Δύσκολοι καιροί για αξιολογητές

του Απόστολου Λακασά, Καθημερινή, 10/4/2012

Εξαλλοι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ προ ημερών έξω από το υπουργείο Παιδείας σταματούσαν τα ταξί με τους σχολικούς συμβούλους, οι οποίοι πήγαιναν στο σεμινάριο για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τους έβγαζαν έξω και τους προπηλάκιζαν ως «προδότες», «πουλημένους» κ.λπ. Αφήνοντας κατά μέρος τις γραφικότητες των συνδικαλιστών, η ουσία στο ζήτημα της αξιολόγησης είναι ότι δεν υπάρχει η μία βασική προϋπόθεση για επιτύχει το εγχείρημα στα σχολεία: η αξιοπιστία της πολιτείας. Μετά τα τελευταία επεισόδια (είχαν προηγηθεί ανάλογα σε προηγούμενα επιμορφωτικά σεμινάρια), η Αννα Διαμαντοπούλου σε διαδικτυακή ανάρτησή της στήριξε την προσπάθεια του νυν υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου λέγοντας ότι «το 2011 όταν ξεκινήσαμε σταδιακά με την αυτοαξιολόγηση ως πρώτο βήμα για την αξιολόγηση, 5.000 σχολεία δήλωσαν συμμετοχή! Μέσα σε μια εβδομάδα και μετά από άγριες επιθέσεις και ξύλο επέμειναν στη συμμετοχή τους 600! Το σημερινό προεδρικό διάταγμα για την αξιολόγηση, υλοποιείται με μεγάλη καθυστέρηση δύο ετών, και φοβάμαι ότι είναι αρκετά γραφειοκρατικό. Το σημαντικό όμως είναι ότι έγινε, ότι πρέπει να ξεκινήσει και στην πορεία μπορεί και αυτό να αξιολογηθεί και να διορθωθεί». Για όλα αυτά πρέπει να υπερβούμε νοοτροπίες κομματισμού και «κολλητών» και να εμπιστευθούμε την εκπαιδευτική κοινότητα, «δηλαδή χρειαζόμαστε πολιτική και πολιτικούς με αρχές!» όπως λέει και η πρώην υπουργός.

Τροχοπέδη για ουσιαστική αξιολόγηση στα σχολεία σήμερα είναι ότι αυτή γίνεται σε εποχή έντονης ανησυχίας ότι τα αποτελέσματά της θα χρησιμοποιηθούν για να επιλεγούν κάποιοι που θα απολυθούν. Ποιος διαβεβαιώνει τους εκπαιδευτικούς περί του αντιθέτου; Ποιος μιλά ανοιχτά για θέματα «αγκάθια»; Ποιος παρέχει τα εχέγγυα για μια ουσιαστική, ειλικρινή και ακομμάτιστη αξιολόγηση;

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 όταν οι Γερμανοί μαθητές «πάτωσαν» στον διαγωνισμό PISA του ΟΟΣΑ ο υπουργός Παιδείας της Γερμανίας είχε καλέσει τους συνδικαλιστές και εκπαιδευτικούς να στηρίξουν την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος για να διορθωθούν οι αιτίες της αποτυχίας. Και υπήρξε γενική συναίνεση στο αίτημα. Στην Ελλάδα πότε έγινε ουσιαστικός διάλογος από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές για το σχολείο που θέλουμε; Αντίθετα, εφαρμόζονται πολιτικές «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα» ανάλογα με τα κονδύλια ΕΣΠΑ που μπορεί να απορροφηθούν, απέναντι σε συνδικαλιστές με μαξιμαλιστικά αιτήματα και κομματικές ατζέντες.

Οσο για τους σημερινούς συνδικαλιστές που δίνουν σόου κάθε Παρασκευή (η ημέρα των σεμιναρίων) μπροστά στο υπουργείο Παιδείας, η δήθεν προοδευτική άποψη «συμφωνώ με την αξιολόγηση, αλλά όχι αυτή» που πρεσβεύουν, μοιάζει με την πρόταση για διάλογο tabula rasa που έκανε ο πρώην υπουργός Παιδείας Αρης Σπηλιωτόπουλος το 2009. Και είναι γνωστό πού κατέληξε ο διάλογος...