Όσα παίρνει κι όσα ... φέρνει ο άνεμος

Κ.Τ.Ε.Λ. ... και πάσης Ελλάδος

της Ισμήνης

Αχ τι μας  κάνει η τρόϊκα, το κούρεμα, η Μερκέλ και όλα αυτά που καθημερινώς  μας βομβαρδίζουν από την τηλεόραση  και τις εφημερίδες;

Ως καλή Ελληνίδα, πιστή στις παραδόσεις  και τις αξίες  του life style  (να μη χρησιμοποιήσω κι εγώ  μια ξένη λέξη; Καλά εδώ βέβαια κοντεύουμε να ξεχάσουμε τα ελληνικούλια μας, για μια ξένη λεξούλα δεν θα πάθουμε και τίποτα), έκανα ότι πρέπει και όπως έκαναν όλοι και όλες, για  να ενθαρρύνω την οικονομία μας και φυσικά να αδειάζω την τσέπη μου. Να κινείται το χρήμα , όπως λένε.

Η  παροιμία  λέει: πέτρα που κυλάει, δεν μαλλιάζει! Άρα και το χρήμα πρέπει να  αλλάζει χέρια! Ξόδευα,  ξόδευες, ξοδεύαμε  γιατί είχαμε ή μάλλον νομίζαμε ότι είχαμε, αλλά  δεν ξέραμε τι και πόσα ακριβώς είχαμε, μέχρι που χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια! Αλλά, τέλος πάντων!

Κυκλοφορούσαμε ένθεν και ένθεν, με ταξί,  με το Ι.Χ. μας, δεν καταδεχόμαστε  το ΚΤΕΛ -τι μπανάλ λέξη-, δεν καταδεχόμαστε τα 2 δηλαδή τα ποδαράκια μας  κλπ κλπ! Καλά εκείνο δε το Ι.Χ. μας, είχε γίνει το κάθισμά του, δεύτερο πετσί του  πισινού  μας.

Καλέ μέχρι το περίπτερο πηγαίναμε για τσιγάρα με το αυτοκίνητο! Παγκράτι - Κολωνάκι  με το αυτοκίνητο κι ας ψάχναμε μισή ώρα να παρκάρουμε! Με 2.000 δρχ. γέμιζες το ρεζερβουάρ  βενζίνη, σιγά το πράγμα!

Κι ήρθαν  περίεργοι καιροί, με 22.000 δρχ.  γεμίζεις πάλι το ρεζερβουάρ! Αλλά... αυτό το άτιμό το αλλά κάνει τι διαφορά! Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη!  Οπότε τέρμα οι άσκοπες μετακινήσεις και τα πηγαινέλα για ψύλλου πήδημα. Άσε εκείνα τα διόδια -άλλος καημός- πληρώνεις, πληρώνεις και τελειωμό δεν έχουν.

Ξεκίνησα λοιπόν  να χρησιμοποιώ  για τις μετακινήσεις μου  τα  2, δηλαδή τα ποδαράκια μου, το ταξί το έκοψα και για μακρινές αποστάσεις άρχισα να χρησιμοποιώ το ΚΤΕΛ! Ξέρετε τι σημαίνει ΚΤΕΛ; Κοινό Ταμείο Εισπράξεων Λεωφορείων, εγώ τώρα το έμαθα.

Άρχισα λοιπόν  για να περνάει η ώρα  του ταξιδιού, να παρατηρώ τη συμπεριφορά των οδηγών των υπεραστικών λεωφορείων, άλλωστε στα χέρια τους  40 άνθρωποι εμπιστευόμαστε την ζωούλα μας, να μας πάνε με ασφάλεια στον προορισμό μας.

Το τι είδαν τα ματάκια μου και τι άκουσαν τα αυτάκια μου δεν περιγράφεται, κατά τη διάρκεια της οδήγησης:

1. Επί 3.30 ώρες Αθήνα–Καλαμάτα χόρτασα αμανέδες και όλα τα τσιφτετέλια και καψουροτράγουδα. 
2. Η ομιλία στο κινητό ήταν σε συνεχή χρήση, σαν τον λεβιέ ταχυτήτων. 
3. Τα μηνύματα πήγαιναν κι ερχότανε σε συνεχή ροή. 
4. Ταχύτητες; παίρνανε κλειστές στροφές με 80 χλμ. 
5. Τακτοποιούσαν τα κέρματα στις κερματοθήκες σε επαρχιακό δρόμο διπλής κατευθύνσεως, χωρίς προστατευτικό χώρισμα ανάμεσα. 
6. Το χασμουρητό πήγαινε σύννεφο, ούτε ο φραπές δεν το σταματούσε. 
7. Άμα έλαχε καμιά πιτσιρίκα. 
8. Κάναμε και το κόρτε μας. Και ο παππούς των 65 δεν κάνει για πολύωρα ταξίδια πλέον.

Δεν λέω καλή η οικονομία, αλλά όχι με αντάλλαγμα τη ζωούλα μας!  

Ο πόλεμος των φθόγγων

Καταργήθηκαν τα γράμματα η, ω, ξ και ψ στη νέα γραμματική του δημοτικού; 

Συγγραφέας: Βασίλειος Μ. Αργυρόπουλος

Το βιβλίο "Ο πόλεμος των φθόγγων" αποτελεί συλλογή κειμένων που σκοπό έχουν να ανασκευάσουν τους ισχυρισμούς όσων άρχισαν να διαμαρτύρονται το καλοκαίρι του 2012 εναντίον μιας νέας σχολικής γραμματικής για τις δύο τελευταίες τάξεις του δημοτικού υποστηρίζοντας ότι εκεί έχουν καταργηθεί γράμματα και ότι έτσι προλειαίνεται το έδαφος για την καθιέρωση της φωνητικής γραφής. Βασίλειος Μ. ΑργυρόπουλοςΒασίλειος Μ. Αργυρόπουλος.

Στις σελίδες του βιβλίου σχολιάζονται αναλυτικά τα όσα έγραψαν ή είπαν μερικοί από αυτούς που ασχολήθηκαν με τη συγκεκριμένη γραμματική (Μ. Χρυσού, Άδ. Γεωργιάδης, Λ. Κανέλλη, Σ. Καργάκος, Θ. Ανδρεάκος, Στ. Σταυρόπουλος, Β. Πολύδωρας, Απ. Διαμαντής, Π. Ηλιόπουλος, Ηλ. Κασιδιάρης, Γ. Ξανθάκη, μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, Οδ. Τσαγκαράκης, Α. Ν. Κουνάδης) και αναιρούνται οι ισχυρισμοί που διατύπωσαν. 

Συμπληρωματικά, γίνεται λόγος εν συντομία στο τέλος για τις αιτίες, τις συνέπειες και τους τρόπους αντιμετώπισης του εν λόγω φαινομένου, που ισχύουν και για άλλα συναφή φαινόμενα ιδεολογικής προσέγγισης της γλώσσας. Η εργασία αυτή βασίζεται σε μερικά κείμενα του συγγραφέα που έχουν δημοσιευθεί στο διαδίκτυο και λειτούργησαν σαν πρώτη ύλη. Σε γενικές γραμμές όμως πρόκειται για νέα εργασία.

Ο Γέρων Παστίτσιος και η ελευθερία

του Πασχου Μανδραβελη, Καθημερινή, 26/9/2012

Από μια άποψη, η άσκηση ποινικής δίωξης κατά του 27χρονου που έκανε τη σελίδα στο Facebook για τον «Γέροντα Παστίτσιο» είναι χειρότερη από τις υστερικές αντιδράσεις των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο για την υποτιθέμενη προσβολή στον Μωάμεθ που έκανε μια άτεχνη ταινία ενός Αμερικανού. Φυσικά, οι αντιδράσεις διαφέρουν ως προς τον βαθμό της έντασης, αλλά και στις δύο περιπτώσεις έχουμε την άσκηση βίας ως απάντηση στον λόγο. Το πρόβλημα είναι ότι στην περίπτωση των μουσουλμάνων η βία ασκήθηκε παρανόμως από τον όχλο, ενώ στην Ελλάδα -αν και (το ξανατονίζουμε) ήταν σαφώς χαμηλότερης έντασης- ασκήθηκε νομίμως από το κράτος. Η σύλληψη κάποιου για οποιοδήποτε αδίκημα είναι άσκηση νόμιμης βίας, αυτής που μονοπωλιακά δώσαμε στο κράτος για να επιτευχθεί η κοινωνική ευταξία. Συνεπώς, αν απογυμνώσουμε τις δύο καταστάσεις από τα ιδιαίτερά τους χαρακτηριστικά, θα διαπιστώσουμε την ομοδοξία στον πυρήνα τους. Ο ενοχλητικός για κάποιους λόγος αντιμετωπίστηκε βιαίως, ασχέτως αν στη μία περίπτωση είχαμε οδοφράγματα και πυρπολήσεις αυτοκινήτων και στην άλλη μια απλή σύλληψη. Από την άποψη αυτή η άσκηση παράνομης βίας ασφαλώς είναι κατακριτέα και δείχνει τις αντιλήψεις μιας κοινωνίας για την ελευθερία του λόγου. Η άσκηση νόμιμης βίας για να αποσιωπηθεί ακόμη και ο κακόγουστος λόγος είναι χειρότερη. Η «εξυπνάδα» που κυκλοφορεί εγχωρίως για να δικαιολογηθούν οι περιορισμοί της ελευθερολογίας είναι «ναι στην ελευθερία του λόγου, αλλά όχι στην ασυδοσία». Το ερώτημα βέβαια είναι ποιος ξεχωρίζει τον λόγο από την ασυδοσία. Ας μην αναφέρουμε τον Ολυμπιακό που κάποιοι θεωρούν «θρύλο και Θεό». Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν ότι ο κομμουνισμός είναι θρησκεία και ο Λένιν ο προφήτης του. Θα έπρεπε να τιμωρείται κάθε χλευαστικό σχόλιο εναντίον του; Ούτε τίθεται θέμα πλειοψηφίας σε ζητήματα θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως είναι η ελευθερία του λόγου. Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρχει το επιχείρημα ότι οι Ελληνες είναι Ορθόδοξοι κατά 95% και συνεπώς χλευασμός «των ιερών και οσίων» τους πρέπει να τιμωρείται. Κατ’ αρχάς και στο Πακιστάν πρέπει να υπάρχουν αντίστοιχες πληθυσμιακές αναλογίες. Δεύτερον, αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο Ιησούς για τις απόψεις του τιμωρήθηκε. Δεν του ασκήθηκε η «νόμιμη» της εποχής βία διότι σκότωσε ή έκλεψε. Του επεβλήθη η εσχάτη των ποινών γι’ αυτά που έλεγε, τα οποία κάποιοι θεώρησαν προσβολή του Μωσαϊκού νόμου. Οταν, μάλιστα, η ποινή μπήκε στη δημοκρατική διαδικασία της εποχής, ο όχλος επέλεξε να απελευθερώσει τον Βαραββά και όχι τον Ιησού, ο οποίος απλώς διατύπωνε «απρεπή» για την εποχή ή τις κυρίαρχες αντιλήψεις άποψη. Σε ζητήματα ελευθερίας του λόγου δεν ισχύουν τα «ναι μεν αλλά». Ή θα είναι πλήρης ή δεν θα υπάρχει. Οι δυτικές κοινωνίες μετά από πολλές δοκιμές και ανεπίτρεπτα λάθη (π.χ. καταδίκη Σωκράτη, Γαλιλαίου κ.λπ.) κατάλαβαν ότι επειδή ποτέ δεν ξέρουμε εκ των προτέρων αν μια άποψη είναι απλώς προσβλητική ή επαναστατική αποφάσισαν επί της αρχής να τις επιτρέπουν όλες. Στο τέλος, ο χρόνος, ο διάλογος και η ανθρώπινη λογική πνίγουν στη λήθη τις προσβολές και κρατούν τις χρήσιμες απόψεις. Το άλλο επίσης που μένει στην ιστορία είναι οι ανόητες απόπειρες λογοκρισίας, ακόμη και για ασήμαντο λόγο.

Η σύλληψη blogger για τον Παστίτσιο...

LIfo.gr, 25/9/2012

Στο αυτόφωρο οδηγείται σήμερα ο 27χρονος που συνελήφθη για τη δημιουργία σελίδας στο Facebook στην οποία-σύμφωνα με τους επικριτές του- διακωμωδούσε και σχολίαζε τις προφητείες του Γέροντα Παίσιου.

Εν τω μεταξύ οι αντιδράσεις για αυτή τη σύλληψη είναι έντονες, όχι μόνο από χρήστες του διαδικτύου αλλά και από πολιτικούς.

Μεταξύ αυτών ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης, ο οποίος εξέφρασε μέσω Twitter, την επιθυμία του να παραστεί ως μάρτυρας υπεράσπισης του 27χρονου. «Όταν ο νόμος εξισώνει τη βλασφημία με την παιδεραστία, είναι άδικος», σημείωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αναρωτήθηκε: «Τι πιστεύει ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης για την ισχύουσα νομοθεσία περί βλασφημίας και τη σύλληψη του 27χρονου; Γιατί σιωπά; Η ΔΗΜΑΡ;»  

Ενδιαφέρον έχει και το κείμενο που ανήρτησε στη σελίδα του στο Facebook ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος: «Γύρω από τον Γέροντα Παϊσιο -τι είπε, τι δεν είπε, τι εννοούσε με όσα είπε, τι εννοούσε με όσα δεν είπε- στήθηκε μια ανθηρή μακρόβια μπίζνα που άδειασε τις τσέπες πλείστων όσων αφελών, γέμισε τις τσέπες ολίγων ξετσίπωτων επιτήδειων και πυροβόλησε τη νοημοσύνη όλων. Για αυτό το πρωτοφανές μεταδικτατορικό σκάνδαλο, συγκρίσιμο μονάχα με το "Νερό του Καματερού" και την "Αθανασία του Αιγάλεω", κανένας εισαγγελέας δεν συγκινήθηκε. Τα αντανακλαστικά του Νόμου λειτούργησαν μονάχα όταν μια χιουμοριστική ιστοσελίδα κατέδειξε το μέγεθος του τσαρλατανισμού, με αποκορύφωμα την υιοθέτηση από τους τσαρλατάνους ενός "θαύματος" του Γέροντα που η ίδια η ιστοσελίδα κατασκεύασε. Με άλλα λόγια; Κάποιος τόλμησε να ξεφωνίσει τους απατεώνες και αντί να μπαγλαρώσουν τους απατεώνες, μπαγλαρώσαν εκείνον που τους ξεφώνισε.»

Ελλήνων Έργα

ή ο μύθος της ελληνικής παραγωγικής μειονεξίας!

του ΛΕΑΝΔΡΟΥ ΣΛΑΒΗ ("Εφημερίδα του Κ.Σ.Μ."/Τεύχος 161/Αύγουστος 2012)

Από την αρχή της κρίσης κυκλοφόρησαν πολλά στερεότυπα σχετικά με την Ελλάδα. Ένα από αυτά προβάλλει τον ισχυρισμό πως ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα της χώρας είναι το μόνιμο εμπορικό έλλειμμά της, που οφείλεται στο ότι δεν παράγει τίποτε το εξαγώγιμο. Πρόκειται για ένα αληθοφανές στερεότυπο που αποκρύπτει ορισμένες πτυχές της πραγματικότητας.

Η αλήθεια είναι ότι, όντως, η χώρα έχει ένα πρόβλημα εμπορικού ισοζυγίου. Εισάγει πολλά αγαθά για να ικανοποιήσει ακόμα και στοιχειώδεις καταναλωτικές ανάγκες του πληθυσμού της και εισάγει περισσότερα από αυτά που εξάγει. Αλλά αυτό είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη περιέχει αυτά που αποκρύπτονται.

Όπως, λόγου χάριν, το ότι η χώρα δεν χρειάζεται μόνο να εξάγει για να μειώνει το έλλειμμα. Μπορεί να παράγει για να υποκαθιστά κάποιες εισαγωγές. Κάτι που συμβαίνει, για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια με τα ντόπια αναψυκτικά που κερδίζουν έδαφος στην εσωτερική αγορά σε βάρος αυτών που εισάγονται (και επιβάλλονται χάρις στην εντατική διαφήμιση). Που συμβαίνει και με “εξωτικά” αγροτικά προϊόντα (π.χ. ακτινίδια και αβοκάντο) που ευδοκίμησαν στα εδάφη της. Αλλά και με πρωτοποριακά προϊόντα, όπως τα ελληνικά “σμάρτφον” που βγήκαν στην αγορά τελευταία.

Όπως επίσης, το ότι οι εισαγωγές αγαθών δεν είναι απαραίτητο να αντισταθμιστούν από εξαγωγές. Μπορούν να αντισταθμιστούν από άδηλους πόρους (και, στην περίπτωση της Ελλάδας, κυρίως από τον τουρισμό). Μ’άλλα λόγια ένα αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο μπορεί να εξισορροπείται (εν μέρει τουλάχιστον) από ένα θετικό ισοζύγιο αδήλων πόρων.

Κυρίως, όμως, το ότι η χώρα διαθέτει ένα εξαγωγικό δυναμικό, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι εδώ και χρόνια οι εξαγωγές της σε αξία ισοδυναμούν πάνω-κάτω με το 30 έως και 40% της αξίας των εισαγωγών. Και τούτο παρότι δεν διαθέτει κάποιο “σκληρό” προϊόν, από αυτά των οποίων η τιμή καθορίζεται στα χρηματιστήρια, και, ως εκ τούτου, είναι μόνιμα “θύμα” των χρηματιστηριακών διακυμάνσεων ή/και “παιχνιδιών” αυτών των τιμών.

Οπότε; Οπότε το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι το άθροισμα αδήλων πόρων και εξαγωγών δεν είναι επαρκές. Κοντολογίς, στο ότι δεν παράγει αρκετά και όχι στο ότι δεν έχει δυνατότητες παραγωγής. Οι εποχές που το μοναδικό εξαγωγικό προϊόν της χώρας ήταν η σταφίδα (για τις πουτίγκες των βρετανών…) έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η χώρα και, συγκεκριμένα, ένα μέρος των κατοίκων της κατόρθωσε, ιδιαίτερα μέσα στον 20ο αιώνα, να δημιουργήσει μία αξιόλογη παραγωγική βάση που την βοήθησε να ανέβει αρκετά ψηλά στην κλίμακα των οικονομικών δυνάμεων. Όχι τυχαία. Όπως έγραφε πρόσφατα ο γάλλος κοινωνιολόγος Γκυ Μπυρζέλ (ο οποίος έχει μελετήσει και γνωρίζει σε βάθος την οικονομική εξέλιξη της νεώτερης Ελλάδας): «Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτή η με δική της δυναμική δραστηριοποίηση της κοινωνικής σφαίρας εξελίχθηκε με επιτυχία, βγάζοντας την Ελλάδα από την φτώχεια, ασφαλώς με την ξένη βοήθεια –αμερικανική πριν γίνει ευρωπαϊκή– , αλλά κυρίως χάρη στην εργασία και στην επινοητικότητα των πολιτών της. Η απάτη και η οκνηρία που προσάπτουν στον ελληνικό λαό είναι μύθοι.»(1).

Αυτή η δυναμική δεν γεννήθηκε εκ του μηδενός, τα χρόνια της κίβδηλης οικονομικής ευημερίας. Αντίθετα, τότε έχασε σε ορμή. Είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ακόμα και πριν από την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό, όπως διαπιστώνει ο Παναγιώτης Κονδύλης: «Σ’αυτήν την προοπτική η σημαντική επέκταση των εμποροβιοτεχνικών εργασιών στον ελλαδικό χώρο γύρω στα τέλη του 18ου αιώνα σημαίνει κατά βάση μία μετεξέλιξη προκαπιταλιστικών μορφών του οικονομείν»(2). Βέβαια, λόγω συνθηκών, αυτή η μετεξέλιξη δεν μπόρεσε να αποκτήσει μία πλήρη αστική/καπιταλιστική χροιά. Ακόμα, όμως, και έτσι αποτέλεσε μία στροφή προς εμπορικές και – αυτό έχει περισσότερη σημασία – βιοτεχνικές, δηλαδή μεταποιητικές, δραστηριότητες.

Στροφή που, περνώντας από “σαράντα κύματα”, στήριξε και στηρίζει για δύο περίπου αιώνες την οικονομία της χώρας. Στροφή που χαρακτηρίστηκε, μάλιστα, από ιδιαίτερη ένταση και ποιοτική αλλαγή τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Για την πανσπερμία των μικρών επιχειρήσεων της Αθήνας εκείνης της εποχής, χωρίς να υποτιμά τις παραγωγικές μονάδες άλλων περιοχών της χώρας, διαπίστωνε προ ετών σε μια αξιοσημείωτη μελέτη του πάλι ο Γκυ Μπυρζέλ: «Επιβεβαιώνουν εν πάση περιπτώσει μία όλο και πιο έντονη ροπή της πρωτεύουσας για την παραγωγή αντικειμένων τρέχουσας κατανάλωσης ή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας.»(3)!

Κοντολογίς, η παραγωγή της χώρας εκτεινόταν σε μια μεγάλη ποικιλία προϊόντων, μερικά από τα οποία, για την εποχή τους, συνιστούσαν τεχνολογική αιχμή ή/και εμπεριείχαν σημαντική προστιθέμενη αξία. Και αποτελούσαν διαφήμιση για τον τόπο! Δεν ήταν τυχαίο το ότι ήταν αναγνωρίσιμο παγκοσμίως ένα ονομαστό ελληνικό μπράντυ. Ή το ότι γερμανικός όμιλος ενδιαφέρθηκε και εξαγόρασε μια χαμηλών τόνων ντόπια βιομηχανία καλλυντικών πριν από 20 περίπου χρόνια. Ή ότι κορυφαία βιομηχανία προϊόντων μιας χρήσης έχει εμπιστευτεί εδώ και 40 χρόνια σε ελληνικά χέρια την παραγωγή βασικού εξαρτήματος ενός από τα δύο κύρια προϊόντα της. Αυτή δε η παραγωγική δυναμική επιβιώνει ως σήμερα, παρά τα όσα λέγονται και, κυρίως, τα όσα δεν “λέγονται”.

Θα είχε ενδιαφέρον μία παράθεση των προϊόντων που εξάγονται (με μύριες όσες αντίξοες συνθήκες και χωρίς κρατική στήριξη), αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να διαφύγει κάτι ή να εκληφθεί ως έμμεση διαφήμιση συγκεκριμένων επιχειρήσεων. Θα ήταν, όμως, άδικο να μην υπάρχει έστω και μία “ανώνυμη” νύξη, ακόμα και αν κάποιες αναφορές θεωρηθούν “φωτογραφικές”. Με αυτόν τον τρόπο θα αποδειχθεί πανηγυρικά ότι ο μύθος της παραγωγικής ανυπαρξίας της χώρας, είναι απλώς “μύθος”. “Μύθος” που καλλιεργείται επιτηδείως από τον εσμό όλων εκείνων που αντλούν ωφελήματα από την εμπέδωση της εικόνας μιας α-παραγωγικής χώρας.

Φυσικά στο πρώτο σκαλί βρίσκονται αγροτικά προϊόντα. Όχι όποια κι όποια, της σειράς, αλλά ειδικά και εξαιρετικής ποιότητας που πιάνουν υψηλές τιμές στην αγορά. Όπως ο κρόκος της Κοζάνης, που θεωρείται ο καλύτερος διεθνώς. Ωστόσο, η παραγωγή του έχει συρρικνωθεί επειδή απαιτεί δυο-τρεις μήνες (όλο κι όλο) σκληρής δουλειάς. Ή τα περιζήτητα ελληνικά σπαράγγια. Τα ελληνικά σαλιγκάρια έχουν κατακτήσει τις πιο απαιτητικές ευρωπαϊκές αγορές. Αλλά και τα προϊόντα της ιχθυοκαλλιέργειας, παρά την εχθρότητα που αντιμετωπίζουν από τοπικά μικροσυμφέροντα.

Ακολουθούν κατά πόδας τα παράγωγα της επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων. Το “γιαούρτι ελληνικού τύπου” αποτελεί διεθνή αξία και, μαζί με ορισμένα άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα, εξάγεται από πέντε με έξι βιομηχανίες σε πάνω από 30 χώρες. Η ελληνική κονσερβοποιία κομπόστας, παρότι υποχώρησε τα τελευταία χρόνια, διατηρεί την πρώτη θέση της παγκόσμιας αγοράς. Το ελληνικό λάδι δεν αποτελεί πια μόνο το “κρυφό και καλό χαρτί” ιταλικών επιχειρήσεων. Κατέκτησε με τη δική του ταυτότητα την ευρωπαϊκή και την αμερικανική αγορά. Μία παραδοσιακή εταιρεία έχει παρουσία σε 42 χώρες και μία νεότατης γενιάς σε 15. Το ίδιο και το ελληνικό ξύδι, ακόμα και της υψηλής ποιότητας “μπαλσάμικο” που ανταγωνίζεται με αξιώσεις τις καθιερωμένες μάρκες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Βιομηχανία ζυμαρικών εξάγει τα μακαρόνια της σε 32 χώρες. Αλλά δεν φτάνει τον χαλβά που έχει φτάσει στα ράφια καταστημάτων σε 60 χώρες! Ελληνικά αναψυκτικά έχουν βρει το δρόμο για όλες τις ηπείρους. Όπως και κρασιά και άλλα ποτά. Ελληνικές μπύρες έχουν κερδίσει μια θέση ακόμα και στη αγορά του ίδιου του Λονδίνου. Εξωστρέφεια διέπει με επιτυχία και τις βιομηχανίες αλλαντικών, “σνακς”, αλλά και ειδικής διατροφής.

Πάντως, ειδική μνεία απαιτείται για τις βιομηχανίες που δραστηριοποιούνται στον άκρως ανταγωνιστικό και, ως εκ τούτου, δύσκολο τομέα των καλλυντικών. Τόσο των παραδοσιακών καλλυντικών, όσο, κυρίως, των φυσικών. Δεν είναι λίγο να διαθέτουν για τα προϊόντα τους αποκλειστικά ράφια σε πολυκαταστήματα σε Ανατολή και Δύση.

Από τη χορεία των εξαγώγιμων προϊόντων της χώρας δεν λείπουν και τα κλασικά βιομηχανικά προϊόντα. Όπως της υποδηματοποιίας, παρά τα πλήγματα που δέχτηκε τα πρώτα χρόνια της “Αλλαγής”, και του κλάδου της ένδυσης, παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν λόγω του συρμού των “επωνύμων” προϊόντων και του χαμηλού εργατικού κόστους των, ασιατικών κυρίως, ανταγωνιστών τους. Κραταιά παραμένει και η εγχώρια γουνοποιία. Γύρω στις τέσσερις με πέντε βιομηχανίας στρωματοποιίας χαρίζουν ανάπαυση σε πάνω από 30 χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Βόρειας Αμερικής. Το ελληνικό βιομηχανικό κόσμημα απέκτησε τις δικές του προθήκες σε όλες σχεδόν τις ονομαστέ αγορές, με ιδιαίτερη απήχηση στις πολλά υποσχόμενες αγορές της Άπω Ανατολής.

Δεν λείπουν και μερικά προϊόντα, που, ίσως, εκπλήξουν τους αδαείς. Όπως τα πατρινά ποδήλατα που εξάγονται σε καμιά εικοσαριά ευρωπαϊκές χώρες. Ή τα ασανσέρ από το Κιλκίς που έφτασαν μέχρι την Κίνα.

Πιο εντυπωσιακές, πάντως, είναι οι επιδόσεις βιομηχανιών τεχνολογιών αιχμής. Όπως των συσσωρευτών που εξοπλίζουν υποβρύχια του γερμανικού ναυτικού. Ή φωτοβολταϊκών πλαισίων που ταξιδεύουν ως την μεγάλη δύναμη του τομέα, την Κίνα. Ή των ηλεκτρονικών συστημάτων φωτισμού ασφαλείας, των οποίων η χάρη έφτασε ως το νέο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Ινδίας. Ή του λογισμικού για μάρκετινγκ μέσω κινητών τηλεφώνων. Ή των λαρισινών ρομποτικών προϊόντων αμυντικής φύσης που κίνησαν το ενδιαφέρον αμερικανικών επιχειρήσεων. Αλλά και παραγώγων διαστημικής τεχνολογίας.

Μετά από τα όσα παρατέθηκαν, που δεν εξαντλούν ασφαλώς τον κατάλογο, δεν θα πρέπει να φαίνεται περίεργο το ότι, στο αποκορύφωμα της κρίσης, πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία εξαγοράζει ελληνική εταιρεία παραγωγής γενοσήμων και αλλοδαπές εταιρείες αυξάνουν την παραγωγή των μονάδων τους που λειτουργούν στο ελληνικό έδαφος.

Τότε, όμως, που οφείλεται η εξαγωγική μειονεξία της χώρας και η ανάσχεση της παραγωγικής δυναμικής της; Σε μερικούς παράγοντες με κοινό παρονομαστή. Ο βασικός είναι το ότι με πραγματικά παραγωγικές δραστηριότητες ασχολείται ένα όλο και πιο περιορισμένο μέρος του πληθυσμού. Τα υπόλοιπο προτιμά τον παρασιτισμό των πάσης φύσεως επιδοματούχων και την (από παραγωγική άποψη) αργομισθία της δημόσιας γραφειοκρατίας, ικανής «ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι», όπως θα έλεγε και ο Εμμανουήλ Ροΐδης. Ροπή που εντάθηκε την περίοδο της άκοπης απογείωσης των συγκεκριμένων προσόδων και των παραφερναλίων της (προνομιακή μεταχείριση σε ωράρια, σε εργασιακές συνθήκες, σε συνταξιοδοτικές προϋποθέσεις, σε εργασιακή σταθερότητα και, κυρίως, σε προστασία της απασχόλησης). Άκοπης, αλλά και “αναπτυξιοκτόνου”, γιατί τα θέλγητρά της παρασύρουν μεγάλο μέρος των πιο δυναμικών στρωμάτων και ηλικιών του πληθυσμού και ευνουχίζουν την παραγωγική τους ιμάδα. Αρχή που έπρεπε να γνωρίζουν (ή, μάλλον, να μην παραγνωρίζουν) οι πρωτεργάτες αυτής της κοινωνικής στρέβλωσης. Θα αρκούσε να έχουν εντρυφήσει στον Αλέξις ντε Τοκβίλ αντί να εγκύπτουν μονόπλευρα στους προσφιλείς τους “Δουνάβεις της Σκέψης”. Ήδη το 1835 ο μεγάλος γάλλος στοχαστής, ο οποίος διέβλεπε την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της διόγκωσης του συγκεντρωτικού κράτους, αλλά, ταυτόχρονα, προέβλεπε τις παρενέργειες τυχόν υπερβολών, έγραφε για αυτούς τους θεσιθήρες: «Η μεγαλύτερη βολή σε βάρος του δημόσιου θησαυροφυλακίου τους φαίνεται, αν όχι ο μοναδικός, τουλάχιστον ο πιο εύκολος και ανοικτός δρόμος σε όλους για να ξεφύγουν από μια κατάσταση που δεν τους ικανοποιεί πλέον: η θεσιθηρία καταντά η πιο αξιόπιστη από όλες τις βιομηχανίες». Και πρόσθετε: «Δεν θα πω καθόλου ότι αυτή η γενικευμένη και άμετρη επιδίωξη δημόσιων θέσεων είναι ένα μεγάλο κοινωνικό κακό… ούτε θα επισημάνω διόλου ότι μια τέτοια βιομηχανία δεν γεννά παρά μία αντιπαραγωγική δραστηριότητα και αναδεύει την κοινωνία χωρίς να την γονιμοποιεί: όλα αυτά είναι ευκολονόητα.»(4).

Συνέβαλε και η σε γενικές γραμμές εχθρική στάση του ελληνικού κράτους. Η επιλεκτική στήριξη μερικών (συχνά κρατικοδίαιτων) παραγωγικών μονάδων ας μην εξαπατά. Ο κρατικός μηχανισμός κυρίως (και όχι τόσο όλες οι κυβερνήσεις) δεν είδε ποτέ με καλό μάτι την παραγωγική δραστηριότητα που ξέφευγε από τον έλεγχό του. Το πιθανότερο γιατί η ανάδειξή της θα υπογράμμιζε τη δική του ανεπάρκεια και εν πολλοίς αχρηστία. Και δεν την στήριζε. Τουλάχιστον όσο θα έπρεπε. Αντίθετα και χωρίς να προσφέρει ως αντάλλαγμα τις υπηρεσίες και υποδομές που χρειαζόταν, την αντιμετώπιζε πάντοτε ως την πηγή από την οποία θα αντλούσε (εν ανάγκη μέχρι τελευταίας ρανίδος) τα αναγκαία για την μακροημέρευση της δικής του ευημερίας. Ωσότου ήρθε η σημερινή κρίση και κινδυνεύει να την δει και αυτήν να έχει την κατάληξη που είχε ο “γάιδαρος του Νασρεντίν Χότζα”!

Συναφή ρόλο είχε και το αντι-επιχειρηματικό κλίμα που καλλιεργεί μια κακοπροαίρετη μερίδα της sui generis ντόπιας αριστεράς, με την συμπαράσταση του λαϊκισμού που διατρέχει όλο το εγχώριο πολιτικό φάσμα. Κακοπροαίρετη, γιατί δεν αποσκοπεί ούτε στην βελτίωση της θέσης του προλεταριάτου ούτε, έστω, στην προστασία του. Επιδιώκει συστηματικά την οικονομική δυσπραγία της κοινωνίας για να “αλιεύσει” επιρροή στα στρώματα που θα υποφέρουν εξαιτίας της. Γιατί γνωρίζει πια ότι σε περιόδους ευμάρειας η δική της ιδιότυπη “αριστεροσύνη” δεν έχει πέραση. Η δε ιδεολογική κυριαρχία της, συνεπικουρούμενη από την ιδεολογική ή/και φυσική τρομοκρατία που ασκεί, αφήνει ελεύθερο το πεδίο σε μία μονόπλευρη ανάπτυξη ενός αντι-επιχειρηματικού κλίματος. Στο εγχείρημά της βρίσκει συμπαραστάτες όλες τις αντι-παραγωγικές συντεχνίες, οι οποίες διακατέχονται από τον (βάσιμο) φόβο ότι η οποιαδήποτε ανάδειξη των επιτευγμάτων της παραγωγικής Ελλάδας θα θέσει υπό αμφισβήτηση την από μέρους τους χειραγώγηση του κράτους και ιδιοποίηση του πλούτου που παράγεται. Γιαυτό και βάζουν πλείστα όσα εμπόδια τόσο στην ανάπτυξη των υφιστάμενων παραγωγικών μονάδων όσο και στην προσέλκυση νέων επενδύσεων (με την ευρεία έννοια).

Συνεισέφερε και η λαϊκίστικη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε πανταχόθεν και παντοιοτρόπως και εμπότισε ευπειθείς “ρέμπελους”, από τους οποίους βρίθει η χώρα, ότι μπορούν να απαιτούν την ικανοποίηση της οποιασδήποτε επιθυμίας ή προσδοκίας, αδιαφορώντας για τον τρόπο και το κόστος αυτής της ικανοποίησης. Για αυτά έπρεπε να φροντίσουν πάντα “κάποιοι άλλοι”.

Δεν είναι, ως εκ τούτου, τυχαίο το ότι, σύμφωνα με μια τελευταία έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, η Ελλάδα βρίσκεται μόλις στην 25η θέση από πλευράς ανταγωνιστικότητας ανάμεσα στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και στην 27η (τελευταία) ως προς την παράμετρο του “επιχειρηματικού περιβάλλοντος”!

Αντίθετα, τυχαίο (και ευτυχές) είναι το ότι η «έντονη ροπή» των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών δεν ξεφούσκωσε ολότελα, παρά το ότι ασφυκτιά περίκλειστη γιατί υφίσταται υπέρτερες εξωτερικές πιέσεις.

Τις δυσοίωνες προοπτικές της σημερινής κατάστασης ας διασκεδάσει το γεγονός ότι οι Έλληνες έχουν αποδείξει ότι έχουν τις ικανότητες να αναδειχθούν άκρως παραγωγικοί έτσι και βρεθούν σε κατάλληλο περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο το ότι η ερευνήτρια του Πανεπιστημίου της Βοστώνης Μπρίτζιτ Μπέργκερ εξετάζοντας την επιχειρηματική συμπεριφορά μειονοτήτων σε χώρες με ευνοϊκό κλίμα για την επιχειρηματικότητα, όπως οι Η.Π.Α., διαπιστώνει: «Στη δεύτερη περίπτωση, ορισμένες μειονότητες καταφέρνουν να αναδειχθούν χωρίς πολλές δυσκολίες σε επιχειρηματικές δραστηριότητες, όπως δείχνει το παράδειγμα των ελλήνων ή των κινέζων μεταναστών στις Ηνωμένε Πολιτείες.»(5). Η ονομαστική αναφορά και η πρόταξη των ελλήνων μεταναστών αναδεικνύει περίτρανα τη δυναμική που καταπνίγουν η ενδημική μιζέρια και ο ντόπιος φθόνος. Την επιλογή της αμερικανίδας ερευνήτριας ενισχύουν οι επιδόσεις ελλαδι΄των επιχειρηματιών στο εξωτερικό. Ας μην λησμονείται ότι ακόμα και το τελευταίο “λίφτινγκ” στο εθνικό τοπόσημο της Γαλλίας, τον Πύργος του Άιφφελ, το έκαναν ελληνικά χέρια!

Και αυτό σε πείσμα αυτών που διαδίδουν ότι η ζωή των Ελλήνων της αρχαιότητας αποδεικνύει ότι η αντιπαραγωγική ραστώνη είναι γραμμένη στο DNA της φυλής μαζί με μια ακατάσχετη αερολογία. Ίσως για να βρουν ένα άλλοθι σε αταβιστικές ροπές για την αεργία τους και την αδολεσχική θεωρητικολογία τους. Στην πραγματικότητα, οι πολίτες των Αθηνών της κλασικής εποχής ασκούσαν με επιτυχία επιχειρηματικές δραστηριότητες παράλληλα με την πολιτική τους ενασχόληση. Το αποδεικνύει σε σχετική μελέτη του, με βάση πηγές της εποχής, ο τυνησιακής καταγωγής γάλλος πανεπιστημιακός Σαμπέρ Μανσουρί, ο οποίος3 συμπεραίνει: «Στην διάρκεια του 4ου αιώνα, οι πολίτες επιδίδονταν εξίσου ενεργά στο εμπόριο και σε χειροτεχνικά επαγγέλματα, ενώ έφερναν εις πέρας μία πολιτική σταδιοδρομία.»(6)!

__________________________________________________________________________

(1) Guy Burgel: «Faut-il vraiment saigner un État qui n’a jamais existé?» στην εφημερίδα «Le Monde» με ημερομηνία 25 Μαΐου 2012.

(2) Παναγιώτης Κονδύλης: «Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού. Από τη μοντέρνα στη μεταμοντέρνα εποχή κι από τον φιλελευθερισμό στη μαζική δημοκρατία». Εκδ. Θεμέλιο 2007, σελ. 16.

(3) Guy Burgel: «Le miracle athénien au XXe siècle». Εκδ. CNRS Éditions 2002, σελ. 74.

(4) Alexis de Tocqueville: «De la Démocratie en Amérique – Souvenirs – L’Ancien Régime et la Révolution». Εκδ. Robert Laffont 1986, σελ. 599.

(5) Brigitte Berger: «La culture entrepreneuriale moderne» στο Brigitte Berger et al. «Esprit d’entreprise, Cultures et Sociétés». Εκδ. Maxima 1993, σελ. 24.

(6) Saber Mansouri: «La Démocratie Athénienne, une affaire d’oisifs?». Εκδ. André Versaille 2010, σελ. 24.

Όσα παίρνει κι όσα ... φέρνει ο άνεμος

Ταξί εδώ, ταξί εκεί... ουρά πλέον τα ταξί!

της Ισμήνης

Καλημέρα φίλοι και καλό φθινόπωρο να έχουμε. Τι φθινόπωρο βέβαια αφού το καλοκαίρι ξεδιάντροπα είναι ακόμα μέσα στα πόδια μας. Καλά είναι, ας μείνει όσο  θέλει  γιατί ο χειμώνας με όλες αυτές τις ανατιμήσεις προβλέπεται βαρύς και ασήκωτος.

Στη διπλανή μου πολυκατοικία έβγαλαν ανακοίνωση ότι δεν πρόκειται να   ανάψουν καλοριφέρ λόγω ανατίμησης  του πετρελαίου!

Σκέπτομαι να κατεβάσω κάτι κουβέρτες που έχω στο πατάρι, τις παρόπλισα λόγω χρήσης των μοντέρνων πουπουλένιων παπλωμάτων, αλλά τώρα θα είναι μια χαρά να σκεπαζόμαστε σαν τους Εσκιμώους!

Κάνω βόλτες στη γειτονιά μου και μετράω τα προς ενοικίαση μαγαζιά! Σφίξαμε το ζωνάρι και κόψαμε τα περιττά και άχρηστα!

Διαπιστώνω με μια μικρή κακία, ότι μια κατηγορία επαγγελματιών που πλήττεται  πλέον πάρα πολύ, είναι οι ταξιτζήδες. Στις πιάτσες ουρά τα ταξί, κιτρινίζει ο δρόμος, περιμένοντας τον πελάτη! Μόλις πλησιάσεις προς την πόρτα, τσακίζονται να σου την ανοίξουν, να σε καλοσωρίζουν  και να σου πιάνουν κουβέντα σε διασκεδαστικό τόνο για να σου κάνουν όμορφη την διαδρομή την τόσο βαρετή  στο κέντρο της Αθήνας.

Δεν συζητάμε βέβαια  να πάρουν 2^ο  πελάτη, ούτε κατά διάνοια αυτό! Είδα  διερχόμενο ταξιτζή που έβρισε συνάδελφο όταν σταμάτησε να πάρει 2^ο πελάτη από το δρόμο.

Δεν χρησιμοποιώ ταξί, μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις. Διαπιστώνω όμως πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ο  πελάτης πλέον δεν είναι  ένα νούμερο που απλά τον στοιβάζανε με τους άλλους και ο καθένας πλήρωνε ξεχωριστά, κεφάλι και ταρίφα.

Για κοντινή διαδρομή; Ούτε που σε βάζανε μέσα…

Πριν καν μπεις μέσα σε ρωτούσανε: «Πού πηγαίνεις;»  Και αν μεν τους βόλευε σε παίρνανε, αν όχι, η μόνιμη απάντηση ήτανε: «Αλλάζω βάρδια!» Σταματούσαν και επιβιβαζόταν μέσα ο κάθε ένας που έκανε σήμα επιβίβασης, δεν  σε ρωτούσανε  και τελικά πήγαινες στο σπίτι σου  μέσω Καπερναούμ, πληρώνοντας ένα σωρό λεφτά!

Δεν μπορώ να ξεχάσω πριν λίγα χρόνια, με 2 φίλες προσπαθούσαμε να πάρουμε ταξί  και κανείς δεν σταματούσε να μας πάρει  βλέποντάς μας 3. Τελικά απελπισμένες χωριστήκαμε, η  1^η προχώρησε 20 μέτρα μπροστά, σταμάτησε ένα ταξί  και μόλις επιβιβάστηκε του είπε  να προχωρήσει πιο κάτω να πάρει κι εμάς. Μόλις μπήκαμε μέσα και οι 3 πλέον, διαπιστώνοντας ο ταξιτζής ότι κάνει 1 κούρσα με 3 πελάτες , άρα ένα κόμιστρο το τι μας έσουρε, δεν λέγεται.

Ούτε λίγο ούτε πολύ μας  είπε ότι αν δεν ήτανε βράδυ  θα μας πέταγε και τις 3 έξω  για να μάθουμε να μην τον κοροϊδεύουμε!

Εμ! Είναι να μην λέω με μια μικρή δόση κακίας, καλά να πάθουν; 

Νέο υλικό για παραγωγή ηλεκτρισμού από θερμότητα

Τα δύο τρίτα της ενέργειας που καταναλώνει ο άνθρωπος, από τη βενζίνη που καίνε τα αυτοκίνητα μέχρι το ηλεκτρικό ρεύμα που ξοδεύουμε για φωτισμό, χάνεται τελικά στο περιβάλλον υπό τη μορφή θερμότητας. Τώρα, ένα νέο υλικό που μετατρέπει τη ζέστη σε ηλεκτρικό ρεύμα υπόσχεται να μετριάσει σημαντικά τις σπατάλες ενέργειας.

Το νέο υλικό, αποτελούμενό κυρίως από μόλυβδο και τελλούριο, είναι μια παραλλαγή του υλικού που κρύβεται στη θερμοηλεκτρική γεννήτρια του ρομπότ Opportunity στον Άρη.. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στα αυτοκίνητα, όπου θα μπορούσε να μετατρέπει τη θερμότητα σε ηλεκτρικό ρεύμα για τη φόρτιση της μπαταρίας σε υβριδικά μοντέλα. Θα μπορούσε επίσης να αξιοποιηθεί σε ενεργοβόρες βιομηχανίες, ακόμα και σε κινητήρες εσωτερικών καύσεων που παραμένουν συνεχώς σε λειτουργία, όπως οι κινητήρες των πλοίων.

Τα θερμοηλεκτρικά υλικά είναι γνωστά εδώ και χρόνια, μέχρι σήμερα όμως η απόδοσή τους ήταν υπερβολικά μικρή για να μπορούν να αξιοποιηθούν σε εμπορική κλίμακα. 

Χάρη στις ηλεκτρικές τους ιδιότητες και την ιδιαίτερη μικροσκοπική δομή τους, τα υλικά αυτά μετατρέπουν τη διαφορά θερμοκρασίας σε ροή ηλεκτρονίων, δηλαδή σε ηλεκτρικό ρεύμα: όταν η μία άκρη του υλικού είναι θερμότερη από την άλλη δημιουργείται ανάμεσά τους μια διαφορά τάσης, όπως συμβαίνει και στους πόλους μιας μπαταρίας.

Στο εσωτερικό οποιουδήποτε στερεού υλικού, η θερμότητα μπορεί να θεωρηθεί ως μικροσκοπικές κβαντικές ταλαντώσεις των ατόμων, τις οποίες οι φυσικοί ονομάζουν «φωνόνια». Όπως τα κύματα του ήχου ή τα κύματα της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, καθένα από τα φωνόνια αυτά έχει το δικό του μήκος κύματος.

Η υψηλή αποδοτικότητα του νέου υλικού, αναφέρουν στο βρετανικό περιοδικό Nature οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Northwestern στο Ίλινοϊ, οφείλεται στο γεγονός ότι αξιοποιεί τις ταλαντώσεις σε πολλά μήκη κύματος: μικρά, μεσαία και μεγάλα.

Στο εσωτερικό του υλικού, μικροσκοπικοί κόκκοι του στοιχείου τελλούριου απορροφούν ενέργεια από φωνόνια με μήκος κύματος μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες νανόμετρα (δισεκατομμυριοστά του μέτρου. Μικροσκοπικά σωματίδια τελλουριούχου στροντίου απορροφούν φωνόνια μέσου μήκους κύματος, ενώ ακόμα μικρότερα μήκη κύματος απορροφώνται από ίχνη νατρίου που ενσωματώθηκαν στους κρυστάλλους του υλικού.

Η προσεκτική ρύθμιση της εσωτερικής δομής του υλικού επέτρεψε στους ερευνητές να αυξήσουν την απόδοσή τους στο 15 με 20 τοις εκατό, συγκρίσιμη με την απόδοση των σημερινών φωτοβολταϊκών συστημάτων.

«Στο επίπεδο αυτό, υπάρχουν ρεαλιστικές προοπτικές για την ανάκτηση της χαμένης θερμότητας και τη μετατροπή της σε χρήσιμη ενέργεια» εκτιμά ο Μέρκιουρι Κανατζίδης, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

Συγκριτικά, η θερμοηλεκτρική γεννήτρια του Curiosity, η οποία παράγει ηλεκτρική ενέργεια από τη θερμότητα που παράγεται από τη διάσπαση μιας ποσότητας πλουτωνίου, έχει τη μισή απόδοση σε σχέση με το νέο υλικό.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η θερμοηλεκτική τεχνολογία επιδέχεται ακόμα σημαντικών βελτιώσεων, όχι όμως επ΄αόριστον: ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής προβλέπει ότι είναι αδύνατο να κατασκευαστεί μια μηχανή που λειτουργεί χωρίς να αποβάλλει έστω και λίγη θερμότητα.

Newsroom ΔΟΛ, 20/9/2012

Αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα…

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη, 12/9/2012

Ακόμη και σήμερα, με τη χώρα πτωχευμένη και έτοιμη να πάρει άλλο ένα πακέτο μέτρων – όχι για τους λόγους που προβάλλουν οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί υπερπατριώτες, αλλά επειδή ουδέποτε (ούτε και τώρα) αντιμετώπισε τις παθογένειές της – η νοοτροπία δεν λέει να αλλάξει.

Εξακολουθούν, δηλαδή, συμπεριφορές από αυτές που έχουν γεννήσει τη γνωστή ρήση «αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν». Το βλέπουμε κάθε φορά που ταξιδεύουμε εκτός συνόρων ή διαβάζουμε κάποιες πληροφορίες, που για τα ελληνικά δεδομένα μοιάζουν αδιανόητες.

Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, αν κάποιος γίνει υπουργός ή αποκτήσει κάποιο άλλο υψηλό αξίωμα, θεωρεί αδιανόητο, απαξιοί να υπηρετήσει τη χώρα του από άλλο πόστο. Παραμένει αμίλητος, δεν αποδέχεται άλλο… κατώτερο της αξίας του αξίωμα και περιμένει να έλθει η ευλογημένη ώρα για να… γράψει τα απομνημονεύματά του.

Πικρές σκέψεις που ήλθαν στο νου μέσα στην αίθουσα της ιδρυτικής Διακοινοβουλευτικής Συνδιάσκεψης για την Κοινή Εξωτερική πολιτική και Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας που πραγματοποιήθηκε στην Πάφο της Κύπρου.

Διαβάζοντας τη λίστα των συμμετεχόντων από άλλες χώρες, αναγνώριζες πολλά γνωστά ονόματα. Πρώην πρωθυπουργοί, πρώην πανίσχυροι υπερυπουργοί, βρίσκονταν εκεί ως απλοί βουλευτές ή πρόεδροι επιτροπών Εξωτερικών και Άμυνας.

Κάθονταν στις θέσεις τους, έπαιρναν τον λόγο για δύο λεπτά, συνέβαλλαν στη διαδικασία, εκπροσωπούσαν τις χώρες τους με τον καλύτερο τρόπο, παρακολουθούσαν μέχρι τέλους τις συνεδριάσεις, δέχονταν τις παρεμβάσεις-παρατηρήσεις περί υπέρβασης του χρόνου ομιλίας από τους (άξιους) συμπροέδρους Αβέρωφ Νεοφύτου και Γιώργο Βαρνάβα, προέδρους αντίστοιχα της Επιτροπής Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και της Επιτροπής Άμυνας της κυπριακής Βουλής. 

Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό πως… έχουν ξεπέσει.

Ήταν εκεί για παράδειγμα ο Λαμπέρτο Ντίνι, ο πρώην πρωθυπουργός και υπουργός των Οικονομικών της Ιταλίας. Παρών σε όλες τις συνεδριάσεις, με παρεμβάσεις, με σεβασμό στη διαδικασία. Ήταν επίσης εκεί η Ελιζαμπέτ Γκιγκού, που έχει επανειλημμένα χρηματίσει υπουργός στη Γαλλία και βρέθηκε στην Πάφο ως απλή βουλευτής – Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Δικαιοσύνης, Εργασίας. Ήταν και ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας, Λάζλο Κόβατς.

Και πολλοί άλλοι…

Αδιανόητα όλα αυτά για τους πολιτικούς γίγαντες της Ελλάδας. Οι οποίοι μόνο προς τα πάνω αξίζει να κατευθυνθούν.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και μια είδηση αυτών των ημερών. Την προηγούμενη Παρασκευή, το βρετανικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι ο πρίγκιπας Χάρι της Βρετανίας έφτασε σε βρετανική βάση στην επαρχία Χελμάντ του Αφγανιστάν, όπου θα υπηρετήσει για τέσσερις μήνες στην πρώτη γραμμή, λαμβάνοντας μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των Ταλιμπάν.

Είχε ξαναβρεθεί εκεί πριν από πέντε χρόνια, όταν υπηρετούσε τη θητεία του ως πιλότος ελικοπτέρων. Παλιότερα, ο θείος του, πρίγκιπας Άντριου, είχε λάβει μέρος στον πόλεμο των Φόκλαντς. Προχθές, οι Ταλιμπάν ανακοίνωσαν ότι θα κινήσουν γη και ουρανό για να σκοτώσουν ή να απαγάγουν τον πρίγκιπα.

Προφανώς, και αυτό είναι κάτι το αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα, όπου ένα από τα σημαντικότερα ρουσφέτια είναι η… μετάθεση του στρατιώτη. Και βέβαια, δεν γνωρίζουμε πολλούς γόνους που να έχουν υπηρετήσει πέρα από το Πεντάγωνο. Επίσης είναι προφανές ότι ο πρίγκιπας Χάρι είχε… μέσον – τη βασίλισσα γιαγιά του, τον διάδοχο μπαμπά του! Μπορούσε δηλαδή να αποφύγει τον κίνδυνο.

Μόνο που εκτός Ελλάδος, τέτοιου είδους ρουσφέτια είναι αδιανόητα.

Και στη Βρετανία, που θέλει να κυβερνά τα κύματα και όχι να σέρνεται, θεωρείται αυτονόητο πως αν στους κοινούς θνητούς δεν επιτρέπονται τέτοιες χάρες, οι υψηλά ιστάμενοι, ακόμη και οι εστεμμένοι, πρέπει να δίνουν το παράδειγμα – κι’ ας διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο, όπως προκύπτει από το φιρμάνι των Ταλιμπάν.

Και όχι μόνο αυτό: Ακριβώς για να υπογραμμιστεί πως όλοι έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις, η μετάβαση του Χάρι στο Αφγανιστάν ανακοινώθηκε επισήμως – αν και η ανακοίνωση μπορούσε να γίνει μετά την επιστροφή του, για να περιοριστούν οι κίνδυνοι.

Υ.Γ. Τα γράφω αυτά όχι επειδή τρέφω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στη Βρετανία και στους εστεμμένους της. Αλλά επειδή αναζητώ ανάλογα παραδείγματα εν Ελλάδι και δεν τα βρίσκω…

Μπορεί ο Γιώργος να έχασε τον θησαυρό, τον βρήκε όμως ο Αλέξης

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη, 10/9/2012

Αν θυμάμαι καλά, οι συνδικαλιστικές κεφαλές που διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη τηρώντας το ανόητο έθιμο να μετατρέπεται η πόλη σε πτυελοδοχείο – και μάλιστα με αφορμή ένα επιχειρηματικό γεγονός προβολής της χώρας, των προϊόντων της και των υπηρεσιών της, όπως (έπρεπε να) είναι η ΔΕΘ – είναι οι ίδιοι που έδωσαν μάχη για να έλθει στην εξουσία ο κ. Παπανδρέου το 2009.

Εκείνη την (ηρωική) εποχή, είχαν τον Γιώργο για αρχηγό τους. Μ’ αυτόν συσκεπτόταν η ΑΔΕΔΥ προκειμένου να… οργανωθούν καλύτερα τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης! Τώρα, έχουν αρχηγό τους τον Αλέξη, ο οποίος προχθές ετέθη επικεφαλής της πορείας. Σωστά! Διότι κάθε φορά αναζητούν νέο προστάτη. Διαδηλώνουν δήθεν για τον υπόλοιπο λαό, αλλά ουσιαστικά υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα.

Πέρσι, για παράδειγμα, στην συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Παπανδρέου – και ενώ τα μέτρα έπεφταν βροχή, με κορυφαίο το χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ – ο Γιώργος απέφυγε επιμελώς να κάνει την παραμικρή αναφορά στις διάφορες ΔΕΚΟ και άλλες κρατικοδίαιτες και ευρωβόρες δημόσιες επιχειρήσεις.

Ούτε λέξη για τους υπερχρεωμένους (με εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου) αυτούς οργανισμούς. Ακόμη κι’ όταν ρωτήθηκε στη συνέντευξη, ήταν… άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Άλλωστε, στη ΔΕΘ του 2010, στήθηκε ολόκληρο υπουργικό συμβούλιο για να εγκριθεί άλλο ένα σχέδιο εξυγίανσης του ΟΣΕ. Ο οποίος, βέβαια, δεν εξυγιάνθηκε ποτέ και συνέχισε να παράγει ελλείμματα της τάξης του 1 δις ευρώ τον χρόνο.

Τι να πρωτοθυμηθούμε από την «Αντίσταση της ΔΕΘ»; Τον Παπανδρέου να συσκέπτεται, όπως είπαμε, με την ΑΔΕΔΥ (το 2004) ή τότε (το 2005) που είχε επιτρέψει να νοικιαστούν πούλμαν για τη μεταφορά διαδηλωτών στη Θεσσαλονίκη.

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας, μάλιστα, έστελνε μηνύματα στα κινητά και καλούσε τους υπαλλήλους να ανέβουν στη Θεσσαλονίκη για να διαδηλώσουν, προσφέροντας δωρεάν μεταφορά και δύο διανυκτερεύσεις στις κατασκηνώσεις της Τράπεζας στη Χαλκιδική! «Ελάτε θα περάσουμε καλά», ήταν το υστερόγραφο.

Ή μήπως να θυμηθούμε όλες τις υποσχέσεις και τα «θα» - τόσα πολλά ώστε να αποκαλούμε την συμπρωτεύουσα… Θα-σσαλονίκη; Να θυμηθούμε το «λεφτά υπάρχουν» (του 2009), που τους έβαλε όλους να τρέχουν να τον κάνουν πρωθυπουργό;

Το πιο εξοργιστικό είναι πως όλοι εκείνοι (οι ίδιοι) και όλες εκείνες (οι ίδιες) που στέκονταν πλάι στον Γιώργο, πίστεψαν πως κάπου είχε κρυμμένο έναν θησαυρό και θα τους τον μοίραζε και έκαναν το παν για να τον φέρουν στην εξουσία, τώρα έχουν πάει παραδίπλα.

Βοηθάνε τον επόμενο «σωτήρα», ώστε να τους βοηθήσει κι’ αυτός με τη σειρά του να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Και το πιο στενόχωρο είναι πως υπάρχουν Έλληνες που τους πιστεύουν – πότε τον Γιώργο, πότε τον Αλέξη. Μόνο οι αρχισυνδικαλιστές να παραμένουν οι ίδιοι.

Τους πιστεύουν χωρίς να έχουν τίποτε διδαχθεί από την πρόσφατη κοροϊδία, όταν υπήρχαν μεν λεφτά, αλλά αυτά απλώς βρίσκονταν στις τσέπες τους. Διότι καλά αυτοί που έχουν συμφέρον – χρήμα, εξουσία και τα λοιπά.

Όλοι οι υπόλοιποι τι πιστεύουν βλέποντας τον Αλέξη να παίρνει τη σκυτάλη από τον Γιώργο και να τίθεται επικεφαλής των συλλαλητηρίων; Ότι έχασε τον θησαυρό ο Γιώργος και τον βρήκε ο Αλέξης;

Mια κακόγουστη Σωκρατική ειρωνεία με νόημα…

Έχει γίνει κανόνας. Κάθε φορά που το κλιμάκιο της τρόικας επισημαίνει τις συμβατικές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις της χώρας, που η εκάστοτε κυβέρνηση, από ανικανότητα ατολμία, και αδυναμία δεν εκπληρώνει, ο Έλληνας φορολογούμενος να δέχεται ένα μπαράζ δυσβάστακτων οικονομικών μέτρων, που πάντα προβάλλονται και αναφέρονται ως τελευταία.

Του κανόνα δεν εξαιρείται η παρούσα κυβέρνησης συνεργασίας, όπως επιβεβαιώνει με δηλώσεις του ο πρωθυπουργός, επισημαίνοντας στις 30-8-2012 στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ. [sic] «…Πολλές από τις περικοπές που περιλαμβάνονται στο πακέτο μέτρων των 11,5 δις. είναι δύσκολες, επώδυνες, πονάνε, αλλά είναι αναπόφευκτες γιατί χωρίς αυτές η χώρα θα επέστεφε στο σημείο μηδέν και θα έβγαινε από το ευρώ. Πρόκειται όμως για το τελευταίο τέτοιο πακέτο περικοπών....»

Εάν η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού για τελευταία μέτρα δεν αποτελεί μέρος της ρητορικής που επιβάλλουν σκληρές και δύσκολες πολιτικές αποφάσεις και η αναφορά του σε σημεία μηδέν και έξοδο από το ευρώ, δε σχετίζεται με τα φοβικά και εκβιαστικά διλλήματα του παρελθόντος τότε σίγουρα αποτελούν μια κακόγουστη παραλλαγή Σωκρατικής ειρωνείας που επιβεβαιώνει την κυβερνητική αφερεγγυότητα αναξιοπιστία και αναλγησία.

Για άλλη μια φορά, αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, που αποφασίζουν χωρίς να μας ρωτήσουν, παραβιάζοντας προεκλογικά προγράμματα και προγραμματικές συμφωνίες συνεργασίας, συνεχίζουν ανεύθυνα να επιβάλουν οριζόντια απάνθρωπα άδικα και τελικά μάταια μέτρα για να μας σώσουν δήθεν από μια εσωτερική χρεοκοπία την οποία έτσι και αλλιώς, εκούσια ή ακούσια, για μια και πλέον διετία βιώνουμε. Ηλεκτρονικές δημοσκοπήσεις αναφέρουν ότι συντριπτικό ποσοστό (74,8% των πολιτών) δεν πιστεύουν στις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, ότι πρόκειται για το τελευταίο πακέτο επώδυνων μέτρων. Λογικό και αναμενόμενο:

 Γιατί, τα μέτρα που πρόκειται να εξαγγελθούν δεν οδηγούν σε ανάπτυξη αλλά με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερη ύφεση που θα δημιουργήσει μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα, η κάλυψη του οποίου θα απαιτήσει νέα μέτρα, πέραν των 11,88 δισ. ευρώ, που η ελληνική πλευρά υπολογίζει σε ύψους 2-2,5 δις. ευρώ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στα 7-8 δις. ευρώ.

 Γιατί, η τεράστια συρρίκνωση των εισοδημάτων, καθιστά αδύνατη την πληρωμή των φόρων, γεγονός που οδηγεί και πάλι στην αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος και στην ανάγκη λήψης και εφαρμογής νέων μέτρων όπως άλλωστε απαιτεί ρητά και σχετικός συμβατικός όρος. Τα οικονομικά δεδομένα του πρώτου επταμήνου αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, με την παρουσιαζόμενη υστέρηση των φορολογικών εσόδων που όπως επίσημα αναφέρθηκε διαμορφώθηκαν στα 1,438 δις. ευρώ, και μόνο 18% των φορολογουμένων, είχε πληρώσει την πρώτη δόση του φόρου ενώ η είσπραξη φόρων από τις επιχειρήσεις θεωρείται σχεδόν αδύνατη, λόγω, των υπέρογκων ζημιών, των λουκέτων και της ανυπαρξίας οικονομικής ρευστότητας.

 Γιατί, τα μέτρα δεν συνδυάστηκαν με ανάπτυξη την οποία διαλαλεί μεν ο πρωθυπουργός, αλλά απαιτεί κρατική χρηματοδότηση που εξαρτάται απόλυτα από τις διαθέσεις των δανειστών μας τις οποίες, εξαρτούν και συσχετίζουν από την τήρηση των συμβατικών μας υποχρεώσεων όπως μας διαμηνύουν σε κάθε ευκαιρία. Τρανή απόδειξη τα κουφά που ακούστηκαν για συμπάθεια και συμπόνια με τις επισκέψεις σε Γερμανία και Γαλλία του πρωθυπουργού αλλά καμία κουβέντα για αναπτυξιακά προγράμματα που περιορίζουν την ανεργία και την ύφεση, ούτε λόγος για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, επιμήκυνση της δημοσιονομικής μας προσαρμογής, ή μείωση του επιτοκίου δανεισμού, που κατά κόρο ακούστηκαν στην προεκλογική περίοδο και με περισσή υποκρισία αναφέρονται στην προγραμματική συμφωνία συνεργασίας της κυβερνητικής τρόικας.

 Γιατί, τα διαρθρωτικά μέτρα (αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, περιορισμός του δημοσίου, κλειστά επαγγέλματα, εργασιακά, εξορθολογισμός δαπανών, πάταξη φοροδιαφυγής κ.α.), οι θεσμικές τομές και οι ριζικές μεταρρυθμίσεις που αποτελούν και συμβατικές μας δεσμεύσεις και θα μπορούσαν να συγκρατήσουν την ύφεση και να δημιουργήσουν κλίμα αξιοπιστίας στις σχέσεις με τους δανειστές, δεν έχουν υλοποιηθεί μέχρι σήμερα παρά τις εκάστοτε κυβερνητικές υποσχέσεις, και ούτε είναι βέβαιη η υλοποίηση τους στο άμεσο μέλλον.

 Γιατί, οι Ελληνικές Κυβερνήσεις έχουν αποδείξει περίτρανα την πλήρη ανικανότητα τους να πατάξουν τη φοροδιαφυγή που συνεχίζει να στερεί το ελληνικό δημόσιο έσοδα πλέον των 30 δις. ευρώ τα οποία θα έδιναν μια γενναία ανακούφιση στο δημοσιονομικό έλλειμμα αλλά δεν διαφαίνεται δυνατότητα είσπραξης τους από τους απαξιωμένους εισπρακτικούς μηχανισμούς.

 Γιατί, οι υφιστάμενοι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί εξασφαλίζουν μεν την αποδοχή και ψήφιση στη βουλή των μέτρων, παρά τους βερμπαλισμούς των αρχηγών των συγκυβερνούνταν κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να κατευνάσουν λεονταρισμούς αντιδρώντων βουλευτών, όχι όμως και την απαιτούμενη κοινωνική συνοχή και συναίνεση για την εφαρμογή τους με ότι απρόβλεπτο στην έκβαση και δύσκολο στην περιγραφή, μπορεί αυτό να συνεπάγεται.

 Τα νέα μέτρα που επιβάλλονται έχουν διπλό στόχο. Καλύπτουν αδυναμίες και ανικανότητες του διεφθαρμένου κομματικο-πολιτικού κατεστημένου να εφαρμόσει αυτά που κάθε φορά δεσμεύεται και ικανοποιούν εκβιασμούς της τρόικας και της Μέρκελ να διασφαλίσουν τα χρήματα που δανείζουν. Αναμφισβήτητα, ενισχύουν και τη φυγή του αγανακτισμένου και οργισμένου εκλογικού σώματος προς το ΣΥΡΙΖΑ, ένα νέο κόμμα εξουσίας που διαμόρφωσαν οι συγκυρίες και εξελίξεις αλλά και η σκόπιμη και καλά σχεδιασμένη τακτική του να αποφύγει την εξουσία σε χαλεπούς καιρούς.

Το γεγονός όμως ότι θα αντιμετωπίσει, τα ίδια προβλήματα και προκλήσεις που σήμερα καταγγέλλει ως αξιωματική αντιπολίτευση, και δεν παρουσιάζει λύσεις πειστικές και ρεαλιστικές, πλέον των αντιπολιτευτικών ρητορικών και εν πολλοίς αντικρουόμενων και αντιμνημονιακών θέσεων που προβάλλονται από στελέχη του κόμματος, συντηρεί τον προβληματισμό στο εκλογικό σώμα και εντείνει τους φόβους και ανησυχίες των κοινοτικών οργάνων που τηρούν ομολογουμένως απαράδεκτη αντιδημοκρατική στάση απέναντι στον αρχηγό του κόμματος.

Τα μέτρα που εντός των ημερών εξαγγέλλονται και επίσημα, ασφαλώς δεν θα είναι τα τελευταία. Νέα μέτρα, ίσως και σκληρότερα, θα επιβάλλονται για όσο καιρό ο Έλληνας πολίτης: Θα αναδεικνύει κυβερνήσεις ανίκανες να πατάξουν τη τεράστια φοροδιαφυγή ικανότατες όμως να καταληστεύουν μισθωτούς συνταξιούχους και εργαζόμενους. Θα ανέχεται να μην του αναγνωρίζεται έννομο συμφέρον στην πολιτική, δηλαδή δικαίωμα να ζητά μέσω της δικαιοσύνης αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη από τον πολιτικό ή να τον προσαγάγει στη δικαιοσύνη για σκάνδαλα που αφορούν στη διαχείριση ή στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και αγαθών.

Θα ανέχεται να μη τον ερωτούν, οι αποφασίζοντες ανεύθυνα, για θέματα υψίστης σημασίας που τον αφορούν άμεσα, όπως τα επιβαλλόμενα μέτρα, ώστε εκείνος να αποφασίζει για τις θυσίες που πρέπει να υποστεί και τον τρόπο που θα τις πραγματώσει. Θα ανέχεται τον αποκλεισμό του εξωκοινοβουλευτικού παράγοντα από τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας, και την απαξίωση των τεράστιων δυνατοτήτων και ικανοτήτων του, με την συμμετοχή και συνευθύνη του στην υπηρέτηση των δημοκρατικών θεσμών, με παραχώρηση πολιτικής εξουσίας, που αποτελεί και αδιαμφισβήτητη απόδειξη διαχωρισμού της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.

Μανώλης Κομπολάκης, ΒΗΜΑ, 7/9/2012

ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έφαγαν τις συντάξεις!

του Γιώργου δελαστίκ, ΕΘΝΟΣ, 8/9/2012

Υποχρεώθηκαν τελικά να το ομολογήσουν επισήμως και ενώπιον της Βουλής: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπό την ηγεσία των Ευάγγελου Βενιζέλου και Αντώνη Σαμαρά «λήστεψαν» τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας με το μεγαλοφυές «κούρεμα» που υποτίθεται ότι θα μείωνε το ελληνικό δημόσιο χρέος απέναντι στους ξένους!

Πριν από το περιβόητο «κούρεμα» των ομολόγων του Δημοσίου της 12ης Μαρτίου 2012, βάσει των στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος που διαβιβάστηκαν στη Βουλή από τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα για να απαντηθεί ερώτηση που είχε υποβάλει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Μητρόπουλος, η συνολική αξία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων που κατ' επιταγήν του νόμου ήταν υποχρεωτικά κατατεθειμένα στο Κοινό Κεφάλαιο της Τράπεζας της Ελλάδος, ανερχόταν σε 18,7 δισεκατομμύρια ευρώ.

Σήμερα, μετά το αναγκαστικό «κούρεμα» κατά 53,5% όλων αυτών των ομολόγων, χάθηκαν αμέσως 8,3 δισεκατομμύρια. Οι απώλειες όμως δεν σταματούν εκεί, καθώς άλλο ένα 32% της αξίας των ομολόγων που κατείχαν τα ασφαλιστικά ταμεία αντικαταστάθηκε με νέα «ομόλογα - σκουπίδια» του ελληνικού Δημοσίου που λήγουν μάλιστα μετά από... 20 έως 30 χρόνια!

Μόλις το 15% της αξίας των ομολόγων που είχαν τα ασφαλιστικά ταμεία αντικαταστάθηκε με διετή ομόλογα υπό την εγγύηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Μόνο τα ομόλογα αυτά όντως αξίζουν όσο και η ονομαστική τους αξία.

Οπως είναι ευνόητο, κανένα ασφαλιστικό ταμείο δεν είναι σε θέση να κρατήσει μέχρι το... 2042 (!) το αργότερο ή μέχρι το 2021 το νωρίτερο (!) τα «ομόλογα - σκουπίδια» που του πάσαραν εξαναγκαστικά οι Σαμαράς και Βενιζέλος. Είναι υποχρεωμένο να τα πωλήσει οπωσδήποτε νωρίτερα στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, να τα «σκοτώσει» δηλαδή όσο όσο, όπως λέμε στη λαϊκή γλώσσα.

Αυτά τα σκουπιδόχαρτα όμως δεν πιάνουν ούτε το... 20% (!) της ονομαστικής τους αξίας.

Τα Ταμεία δηλαδή χάνουν τουλάχιστον το... 80% (!) της αξίας των ομολόγων του Δημοσίου που τους έδωσαν με το ζόρι Βενιζέλος και Σαμαράς.

Τελικά, τα ομόλογα που έχουν σήμερα στα χέρια τους τα ασφαλιστικά ταμεία, από 18,7 δισ. ευρώ που άξιζαν προ «κουρέματος», σήμερα αξίζουν μόνο... 4,7 δισεκατομμύρια, αν τα ρευστοποιήσουν! Η κυβέρνηση τους έφαγε 14 ολόκληρα δισεκατομμύρια, τα τρία τέταρτα, το 75% των αποθεματικών τους!

Με άλλα λόγια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οδήγησαν όλα τα ασφαλιστικά ταμεία σε ουσιαστική χρεοκοπία.

Χρεοκοπημένα ταμεία όμως σημαίνει ότι δεν έχουν λεφτά να δίνουν συντάξεις! Είναι τόσο τραγικά απλό.

Φωνάζαμε κι εμείς τον Φεβρουάριο - Μάρτιο και εξηγούσαμε στους αναγνώστες μας ότι έτσι που γινόταν το «κούρεμα», το φθινόπωρο θα ήταν αναπότρεπτη νέα μείωση των συντάξεων - όπως και γίνεται. Πώς θα ήταν δυνατόν να συνεχίσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα περισσότερα των οποίων ήταν ήδη προβληματικά προ «κουρέματος», να δίνουν τις ίδιες συντάξεις αφού η κυβέρνηση τους άρπαξε το 75% των αποθεματικών τους; Είναι μαθηματικά αδύνατον.

Αυτή είναι η αιτία του δυσεξήγητου για πολλούς μένους της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη εναντίον των συνταξιούχων, παρ' όλο που είναι πασίγνωστο ότι η μεγάλη πλειοψηφία τους ψήφισε υπέρ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές του Ιουνίου, όπως άλλωστε και σε εκείνες του Μαΐου.

Φυσικά, όλες αυτές οι «ληστείες» των μισθών, των συντάξεων, των εισοδημάτων εν γένει του ελληνικού λαού, όπως και το φορολογικό του «γδάρσιμο», σε τίποτα δεν βελτιώνουν τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. «Μη βιώσιμο» χαρακτηρίζουν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, καθώς το 2020 θα ξεπερνάει το 150% του ΑΕΠ, δύο νέες μελέτες του ΚΕΠΕ και του ΙΟΒΕ, τα αποτελέσματα των οποίων έγιναν γνωστά αυτή την εβδομάδα.

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ

Εγκατέλειψαν τα ομόλογα

Ανεπιθύμητα «σκουπιδόχαρτα» έχουν καταντήσει φυσικά τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, μετά και τον όλεθρο που υπέστη οποιοσδήποτε είχε τέτοια ομόλογα στην κατοχή του κατά το «κούρεμά» τους που έφτασε σε απώλειες της τάξης του 80% (!) της αξίας τους. Χαρακτηριστική είναι η παντελής εγκατάλειψή τους και από τις ασφαλιστικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Ενώ πριν από μόλις δύο χρόνια οι ασφαλιστικές εταιρείες είχαν το 50% του ενεργητικού του επενδυτικού τους χαρτοφυλακίου σε ελληνικά ομόλογα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο... 6,5%! Οπου φύγει φύγει δηλαδή για να γλιτώσουν τα λεφτά τους.

Ισοδύναμα μέτρα

του Κωνσταντίνου Zούλα, Καθημερινή, 7/9/2012

Σκληραίνει τη στάση της η ΔΗΜΑΡ, καθώς με δημόσιες τοποθετήσεις, αλλά και διαρροές της ηγεσίας διαμηνύει πλέον πως δεν προτίθεται να ψηφίσει το πακέτο των 11,6 δισ. ευρώ, αν δεν υιοθετηθούν κάποιες από τις δικές της αντιπροτάσεις. 

Έτσι, ο κ. Δημ. Χατζησωκράτης, που εκπροσωπεί την ΔΗΜΑΡ στις σχετικές διαβουλεύσεις, έκανε αίφνης γνωστό ότι ήδη από την Κυριακή κοινοποίησε στον κ. Γ. Στουρνάρα ισοδύναμα μέτρα της τάξεως των 4 δισ. ευρώ, εις αντικατάστασιν των επιλογών με τις οποίες η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί καθέτως. Δηλαδή τη μείωση των δώρων σε μισθωτούς και συνταξιούχους, την κατάργηση εποχικών επιδομάτων, την αναπροσαρμογή της σύνταξης των ανασφάλιστων ηλικιωμένων, τη μετατόπιση του ΕΚΑΣ άνω των 65 κ.ά. 

Παράλληλα δε από το περιβάλλον του κ. Φ. Κουβέλη διοχετευόταν η πληροφορία ότι δεν προτίθεται να συναινέσει στο τελικό κείμενο των μέτρων που θα δοθεί στην τρόικα, αν δεν έχει προηγηθεί νέα συνάντηση και πλήρης συμφωνία των τριών αρχηγών.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η ΔΗΜΑΡ έσπευσε χθες να δημοσιοποιήσει σε γενικές γραμμές ποια ειναι τα ισοδύναμα μέτρα που εισηγείται, επιδιώκοντας έτσι να θέσει όχι μόνον τον κ. Στουρνάρα, αλλά και τον πρωθυπουργό προ των ευθυνών τους.

Όπως εξήγησε ο κ. Χατζησωκράτης, από το υπουργείο Αμύνης μπορούν να εξοικονομηθούν 2 δισ. ευρώ πέραν των προβλεφθέντων (με μεγαλύτερες περικοπές σε λειτουργικές και εξοπλιστικές δαπάνες), επιπλέον 1,2 δισ. μπορούν να μειωθούν τα έξοδα στον χώρο της Υγείας (από προμήθειες και επιστροφές οφειλομένων στον χώρο του φαρμάκου), 500 εκατ. ευρώ στον χώρο της ενέργειας, ενώ το κόμμα του κ. Κουβέλη επιμένει να επωμισθεί στο εξής η Εκκλησία το 50% της μισθοδοσίας των κληρικών.

Πρόταση που φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση το ΠΑΣΟΚ και κυρίως τη Ν.Δ., καθώς ο κ. Σαμαράς έχει δεσμευθεί προεκλογικά να μη μεταβάλει το μισθολογικό καθεστώς των κληρικών. 

Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ο κ. Χατζησωκράτης επέδωσε τη Δευτέρα τα συγκεκριμένα ισοδύναμα στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το οποίο, όπως είπε στην «Κ», «επιβεβαίωσε την κοστολόγησή τους σε ποσοστό 90%», ενώ χθες οι αντιπροτάσεις της ΔΗΜΑΡ κοινοποιήθηκαν διά του κ. Χρ. Πρωτόπαπα στο ΠΑΣΟΚ.

Κατόπιν τούτων, είναι προφανές ότι ο κ. Φώτης Κουβέλης επιδιώκει όχι μόνον να καταστήσει απολύτως διακριτό τον ρόλο του στην κυβέρνηση, αλλά και να καρπωθεί τυχόν υπαναχώρηση του κ. Σαμαρά στα μέτρα που εκείνος αντιπροτείνει. Δεν πρέπει, τέλος, να περνάει απαρατήρητο ότι η ΔΗΜΑΡ πρόλαβε να δημοσιοποιήσει τις αντιπροτάσεις της πριν από το ΠΑΣΟΚ...

Το μπαϊράκι των ΔΕΚΟ

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη, 4/9/2012

Στις 10 Σεπτεμβρίου λήγει το τελεσίγραφο της κυβέρνησης προς τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, προκειμένου να στείλουν τον οικονομικό απολογισμό έτους 2011, την έκθεση πεπραγμένων του διοικητικού συμβουλίου έτους 2011, την έκθεση ή το πιστοποιητικό του ορκωτού ελεγκτή καθώς και αντίγραφο πρακτικού της Τακτικής Γενικής Συνέλευσης, τον οικονομικό απολογισμό του πρώτου εξαμήνου έτους 2012, την πιθανή εκτέλεση του οικονομικού προϋπολογισμού έτους 2012, το σχέδιο του οικονομικού προϋπολογισμού έτους 2013, καθώς και την εισηγητική έκθεση τεκμηρίωσής του.

Ουσιαστικά, οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ καλούνται απλώς να… εφαρμόσουν το νόμο! Τον οποίο αρνούνται να εφαρμόσουν! Και προφανώς, εδώ ταιριάζει η γνωστή ιστορική ρήση «αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν»!

Προκειμένου μάλιστα να εφαρμοστεί ο νόμος, χρειάσθηκε να υπάρξει και… απειλή: Εφαρμόστε τον νόμο, διαφορετικά θα διακοπεί η χρηματοδότησή σας! Μια χρηματοδότηση που συχνά εξασφαλίζεται με δάνεια που φέρουν την εγγύηση του Δημοσίου, δηλαδή του γονατισμένου ελληνικού λαού. Την ώρα δηλαδή που η Ελλάδα ολόκληρη έχει γονατίσει, την ώρα που χάνεται πολύτιμος χρόνος ο οποίος θα μπορούσε να αφιερωθεί στην ανάπτυξη, προκειμένου να βρεθούν λύσεις για να μην υπάρξουν άλλες περικοπές, με τη χώρα σε βαθιά ύφεση και πληγωμένη θανάσιμα από την ανεργία, υπάρχουν ακόμη νησίδες απείθειας, σηκώνονται ακόμη μπαϊράκια, δίδονται ακόμη μάχες οπισθοφυλακών.

Πέραν όλων των παραπάνω υποχρεώσεων, ο νόμος επιβάλλει επίσης στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ να δίδουν μηνιαία Στοιχεία Απασχόλησης (προσλήψεις, αποχωρήσεις), τριμηνιαία έκθεση πεπραγμένων, η οποία περιλαμβάνει τα απολογιστικά στοιχεία, τα στοιχεία απασχόλησης και τις δράσεις που έχουν αναληφθεί για την αποτελεσματικότερη λειτουργία του και την βελτίωση των οικονομικών του μεγεθών, τριμηνιαία έκθεση που αφορά σε αποκλίσεις από τον ετήσιο προϋπολογισμό ή το επιχειρησιακό σχέδιο, καθώς και στην αιτιολόγηση και στα μέτρα αντιμετώπισής τους, κάθε πρόταση που αφορά σε αλλαγή του κανονισμού λειτουργίας καθώς και κάθε μέτρου που επηρεάζει σημαντικά τα οικονομικά αποτελέσματα πριν τεθεί σε ισχύ, κατάλογο όλων των στοιχείων της ακίνητης περιουσίας και της νομικής και πραγματικής κατάστασης του φορέα, ο οποίος επικαιροποιείται κατ’ έτος.

Επίσης, κάθε φορέας υποχρεούται να καταρτίσει και να αποστείλει το Στρατηγικό και Επιχειρησιακό Σχέδιο 2013-2016 κατ' εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 5 και 6 του Ν. 3429/2005. Επίσης, κατ' εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 31 του Ν. 4024/2011, κάθε φορέας θα πρέπει με το πέρας εκάστου τριμήνου και εντός είκοσι ημερών να υποβάλει αναλυτικά ποσοτικά στοιχεία για τον έλεγχο τήρησης του μέσου κατά κεφαλήν κόστους των πάσης φύσεως αποδοχών που προσδιορίζεται από τις λοιπές σχετικές διατάξεις του άρθρου.

Με λίγα λόγια, υπάρχει νόμος από το 2005 που ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ, ενώ δίδεται… μάχη για να εφαρμοστεί ο νόμος του 2011 – ο οποίος προβλέπει περικοπές κατά 35% των αμοιβών (διπλάσιων του εθνικού μισθού) και επιβολή πλαφόν 1.900 ευρώ στο μέσο μισθολογικό κόστος. Βέβαια, σ’ όλα αυτά υπάρχει και ένα «χαϊδολόγημα» εκ μέρους των νομοθετών. Διότι περιλαμβάνεται μεν στις κυρώσεις η διακοπή της χρηματοδότησης, αλλά για τους προέδρους, τους διευθύνοντες συμβούλους και τα μέλη του Δ.Σ. προβλέπεται απλή παύση από τα καθήκοντά τους!

Δηλαδή και οι οργανισμοί θα χάσουν την χρηματοδότηση – και επομένως θα παύσει η λειτουργία τους – και οι υπεύθυνοι θα τη σκαπουλάρουν με μια απλή παύση!

Ως γνωστόν, η αποκάλυψη πως (την ώρα που όλοι οι άλλοι Έλληνες γονάτιζαν) ότι ο νόμος του 2011 ουδέποτε εφαρμόστηκε, οι μισθοί ουδέποτε περικόπηκαν – το αντίθετο, έγιναν και… αυξήσεις δια της πλαγίας οδού, δηλαδή με χορήγηση ειδικών ή έκτακτων επιδομάτων και αποζημιώσεων ή με πλασματικές υπερωρίες και έξοδα κίνησης – έχει προκαλέσει την παρέμβαση του οικονομικού εισαγγελέα.

Επειδή μάλιστα έχει γίνει λόγος και για υπόγειες συμφωνίες μεταξύ στελεχών και συνδικαλιστών για παράκαμψη του νόμου και χορήγηση «αθέατων» αυξήσεων στις αποδοχές – γι’ αυτό άλλωστε και δεν έχουν ακόμη σταλεί τα αναλυτικά στοιχεία για τις μισθολογικές δαπάνες της διοίκησης και του προσωπικού – ο εισαγγελέας ζήτησε τα στοιχεία αυτών που ήσαν υπεύθυνοι για την εφαρμογή του νόμου, προκειμένου να ερευνηθεί αν έχουν διαπράξει αξιόποινες πράξεις σε βάρος του δημοσίου, όπως απιστία και παράβαση καθήκοντος.

Φυσικά, το πρόβλημα είναι και πάλι πολιτικό. Και την ευθύνη φέρουν οι πολιτικοί προϊστάμενοι όλων αυτών. Αυτοί που τους διόρισαν και τους επέτρεψαν να συμπεριφέρονται με αυτόν τον χυδαίο τρόπο. Με πρώτον και καλύτερο τον Γ. Παπανδρέου, που όταν άρχισε να κόβει μισθούς και συντάξεις, έκανε πως δεν έβλεπε την ανωμαλία της ανισότητας.

Τι περιμένουμε τώρα; Μα να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι αντιμνημονιακοί ήρωες και να υπερασπιστούν αυτούς που τα έπαιρναν, αυτούς που τα έδιναν και αυτούς που έκαναν τα στραβά μάτια…

Ο Κήπος του Επίκουρου, Τεύχος 21

• Σημείωμα του Εκδότη: Το τρίμηνο που πέρασε
• Κωνσταντίνος Χατζηγώγος: Κατά παρέγκλιση κίνηση και σύγχρονη φυσική
• Χαράλαμπος Θεοδωρίδης: Η πολεμική του Κωλώτη
• Μάριος Βερέττας: Παγκόσμιο Αθεϊστικό Συνέδριο 2012
• Στέλιος Φραγκόπουλος: Με τη φύση και τον πολιτισμό
• Σταύρος Βασδέκης: Γιατί οι πιστοί των θρησκειών θα υπερέχουν πάντοτε αριθμητικά των αθέων
• Ιωάννης Μπαχάς: Ζώντες Ζάνες
• Πιοτρ Κροπότκιν: Αναρχική Ηθική
• Μάριος Βερέττας: Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ
• Ευτυχία Φίλιππα: Ο Ξένιος Δίας
• Σερντάρ Αταΐ: Το Βαρώσι μέσα από τα μάτια ενός Τουρκοκύπριου
• Μάριος Βερέττας: Το MSL στον Άρη
• Μανώλης Σταγάκης: Ο άγιος Αντροσώστης
• Δημήτρης Επικούρης: Έργα και ημέρες του Τζιτζιφρίγκου Αλεπούδη
• Ανώνυμο: Η Γιαγιά 75, Αγαπημένε μου μπαμπά
• Μάριος Βερέττας: Το δίλημμα του Αγίου Πνεύματος
• Κινέας ένας άγνωστος Επικούρειος
• Βαρσίνη, η Περσίδα ερωμένη του Αλέξανδρου
• Η παράτιλσις του αιδοίου
• Χιροσίμα: 67 χρόνια από τον πρώτο πυρηνικό βομβαρδισμό
• Επικούρεια βιβλιογραφία
• Επικούρειες ιστοσελίδες

Κυκλοφορεί κάθε τρίμηνο. Σελίδες 100. 

Τιμή 10€. Ετήσια Συνδρομή 30€. 
Ετήσια Ηλεκτρονική Συνδρομή 18€.

Εκδόσεις: ΒΕΡΕΤΤΑ
Κοσκινού, 85100-ΡΟΔΟΣ
Τηλ: 22410 72648
www.verettas.gr, email: info@verettas.gr

Μία εισαγωγή στις επικούρειες αντιλήψεις: