Δυσφήμηση της χώρας...

οι συλλήψεις δημοσιογράφων και οι διακοπές εκπομπών

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθ.Ζώνη, 31/10/2012

Το τελευταίο που μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα συνέβαινε στην ταλαίπωρη χώρα, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει υποστηριζόμενη από τεχνικά μέσα στην εντατική, είναι μια κρίση γύρω από τον Τύπο, την ελευθερία του Τύπου, την ελευθερία της έκφρασης (ακόμη και ως κιτρινισμό, διότι ως γνωστόν είναι προτιμότερος ένα κίτρινος Τύπος από έναν φιμωμένο Τύπο).

Αποτελεί τρομερή διεθνή δυσφήμηση και προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στην Ελλάδα, στην κυβέρνηση, στον πρωθυπουργό που πασχίζει να λάβει η χώρα την επόμενη δόση και να παραμείνει στο παιχνίδι εντός του ευρώ, να συλλαμβάνονται δημοσιογράφοι ή να κόβονται εκπομπές.

Πολύ περισσότερο που ο πρωθυπουργός, τον οποίο εκθέτουν, προσπαθεί να εξασφαλίσει τους μισθούς και… αυτών που τον εκθέτουν!

Χωρίς να μπαίνω στην ουσία της δημοσίευσης της φερόμενης ως λίστας Λαγκάρντ, ούτε στην ουσία των σχολίων για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης από τους δύο δημοσιογράφους της ΝΕΤ – έχω άποψη αλλά δεν την καταθέτω για να μην θολώσω το κεντρικό μήνυμα – τα ζητήματα που σχετίζονται με την ελευθερία της έκφρασης, την δημοσιοποίηση, την δημοσίευση (που κατά τον Μάγερ είναι ψυχή της Δικαιοσύνης), είναι πολύ σοβαρά και πολύ θεμελιώδη για να αντιμετωπίζονται με τόση προχειρότητα και ελαφρότητα.

Υπάρχουν θέματα αρχής, σχετιζόμενα με την ουσία της Δημοκρατίας, ενώπιον των οποίων υποχωρούν ακόμη και μπροστά στις πιο δίκαιες ενστάσεις και διαφωνίες.

— Εμείς, οι Έλληνες τα διδάξαμε όλα αυτά στους ξένους.
— Εμείς τους μιλήσαμε για τον Πρωταγόρα, τον δάσκαλο του Περικλή, που δίδασκε πως σε κάθε λόγο υπάρχει και ο αντίλογος.
— Εμείς τους μιλήσαμε για τον Ανάξαρχο, τον δάσκαλο του Μεγαλέξανδρου, που δίδασκε την παρρησία και την ελευθερία της γνώμης.

Τον Σεπτέμβριο του 2006, στο Παγκόσμιο Δημοσιογραφικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Μπαλί, απορρίφθηκε πρόταση για διεθνή κώδικα δεοντολογίας, αν και, όπως ειπώθηκε, πρέπει να επανεξεταστούν ορισμένες αμφιλεγόμενες πρακτικές.

Κι’ αυτό διότι, όπως αποφάνθηκαν εκπρόσωποι δημοσιογραφικών ενώσεων από όλον τον κόσμο, εκφράζονται αμφιβολίες σχετικά με το ποιος θα κατάρτιζε αυτόν τον παγκόσμιο κώδικα και ποιος θα ήλεγχε την εφαρμογή του.

Όταν στο εξωτερικό ακούν για συλλήψεις δημοσιογράφων και διακοπή εκπομπών, δεν κάθονται να σκεφθούν τι είχε μέσα η λίστα Λαγκάρντ ή αν ήταν η πραγματική λίστα, ούτε πόσο σαχλό ή ανακριβές ήταν ένα δημοσιογραφικό σχόλιο. Βλέπουν μόνο τη σύλληψη ενός δημοσιογράφου ή τη διακοπή μιας εκπομπής.

Όταν οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα δίνουν στη δημοσιότητα τον κατάλογο των χωρών με τις περισσότερες διώξεις δημοσιογράφων, δεν βάζουν δίπλα τους λόγους που έγιναν αυτές οι διώξεις.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο ΟΑΣΕ εξέφρασε την ανησυχία του, δια της εκπροσώπου του για την ελευθερία του Τύπου, που δήλωσε ότι είναι καθήκον του Τύπου, ως οργάνου ελέγχου της δημοκρατίας, να δημοσιοποιεί ευαίσθητες πληροφορίες. 

Τέλος, υπενθυμίζω την περίφημη ρήση του Τόμας Τζέφερσον: «Η βάση της κυβέρνησης είναι η γνώμη του λαού που τη διαμορφώνει ο Τύπος. Αλλά αν με ρωτούσαν αν προτιμώ κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες ή εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση, δεν θα δίσταζα να πω ότι προτιμώ το δεύτερο».

Απληστία, κρίση και σύγκρουση γενεών

του Τάσου Γιαννίτση, Καθημερινή, 27/10/2012

Το ότι υποθηκεύαμε το μέλλον των νέων γενεών ένας κόσμος το είχε αντιληφθεί αρκετά πριν από την κρίση, και όσοι έκαναν ότι δεν άκουγαν, το αντιλήφθηκαν με βίαιο τρόπο -και το πλήρωσαν, αλλά όχι μόνον αυτοί- όταν ξέσπασε η κρίση. Άλλωστε  και όσοι άκουγαν, δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις τούς έβαζαν στο περιθώριο. Γενικά, ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας λειτουργούσαν με βάση το τι ακουγόταν ευχάριστα, αδιάφορα αν ήταν και ψεύτικο, αρκεί να ησύχαζε την ψυχή - για να παραφράσω Σαββόπουλο και Bob Dylan.

Η κρίση δεν ανέδειξε απλώς τη συστημική αδυναμία μας να συλλαμβάνουμε βροντερά μηνύματα και να αντιδρούμε αποτελεσματικά. Έφερε στην επιφάνεια την απληστία των πρώτων μεταπολεμικών σε βάρος των πρόσφατων γενεών, έτσι όπως εκδηλώθηκε σε πολλά μέτωπα - στην οικονομία, στο περιβάλλον, στις συντάξεις, στη δυνατότητα ανέλιξης. Σε όλα αυτά τα πεδία οι μεταπολεμικές γενιές της χώρας, χωρίς ισχυρό σύστημα παραγωγής, πέτυχαν το ιστορικά καλύτερο αποτέλεσμα ευημερίας. Με μια διαφορά: ότι το βαρύτατο κόστος των επιλογών τους απέφυγαν έντεχνα να το πληρώσουν οι ίδιες και το μετέφεραν στις επόμενες γενιές. Θα μπορούσα να παρομοιάσω την εξέλιξη αυτή χρησιμοποιώντας μια χρηματοοικονομική έννοια: την προεξόφληση. Στην ουσία όλες αυτές τις προηγούμενες δεκαετίες είχαμε στο κοινωνικό πεδίο μια γενίκευση της πρακτικής της προεξόφλησης και απόσπασης ευημερίας από το μέλλον και τις επόμενες γενιές, σε όφελος των γενεών που προεξοφλούσαν και μετέθεταν το λογαριασμό στους επόμενους.

Για να φανεί πιο παραστατικά το τι ακριβώς συνέβη, πως δεν συνέβη τυχαία αλλά το κάναμε να συμβεί και πώς αυτό λειτούργησε ως Αρμαγεδδών για όλη σχεδόν την κοινωνία, θα αναφέρω τρεις χαρακτηριστικές επιλογές:

• Οι παλαιότερες γενιές δανείστηκαν ανεξέλεγκτα για να απολαύσουν εισόδημα, απασχόληση ή εξουσία διαφόρων τύπων. Τα δάνεια αυτά (δημόσια και ιδιωτικά) πρέπει να αποπληρωθούν σε βάθος δεκαετιών από τις νέες γενιές. Επειδή όμως είναι εξωτερικά δάνεια, το ετήσιο εθνικό εισόδημα θα μειώνεται κατά το ποσό της εξυπηρέτησής τους σε όφελος άλλων κοινωνιών, που αντί να κάνουν κατανάλωση, αποταμίευσαν και μας δάνεισαν. Δηλαδή, ακόμα και αν το χρέος ξανακουρευτεί, οι γενιές που ζουν ήδη σε περίοδο ισχνών αμοιβών, ισοπεδωτικής ανεργίας και χαμηλών προσδοκιών, καλούνται για πολλά χρόνια να δουλεύουν ώστε να ξεπληρώσουν τα θηριώδη δάνεια και την απληστία των παλαιότερων.
• Το ασφαλιστικό σύστημα μοιράζει πλέον συντάξεις που είναι τμήμα μόνο των προγενέστερων. Γιατί; Μα γιατί το σύστημα λειτουργούσε απλόχερα (και για κάποιους πολύ απλόχερα) υπέρ όσων έβγαιναν στη σύνταξη έγκαιρα, ενώ έτσι υποθηκευόταν για τους μελλοντικούς ασφαλισμένους. Κανείς δεν ήθελε να δει κατάφατσα τι σημαίνει κοινωνική προστασία για μια κοινωνία και τι ευρύτατες επιπτώσεις είχε η άρνηση μιας έγκαιρης μεταρρύθμισης σε ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες.
• Η για δεκαετίες δίψα για εύκολο, γρήγορο, αρπακτικό ή παράνομο κέρδος, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις σε όρους «συλλογικού συμφέροντος» έχει οδηγήσει σε μια πολύ σημαντική περιβαλλοντική καταστροφή, που ξεκινάει από τα σκουπίδια, τη μόλυνση ή τον θαλάσσιο πλούτο και εκτείνεται μέχρι την πολιτιστική κληρονομιά, τον αγροτικό τομέα ή την ερήμωση των εδαφών. Όλα αυτά καταστρέφονται, γιατί άτομα, επιχειρήσεις, δήμοι, κράτος ληστεύουν το περιβάλλον χωρίς να πληρώνουν το κόστος της χρήσης πόρων. Όμως το κόστος αυτό θα πληρωθεί μαζεμένο από τις νέες γενιές, όταν αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα. Και ο λογαριασμός τότε θα είναι εκρηκτικός.

Τις απρόβλεπτες προεκτάσεις όλων αυτών των αντιλήψεων, επιλογών και συμπεριφορών αρχίζουμε να τις βλέπουμε: οι πιο ικανοί και τολμηροί νέοι φεύγουν για όπου μπορούν και όσο θα αντιλαμβάνονται καλύτερα την κατάσταση, τόσο περισσότερο θα φεύγουν από τον κόσμο που τους επιφύλαξαν οι πρόγονοί τους. Φεύγοντας δεν έχουν να υποστούν τίποτα από τα βάρη που πιστέψαμε ότι θα τους μεταφέραμε. Εισόδημα, συντάξεις, κοινωνική περίθαλψη και επαγγελματική ανέλιξη θα αποκτήσουν στις χώρες που θα εγκατασταθούν, το χρέος θα το ξεπληρώνουν όσοι μένουν στην Ελλάδα, η υπερφορολόγηση και η τεράστια φορολογική ανισότητα θα περιοριστεί στους ιθαγενείς, και οι συνέπειες της περιβαλλοντικής καταστροφής θα μείνουν σουβενίρ στους κοινωνικά και βιολογικά πιο αδύναμους, που τους λείπει η υψηλή κινητικότητα.

Διώχνοντας από τη χώρα έναν κρίσιμο όγκο ανθρώπινου κεφαλαίου, οι επιπτώσεις που προανέφερα θα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο όσους μείνουν εδώ. Επίσης, η αποδυνάμωση της κοινωνίας από το πιο ικανό, μορφωμένο και έξυπνο δυναμικό και η διόγκωση του ηλικιωμένου πληθυσμού, που αναγκαστικά σημαίνει άτομα λιγότερο δεκτικά στην εξέλιξη της γνώσης, πιο συντηρητικά στην ανάληψη επενδυτικών ή άλλων πρωτοβουλιών, λιγότερο ευέλικτα στη σκέψη και στη δράση, θα σημαίνει ένα πλήγμα για τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας και την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας.

Στο μεταξύ, όσοι πιστεύουν ότι θα σώσουν τη χώρα δέρνοντας και βασανίζοντας, μαζί και όσοι τους θαυμάζουν, θα καταφέρουν και αυτοί ό,τι και οι παλαιότεροι: να κάνουν το μέλλον της χώρας και ιδίως το δικό τους ακόμα πιο οδυνηρό. Να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα κοινωνικό λάκκο στα Κάτω Βαλκάνια, όπου μια πλειοψηφία από γέροντες, από ανήμπορους και ανίκανους, θα αγωνίζονται σε ένα μακροχρόνιο τέλμα για πολύ μικρότερη από τη σημερινή ευημερία και θα αντισταθμίζουν τη διαφορά με την ψυχική ικανοποίηση που θα τους δίνει η αίσθηση ενός καθαρού από μετανάστες βάλτου - εκτός αν στο μεταξύ αποκτήσουμε μια αξιόπιστη μεταναστευτική πολιτική, αλλά και ένα αξιόπιστο Κράτος Δικαίου. Ολα αυτά βέβαια, σε ένα καυτό γεωπολιτικό περίγυρο, με ισχυρό πληθυσμιακό και οικονομικό δυναμικό, όπου αν ήθελε προκύψει ένταση, θα την αντιμετώπιζαν ξανά με τα ίδια σύνδρομα που οδήγησαν στην καταστροφή του 1922, στον εμφύλιο, στη δικτατορία και τη συνακόλουθη ένδοξη απώλεια της Βόρειας Κύπρου ή στη σημερινή οικονομική και κοινωνική κατάρρευση.

Για την πολιτική, μια τέτοια προοπτική, ακόμα και αν φαντάζει υπερβολική -που δεν είναι τόσο- σημαίνει ότι τα προβλήματα της κρίσης είναι πολύ ευρύτερα από τα οικονομικά. Σημαίνει ότι ένας εθνικός σχεδιασμός για την κρίση πάει πολύ πέρα από την οικονομία, ότι το φάσμα των εθνικών προτεραιοτήτων είναι ευρύτατο, και ότι οι προεκτάσεις της κρίσης απαιτούν καινοτόμα πολιτική σκέψη, επιτακτική και αποφασιστική κινητοποίηση. Αλλιώς, το κόστος της πολιτικής, και όχι μόνο, αδράνειας για όσους ζουν στον τόπο αυτό, θα είναι τότε οδυνηρό και μη αναστρέψιμο.

Οι αρχαίοι είχαν την πλάκα τους

Διογένης ο Κύων

του Δημ. Γερμιώτη από το αιγινήτικο
περιοδικό «Φιστίκι» του Δημ. Σαραντάκου

Ο Διογένης ο Σινωπεύς, που ονομάστηκε «κύων» (δηλαδή σκύλος) είναι ο επιφανέστερος εκπρόσωπος της κυνικής σχολής, που ίδρυσε ο Αντισθένης ένας από τους πιο διαπρεπείς μαθητές του Σωκράτη. Οι κυνικοί φιλόσοφοι πρέσβευαν την απόλυτη αμφισβήτηση των πάντων, απέρριπταν κάθε εξουσία και θέλαν την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου.

Ο Διογένης γεννήθηκε στη Σινώπη του Πόντου αλλά πολύ νέος ήρθε στην Αθήνα και έγινε μαθητής του Αντισθένη. Λέγεται ότι οι Σινωπείς τον εξόρισαν γιατί παραχάραξε το τοπικό νόμισμα. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι ακολούθησε στην εξορία τον πατέρα του Ικεσία, επόπτη του νομισματοκοπείου της Σινώπης, όταν αυτός κατηγορήθηκε σαν παραχαράκτης. Πάντως, όταν αργότερα κάποιοι τον κατηγόρησαν λέγοντας “οι Σινωπείς σε καταδίκασαν να φύγεις” εκείνος απάντησε “κι εγώ τους καταδίκασα να μείνουν”.

Ο Διογένης πίστευε πως ο άνθρωπος είναι από τη Φύση εφοδιασμένος με όλα όσα χρειάζεται και δεν έχει ανάγκη από περιττά πράγματα. Μόνος του δημιουργεί για τον εαυτό του πλήθος τεχνητές ανάγκες και επιθυμίες, που τελικά τον υποδουλώνουν. Εφαρμόζοντας στην πράξη τις αρχές του κυκλοφορούσε στην Αθήνα ξυπόλυτος, φορώντας  χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο ρούχο και μόνο στα μεγάλα κρύα δανειζόταν από κάποιο φίλο του ένα μανδύα και είχε στην πλάτη του ένα σακούλι όπου έβαζε τίποτε τρόφιμα και ένα τάσι για να πίνει νερό. Όταν μια μέρα είδε ένα παιδί να πίνει νερό από τη βρύση χρησιμοποιώντας τις παλάμες του, το πέταξε κι αυτό. Κοιμόταν χωρίς να μεταχειρίζεται στρωσίδια μέσα σε ένα … πιθάρι, που άλλοτε το κυλούσε στη Βασίλειο Στοά κι άλλοτε στο Μητρώο, κάτω από την Ακρόπολη.

Μια φορά που ταξίδευε με πλοίο πιάστηκε από Αιγινήτες πειρατές, που τον κουβάλησαν στην Κρήτη για να τον πουλήσουν δούλο. Ο Διογένης αντιμετώπισε την περιπέτεια αυτή ατάραχος και με χιούμορ και όταν ο δουλέμπορος τον ρώτησε τι δουλειά ξέρει να κάνει αυτός απάντησε αγέρωχα “Ανθρώπων άρχειν”, βλέποντας δε μεταξύ των υποψήφιων αγοραστών έναν πολύ καλοντυμένο και με λεπτεπίλεπτους τρόπους τύπο, είπε στον κήρυκα: “Σ’ αυτόν εκεί να με πουλήσεις. Αυτός χρειάζεται αφεντικό”.

Πραγματικά τελικά πουλήθηκε σ’ αυτόν, που λεγόταν Ξενιάδης και ήταν πλούσιος Κορίνθιος. Ο Ξενιάδης τον πήρε στην πατρίδα του και του ανέθεσε την εκπαίδευση των γιων του. Ο Διογένης εξοικείωσε τα παιδιά του Ξενιάδη με την ποίηση και τις επιστήμες, τα γύμνασε στη σκοποβολή, το ακόντιο, την ιππασία και τη λιθοβολία, ταυτόχρονα όμως τους δίδαξε πως ο αθλητισμός ωφελεί μέχρι να κοκκινίσουν τα μάγουλά σου. Από κει και πέρα είναι βλαβερός και καταστρέφει το μυαλό. Έμαθε στα παιδιά του Ξενιάδη, που σύντομα λάτρεψαν το δάσκαλό τους, να είναι σεμνά, πρόθυμα, ολιγαρκή και μετριόφρονα.

Με τον καιρό ο Ξενιάδης που κι αυτός έγινε θαυμαστής του τον απελευθέρωσε, ο Διογένης όμως εξακολούθησε να περνά τα καλοκαίρια του στην Κόρινθο, ενώ τον χειμώνα ζούσε στην Αθήνα.

Ο Πλάτων τιμούσε τον Διογένη, που τον ονόμαζε “Σωκράτη μαινόμενο”, εκείνος όμως δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη τον ιδρυτή της Ακαδημίας και δεν άφηνε ευκαιρία να τον ειρωνεύεται. Όταν ο Πλάτων διατύπωσε τον γνωστό ορισμό για τον άνθρωπο: “Ζώον δίπουν άπτερον” ο Διογένης μάδησε ένα πετεινό και τον παρουσίασε στην αγορά λέγοντας “Ιδού ο άνθρωπος του Πλάτωνος” κι αυτός τότε συμπλήρωσε τον ορισμό με το “και πλατώνυχον”.

Μια μέρα μπήκε στο πλουσιόσπιτο του Πλάτωνα και με τα ξυπόλυτα (και βρώμικα) πόδια του πατούσε στα χαλιά λέγοντας “πατώ τον του Πλάτωνος τύφον (ματαιοδοξία)”.

Όταν ο Πλάτων τον είδε μια μέρα να γευματίζει μονάχα με ψωμί κι ελιές, δεν κρατήθηκε και τον πείραξε λέγοντας: “Αν είχες πάει στο Διονύσιο, δε θα 'τρωγες τώρα ελιές”. Ο Διογένης όμως δεν του τη χάρισε: “Αν έτρωγες ελιές δε θα χρειαζόταν να πας στον Διονύσιο” (Σημείωση: Ο Διονύσιος ήταν τύραννος των Συρακουσών ο δε Πλάτων πήγε κοντά του προσπαθώντας να εφαρμόσει στην πράξη τις ιδέες που είχε διατυπώσει στην “Πολιτεία” του).

Κάποτε ο Διογένης μπήκε σε ένα “βαλανείον” (δηλαδή δημόσιο λουτρό) τόσο βρώμικο ώστε ρώτησε: “Οι ενταύθα λουόμενοι, πού καθαρίζονται;”

Βλέποντας στην είσοδο ενός μοχθηρού ευνούχου την επιγραφή “Μηδέν εισίτω κακόν” ρώτησε: “Ο ιδιοκτήτης από πού μπαίνει;”

Άλλοτε παρατήρησε μια τοιχογραφία που εικόνιζε δύο κενταύρους, πανάθλια ζωγραφισμένος και ρώτησε: “Πότερος τούτων Χείρων εστί;” λογοπαικτώντας με το επίθετο χείρων (= χειρότερος) και το όνομα του γνωστού κενταύρου Χείρωνα.

Μια μέρα παρακολουθούσε ρεσιτάλ κιθάρας. Ο κιθαρωδός ήταν κάποιος ηρακλείων διαστάσεων και πολύ αγριωπός, το δε παίξιμό του είχε τα μαύρα του τα χάλια. Όλοι οι ακροατές αποδοκίμαζαν τον “καλλιτέχνη” και μονάχα ο Διογένης τον χειροκροτούσε. Όταν οι άλλοι τον ρώτησαν απορημένοι γιατί;, εκείνος απάντησε: “Διότι τηλικούτος ών κιθαρωδεί και ου ληστεύει!”

Στην αγορά της Αθήνας τον έβρισε ένας φαλακρός. Ο Διογένης απάντησε: “Εγώ ου λοιδωρώ αλλά τας τρίχας επαινώ, ότι κρανίου κακού απηλλάγησαν”.

Τον ρώτησε κάποιος τύραννος ποιος είναι ο καλύτερος χαλκός για να χυτευθεί ένα άγαλμά του και ο Διογένης του είπε “ο δι' ου Αρμόδιος και Αριστογείτων εχυτεύθησαν” (δηλαδή ο χαλκός από τον οποίο γίνανε τα αγάλματα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα – των τυραννοκτόνων).

Ενώ βρισκόταν στην Κόρινθο, πέρασε από την πόλη ο Αλέξανδρος και θέλησε να δει από κοντά  τον φιλόσοφο. Ο Διογένης τον δέχτηκε μέσα από το πιθάρι του και όταν ο Αλέξανδρος τον ρώτησε αν ήθελε κάτι απ' αυτόν εκείνος του απάντησε απλώς “Αποσκότησον με” (δηλαδή μη μου σκεπάζεις τον ήλιο).

Τότε (κατά την παράδοση) ο Αλέξανδρος είπε: “Αν δεν ήμουν Αλέξανδρος θα ήθελα να είμαι Διογένης”.

Όταν από τα βάθη της Ασίας ο Αλέξανδρος έστειλε στον τοποτηρητή του Αντίπατρο μήνυμα με κάποιον αγγελιοφόρο, που λεγόταν Αθλίας, ο Διογένης σχολίασε: “Αθλίας παρ’ αθλίου δι’ αθλίου προς άθλιον”.

Ο Διογένης πέθανε στην Κόρινθο πολύ γέρος και κατά την παράδοση την ίδια μέρα που πέθανε στη Βαβυλώνα ο Αλέξανδρος. Οι Κορίνθιοι του έκαναν μεγαλοπρεπή κηδεία και στον τάφο του έστησαν μαρμάρινο κίονα, πάνω στον οποίο έστεκε καμαρωτός ένας σκύλος.

Θαύμα, θαύμα...

Τα «θαύματα» του Μητροπολίτη Ησαΐα στη Γιούτα

Amen.gr, 23/10/2012

Η κρίση που ταλαιπωρεί τα τελευταία τρία χρόνια την κοινότητα του Καθεδρικού Ναού της Αγίας Τριάδας στην πόλη Σολτ Λέικ Σιτι της Γιούτα, με τις επίμονες προσπάθειες του Μητροπολίτη Ντένβερ Ησαΐα να την διασπάσει σε δύο κοινότητες, μία της Αγίας Τριάδος και μία του Προφήτη Ηλία, αναζωπυρώνεται, τη φορά αυτή μʼ ένα «θαύμα». Συγκεκριμένα, κι όπως είχε γράψει ο «Εθνικός Κήρυξ» στις 11 Νοεμβρίου του 2011 από μία εικόνα του Χριστού στο ναό του Προφήτη Ηλία την Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010 άρχισε να τρέχει λάδι. Όταν το πληροφορήθηκε ο Μητροπολίτης Ησαΐας αποφάνθηκε ότι πρόκειται για θαύμα. Στις 20 Οκτωβρίου 2010 έστειλε επιστολή στον π. Μιχαήλ Κουρεμέτη στην οποία, ανάμεσα στα άλλα, τού έγραφε ότι «ο Κύριος εισάκουσε τις προσευχές μας στις οποίες του ζητήσαμε να επιλύσει τη συγκεχυμένη κατάσταση στην περιοχή του Σολτ Λέικ Σιτι αναφορικά με τις δύο κοινότητες».

Ο κ. Ησαΐας τόνισε στην επιστολή του πως «όταν εικόνες εκχύνουν δάκρυα, όπως έχουν κάνει πολλές εικόνες της Θεοτόκου Μαρίας, είναι σημάδι προειδοποίησης και προβλημάτων. Αλλά όταν μία εικόνα εκχύνει λάδι, τότε είναι σημάδι ίασης και ευλογιών» και συμπλήρωσε πως «όταν πληροφορήθηκα ότι η εικόνα του Αρχιερέως Χριστού έκχυνε λάδι στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας την Κυριακή 17 Οκτωβρίου, κατάλαβα ότι έχει γίνει θαύμα. Δεν είναι συνηθισμένο μία εικόνα του Χριστού να εκχύνει λάδι ή κι ακόμα δάκρυα. Αληθώς πιστεύω ότι ο Κύριος εισάκουσε τις προσευχές μας να κάνει γνωστή την παρουσία του για να επιλύσει την κατάσταση των δύο κοινοτήτων».

Σε άλλο σημείο της επιστολής του, ο Μητροπολίτης Ησαΐας έγραψε ότι «τώρα δεν θα υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό του λαού Του. Ο Κύριος μας αναγνωρίζει τις ενορίες του ως μονογαμικές και ανεξάρτητες, η κάθε μία με τον δικό της προϊστάμενο να Τον αντιπροσωπεύει (τον Χριστό) δια του τοπικού Επισκόπου».

Ο κ. Ησαΐας έκλεισε την επιστολή του, γράφοντας «ο Κύριος Ιησούς Χριστός μίλησε με αυτό το θαύμα και ο λαός του θα είναι πιστός στο θείο Του θέλημα».

Την 1η Οκτωβρίου 2012 ο Μητροπολίτης Ησαΐας έστειλε γράμμα στους ιερείς Μιχαήλ Κουρεμέτη και Ματθαίο Γκίλμπερτ και στο κοινοτικό συμβούλιο στο οποίο αυτοαναιρείται και λέγει ουσιαστικά πως δεν ήταν θαύμα, ενώ γράφει ότι έχει ο ίδιος «μια εικόνα της Παναγίας στο Μητροπολιτικό Κέντρο στο Ντένβερ, η οποία είναι πάνω από διακοσίων χρόνων και η οποία εκχύνει λάδι. Αρκετοί άνθρωποι που χρίστηκαν με το λάδι αυτό θεραπεύτηκαν, ανάμεσά τους και μία γυναίκα η οποία έπασχε από καρκίνο και η οποία απαλλάχθηκε από αυτόν».

Όσον αφορά την εικόνα του Χριστού στη Γιούτα, ο κ. Ησαΐας έγραψε ότι «έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που πληροφορήθηκα ότι η εικόνα εκρέει λάδι, αλλά δεν έχω πληροφορηθεί να έχουν γίνει θεραπείες που να αποδίδονται σʼ αυτό. Απεναντίας πρόσφατα έλαβα πληροφορίες γραπτώς υπογεγραμμένες από ανθρώπους που λένε ότι ουδέποτε στην πραγματικότητα έτρεξε λάδι από την εικόνα». Αναφέρει ακόμα πως «ο φόβος μου τώρα είναι πως αυτό το γεγονός είτε ήταν φανταστικό από εκείνους που ήθελαν να δουν ένα τέλος στις ανωμαλίες στην κοινότητα ή ότι ενορχηστρώθηκε για προσωπικούς λόγους». Ταυτόχρονα, καλεί όποιος έχει δει σημεία του θαύματος να τον πληροφορήσει.

Στις 17 Οκτωβρίου 2012 ο Μητροπολίτης Ησαΐας έγραψε άλλο γράμμα στην κοινότητα το οποίο αναιρεί το γράμμα του της 1ης Οκτωβρίου. Στο τελευταίο του γράμμα αναφέρει ανάμεσα στα άλλα ότι «έχω πληροφορηθεί γραπτώς από σεβαστά και αξιόπιστα πρόσωπα της κοινότητας ότι έχουν δει να εκρέει λάδι από την ιερή εικόνα του Χριστού. Το πιο σπουδαίο είναι ότι πολλά μέλη της κοινότητας που χρίστηκαν με το λάδι έχουν θεραπευθεί από διάφορες ασθένειες». Σε άλλο σημείο, γράφει πως «τώρα είμαι τελείως πεπεισμένος πως τα λόγια μου στο γράμμα της 20ης Οκτωβρίου 2010 ήταν βασισμένα σε πραγματικά φαινόμενα ίασης που προήλθαν διά της εικόνας του Κυρίου».

Εν τω μεταξύ, από το 2010 είχε καταστεί γνωστό ότι ο νεωκόρος του ναού Μπομπ Μαρκουλής στην προσπάθειά του να ανάψει το καντήλι στην εικόνα του Χριστού από λάθος έριξε λάδι πάνω στο εικόνισμα. Καθʼ υπόδειξη ωστόσο του π. Κουρεμέτη και φοβούμενος μήπως χάσει την εργασία του έστειλε δύο σειρές γράμμα στις 25 Οκτωβρίου 2010 στον Μητροπολίτη Ησαΐα ότι δεν έριξε λάδι στην εικόνα και ότι πρόκειται για θαύμα».

Στις 22 Σεπτεμβρίου του 2012 σε επίσημη συζήτηση-συνέντευξη με τους Δημήτρη Τσαγκάρη, πρόεδρο του κοινοτικού συμβουλίου, και Νικόλαο Αγγελίδη παραδέχθηκε ότι εκ παραδρομής έριξε λάδι στην εικόνα στην προσπάθειά του να ανάψει το καντήλι, όπως προκύπτει από τα έγγραφα που έχει στη διάθεσή του ο «Ε.Κ.».

Τελικά, εισάκουσε ο "κύριος" τις προσευχές ή δεν εισάκουσε; Γιατί μας αφήνει στο σκότος ο αργόσχολος υπηρέτης του θεού;;

Η οσμή της κατάρρευσης

Γιατί αντί να μαζευτούν τα σκουπίδια στο ΑΠΘ θα κλείσουν τα τμήματα 

του Λουκά Βλάχου, ΤΑ ΝΕΑ, 24/10/2012

Μερικά πράγματα τα νιώθεις μόνο όταν συμβούν στο «σπίτι σου». Διαφορετικά, σε κάθε άλλη περίπτωση, είναι θεωρητικά σχήματα. Για να φέρω ένα παράδειγμα: ο θάνατος είναι κάτι πολύ μακρινό, αισθάνεσαι άτρωτος, δεν νιώθεις ότι μπορεί να σε αγγίξει, αλλά αυτό αλλάζει αν συμβεί σε κάποιο κοντινό σου πρόσωπο.

Με τον ίδιο τρόπο, σήμερα, εικάζουμε (και δικαιούμαστε να φτιάχνουμε φανταστικά σενάρια) πώς θα είναι η Ελλάδα, αν και όταν το κράτος καταρρεύσει, αλλά δεν έχουμε «πειραματικά» δεδομένα που να βεβαιώνουν με ασφαλή τρόπο για τα δεδομένα της κατάρρευσης.

Συζητώντας στη Γενική Συνέλευση των καθηγητών του πανεπιστημιακού τμήματος, στο οποίο εργάζομαι, τις πιθανές προτάσεις προκειμένου να καθαρίσουμε τα σκουπίδια που συσσωρεύονται επικίνδυνα σε όλο το πανεπιστήμιό μας μετά την απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας, ώστε να συνεχίσουν τα μαθήματα, αποκλείσαμε μία προς μία όλες τις προτάσεις. Και στη διάρκεια αυτής της Συνέλευσης και, κυρίως, των επιχειρημάτων που ακούστηκαν προκειμένου να αποκλειστούν όλες αυτές οι προτάσεις, ένιωσα τι θα συμβεί αν το κράτος παραλύσει.

Διότι, δυστυχώς, άρχισε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) να μας «αγγίζει» μια αποκρουστική πραγματικότητα που θα θέλαμε όλοι να αποφύγουμε.

Επιτρέψτε μου λοιπόν στη συνέχεια να περιγράψω μία προς μία όλες τις προτάσεις που έριξαν στο τραπέζι οι καθηγητές για να «λυθεί» το πρόβλημα των σκουπιδιών. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω και τους λόγους που μας ανάγκασαν να τις απορρίψουμε.

1. Ο πρύτανης δεν καλεί τον εισαγγελέα και την Αστυνομία να παρέμβουν για πολιτικούς λόγους. 

2. Το άσυλο έχει καταργηθεί, αλλά η Αστυνομία δεν έρχεται χωρίς προηγουμένως να την έχει διατάξει ο εισαγγελέας, ο οποίος έπειτα από πέντε εβδομάδες απραξίας «άκουσε» ότι κάτι γίνεται στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. 

3. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κάλεσε το Υγειονομικό, αλλά δεν έρχεται να μας βοηθήσει για να μην προπηλακιστούν οι υπάλληλοί του από τους «εργολαβικούς» υπαλλήλους και τους «αλληλέγγυους». 

4. Σκεφτήκαμε να πληρώσουμε εμείς, οι καθηγητές, συνεργείο καθαριότητας. Αλλά δεν γίνεται, διότι στη συνέχεια έρχονται οι «εργολαβικοί» υπάλληλοι και οι «φίλοι» τους και αδειάζουν σάκους με σκουπίδια στις αφύλακτες αίθουσες. 

5. Ο εισαγγελέας ήρθε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να συνεχίσει την έρευνα του ΣΔΟΕ σχετικά με τις καταγγελίες που έχουν γίνει για οικονομικές ατασθαλίες στο συγκεκριμένο πανεπιστημιακό ίδρυμα, αλλά δεν τον άφησαν οι «εργολαβικοί» να πάει στην πρυτανεία επειδή κάνουν κατάληψη - και εκείνος έφυγε… 

6. Συζητήσαμε τι θα συμβεί αν καθαρίσουν οι καθηγητές και οι φοιτητές, εμείς δηλαδή, αλλά μας διεμήνυσαν ότι θα φάμε ξύλο από τους «εργολαβικούς» και τους «συμπαθούντες»… 

7. Οι «εργολαβικοί» υπάλληλοι (που έπρεπε να είναι υπόλογοι για τις καταλήψεις) συνάντησαν, με τη συνοδεία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, τον υπουργό Εργασίας και λένε ότι απέσπασαν υποσχέσεις (τύπου: «Άσε να φύγει η τρόικα και βλέπουμε...»).

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι σκηνές από την Ελλάδα που έρχεται, με αδιέξοδα και ομηρίες πολιτών. Μόνο όταν τα ζήσεις τα νιώθεις - και σταδιακά αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι. Δεν ζητώ να στηρίξετε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σας ζητώ να στηρίξετε τους νόμους του κράτους και τον θεσμό του πανεπιστημίου.

Την άλλη εβδομάδα θα το κλείσουμε το Τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου, γιατί είναι πλέον επικίνδυνο να «διδάσκουμε» φυσική μέσα στα σκουπίδια. Και έτσι χιλιάδες φοιτητές θα «θυσιάσουν», στη γενικότερη αδιαφορία των πάντων, και τα λίγα όνειρα που είχαν για σπουδές. Από τη δική του πλευρά, το κράτος θα θυσιάσει εκατομμύρια για μισθούς και κρατική επιχορήγηση στο Αριστοτέλειο, στον βωμό της απραξίας και της αδυναμίας του να εφαρμόσει στοιχειωδώς τους νόμους.

Η κατάλυση του κράτους γέννησε τη Χ.Α.

Η ανοχή του κόσμου στις βιαιότητες και τις φραστικές -και όχι μόνο- υπερβολές οφείλεται στη χρόνια σταδιακή κατάλυση κάθε έννοιας έννομης τάξης

του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ΕΘΝΟΣ, 22/10/2012

Επιδερμικά η παρουσία και ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής περιγράφεται σαν αποτέλεσμα των προκλήσεων που έχει υιοθετήσει η Αριστερά, αφενός μεν κηρύσσοντας την «ανυπακοή» σε κανόνες και νόμους, κι αφετέρου, ιδίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, με την ανοχή και έμμεση στήριξη εκδηλώσεων τραμπουκισμού κατά πολιτικών κυρίως προσώπων αλλά και σε πανεπιστημιακούς χώρους κατά καθηγητών και δυσάρεστων ομιλητών. Η άποψή μου είναι πως το φαινόμενο είναι αρκετά πολυπλοκότερο και τέμνει σε μεγάλο βάθος ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Τα πάντα έχουν σαν εκκίνηση δύο παράγοντες. Ο ένας είναι η κατάρρευση των πελατειακών σχέσεων που, λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης, είναι αδύνατον να συνεχίσουν να διεκπεραιώνουν τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει το πολιτικό σύστημα απέναντι στους εκλογείς - πελάτες του. Στη διάρκεια της εποχής των παχέων αγελάδων του μεγάλου δανεισμού και των γενναίων παροχών (στις οποίες μέσα περιλαμβάνονται και οι ρουσφετολογικές προσλήψεις στο Δημόσιο) όσοι δεν εξυπηρετούνταν από το σύστημα των πελατειακών κυκλωμάτων είχαν σαν διέξοδο την επιλογή, μέσω του σταυρού προτίμησης, άλλου υποψηφίου ή τη στροφή στην απέναντι πολιτική παράταξη. Με το τέλος του σχετικού πάρτι οι εκλογείς - πελάτες έμειναν στο κενό.

Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη η στροφή εναντίον του συστήματος γενικά που ουδέποτε είχε φροντίσει να «εκπαιδεύσει» τον λαό σε δοκιμασίες δημοκρατίας. Δεν είναι λοιπόν για τους περισσότερους τα κόμματα που απέτυχαν, αλλά το σύστημα που είναι διαβρωμένο, βρώμικο και αναξιόπιστο στο σύνολό του. Απλά και μόνο επειδή δεν μπορεί πλέον να συντηρήσει τις πρακτικές προσοδοθηρίας (ραντιερισμού) που μέχρι τώρα το καταξίωναν και το ισχυροποιούσαν. Η Αριστερά αποτελεί μια κάποια διέξοδο για την αντίδραση αυτή. Αλλά για τον απλό κόσμο η Αριστερά δεν παύει να είναι συμπρωταγωνιστής του συστήματος στις παραστάσεις που δίδονταν. Η Χρυσή Αυγή είναι λοιπόν το καινούργιο που ετοιμάζεται να ανατρέψει τα πάντα. Γιατί λοιπόν να μην υποστηριχθεί; Γι' αυτό επέμενα προεκλογικά πως δεν επρόκειτο να καταρρεύσει. Και είναι ακριβώς αυτός ο λόγος που προβλέπω πως και στις επόμενες εκλογές θα επωφεληθεί των απωλειών της ΝΔ, κάποιων του ΠΑΣΟΚ και σίγουρα των Ελεύθερων Ελλήνων για να αυξήσει τις δυνάμεις της. Εξάλλου, η μάλλον φυσιολογική ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει σαν συνεπακόλουθο την ενίσχυση και του απέναντι άκρου, δηλαδή της Χρυσής Αυγής.

Οσο για την ανοχή του κόσμου στις βιαιότητες και τις φραστικές -και όχι μόνο- υπερβολές, αυτό οφείλεται στην για χρόνια σταδιακή κατάλυση του κράτους και κάθε έννοιας έννομης τάξης. Ουδείς υπήρξε ικανός να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, που όμως πλήττει και καταπιέζει πολλά κοινωνικά στρώματα στην Ελλάδα.

Σε συνδυασμό με το καθεστώς ατιμωρησίας για παραβατικές συμπεριφορές και βιαιότητες που για χρόνια πλέον έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα (πράξεις ακτιβιστών της Αριστεράς, προπηλακισμοί πολιτικών προσώπων, κινητοποιήσεις μαθητών τον Δεκέμβριο του 2008 και «αγνώστων» σε πορείες διαμαρτυρίας, επεισόδια για παγκοσμιοποίηση, Συνόδους Κορυφής, Παλαιστινιακό, Ιράκ κ.λπ., βιαιότητες κατά καθηγητών σε διάφορα ΑΕΙ της χώρας και τόσα άλλα) έχει εθίσει τον κόσμο να βλέπει τη βία σαν μια μάλλον φυσιολογική μετεξέλιξη μιας κοινωνικής διαμαρτυρίας που δεν βρίσκει ανταπόκριση.

Το θετικό για τη χώρα και πιθανώς για τη δημοκρατία είναι πως το κίνημα της Χρυσής Αυγής δεν περιλαμβάνει ανθρώπους με ικανότητα διαμόρφωσης ευρύτερων κοινωνικών προοπτικών που θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα οργανωμένο φασιστικό κίνημα (λ.χ. όπως του Μουσολίνι στην Ιταλία). Εδώ εκφράζει στενούς λαϊκίστικους στόχους ακολουθώντας τη συνθηματολογία των μίντια κι επιμένοντας σε τοποθετήσεις (ιδίως σε ζητήματα οικονομίας) που δεν διαφέρουν και πολύ από τις διακηρυγμένες θέσεις κομμάτων του κατεστημένου (ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Ελληνες κ.λπ.).

Το πράγμα θα καταστεί εξαιρετικά επικίνδυνο για τη δημοκρατία αν η Χρυσή Αυγή αρχίσει να παρεμβαίνει δυναμικά στη λειτουργία κοινωνικών δράσεων και θεσμών συμμαχώντας με οργανωμένους φορείς και ομάδες (επιχειρήσεις, μικροεπαγγελματίες, ακαδημαϊκή κοινότητα κ.ά.), επηρεάζοντας έτσι άμεσα τις οικονομικές και άλλες εξελίξεις (σπάζοντας απεργίες, επιβάλλοντας την τάξη στα Πανεπιστήμια, ανοίγοντας δρόμους από ανεξέλεγκτες πορείες και απεργίες, λειτουργώντας μέσα μαζικής μεταφοράς κ.λπ.). Για την ώρα πάντως δεν διαφαίνονται παρόμοιες τάσεις και προοπτικές.

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Η αναισθησία των πεζών

της Ισμήνης

Είμαστε απειθάρχητος λαός, πως να το κάνουμε! Έτσι και μας πούνε κάνε αυτό ή το άλλο, εμείς θα κάνουμε το αντίθετο. Πριν από πολλά πολλά  χρόνια, αλήθεια ξέρεις κανείς πότε, η Αθήνα απέκτησε φωτεινούς σηματοδότες. Μέχρι τότε στις κεντρικές  οδικές  αρτηρίες μέσα σε ένα στρογγυλό  σαν  βαρέλι, αλλά βαμμένο με τα εθνικά μας χρώματα, μπλε και άσπρο και από πάνω μια τέντα, στεκότανε ο τροχονόμος  ο οποίος ρύθμιζε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων και των πεζών.

  

Πολλές φορές, όταν έβλεπε ο τροχονόμος καμιά ωραία και ζουμερή κοπελιά να περιμένει στο πεζοδρόμιο  για να  διασχίσει τον δρόμο, σταματούσε τη ροή των αυτοκινήτων και  της έκανε μεγαλόπρεπη χειρονομία να περάσει. Πάνω κάτω τα χέρια του, σαν μαέστρος  που διηύθυνε  ορχήστρα ήτανε.

Κλασσικές φιγούρες που έχουνε λείψει και ειδικά τις ημέρες των εορτών, που όλες οι εταιρείες τροφίμων ακουμπούσαν γύρω από  το βαρέλι ένα σωρό δώρα, σχετικά  με το αντικείμενο της εταιρείας βέβαια.

Και μετά ήρθαν τα φανάρια, ο Σταμάτης, το κόκκινο  ανθρωπάκι  που έδινε εντολή να σταματήσει ο πεζός διότι περνούσαν τα αυτοκίνητα και ο Γρηγόρης, το πράσινο ανθρωπάκι που  έδινε εντολή ότι ο πεζός μπορεί να διασχίσει τον δρόμο, ενώ ταυτόχρονα ήτανε κόκκινο για τα αυτοκίνητα.

Αν δε κάποιος  προσπαθούσε να διασχίσει τον δρόμο την ώρα που ήτανε αναμμένος ο Σταμάτης, έπεφτε και πρόστιμο  από την τροχαία. Όχι μόνο στους οδηγούς αυτοκινήτων αλλά  και στους  πεζούς!

Και τώρα; Έχετε  παρακολουθήσει τι γίνεται στις διαβάσεις των πεζών; Οι περισσότεροι διασχίζουν τον δρόμο ανάμεσα στα κινούμενα αυτοκίνητα. Βαριούνται να προχωρήσουν  10-20 μέτρα να βρουν διάβαση να περάσουν με ασφάλεια.

Και  ποιοι είναι αυτοί που το κάνουν; κατά κανόνα οι ηλικιωμένοι, οι μαμάδες με καρότσια ή παιδιά  από το χέρι, παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους, ανάπηροι με τα καροτσάκια, κυριούλες με το φορτωμένο καρότσι της λαϊκής.

Και δεν μιλάμε βέβαια για συνοικιακά δρομάκια, λέμε  για κεντρικές  αρτηρίες π.χ.  Πανεπιστημίου, Σταδίου, Βασ Σοφίας!  Σαν τα μηχανάκια σφηνώνονται ανάμεσα στα αυτοκίνητα, με το μπαστούνι στο χέρι, αδιαφορώντας  για το  κυκλοφοριακό κομφούζιο  που προκαλούν  και για το επικίνδυνο του πράγματος!

Μάλλον έχει περάσει από το μυαλό μας ότι είναι  χαζό  να στέκεσαι και να περιμένεις ένα  άψυχο φανάρι να σου κάνε νεύμα  να διασχίσεις τον δρόμο. Όσες φορές  εμπόδισα κάποιο άτομο να περάσει  ενώ ήτανε αναμμένο το κόκκινο για πεζούς, με βρίσανε κι από πάνω.  Ένας καλοντυμένος κύριος, μου είπε: «Για χωριάτη με πέρασες που θα περιμένω το φανάρι;»

Γιαγιά με καρότσι, την σταμάτησα  και της είπα ευγενικά  ότι κακώς διέσχισε τον δρόμο ενώ ήτανε κόκκινο το φανάρι  και εισέπραξα την απάντηση: «Εσύ να κοιτάς  τη δουλειά σου και δεν σου επιτρέπω να με κρίνεις!»

Είμαστε  απειθάρχητος λαός, τι να κάνουμε; Ανήκομεν εις ανατολάς λόγω νοοτροπίας και  κατά λάθος  γεωγραφικά στην Ευρώπη και ενταγμένοι στη Ε.Ε.

Το κράτος λειτουργεί...

Οι εφορίες δεν προλαβαίνουν να εισπράττουν!

(click)

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Ελλάς το μεγαλείο σου!

της Ισμήνης

Τι τραβάμε  σε αυτή την όμορφη χώρα μας και δεν το μαρτυράμε. Μου αρέσει να γράφω προσωπικές  ταλαιπωρίες, έτσι όπως τις ζω από 1^ο χέρι, με πιάνει κάτι σαν μαζοχισμός  να τα ξαναζώ γράφοντάς  τα στο χαρτί!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Πριν από κάποια χρόνια είχα πάρει ένα δάνειο από κάποια Τράπεζα και σε εγγύηση έβαλα υποθήκη το σπίτι που μένω. Έδωσε ο καλός Θεός,  η τρόικα, η ΔΕΗ, η εφορεία,  δεν είχαν αρχίσει τότε οι άγριες περικοπές και εξόφλησα το δάνειο! Τι χαρά. Έπρεπε όμως να αρθεί η υποθήκη. Μέχρις εδώ όλα καλά!

Πάω με το δικηγόρο της Τράπεζας στα Δικαστήρια, στο Μονομελές Πρωτοδικείο για ανάκληση της απόφασης. Στο άψε  σβήσε, υπογραφές, χαρτιά  και σε 10 ημέρες είχα τα αντίγραφα των αποφάσεων στα χέρια μου με την σημείωση να καταθέσω το ένα στο Υποθηκοφυλακείο και το άλλο στην Εφορεία. Μέχρις εδώ όλα καλά.

Και τώρα αρχίζουν τα κακά!

Πάω στο Υποθηκοφυλακείο, δείχνω στην υπάλληλο τα χαρτιά και της λέω τι θέλω, μου δίνει ένα έντυπο το συμπληρώνω, το καταθέτω, πληρώνω και 30 € για το αντίγραφο που θα πάρω μετά από 4 ημέρες και μου λέει να πάω το άλλο αντίγραφο στο Κτηματολόγιο. Μέχρις εδώ όλα καλά.

Πάω στο Κτηματολόγιο και μου λένε ότι κακώς πήγα, πρέπει να  ξαναπάω να καταθέσω το αντίγραφο του Υποθηκοφυλακείου που θα πάρω μετά από 4 ημέρες.

Μετά από 4 ημέρες πάω να πάρω το αντίγραφο από το Υποθηκοφυλακείο  και  μου λέει η υπάλληλος ότι απέρριψαν την αίτησή μου. Με στέλνουν σε κάποιο γραφείο που πληροφορούμαι ότι κακώς έκανα αίτηση εκεί, έπρεπε να πάω πρώτα στη Εφορεία να θεωρήσει τις αποφάσεις και μετά να τις καταθέσω στο Υποθηκοφυλακείο. Στην ερώτησή μου, γιατί η υπάλληλος που τα παρέλαβε δεν μου το είπε;  Κούνησαν το κεφάλι τους και 2 υπάλληλοι και απάντησαν ότι  μάλλον δεν ήξερε.

Φεύγω για την αρμόδια  Εφορεία και  ευτυχώς που ρώτησα πού είναι, ο δικηγόρος μου μού είχε πει Καλλιθέα αλλά αυτή είχε μετακομίσει  στο Μαρούσι. 

Φθάνω ασθμαίνουσα και  καταϊδρωμένη  στη Εφορεία, ανάμεσα σε  απεργίες των τρόλεϊ και διαμαρτυρίες των εν Ελλάδι αγροτών,  καταθέτω  τα έγγραφα, παίρνω σφραγίδες και υπογραφές. Και μέχρι εδώ επιτέλους όλα καλά!

Ξαναπάω στο Υποθηκοφυλακείο!

Ξανακάνω αίτηση, παράβολα, ένσημα,  μεγαρόσημα, χαρτόσημα…  έβαλα πάνω ότι μου ζητήσανε, περιμένω 3 ώρες να καταθέσω την αίτηση, γιατί εν τω μεταξύ είχε πέσει το σύστημα και γαμώ την τεχνολογία!

Πάω μετά από  10 ημέρες πλέον να πάρω το πολυπόθητο χαρτί και ακούω εμβρόντητη  ότι πρέπει να πληρώσω και άλλα τόσα χρήματα, εκτός από τις φωτοτυπίες που ούτε ξέρω πόσες είχα βγάλει, διότι λέει  είδαν ότι η άρση της υποθήκης πρέπει να γίνει σε 2 ονόματα, εγώ η επικαρπώτρια, η κόρη μου η ψιλή κυρία!

Και καλά ρωτάω δεν το είδατε από την αρχή στο δικαστικό έγγραφο που σε κατέθεσα; Και η απάντηση: ναι  σωστά έχετε δίκιο έπρεπε, αλλά  είσαστε τυχερή που το είδαμε τώρα και δεν πέρασε έτσι, μόνο το ένα όνομα. Εκεί να δείτε  αργότερα προβλήματα που θα είχατε!

Μπέρδεψα πια  που τελειώνουν τα καλά και που αρχίζουν τα κακά!

Ελλάς το μεγαλείο  σου! Πόσες ώρες χαμένες; 

Τα γκαρσόνια της Ευρώπης

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη, 13/10/2012

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να εγκαταλείψει το ελληνικό έδαφος η Άγκελα Μέρκελ και υποχρεωθήκαμε στην ανάγνωση ενός νέου προπαγανδιστικού κεφαλαίου, υπό τον τίτλο «Τι δώσαμε;».

Σωστά. Διότι εμείς πρέπει πάντα να παίρνουμε – αγροτικές επιδοτήσεις, κοινοτικά πακέτα, μίζες, ό,τι αρπάξουμε, τέλος πάντων, από τους κουτόφραγκους. Συγγνώμη, αλλά είχαμε κάτι το οποίο μέχρι σήμερα εκμεταλλευόμασταν και ευημερούσαμε;

Υπάρχει στη χώρα που λέγεται Ελλάς κάτι εν λειτουργία, το οποίο να αποδίδει έσοδα σ’ αυτό το άχρηστο κράτος; Επενδυτές δεν γυρεύουμε;

Γιατί μόλις πάει να γίνει μια συμφωνία – λες και δεν θα εισπράττει φόρους το κράτος, λες και δεν θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας – αμέσως η διαδικασία παρουσιάζεται ως… πράξη προδοσίας;

Είναι δηλαδή περίεργο να επιζητούν κάποιοι διμερείς οικονομικές σχέσεις μαζί μας Αυτό δεν επιζητούμε στο κάτω-κάτω;

Είναι υποχρεωτικό να συναφθούν βλαπτικές και επαχθείς συμφωνίες; Πάρε – Δώσε δεν είναι όλα στη ζωή; Είμαστε ανίκανοι να καταλήξουμε σε μια συμφέρουσα συμφωνία;

Αυτή η ιστορία – θα μας πάρει η Μέρκελ τα σκουπίδια μας, θα μας πάρει τον ήλιο μας (λες και θα… μας τελειώσει)- θυμίζει εκείνη την άλλη προπαγάνδα, που στάθηκε η αρχική πηγή των δεινών μας.

Όλοι θυμόμαστε τι μας έλεγαν κάποτε οι τότε «εθνικά υπερήφανοι»: «Δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης»!

Οπότε –με πλέρια εθνική υπερηφάνεια– εγκαταλείψαμε το πολυτιμότερο κεφάλαιο της χώρας μας σε όλους τους γείτονες που ευχαρίστως ασχολήθηκαν με τον τουρισμό και δεν ντράπηκαν να κάνουν τα γκαρσόνια και τους φύλακες σε μαρίνες, κερδίζοντας χρήματα την ώρα που εμείς ζούσαμε με δανεικά.

Σωστά. Διότι εθνικά υπερήφανος δεν είσαι όταν εκμεταλλεύεσαι εργαζόμενος τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας σου, αλλά όταν κυκλοφορείς ως επαίτης με απλωμένη την παλάμη για ελεημοσύνη.

Και οπωσδήποτε, εθνικά υπερήφανος είσαι όταν παίρνεις τα δανεικά και τους βρίζεις και από πάνω, αποκαλώντας τους τοκογλύφους, ενώ εσύ (δια των εκλεγμένων εκπροσώπων σου) έχεις συμφωνήσει τα επιτόκια.

Όσο για τα σκουπίδια μας, προτιμούμε να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί…

Βιβλία, βιβλία

ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΥΣΤ. ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ
ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟ – ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΕΡΕΤΤΑ

Η Ελληνική Μυθολογία με τον πλούτο των ονομάτων της ανοίγει ευρείς ορίζοντες της εθνικής μας αυτογνωσίας. Τα έξι χιλιάδες περίπου μυθικά ονόματα αποτελούν μια  ιδιαίτερη ονοματολογία, εφόσον κατά κανόνα δεν τα χρησιμοποιούσαν οι κοινοί θνητοί.

Τα περισσότερα από τα μυθικά ονόματα είναι πλασματικής ποιητικής φαντασίας. Για τον ασπιδοφόρο Αίαντα π.χ., τον ‘πύργο’ των Αχαιών, πλάστηκε ένας πατέρας με το όνομα Τελαμών ‘ιμάντας ασπίδας’, όπως πλάστηκε και ένας γιος με το όνομα Ευρυσάκης ‘αυτός με τη μεγάλη ασπίδα’.

Τα περισσότερα ονόματα των Νηρηΐδων είναι πλάσματα ποιητικής φαντασίας που εκφράζουν ιδιότητες της θάλασσας, χρώμα, λάμψη, ηρεμία, κινήσεις κυμάτων κ.λπ. (Γλαύκη, Γαλήνη, Κυμώ). Άλλες φορές το όνομα επινοείται εκ των υστέρων, προκειμένου να εξηγηθεί κάτι, όπως το όνομα Δάρδανος, για να εξηγηθεί το όνομα της χώρας (Δαρδανία,η),  της πόλης (Δάρδανος,η) και των κατοίκων (Δαρδανοί), απόηχος του οποίου είναι τα σημερινά Δαρδανέλια, ή τα ονόματα Ίλος και Τρως για να εξηγηθούν τα oνόματα Ίλιον και Τροία αντίστοιχα.

Σε άλλες περιπτώσεις, η σημασία ενός ονόματος εντοπίζεται στον ρόλο και τις πράξεις του μέσα στον μύθο. Το πώς ανατράφηκε π.χ. ο Εύμολπος, γιος του Ποσειδώνα και της Χιόνης, που μόλις γεννήθηκε τον πέταξε η μητέρα του στη θάλασσα, φανερώνεται από το όνομα της παραμάνας του Βενθεσικύμης, που σημαίνει «αυτή που ζει στα βάθη των κυμάτων».

Τέλος, η Ελληνική μυθολογία φιλοξενεί ονόματα που προέρχονται από αφηρημένες έννοιες ή ηθικές αξίες χωρίς μυθολογικό περιεχόμενο, όπως είναι τα Αρετή, Αρμονία, Δίκη,

Το ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ περιλαμβάνει την ιστορία και την ετυμολογική ανάλυση του κάθε μυθικού ονόματος, ενώ ειδικά τα ονόματα των θεών συνοδεύονται κι από τα πολυάριθμα λατρευτικά επίθετα, μαζί με την ετυμολογία τους.

Ο Μιχάλης Ευστ. Σκανδαλίδης είναι φιλόλογος και συγγραφέας κι άλλων ονοματολογικών έργων,

όπως «Ονοματολογική ναυσιπλοΐα στο ελληνικό Αιγαίο»,  «Λεξικό των Κωακών ιδιωμάτων» κ. ά.  

Ό-μορφα και ω-ραία!

του Κώστα Βαλεοντή, από το Ορόγραμμα Νο. 116

Ο μύθος της «εξαφάνισης» των φωνηέντων <η> και <ω> από το νέο βιβλίο Γραμματικής της Νεοελληνικής Γλώσσας για την Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη του Δημοτικού», για τον οποίο γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο του «Ο» είχε και μια άλλη παρενέργεια: «ερέθισε» και έφερε στην επικαιρότητα έναν συναφή μύθο, που – ευτυχώς – δεν πήρε τις ίδιες διαστάσεις (δηλαδή να φτάσει ως την Βουλή των Ελλήνων): τον μύθο ότι στην νεοελληνική γλώσσα εξακολουθεί η μακρότητα και βραχύτητα των αρχαίων φωνηέντων όπως του <ω> και του <ο>, μια ιστορία που άρχισε στην δεκαετία του '80, με μια «έρευνα» (Διονύσης Σαββόπουλος) που συνέχεε και συνέδεε τον δυναμικό τονισμό των λέξεων και τον επιτονισμό των φράσεων και γενικά την προσωδία [*] με «οξείες», «βαρείες» και «περισπωμένες» και με «μακρά» και «βραχέα» φωνήεντα [1]. Κριτική εκείνης της «έρευνας» και ομιλίας είχε γίνει και από τον Γιάννη Χάρη [2].

Μαζί, λοιπόν, με το «ανάθεμα» της εξαφάνισης των φωνηέντων <η> και <ω>, ήρθε στην επιφάνεια και ο παλιός μύθος με την εμφάνιση και διάδοση σε πολλά ιστολόγια νέας «έρευνας» σχετικά με την διάρκεια των φωνηέντων <ω> (μακρού φωνήεντος της αρχαίας) και του <ο> (βραχέος φωνήεντος της αρχαίας), με γραφική απόδειξη της μεγαλύτερης διάρκειας του <ω> από το <ο>. Αυτή η «έρευνα» [3] περιλαμβάνει παρουσίαση και ανάλυση του ηχογραφήματος (σε διάγραμμα ένταση – χρόνος) μιας κοινότατης δυσώνυμης δισύλλαβης λέξης με <ώ> τονισμένο στη λήγουσα και <ο> άτονο στην παραλήγουσα και «αποδεικνύει» ότι το <ώ> διαρκεί περισσότερο από το <ο>. Οποία ανακάλυψη! Μα και βέβαια! ο τονισμένος φθόγγος [ó] διαρκεί λίγο περισσότερο από τον άτονο φθόγγο [o], ανεξάρτητα από το αν στην γραφή συμβολίζεται με <ό> ή <ώ>. Το ίδιο και ο τονισμένος φθόγγος [í] διαρκεί λίγο περισσότερο από τον άτονο φθόγγο [i] ανεξάρτητα από το αν στην γραφή συμβολίζεται με <ή>, <ί>, <ύ>, <εί>, <οί> ή <υί>.

Γενικά, η διάρκεια της τονισμένης συλλαβής (δηλ. του φωνήεντος της υπόψη συλλαβής) μιας λέξης είναι λίγο μεγαλύτερη από τη διάρκεια της άτονης, εκτός εάν η τονισμένη είναι λήγουσα. Τόσο στο αρχικό όσο και στα επόμενα ιστολόγια όπου αναπαρήχθη το «φοβερό» γεγονός (που «κατατρόπωσε» τους υποστηρικτές του νέου βιβλίου γραμματικής!) την αρχική ανάρτηση ακολούθησαν εγκεκριμένα σχόλια μόνο «φανατικών» υποστηρικτών του θέματος. Αν πάει κανένας να υποστηρίξει λογικά το ζήτημα, απλώς το σχόλιό του δεν εγκρίνεται από τον ιστολόγο και δεν αναρτάται! Ο γράφων είχε αυτήν την εμπειρία από δύο τέτοια ιστολόγια. Στο ένα μάλιστα, απλώς υποστήριξε την λογική παρατήρηση που έκανε ο προηγούμενος σχολιαστής, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην αναρτηθεί το σχόλιό του, αλλά να εξαφανιστεί και το σχόλιο του υπόψη προηγούμενου σχολιαστή! Με το θέμα αυτό ασχολήθηκε και απάντησε αναλυτικά ο Ν. Σαραντάκος [4].

Ας δούμε τι συμβαίνει, πραγματικά, με τον τονισμό της νέας ελληνικής γλώσσας, ανατρέχοντας στον βαθύ μελετητή της ελληνικής γλώσσας Μανόλη Τριανταφυλλίδη.

Από ένα δακτυλόγραφο του Μ. Τριανταφυλλίδη (συμπληρωμένο από τον ίδιο και με χειρόγραφες σημειώσεις), το οποίο εκτέθηκε, τον Νοέμβριο 2011,  μαζί με άλλα τεκμήρια από τη ζωή και το έργο του στο 8^ο Συνέδριο «Ελληνική Γλώσσα και Ορολογία», (http://www.eleto.gr/gr/Conference08.htm) αντιγράψαμε ακριβώς (τα εντονότυπα γράμματα δικά μας) το απόσπασμα:

«Κυριώτερα φωνητικά γνωρίσματα των νέων ελληνικών συγκρινόμενων με τ΄αρχαία

Α. Προσωδία – Τονισμός

1.   Χάθηκε η αρχαία προσωδία, η διαφορά μακρών και βραχέων (από τον 1^ον αιώνα μ. Χ.). Τα σημερινά φωνήεντα προφέρονται ισόχρονα· μόνο τα τονισμένα είναι λίγο μακρύτερα και προφέρονται και υψηλότερα, εκτός από τα τονισμένα στη λήγουσα: ἂνθρωπος, ὧμος, ὁμως, νόμος–νομός...» [5]

Επίσης, στην παράγραφο 40 της Φωνητικής Εισαγωγής της (Μεγάλης) Νεοελληνικής Γραμματικής του [6] ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης γράφει:

«Η φύση του τόνου και της λέξης

Μπορεί να προφέρωμε ένα φωνήεν:

α)   με μακρύτερη φωνή από ένα άλλο

β)   με διαφορετικό τόνο, δηλαδή με φωνή ψηλότερη στη μουσική κλίμακα

γ)   με φωνή πιο δυνατή, με μεγαλύτερη εκπνευστική δύναμη.

Όταν η φωνή υψώνεται, λέμε έχουμε μουσικό τόνο.

Όταν η φωνή γίνεται δυνατότερη λέμε πως έχουμε δυναμικό ή εντατικό τόνο.

Ο τόνος της γλώσσας μας έχει για συστατικά του στοιχεία και τη δύναμη και το μουσικό ύψος και το μάκρος. Δηλαδή το τονισμένο φωνήεν προφέρεται όχι μόνο πιο δυνατά από τ’ άλλα, παρά και ψηλότερα και μακρύτερα, αν και συνήθως δεν το αισθανόμαστε: έχετε, ο δρόμος.»

Αυτή είναι η αλήθεια.

Ο σημερινός τονισμός της ελληνικής είναι δυναμικός· δηλαδή η συλλαβή της λέξης που έχει τον τόνο προφέρεται δυνατότερα από τις άλλες. Εκτός, όμως, από την ένταση υπάρχουν άλλα δύο μεγέθη που αλλάζουν ανεπαίσθητα στην τονιζόμενη συλλαβή: η διάρκεια και η συχνότητα (ακριβέστερα: οι συχνότητες). Η τονιζόμενη συλλαβή ακούγεται με ελαφρώς μεγαλύτερη διάρκεια και το φασματικό περιεχόμενό της μετατοπίζεται ελαφρώς προς τις υψηλότερες συχνότητες. 

Μπορούμε να δώσουμε μια κατάλληλη απάντηση σ’ αυτούς που ισχυρίζονται πως στην σημερινή φάση της ελληνικής γλώσσας, την Κοινή Νεοελληνική (ΚΝ), ο φθόγγος που συμβολίζεται (στην γραφή) με το γράμμα <ω> (ωμέγα) προφέρεται διαφορετικά – και συγκεκριμένα με μεγαλύτερη διάρκεια – από τον φθόγγο που συμβολίζεται (στην γραφή) με το γράμμα <ο> (όμικρον).

Ας πάρουμε τις ίδιες τις λέξεις <όμικρον> και <ωμέγα> στην γραπτή τους μορφή. Η πρώτη αρχίζει από <ο> που ακολουθείται από <μ> και η δεύτερη αρχίζει από <ω> που επίσης ακολουθείται από <μ>. Στην πρώτη το <ο> είναι τονισμένο (έχει τον τόνο της λέξης), ενώ στην δεύτερη το <ω> είναι άτονο. Ας εκφέρουμε τις δύο αυτές λέξεις την μία μετά την άλλη, με την ίδια ένταση και την ίδια ταχύτητα, τις ηχογραφήσουμε και μετά τις ακούσουμε. Και χωρίς ειδική εξάσκηση, μπορεί το αυτί μας – είτε κατά την εκφορά των λέξεων είτε κατά την ακρόασή τους – να διακρίνει ότι, πράγματι, οι δύο πρώτοι φθόγγοι των λέξεων <όμικρον> και <ωμέγα> ακούγονται με διαφορετική διάρκεια. Αλλά τί περίεργο! Ο πρώτος φθόγγος της λέξης <όμικρον> ακούγεται σαν να διαρκεί περισσότερο από τον πρώτο φθόγγο της λέξης <ωμέγα>! Δηλαδή, το αντίθετο ακριβώς από τον ισχυρισμό της <μεγαλύτερης διάρκειας του ωμέγα>! Και πράγματι, όπως είπαμε προηγουμένως, αυτό συμβαίνει!

Ο τονισμένος φθόγγος [ó] έχει λίγο μεγαλύτερη διάρκεια από τον άτονο φθόγγο [o] ανεξάρτητα από τον συμβολισμό του καθενός τους μέσα σε συγκεκριμένες λέξεις. Δηλαδή, τα τονισμένα <ό> και <ώ> (για να είμαστε αυστηροί, οι φθόγγοι που αυτά παριστάνουν) δεν διαφέρουν μεταξύ τους και έχουν μεγαλύτερη διάρκεια από τα άτονα <ο> και <ω> που και αυτά δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Για τον ίδιο λόγο, τα τονισμένα <ή>, <ί>, <ύ>, <οί>, <εί> και <υί> (για να είμαστε αυστηροί, οι φθόγγοι που αυτά παριστάνουν) δεν διαφέρουν μεταξύ τους και έχουν μεγαλύτερη διάρκεια από τα άτονα <η>, <ι>, <υ>, <οι>, <ει> και <υι> που και αυτά δεν διαφέρουν μεταξύ τους.

Ώστε, λοιπόν:

το <ό> διαρκεί περισσότερο από τα <ο> και <ω> π.χ. στις λέξεις:

όμορφος – ομορφιά και όμορφος – ωραίος

το <ώ> διαρκεί περισσότερο από τα <ο> και <ω> π.χ. στις λέξεις:

αιώνιος – καταιονισμός και αιώνιος – αιωνίως, 

Συμπέρασμα: 

Ακόμα και τα ίδια τα ονόματά τους (με τον πρώτο φθόγγο τους) καταρρίπτουν τον μύθο της «μεγαλύτερης διάρκειας» του <ω> από το <ο>, γιατί αποδεικνύουν ότι στην περίπτωσή τους ισχύει το αντίθετο! Αυτό που πρέπει να «μας μείνει» είναι ότι: ο τόνος είναι αυτός που συντελεί στην μεγαλύτερη διάρκεια!.

Ενδεικτικό είναι το παρακάτω ηχογράφημα (διάγραμμα έντασης–χρόνου) των λέξεων <όμορφος> και <ωραίος> όπου έχει επισημειωθεί η διάρκεια του αρχικού φθόγγου της κάθε λέξης.

Σχήμα 1

Θα δούμε τώρα ένα παράδειγμα για τον ρόλο των επιτονίσεων στον προφορικό νεοελληνικό λόγο. Ο Μ. Σετάτος [7] παραθέτει 19 επιτονίσεις της πρότασης /piγe na δi to spiti/ <Πήγε να δει το σπίτι>. Στο παρακάτω Σχήμα 2 παραθέτουμε τις 11 από αυτές. Στο σχήμα αυτό με x συμβολίζονται οι συλλαβές. Οι αριθμοί πάνω από τις συλλαβές σημαίνουν ένταση. Το 2 είναι η «κανονική» ένταση (η νόρμα). Τα τοξοειδή βέλη στην τελευταία συλλαβή της πρότασης δηλώνουν ανέβασμα ή κατέβασμα της συχνότητας (του ύψους). Η μικρή κάθετη γραμμή | σημαίνει μικρή παύση. Η καμπύλη γραμμή που γράφεται κάτω από τις συλλαβές και τις «ομαδοποιεί» σημαίνει ταχύτητα (γρήγορη συνεκφορά των συλλαβών αυτών της μίας μετά την άλλη). Ο εκθέτης ^h σημαίνει δάσυνση (ακούγεται και η εκπνοή μαζί με τον φθόγγο).

Σχήμα 2 – Επιτονίσεις μια φράσης

Ανάλυση των πέντε πρώτων επιτονίσεων του Σχ.2.

1.   Πήγε να δεί [**] το σπίτι (ίση ένταση των συλλαβών Πή-  δεί  σπί- και χαμήλωμα της συχνότητας στην τελευταία συλλαβή  -τι)  –  Απλή κρίση

2.   ΠΗγε να δεί το σπίτι (μεγαλύτερη ένταση στην συλλαβή Πή- και τα υπόλοιπα ίδια με το 1.)  –  Είναι αλήθεια ότι πήγε!

3.   Πήγε να ΔΕΙ το σπίτι (μεγαλύτερη ένταση στην συλλαβή  δεί  και τα υπόλοιπα ίδια με το 1.) –  Να δεί· όχι να κάνει κάτι άλλο!

4.   Πήγε να δεί το ΣΠΙτι (μεγαλύτερη ένταση στην συλλαβή  σπί-  και τα υπόλοιπα ίδια με το 1.) –  Το σπίτι· όχι κάτι άλλο!

5.   ΠΗγε να δεί το ΣΠΙτι (μεγαλύτερη ένταση τόσο στην συλλαβή Πή- όσο και στην συλλαβή  σπί-, μικρή παύση μετά την συλλαβή -γε και τα υπόλοιπα ίδια με το 1.)

Σε όλες τις περιπτώσεις ο (δυναμικός) τονισμός της φράσης είναι ο ίδιος· δηλαδή ακούγονται εντονότερες οι συλλαβές πή- δει και  σπί-. Στις πέντε πιο πάνω περιπτώσεις η έμφαση στην εκφορά της φράσης μπορεί να προσεγγιστεί κάπως και στην γραφή της π.χ. με έντονη εκτύπωση των λέξεων πήγε, δει ή σπίτι. Σε όλες τις επόμενες, όμως, χρειάζονται και άλλα φωνητικά σύμβολα για να αποδοθούν οι επιτονίσεις. Σχετικό με τον επιτονισμό είναι και το άρθρο «Στη Γωνιά του ΓΕΣΥ» στο φύλλο αρ. 105 [8].

Συνοψίζοντας, όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω μπορεί να τα διακρίνει και ένα «εξασκημένο» αυτί. Σήμερα, όμως, οποιοσδήποτε διαθέτει προσωπικό υπολογιστή μπορεί να «κατεβάσει» από το Ίντερνετ δωρεάν διαθέσιμα προγράμματα (όπως π.χ. τα προγράμματα Audacity και Praat) και να πειραματιστεί· και θα διαπιστώσει ότι δεν «λένε ανοησίες» οι ειδικοί – όπως γράφουν ορισμένοι «παντογνώστες» ιστολόγοι – αλλά ανοησίες λένε οι ίδιοι και οι αβανταδόροι σχολιαστές τους...

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1]   «Τα ελληνικά ως τραγούδι», ομιλία του Διονύση Σαββόπουλου, από το βιβλίο «Δημόσιος Διάλογος για τη Γλώσσα», Δόμος, 1988 (http://www.polytoniko.org/savvopoulos.php?newlang=el&font=Palatino+Linotype&title=Τὰ ἓλληνικὰ ὡς τραγούδι&right=no)

[2]   «Δείξε τη δύναμή σου, Ντεστέν», Γιάννης Χάρης (http://yannisharis.blogspot.gr/2007/02/1_23.html)

[3]   Eπεξεργασία σήματος ήχου εναντίον Νέας Ελληνικής Γραμματικής, σημειώσατε 7-5  (http://zcode-gr.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html#comment-form)

[4]   «Τα δήθεν μακρά φωνήεντα, ο Σαββόπουλος και η έρευνα του κ...», Ν. Σαραντάκος (http://sarantakos.wordpress.com/2012/07/25/tukolu/)

[5]   Δακτυλογραφημένη σελίδα (με χειρόγραφες σημειώσεις) του Μ. Τριανταφυλλίδη (http://www.translatum.gr/gallery/displayimage.php?album=131&pid=3813#top_display_media το τεκμήριο με αρ.1/ και 11 στην άνω δεξιά γωνία της φωτογραφίας)

[6]   «Νεοελληνική Γραμματική της Δημοτικής», Μ. Τριανταφυλλίδης, ΟΕΣΒ, 1941 (ανατύπωση 2002, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών)

---

[**] «το σύνολο των χαρακτηριστικών που έχουν σχέση με την ένταση και το ύψος της φωνής ή του χρόνου που μεσολαβεί ανάμεσα στις λέξεις και στις ενότητες των λέξεων, που αποτελούν μια φράση» (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (Ιδρ. Τριανταφυλλίδη)).

[**] Σε τούτη την ανάλυση θέτουμε το σύμβολο του τόνου (΄) και πάνω στη μονοσύλλαβη λέξη «δεί», παρά τον ισχύοντα κανόνα της γραμματικής, για να δείξουμε ότι υπάρχει δυναμικός τόνος και στην συλλαβή αυτή.

Οταν υποδέχθηκα τον Άικ

του Κάρολου Μπρούσαλη, protagon.gr, 9/10/2012

Η πρώτη φορά που υποδέχθηκα επίσημα αρχηγό ξένου κράτους ήταν εκείνο το παγωμένο μεσημέρι, Δεκέμβρη μήνα, του 1959, όταν παρατάχθηκα στον «προκαθορισμένο χώρο» (μπροστά στο «Γυμναστήριον ο Φωκιανός», απέναντι από τον Ιππόδρομο του Φαλήρου, επί της λεωφόρου Συγγρού). Ο βοηθός γυμνασιάρχη, Ι. Σταματογιαννόπουλος, μας είχε προπονήσει να φωνάζουμε «άι λάικ Άικ» και να κουνάμε σημαιάκια, ελληνικά κι αμερικανικά, όσο να διαβεί ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ που μας έκανε την τιμή να προσγειωθεί στο Ελληνικό. Ο γυμνασιάρχης μας, Ξανάλατος (καλή του ώρα), είχε προσπαθήσει επί ματαίω να χαμηλώσει τον ενθουσιασμό του βοηθού του. (Για τον γυμνασιάρχη μας δεν έμαθα κάτι, μετά την αποφοίτησή μου, ο βοηθός του όμως, επί χούντας, εξελίχθηκε σε γενικό επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης). Του γυμνασιάρχη μας «του έτυχε κάτι έκτακτο» και δεν παραβρέθηκε στην υποδοχή. Ο βοηθός του ήταν εκεί, ακοίμητος φρουρός της πατροπαράδοτης ελληνικής φιλοξενίας. 

Και οι μαθητές του Ε’ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, που είχαμε μεταφερθεί από τα Εξάρχεια εγκαίρως με σκεπαστά στρατιωτικά φορτηγά «Τζέιμς», καλύπταμε αρκετό μήκος επί του πεζοδρομίου. Μεγαλύτερο από άλλα, όχι τόσο πατριωτικά, γυμνάσια, καθ’ όσον, όσοι συμμετείχαμε στην υποδοχή (δηλαδή όλοι, από την τρίτη ως την όγδοη τάξη), είχαμε γλιτώσει το «επτάωρο». Μόνο που απαξάπαντες, παρά τα διπλά πουλόβερ, τουρτουρίζαμε. Και η πομπή των επισήμων αργούσε να περάσει. Κι όταν τελικά πέρασε, ούτε να φωνάξουμε «άι λάικ Άικ» αντέχαμε ούτε να κουνήσουμε τα σημαιάκια ούτε καν να χαζέψουμε τον ενθουσιασμένο από την «αυθόρμητη υποδοχή» υψηλό ξένο, με τον δίπλα του καθήμενο Κωνσταντίνο Καραμανλή. Μόνο ένα «άαα» ακούστηκε κι αυτό ως εκδήλωση θαυμασμού για την ανοιχτή Ρολς Ρόις που για πρώτη (και τελευταία, οι πολλοί) φορά βλέπαμε να περνά τόσο κοντά μας.

Στο πεζοδρόμιο μαθητές και φοιτητές με τα "καλά" τους, όλοι γραβατωμένοι...

Απόγευμα, ξεθεωμένοι, επιστρέψαμε πάντα με «Τζέιμς» στο σχολείο, όπου διαλυθήκαμε για να γυρίσουμε σπίτια μας. Δεν μάθαμε, τον εμπνευσμένο λόγο του προέδρου στην ελληνική Βουλή με θέμα την ειρηνική συνύπαρξη. Ούτε για τη συνάντησή του με «τους βασιλείς Παύλο και Φρειδερίκη» που του ζήτησαν μεγαλύτερη παρουσία των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στη χώρα μας «προς αποτροπήν του εκ βορρά κομμουνιστικού κινδύνου». Και βέβαια, ούτε τον πιο ρεαλιστή, Κωνσταντίνο Καραμανλή, που επέμενε να φθάσει έγκαιρα στην Ελλάδα η αμερικανική (οικονομική) βοήθεια.

Κάτι πήρε το αφτί μας, κάτι μήνες αργότερα, όταν (4 Μαΐου του 1960), έφτασε στην Αθήνα ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, για να προωθήσει τα της «ειρηνικής συνύπαρξης» με το «σιδηρούν παραπέτασμα». Η προσπάθεια κόλλησε την επομένη (5 του μήνα), όταν η οικουμένη έμαθε ότι, από την Πρωτομαγιά, είχε καταρριφθεί πάνω από τη Σοβιετική Ένωση το αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο U – 2. Ο πιλότος του, Γκάρι Πάουερς, έμελλε να οδηγηθεί στις σοβιετικές φυλακές με δεκαετή κάθειρξη για κατασκοπεία. Απελευθερώθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1962: Ανταλλάχθηκε στο Βερολίνο με τον πράκτορα της KGB Ρούντολφ Άμπελ.

Εγώ θυμάμαι ότι το 1959 μας κατέβασαν ομαδικά με το σχολείο (Η' Γυμνάσιο) στην "υποδοχή", μας μοίρασαν και διπλά σημαιάκια, ελληνο-αμερικάνικα, και μας έστησαν κάπου στη Λεωφόρο Αμαλίας... Έκανε ψωφόκρυο και ψιλόβρεχε πού και πού, με αποτέλεσμα να λακίσουν τα περισσότερα παιδιά και να γυρίσουν μόνα στα σπίτια τους. Την άλλη μέρα εμφανίστηκαν γονείς στο σχολείο και διαμαρτυρήθηκαν που έστησαν οι καθηγητές τα παιδιά στο δρόμο χωρίς κατάλληλα ρούχα, πολλά είχαν κρυώσει... Τον Αϊζενχάουερ τον είδαμε την επόμενη μέρα σε φωτογραφία στις εφημερίδες...