Όσα παίρνει κι όσα ... φέρνει ο άνεμος

Κ.Τ.Ε.Λ. ... και πάσης Ελλάδος

της Ισμήνης

Αχ τι μας  κάνει η τρόϊκα, το κούρεμα, η Μερκέλ και όλα αυτά που καθημερινώς  μας βομβαρδίζουν από την τηλεόραση  και τις εφημερίδες;

Ως καλή Ελληνίδα, πιστή στις παραδόσεις  και τις αξίες  του life style  (να μη χρησιμοποιήσω κι εγώ  μια ξένη λέξη; Καλά εδώ βέβαια κοντεύουμε να ξεχάσουμε τα ελληνικούλια μας, για μια ξένη λεξούλα δεν θα πάθουμε και τίποτα), έκανα ότι πρέπει και όπως έκαναν όλοι και όλες, για  να ενθαρρύνω την οικονομία μας και φυσικά να αδειάζω την τσέπη μου. Να κινείται το χρήμα , όπως λένε.

Η  παροιμία  λέει: πέτρα που κυλάει, δεν μαλλιάζει! Άρα και το χρήμα πρέπει να  αλλάζει χέρια! Ξόδευα,  ξόδευες, ξοδεύαμε  γιατί είχαμε ή μάλλον νομίζαμε ότι είχαμε, αλλά  δεν ξέραμε τι και πόσα ακριβώς είχαμε, μέχρι που χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια! Αλλά, τέλος πάντων!

Κυκλοφορούσαμε ένθεν και ένθεν, με ταξί,  με το Ι.Χ. μας, δεν καταδεχόμαστε  το ΚΤΕΛ -τι μπανάλ λέξη-, δεν καταδεχόμαστε τα 2 δηλαδή τα ποδαράκια μας  κλπ κλπ! Καλά εκείνο δε το Ι.Χ. μας, είχε γίνει το κάθισμά του, δεύτερο πετσί του  πισινού  μας.

Καλέ μέχρι το περίπτερο πηγαίναμε για τσιγάρα με το αυτοκίνητο! Παγκράτι - Κολωνάκι  με το αυτοκίνητο κι ας ψάχναμε μισή ώρα να παρκάρουμε! Με 2.000 δρχ. γέμιζες το ρεζερβουάρ  βενζίνη, σιγά το πράγμα!

Κι ήρθαν  περίεργοι καιροί, με 22.000 δρχ.  γεμίζεις πάλι το ρεζερβουάρ! Αλλά... αυτό το άτιμό το αλλά κάνει τι διαφορά! Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη!  Οπότε τέρμα οι άσκοπες μετακινήσεις και τα πηγαινέλα για ψύλλου πήδημα. Άσε εκείνα τα διόδια -άλλος καημός- πληρώνεις, πληρώνεις και τελειωμό δεν έχουν.

Ξεκίνησα λοιπόν  να χρησιμοποιώ  για τις μετακινήσεις μου  τα  2, δηλαδή τα ποδαράκια μου, το ταξί το έκοψα και για μακρινές αποστάσεις άρχισα να χρησιμοποιώ το ΚΤΕΛ! Ξέρετε τι σημαίνει ΚΤΕΛ; Κοινό Ταμείο Εισπράξεων Λεωφορείων, εγώ τώρα το έμαθα.

Άρχισα λοιπόν  για να περνάει η ώρα  του ταξιδιού, να παρατηρώ τη συμπεριφορά των οδηγών των υπεραστικών λεωφορείων, άλλωστε στα χέρια τους  40 άνθρωποι εμπιστευόμαστε την ζωούλα μας, να μας πάνε με ασφάλεια στον προορισμό μας.

Το τι είδαν τα ματάκια μου και τι άκουσαν τα αυτάκια μου δεν περιγράφεται, κατά τη διάρκεια της οδήγησης:

1. Επί 3.30 ώρες Αθήνα–Καλαμάτα χόρτασα αμανέδες και όλα τα τσιφτετέλια και καψουροτράγουδα. 
2. Η ομιλία στο κινητό ήταν σε συνεχή χρήση, σαν τον λεβιέ ταχυτήτων. 
3. Τα μηνύματα πήγαιναν κι ερχότανε σε συνεχή ροή. 
4. Ταχύτητες; παίρνανε κλειστές στροφές με 80 χλμ. 
5. Τακτοποιούσαν τα κέρματα στις κερματοθήκες σε επαρχιακό δρόμο διπλής κατευθύνσεως, χωρίς προστατευτικό χώρισμα ανάμεσα. 
6. Το χασμουρητό πήγαινε σύννεφο, ούτε ο φραπές δεν το σταματούσε. 
7. Άμα έλαχε καμιά πιτσιρίκα. 
8. Κάναμε και το κόρτε μας. Και ο παππούς των 65 δεν κάνει για πολύωρα ταξίδια πλέον.

Δεν λέω καλή η οικονομία, αλλά όχι με αντάλλαγμα τη ζωούλα μας!