Το έτος 1777 βρέθηκε ο Mozart σε ηλικία 21 ετών στο Mannheim, μία πόλη περί τα 80 km νότια της Φραγκφούρτης, την οποία ο φιλόμουσος ηγεμόνας και μετέπειτα βασιλιάς της Βαυαρίας, Karl Theodor (1724-1799), είχε μετατρέψει σε ένα σημαντικό για την εποχή και για τη μετέπειτα εξέλιξη μουσικό κέντρο.
Ο Mozart είχε ζητήσει τότε τις παρεμβάσεις του κόμητα Savioli και του διευθυντή της ορχήστρας Christian Cannabich για να πειστεί ο ηγεμόνας, ο οποίος ποτέ δεν τσιγκουνευόταν για έξοδα σχετικά με την ορχήστρα και τη μουσική παρουσία της πόλης του, να τον τοποθετήσει σε μία μόνιμη θέση μουσικού. Όμως, τόσο ο Cannabich όσο και ο Savioli ελάχιστα ενδιαφέρθηκαν για τo μόνιμο διορισμό του Mozart επειδή και οι δύο, κυρίως όμως ο πρώτος, φοβόντουσαν την αντιπαλότητα με τον ήδη διάσημο συνθέτη. Το μόνο θετικό που προέκυψε ήταν η δυνατότητα να ξεχειμωνιάσει o Mozart στο Mannheim, διδάσκοντας μουσική στα παιδιά του ηγεμόνα.
Όλη αυτή η κατάσταση επιδείνωνε τα οικονομικά του Mozart, ο οποίος εισέπραττε συχνά, ύστερα από μουσικές εκδηλώσεις μόνο δώρα αντί για χρήματα. Γράφει στον πατέρα του για μία εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1777: «... συνέβη τελικά αυτό που φοβόμουν, καθόλου λεφτά παρά μόνο ένα ωραίο χρυσό ρολόι. Αυτή τη στιγμή θα προτιμούσα βέβαια 10 καολίνια παρά αυτό το ρολόι, το οποίο με τις αλυσσίδες του εκτιμάται στα 20 καολίνια. Στα ταξίδια χρειάζονται όμως λεφτά, αλλά εγώ έχω ήδη 5 ρολόγια. Σκέπτομαι να βάλω σε κάθε παντελόνι μου μία τσεπούλα για ρολόγια και όταν πηγαίνω σε κάποιο υψηλό κύριο, να φοράω ταυτόχρονα 2-3 ρολόγια, όπως το κάνουν μερικοί για λόγους μόδας, ώστε να μη σκεφτεί κάποιος την επόμενη φορά να μου ξαναχαρίσει ρολόι ...»
Θυμήθηκα αυτή την ιστορία διαβάζοντας ένα κείμενο σε Blog φίλου ότι του έχουν χαρίσει ήδη 7-8-9 στυλό Parker... Θα του συνιστούσα, λοιπόν, να βάλει κι αυτός, σε εποχή δώρων, όλα τα στυλό στις μπροστινές τσέπες του, ώστε να αποτραπεί κάθε γενναιόδωρος να του χαρίσει άλλο ένα Parker...
Ο Mozart είχε ζητήσει τότε τις παρεμβάσεις του κόμητα Savioli και του διευθυντή της ορχήστρας Christian Cannabich για να πειστεί ο ηγεμόνας, ο οποίος ποτέ δεν τσιγκουνευόταν για έξοδα σχετικά με την ορχήστρα και τη μουσική παρουσία της πόλης του, να τον τοποθετήσει σε μία μόνιμη θέση μουσικού. Όμως, τόσο ο Cannabich όσο και ο Savioli ελάχιστα ενδιαφέρθηκαν για τo μόνιμο διορισμό του Mozart επειδή και οι δύο, κυρίως όμως ο πρώτος, φοβόντουσαν την αντιπαλότητα με τον ήδη διάσημο συνθέτη. Το μόνο θετικό που προέκυψε ήταν η δυνατότητα να ξεχειμωνιάσει o Mozart στο Mannheim, διδάσκοντας μουσική στα παιδιά του ηγεμόνα.Όλη αυτή η κατάσταση επιδείνωνε τα οικονομικά του Mozart, ο οποίος εισέπραττε συχνά, ύστερα από μουσικές εκδηλώσεις μόνο δώρα αντί για χρήματα. Γράφει στον πατέρα του για μία εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1777: «... συνέβη τελικά αυτό που φοβόμουν, καθόλου λεφτά παρά μόνο ένα ωραίο χρυσό ρολόι. Αυτή τη στιγμή θα προτιμούσα βέβαια 10 καολίνια παρά αυτό το ρολόι, το οποίο με τις αλυσσίδες του εκτιμάται στα 20 καολίνια. Στα ταξίδια χρειάζονται όμως λεφτά, αλλά εγώ έχω ήδη 5 ρολόγια. Σκέπτομαι να βάλω σε κάθε παντελόνι μου μία τσεπούλα για ρολόγια και όταν πηγαίνω σε κάποιο υψηλό κύριο, να φοράω ταυτόχρονα 2-3 ρολόγια, όπως το κάνουν μερικοί για λόγους μόδας, ώστε να μη σκεφτεί κάποιος την επόμενη φορά να μου ξαναχαρίσει ρολόι ...»
Θυμήθηκα αυτή την ιστορία διαβάζοντας ένα κείμενο σε Blog φίλου ότι του έχουν χαρίσει ήδη 7-8-9 στυλό Parker... Θα του συνιστούσα, λοιπόν, να βάλει κι αυτός, σε εποχή δώρων, όλα τα στυλό στις μπροστινές τσέπες του, ώστε να αποτραπεί κάθε γενναιόδωρος να του χαρίσει άλλο ένα Parker...
