του Διονύση Γουσέτη, protagon.gr, 18/1/2015
Ένα ακόμα κριτήριο για το πόσο ανήκουμε στην Ευρώπη, ήταν οι αντιδράσεις στην αισχρή δολοφονία των σκιτσογράφων του γαλλικού σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo. Πουθενά, μα πουθενά, στην Ευρώπη, σε όλες τις διαδηλώσεις συμπαράστασης στα θύματα και διαμαρτυρίας απέναντι στους φονιάδες, δεν ακούστηκε το ανατριχιαστικό, όσο και τριτοκοσμικής έμπνευσης σύνθημα, στο οποίο μας έχουν συνηθίσει ορισμένοι στη χώρα μας: «το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει». Κανείς από τους Γάλλους και λοιπούς Ευρωπαίους που συνέρρευσαν στη γαλλική πρωτεύουσα δεν μίλησαν για εκδίκηση. Απλά, ταυτίστηκαν με τα θύματα. Je suis Charlie. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή κουλτούρα και η επιρροή της είναι τόσο μεγάλη, ώστε ανάγκασε ακόμα και ηγέτες, που στη χώρα τους η ελευθερία έκφρασης διώκεται, να συμμορφωθούν: Je suis Charlie. Για εκδίκηση μιλούν σε χώρες όπως η Συρία, η Νιγηρία και όπου αλλού η ανθρώπινη ζωή είναι φτηνή και οι νεκροί στοιβάζονται κατά χιλιάδες.
Μερικές από τις αντιδράσεις στη χώρα μας απέναντι στο φονικό δείχνουν ανάγλυφα τον πολιτισμό αυτών που τις εξέπεμψαν. Αίφνης, ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδος, Ναΐμ Ελγαντούρ «ξεσκέπασε» τον πραγματικό ένοχο των φόνων: «Δεν πιστεύω πως το συγκεκριμένο τρομοκρατικό χτύπημα έγινε από Ισλαμιστές, αλλά πιθανότατα από μυστικές υπηρεσίες και ο λόγος είναι ότι ο κ. Ολάντ ψάχνει τρόπο να ανακάμψει δημοσκοπικά, αφού βρίσκεται κάτω από το 20%, καταπολεμώντας δήθεν την τρομοκρατία». Αυτό δεν τόλμησε να το πει ούτε η Μαρίν Λεπέν. Το περίεργο είναι ότι σχεδόν κανείς δεν σοκαρίστηκε τόσο ώστε να απαντήσει στον κ. πρόεδρο.
Κάποιος αρθρογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» δεν ντράπηκε να γράψει: «Η Δύση πληρώνει τα επίχειρα της αλαζονείας της, του αναγεννησιακού και διαφωτιστικού πολιτισμού της». Τι να πρωτοπεί κανείς γι αυτό; Από πότε η πολυπολιτισμικότητα, η ανοχή και η ελευθερία έκφρασης βαφτίζονται «αλαζονεία»; Και γιατί αυτή η εχθρότητα προς την αναγέννηση και τον διαφωτισμό; Για χάρη του παραδοσιακού αντι-δυτικισμού;
Πόσο μοιάζουμε με το Μαρόκο; Ο ηγέτης του Μαρόκου δεν ήταν ανάμεσα στους 40 ηγέτες που συμμετείχαν στην μεγάλη πορεία του Παρισιού. Εξήγησε ότι δεν πήγε επειδή «στην πορεία υπήρχαν βλάσφημα πανό». Ο δικός μας πρωθυπουργός πήγε βέβαια στην πορεία. Αλλά η χώρα μας είναι η μοναδική σχεδόν στην Ευρώπη που διατηρεί νόμο ενάντια στη βλασφημία (άρθρο 198 του Ποινικού Κώδικα). Με τον νόμο αυτόν μάλιστα καταδικάστηκε ο Φίλιππος Λοΐζος για την σατιρική σελίδα που είχε φτιάξει στο facebook ως «Γέροντας Παστίτσιος». Πόσες πορείες έγιναν για αυτό; Ελάχιστες.
Ο Έλλην καθηγητής κ. Νικόλας Κοσματόπουλος, που διδάσκει Σύγχρονη Μέση Ανατολή στο École Polytechnique Fédérale de Lausanne, έγραψε άρθρο με τίτλο «Je suis Charlatane». Κατά τον κ. καθηγητή, τσαρλατάνοι είναι οι δυτικοί ηγέτες που διώκουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες από το Ιράκ και τη Συρία και οι γελοιογράφοι που γελοιοποιούν τη θρησκεία ανθρώπων που υφίστανται εισβολές από τους δυτικούς. Νάτο το αίμα που κυλάει και εκδίκηση ζητάει! Του διαφεύγει προφανώς του οργισμένου αντιδυτικού συμπατριώτη μας ότι οι φονιάδες του Charlie Hebdo ήσαν Γάλλοι υπήκοοι, γεννημένοι στη Γαλλία και όχι μετανάστες ή πρόσφυγες ή θύματα εισβολής.
Ως τελευταίο, αλλά πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα, αναφέρω άρθρο με τίτλο «Πρέπει να δολοφονείται η βλακεία;» που γράφτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Χρόνος» από την Ελληνίδα καθηγήτρια κ. Νένη Πανουργιά, που διδάσκει στη Ν. Υόρκη. Εκεί, η κυρία καθηγήτρια γράφει ανάμεσα σε άλλα ότι: «Αυτό που έγινε στο Παρίσι είναι επίδειξη ισχύος, ίσως (τηρουμένων των αναλογιών) ανάλογη εκείνης των Άγγλων το 1857». Νάτο και πάλι το αίμα που κυλάει και εκδίκηση ζητάει, μετά από 150 χρόνια!
Στη συνέχεια, αμφισβητεί την ελευθερία έκφρασης και ειδικότερα εκείνη του Charlie Hebdo: ««Τι σημαίνει αυτή η ελευθερία της έκφρασης; Τι έχει δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα; […] Ποιο είναι το δημοκρατικό δικαίωμα και στη μαντίλα και στις βλακώδεις, σεξιστικές, υπέρλευκες και υπεραρσενικές γελοιογραφίες του Charlie Hebdo;». Το κερασάκι όμως το προσφέρει ο κ. Στάθης Γουργουρής, σύζυγος της αρθρογράφου και καθηγητής κι αυτός στις ΗΠΑ. Στον διευθυντή του περιοδικού The Athens Review of Books, που τόλμησε να ψέξει το άρθρο της συζύγου του, απαντά με οργή: «‘Ενας Γκαίμπελς στην Αθήνα’ νομίζω είναι ο κατάλληλος τίτλος για το εμετικό ψευδογράφημα του κυρίου Βασιλάκη. Όσοι διαθέτουν ειλικρινή κριτική διάθεση, ας διαβάσουν σοβαρά το κείμενο στο οποίο αναφέρεται».
Το ερώτημα που μπαίνει είναι καίριο: αυτές οι απόψεις αποτελούν μεμονωμένα φαινόμενα ή εκφράζουν την πλειοψηφία της κοινωνίας μας; Αν η θεωρία του Σάμιουελ Χάντιγκτον για τη σύγκρουση των πολιτισμών αληθεύει, μένει να αποφανθεί ο καθένας μας σε ποιον πολιτισμό ανήκει αυτή η χώρα. Το ερώτημα δε αυτό, εκτός από καίριο γίνεται και κρίσιμο, επειδή σε 7 μέρες θα πάμε να ψηφίσουμε και η ψήφος μας τούτη τη φορά έχει άμεση σχέση με το πού θέλουμε να ενταχθεί η χώρα μας.
