Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Ξυλοκέρατα

της Ισμήνης

Διάβασα στο μπλογκ ενός φίλου που ζει μόνιμα στην Αμερική σε μια μεγάλη πόλη – εκεί είναι  βέβαια όλα μεγάλα. Μια μέρα Σάββατο πήρε  τα παιδόπουλα 2^η γενιά, μαζί με τη συμβία του και πήγανε βόλτα στην κορεάτικη αγορά για ψώνια και για χάζεμα, εκεί που βρίσκεις της Παναγιάς τα μάτια!

Μεταξύ μπαχαρικών, ξεραμένων  ψαριών και εντόμων προς βρώσιν, έπεσε το  μάτι του σε ένα καλάθι  με κάτι μαυριδερά πράγματα. Δεν πίστευε ότι θα τα ξανάβλεπε εκεί, τα  χαρούπια κοινώς ξυλοκέρατα της κατοχής! Θύμισες του ήρθαν από την κατοχή και  το πολύτιμο για τότε  έδεσμα που πολλές φορές τους έσωσε από την πείνα!

Τότε μου ήρθαν  κι εμένα  αναμνήσεις, και έκανα φλας–μπακ   κάμποσα χρόνια πίσω.

10ετία του ‘60 και για πρώτη φορά βρίσκομαι για διακοπές σε ένα παραλιακό χωριό της Μεσσηνίας, χωρίς φως–νερό–τηλέφωνο!!!! Μαγεία... τρελάθηκα από τη χαρά μου και την ελεύθερη ζωή που μπορούσα να ζήσω, μακριά από την ασφυκτική ζωή της πόλης που, σε σύγκριση βέβαια τα σημερινά, ήταν παράδεισος!

Αμολυσόνα και δόξα τω Θεώ! Κάναμε μπάνιο σε μια πεντακάθαρη θάλασσα  μαζί με τα μουλάρια που  βάζανε οι ντόπιοι για να τα πλύνουνε. Ποιος νοιαζότανε τότε!

Μια ωραία ημέρα  βλέπω σε ένα χωράφι να έχουν απλωμένα σε καλαμωτή κάτι μαύρα στενόμακρα  πράγματα, σαν φασόλια. Ρωτάω τι είναι και μου είπαν ξυλοκέρατα, χαρούπια!!! Το δένδρο λέγεται χαρουπιά (επιστημονικά: Κερατέα η έλλοβος, λατ. Ceratonia siliqua).

Τρώγονται; ξαναρωτάω!

–Όχι βέβαια, πήρα  την απάντηση, ενώ γελούσαν,  αυτά είναι για τα γουρούνια!

Με έτρωγε η περιέργεια, να δοκιμάσω αυτά τα ξυλοκέρατα που ήτανε μόνο  για τα  γουρούνια και  η λέξη μου ακουγόταν πολύ περίεργη.

Πήγαινα λοιπόν στα κρυφά έκλεβα, ξυλοκέρατα τα έτρωγα και ήτανε γλύκισμα!  Μια ημέρα όμως με είδανε που τα έπαιρνα κρυφά-κρυφά, με χίλιες προφυλάξεις λες και έκλεβα εκκλησία.

Αργότερα άκουσα ότι στο καφενείο του χωριού γελούσαν με την κόρη του γιατρού από την Αθήνα, που δοκίμαζε ξυλοκέρατα! Και κάθε φορά που περνούσα από τον καφενέ, με πειράζανε και με φωνάζανε να με  φιλέψουν χαρουπάκια!

Μετά από χρόνια έμαθα ότι από την αρχαία ελληνική λέξη  κεράτιον (=χαρούπι)  προέρχεται η λέξη καράτι, γιατί το βάρος του σπόρου των χαρουπιών (είναι σχεδόν πάντα  ισοβαρές) και ορίστηκε ως η πιο μικρή μονάδα μέτρησης για χρυσό και πολύτιμους λίθους.