Αυτές οι χήρες θα με τρελάνουν!!!
της Ισμήνης
Μα εντελώς θα με τρελάνουν οι χήρες και κυριολεκτώ. Έχω κάποια πρόσφατα παραδείγματα που δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Διαβάστε και φωτίστε με παρακαλώ!
Φίλη πολύ κοντινή, ο άνδρας της με τα χρόνια άρχισε σιγά-σιγά να καταρρέει. Τη μια το πόδι, την άλλη το χέρι, μετά άρχισε να μισοξεχνάει και πάει λέγοντας. Το ένα έφερε το άλλο, η δυσκολία κίνησης έφερε τη μερική παραλυσία την καθήλωση στην τροχήλατη καρέκλα και βέβαια ήταν και η συνέπεια των απωλειών πνευματικών και υλικών! Ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Άλλο να αλλάζεις πάνες σε ένα μωρό που μοσχομυρίζει και άλλο να αλλάζεις πάνες σε έναν ηλικιωμένο!
Η καθημερινή φροντίδα έγινε βάρος δυσβάσταχτο και η καθαριότητα του προβληματική, για να μην πω προβληματικότατη. Η μέρα είχε γίνει νύχτα και η νύχτα μέρα. Η σύζυγος άρχισε να μην αντέχει, να κουράζεται υπερβολικά, να κλαίει και να οδύρεται για το βάρος που της έτυχε και για τον εγκλωβισμό της σε μια δίνη και για τα χρόνια της που φεύγουν χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα.
Κάποια στιγμή ο καλός ο Θεός λυπήθηκε και το σύζυγο που είχε χάσει την αξιοπρέπειά του και τη σύζυγο που είχε χάσει την υπομονή της και τα παιδιά του που είχαν αρχίσει να αγανακτούν και να αποτιμούν την παρουσία του με το πόσα χρήματα έπαιρνε από την σύνταξη και τον κάλεσε κοντά του.
Έγινε η κηδεία και όλα μια χαρά, με μπόλικα δάκρυα και αναστεναγμούς και τα συνηθισμένα, αχ και βαχ τι καλός και τι κύριος που ήτανε ο μακαρίτης και πόσο τον πρόσεχε η γυναίκα του και τι καλά παιδιά άφησε και ένα σωρό μπουρδολογίες που λένε συνήθως στις κηδείες κλπ. κλπ.
Και μετά από καμιά 10αριά ημέρες παίρνω τηλέφωνο την φίλη μου για να μάθω τι κάνει και πως πλέον έχει διαμορφωθεί η καινούργια της ζωή.
Προς μεγάλη μου δε έκπληξη ακούω ότι της λείπει η φροντίδα του, η παρουσία του και γενικά κάθε τι που αποτελούσε την υπόσταση του μέσα στο σπίτι. Από λεπτότητα δεν σχολίασα τίποτα, αλλά μόνη μου αναλογίστηκα: εγώ είμαι τόσο σκληρή ή οι άλλοι με δουλεύουν;
Φίλη πολύ κοντινή, ο άνδρας της με τα χρόνια άρχισε σιγά-σιγά να καταρρέει. Τη μια το πόδι, την άλλη το χέρι, μετά άρχισε να μισοξεχνάει και πάει λέγοντας. Το ένα έφερε το άλλο, η δυσκολία κίνησης έφερε τη μερική παραλυσία την καθήλωση στην τροχήλατη καρέκλα και βέβαια ήταν και η συνέπεια των απωλειών πνευματικών και υλικών! Ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Άλλο να αλλάζεις πάνες σε ένα μωρό που μοσχομυρίζει και άλλο να αλλάζεις πάνες σε έναν ηλικιωμένο!
Η καθημερινή φροντίδα έγινε βάρος δυσβάσταχτο και η καθαριότητα του προβληματική, για να μην πω προβληματικότατη. Η μέρα είχε γίνει νύχτα και η νύχτα μέρα. Η σύζυγος άρχισε να μην αντέχει, να κουράζεται υπερβολικά, να κλαίει και να οδύρεται για το βάρος που της έτυχε και για τον εγκλωβισμό της σε μια δίνη και για τα χρόνια της που φεύγουν χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα.
Έγινε η κηδεία και όλα μια χαρά, με μπόλικα δάκρυα και αναστεναγμούς και τα συνηθισμένα, αχ και βαχ τι καλός και τι κύριος που ήτανε ο μακαρίτης και πόσο τον πρόσεχε η γυναίκα του και τι καλά παιδιά άφησε και ένα σωρό μπουρδολογίες που λένε συνήθως στις κηδείες κλπ. κλπ.
Και μετά από καμιά 10αριά ημέρες παίρνω τηλέφωνο την φίλη μου για να μάθω τι κάνει και πως πλέον έχει διαμορφωθεί η καινούργια της ζωή.
Προς μεγάλη μου δε έκπληξη ακούω ότι της λείπει η φροντίδα του, η παρουσία του και γενικά κάθε τι που αποτελούσε την υπόσταση του μέσα στο σπίτι. Από λεπτότητα δεν σχολίασα τίποτα, αλλά μόνη μου αναλογίστηκα: εγώ είμαι τόσο σκληρή ή οι άλλοι με δουλεύουν;
Ρε φιλενάδα τι σου λείπει; πέσμου και μένα για να καταλάβω. Τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα αγανακτισμένη έκανες γενική καθαριότητα στο μπάνιο από τις στέρεες απώλειες, είχες διπλώσει στα 2 γιατί άλλαζες πάνες σε ένα «μωρό» 100 κιλών, έκλαιγες με τις ώρες και σουρομαδιόσουνα για το κακό που σε βρήκε. Και τώρα μου κλαίγεσαι ότι σου λείπει;
Μάλλον είμαστε περίεργες εμείς οι γυναίκες, ίσως είμαστε μαζοχίστριες ή τα λέμε έτσι από τύψεις για τις σκέψεις που κάναμε;
Με αφορμή αυτή την περίπτωση θυμήθηκα κάποιες παρόμοιες καταστάσεις. Εν ζωή ο σύζυγος ξυλοκοπούσε τη γυναίκα του, έτσι για να πάει καλά η μέρα και, όταν έδωσε και ανέβηκε στα ουράνια, την άκουσα να λέει πόσο της λείπει, γυρνάει το βράδυ στο σπίτι και η μοναξιά της είναι αφόρητη.
Η άλλη, που ο σύζυγος την στόλιζε με όλα τα κοσμητικά επίθετα που είχε το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο, όταν πήγε ο σύζυγος στας αιωνίους μονάς, έκλαιγε και οδύρετο που είναι μόνη και σκιάζεται που δεν ακούει την φωνή του άντρα της και ας την έβριζε. Ας καθόταν, λέει σε μια πολυθρόνα και δεν με νοιάζει. Βρε μπας και παθαίνουν όλες οι κακοπαθημένες χήρες αμνησία; Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά.
Να σε βρίζουν, να σε δέρνουν, να σε κερατώνουν, να μην σου δίνει λεφτά και να εκλιπαρείς, να χάνεις την αξιοπρέπειά σου, να σε κάνει δούλα στην κυριολεξία και τόσα άλλα και όταν πεθαίνει ο σύζυγος –τρομάρα του για σύζυγος– η χήρα να τον αναπολεί;
Καλά λέω ότι αυτές οι χήρες θα με τρελάνουν...
