Εκεί που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα
της Ισμήνης
Έχετε περπατήσει
την Οδό Ηρώου Αττικού τώρα την
άνοιξη; Eίναι χάρμα οφθαλμών και μυρωδιών. Καταβαίνοντας στο κέντρο της πολύπαθης Αθήνας
μας, ποτέ δεν παίρνω τη συγκοινωνία. Από δρόμους, δρομάκια και στενά είμαι εκεί που θέλω κάνοντας μια ωραία άσκηση=πεζοπορία. Συνήθως
διασχίζω την Ηρώδου Αττικού - μη
γελάτε δεν περνάω για να συναντήσω κανένα επώνυμο λαμόγιο, απλά
με βολεύει ο δρόμος που ταυτόχρονα είναι και αρκετά ήσυχος. Άσε που μου αρέσει να βλέπω τους τσολιάδες! Με πιάνει κάτι σαν εθνική
υπερηφάνεια!
Μόλις μπει ο
Μάρτιος κοιτάζω επίμονα τις νεραντζιές που είναι φυτεμένες δεξιά και αριστερά
του δρόμου στα φαρδιά για τα ελληνικά δεδομένα πεζοδρόμια. Είναι τα δένδρα που γλιτώσανε από την καταστροφική
μανία του πρώην δημάρχου Ν. Κακλαμάνη, που ξεπάτωσε τις όμορφες νεραντζιές στην οδό Κανάρη και φύτεψε κάτι
εισαγόμενα δένδρα. Τέλος πάντων! χμ ... ίσως
γι’ αυτό τον ονομάσανε Ομέρ
Πριόνη!
Περιμένω λοιπόν να σκάσει το πρώτο καινούργιο πράσινο
φυλλαράκι και να εμφανιστούν τα μπουμπούκια των ανθών. Σε ένα μήνα ο δρόμος ευωδιάζει από τα λουλούδια που έχουν
ανοίξει άσπρα κάτασπρα ανάμεσα στο
πράσινο των παλιών φύλλων και το καταπράσινο από τα καινούργια βλαστάρια. Όταν φυσάει δε το αεράκι,
απλώνεται η μυρωδιά. Σε απόσταση και
γύρω από τα δένδρα σχηματίζεται ένα άσπρο μυρωδάτο χαλί από τα πέταλα των λουλουδιών!
Σε ένα άλλο δρόμο πίσω από το Καλλιμάρμαρο στη γωνία
Άγρας & Ευφορίωνος –ποιος την ξέρει;–
είναι ένα παλιό μισογκρεμισμένο σπίτι. Ο μαντρότοιχος πάλε –ποτέ
ασβεστωμένος, τώρα έχει πέσει και ο σοβάς και ξεπροβάλουν οι πέτρες,
φυλάσσει μέσα στην αυλή του ένα διώροφο με χαγιάτι. Η σιδερένια πόρτα
σκουριασμένη στέκεται στη θέση της
κλειστή με αλυσίδα και ένα λουκέτο. Η σκεπή έχει καταρρεύσει, τα
παράθυρα χάσκουν μισάνοιχτα, η εξωτερική
σκάλα ακουμπά στον έξω τοίχο του σπιτιού
χωρίς σκαλοπάτια. Οι μόνοι ένοικοι του σπιτιού είναι ένα τσούρμο γάτες που ανενόχλητες
μπαινοβγαίνουν.
Κι όμως μπροστά σε αυτό το ερείπιο πόσες φορές
στάθηκα και πόσες φορές είδα πολύ κόσμο να σταματάει, αλλά να θαυμάσει τι; Μέσα στην αυλή του στέκεται περήφανη και
τεράστια μια γαζία. Έχει θεριέψει, έχει απλώσει τα κλαδιά της έξω από τον
μαντρότοιχο και στολίζει με τα υπέροχα κίτρινα βελούδινα λουλούδια της όλο τον
δρόμο.
Και θυμήθηκα το
ποίημα του Άγγελου Βλάχου:
Ξεύρεις τὴν γῆ ποὐ
ἀνθεῖ
φαιδρὰ πορτοκαλέα
καὶ κοκκινίζει ἡ σταφυλὴ
καὶ θάλλει ἡ ἐλαία;
Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς,
εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.
