Αγνώστου
Πολλές φορές μας έτυχε να κοιτάμε συνομήλικούς
μας και σκεφτόμαστε:
«Μα δεν μπορεί να' ναι αυτός, τόσο μεγάλος!»
Αν λοιπόν σας έτυχε ποτέ, τότε θα
εκτιμήσετε δεόντως το παρακάτω συμβάν:
Λέγομαι Λένα Παπαμιχαήλ και περίμενα
στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχανε συστήσει. Πρόσεξα το
πτυχίο του, στην γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγράφονταν το πλήρες όνομά του
και άλλα στοιχεία.
Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό, καστανό,
καλοφτιαγμένο παλικάρι με το ίδιο ονοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο
γυμνάσιο — κάπου 40 χρόνια πίσω και που για ένα φεγγάρι μάσαγα τα σίδερα για
χάρη του…
Μπορεί να έχει σχέση μ' αυτόν εδώ τον
τύπο;
«Μπα, αποκλείεται», σκέφτηκα, άμα τον
είδα. Τούτος εδώ ο μισοφαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στην ρυτίδα, παραήτανε γέρος
για να ήτανε ο πρώην συμμαθητής μου.
Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα
εάν είχε φοιτήσει, παρ' ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.
«Άκου
τώρα! Ασφαλώς, και ήμουνα και σημαιοφόρος κάθε χρόνο», μου είπε με περισσό
καμάρι.
«Πότε
αποφοιτήσατε;» τον ρώτησα.
«Το 1962»,
μου απάντησε, «Γιατί με ρωτάτε;»
«Γιατί
ήσασταν στη τάξη μου !!!!»
Με κοίταξε προσεκτικά
και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός ο κακομούτσουνος, σκατόγερος, ο
φαλάκρας, κοιλαράς, ... σταφιδιασμένος
καραμαλάκας, με ρώτησε:
«Τι μάθημα διδάσκατε;;;»
