Πως είδε ο Σόιμπλε τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ

www.capital.gr, 17/01/2013

Πριν από λίγες μέρες ο κ. Τσίπρας επισκέφθηκε τον υπουργό των οικονομικών της Γερμανίας κ. Σόιμπλε. Η βασική είδηση αυτής της συνάντησης ήταν πως ο κ. Τσίπρας δεν ανέφερε  πως θα  ακυρώσει το μνημόνιο με ένα άρθρο, ούτε καν πως το ευρώ δεν είναι φετίχ.

Από την άλλη πλευρά ο κ. Σόϊμπλε, τόνισε ξεκάθαρα πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, χωρίς η ελληνική αντιπροσωπεία να απαγορεύσει την είσοδο στην ελληνική επικράτεια. 

Υπάρχει πρόοδος στην προσπάθεια του κ. Τσίπρα να στρέψει το «καράβι» προς μια ρεαλιστική εκδοχή της αριστεράς που ηγείται. Βέβαια το να θεωρείς αδελφό κόμμα στη Γερμανία, κάποιον που έχει για αρχηγό τον Γκύζι, άλλοτε πιονιέρο  του απολυταρχικού καθεστώτος Χόνεκερ, δεν βοηθά στη στροφή.

Άλλη μια ενδιαφέρουσα είδηση απεκάλυψε, ίσως εν τη αγνοία του, ο κ. Μηλιός που συνόδευε τον κ. Τσίπρα στη συνάντηση με το γηραιό Γερμανό συντηρητικό πολιτικό. Ανέφερε λοιπόν πως:

«Στην συζήτηση, μας κατέστησε σαφές (ο Σόιμπλε) ότι εκείνο που ενδιαφέρει είναι η επιτυχία των στόχων και όχι οι περικοπές από χαμηλόμισθους. Είναι στη διακριτική ευχέρεια της κυβέρνησης ο τρόπος που επιτυγχάνονται οι στόχοι, μας είπε. Αν γίνουμε κυβέρνηση και μπορούμε να το πετύχουμε διαφορετικά (π.χ. με φορολόγηση πλούτου) να το κάνουμε...».

Η είδηση που μετέφερε ο κ. Μηλιός, άθελα του ενδεχομένως, είναι πως οι δανειστές στόχους είχαν θέσει στην Ελλάδα, όχι τρόπους επίτευξης. Την επιτυχία των στόχων μέσω της αύξησης των φόρων προκειμένου να μη θιγούν οι πελάτες που μισθοδοτούνται στο δημόσιο ή έχουν συνταξιοδοτηθεί από τα 50 τους ήταν απόφαση της ελληνικής «σοβιετίας», είτε αριστερή, είτε κεντρώα, είτε δεξιά ονομάζεται αυτή.

Ο υπεύθυνος του οικονομικού επιτελείου του κ. Τσίπρα ανέφερε το διάλογο με τον κ. Σόιμπλε για να δείξει πως είναι εφικτή μια συνύπαρξη μιας Ελλάδας με ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με την Γερμανία και την Ευρωζώνη, αφού η Ελλάδα θα πετύχει τους στόχους των δανειστών φορολογώντας τον πλούτο.

Βέβαια το να ελπίζεις να φορολογήσεις το πλούτο χωρίς πρώτα να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις να υπάρξει πλούτος, είναι ένα εγχείρημα σαν αυτό του σκύλου που κυνηγά την ουρά του μέχρι να πέσει κάτω. Τα ιστορικά παραδείγματα έχουν δείξει πως όσο κυνηγά την ουρά του ο σκύλος τόσο αυτή κονταίνει, οπότε τόσο πιο απίθανο είναι να την αρπάξει, να την καταβροχθίσει και να ζήσει αυτός ευτυχής και εμείς καλύτερα.

Η σοσιαλιστική συνταγή του Ανδρέα άντεξε  το ’80  χάρη στον πλούτο που είχε συσσωρεύσει η περίοδος ανάπτυξης  1952-1980, τη ροή των επιδοτήσεων που εξασφάλισε η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ αλλά και το δανεισμό του δημοσίου αφού το χρέος στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν κάτω από το 30% του ΑΕΠ.

Στην νεότερη εποχή ακόμη και ο δημοκρατικός  σοσιαλισμός ήταν εφικτός και είχε διάρκεια μόνο όταν υπήρχε πλούτος άλλων για διανομή και τελείωνε όταν τελείωναν και τα λεφτά των άλλων. Εκτός από περιπτώσεις χωρών που διέθεταν ισχυρό φυσικό πόρο και έκαναν και ορθή χρήση αυτού.

Παρ’ όλα αυτά η συνάντηση με το κ. Σόιμπλε ήταν αναμφισβήτητα θετικό γεγονός.  Πόσο μάλλον όταν ακολούθησε εκείνες στη Βραζιλία και την Αργεντινή, όπου στη Βραζιλία του είπαν σχεδόν τα ίδια και στην Αργεντινή έπεσε πάνω στις κοινωνικές ταραχές που σκιάζουν το μοντέλο - πρότυπο της εκεί λαϊκίζουσας αριστεράς.

Τα ίδια θα ακούσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στις ΗΠΑ όπου ετοιμάζεται να ταξιδέψει, καθώς από την αρχή αυτής της κρίσης οι ΗΠΑ συστήνουν μονότονα στην Ελλάδα να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις.

Δεν γνωρίζω βέβαια αν θα συναντήσει και ρεπουμπλικάνους πολιτικούς καθώς μαζί τους ταυτίζονται οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για διακοπή της χρηματοδότησης της Ελλάδας από το ΔΝΤ όπως συμβαίνει και με τους Βραζιλιάνους και άλλους αναπτυσσόμενους που θεωρούν σκανδαλώδη τα ποσά που εισπράττει η Ελλάδα, για τα δεδομένα της ζωής στον τρίτο κόσμο.

Ο κύκλος επισκέψεων στο εξωτερικό δίνει την ευκαιρία στον κ. Τσίπρα να πείσει το κόμμα πως πρέπει να κάνει στροφή, αν θέλει να διατηρήσει τα ποσοστά του και να μην αποδειχτεί παροδική «φούσκα» η αναρρίχηση στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φοβάμαι όμως πως έχει πει τόσο πολλά και σε τόσο εμφυλιοπολεμικό ύφος που θα δυσκολευτεί να τους πείσει.  Όπως δυσκολεύτηκε ο κ. Σαμαράς όταν έκανε την ανάλογη στροφή στην πραγματικότητα.

Οι δυο γραμμές

Προκειμένου να καταλάβουμε τις διαφορές που  υπάρχουν μεταξύ των στρατηγικών επιλογών στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, θα πρέπει να τις ξεχωρίσουμε  σε δυο βασικές τους παραδοχές. Υπάρχουν λοιπόν δυο στρατηγικές στην προκειμένη περίπτωση.

Η μία υποστηρίζει πως λεφτά υπάρχουν και αρκεί να τα πάρεις για να κάνεις αναδιανομή εισοδήματος.

Η άλλη λέει πως λεφτά δεν υπάρχουν και για να σταματήσουν να πέφτουν οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο πρέπει να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις  για να δημιουργηθούν.

Πιστεύω λοιπόν πως όσοι υποστηρίζουν πως λεφτά υπάρχουν ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται όπως ο ΓΑΠ ή κοροϊδεύουν τον κόσμο. Δηλαδή ή εξαπατούν τους εαυτούς τους ή εξαπατούν τον κόσμο.

Είμαι βέβαιος πως ο Ανδρέας Παπανδρέου που είναι ο πρώτος που ξεκίνησε με το δόγμα λεφτά υπάρχουν, είχε την ικανότητα αντίληψης να καταλάβει πως ο πλούτος μιας κοινωνίας δεν είναι η πισίνα του θείου Σκρουτζ με τις λίρες, αλλά μεταβαλλόμενες οικονομικές σχέσεις με δυναμικό χαρακτήρα. Αυτός κορόιδεψε τον κόσμο που τον ακολούθησε γιατί ήξερε ποια θα είναι η κατάληξη.

Ο ΓΑΠ και οι σημερινοί «διακονιστές» του δόγματος λεφτά υπάρχουν κατά ένα μέρος εξαπατούν εαυτούς και κατά ένα άλλο βολεύονται από την αποδοχή που βρίσκει αυτή η γραμμή μεταξύ ενός λαού που βάλλεται και δεν έχει ναι πιαστεί από κάπου για να συγκρατηθεί στην επιφάνεια.