Να πληρώνουν οι πιστοί τους παπάδες τους...

Χλευασμός αντί διαλόγου

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 30/1/2013

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Τάσος Κουράκης μάς έχει συνηθίσει στις «πολιτικές κουταμάρες», όπως χαρακτήρισε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμος την παρέμβαση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για τις σχέσεις εκκλησίας και κράτους. Ισως γι’ αυτό και η πρότασή του να πληρώνουν τα έξοδα της εκκλησίας μόνο όσοι δηλώνουν πιστοί, χλευάστηκε δεόντως. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι αντιδράσεις στην πρόταση Κουράκη ήταν υπερβολικές μέχρι αηδίας. Δεν δείχνουν δημόσιο διάλογο που αρμόζει σε μια δυτική δημοκρατική χώρα. Αντί να επισημανθούν τα προβλήματα της πρότασής του, επιχειρήθηκε η αήθης στρέβλωσή της. Το γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, για παράδειγμα, θυμήθηκε «τα πιο σκληρά χρόνια των απολυταρχικών, σταλινικών καθεστώτων, όπου διώκονταν οι πιστοί, ή την Τουρκοκρατία, όπου και διώκονταν αλλά και φορολογούνταν κατ’ αποκλειστικότητα μόνον οι χριστιανοί».

Πιο χαριτωμένη ήταν η παρέμβαση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου. Αυτός προέταξε στη δήλωσή του τις πελατειακές αγωνίες: «Το πρώτο και βασικό μήνυμα που στέλνει το ΠΑΣΟΚ είναι ότι ο εφημεριακός κλήρος δεν πρέπει να έχει καμία απολύτως ανησυχία για τη μισθοδοσία του. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει εντάξει τη μισθοδοσία του κλήρου στην ενιαία αρχή πληρωμών και το ενιαίο μισθολόγιο. Είναι επίσης γνωστοί οι κανόνες που ισχύουν για την πλήρωση των κενούμενων εφημεριακών θέσεων σύμφωνα με το πρόγραμμα προσαρμογής». Το μήνυμα που προτάσσεται είναι σαφές: Μη χάσουμε καμία ψήφο από τους ιερείς...

 Το δεύτερο και πιο εξωφρενικό στη δήλωση Βενιζέλου ήταν η αναφορά του στο θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. «Μετά τη μεγάλη προσπάθεια που έγινε για να μη διαχωρίζονται και να μην καταχωρίζονται οι πολίτες με βάση τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις», δήλωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, «είναι μεγάλο θεσμικό λάθος (συντηρητικού βεβαίως χαρακτήρα) να ξαναγυρίζουμε σε πρακτικές καταγραφής και διλήμματα δήλωσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων, ιδίως όταν αυτό συνοδεύεται από φορολογικό κόστος»!

 Να θυμίσουμε ότι σ’ αυτήν τη «μεγάλη προσπάθεια να μη διαχωρίζονται και να μην καταχωρίζονται οι πολίτες με βάση τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις» ο κ. Βενιζέλος ήταν απέναντι. Θεωρούσε την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος διαμάχη «φορμαλιστικού χαρακτήρα», άνευ δηλαδή ουσίας. Αλλά είναι γνωστό ότι ο κ. Βενιζέλος πάντα πολιτευόταν με το γκρουτσομαρξιανό δόγμα «αυτές είναι οι αρχές μου· αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες».

 Η πρόταση του κ. Κουράκη (για να ακριβολογούμε δεν είναι ακριβώς δική του· αυτή η πρακτική εφαρμόζεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης) μπορεί να είναι μια αφορμή για έναν ευρύτερο διάλογο σχετικά με τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας. Είναι κρίμα να περάσει διά του χλευασμού στο ντούκου, επειδή τη διατύπωσε κάποιος ο οποίος έχει «πει πολλές πολιτικές κουταμάρες». Σαφέστατα υπάρχουν προβλήματα και ζητήματα που χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης: θα είναι επιπλέον φόρος; Πώς θα διασφαλιστούν τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών; Πρέπει οι θρησκευτικές μειοψηφίες να υποχρεώνονται να χρηματοδοτούν την πλειοψηφία; Τι θα γίνει με τις απαιτήσεις της εκκλησίας για την περιουσία που παραχώρησε στο ελληνικό κράτος; Για όλα αυτά, όμως, πρέπει να συνεχίσουμε αύριο.

Θα σε πάρω να φύγουμε...

σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη...

Λουκρητία, ΒΗΜΑ, 28/1/2012

Κάθομαι στα σκαλιά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Στα πόδια μου κείτονται λογαριασμοί με παραλήπτες που δεν γνωρίζω. Πιθανώς κάποιοι από αυτούς είναι πρώην ενοικιαστές -ίσως και όλοι. Δεν θα μάθω ποτέ, γιατί δεν φρόντισα ποτέ να συστηθούμε. Ή μάλλον, δεν έτυχε. Όπως και να έχει, τώρα είναι πολύ αργά. Έχουν φύγει κι εγώ αναρωτιέμαι αν απλώς άλλαξαν οδό και αριθμό ή αν επέστρεψαν στον τόπο καταγωγής τους. Κι ύστερα μετράω πόσους γνωρίζω που έπραξαν το ίδιο. Ανακαλύπτω πως είναι πιο εύκολο να απαριθμήσω όσους έχουν μείνει.

Πριν χρόνια, σε θεωρούσαν τυχερό εάν ήσουν από επαρχία. Είχες «εξοχικό», άλλαζες τον αέρα σου όποτε ήθελες. Σήμερα, θεωρείσαι πάλι τυχερός αλλά για διαφορετικό λόγο. Μπορείς να πακετάρεις την κρίση μαζί με τα υπόλοιπα υπάρχοντά σου και να την πας στο βουνό ή στη θάλασσα. Να μετακομίσετε στο πατρικό και να προσπαθήσεις να την θάψεις στις ρίζες σου. Ανοησίες. Πραγματική τύχη είναι να μην χρειαστεί να φτάσεις σε αυτό το σημείο.

Πριν χρόνια, εάν αποφάσιζες να επιστρέψεις στα πάτρια εδάφη, σε κοιτούσαν με θαυμασμό -σχεδόν με ζήλεια. Είχες το θάρρος να ακολουθήσεις έναν «εναλλακτικό» τρόπο ζωής. Σήμερα, αποδεικνύεται πως η ζωή αποφασίζει για σένα. Το «εναλλακτικό» γίνεται συμβιβασμός που αρκετοί τον ξορκίζουν με τα κλισέ που ταιριάζουν στην επαρχία. Η ζωή όμως δεν είναι ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ. Ή για να είμαι πιο σωστή, η πραγματικότητα είναι τσιχλόφουσκα που μυρίζει καρπούζι μόνο για όσους κατάγονται από εκεί όπου μετεγκαταστάθηκαν. Διαφορετικά, ενδέχεται να βρεθείς αντιμέτωπος με την πλάτη του Ξένιου Διός.

Δεν υπερβάλλω. Το έχω βιώσει κι εγώ. Βλέπετε, όταν έφυγα από το νησί, είχαμε παραγνωριστεί. Τώρα, δώδεκα χρόνια μετά και δεδομένου ότι το επισκέπτομαι μία φορά ετησίως, δεν με αναγνωρίζουν. Η «καλημέρα» συνοδεύεται από ένα μουδιασμένο χαμόγελο. Και είναι λογικό. Η εντροπία της τοπικής κοινωνίας διατηρείται σε χαμηλές τιμές μόνο με επιφυλακτικότητα. Είμαι σίγουρη πως το ίδιο συνέβη στην αρχή με τους ξένους που αγόρασαν σπίτια και εγκαταστάθηκαν στο νησί. Σήμερα, θα τους δεις να μοιράζονται μισό κιλό κρασί γύρω από ένα τραπέζι. Σαν ανέκδοτο - ένας Άγγλος, ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας.

Είμαστε όντως φιλόξενος λαός, αλλά με έναν αστερίσκο. Αρκεί να μην μπλεχτείς στα συμφέροντα των ντόπιων -ειδικά αν δεν κατάγεσαι από την περιοχή. Ξέρω περιπτώσεις όπου οι κάτοικοι εμπόδισαν «ακίνδυνες» επιχειρηματικές επενδύσεις όπως η εκτροφή σαλιγκαριών, απλώς γιατί έθιγαν τις παράνομες δραστηριότητές τους. Και μπορεί να είσαι προετοιμασμένος για την γραφειοκρατία που θα συναντήσεις για την αδειοδότηση, αλλά κανείς δεν σε προειδοποιεί για την στάση των ντόπιων. Το πρώτο θέλει υπομονή, το δεύτερο αποφασιστικότητα. Αυτό που δεν έχω καταλήξει ακόμη είναι ποιο χρειάζεται μεγαλύτερο θάρρος σήμερα: να παραμείνεις στην πόλη ή να φύγεις στην επαρχία;

Ο Εβραίος 115.365

της Χριστίνας Ταχιάου, protagon.gr, 29/1/2013

Η Κυριακή 27 Ιανουαρίου ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Στη Θεσσαλονίκη, ο αριθμός των Εβραίων, που προπολεμικά έφτανε τις 50.000, μεταπολεμικά συρρικνώθηκε σε περίπου 2.000 άτομα. Η λέξη «Ολοκαύτωμα» στη Θεσσαλονίκη έχει μεγάλο βάρος.

Ένας από τους τελευταίους επιζώντες του Άουσβιτς είναι ο Ραφέλ Βαρσάνο. Πήγε τον Μάρτη του 1943, παιδάκι ακόμα, στο στρατόπεδο, ούτε τα 16 δεν είχε κλείσει καλά καλά. Στη διαδρομή με το τρένο, τους έλεγαν ότι πηγαίνουν στην Πολωνία για να δημιουργήσουν μια νέα πατρίδα. Στον δρόμο, ο κόσμος πέθαινε. Με την άφιξη στο Άουσβιτς, χώρισαν τους άντρες από τις γυναίκες. Χάθηκε με τη μητέρα του. Στη συνέχεια, τον χώρισαν από τον πατέρα και τον αδερφό του. Εκείνοι πήγαν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Ο Ραφέλ έζησε, βίωσε όλη τη φρίκη ως το 1945, όταν έφτασαν οι Ρώσοι, μεταφέρθηκε στην Αυστρία, από εκεί στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Μόλις 28 κιλά.

Πώς συνεχίζει κάποιος τη ζωή του μετά από αυτό; Προσπαθεί να την ξαναστήσει. Μπορεί να την ξαναρχίσει; Μάλλον όχι. Οι πληγές δεν κλείνουν, οι μνήμες δεν σβήνουν, οι εφιάλτες δεν φεύγουν. Την ξαναστήνει κρατώντας τις πληγές, τις μνήμες, τους εφιάλτες. Και τους νεκρούς. Συνεχίζει μια ζωή γεμάτη νεκρούς.

Μια μέρα του Μάρτη του 1957, έχοντας στήσει την επιχείρησή του, βγήκε για να πάει στην Πλατεία Ελευθερίας. Εκεί όπου μάζευαν τους Εβραίους, τους βασάνιζαν και τους έστελναν στον θάνατο. Χαζεύοντας από μια τζαμαρία, είδε σε ένα μαγαζί τον άνθρωπο που υπηρετούσε ως ανώτερος δικαστικός σύμβουλος των γερμανικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη, στην ουσία εκείνον που τους επέλεγε για τον δρόμο στην κόλαση. Μαξ Μέρτεν ονομαζόταν. Ο Ραφέλ Βαρσάνο, ασυναίσθητα, κοίταξε το αριστερό χέρι του που έφερε τον αριθμό 115.365, αυτόν που του χάραξαν ανεξίτηλα στο Άουσβιτς. Φώναξε την αστυνομία, κατάφερε να τον συλλάβουν κι από κει και πέρα άνοιξε μια μελανή σελίδα στην ιστορία. Η προσπάθεια να κουκουλωθεί η υπόθεση και να ελευθερωθεί ο Μέρτεν. Πώς, όμως; Με τους Εβραίους να σηκώνουν τα μανίκια τους και να δείχνουν τα μπράτσα τους έξω από το Αστυνομικό Μέγαρο και την υπόθεση να έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα, δεν ήταν εύκολο. Ο εισαγγελέας Ταρασουλέας τον έστειλε σιδηροδέσμιο στην Αθήνα για να δικαστεί.

Αφόρητες οι πιέσεις από γερμανικής πλευράς προκειμένου να εκδοθεί εκεί ο Μέρτεν. Σε πανικό η κυβέρνηση Καραμανλή ψηφίζει στη Βουλή άρον άρον τον Ιανουάριο του 1958 την αναστολή αυτοδικαίως κάθε δίωξης Γερμανών υπηκόων που φέρονταν ως εγκληματίες πολέμου ενώ αναστέλλει κάθε ποινή που είχε ήδη επιβληθεί. Το αντίτιμο δεν ήταν ευκαταφρόνητο: 200 εκατομμύρια μάρκα που θα έδινε η Γερμανία. Η Ελλάδα έγινε περίγελως σε Ευρώπη και Αμερική, με τις εφημερίδες να αγανακτούν επειδή αμνηστεύει τους εχθρούς της. Αναγκάστηκαν να το μαζέψουν και να δικάσουν τον Μέρτεν. Τον Μάρτιο του 1959 το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκλημάτων Πολέμου τον καταδίκασε σε 25 χρόνια κάθειρξη. Απελάθηκε στη δυτική Γερμανία, όπου στο Βερολίνο του επέβαλε την εξοντωτική ποινή της αυτοπρόσωπης παρουσίας στην αστυνομία δις μηνιαίως…

Αλλά το θέμα μας δεν είναι ο Μέρτεν, αλλά ο Ραφέλ Βαρσάνο. Πίσω από τις λέξεις «Ολοκαύτωμα», «ναζισμός», «θύματα», «φρικαλεότητες» κρύβονται άνθρωποι. Ο Ραφέλ Βαρσάνο είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του πλανήτη. Ζει στη Θεσσαλονίκη με τον αριθμό στο μπράτσο του τόσα χρόνια. Διηγήθηκε στον Στίβεν Σπίλμπεργκ την ιστορία του, πριν ο δεύτερος ξεκινήσει το ντοκιμαντέρ για το Ολοκαύτωμα.

Η ιστορία του Ραφέλ Βαρσάνο καταγράφηκε και στο Σαουλίκο, το βιβλίο που έγραψαν ο γιος του, Σάμμυ Βαρσάνο, και ο Πάνος Μπαίλης. «Σαουλίκο» ήταν η ταβέρνα όπου ο Ραφέλ πήγαινε με τους δικούς του κάθε Κυριακή ως το 1940 κι άκουγε τη Σοφία Βέμπο. Δεν ξαναβρήκε ούτε «Σαουλίκο», ούτε δικούς του.

Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα και όχι βιογραφία και γι αυτό έχουν αλλαχθεί τα ονόματα. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι σελίδες που αναφέρονται στους χειρισμούς στην υπόθεση Μέρτεν. Η τόσο δυνατή ιστορία του Ραφέλ Βαρσάνο εξασφάλισε στους συγγραφείς ένα συναρπαστικό βιβλίο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κομμάτι που αναφέρεται στο Άουσβιτς, η γραφή θυμίζει παιδί. Αντίθετα, στο κομμάτι Μέρτεν η αφήγηση αλλάζει, γίνεται «ενήλικη». Θα έλεγα ότι, διαβάζοντάς το, το έβλεπα σαν σε ταινία. Ίσως επειδή η ιστορία των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη είναι ασήκωτη, σαν μια κληρονομιά η αποδοχή της οποίας εκκρεμεί ακόμη. Όπως εύστοχα είχε σημειώσει ο Νικολά Βερντάν, Ελβετός συγγραφέας του βιβλίου Το ραντεβού της Θεσσαλονίκης προκειμένου να αναφερθεί στις δυσκολίες του να ανακαλύψει το εβραϊκό παρελθόν της πόλης «το μπετόν είναι μια σαρκοφάγος της ιστορίας».

Τι άλλο να ρωτήσει κανείς τον Ραφέλ Βαρσάνο; Πώς επέζησε, αυτό να τον ρωτήσει. «Δεν δίναμε σημασία σε τίποτα. Γι αυτό επιβιώσαμε. Είναι η φύση του ανθρώπου τέτοια. Δεν μας τρόμαζε τίποτα. Είχαμε χάσει τις οικογένειές μας, είχαμε χάσει τα πάντα. Τι άλλο να φοβηθούμε;», είχε απαντήσει σχετικά σε συνέντευξή του στο περιοδικό Επιλογές πριν από λίγα χρόνια.

*Σαουλίκο, των Πάνου Μπαίλη και Σάμμυ Βαρσάνο, εκδόσεις Ισνάφι 2012

Χλωμή μπλε κουκίδα...

Ποινική δίωξη στην ΕΛΣΤΑΤ για το 2009

news247.gr, 22/1/2012

Ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος κατά του προέδρου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), Ανδρέα Γεωργίου, και δύο μελών της διοίκησης της υπηρεσίας άσκησε η Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών, έπειτα από παραγγελία του οικονομικού εισαγγελέα για παράβαση καθήκοντος κατ΄ εξακολούθηση και ψευδή βεβαίωση σε βάρος του δημόσιου.

Οι εισαγγελείς άσκησαν συγκεκριμένα ποινική δίωξη σε βάρος:

►   Του πρώην πρόεδρου της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, Ανδρέα Γεωργίου

►   Του προϊσταμένου της διεύθυνσης Εθνικών λογαριασμών Κων/νου Μορφέτα

►   Της προϊσταμένης της ειδικής διεύθυνσης Στατιστικών ερευνών Ασπασίας Ξενάκη, για το κακούργημα της ψευδούς βεβαίωσης σε συνδυασμό με το νόμο 1608/50 περί καταχραστών δημοσίου χρήματος.

Οι εισαγγελείς ζητούν την άσκηση ποινικής δίωξης από την εισαγγελία Πρωτοδικών για το κακούργημα της ψευδούς βεβαίωσης, σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές περιπτώσεις του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου (1608/50) σε βάρος του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ καθηγητή Ανδρέα Γεωργίου, του προϊσταμένου Διεύθυνσης Εθνικών Λογαριασμών Κωνσταντίνου Μορφέτα, και της Ασπασίας Ξενάκη, προϊσταμένης της Ειδικής Διεύθυνσης Στατιστικών Ερευνών. Σε βάρος του κ. Γεωργίου ζητείται να ασκηθεί δίωξη και για την επιπλέον κατηγορία, σε βαθμό πλημμελήματος, της παράβασης καθήκοντος.

Η έρευνα των οικονομικών εισαγγελέων, Γρηγόρη Πεπόνη και Σπύρου Μουζακίτη, αφορούσε τις καταγγελίες του πρώην μέλους του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ, καθηγήτριας Οικονομετρίας Ζωής Γεωργαντά, περί σκόπιμης εμφάνισης διογκωμένου του αναθεωρημένου χρέους της χώρας για το 2009 με απώτερο σκοπό την ένταξή της σε ευρωπαϊκό μηχανισμό με τη συμμετοχή του ΔΝΤ.

Η κ. Γεωργαντά, που στο πλαίσιο της έρευνας έδωσε πολύωρη κατάθεση στους εισαγγελείς, ισχυρίστηκε ότι με μη αποδεκτή μεθοδολογία το αναθεωρημένο έλλειμμα του 2009 διογκώθηκε τεχνητά, ώστε να αποτυπωθεί από το 12% του ΑΕΠ στο 15,4%, προκειμένου να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής. Μάλιστα, η καθηγήτρια υποστηρίζει ότι η επίμαχη, μη αποδεκτή επιστημονικά, μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε έγινε σε γνώση και με προτροπή ουσιαστικά της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής.

Οι εισαγγελείς ζητούν να διαβιβαστεί η τεράστιου όγκου δικογραφία που σχηματίστηκε για την υπόθεση σε ειδικό ανακριτή αρμόδιο για θέματα διαφθοράς στο Δημόσιο. Ζητούν, επίσης, κατά τη διάρκεια της κύριας ανάκρισης ο δικαστικός λειτουργός να διαπιστώσει αν προκύπτουν ηθικοί αυτουργοί της πράξης που βαρύνει τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ και να εντοπίσει τα πρόσωπα αυτά καθώς και να αναζητήσει αν προκύπτει η διάπραξη και άλλων αδικημάτων, αλλά και συμμετοχή και άλλων προσώπων.

Υπενθυμίζεται ότι η υπόθεση ξεκίνησε μετά από καταγγελίες του πρώην μέλους της ΕΛ.ΣΤΑΤ, (καθηγήτριας) Ζωής Γεωργαντά  περί διογκωμένου ελλείμματος το 2009, προκειμένου να επιβληθούν τα σκληρά μέτρα λιτότητας.

Αξίζει να σημειωθεί πως πριν από περίπου έναν χρόνο η δικογραφία για την υπόθεση της ΕΛ.ΣΤΑΤ. είχε σταλεί στη Βουλή, καθώς ο κ. Πεπόνης και ο συνάδελφός του κ. Σπύρος Μουζακίτης έκριναν ότι από τα στοιχεία που συνέλεξαν προέκυψαν ενδείξεις για ενδεχόμενες ευθύνες του πρώην πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου, του πρώην υπουργού Οικονομικών κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου και άλλων μελών του οικονομικού επιτελείου της τότε κυβέρνησης. Για τη διερεύνηση της υπόθεσης συγκροτήθηκε εξεταστική επιτροπή στη Βουλή.

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Τα πάχη μου τα κάλλη μου!

της Ισμήνης

Και  μου έρχεται  ο θείος Φαίδων  να πιούμε το καφεδάκι μας  και να τα ψιλοπούμε! βγάζω σαν καλή νοικοκυρά έτσι 2-3  γλυκάκια όποτε τον ακούω να λέει  ρουφώντας τον καφέ του. 

— Κάποιος εδώ μέσα τρώει όλο του το φαγητό, για να μη πω  παρατρώει! 

— Για ποιόν το  λες θείε  ρωτάω, χαζή ερώτηση  βέβαια  γιατί δεν ήταν κανένας άλλος στο δωμάτιο!

— Για σένα βέβαια, και με κοιτάζει υποτιμητικά! για κοιτάξου που η περιφέρειά σου  κοντεύει να γίνει τέως διοικήσεως πρωτευούσης!!!! 

Λες, αναρωτήθηκα να έχω πάρει 1-2 κιλάκια; πεισματικά βέβαια αρνιόμουνα να ανέβω στη ζυγαριά! Κοίτα που δεν το είχα καταλάβει, μπα .... σε καλό μου  γι’ αυτό να  ξεφυσούσα στην ανηφόρα; 

Δεν φταίω εγώ όμως .... πάντα οι άλλοι φταίνε! Εντάξει ίσως να το παράκανα, αλλά  άνθρωπος είμαι κι εγώ, αδυναμίες έχω, πειρασμοί γύρω μου, τι να κάνω υπέκυψα εις το μοιραίον! 

Όλες αυτές τις εορτάσιμες ημέρες  τρακάρω   πάνω σε  γλυκά. Τράκαρα σε κάτι μελομακάρονα μούρλια με γέμιση  καρύδια, μέλι και κανέλλα, μετά τράκαρα σε κουραμπιέδες με  αγνό βούτυρο  γάλακτος   ραντισμένοι  με ροδόνερο και  άσπρη ζάχαρη άχνη  σαν χιονισμένος λοφίσκος καμάρωναν μπροστά μου.

Και εκείνες οι δίπλες μμμ ... συμφορά μου, διπλωμένες  μελωμένες και πασπαλισμένες με καρύδια, άνοιγα το στόμα μου να φάω μια μπουκιά,  έκλεινα τα μάτια και τις μετουσίωνα σαν τους Εβραίους στο μάνα εξ ουρανού! 

Εντάξει έκανα τις όσες όποιες αμαρτίες μου, αλλά ποιος παρακαλώ είναι αναμάρτητος με τα γλυκά;  α!  ξέχασα και τα τρίγωνα που μου έφερε ο ξάδελφος από το ζαχαροπλαστείο του Αγαπητού!  Δοκίμασα  2 - 5, συγγνώμη έχασα το μέτρημα κάποια  στιγμή, ώστε  να τα συγκρίνω με του Ελλενίδη  για να διαπιστώσω  ποια είναι τα καλύτερα, να μπορώ να έχω άποψη βρε αδερφέ!

Εντάξει θα αρχίσω δίαιτα, είπα, το ανακοίνωσα και τέρμα τα ειρωνικά σχόλια για περιφέρειες και πλατείες!

— Και πολύ καλά θα κάνεις, αναφώνησε ο θείος  Φαίδων, γιατί σε λίγο  θα πρέπει να μπαίνουμε 2 στο ασανσέρ, αν μπει 3ος με σένα μέσα θα σπάσουν τα σκοινιά!!!!

Αντιπαρέρχομαι το σχόλιό του  και ξεκινάω δίαιτα.

Μετά από 3 ημέρες με ξυνόμηλα και γιαούρτια λοξοκοίταζα τα εναπομείναντα  κομμάτια  του μπακλαβά  που είχα καταχωνιάσει στο ψυγείο: πίσω μου σ΄ έχω σατανά μονολογούσα, όταν εισβάλλει  ο θείος Φαίδων με μια σακούλα που μοσχοβολούσε  και με έκανε να τρέχουν τα σάλια μου. Την ανοίγει και  αναιδέστατα άρχισε να τρώει μπροστά μου ενώ αφελέστατα με ρωτάει:

— Θέλεις κανένα τυροπιτάκι, είναι  ολόφρεσκα και πεντανόστιμα τα πήρα από το ΑΡΙΣΤΟΝ του Λομποτέση, από εκεί ψώνιζε και η μαμά μου!!!!

Πίσω μου  σ΄ έχω σατανά  είπα από μέσα μου και  κρατήθηκα να μην το φωνάξω! Αλλά μετά από αυτό, γίνεσαι θειοκτόνος ή δεν γίνεσαι; και με ελαφρυντικά βέβαια!

Πως είδε ο Σόιμπλε τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ

www.capital.gr, 17/01/2013

Πριν από λίγες μέρες ο κ. Τσίπρας επισκέφθηκε τον υπουργό των οικονομικών της Γερμανίας κ. Σόιμπλε. Η βασική είδηση αυτής της συνάντησης ήταν πως ο κ. Τσίπρας δεν ανέφερε  πως θα  ακυρώσει το μνημόνιο με ένα άρθρο, ούτε καν πως το ευρώ δεν είναι φετίχ.

Από την άλλη πλευρά ο κ. Σόϊμπλε, τόνισε ξεκάθαρα πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, χωρίς η ελληνική αντιπροσωπεία να απαγορεύσει την είσοδο στην ελληνική επικράτεια. 

Υπάρχει πρόοδος στην προσπάθεια του κ. Τσίπρα να στρέψει το «καράβι» προς μια ρεαλιστική εκδοχή της αριστεράς που ηγείται. Βέβαια το να θεωρείς αδελφό κόμμα στη Γερμανία, κάποιον που έχει για αρχηγό τον Γκύζι, άλλοτε πιονιέρο  του απολυταρχικού καθεστώτος Χόνεκερ, δεν βοηθά στη στροφή.

Άλλη μια ενδιαφέρουσα είδηση απεκάλυψε, ίσως εν τη αγνοία του, ο κ. Μηλιός που συνόδευε τον κ. Τσίπρα στη συνάντηση με το γηραιό Γερμανό συντηρητικό πολιτικό. Ανέφερε λοιπόν πως:

«Στην συζήτηση, μας κατέστησε σαφές (ο Σόιμπλε) ότι εκείνο που ενδιαφέρει είναι η επιτυχία των στόχων και όχι οι περικοπές από χαμηλόμισθους. Είναι στη διακριτική ευχέρεια της κυβέρνησης ο τρόπος που επιτυγχάνονται οι στόχοι, μας είπε. Αν γίνουμε κυβέρνηση και μπορούμε να το πετύχουμε διαφορετικά (π.χ. με φορολόγηση πλούτου) να το κάνουμε...».

Η είδηση που μετέφερε ο κ. Μηλιός, άθελα του ενδεχομένως, είναι πως οι δανειστές στόχους είχαν θέσει στην Ελλάδα, όχι τρόπους επίτευξης. Την επιτυχία των στόχων μέσω της αύξησης των φόρων προκειμένου να μη θιγούν οι πελάτες που μισθοδοτούνται στο δημόσιο ή έχουν συνταξιοδοτηθεί από τα 50 τους ήταν απόφαση της ελληνικής «σοβιετίας», είτε αριστερή, είτε κεντρώα, είτε δεξιά ονομάζεται αυτή.

Ο υπεύθυνος του οικονομικού επιτελείου του κ. Τσίπρα ανέφερε το διάλογο με τον κ. Σόιμπλε για να δείξει πως είναι εφικτή μια συνύπαρξη μιας Ελλάδας με ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με την Γερμανία και την Ευρωζώνη, αφού η Ελλάδα θα πετύχει τους στόχους των δανειστών φορολογώντας τον πλούτο.

Βέβαια το να ελπίζεις να φορολογήσεις το πλούτο χωρίς πρώτα να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις να υπάρξει πλούτος, είναι ένα εγχείρημα σαν αυτό του σκύλου που κυνηγά την ουρά του μέχρι να πέσει κάτω. Τα ιστορικά παραδείγματα έχουν δείξει πως όσο κυνηγά την ουρά του ο σκύλος τόσο αυτή κονταίνει, οπότε τόσο πιο απίθανο είναι να την αρπάξει, να την καταβροχθίσει και να ζήσει αυτός ευτυχής και εμείς καλύτερα.

Η σοσιαλιστική συνταγή του Ανδρέα άντεξε  το ’80  χάρη στον πλούτο που είχε συσσωρεύσει η περίοδος ανάπτυξης  1952-1980, τη ροή των επιδοτήσεων που εξασφάλισε η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ αλλά και το δανεισμό του δημοσίου αφού το χρέος στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν κάτω από το 30% του ΑΕΠ.

Στην νεότερη εποχή ακόμη και ο δημοκρατικός  σοσιαλισμός ήταν εφικτός και είχε διάρκεια μόνο όταν υπήρχε πλούτος άλλων για διανομή και τελείωνε όταν τελείωναν και τα λεφτά των άλλων. Εκτός από περιπτώσεις χωρών που διέθεταν ισχυρό φυσικό πόρο και έκαναν και ορθή χρήση αυτού.

Παρ’ όλα αυτά η συνάντηση με το κ. Σόιμπλε ήταν αναμφισβήτητα θετικό γεγονός.  Πόσο μάλλον όταν ακολούθησε εκείνες στη Βραζιλία και την Αργεντινή, όπου στη Βραζιλία του είπαν σχεδόν τα ίδια και στην Αργεντινή έπεσε πάνω στις κοινωνικές ταραχές που σκιάζουν το μοντέλο - πρότυπο της εκεί λαϊκίζουσας αριστεράς.

Τα ίδια θα ακούσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στις ΗΠΑ όπου ετοιμάζεται να ταξιδέψει, καθώς από την αρχή αυτής της κρίσης οι ΗΠΑ συστήνουν μονότονα στην Ελλάδα να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις.

Δεν γνωρίζω βέβαια αν θα συναντήσει και ρεπουμπλικάνους πολιτικούς καθώς μαζί τους ταυτίζονται οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για διακοπή της χρηματοδότησης της Ελλάδας από το ΔΝΤ όπως συμβαίνει και με τους Βραζιλιάνους και άλλους αναπτυσσόμενους που θεωρούν σκανδαλώδη τα ποσά που εισπράττει η Ελλάδα, για τα δεδομένα της ζωής στον τρίτο κόσμο.

Ο κύκλος επισκέψεων στο εξωτερικό δίνει την ευκαιρία στον κ. Τσίπρα να πείσει το κόμμα πως πρέπει να κάνει στροφή, αν θέλει να διατηρήσει τα ποσοστά του και να μην αποδειχτεί παροδική «φούσκα» η αναρρίχηση στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φοβάμαι όμως πως έχει πει τόσο πολλά και σε τόσο εμφυλιοπολεμικό ύφος που θα δυσκολευτεί να τους πείσει.  Όπως δυσκολεύτηκε ο κ. Σαμαράς όταν έκανε την ανάλογη στροφή στην πραγματικότητα.

Οι δυο γραμμές

Προκειμένου να καταλάβουμε τις διαφορές που  υπάρχουν μεταξύ των στρατηγικών επιλογών στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, θα πρέπει να τις ξεχωρίσουμε  σε δυο βασικές τους παραδοχές. Υπάρχουν λοιπόν δυο στρατηγικές στην προκειμένη περίπτωση.

Η μία υποστηρίζει πως λεφτά υπάρχουν και αρκεί να τα πάρεις για να κάνεις αναδιανομή εισοδήματος.

Η άλλη λέει πως λεφτά δεν υπάρχουν και για να σταματήσουν να πέφτουν οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο πρέπει να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις  για να δημιουργηθούν.

Πιστεύω λοιπόν πως όσοι υποστηρίζουν πως λεφτά υπάρχουν ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται όπως ο ΓΑΠ ή κοροϊδεύουν τον κόσμο. Δηλαδή ή εξαπατούν τους εαυτούς τους ή εξαπατούν τον κόσμο.

Είμαι βέβαιος πως ο Ανδρέας Παπανδρέου που είναι ο πρώτος που ξεκίνησε με το δόγμα λεφτά υπάρχουν, είχε την ικανότητα αντίληψης να καταλάβει πως ο πλούτος μιας κοινωνίας δεν είναι η πισίνα του θείου Σκρουτζ με τις λίρες, αλλά μεταβαλλόμενες οικονομικές σχέσεις με δυναμικό χαρακτήρα. Αυτός κορόιδεψε τον κόσμο που τον ακολούθησε γιατί ήξερε ποια θα είναι η κατάληξη.

Ο ΓΑΠ και οι σημερινοί «διακονιστές» του δόγματος λεφτά υπάρχουν κατά ένα μέρος εξαπατούν εαυτούς και κατά ένα άλλο βολεύονται από την αποδοχή που βρίσκει αυτή η γραμμή μεταξύ ενός λαού που βάλλεται και δεν έχει ναι πιαστεί από κάπου για να συγκρατηθεί στην επιφάνεια.

Στους 18χρονους εαυτούς μας

του Νίκου Χρυσολωρά, Καθημερινή, 15/1/2013

Δεν υποστηρίζω ότι διαθέτω στατιστικά αξιόπιστο δείγμα για να εξαγάγω ασφαλή συμπεράσματα, αλλά από τις συζητήσεις μου με σημερινούς 20άρηδες αποκομίζω την εντύπωση ότι είναι πολύ πιο έτοιμοι για τις δυσκολίες του εργασιακού βίου από την προηγούμενη γενιά. Δεν τρέφουν αυταπάτες ότι θα «βολευτούν κάπου στο Δημόσιο», ότι ένα πτυχίο θα τους εξασφαλίσει το μέλλον ή ότι το εισόδημα των γονιών θα είναι πάντοτε δεδομένο ως ασφάλεια για τις όποιες κακοτοπιές.

Αντιθέτως, όταν εγώ και οι φίλοι μου τελειώναμε το σχολείο πριν από 15 χρόνια, μέσα στη γενική ευφορία της «ισχυρής Ελλάδας» που ετοιμαζόταν να μπει στο ευρώ και να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πραγματικά δεν ξέραμε πού πατάμε. Οταν ξέσπασε η κρίση και οι παλαιές βεβαιότητες κατέρρευσαν, χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι χιλιάδες νέοι σήμερα, στην πιο παραγωγική τους ηλικία, δεν είναι σε θέση να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον και μια ολόκληρη γενιά κινδυνεύει να πάει στράφι. Αν μπορούσα, λοιπόν, να γυρίσω 15 χρόνια πίσω και να πιω έναν καφέ με τον 18χρονο εαυτό μου και την παρέα του, θα είχα -νομίζω τουλάχιστον- πολλά χρήσιμα πράγματα να τους πω.

Πρώτα απ' όλα, θα τους προειδοποιούσα να μην ακούν τους γονείς και την οικογένειά τους ειδικά σε θέματα οικονομικής διαχείρισης και επαγγελματικών επιλογών. Θυμάμαι, για παράδειγμα, που άκουγα τότε από τους μεγαλύτερους να λένε με ύφος νομπελίστα ότι «η γη δεν χάνει ποτέ την αξία της». Ε, λοιπόν, όπως αποδείχθηκε τη χάνει και την παραχάνει, από 20 έως 60% μάλιστα, ανάλογα με την περιοχή όπου βρίσκεται το ακίνητο. Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που είχαν επενδύσει όλη την περιουσία τους σε σπίτια και οικόπεδα βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα σε τοίχους, τους οποίους πλήρωσαν χρυσάφι την εποχή της φούσκας και σήμερα ούτε να τους νοικιάσουν ούτε να τους πουλήσουν μπορούν.

Στον υποθετικό καφέ με τον 18χρονο εαυτό μου και τους φίλους μου, θα τους έλεγα επίσης να μην επιλέξουν σπουδές με μοναδική εργασιακή διέξοδο το Δημόσιο, γιατί αν προσέξουν καλά τα νούμερα θα αντιληφθούν ότι ο μελλοντικός εργοδότης τους είναι τόσο ανεύθυνος, ώστε να οδεύει ολοταχώς προς τη χρεοκοπία. Αλλωστε, η νοοτροπία ότι θα μας λύσει το εργασιακό μας πρόβλημα το κράτος ήταν τότε τόσο κυρίαρχη, ώστε δεν βλέπαμε τι γίνεται. Ακούγαμε ανθρώπους να αυτοπροσδιορίζονται ως «αδιόριστοι καθηγητές» και δεν αναρωτιόμασταν καν για ποιο λόγο επειδή κάποιος πήρε ένα πτυχίο φιλολογίας έχει τη βεβαιότητα ότι θα μπει στο Δημόσιο. Τώρα που ήλθε ο λογαριασμός για κάθε εξωφρενική απαίτηση και απαράδεκτο προνόμιο της μεταπολίτευσης, καταλάβαμε πραγματικά πόσο θάλασσα τα είχαμε κάνει.

Θα προειδοποιούσα επίσης τους 18χρονους εαυτούς μας να έχουν Σχέδιο Α΄ και Β΄ για τη ζωή τους. Οτι αν διαβάσουμε λίγο νεοελληνική ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπήρξε ούτε μία γενιά που να μην πέρασε μία σοβαρή κρίση. Οπότε δεν υπήρχε λόγος να ελπίζουμε ότι εμείς θα τη γλιτώσουμε. Και αν μου απαντούσαν ότι η ζωή κουρελιάζει πολλές φορές τα σχέδια των ανθρώπων, θα έλεγα ότι αυτό είναι αλήθεια, αλλά σε μία μάχη το πιθανότερο είναι να κερδίσει ο στρατηγός που είναι προετοιμασμένος, παρά αυτός που αφήνει τα πράγματα στην τύχη.

Σε όσους από την παρέα εκείνη των 18χρονων σχεδίαζαν τότε να σπουδάσουν, θα τους προειδοποιούσα να προσέξουν καλά αυτήν την «παγκοσμιοποίηση» για την οποία ακούγαμε τότε στις ειδήσεις και δεν καταλαβαίναμε τι ακριβώς είναι. Η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, θα τους έλεγα, είναι πραγματικότητα, είτε έχει αντιρρήσεις η ΕΑΑΚ των ελληνικών πανεπιστημίων είτε όχι. Και ότι θα πρέπει να αποκτήσουν τις κατάλληλες δεξιότητες ώστε να επιβιώσουν σε μία αγορά εργασίας που εκτείνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Γιατί στον 21ο αιώνα (που τότε ήταν προ των πυλών) δεν μπορεί να περιμένει ένας επιστήμονας ότι θα περάσει όλη του τη ζωή στην ίδια γειτονιά και στον ίδιο εργοδότη.

Δυστυχώς, ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, για να γίνουν «οι κατάλληλες συστάσεις». Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διασώσουμε ό,τι μπορούμε από εδώ και στο εξής.

Αριστερά του Σταυρού και του Παλουκιού

του Μανώλη Βασιλάκη, Athens Voice, 9/1/2013

Βουτιές για τον «σταυρό»… Από τον Σλάβοϊ Ζίζεκ στον Μέγα Βασίλειο! Megas είσαι, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα τους: Η εφημερίδα «Αυγή», συνισταμένη των συνιστωσών του Σύρριζα, μοίρασε στο φύλλο της Κυριακής των «Θεοφανίων» 6.1.2013 για (δια)φωτισμό των πιστών της, μέρα που ήταν, μια «Ομιλία προς τους πλουτούντας» του Μεγάλου Βασιλείου. Στο Επίμετρο μάλιστα του φυλλαδίου αναφέρεται ότι η ομιλία «εναλλάσσει τον λίβελλο κατά της άνισης κατανομής του κοινωνικού πλούτου μ’ ένα απροσχημάτιστο κήρυγμα κοινοκτημοσύνης»!

Για εμπέδωση προφανώς, μέσα στο ίδιο φύλλο παρατίθεται ένα ποίημα με τίτλο «Ένοχο Χρήμα» («Χίλιες φορές καλύτερα/ στη φτώχεια μου να ζήσω/ παρά το αίμα τ’ αλλουνού να πιω και να πλουτίσω// Ένοχο χρήμα, ένοχο,…» κ.λπ.). Όχι τυχαία δε, τη «σημαντική αυτή ημέρα για τη χριστιανοσύνη και το λαό μας», βουλευτής του Σύρριζα στην Κρήτη ύμνησε κατά την τελετή του σταυρού τη «θρησκεία μας». Το πάλαι ποτέ «όπιο του λαού» τώρα η –ο Θεός της να την κάνει– ριζοσπαστική Αριστερά το μοιράζει δωρεάν...

Βέβαια η προσφορά προς τους πιστούς υπήρξε μικρόψυχη: ένα μπουκαλάκι με αγιασμό θα ήταν ό,τι έπρεπε, ενόψει και της μεγάλης ημέρας της Χριστιανοσύνης. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά: ο μεγάλος αγιασμός κρατάει όλο το έτος. Η αρχή πάντως έγινε. Και κάθε αρχή και δύσκολη, όπως σοφά λέει ο Ορθόδοξος λαός μας. Περιμένουμε με ανυπομονησία τώρα να μοιράσουν και κάποια ομιλία περί αναισχυντίας του πλούτου, του Ιωάννη Χρυσόστομου, ο οποίος είναι πιο «ριζοσπάστης» και «επαναστάτης» από τον Μέγα Βασίλειο. Άντε, με το καλό το αριστερό φύλλο να μοιράζει και τη «Φωνή Κυρίου», τις εκδόσεις των ΓΟΧ κ.λπ.

Πέρα όμως από την πλάκα: Για την «Αριστερή υποκρισία» γράψαμε πρόσφατα. Από χειρονομίες σαν αυτήν της «Αυγής» είναι προφανές ότι η Τυχοδιωκτική Αριστερά διεκδικεί τον ίδιο ζωτικό χώρο με τη Χρυσή Αυγή και τα άλλα ΓΟΚ (Γνησίως Ορθόδοξα Κόμματα). Ο καθείς και τα (αγιασμένα) όπλα του: ο Καμμένος με τον Παΐσιο, ο Σαμαράς με τη Θεοτόκο, ο Σύρριζα με τον Μέγα Βασίλειο. Αν δεν ήταν τόσο μα τόσο Αγράμματη Αριστερά, θα τους παραχωρούσαμε την άδεια ανατύπωσης του άρθρου «Ο Μαρξ και η Βίβλος» (Athens Review of Books, τχ. 34).

Γιατί, όμως, «Τυχοδιωκτική Αριστερά»; Μα διότι όπως η Χρυσή Αυγή εγκατέλειψε το Δωδεκάθεο και αγκάλιασε την Ορθοδοξία, το ίδιο κι οι Συριζαυγίτες[1] παριστάνουν θεομπαιχτικά τη θρησκευόμενη Αριστερά. Όμως δεν θα μας πείσουν παρά μόνον αν ο Τσίπρας σηκώσει κι αυτός τον Επιτάφιο σαν τους προκατόχους του ή αν βουτήξει να πιάσει τον σταυρό στα ακάθαρτα ύδατα της αφελούς ψηφοθηρίας. Και οπωσδήποτε να πάρει και την ευλογία του αγίου Πειραιώς Σεραφείμ ή του ομοίως αγίου Θεσσαλονίκης Άνθιμου.

Πάντως έχουμε πλέον τη βάσιμη υποψία ότι η όνος (γαϊδάρα) του Βαλαάμ ήταν Αριστερή και μιλούσε Ελληνικά.

---

[1] Ο όρος Συριζαυγίτες είναι του συγγραφέα Πέτρου Μαρτινίδη.

Καταδίκη για παραβίαση του δικαιώματος στη θρησκευτική ελευθερία

Για παραβίαση του δικαιώματος στη θρησκευτική ελευθερία καταδικάστηκε η Ελλάδα, από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Καθημερινή, 8/1/2013

Για παραβίαση του δικαιώματος στη θρησκευτική ελευθερία, καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, επειδή την περίοδο 2009-2010 οι μάρτυρες των δικαστηρίων υποχρεώνονταν να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο. Ανακοινώνοντας προειλημμένη του απόφαση, στην υπόθεση «Δημητράς και άλλοι κατά Ελλάδος», το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα, για παραβίαση των άρθρων 9 (θρησκευτική ελευθερία) και 13 (αποτελεσματικό ένδικο μέσο) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, λόγω της διαδικασίας καταγραφής προσωπικών στοιχείων και υποχρέωσης θρησκευτικού όρκου, κατά τα έτη 2009-2010, που καθιστούσαν υποχρεωτική για τους μάρτυρες των ελληνικών δικαστηρίων, τη δήλωση του θρησκεύματος. Το θέμα της κατάργησης του υποχρεωτικού θρησκευτικού όρκου στα δικαστήρια, είχαν θέσει, με την προσφυγή τους, οι Παναγιώτης Δημητράς, Αντρέα Τζίλμπερτ, Νικόλαος Μυλωνάς, Γρηγόρης Βαλλιανάτος, Ευαγγελία Βλάμη, Αντωνία Παπαδοπούλου, Ναυσικά Παπανικολάτου και Δημήτρης Τσαμπρούνης, μέλη της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι». Σημειώνοντας ότι τα μέλη του «Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι» παραβρέθηκαν ως μάρτυρες υπεράσπισης σε 48 ποινικές υποθέσεις, που αφορούσαν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, οι προσφεύγοντες υποστήριξαν ότι η υποχρέωση των μαρτύρων να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο συνιστά παραβίαση του δικαιώματος στον σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, του δικαιώματος στην ελευθερία της σκέψης, συνείδησης και θρησκείας των σχετικών διατάξεων της Σύμβασης, με τις οποίες απαγορεύονται οι διακρίσεις. Πηγή: ΑΜΠΕ

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος...

Πρωτοχρονιά

 της Ισμήνης

Ξύπνησα ανήμερα Πρωτοχρονιάς  πολύ νωρίς, έξω ήτανε σκοτάδι ακόμα,  με μια περίεργη αίσθηση, νόμισα ότι ήμουνα στο πατρικό μου και  είχε έρθει ο Άγιος Βασίλης να μου φέρει τα δώρα.

Έψαξα κάτω από το κρεβάτι μου να βρω τις παντόφλες μου  να πάω σιγά–σιγά  να δω!

Είχε τελειώσει  εκείνη η βασανιστική περίοδος της υποχρεωτικής νηστείας για να κοινωνήσουμε παραμονή Χριστουγέννων, που όλο αυτό το διάστημα έπρεπε να ήμουνα καλό παιδί, να μην έχω πει ψέματα, να  αγαπούσα την αδελφή μου που όλο με έδερνε και ένα σωρό άλλα πράγματα έπρεπε να έχω κάνει  για να  κοινωνήσω!

Από την προηγουμένη το βράδυ  να κάνω μπάνιο να είμαι καθαρή,  να φιλήσω το χέρι όλων των μεγαλύτερων και να ζητήσω συγνώμη!

Πάει τέλειωσε κι αυτό  και τώρα έρχεται η Πρωτοχρονιά με τον Άγιο Βασίλη και τα δώρα. Έλα όμως που δεν μπορούσα να υπολογίσω πότε είναι η Πρωτοχρονιά!  

Τα δώρα τα έβαζε ο Άγιος Βασίλης μέσα στα παπούτσια μου, τζάκι δεν είχαμε, αλλά είχαμε μια υπέροχη μαντεμένια σόμπα που την ανάβαμε και μας ζέσταινε. Κάθε βράδυ λοιπόν ρωτούσα την μαμά μου :

- Σήμερα  θα αφήσω τα παπούτσια μου δίπλα στη σόμπα;

- Όχι μου έλεγε, θα σου πω πότε…

Εγώ όμως κάθε βράδυ έκανα την ίδια ερώτηση. Και τελικά ήρθε εκείνο το πολυπόθητο βράδυ της παραμονής. Έπαιρνα τα παπούτσια  μου τα καλά, τα γυάλιζα και τα τοποθετούσα ευλαβικά δίπλα στη σόμπα πριν πάω για ύπνο!

Με έπαιρνε ο ύπνος προσπαθώντας να ακούσω τα βήματα του Άγιου  Βασίλη!

Τι χαρά το πρωί, πεταγόμουνα από το κρεβάτι  και  έτρεχα να δω τι έχουνε μέσα τα παπούτσια μου,  τα οποία κατά ένα περίεργο τρόπο είχανε μεταφερθεί στο σαλόνι  και τα δώρα ήτανε εκεί κάτω από το στολισμένο δέντρο. Ποτέ  δεν αναρωτήθηκα γιατί και πως γινότανε αυτή η μεταφορά!  Δεν με ένοιαζε, γιατί  μετρούσε μόνο το αποτέλεσμα. Πέρασαν πολλά χρόνια να το καταλάβω!

Τουρτουρίζοντας από το κρύο, άνοιγα τα δώρα μου  και μη νομίσετε ότι ήτανε τίποτα σπουδαία, σαν σήμερα που υπάρχει πληθώρα δώρων να διαλέξει κανείς, τα πιο απλά  δωράκια ήτανε αλλά εμένα μου φαινότανε σαν να ήταν ο κόσμος όλος!

Εκείνο πια  το σαλόνι με την τραπεζαρία, τα καλά δωμάτια άνοιγαν μόνο τις καλές ημέρες και αυτές ήτανε η γιορτή του μπαμπά στις 6 Δεκεμβρίου  που δεχόμαστε επισκέψεις  για 3 ημέρες, μετά τα τσάγια κυριών που διοργάνωνε η μαμά και το  ρεβεγιόν την Πρωτοχρονιά!

Καλοριφέρ δεν είχαμε όπως δεν είχανε και τα περισσότερα  παλιά  διώροφα νεοκλασικά σπίτια.

Όταν θέλαμε δε να ζεστάνουμε αυτά τα δωμάτια, ανάβαμε ηλεκτρικές σόμπες!

Τις άλλες ημέρες ήτανε κλειστά, παγωμένα  μπρρρρρρρρ...  ακόμα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο το στολίζαμε και το τοποθετούσαμε στο σαλόνι! Όταν ήθελα να ονειρευτώ, έβαζα το παλτό μου, έκλεινα την πόρτα στο σαλόνι, άναβα τα φώτα  του δέντρου, ήτανε  άσπρες λάμπες κεράκια. Τα είχαμε βάψει με μπογιές για να είναι χρωματιστά, όχι τα ετοιματζίδικα σαν σήμερα τις  ψείρες – κοίτα όνομα που δώσανε  στα φωτάκια.

Ξάπλωνα κάτω από το δέντρο και ταξίδευα!

Πάει ο παλιός ο χρόνος 

Ας γιορτάσουμε παιδιά 

Και του χωρισμού ο πόνος 

ας φωλιάσει στην καρδιά! 

Καλή χρονιά, καλή χρονιά 

Χαρούμενη χρυσή Πρωτοχρονιά!