του Γιάννη Πρετεντέρη, ΤΑ ΝΕΑ, 7/12/2012
Σύμφωνα με προχθεσινά στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, ο έλληνας μισθωτός έχει απολέσει κατά μέσο όρο την τελευταία τριετία το 50% της αγοραστικής του δύναμης.
Είναι μια απώλεια πραγματικού εισοδήματος που προκύπτει από την ταυτόχρονη περικοπή των μισθών και αύξηση της φορολογίας.
Πενήντα τοις εκατό! Και στον λογαριασμό δεν συμπεριλαμβάνονται υποθέτω όσοι απολύθηκαν και βρίσκονται χωρίς δουλειά, άρα έχασαν την αγοραστική τους δύναμη εντελώς.
Δικαιούμαι λοιπόν να ρωτήσω: Είμαστε εντάξει παιδιά; Ή να συνεχίσουμε;
Ολοκληρώθηκε δηλαδή η «ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας» ή μήπως έχουμε περιθώρια να γίνουμε ακόμη πιο ανταγωνιστικοί;
Ολοκληρώθηκε η προσαρμογή ή χρειάζεται να προσαρμοστούμε κι άλλο;
Ολοκληρώθηκε η εσωτερική υποτίμηση ή μήπως να μας υποτιμήσουν περισσότερο για να στανιάρουμε;
Ολοκληρώθηκαν οι μεταρρυθμίσεις ή να μεταρρυθμιστούμε λίγο ακόμη για να έλθουμε στα ίσια μας; Διότι εγώ αυτό που καταλαβαίνω από τους αριθμούς είναι ότι μέσα σε τρία χρόνια διαλύθηκε μια ολόκληρη κοινωνική τάξη.
Αυτό που καταλαβαίνω επίσης είναι ότι τις περίφημες «θυσίες του ελληνικού λαού» (για να χρησιμοποιήσω την καθιερωμένη έκφραση των πολιτικών...) τις φορτώθηκε κυρίως μια συγκεκριμένη κοινωνική κατηγορία: οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. [Για τους οποίους υπάρχουν κάποιοι που κουβεντιάζουν σοβαρά να τους πάρουν άλλα 2,5 δισ. ευρώ σε φόρους - επειδή τόσα συμφώνησαν με την τρόικα!..]
Εξ όσων μπορώ να γνωρίζω σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα μετά τον πόλεμο δεν υπήρξε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα μια τόσο δραματική μεταβολή στο επίπεδο ζωής μιας μεγάλης κοινωνικής κατηγορίας.
Ευχαρίστως θα δεχόμουν την όποια διάψευση αλλά δεν νομίζω να υπάρξει.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν κάποιοι είναι ικανοί να αποτιμήσουν αυτήν την εξέλιξη με αντικειμενικούς όρους. Και να προδικάσουν τι κρύβει.
Αναρωτιέμαι αν η κυβέρνηση, τα κόμματα που τη συγκροτούν και οι υπουργοί που την αποτελούν έχουν επίγνωση της κατάστασης που περιγράφουν οι αριθμοί.
Αν μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια αυτούς τους ανθρώπους και να τους πουν «δεν γινόταν διαφορετικά».
Κι αναρωτιέμαι κυρίως αν έχουν κάτι στο μυαλό τους για να αντιμετωπίσουν την καταστροφή - δεν το δείχνουν, πάντως....
Την επόμενη φορά όμως που θα μιλήσουν για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή τούς παρακαλώ να έχουν στο μυαλό τους μόνο έναν αριθμό: πενήντα τοις εκατό. Τα λέει όλα.
Γι' αυτό δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω όσους πολυλογούν με άνεση για ανταγωνιστικότητα, προσαρμογή, μεταρρυθμίσεις και τα συμπαρομαρτούντα.
Εγώ αντιθέτως βλέπω γύρω μου μια απέραντη κοινωνική τραγωδία.
Την οποία «όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει» - για να θυμηθώ τον επίκαιρο στίχο του Διονύση Σαββόπουλου!..
