Θαύμα, θαύμα!

(του Ανδρέα Ρουμελιώτη, Ελευθεροτυπία, 12/4/2008)

Στη φοιτητική εστία της οδού Πατησίων έμενα στο (ο Θεός να το κάνει!) δωμάτιο 202, που πριν από μένα φιλοξενούσε για ένα φεγγάρι τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο. Αυτό που τραγουδούσε ο Νταλάρας, «Καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία», έμοιαζε πολυτέλεια. Έχει πλάτος 1,70 και μήκος 1,25...

Απ' το δωμάτιο 202 βλέπαμε τσόντα δωρεάν στο θερινό κινηματογράφο απέναντι (Σινέ Ηλέκτρα). Έπαιζε ας πούμε καουμπόικο ή μελόδραμα και ξαφνικά, για δέκα λεπτά, το 'κοβε κι έριχνε τσόντα με τριολέ. Όσοι πήγαιναν να δουν, ήταν μιλημένοι και περίμεναν καρτερικά πότε θα κάνει σήμα να τους ειδοποιήσει ο τσιλιαδόρος...

Ο «Βαγγέλης» (ονόματα ημείς δεν γράφομεν, υπολήψεις δεν θίγομεν) είχε μια συσκευή για προβολή σλάιντς και -πώς του 'ρθε μια βραδιά;- έριξε στον τοίχο της πολυκατοικίας απέναντι, δίπλα στο τσοντάδικο, τη φωτό μιας εικόνας της Μεγαλόχαρης. Πού να το φανταστείς; Έγινε τρακάρισμα, καραμπόλα! Βγήκαν έξω οι ανυποψίαστοι απ' τ' αυτοκίνητα, κατεβήκανε απ' τα λεωφορεία κι άρχισαν να σταυροκοπιούνται: «Θαύμα, θαύμα!» Την επομένη το πρωί ήρθε ένας παπάς κι έκανε λειτουργία. Για μέρες άναβαν καντήλια στον τοίχο δίπλα στο τσοντάδικο...