(Τριάντης, Ελευθεροτυπία, 7/4/2009)
Η κυρία Δαμανάκη παρουσίασε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα για τον Πολιτισμό. Με μια «λεπτομέρεια» που δεν απαντήθηκε: Πού θα βρεθούν τα χρήματα για να υλοποιηθεί το πρόγραμμα αυτό;
Προχθές, ο Γιώργος Παπανδρέου δεσμεύτηκε ότι μόλις πάρει την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, θα δοθούν 1 δισ. ευρώ για την Παιδεία, για την οποία θα διατεθεί το 5% του ΑΕΠ κατά τη διάρκεια της τετραετίας. Βαρυσήμαντη εξαγγελία και σημαντική δέσμευση. Με την καταραμένη «λεπτομέρεια» να ζητεί απάντηση: Πού θα βρεθούν τα χρήματα;
Το ίδιο βασανιστικό ερώτημα αφορά και: τους αγρότες που περιμένουν, τους συνταξιούχους που υπομένουν και περιμένουν (εφάπαξ κτλ.), τη Δημόσια Υγεία που έχει ξεμείνει από γάζες, τους κτηνοτρόφους που διαδηλώνουν, τους απολυμένους που ψωμοζούν, τους ανέργους που μαραζώνουν...
Φευ, το ερώτημα παρέμεινε ουσιαστικά αναπάντητο: ο κ. Παπανδρέου επιστράτευσε τα κλασικά επιχειρήματα πίσω από τα οποία είχε οχυρωθεί και ο Καραμανλής όταν κάλπαζε προς την εξουσία: Θα νοικοκυρέψουμε το κράτος. Θα περιστείλουμε τις δαπάνες. Θα αντιμετωπίσουμε δραστικά τη φοροδιαφυγή. Και, φυσικά, «θα ανορθώσουμε την οικονομία κι έτσι θα βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι»...
Ενα - ένα: η ανόρθωση της οικονομίας, και ιδιαίτερα της ελληνικής, απαιτεί χρόνο. Δεν είναι παίξε - γέλασε... Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, ακόμη και αν όλα γίνουν -μαγικώ τω τρόπω- στην εντέλεια, αφ' ενός απαιτεί χρόνο και αφ' ετέρου δεν λύνει το πρόβλημα των μεγάλων οικονομικών εκκρεμοτήτων...
Οσο για το νοικοκύρεμα του κράτους και την περιστολή των δαπανών, άσ' το καλύτερα: μιλάμε για γιγαντιαία προσπάθεια, η οποία δεν είναι απλώς χρονοβόρα, αλλά και αμφιλεγόμενη ως προς το ένα σκέλος (π.χ. περιττές δαπάνες ενδέχεται να θεωρηθούν και εκείνες που αφορούν την κοινωνική πολιτική)... Ομως, υπάρχει κάτι χειρότερο: όλες αυτές οι εξαγγελίες γίνονται στην αρχή -ούτε καν στο μέσον- μιας κρίσης η οποία προβλέπεται να διαρκέσει τρία χρόνια, με οδυνηρές επιπτώσεις για την Ελλάδα και τον κόσμο...
Υπό τις συνθήκες αυτές ούτε η επίκληση της κρίσης θα λειτουργήσει ούτε το κλασικόν περί καμένης γης. Τουτέστιν: ούτε μια μέρα δεν θα υπάρξει ως περίοδος χάριτος. Τη φορά αυτή, το «εδώ και τώρα» θα ξεπεταχτεί σαν ηφαιστειακή λάβα από τα έγκατα της κοινωνίας... Και αλίμονο στους «αμέριμνους» που έταζαν λαγούς με πετραχήλια.
Προχθές, ο Γιώργος Παπανδρέου δεσμεύτηκε ότι μόλις πάρει την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, θα δοθούν 1 δισ. ευρώ για την Παιδεία, για την οποία θα διατεθεί το 5% του ΑΕΠ κατά τη διάρκεια της τετραετίας. Βαρυσήμαντη εξαγγελία και σημαντική δέσμευση. Με την καταραμένη «λεπτομέρεια» να ζητεί απάντηση: Πού θα βρεθούν τα χρήματα;
Το ίδιο βασανιστικό ερώτημα αφορά και: τους αγρότες που περιμένουν, τους συνταξιούχους που υπομένουν και περιμένουν (εφάπαξ κτλ.), τη Δημόσια Υγεία που έχει ξεμείνει από γάζες, τους κτηνοτρόφους που διαδηλώνουν, τους απολυμένους που ψωμοζούν, τους ανέργους που μαραζώνουν...Φευ, το ερώτημα παρέμεινε ουσιαστικά αναπάντητο: ο κ. Παπανδρέου επιστράτευσε τα κλασικά επιχειρήματα πίσω από τα οποία είχε οχυρωθεί και ο Καραμανλής όταν κάλπαζε προς την εξουσία: Θα νοικοκυρέψουμε το κράτος. Θα περιστείλουμε τις δαπάνες. Θα αντιμετωπίσουμε δραστικά τη φοροδιαφυγή. Και, φυσικά, «θα ανορθώσουμε την οικονομία κι έτσι θα βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι»...
Ενα - ένα: η ανόρθωση της οικονομίας, και ιδιαίτερα της ελληνικής, απαιτεί χρόνο. Δεν είναι παίξε - γέλασε... Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, ακόμη και αν όλα γίνουν -μαγικώ τω τρόπω- στην εντέλεια, αφ' ενός απαιτεί χρόνο και αφ' ετέρου δεν λύνει το πρόβλημα των μεγάλων οικονομικών εκκρεμοτήτων...
Οσο για το νοικοκύρεμα του κράτους και την περιστολή των δαπανών, άσ' το καλύτερα: μιλάμε για γιγαντιαία προσπάθεια, η οποία δεν είναι απλώς χρονοβόρα, αλλά και αμφιλεγόμενη ως προς το ένα σκέλος (π.χ. περιττές δαπάνες ενδέχεται να θεωρηθούν και εκείνες που αφορούν την κοινωνική πολιτική)... Ομως, υπάρχει κάτι χειρότερο: όλες αυτές οι εξαγγελίες γίνονται στην αρχή -ούτε καν στο μέσον- μιας κρίσης η οποία προβλέπεται να διαρκέσει τρία χρόνια, με οδυνηρές επιπτώσεις για την Ελλάδα και τον κόσμο...
Υπό τις συνθήκες αυτές ούτε η επίκληση της κρίσης θα λειτουργήσει ούτε το κλασικόν περί καμένης γης. Τουτέστιν: ούτε μια μέρα δεν θα υπάρξει ως περίοδος χάριτος. Τη φορά αυτή, το «εδώ και τώρα» θα ξεπεταχτεί σαν ηφαιστειακή λάβα από τα έγκατα της κοινωνίας... Και αλίμονο στους «αμέριμνους» που έταζαν λαγούς με πετραχήλια.
