Έχει γίνει κανόνας. Κάθε φορά που το κλιμάκιο της τρόικας επισημαίνει τις συμβατικές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις της χώρας, που η εκάστοτε κυβέρνηση, από ανικανότητα ατολμία, και αδυναμία δεν εκπληρώνει, ο Έλληνας φορολογούμενος να δέχεται ένα μπαράζ δυσβάστακτων οικονομικών μέτρων, που πάντα προβάλλονται και αναφέρονται ως τελευταία.
Εάν η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού για τελευταία μέτρα δεν αποτελεί μέρος της ρητορικής που επιβάλλουν σκληρές και δύσκολες πολιτικές αποφάσεις και η αναφορά του σε σημεία μηδέν και έξοδο από το ευρώ, δε σχετίζεται με τα φοβικά και εκβιαστικά διλλήματα του παρελθόντος τότε σίγουρα αποτελούν μια κακόγουστη παραλλαγή Σωκρατικής ειρωνείας που επιβεβαιώνει την κυβερνητική αφερεγγυότητα αναξιοπιστία και αναλγησία.
Για άλλη μια φορά, αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, που αποφασίζουν χωρίς να μας ρωτήσουν, παραβιάζοντας προεκλογικά προγράμματα και προγραμματικές συμφωνίες συνεργασίας, συνεχίζουν ανεύθυνα να επιβάλουν οριζόντια απάνθρωπα άδικα και τελικά μάταια μέτρα για να μας σώσουν δήθεν από μια εσωτερική χρεοκοπία την οποία έτσι και αλλιώς, εκούσια ή ακούσια, για μια και πλέον διετία βιώνουμε. Ηλεκτρονικές δημοσκοπήσεις αναφέρουν ότι συντριπτικό ποσοστό (74,8% των πολιτών) δεν πιστεύουν στις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, ότι πρόκειται για το τελευταίο πακέτο επώδυνων μέτρων. Λογικό και αναμενόμενο:
Γιατί, τα μέτρα που πρόκειται να εξαγγελθούν δεν οδηγούν σε ανάπτυξη αλλά με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερη ύφεση που θα δημιουργήσει μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα, η κάλυψη του οποίου θα απαιτήσει νέα μέτρα, πέραν των 11,88 δισ. ευρώ, που η ελληνική πλευρά υπολογίζει σε ύψους 2-2,5 δις. ευρώ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στα 7-8 δις. ευρώ.
Γιατί, η τεράστια συρρίκνωση των εισοδημάτων, καθιστά αδύνατη την πληρωμή των φόρων, γεγονός που οδηγεί και πάλι στην αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος και στην ανάγκη λήψης και εφαρμογής νέων μέτρων όπως άλλωστε απαιτεί ρητά και σχετικός συμβατικός όρος. Τα οικονομικά δεδομένα του πρώτου επταμήνου αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, με την παρουσιαζόμενη υστέρηση των φορολογικών εσόδων που όπως επίσημα αναφέρθηκε διαμορφώθηκαν στα 1,438 δις. ευρώ, και μόνο 18% των φορολογουμένων, είχε πληρώσει την πρώτη δόση του φόρου ενώ η είσπραξη φόρων από τις επιχειρήσεις θεωρείται σχεδόν αδύνατη, λόγω, των υπέρογκων ζημιών, των λουκέτων και της ανυπαρξίας οικονομικής ρευστότητας.
Γιατί, τα μέτρα δεν συνδυάστηκαν με ανάπτυξη την οποία διαλαλεί μεν ο πρωθυπουργός, αλλά απαιτεί κρατική χρηματοδότηση που εξαρτάται απόλυτα από τις διαθέσεις των δανειστών μας τις οποίες, εξαρτούν και συσχετίζουν από την τήρηση των συμβατικών μας υποχρεώσεων όπως μας διαμηνύουν σε κάθε ευκαιρία. Τρανή απόδειξη τα κουφά που ακούστηκαν για συμπάθεια και συμπόνια με τις επισκέψεις σε Γερμανία και Γαλλία του πρωθυπουργού αλλά καμία κουβέντα για αναπτυξιακά προγράμματα που περιορίζουν την ανεργία και την ύφεση, ούτε λόγος για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, επιμήκυνση της δημοσιονομικής μας προσαρμογής, ή μείωση του επιτοκίου δανεισμού, που κατά κόρο ακούστηκαν στην προεκλογική περίοδο και με περισσή υποκρισία αναφέρονται στην προγραμματική συμφωνία συνεργασίας της κυβερνητικής τρόικας.
Γιατί, τα διαρθρωτικά μέτρα (αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, περιορισμός του δημοσίου, κλειστά επαγγέλματα, εργασιακά, εξορθολογισμός δαπανών, πάταξη φοροδιαφυγής κ.α.), οι θεσμικές τομές και οι ριζικές μεταρρυθμίσεις που αποτελούν και συμβατικές μας δεσμεύσεις και θα μπορούσαν να συγκρατήσουν την ύφεση και να δημιουργήσουν κλίμα αξιοπιστίας στις σχέσεις με τους δανειστές, δεν έχουν υλοποιηθεί μέχρι σήμερα παρά τις εκάστοτε κυβερνητικές υποσχέσεις, και ούτε είναι βέβαιη η υλοποίηση τους στο άμεσο μέλλον.
Γιατί, οι Ελληνικές Κυβερνήσεις έχουν αποδείξει περίτρανα την πλήρη ανικανότητα τους να πατάξουν τη φοροδιαφυγή που συνεχίζει να στερεί το ελληνικό δημόσιο έσοδα πλέον των 30 δις. ευρώ τα οποία θα έδιναν μια γενναία ανακούφιση στο δημοσιονομικό έλλειμμα αλλά δεν διαφαίνεται δυνατότητα είσπραξης τους από τους απαξιωμένους εισπρακτικούς μηχανισμούς.
Γιατί, οι υφιστάμενοι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί εξασφαλίζουν μεν την αποδοχή και ψήφιση στη βουλή των μέτρων, παρά τους βερμπαλισμούς των αρχηγών των συγκυβερνούνταν κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να κατευνάσουν λεονταρισμούς αντιδρώντων βουλευτών, όχι όμως και την απαιτούμενη κοινωνική συνοχή και συναίνεση για την εφαρμογή τους με ότι απρόβλεπτο στην έκβαση και δύσκολο στην περιγραφή, μπορεί αυτό να συνεπάγεται.
Τα νέα μέτρα που επιβάλλονται έχουν διπλό στόχο. Καλύπτουν αδυναμίες και ανικανότητες του διεφθαρμένου κομματικο-πολιτικού κατεστημένου να εφαρμόσει αυτά που κάθε φορά δεσμεύεται και ικανοποιούν εκβιασμούς της τρόικας και της Μέρκελ να διασφαλίσουν τα χρήματα που δανείζουν. Αναμφισβήτητα, ενισχύουν και τη φυγή του αγανακτισμένου και οργισμένου εκλογικού σώματος προς το ΣΥΡΙΖΑ, ένα νέο κόμμα εξουσίας που διαμόρφωσαν οι συγκυρίες και εξελίξεις αλλά και η σκόπιμη και καλά σχεδιασμένη τακτική του να αποφύγει την εξουσία σε χαλεπούς καιρούς.
Το γεγονός όμως ότι θα αντιμετωπίσει, τα ίδια προβλήματα και προκλήσεις που σήμερα καταγγέλλει ως αξιωματική αντιπολίτευση, και δεν παρουσιάζει λύσεις πειστικές και ρεαλιστικές, πλέον των αντιπολιτευτικών ρητορικών και εν πολλοίς αντικρουόμενων και αντιμνημονιακών θέσεων που προβάλλονται από στελέχη του κόμματος, συντηρεί τον προβληματισμό στο εκλογικό σώμα και εντείνει τους φόβους και ανησυχίες των κοινοτικών οργάνων που τηρούν ομολογουμένως απαράδεκτη αντιδημοκρατική στάση απέναντι στον αρχηγό του κόμματος.
Τα μέτρα που εντός των ημερών εξαγγέλλονται και επίσημα, ασφαλώς δεν θα είναι τα τελευταία. Νέα μέτρα, ίσως και σκληρότερα, θα επιβάλλονται για όσο καιρό ο Έλληνας πολίτης: Θα αναδεικνύει κυβερνήσεις ανίκανες να πατάξουν τη τεράστια φοροδιαφυγή ικανότατες όμως να καταληστεύουν μισθωτούς συνταξιούχους και εργαζόμενους. Θα ανέχεται να μην του αναγνωρίζεται έννομο συμφέρον στην πολιτική, δηλαδή δικαίωμα να ζητά μέσω της δικαιοσύνης αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη από τον πολιτικό ή να τον προσαγάγει στη δικαιοσύνη για σκάνδαλα που αφορούν στη διαχείριση ή στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και αγαθών.
Θα ανέχεται να μη τον ερωτούν, οι αποφασίζοντες ανεύθυνα, για θέματα υψίστης σημασίας που τον αφορούν άμεσα, όπως τα επιβαλλόμενα μέτρα, ώστε εκείνος να αποφασίζει για τις θυσίες που πρέπει να υποστεί και τον τρόπο που θα τις πραγματώσει. Θα ανέχεται τον αποκλεισμό του εξωκοινοβουλευτικού παράγοντα από τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας, και την απαξίωση των τεράστιων δυνατοτήτων και ικανοτήτων του, με την συμμετοχή και συνευθύνη του στην υπηρέτηση των δημοκρατικών θεσμών, με παραχώρηση πολιτικής εξουσίας, που αποτελεί και αδιαμφισβήτητη απόδειξη διαχωρισμού της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.
Μανώλης Κομπολάκης, ΒΗΜΑ, 7/9/2012
