Θυμάμαι...
Πάσχα στα χρόνια της αθωότητας!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ – ΧΑΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
της Ισμήνης
Θυμάμαι ... οι ημέρες του Πάσχα που πλησιάζανε ήτανε ιερές. Μικρά παιδιά εμείς τις περιμέναμε με ανυπομονησία, από τη μια μεριά να σταματήσει το σχολείο και από την άλλη να συμμετέχουμε σε όλη τη διαδικασία της γιορτινής προετοιμασίας.
Θυμάμαι .... που όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν τρώγαμε κρέας, ψάρι, αυγά, τυριά, γάλα (η μεγάλη μας χαρά που δεν το πίναμε), μόνο λαδερά! Άλλωστε κανένας δεν έτρωγε κρεάς ή ψάρι. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα ψητοπωλεία που τώρα προκλητικά μεγαλοβδομαδιάτικα ψήνουνε κρέατα και οι θαμώνες αρτίζονται στο πεζοδρόμιο, ενώ περνάει ο επιτάφιος.
Τη δε Μ. Παρασκευή και το Μ. Σάββατο ούτε λάδι και δεν τολμούσαμε να παραβούμε τη νηστεία.
Νομίζω ότι κάπου είχαμε συμβιβαστεί γιατί περιμέναμε με μεγάλη λαχτάρα το βράδυ της Ανάστασης να φάμε όλα αυτά που μας είχανε απαγορεύσει τις προηγούμενες ημέρες. Και δεν μας πείραζε γιατί όλοι κάνανε το ίδιο, απεναντίας αν βλέπαμε κάποιο παιδί να τρώει π.χ. σοκολάτα, δεν ζηλεύαμε απλά το θεωρούσαμε κακό.
Θυμάμαι ... τη λαχτάρα της αναμονής της πασχαλινής λαμπάδας που έφερνε ο νονός ή η νονά, άντε και κανένα αυγό πασχαλινό ή σοκολατένιο, αν οι νονοί ήταν πλούσιοι. Και η λαμπάδα δεν ήτανε σαν τις σημερινές με τανκς και κούκλες πάνω τους. Άντε να ήτανε ροζ ή θαλασσιά με ασσορτί φιόγκο. Αλλά εμείς την κρατούσαμε με καμάρι γιατί διέφερε από τις άσπρες που είχανε στα χέρια τους οι άλλοι και κρυφοκοιράζαμε αν η λαμπάδα κάποιου παιδιού ήτανε καλύτερη από τη δικιά μας.
Θυμάμαι ... εκείνα τα μεγάλα ψεύτικα πασχαλινά αυγά. Ντυμένα με κόκκινο σατέν ύφασμα, ζωγραφισμένη στη μια πλευρά η ανάσταση, ανοίγανε στη μέση και είχανε μέσα κόκκινο ψιλοκομμένο χαρτί, ένα μικρό κίτρινο κοτοπουλάκι και μερικές καραμελίτσες. Τι όμορφα που φαντάζανε στα παιδικά μας μάτια.
Θυμάμαι ... την ιεροτελεστία της προετοιμασίας του ζυμώματος των τσουρεκιών... μαγικές στιγμές! Από την προηγουμένη πιάνανε την μαγιά και την αφήνανε να φουσκώσει στη λεκάνη, σκεπασμένη με κουβέρτα! Την άλλη μέρα, συνήθως την Μ Τρίτη, ζυμώνανε τα τσουρέκια, πλεξούδες, κούκλες και άλλα σχέδια, βάζανε στη μέση και ένα κόκκινο αυγό. Μετά πάλι σκεπασμένες οι λαμαρίνες των τσουρεκιών με κουβέρτα και κοντά σε ζέστη για να φουσκώσουν!
Εμείς τα παιδιά πηγαίναμε κρυφά και σηκώναμε την άκρη της κουβέρτας να δούμε αν «ανεβήκανε» τα τσουρέκια! Τις λαμαρίνες που τοποθετούσανε τα τσουρέκια, τις παίρναμε από τον φούρνο της γειτονιάς. Την άλλη μέρα στο φούρνο για να ψηθούνε και να μοσχομυρίσει η γειτονιά. Η κάθε νοικοκυρά ήτανε πιο προκομένη από τις άλλες, ανάλογα με τις γεμάτες λαμαρίνες που πήγαινε στον φούρνο για ψήσιμο.
Θυμάμαι ... το βάψιμο των κόκκινων αυγών την Μ Πέμπτη. Τι χαρά ήτανε. Βάζαμε σημάδι στα αυγά που είχαμε βάψει εμείς , τα βάζαμε στην άκρη να τα γνωρίζουμε. Κολλούσαμε χαλκομανίες με την ανάσταση και τα γυαλίζαμε με ένα λαδωμένο πανάκι κάνοντας κατακκόκινα τα χέρια μας. Και βάφαμε πολλά αυγά, συχνά 50, 70.
Θυμάμαι ... που φτιάχναμε δεματάκια με κουλουράκια και κόκκινα αυγά και τα πηγαίναμε στις οικογενειακές επισκέψεις για τα αναστάσιμα Χρονια Πολλά!
Θυμάμαι ... το καλό καινούργιο φόρεμα και τα παπούτσια που τα είχαμε στην άκρη να τα πρωτοφορέσουμε στην Ανάσταση. Εκείνα τα παπούτσια πια, με τι καμάρι τα φορούσαμε. Ήτανε τα πρώτα καλοκαιρινά, άσπρα με λουλουδάκια ή κόκκινα.
Θυμάμαι ... που όλη τη Μ. Εβδομάδα το ραδιόφωνο μετέδιδε κλασσική μουσική, τη δε Μ. Παρασκευή όλο το πένθιμο ρεπερτόριο που είχαν συνθέσει Μπαχ, Μπετόβεν κλπ. Οι κινηματογράφοι προβάλανε έργα θρησκευτικού περιεχομένου. Ο Χιτώνας, Κβο Βάντις, Δημήτριος και Μεσσαλίνα, ο Ιησούς στο Σταυρό, ο Βαρραβάς, τα πάθη του Χριστού. Πηγαίναμε απαραιτήτως να τα δούμε, χύναμε ποταμούς δακρύων την ώρα της σταύρωσης και βγαίναμε από την αίθουσα με κατακκόκινα μάτια.
Θυμάμαι ... το στόλισμα του επιτάφιου που το κάνανε οι γυναίκες από τα στεφάνια και τα λουλούδια που έφερνε ο κόσμος και τα τοποθετούσαν στην βάση του Σταυρού μετα την σταύρωση.
Θυμάμαι ... πόσο όμορφα μυρίζανε οι πασχαλιές την Μ. Εβδομάδα στούς δρόμους της Αθήνας.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ – ΧΑΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
