Ελειψε όμως ο Παλαμάς...

Του Παντελή Μπουκάλα, Καθημερινή, 13/3/2012

O απερχόμενος, ο κ. Παπανδρέου, σε μια απολογία με όλα τα γνωρίσματα του αυτοεγκωμίου, θυμήθηκε τον Ρίτσο: «Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο...». Ο επερχόμενος, ο κ. Βενιζέλος, σε μια «πλατφόρμα» που μετά βίας χώρεσε πάνω της όλο το δικό του αυτοεγκώμιο, διπλασίασε, χωρίς πάντως να εντυπωσιάσει, αφού άντλησε από τα ευρείας χρήσεως, τόσο ευρείας που να απειλούνται με απώλεια του νοήματός τους: Και Σολωμό, το εθνικό που είναι το αληθές, και Σεφέρη, για την Ελένη και το αδειανό πουκάμισο. Ο μέχρις εκείνη τη στιγμή δεύτερος υποψήφιος, ο κ. Παπουτσής, σκέφτηκε να αντεπιτεθεί με στίχους του «ποιητή του Αιγαίου», όπως συνήθως αποκαλείται ο Ελύτης, αλλά τον απέτρεψαν φρονιμότερες σκέψεις, ιδίως δε η μνήμη του «Σαμίνα», που δεν μπορεί, πικρή θα ’ναι και γι’ αυτόν, τον «άνευ ευθύνης». Δεν σημαίνουν όλα τούτα ότι επρόκειτο για σύναξη ποιητικών φασμάτων. Ελειπε άλλωστε ο σατιριστής Παλαμάς, για να τρυπήσει με τους οξείς στίχους του το μπαλόνι της φιλολογίζουσας ατμόσφαιρας: «Ο κόλακας κι ο ψεύτης χαλασμοί σου, / της αμαρτίας πατρίδα, άμυαλη Μάνα, / του κόσμου είσαι το σκύβαλο· απελπίσου! // Σε λιώσανε τα χάιδια τα λαοπλάνα / στου κόλακα τα χέρια και στου ψεύτη». Ψέματα έλεγε; Ψέματα λέει; Και ενώ οι αρχηγοί τύλιγαν το ξιφίδιο της φιλοδοξίας τους με ποιητικές δάφνες, οι οπαδοί, όσοι δεν δυσφορούσαν οφθαλμοφανώς, κατασκεύαζαν τα δικά τους στιχάκια, ή μάλλον ανέσυραν ό,τι πρόχειρο από την κομματική αποθήκη: «Βαγγέλη, μαζί, στη νέα εποχή» οι βενιζελικοί. «Οι νέοι μαζί με Χρήστο Παπουτσή», οι του τέως υπουργού «Προστασίας του Πολίτη διά του προληπτικού χημικού βομβαρδισμού του». Αν λοιπόν οι νέοι του ΠΑΣΟΚ είναι τόσο γερασμένοι (ή τόσο απελπισμένοι) ώστε να μη βρίσκουν άλλο λάβαρο για να στρατευτούν πλην του κ. Παπουτσή, τότε ποια πιθανότητα ευόδωσης μπορεί να υπάρξει για τις αναζωογονήσεις, επανεκκινήσεις κτλ. που εξαγγέλλει ο άνευ αγώνος εντέλει νικητής κ. Βενιζέλος; Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κατάφερε να επικρατήσει στο κόμμα του με οκταετή καθυστέρηση, στη διάρκεια της οποίας από τη φιλοδοξία μετακινήθηκε στη λιμοδοξία. Ο ίδιος (και όσοι έσπευσαν να ενταχθούν στη χορεία των κολάκων του, χαμαιλεοντικά προσαρμοζόμενοι σε κάθε νέα εξουσία) αυτοπαρουσιάζεται ως ο πολιτικός που σήκωσε ένα σταυρό μαρτυρίου που δεν ήταν δικός του. Μόνο που η σπουδή του να μεταφράσει σε σκληρό προσωπικό κεφάλαιο αυτό τον «σταυρό της αυτοθυσίας», αποκαλύπτει με πόση πίστη εφαρμόζει τη σολωμική ρήση που μνημόνευσε. Οσο για τη «νέα εποχή» που ευαγγελίζονται οι οπαδοί του, ποια νέα εποχή να υπάρξει, όταν η οικονομική πορεία της χώρας για τα επόμενα χρόνια είναι ασφυκτικά προδιαγεγραμμένη και έξωθεν επιβαλλόμενη χάρη και στη δράση του κ. Βενιζέλου, ο οποίος πρώτος αποδέχτηκε, μάλλον ασυγκίνητος, ότι χάσαμε ένα τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας;