντας στον Μπέη. Ο Μπέης, πήρε την Εμινέ στους ώμους του, χαμογελώντας κι αυτός… “Παιδιά…” μουρμούρισε μέσα από τα πανέμορφα δόντια του… Από εκεί ψηλά, κοιταχτήκαμε με… ένταση.

- Να φύγεις… της σφύριξα φιδίσια.

- Όχι, δεν φεύγω… αποτόλμησε ξεδιάντροπα.

- Να φύγεις…

- Όχι…

- Ναι…

Η παρέλαση, άρχισε με τα πρώτα βροντερά “ταρατατζούμ”…

- Γιατί να φύγω;;; (Τι θράσος Χριστέ μου ! )

- Γιατί η Παρέλαση είναι δικιά μου !!!

- Είναι ΚΑΙ δικιά μου.

- Όχι είναι μόνο δικιά μου… Γιατί ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΝΝΑ… ΕΝΩ ΕΣΕΝΑ, ΕΜΙΝΕ !!! (Μα καλά, δεν καταλάβαινε; )

Τότε, πάνω στην κορύφωση της έντασης, ίσα που είχα πιστεψει ότι την… ρούμπωσα, μπήκε στη μέση ο αχώνευτος βασανιστής αδερφός της:

- Ούτε δικιά σου είναι η Παρέλαση… Θα ήταν δικιά σου, αν σε λέγανε… Αθηνά… ή Άρτεμη… ή Αφροδίτη… (“ψαγμένο” το… χιτλεροειδές).

- Η Παρέλαση είναι… όλων των Ελλήνων… Γιορτάζουμε το “ΟΧΙ”, που είπαμε στους Ιταλούς… (μου χαμογέλασε ο Εμβέρ Μπέης, χαϊδεύοντάς μου το μάγουλο, πράγμα, που κόντεψε να… τσακίσει τον “τσαμπουκά” μου).

- Μπαμπά, να… φύγουμε εμείς… (γκρίνιαξα, με τις ελπίδες μου να εξανεμίζονται).

- Δεν έχουμε να πάμε πουθενά… Θα δούμε την Παρέλαση, όποιου κι αν είναι…(η φωνή του ήταν κοφτή)… Να, να… περνάνε οι Τσολιάδες και οι Αμαλίες… (δεν με ένοιαζε τίποτε πια)… Εϊ, Ντικράν (έτσι λέγανε τον πλανόδιο, φαλακρό φωτογράφο), έλα… βγάλε μας μια φωτογραφία, μπας και πάψουν να μαλώνουν τα κορίτσια…

Άννα-Σίλια

---

Η δική μου προσωπική ανάμνηση από ανάλογο γεγονός είναι που καθόμουν στο ρείθρο του πεζοδρομίου στη Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από τα ανθοπωλεία της Βουλής και ρώταγα βαριεστημένος τον πατέρα μου: "Μπαμπά, πότε θα περάσει;" Αυτός με καθησύχαζε, "Έρχεται σε λίγο..." Και γύρω κόσμος πολύς. Μέχρι που πέρασε, ο βασιλιάς, μέσα σε φέρετρο πάνω σε πυροβόλο! Ήταν η κηδεία του Γεώργιου Β', το 1947… Τεσσάρων ετών εγώ! Αργότερα έμαθα ότι στήθηκε εκεί ο πατέρας μου με τρία παιδιά, μήπως και δεν τον θεωρούσαν εθνικόφρονα… Δυστυχώς δεν βγάλαμε φωτογραφία!

.

Πελατειακές σχέσεις και λαϊκισμός

Ερευνα για την οικονομική ύφεση και την ανεργία στη χώρα μας δημοσιεύει η ηλεκτρονική έκδοση του Spiegel.

 

Καθημερινή, 27/10/2013

Η οικονομική ύφεση πλήττει ιδιαίτερα την μεσαία τάξη στην Ελλάδα υποστηρίζεται σε έρευνα που δημοσιεύει στα γερμανικά η ηλεκτρονική έκδοση του Spiegel Online.

Στην έρευνα που έκαναν η Φραγκίσκα Μεγαλούδη και ο Στέλιος Παπαρδέλας αναφέρονται μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

 

«Ηράκλειο 2013. Ο Γιώργος Κουτσογιάννης δεν έχει χρόνο για πολιτική. Είναι πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να σώσει την οικογενειακή του επιχείρηση. Το εμπορικό του κατάστημα βρίσκεται σε μια από τις παλαιότερες οδούς του Ηρακλείου, πρωτεύουσα της Κρήτης. Άδεια μαγαζιά και άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή δεν είναι πλέον σπάνιο φαινόμενο για τον δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Και ο σαραντατριάχρονος πρέπει να δώσει τη δική του μάχη για να μην χρεοκοπήσει η επιχείρηση που κληρονόμησε από τον πατέρα του.

«Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίνησε το 2010», διηγείται ο Κουτσογιάννης. «Τότε ο τζίρος μειώθηκε κατά 90%. Σε ένα καλό μήνα το μαγαζί αποφέρει 500 ευρώ, ενώ έχει πάγια μηνιαία έξοδα 1300 ευρώ. Δεν έχω τη δυνατότητα πια να πληρώνω τις εισφορές στο ασφαλιστικό μου ταμείο και δεν τις πληρώνω». Με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά μετακόμισαν στο σπίτι της μητέρας του, ενώ έχουν μειώσει δραστικά τα έξοδα τους. Γάλα αγοράζουν μόνο σε προσφορά και δεν έχουν τη δυνατότητα για κάτι τόσο απλό, όπως ένα παγωτό για τα παιδιά. «Νιώθω», λέει, «σαν να γλίστρησε η ζωή μου μέσα από τα δάχτυλά μου».

Σαν τον Κουτσογιάννη είναι πολλοί, καθώς η οικονομική ύφεση διανύει τον έκτο χρόνο και η κρίση πλήττει τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα. Από το 2009, το εισόδημα έχει μειωθεί κατά 30% και ο αριθμός των φτωχών μέσα σε δύο χρόνια, από το 2009 έως το 2011, αυξήθηκε κατά 200,000 αγγίζοντας τα 2,3 εκατομμύρια, σε ένα πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων. Το ένα τρίτο των ανθρώπων είναι άνεργοι.

Στην έρευνα τονίζεται πως αν κάποιος στην Ελλάδα θέλει να κατανοήσει τις αιτίες της σημερινής κρίσης, πρέπει να ανατρέξει στη δεκαετία του ΄70. Το τέλος της επτάχρονης δικτατορίας, τον Ιούλιο του 1974, καταγράφεται ως η πιο σημαντική ημερομηνία στη νεότερη ελληνική ιστορία. Τότε δημιουργήθηκαν νέες πολιτικές ελίτ που διεκδικούσαν σταθερή εκλογική βάση. Το κλειδί γι’ αυτό ήταν οι πελατειακές σχέσεις και ο λαϊκισμός.

Μάλιστα το δημοσίευμα συνεχίζει κάνοντας αναφορά στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

«Η πρώτη εκλεγμένη συντηρητική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή κρατικοποίησε τράπεζες, μέσα μεταφοράς και ναυπηγεία. Το αποτέλεσμα ήταν ένας δημόσιος τομέας στον οποίο έβρισκαν θέση οι κομματικοί φίλοι. Ο διάδοχος του Κ. Καραμανλή, ο σοσιαλιστής Ανδρέας Παπανδρέου συνέχισε την πελατειακή πολιτική από το 1981, ενώ παράλληλα είχε υποσχεθεί και ριζικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Οι πολιτικοί μοίραζαν δώρα. «Παράλληλα υπήρχαν ήδη από τις δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα πολλά προβλήματα: πληθωρισμός, δύο πετρελαϊκές κρίσεις, αποβιομηχάνιση. Οι οικονομικές ελίτ της χώρας στερέωσαν ένα σύστημα προβληματικό», λέει ο Ευστράτιος Τσοτσορός καθηγητής οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής μεταρρύθμισης στο Πάντειο πανεπιστήμιο. «Και το έκαναν αυτό εις βάρος της ανταγωνιστικότητας για να εξασφαλίσουν το προσωπικό τους όφελος».

Οι Έλληνες έγιναν πλουσιότεροι, αλλά αυτό είχε ελάχιστη σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας».

Όλα αυτά συνέβαιναν πολύ πριν την είσοδο στο ευρώ, που σηματοδοτεί και την υποτιθέμενη πτώση. Όταν εισήχθη το ενιαίο νόμισμα, το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος εκτοξεύτηκαν. Ο δανεισμός στη δεκαετία του ενενήντα αυξήθηκε κατά μέσο όρο 4% του ΑΕΠ φτάνοντας πλέον το 10%. Το ευρώ έφερε την ψευδαίσθηση της ευημερίας, αλλά οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης ήταν στο πλαίσιο των αναποτελεσματικών πολιτικών που εφάρμοσαν οι πολιτικοί στη δεκαετία του εβδομήντα. Παρόλα αυτά η ανάπτυξη στην Ελλάδα είχε θεωρηθεί θετική. «Οι οικονομικές προοπτικές στην Ελλάδα φαίνονται καλές», έγραφαν οι Times το 2007.

Οικονομολόγοι και αναλυτές αισιοδοξούσαν ότι η Ελλάδα θα διατηρήσει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 2000 και όταν ξεκίνησε η κρίση, άρχισε και η κριτική για τον δήθεν πολυτελή τρόπο διαβίωσης των Ελλήνων.

«Ο φόβος και η οργή του κόσμου πηγάζει από το γεγονός ότι οι πολιτικές και οι οικονομικές ελίτ δείχνουν να μην έχουν επηρεαστεί από την κρίση» τονίζεται στην έρευνα.

 

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Γράμμα σε ένα εγκαταλελειμμένο παιδί

της Ισμήνης

Αγαπημένε  άγνωστε μικρέ μου  φίλε και φίλη, μέσα από την καρδιά μου θα ήθελα να σε  ευχαριστήσω για  όλα  αυτά που μου έμαθες τις ώρες που είμαστε μαζί. Βρεθήκαμε  κοντά σε ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου, με κοίταζες φοβισμένα, αναρωτιόσουνα ποια είμαι ενώ   ακόμα δεν είχες αποβάλει τον φόβο και την δυσπιστία ότι ήσουνα εκεί για το καλό σου.

Με έμαθες ότι η μητρική αγάπη δεν είναι δεδομένο για κάθε παιδί.

Με έμαθες ότι η προτεραιότητα για κάποιους γονείς είναι η εγκατάλειψη και η αδιαφορία και όχι η στοργή και η προστασία.

Με έμαθες ότι το θείο δώρο της μητρότητας είναι βάρος για κάποιες μητέρες και ο πατέρας δεν είναι προστάτης, αλλά δυνάστης.

Με   το βλέμμα της αθωότητας  αφέθηκες στην φροντίδα μου και άπλωσες το χέρι σου με εμπιστοσύνη πια, να στο κρατάω την ώρα που πηγαίναμε βόλτα ή σε έβαζα να κοιμηθείς.

Ένοιωσα ότι σε κέρδισα γιατί όταν έφευγα  και μου έδωσες να πάρω μαζί μου γραμμένο σε ένα κομμάτι χαρτί το όνομά μου, στην ακαταλαβίστικη μητρική σου γλώσσα και με ρωτούσες με αγωνία «πότε θα ξανάρθεις;» 

Σε ευχαριστώ  Μαιρούλα, Φερχάν, Ελπίδα, Κώστα, Άγγελε, Έλτον , Φαίη και όλους εσάς που σας άφησαν σαν να  είσαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού!

(Από την εθελοντική μου προσφορά στο ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ)

 

 

Όλοι τώρα λένε «όχι»

του Μπάμπη Παπαδημητρίου, Καθημερινή, 22/10/2013

Είναι προφανές ότι οι συμβολισμοί έχουν σπουδαίο ρόλο στην καθημερινότητά μας. Είναι επίσης αυτονόητο ότι οι αποφάσεις πολιτικής χρειάζονται την κατάλληλη προετοιμασία κοινής γνώμης και βουλευτών. Όμως, ενόψει του δεύτερου γύρου των συζητήσεων, που θα έχει με τους ελεγκτές της τρόικας η κυβέρνηση, δυσκολεύομαι να κατανοήσω σε τι, ακριβώς, λέει «όχι». Γίναμε όλοι τόσο συμβολιστές ώστε σοβαροί άνθρωποι να αναρωτιούνται αν διάλεξαν επίτηδες την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου για να έλθουν στην Ελλάδα οι επικεφαλής της τρόικας!

Αποδεικνύεται πόσο διαδεδομένη είναι η πεποίθηση ότι το κράτος μας λειτουργεί σε καθεστώς μειωμένης ανεξαρτησίας, επειδή οι υπουργοί του Εκτελεστικού υποχρεώνονται να πάνε κόντρα στους μικροκομματικούς υπολογισμούς.

Είναι αλήθεια πως όλα όσα έγιναν μετά το φθινόπωρο του 2008, όταν ελήφθησαν τα πρώτα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης, δεν πέτυχαν τον στόχο τους και, συχνά, είχαν πολύ σοβαρές παρενέργειες.

Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι χωρίς την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, η Ελλάδα θα ζούσε τώρα μια ανείπωτη τραγωδία. Δεν είναι άσκοπο, όταν μας προσφέρεται η ευκαιρία, να ανασκοπούμε ολόκληρο το πλαίσιο αλληλεγγύης. Προσέξτε μερικά από τα προνόμια που εξασφαλίσαμε μετά το 2010:

• Αναχρηματοδότηση από τα κράτη της Ζώνης του Ευρώ των δύο τρίτων όλων των δανείων της Ελληνικής Δημοκρατίας.
• Αναχρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όλων των κεφαλαίων που έχασαν οι τράπεζες από τη φυγή των καταθετών, την καταστροφή των μετόχων, την περικοπή των ομολόγων και όλων των κακών ή προβληματικών δανείων, που δεν πληρώνουν οι εγχώριοι δανειολήπτες.
• Δωρεάν παραχώρηση των προγραμμάτων περιφερειακής ανάπτυξης, αφότου καταργήθηκε ο όρος της εθνικής συμμετοχής.
• Δάνεια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με μοναδικούς προνομιακούς όρους.
• Κατ’ εξαίρεση χρηματοδότηση των ελλειμμάτων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε μέγεθος που δεν υπήρξε ποτέ πριν και αποτελεί πρόκληση για τα φτωχότερα κράτη-μέλη.
• Τεχνική αναπτυξιακή και μεταρρυθμιστική υποστήριξη που δεν είχε καμία άλλη χώρα μεταπολεμικώς.

Απογοητεύει το γεγονός ότι κάθε φορά που πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα, τα εκάστοτε κυβερνητικά «επιτελεία» στήνουν έναν επικοινωνιακό τραγέλαφο, ελπίζοντας να κάνουν τον κοσμάκη να νομίσει ότι οι πολιτικοί «τους» είναι αθώοι και, όπως συνήθως, φταίνε οι κακοί ξένοι.

Μα την αλήθεια, αν δεν αναλογιζόμουν πόσο δύσκολη και αβέβαιη θα είναι η αναγέννηση της χώρας μετά τις καταστροφές που θα φέρει η αποχώρησή μας από το ευρωπαϊκό μνημονιακό πλαίσιο, θα έσπευδα κι εγώ να παραστήσω τον αντιμνημονιακό «πατριώτη»!

Νέες εταιρίες στη Γερμανία

The Economist, καθημερινή, 19/10/2013

Το Βερολίνο εξελίσσεται σε βάση για την εξερεύνηση επιχειρηματικών ιδεών, ιδιαίτερα στον χώρο της τεχνολογίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι κάθε 20 ώρες δημιουργείται μια νεοφυής εταιρεία (start-up) στη Γερμανία.

Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι οι Γερμανοί φαίνεται ότι είναι χλιαροί ως προς την ιδέα να εξερευνήσουν νέες ιδέες. Λιγότερο από το 50% των Γερμανών που συμπεριλαμβάνονται στην έρευνα του Global Entrepreneurship Monitor (GEM) θεωρεί καλή ιδέα τη δημιουργία μιας νεοφυούς επιχείρησης. Στη Γαλλία, 65% των ερωτηθέντων ήταν θετικά διακείμενοι, στην Πολωνία το 68% και στην Ολλανδία το 79%.

Το Βερολίνο στηρίζει τις προσδοκίες των επιχειρηματιών που ονειρεύονται να δημιουργήσουν τη γερμανική εκδοχή της Google. Ομως, τελικά, οι Γερμανοί φαίνεται να είναι πολύ πιο επιφυλακτικοί και διστακτικοί. Κατ’ αρχάς, η έλλειψη χρηματοδότησης είναι ένας λόγος πίσω από αυτήν την επιφυλακτικότητα. Οι νεοφυείς εταιρείες χρειάζονται κεφάλαια με εξειδίκευση στις τεχνολογικές καινοτομίες προκειμένου να επιβιώσουν και να καρποφορήσουν. Αλλά αυτού του τύπου οι πηγές κεφαλαίων δεν είναι τόσο ανεπτυγμένες στη Γερμανία.

Η μέση επένδυση στη Γερμανία κυμαίνεται στα 780.000 δολάρια σε σχέση με τα έξι εκατομμύρια δολάρια που ισχύουν στις ΗΠΑ.

Ο Λαρς Χίνρικς, ιδρυτής του κοινωνικού δικτύου επιχειρηματιών Xing, σχολιάζει ότι στη Γερμανία ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας δεν είναι παράλληλα επενδυτής, όπως συμβαίνει στη Σίλικον Βάλεϊ.

Tα καινοτομικά επενδυτικά κεφάλαια στη Γερμανία είναι, επίσης, συντηρητικά στις κινήσεις τους. Αντί να επενδύουν σε περισσότερες εταιρείες προσδοκώντας ότι μια από αυτές θα επιτύχει, αναμένουν συγκεντρωτικά αποδόσεις από λιγότερες εταιρείες και μάλιστα εντός 18μήνου.

Οι περιφερειακές αποταμιευτικές και συνεταιριστικές τράπεζες διστάζουν να επενδύσουν σε ανεξερεύνητες ιδέες του Διαδικτύου.

Δεύτερον, ο φόβος της αποτυχίας είναι ένας ακόμη παράγοντας. Θα αποθάρρυνε το 42% των Γερμανών που συμμετείχαν στη δημοσκόπηση της GEM. Στις ΗΠΑ, το ποσοστό αυτό περιορίζεται στο 32%. Ούτως ή άλλως, μία ή δύο αποτυχίες στις ΗΠΑ μπορεί να αποτελέσουν και ατού στο προφίλ ενός νέου επιχειρηματία. Οι αισιόδοξοι υποστηρίζουν πως το περιβάλλον αυτό αλλάζει σταδιακά σε ένα... ψηφιακό Βερολίνο. Οι απόφοιτοι πανεπιστημίων αρχίζουν να θεωρούν ότι οι νεοφυείς επιχειρήσεις είναι μια αποδεκτή επιλογή καριέρας. Το προηγούμενο τρίμηνο εισέρρευσαν περισσότερα καινοτομικά επενδυτικά κεφάλαια στο Βερολίνο απ’ ό,τι στο Λονδίνο.

Ο Πάτρικ Μπανκ, ιδρυτής της Ubermetrics, εταιρείας που βοηθά μεγάλες εταιρείες στην ανάλυση άρθρων και σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα που τις αφορούν, θεωρεί ότι τα πράγματα αλλάζουν στο Βερολίνο. Υπάρχει περίσσεια ταλέντου στα πέντε πανεπιστήμια της πόλης, αν και πολλοί απόφοιτοι δηλώνουν έκπληκτοι από τις πολλές ώρες εργασίας που απαιτούνται σε μια νεοφυή εταιρεία. Η γερμανική κυβέρνηση προσπαθεί να βοηθήσει. Η KfW, τράπεζα του γερμανικού ομοσπονδιακού κράτους, παρέχει δάνεια σε νεοσύστατες επιχειρήσεις όπως πράττουν οι περιφερειακές τράπεζες.

Σε τελική ανάλυση, έτσι όπως είναι σήμερα διαμορφωμένες οι συνθήκες στη Γερμανία, οι νεοφυείς εταιρείες μπορεί να καταλήξουν στον έλεγχο ήδη καθιερωμένων παικτών σαν την Telekom και τη Springer. Λίγες θα ανθήσουν μόνες τους. Η Γερμανία μπορεί να μη «γεννήσει» τη νέα Google. Ισως, όμως, να μην είναι απαραίτητο για τη χώρα της Mercedes.

 

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Πάει τρελαθήκανε και οι γιαγιάδες

της Ισμήνης

Πέρασα προ ημερών από το άλσος Παγκρατίου, έτσι για να θυμηθώ τα παλιά και να χαζέψω τους φρέσκους συνταξιούχους, τους σκυλομπαμπάδες και σκυλομαμάδες, το παιδομάνι στην παιδική χαρά και όλο αυτόν το κόσμο που πηγαινοέρχεται χαρούμενος ή σκυθρωπός, γελαστός ή μουρτζούφλης!

Ήταν και τόσο όμορφα, λιακάδα, πράσινο εν αφθονία γύρω, σαν απόηχος έφτανε στ’ αυτιά μου ο θόρυβος των αυτοκινήτων. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και αναιδώς απλώνω τα πόδια μου κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στο χάδι του ήλιου! Τι ωραία θα με έπαιρνε ο ύπνος, όταν νοιώθω κάποιον να κάθεσται κοντά μου και ταυτόχρονα εκτοξεύεται σαν πήδακας συντριβανιού η αυστηρή τσιριχτή φωνή: «Έλα εδωωωωωωω! σου είπα!»

Αμάν σκέφθηκα με κλειστά μάτια, έπεσα σε τσιριχτρούλα μάνα!

• «Κώστααααα... έλα αμέσως!» και κάπου από πιο πέρα η απάντηση:

• «Έλα ρε Μπούλη, μην φωνάζεις!»

Ανοίγω τα μάτια μου, ανακάθομαι αξιοπρεπώς και μαζεύω τα πόδια μου, σκεπτόμενη ότι η Μπούλη, το κοριτσάκι, θα καταφθάσει όπου νάναι και να προσέξω μην μπλεχτεί στα πόδια μου. Γυρνάω το κεφάλι δεξιά και βλέπω δίπλα μου μια κυρία γύρω στα 75 και ταυτόχρονα από αριστερά καταφθάνει ο Κωστάκης, 5 ετών, με ένα σπαθί στο χέρι, ένα σαρδόνιο χαμόγελο στο στόμα και να ουρλιάζει!

• «Μπούλη, με τρέλανες με τις φωνές σου, θα σου πάρω το κεφάλι!»

Αμάν σκέφθηκα αυτή η γιαγιά είναι η Μπούλη; Και γιατί την φωνάζει Μπούλη και όχι γιαγιά; Παρακολουθώ σιωπηλή και όσο πιο διακριτικά μπορώ τη συνομιλία, αν μπορώ να την πω συνομιλία, μεταξύ της γιαγιάς, Μπούλης, και του εγγονού, Κωστάκη.

Όλα ισοπεδώθηκαν, χαζή την λέει, σκατόγρια την φωνάζει και ένα σωρό όμορφες λεξούλες στις οποίες κολλάει και το «Μπούλη». Η δε Μπούλη χαζογελάει σαν να ανακάλυψε ο εγγονός της καινούργιες λέξεις για το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Πάει τρελαθήκαμε!

Αποχωρώ και σκέφτομαι: βρε γιαγιά Μπούλη ή όπως αλλιώς σε λένε, γιατί δεν καταδέχεσαι την γλυκιά λέξη προσφώνησης «γιαγιά»; νομίζεις ότι δεν είσαι; Μπούλη, Σούλη, Τούλη ή όπως αλλιώς σε λένε, σε φωνάζει όλος ο κόσμος, γνωστοί και φίλοι, ΓΙΑΓΙΑ όμως μόνο η εγγονός σου έχει το προνόμιο να σε φωνάζει! Γιατί στο όνομα του μοντερνισμού δεν καταδέχεσαι να είσαι γιαγιά και στο όνομα, γιατί στην ουσία είσαι!

Κάποτε μια άλλη γιαγιά, ρώτησε τον εγγονό της, 5 ετών, τι σημαίνει γι' αυτόν η λέξη «γιαγιά» και ξέρεις τι απάντησε ο μικρούλης Μπούλη μου; «Σημαίνει προστασία!»  

Εσύ καημένη Μπούλη στερείς από τον εαυτό σου αυτή την τόσο γλυκιά λέξη, για πιο ασήμαντα πράγματα... Σε λυπάμαι!

Συνέντευξη Νίκου Ζήγρα για τις μίζες

Σοφία Φασουλάκη, MEGA Chanel, 11/10/2013

 

Αποκλειστική συνέντευξη στο MEGA και τη Σοφία Φασουλάκη έδωσε σήμερα ο εξάδελφος του Άκη Τσοχατζόπουλου, Νίκος Ζήγρας, τέσσερα 24ωρα μετά το τέλος της πολύκροτης δίκης στην οποία υπήρξε ο βασικός κατήγορος του πρώην υπουργού στην υπόθεση-σκάνδαλο με τις μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα.

 

Μιλώντας στο MEGA, ο Νίκος Ζήγρας -ο οποίος καταδικάστηκε τελικά σε έξι χρόνια φυλάκιση με αναστολή- χαρακτηρίζει τον πρώην υπουργό Άμυνας "εθισμένο στο χρήμα" και τον υποδεικνύει ως τον αποκλειστικό παραλήπτη του μαύρου χρήματος.

 

Μάλιστα, ο Νίκος Ζήγρας λέει ότι υπάρχουν ακόμα μίζες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ από τα εξοπλιστικά που δεν έχουν αποκαλυφθεί, πέραν των 57 εκατομμυρίων ευρώ που καταγράφονται στο κατηγορητήριο.</.

 

Ο ίδιος αρνείται το ρόλο του ταμία του Άκη Τσοχατζόπουλου, αποκαλύπτει ότι δέχεται απειλές κατά της ζωής του και παράλληλα δηλώνει πλήρως μεταμελημένος για τις πράξεις του, με τις οποίες συνέδραμε τον Άκη Τσοχατζόπουλο στο ξέπλυμα των μιζών.

Ερώτηση: Κύριε Ζήγρα, μετά από 18 μήνες προφυλάκισης, σήμερα είστε ελεύθερος. Θέλω να μου πείτε εάν αισθάνεστε ενοχές για όλα όσα αποκαλύψατε ή πιστεύετε ότι κάνατε το καθήκον σας;

Νίκος Ζήγρας: Κατ' αρχήν, να σας ευχαριστήσω για τη δυνατότητα που μου δίνετε να περάσω μέσω της συνέντευξης αυτής ακόμη μία φορά τη μεγάλη μου συγγνώμη στον ελληνικό λαό και την ειλικρινή μεταμέλειά μου για τις πράξεις που έκανα. Από την πρώτη στιγμή είχα παραδεχθεί την ενοχή μου. Αυτά με οδήγησαν να αποκαλύψω την αλήθεια, διότι οι ενοχές μου ήταν τόσο μεγάλες που δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω με αυτό το βάρος της συνείδησης.

Ερώτηση: Για πολλά χρόνια λέγεται ότι ήσασταν το δεξί χέρι και ο ταμίας του Άκη Τσοχατζόπουλου. Εσείς πότε καταλάβατε τα περί προμηθειών για τις συμβάσεις των εξοπλιστικών, τα TOR M1 και τα υποβρύχια;

Νίκος Ζήγρας: Δεν ήμουν ο ταμίας του Τσοχατζόπουλου. Άλλοι ήταν. Και τους ταμίες τους έχω κατονομάσει στον κύριο ανακριτή εχθές που πήγα. Απλώς με μεταχειρίστηκε ο κ. Τσοχατζόπουλος και με βάφτισε συνεργάτη του.

Ερώτηση: Γνωρίζετε, δηλαδή, κι άλλα πράγματα;

Νίκος Ζήγρας: Τα κατέθεσα στον ανακριτή και πιστεύω ότι στις επόμενες δίκες θα αναδειχθούν

Ερώτηση: Το κατηγορητήριο έχει καταγράψει 57 εκατομμύρια ως μίζες που πέρασαν από τα χέρια του Άκη Τσοχατζόπουλου. Αυτά τα χρήματα είναι όλα όσα γνωρίζουμε ή υπάρχουν κι άλλα χρήματα από άλλες συμβάσεις;

Νίκος Ζήγρας: Είμαι σίγουρος ότι οι επικείμενες δίκες -οι οποίες μπορεί να είναι μία, δύο, τρεις, είναι ακόμη σε εξέλιξη αυτή η ιστορία- θα οδηγήσουν πραγματικά στα ποσά που υποψιάζεται ο κόσμος. Κι εκεί θα αποκαλυφθούν πλέον τα πραγματικά νούμερα.

Ερώτηση: Σας είπε ποτέ ο Άκης Τσοαχατζόπουλος ευθέως, σας εξομολογήθηκε ποτέ ότι έχει πάρει κάποια προμήθεια από κάποια σύμβαση. Ήσασταν στενός του συνεργάτης από το 1997;

Νίκος Ζήγρας: Ποτέ δεν μου ομολόγησε ευθέως ότι αυτά τα χρήματα προέρχονται από διάφορες πηγές βρώμικες, μίζες κ.λπ. και πάντα ισχυριζόταν ότι ήταν από φίλους Άραβες επενδυτές, που είχαν συμπάθεια προς αυτόν και ήθελαν να δημιουργήσουν μαζί του διάφορες δουλειές στην Ελλάδα. Αυτή ήταν όλη η υπόθεση.

Ερώτηση: Τόσα χρήματα, 57 εκατ. ευρώ, από ένα fund που ήθελε να αγοράσει ακίνητα στην Ελλάδα; Δεν σας ξένισε κάπου;

Νίκος Ζήγρας: Οπωσδήποτε ήταν πάρα πολύ περίεργο από το 1997 και μετά που παρουσιάστηκαν όλα αυτά τα περίεργα χρήματα για 'μενα, χωρίς όμως ευθέως να μου το ομολογήσει από πού προέρχονται. Κατάλαβα ότι αυτά έρχονταν πλέον από δουλειές που έκανε ο Τσοχατζόπουλος ως υπουργός στο υπουργείο που είχε αναλάβει τελευταία.

Ερώτηση: Τι πιστεύετε ότι μπορεί να οδήγησε τον κ. Τσοχατζόπουλο σε αυτή την παραβατική συμπεριφορά, να κλέψει το ελληνικό Δημόσιο; Ήταν ένας άνθρωπος που θα γινόταν παρά λίγο πρωθυπουργός.

Νίκος Ζήγρας: Θα σας απαντήσω πολύ σύντομα σε αυτό, που δεν μου αρέσει να κατηγορώ τους ανθρώπους. Ο εθισμός στο χρήμα τον οδήγησε. Ο άνθρωπος είναι εθισμένος στο χρήμα. Τίποτα άλλο δεν θέλω να σας πω. Νομίζω ότι όλοι μπορούν να το καταλάβουν αυτό το πράγμα.

Ερώτηση: Ζητήσατε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της δίκης από τον ξάδελφό σας, από τον κ. Τσοχατζόπουλο, να πει την αλήθεια. Είχατε επιχειρήσει να το κάνετε και στη φυλακή αυτό. Ποια ήταν η απάντηση που πήρατε;

Νίκος Ζήγρας: Δεν μου αρέσει να ακούω ψέματα από ανθρώπους που ξέρουν πάρα πολύ καλά τι έκαναν και πώς το έκαναν. Γιατί ο Τσοχατζόπουλος είναι ο ηθικός και ο πραγματικός αυτουργός αυτής της υπόθεσης και ο αποκλειστικός παραλήπτης όλων των χρημάτων.

Ερώτηση: Πιστεύετε ότι υπήρχαν ή υπάρχουν και άλλοι κατηγορούμενοι που γνωρίζουν την αλήθεια που υποστηρίζετε εσείς ότι γνωρίζετε και δεν τη λένε;

Νίκος Ζήγρας: Όχι νομίζω, το θεωρώ σίγουρο. Όλοι ξέρουν την αλήθεια.

Ερώτηση: Εσείς αισθάνεστε εντάξει με τη συνείδησή σας; Αισθάνεστε καθαρός; Αισθάνεστε ότι έχετε πράξει το καθήκον σας;

Νίκος Ζήγρας: Μια βεβαρημένη συνείδηση δεν μπορεί να είναι εντάξει ποτέ. Ούτε ο χρόνος είναι γιατρειά για μια βεβαρημένη συνείδηση. Από κει και πέρα, ζω με αυτό το βάρος και με το φόβο. Φόβο διότι κατά τη διάρκεια όλης αυτής της χρονοβόρας διαδικασίας έχω δεχτεί επανηλειμμένως απειλές για τη ζωή μου. Ζω με φόβο και ζήτησα προστασία. Δεν κυκλοφορώ ελεύθερα. Δεν μπορώ, φοβάμαι!

Ερώτηση: Πολλοί θα ρωτήσουν γιατί ο Νίκος Ζήγρας είπε ό,τι είπε το 2011 και δεν τα είπε νωρίτερα, από τη στιγμή που αντιλήφθηκε το 1997-98 τι ακριβώς συνέβαινε.

Νίκος Ζήγρας: Στη διάρκεια της δίκης ο Τσοχατζόπουλος και οι συνήγοροί του προσπάθησαν να με βγάλουν τρελό. Φανταστείτε τώρα την εποχή εκείνη που ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο παρ' ολίγον πρωθυπουργός της χώρας, να έκανα καταγγελία. Θα με έστελναν στο τρελοκομείο κατευθείαν. Ήταν αδιανόητο για οποιονδήποτε Έλληνα να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν ο παρ' ολίγον πρωθυπουργός της χώρας! Και ευτυχώς που δεν έγινε!

Ερώτηση: Εάν τον βλέπατε σήμερα τι θα του λέγατε;

Νίκος Ζήγρας: Θα προτιμούσα να μην τον δω γιατί είναι μια λύπηση για 'μένα. Είναι ξάδελφός μου, όπου και να 'ναι. Το να μην αποδέχεσαι την κόρη σου, το παιδί σου μέσα στο δικαστήριο και να αποφεύγεις να στηρίξεις το παιδί σου το ίδιο, πώς μπορεί να συζητήσει κάποιος μαζί με αυτόν τον άνθρωπο; Δηλαδή προκάλεσε μια λύπηση επιπλέον για εμένα, που το παιδί του στο κάτω-κάτω τον στήριξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αλλά ο πατέρας δυστυχώς ούτε καν κατάλαβε τι είπε το παιδί του. Αυτό είναι δηλαδή μια κλασική περίπτωση εθισμού στο χρήμα.

«Ελληνική Γλώσσα και Ορολογία»

9ο Συνέδριο 7-9 Νοεμβρίου 2013, Αθήνα http://www.eleto.gr/gr/Conference09.html   Αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Καβάφη   Για να εγγραφείτε: –    Μπείτε στην παραπάνω ιστοσελίδα –    Κατεβάστε τη φόρμα αίτησης εγγραφής –    Συμπληρώστε την –    Στείλτε την στην ηλ-διεύθυνση: valeonti@otenet.gr αφού καταβάλετε το κόστος συμμετοχής με έναν από τους τρόπους που καθορίζονται στην αίτηση.   Στην ιστοσελίδα θα βρείτε επίσης: το Πρόγραμμα του Συνεδρίου το τρίπτυχο του Συνεδρίου (Ελληνικά, Αγγλικά) περιλήψεις των ανακοινώσεων   Άλλες πληροφορίες: Γραμματεία του Συνεδρίου: τηλ. +30 210 9323243, +30 6977529164, ηλ-ταχ. pinelpap@otenet.gr   Οργανωτική Επιτροπή: τηλ. +30 6974321009, ηλ-ταχ. valeonti@otenet.gr Ιστότοπος: http://www.eleto.gr/gr/Conference09.html

Οι εξωγήινοι

του Στέλιου Αρώνη, stylscifi.blogspot.gr,  6/10/13

    Το μυστηριώδες σκάφος προσγειώθηκε μαλακά στο γρασίδι του μεγάλου πάρκου, απέναντι από ένα επιβλητικό κτήριο με χρωματιστά τζάμια, που φωτιζόταν δυνατά από μερικούς προβολείς, κι έσβησε τις μηχανές του. Η ώρα ήταν πολύ περασμένη και έξω δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Την απόλυτη ησυχία έσπαζε μόνον κατά διαστήματα η μονότονη φωνή ενός αθέατου πουλιού. Το χωριό είχε βυθιστεί στο σκοτάδι και οι κάτοικοί του, κουρασμένοι από την ολοήμερη εργασία στα χωράφια, βρίσκονταν κλεισμένοι μέσα στα χαμηλά σπιτάκια τους και είχαν παραδοθεί αμαχητί στις αγκάλες του Μορφέα. Έτσι, κανένας δεν πρόσεξε τα δυο αλλόκοτα όντα που βγήκαν προσεκτικά από το σκάφος. Με ύψος όχι μεγαλύτερο από ενάμιση μέτρο και με εμφάνιση που θύμιζε περισσότερο πίθηκο, παρά άνθρωπο, οι δυο εξωγήινοι ερεύνησαν με τα εξογκωμένα μάτια τους την περιοχή, κούνησαν δυο-τρεις φορές τις δυο κεραίες που εξείχαν πάνω από τα μακρόστενα κεφάλια τους και κοίταξαν ο ένας τον άλλον.

   

«Παράξενο μέρος», είπε ο ένας. «Μου φαίνεται ότι προσεδαφιστήκαμε σε απολίτιστο πλανήτη».

    «Γιατί το λες αυτό;» απόρησε ο άλλος. «Άφησε πρώτα να έλθουμε σε επικοινωνία με τα όντα που τον κατοικούν, κι ύστερα βγάζεις τα συμπεράσματά σου».

    «Καλά, καλά», στραβομουτσούνιασε ο πρώτος. «Δεν βλέπεις σε τι κτήρια ζουν; Πού είναι οι κρυστάλλινες οροφές; Πού είναι τα περιστρεφόμενα παράθυρα; Πού είναι οι υπερυψωμένοι αγωγοί θερμότητας; Το μοναδικό κτήριο που ξεχωρίζει είναι αυτό μπροστά μας με τα χρωματιστά παράθυρα. Αλήθεια, τι λες να είναι;»

    «Πού θέλεις να ξέρω; Μοιάζει με κυβερνείο. Θα το μάθουμε αργότερα, όταν θα συναντήσουμε κάποιον κάτοικο».    

    «Αργεί να ξημερώσει;»

    «Δε νομίζω. Σε λίγο θα βγει το άστρο του συστήματος και θα φωτίσει τον πλανήτη».

    «Πάμε τότε να ρίξουμε μια ματιά σ’ αυτό το κτήριο».

    Οι δυο παράξενοι ταξιδιώτες του διαστήματος, κατευθύνθηκαν προς την οικοδομή που τους είχε εντυπωσιάσει και πλησίασαν κοντά του. Βρίσκοντας κλειστή την κεντρική είσοδο, προχώρησαν στο πλάι για να επιθεωρήσουν το παράξενο οικοδόμημα περιμετρικά.

***

    Η κυρά-Θεώνη ξύπνησε νωρίς. Σηκώθηκε  από κρεβάτι της, έπλυνε το πρόσωπό της, ντύθηκε και βγήκε από το φτωχικό της. Παρόλο που αργούσε ακόμα να ξημερώσει, δεν μπορούσε να καθίσει μέσα. Εδώ και δυο χρόνια, από τότε που είχε χάσει τον άντρα της, ζούσε ολομόναχη σ’ εκείνο το σπιτάκι και η αλήθεια ήταν ότι εκείνος ο άθλιος χώρος την έδιωχνε μακριά. Όλα μέσα σ’ εκείνο το χαμηλοτάβανο σπίτι της θύμιζαν τον μακαρίτη, κι έτσι κυκλοφορούσε μόνιμα έξω, είτε έκανε ζέστη, είτε έκανε κρύο, είτε έβρεχε. Επιδίωξή της ήταν να μη μένει μόνη της κάτω από εκείνη τη στέγη, γιατί οι αναμνήσεις, σε συνδυασμό με τη φτώχεια που επικρατούσε, της πλάκωναν την ψυχή, της προκαλούσαν κατάθλιψη. Ευτυχώς, υπήρχε η εκκλησία και μέσα στον ιερό εκείνο χώρο έβρισκε την ψυχική γαλήνη που επιζητούσε.

    Εκεί θα πήγαινε και τώρα. Ήταν ακόμα πολύ πρωί, σχεδόν νύχτα, τίποτα όμως δεν την κρατούσε μέσα. Εξάλλου, κλειδιά του ναού είχε. Εκείνη άνοιγε καθημερινά την πόρτα, πολύ πριν εμφανιστεί ο παπά-Φώτης. Η εκκλησία του χωριού είχε γίνει δεύτερο σπίτι της. Εκεί μέσα, παρέα με τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων, αισθανόταν υπέροχα. Επικοινωνούσε σιωπηρά με τον Ύψιστο και ξεχνούσε τα γήινα, καθημερινά της προβλήματα.

    Έσυρε τα βήματά της αργά και κατηφόρισε στο μονοπάτι που οδηγούσε στην εκκλησία. Πέρασε μπροστά από το σπίτι του ιερέα, λίγο πιο κάτω έστριψε στη γωνία και βγήκε στην, μεγάλη σαν πάρκο, πλατεία. Πλησίασε στην είσοδο του ναού κι ετοιμάστηκε να ξεκλειδώσει την πόρτα, της φάνηκε όμως ότι άκουσε κάποιο θόρυβο από την πλαϊνή πλευρά του κτηρίου. Της φάνηκε παράξενο να υπάρχει κάποιος έξω, μια τόσο μικρή ώρα σαν εκείνη. Ξανάβαλε τα κλειδιά μέσα στην τσέπη της ζακέτας της και αποφάσισε να ανακαλύψει ποιος ήταν. Πλησίασε στη γωνία, έβγαλε το κεφάλι της μπροστά και κοίταξε με προσοχή στο πλάι. Αμέσως μετά, συγκράτησε με μεγάλη δυσκολία μια κραυγή τρόμου, που λίγο έλειψε να της ξεφύγει. Αυτό που αντίκρισαν τα μάτια της, δύσκολα θα μπορούσε να το πιστέψει άνθρωπος. Δυο παράξενα όντα, ίδια και απαράλλαχτα με το διάβολο, βάδιζαν δίπλα στην εκκλησία και την περιεργάζονταν.

    Πανικοβλήθηκε. Ποτέ στη ζωή της δεν είχε φανταστεί ότι θα ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο τον σατανά. Και να που τώρα εκείνος είχε εμφανιστεί μπροστά της και μάλιστα εις διπλούν. Σταυροκοπήθηκε επανειλημμένα, έκανε μεταβολή κι έβαλε πλώρη για το σπίτι του παπά.

    Θεέ και Κύριε, μονολογούσε μέχρι να φτάσει στον προορισμό της. Δυο διάβολοι θέλουν να κυριεύσουν τον Οίκο Σου. Ελπίζω να προλάβει να τους διώξει ο ιερέας μας, πριν καταφέρουν να μπουν μέσα.

    Χτύπησε με επιμονή την εξώπορτα, ανυπομονώντας να αντικρίσει τον παπά. Της άνοιξε ο ίδιος. «Τι τρέχει κυρά-Θεώνη;» τη ρώτησε σε αυστηρό τόνο. «Γιατί βροντάς τις πόρτες τέτοια ώρα;»

    «Πού να στα λέω, πάτερ μου», του είπε με τρεμάμενη φωνή εκείνη και τον έπιασε από το μανίκι. «Δυο διάβολοι τριγυρνούν έξω από την εκκλησία».

    «Είσαι με τα καλά σου, κυρά μου;» την επέπληξε ο παπάς. «Τι ασυναρτησίες είναι αυτές που λες; Εφιάλτες έβλεπες στον ύπνο σου;»

    «Έλα να δεις και μόνος σου, αν δεν με πιστεύεις».

    Ο παπά-Φώτης ξεφύσηξε με δυσανασχέτηση, αλλά αποφάσισε να της κάνει το χατίρι. Γνώριζε την εμμονή της να ξημεροβραδιάζεται στην εκκλησία, γι’ αυτό άλλωστε της είχε δώσει και κλειδιά, δεν την θεωρούσε όμως τρελή. Γνώριζε τους λόγους που την έσπρωχναν στην εκκλησία. Σίγουρα κάτι θα είχε δει, για να επιμένει έτσι. Έριξε λοιπόν τόπο στη οργή, φόρεσε την κάπα του και την ακολούθησε. Έφτασαν κοντά στο ναό και κρύφτηκαν πίσω από το καμπαναριό. Δευτερόλεπτα αργότερα, δυο περίεργα όντα εμφανίστηκαν από το πλάι και η κυρά-Θεώνη άρχισε να τρέμει ολόκληρη.

    «Τα βλέπεις που σου τα έλεγα; Δυο διάβολοι αυτοπροσώπως! Τι έχεις να πεις τώρα γι’ αυτό; Πες καμιά ευχή να ξορκίσεις το κακό».

    «Ποιο κακό, κυρά-Θεώνη; Δυο όντα, μάλλον από άλλον πλανήτη είναι».

    «Τι εννοείς, από άλλον πλανήτη, παπά μου; Εξωγήινοι δηλαδή; Μα αφού δεν υπάρχουν εξωγήινοι».    

    Το πρόσωπο του παπά πήρε ένα μειλίχιο ύφος και της είπε κάπως ειρωνικά, αφήνοντάς την άναυδη: "Γιατί, μήπως υπάρχουν διάβολοι;"

Όχλος βασάνισε, σκότωσε και έκαψε τουρίστες

Καθημερινή, 4/10/2013

Δύο τουρίστες από δυτικές χώρες, τους οποίους θεώρησε ύποπτους για εμπόριο ανθρώπινων οργάνων, δολοφόνησε και έκαψε, πλήθος κατοίκων του Νόζι Μπε της Μαδαγασκάρης.

Το περιστατικό σημειώθηκε σε τουριστική παραλία του μικρού νησιού Νόζι Μπε, στη βόρεια Μαδαγασκάρη. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, τα θύματα είναι ένας Γάλλος κι ένας Ιταλός, που δολοφονήθηκαν από το οργισμένο πλήθος. Τα πτώματα των δύο ανδρών πυρπολήθηκαν αμέσως μετά.

Χθες τα ξημερώματα, κάτοικοι του Νόζι Μπε εντόπισαν το δολοφονημένο πτώμα οκτάχρονου αγοριού στην παραλία Αμπατολαόκα του νησιού. Το παιδί είχε εξαφανιστεί έξι ημέρες νωρίτερα.

Σύμφωνα με πληροφορίες της χωροφυλακής, τα γεννητικά όργανα και η γλώσσα του παιδιού είχαν αφαιρεθεί. «Οι φήμες, που φούντωσαν μετά την εξαφάνιση του οκτάχρονου, έκαναν λόγο για πολλές εξαφανίσεις, με στόχο τη συγκομιδή ανθρώπινων οργάνων για μεταμοσχεύσεις», ανέφερε εργαζόμενος του δήμου της πρωτεύουσας του Νόζι Μπε, Ελ Βιλ.

Την Τετάρτη, η χωροφυλακή συνέλαβε ως υπόπτους ένα Γάλλο και έναν ντόπιο, ιδιοκτήτη ξενοδοχείου. Λίγες ώρες αργότερα, πλήθος τριακοσίων κατοίκων συγκεντρώθηκε μπροστά στη φυλακή της Ελ Βιλ, απαιτώντας από τους χωροφύλακες να τους παραδώσουν τους υπόπτους. Η άρνηση των χωροφυλάκων εξόργισε το πλήθος, που πυρπόλησε σπίτια αστυνομικών και προσπάθησε να επιτεθεί στη φυλακή. Από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, ένας κάτοικος σκοτώθηκε.

Ο εντοπισμός του πτώματος του παιδιού την Πέμπτη το πρωί και η αποφυλάκιση, λίγες ώρες νωρίτερα, των δύο υπόπτων εξόργισαν το πλήθος, που προχώρησε σε ανθρωποκυνηγητό με στόχο τους «Βαζάχα»: τους Δυτικούς.

Δύο ατυχείς τουρίστες, που ονομάζονταν «Σεμπαστιέν» και «Ρομπέρτο», σύμφωνα με πηγές της τοπικής χωροφυλακής, εντοπίζονται στην παραλία Αμπατολαόκα από το μαινόμενο πλήθος, πιάνονται και «ομολογούν» ύστερα από βασανιστήρια πως είναι ένοχοι λαθρεμπορίου ανθρώπινων οργάνων.

Οι δύο τουρίστες δολοφονούνται από το πλήθος, που πυρπολεί αμέσως μετά τα πτώματά τους.

Το γαλλικό προξενείο στο Ανταναναρίβο, πρωτεύουσα της Μαδαγασκάρης, συμβούλευε χθες στους Γάλλους υπηκόους να αποφεύγουν την ευρύτερη περιοχή του Νόζι Μπε και ειδικότερα τις παραλίες του νησιού. Περισσότεροι από επτακόσιοι Γάλλοι, τουρίστες αλλά και μόνιμοι κάτοικοι, βρίσκονται αυτήν την περίοδο στο Νόζι Μπε.

Σύμφωνα με πηγές της χωροφυλακής, η έντονη φημολογία συνεχιζόταν και χθες με αμείωτους ρυθμούς, ενώ τα πνεύματα παρέμεναν τεταμένα.