Τα πάχη μου τα κάλλη μου!
της Ισμήνης
Και μου έρχεται ο θείος Φαίδων να πιούμε το καφεδάκι μας και να τα ψιλοπούμε! βγάζω σαν καλή νοικοκυρά έτσι 2-3 γλυκάκια όποτε τον ακούω να λέει ρουφώντας τον καφέ του.
— Κάποιος εδώ μέσα τρώει όλο του το φαγητό, για να μη πω παρατρώει!
— Για ποιόν το λες θείε ρωτάω, χαζή ερώτηση βέβαια γιατί δεν ήταν κανένας άλλος στο δωμάτιο!
— Για σένα βέβαια, και με κοιτάζει υποτιμητικά! για κοιτάξου που η περιφέρειά σου κοντεύει να γίνει τέως διοικήσεως πρωτευούσης!!!!
Λες, αναρωτήθηκα να έχω πάρει 1-2 κιλάκια; πεισματικά βέβαια αρνιόμουνα να ανέβω στη ζυγαριά! Κοίτα που δεν το είχα καταλάβει, μπα .... σε καλό μου γι’ αυτό να ξεφυσούσα στην ανηφόρα;
Δεν φταίω εγώ όμως .... πάντα οι άλλοι φταίνε! Εντάξει ίσως να το παράκανα, αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ, αδυναμίες έχω, πειρασμοί γύρω μου, τι να κάνω υπέκυψα εις το μοιραίον!
Όλες αυτές τις εορτάσιμες ημέρες τρακάρω πάνω σε γλυκά. Τράκαρα σε κάτι μελομακάρονα μούρλια με γέμιση καρύδια, μέλι και κανέλλα, μετά τράκαρα σε κουραμπιέδες με αγνό βούτυρο γάλακτος ραντισμένοι με ροδόνερο και άσπρη ζάχαρη άχνη σαν χιονισμένος λοφίσκος καμάρωναν μπροστά μου.
Και εκείνες οι δίπλες μμμ ... συμφορά μου, διπλωμένες μελωμένες και πασπαλισμένες με καρύδια, άνοιγα το στόμα μου να φάω μια μπουκιά, έκλεινα τα μάτια και τις μετουσίωνα σαν τους Εβραίους στο μάνα εξ ουρανού!
Εντάξει έκανα τις όσες όποιες αμαρτίες μου, αλλά ποιος παρακαλώ είναι αναμάρτητος με τα γλυκά; α! ξέχασα και τα τρίγωνα που μου έφερε ο ξάδελφος από το ζαχαροπλαστείο του Αγαπητού! Δοκίμασα 2 - 5, συγγνώμη έχασα το μέτρημα κάποια στιγμή, ώστε να τα συγκρίνω με του Ελλενίδη για να διαπιστώσω ποια είναι τα καλύτερα, να μπορώ να έχω άποψη βρε αδερφέ!
Εντάξει θα αρχίσω δίαιτα, είπα, το ανακοίνωσα και τέρμα τα ειρωνικά σχόλια για περιφέρειες και πλατείες!
— Και πολύ καλά θα κάνεις, αναφώνησε ο θείος Φαίδων, γιατί σε λίγο θα πρέπει να μπαίνουμε 2 στο ασανσέρ, αν μπει 3ος με σένα μέσα θα σπάσουν τα σκοινιά!!!!
Αντιπαρέρχομαι το σχόλιό του και ξεκινάω δίαιτα.
Μετά από 3 ημέρες με ξυνόμηλα και γιαούρτια λοξοκοίταζα τα εναπομείναντα κομμάτια του μπακλαβά που είχα καταχωνιάσει στο ψυγείο: πίσω μου σ΄ έχω σατανά μονολογούσα, όταν εισβάλλει ο θείος Φαίδων με μια σακούλα που μοσχοβολούσε και με έκανε να τρέχουν τα σάλια μου. Την ανοίγει και αναιδέστατα άρχισε να τρώει μπροστά μου ενώ αφελέστατα με ρωτάει:
— Θέλεις κανένα τυροπιτάκι, είναι ολόφρεσκα και πεντανόστιμα τα πήρα από το ΑΡΙΣΤΟΝ του Λομποτέση, από εκεί ψώνιζε και η μαμά μου!!!!
Πίσω μου σ΄ έχω σατανά είπα από μέσα μου και κρατήθηκα να μην το φωνάξω! Αλλά μετά από αυτό, γίνεσαι θειοκτόνος ή δεν γίνεσαι; και με ελαφρυντικά βέβαια!
