Perjalanan 14

Στα χωριά των Toba Batak IV Το απόγευμα στην μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου, έχει μουσικό πρόγραμμα με ένα συγκρότημα Βatak. Εμείς θέλουμε να εκμεταλλευθούμε, δύο περίπου ώρες που μένουν μέχρι την παράσταση. Θυμηθήκαμε ότι περνώντας με το mini bus από την αγορά, είδαμε ενδιαφέρουσες εικόνες τοπικού χρώματος και αποφασίσαμε να πάμε εκεί. Έτσι, αφού πήραμε πληροφορίες πώς θα μεταφερθούμε, ξεκινήσαμε. Είναι πλέον σκοτεινά, όταν βγαίνουμε από το ξενοδοχείο. Περνώντας μέσα από τους κήπους του, ακούγεται ένας οξύτατος ήχος, που προέρχεται από το έδαφος. Στην αρχή νομίσαμε ότι είναι κάποιος συναγερμός. Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε, από πού έρχεται, αλλά ήταν αδύνατο. Θα μας έμενε ίσως ανεξήγητο, το τι συνέβαινε, αν δεν βρίσκαμε στην επιστροφή μας μία ομάδα από ξένους, σε άλλο σημείο του κήπου, να ασχολούνται με το ίδιο πρόβλημα. Αυτοί φαίνεται, είναι περισσότερο περίεργοι και συστηματικοί. Έχουν πάρει για βοήθεια και τα γκαρσόνια του ξενοδοχείου. Από τα γκαρσόνια μάθαμε, ότι πρόκειται για ένα είδος βραδινό τζιτζίκι, το οποίο όμως δεν ζεί στα δένδρα αλλά σε μια βαθιά τρύπα στη γη. Απίστευτο! Ένας τόσο δυνατός και ιδίως αμετάβλητα συνεχόμενος ήχος να προέρχεται από ένα ζωντανό πλάσμα και μάλιστα από έντομο. Με σκαλιστήρι έχουν ανοίξει μια ολόκληρη τρύπα, χωρίς όμως να το βρουν... Στην αγορά του Prapat βρεθήκαμε παίρνοντας πάλι ένα mini bus, που περνούσε από μια στάση γύρω στα πενήντα μέτρα από το ξενοδοχείο. Είναι το τοπικό λεωφορείο, ένα λεωφορείο της παλαιάς εποχής. Το σταματάμε και μας παίρνει. Είναι η πρώτη φορά που μπαίνουμε σε λεωφορείο τοπικής γραμμής. Στο πίσω μέρος είναι ανοικτό και από κει είναι και η μοναδική είσοδος. Στις δύο πλευρές του έχει δύο πάγκους από ξύλο, όπου κάθεται όποιος προλάβει. Είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε σε κατ' ευθείαν επαφή με τον επαρχιακό λαό της Ινδονησίας και φυσικά η όλη συνεννόηση, πρέπει να γίνη στα ινδονησιακά. • Κe mana ? • Ke pasar • lima ratus Στην ερώτηση του εισπράκτορα: "προς τα πού ;" Απάντησα: "στην αγορά". "Πεντακόσιες", είπε και μου έδωσε ένα εισιτήριο. Όλοι μας κοιτάζουν με χαμόγελα, ασφαλώς λόγω του ότι σπανίζει το θέαμα να μπουν λευκοί και μάλιστα τουρίστες στα αστικά τους λεωφορεία και εκτός απ' αυτό να μιλούν και τη γλώσσα τους. Τα λεωφορεία των ταξιδιωτικών γραφείων είναι βεβαίως μοντέρνα, μεγάλα, με κλιματισμό και TV. Το λεωφορείο είναι γεμάτο και μας κάνει εντύπωση ότι στριμώχνονται περισσότερο, προκειμένου να μας κάνουν χώρο, για να έχουμε πιο πολλή άνεση. Δίπλα μου κάθεται μια νεαρή μητέρα με ένα μωρό στην αγκαλιά. Στριμωγμένη και αυτή μαζεύεται, για να κάνη τόπο, μην στριμωχθώ εγώ. Το μωρό μου χαμογελάει. Δεν μπορώ να του χαϊδέψω το κεφαλάκι, όπως θα έκανα στην Ευρώπη, γιατί αυτό στην Ανατολή θεωρείται ανεπίτρεπτη χειρονομία, όπως τουλάχιστον γράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Λένε ότι το κεφάλι καθενός, είναι ιερό και δεν επιτρέπεται να του το αγγίζης. Έτσι απλώς αρκούμαι να χαμογελάσω και εγώ. Εμπρός μου είναι μια γριά με ένα ανοιχτό τέντζερη με μαγειρεμένες φακές, οι οποίες ταλαντεύονται κάθε τόσο πέρα - δώθε, από το κούνημα του λεωφορείου, στον όχι και τόσο λείο δρόμο. Κάθε τόσο, ξεπερνάει ο χυλός το πάνω χείλος της κατσαρόλας και πέφτει από λίγο στο πάτωμα, πράγμα για το οποίο δεν δίνει κανείς, εκτός από μας, σημασία. Ξέρω ότι αυτό, δεν είναι θέαμα για μερικούς γαλαζοαίματους τουρίστες από τις "χώρες του δύοντος Ηλίου", αλλά εμείς είμαστε τρομερά ευχαριστημένοι, που έχουμε την ευκαιρία να είμαστε σε τόσο στενή επαφή με αυτούς τους ανθρώπους της ινδονησιακής υπαίθρου. Δεν πρέπει να ξεχνούμε, ότι το βιβλίο αυτό γράφεται γι' αυτούς που μπορούν να βρουν σε μια τέτοια σκηνή ομορφιά. Ακόμη και γι' αυτούς που κάτι τέτοιο είναι θαμμένο μέσα τους και μπορεί μ' αυτό το ερέθισμα να βγη στην επιφάνεια και να χαρούν αυτόν τον κρυμμένο θησαυρό. Για μας είναι ακόμη κάτι παραπάνω. Αισθανόμαστε μια άγρια ελευθερία, που μπορούμε πια να κινηθούμε απεριόριστα σ' αυτή τη χώρα, με τα ίδια της τα μέσα, να ενσωματωθούμε στο λαό της και να νοιώθουμε ισότιμα μέλη της κοινωνίας τους. Ακόμη με ενοχλεί, που κάνουν θέση για να καθίσω αναπαυτικότερα, γιατί θέλω και αυτοί να με βλέπουν χωρίς διάκριση. Φαίνεται όμως ότι η κυριαρχική παρουσία των λευκών τόσα χρόνια, έχει σφραγίσει ανεξίτηλα στη συνείδησή τους ένα αίσθημα σεβασμού, το οποίο δεν μπορέσαμε ποτέ να αποδιώξουμε από τους φίλους, που κάναμε εκεί, όσο και αν προσπαθήσαμε. Στην αγορά του Prapat περιπλανηθήκαμε λίγο, χαζεύοντας τα διάφορα είδη λαϊκής τέχνης, για να περάση η ώρα. Σ' ένα περίπτερο ήθελα να αγοράσω σπίρτα και δεν ήξερα πως να το πω. Είπα : "api" (φωτιά) και το κατάλαβε. Λίγο παρακάτω με σταματάει, βλέποντας με να καπνίζω, ένας Άραβας με κελεμπία και μου λέει: "api". Του δίνω φωτιά και πιάνουμε κουβέντα. Από αυτόν μαθαίνω, ότι σπουδάζει σε ισλαμικό πανεπιστήμιο στην Σουμάτρα και αντιλαμβάνομαι τον τρόπο, που αθόρυβα εισάγει ο ισλαμικός κόσμος τον Μωαμεθανισμό στην Ινδονησία. Δημιουργεί δηλαδή δυνατότητες σπουδής και στέλνει και δικό του κόσμο εκεί. Γυρίζοντας πίσω, μας απασχολούσε πώς θα βρίσκαμε πάλι, μέσα στη νύχτα, τη στάση που επιβιβαστήκαμε κοντά στο ξενοδοχείο. Πέρα από αυτό, φαίνεται ότι το λεωφορείο κατά την επιστροφή, ακολουθούσε άλλο δρόμο, γιατί όλα μας φαίνονταν τελείως άγνωστα. Κάποια στιγμή σταματάει και ο εισπράκτορας μας λέει να κατεβούμε. Σαστίσαμε! Με έκπληξη είδαμε ότι το λεωφορείο μας έχει φέρει μέσα στην αυλή του ξενοδοχείου, λες και πήραμε ταξί. Εμείς είχαμε μόνο πει, ότι μένουμε στο Prapat View! Πολλές φορές, το ταξίδι εδώ φαινόταν σαν ένα ταξίδι στο παρελθόν. Άθελά σου, ιδίως όταν έχεις ζήσει σε παλαιότερες εποχές, κάνεις τη σκέψη, πόσο απρόσωπη έχει γίνει η σημερινή μοντέρνα κοινωνία. Θυμάμαι όταν πήγαινα μικρός με τη μάνα μου στο μπακάλη της γειτονιάς, τον κυρ Θοδωρή στον Κολωνό - τότε, μια υποβαθμισμένη συνοικία της Αθήνας - τι διαφορετική ανθρώπινη επαφή υπήρχε .• Καλώς την κυρά Κατίνα. Τι μου κάνεις...   Έπιανε συζήτηση η μάνα μου και μάθαινε τα νέα όλης της γειτονιάς. • Θα τόμαθες κυρά Κατίνα για τον μπάρμπα Λάμπη έχει βαριά καρδιοπάθεια. Δεν τον βλέπω καλά..... • Ευτυχώς πρόλαβε και αρραβώνιασε την κόρη του. Της έδωσε τίποτα; και η συζήτηση συνεχίζεται στο άνετο... Κάποια στιγμή λέει • Κυρά Κατίνα, καλά που το θυμήθηκα, κάθεσαι μια στιγμή στο μαγαζί, να πάω απέναντι στο Γρηγόρη να πληρώσω τη δόση για την ηλεκτρική κουζίνα; Σήμερα το μικρό μαγαζάκι, έδωσε τη θέση του στο υπερμοντέρνο Super market. Μπαίνεις μέσα και ψωνίζεις για όλη την εβδομάδα. Ο χρόνος που εξοικονομείς, είναι φοβερός. Και όμως! Βλέπεις κάποιο γνωστό μέσα και επωφελούμενος του συνωστισμού, προσπαθείς να τον αποφύγης, για να μην χασομερήσης. Να αλλάξη η πορεία του λεωφορείου, για να μας διευκολύνη; Αυτό είναι ανέκδοτο!!... Στη μεγάλη σάλα του ξενοδοχείου άρχισε, λίγα λεπτά μετά την άφιξή μας, η παράσταση. Η εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν καθ' όλα ευρωπαϊκή. Είχαν άσπρα παντελόνια, χρυσοκέντητα πουκάμισα και βυσσινί σακάκια. Η μουσική έμοιαζε πολύ με νοτιαμερικάνικη. Ο Γιάννης βιντεοσκόπησε όλη την παράσταση, κυρίως για να αποτυπώσουμε τη μουσική, αφού ο φωτισμός ήταν ανεπαρκής για μια αξιόλογη εικόνα. Όμως αυτό απεδείχθη άσκοπο, μια και το συγκρότημα, στο τέλος της παραστάσεως, διέθετε κασέτες από το πρόγραμμά του σε λογική τιμή.