Γράμμα σε ένα εγκαταλελειμμένο παιδί
της Ισμήνης
Αγαπημένε άγνωστε μικρέ μου φίλε και φίλη, μέσα από την καρδιά μου θα
ήθελα να σε ευχαριστήσω για όλα
αυτά που μου έμαθες τις ώρες που είμαστε μαζί. Βρεθήκαμε κοντά σε ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου, με κοίταζες
φοβισμένα, αναρωτιόσουνα ποια είμαι ενώ
ακόμα δεν είχες αποβάλει τον φόβο και την δυσπιστία ότι ήσουνα εκεί για
το καλό σου.
Με έμαθες
ότι η μητρική αγάπη δεν είναι δεδομένο για κάθε παιδί.
Με έμαθες
ότι η προτεραιότητα για κάποιους γονείς είναι η εγκατάλειψη και η αδιαφορία και
όχι η στοργή και η προστασία.
Με έμαθες
ότι το θείο δώρο της μητρότητας είναι βάρος για κάποιες μητέρες και ο πατέρας
δεν είναι προστάτης, αλλά δυνάστης.
Με το βλέμμα της αθωότητας αφέθηκες στην φροντίδα μου και άπλωσες το
χέρι σου με εμπιστοσύνη πια, να στο κρατάω την ώρα που πηγαίναμε βόλτα ή σε
έβαζα να κοιμηθείς.
Ένοιωσα ότι
σε κέρδισα γιατί όταν έφευγα και μου
έδωσες να πάρω μαζί μου γραμμένο σε ένα κομμάτι χαρτί το όνομά μου, στην
ακαταλαβίστικη μητρική σου γλώσσα και με ρωτούσες με αγωνία «πότε θα ξανάρθεις;»
Σε
ευχαριστώ Μαιρούλα, Φερχάν, Ελπίδα,
Κώστα, Άγγελε, Έλτον , Φαίη και όλους εσάς που σας άφησαν σαν να είσαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού!
(Από την
εθελοντική μου προσφορά στο ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ)
