Χριστούγεννα
της Ισμήνης
14 Δεκεμβρίου πήρε το δωράκι του ο θείος Φαίδωνας και πρωι–πρωι ήρθε χαρούμενος να μου ανακοινώσει:
- Να πάμε κάτω στο κέντρο να ψωνίσουμε τα δώρα και να χαζέψουμε τις βιτρίνες!
- Βρε θείε, του λέω καλή η ιδέα σου, αλλά δεν είναι καλύτερα να ενισχύσουμε τα μαγαζιά της γειτονιάς μας που τα κακόμοιρα από το κακό στο χειρότερο πάνε;
- Ναι βέβαια έχεις δίκιο, αλλά πρέπει να πάμε να δούμε τις βιτρίνες του ΜΙΝΙΟΝ, μου είπανε ότι είναι πολύ ωραίες! Ωχ, σκέφθηκα κάπως έτσι αρχίζει το Αλτσχάιμερ!
- Καλέ θείε, του είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα βέβαια, το ΜΙΝΙΟΝ έχει καεί εδώ και 20 χρόνια, που θυμήθηκες το πολυκατάστημα αυτό;
- Μπα μπα μπα σοβαρά; Τα μπέρδεψα! να πάμε τότε στην οδό Αιόλου να χαζέψουμε τα υπαίθρια καροτσάκια που στήνονται δεξιά και αριστερά του δρόμου με όλα τα παιχνίδια γλυκά, βιβλία και ένα σωρό άλλα πράγματα.
Εδώ με έπιασε αδιάβαστη! Για ποια καροτσάκια λές θείε; η οδός Αιόλου είναι πεζόδρομος για του πεζούς, αλλά βασικά περνάνε τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια και μόνο καροτσάκια με παιχνίδια δεν υπάρχουν!
- Πάνε και αυτά; μονολόγησε ο θείος; Ξέρεις τι όμορφα που ήτανε; με πήγαινε κι εμένα η μαμά μου και χάζευα με τις ώρες όλα τα παιχνίδια που είχανε αραδιάσει οι μικρέμποροι πάνω στους πάγκους. Στρατιωτάκια, αυτοκιννητάκια, μπάλες, κούκλες, γλυφιτζούρια, ημερολόγια, καζαμίες. Σειρά σε όλο το μήκος του δρόμου οι πάγκοι με τη μαγική πραμάτεια τους, με τέντες από πάνω σκεπασμένα να μην πιάσει καμιά βροχή. Κρεμασμένες μπροστά γιρλάντες χρωματιστές και λαμπιόνια δίνανε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα.
- Και ξέρεις κάτι; Το καλύτερο δώρο μου ήτανε να μου αγοράσουν ένα κόκκινο μπαλόνι πιγκουΐνο με μεγάλη μύτη ή λαγό με τεράστια αυτιά που ήτανε σφηνωμένη η άκρη που το φούσκωνες σε ένα κομμάτι χαρτόνι κομμένο σαν παπούτσια! Κρίμα, ήτανε τόσο όμορφα.
Και συνεχίζει ακάθεκτος:
- Ωραία, μου λές ότι το ΜΙΝΙΟΝ κάηκε, τα καροτσάκια στην οδό Αιόλου δεν υπάρχουν, να πάμε τότε στον Πειραιά να δούμε την διακόσμηση που έχει κάνει στους δρόμους ο Δήμαρχος Σκυλίτσης! Μου είπανε ότι είναι φαντασμαγορική. Την πήρε, λένε, από το Λονδίνο και είναι η περσινή διακόσμηση της Oxford street, αλλά εμάς δεν μας πειράζει!!!!
- Αχ, θειούλη μου, πάει και η διακόσμηση του Πειραιά, πάει και ο Σκυλίτσης. Αυτά γίνανε πριν 40 χρόνια!!!!
Με κοίταξε αμίλητος, τον στεναχώρεσα, μπέρδεψε τις εποχές το τότε με το σήμερα. Με κοίταζε σκεφτικός και σε μια τελευταία προσπάθεια να νοιώσει τα δικά του Χριστούγεννα, όπως τα θυμότανε, μου λέει :
- Λένε κάλαντα ακόμα τα παιδιά;
- Λένε θείε μου, λένε ακόμα !
- Να τους ανοίγεις την πόρτα να τα λένε για το καλό του σπιτιού, μη τσιγκουνεύεσαι να τους δώσεις από 1 ή και 2 δραχμές.
- Ξέρεις θείε και αυτά έχουν αλλάξει, κανένα ελληνόπουλο πια δεν λέει κάλαντα, ακούς τα κάλαντα με σπασμένα ελληνικά από ξενικές λαλιές!
- Δεν πειράζει, άσε να τα λένε στο σπίτι για το καλό όποιος και αν τα λέει. Μωρέ αν μπορούσα θα τα έλεγα κι εγώ, Βλέπεις δεν με αφήνανε τότε, γιατί τα παιδιά των καλών οικογενειών ήτανε ντροπή να βγούνε στους δρόμους να πούνε τα κάλαντα, τι θα έλεγε ο κόσμος. Κι εγώ μαράζωνα στο παραθύρι, ακούγοντας τις χαρούμενες φωνές των άλλων παιδιών κι εκείνος ο γλυκός ήχος από το τρίγωνο τι όμορφα ακουγότανε:
Καλήν εσπέραν άρχοντες,
Κι αν είναι ορισμός σας,
Χριστού την θείαν γέννησιν
Να πω στ’ αρχοντικό σας…
