Όλοι τώρα λένε «όχι»

του Μπάμπη Παπαδημητρίου, Καθημερινή, 22/10/2013

Είναι προφανές ότι οι συμβολισμοί έχουν σπουδαίο ρόλο στην καθημερινότητά μας. Είναι επίσης αυτονόητο ότι οι αποφάσεις πολιτικής χρειάζονται την κατάλληλη προετοιμασία κοινής γνώμης και βουλευτών. Όμως, ενόψει του δεύτερου γύρου των συζητήσεων, που θα έχει με τους ελεγκτές της τρόικας η κυβέρνηση, δυσκολεύομαι να κατανοήσω σε τι, ακριβώς, λέει «όχι». Γίναμε όλοι τόσο συμβολιστές ώστε σοβαροί άνθρωποι να αναρωτιούνται αν διάλεξαν επίτηδες την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου για να έλθουν στην Ελλάδα οι επικεφαλής της τρόικας!

Αποδεικνύεται πόσο διαδεδομένη είναι η πεποίθηση ότι το κράτος μας λειτουργεί σε καθεστώς μειωμένης ανεξαρτησίας, επειδή οι υπουργοί του Εκτελεστικού υποχρεώνονται να πάνε κόντρα στους μικροκομματικούς υπολογισμούς.

Είναι αλήθεια πως όλα όσα έγιναν μετά το φθινόπωρο του 2008, όταν ελήφθησαν τα πρώτα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης, δεν πέτυχαν τον στόχο τους και, συχνά, είχαν πολύ σοβαρές παρενέργειες.

Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι χωρίς την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, η Ελλάδα θα ζούσε τώρα μια ανείπωτη τραγωδία. Δεν είναι άσκοπο, όταν μας προσφέρεται η ευκαιρία, να ανασκοπούμε ολόκληρο το πλαίσιο αλληλεγγύης. Προσέξτε μερικά από τα προνόμια που εξασφαλίσαμε μετά το 2010:

• Αναχρηματοδότηση από τα κράτη της Ζώνης του Ευρώ των δύο τρίτων όλων των δανείων της Ελληνικής Δημοκρατίας.
• Αναχρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όλων των κεφαλαίων που έχασαν οι τράπεζες από τη φυγή των καταθετών, την καταστροφή των μετόχων, την περικοπή των ομολόγων και όλων των κακών ή προβληματικών δανείων, που δεν πληρώνουν οι εγχώριοι δανειολήπτες.
• Δωρεάν παραχώρηση των προγραμμάτων περιφερειακής ανάπτυξης, αφότου καταργήθηκε ο όρος της εθνικής συμμετοχής.
• Δάνεια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με μοναδικούς προνομιακούς όρους.
• Κατ’ εξαίρεση χρηματοδότηση των ελλειμμάτων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε μέγεθος που δεν υπήρξε ποτέ πριν και αποτελεί πρόκληση για τα φτωχότερα κράτη-μέλη.
• Τεχνική αναπτυξιακή και μεταρρυθμιστική υποστήριξη που δεν είχε καμία άλλη χώρα μεταπολεμικώς.

Απογοητεύει το γεγονός ότι κάθε φορά που πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα, τα εκάστοτε κυβερνητικά «επιτελεία» στήνουν έναν επικοινωνιακό τραγέλαφο, ελπίζοντας να κάνουν τον κοσμάκη να νομίσει ότι οι πολιτικοί «τους» είναι αθώοι και, όπως συνήθως, φταίνε οι κακοί ξένοι.

Μα την αλήθεια, αν δεν αναλογιζόμουν πόσο δύσκολη και αβέβαιη θα είναι η αναγέννηση της χώρας μετά τις καταστροφές που θα φέρει η αποχώρησή μας από το ευρωπαϊκό μνημονιακό πλαίσιο, θα έσπευδα κι εγώ να παραστήσω τον αντιμνημονιακό «πατριώτη»!