14 May 2012

Τις πταίει;


του ΛΕΑΝΔΡΟΥ ΣΛΑΒΗ, ΚΣΜ, 10/4/2012

Τις πταίει; (1)

Όπως γράφτηκε και, στη συνέχεια, έγινε “θέμα της ημέρας” στο διαδίκτυο, με την απογραφή που διενήργησε η κυβέρνηση, οι υπεραιωνόβιοι, στους οποίους κατέβαλλαν επί σειράν ετών συντάξεις τα ασφαλιστικά ταμεία, μειώθηκαν από 23.550 σε 7.550. Κοντολογίς, δεν ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο 16.000 υπεραιωνόβιοι (ψευδο-)συνταξιούχοι! Μεταξύ τους και ένας “μαθουσάλας” 124 Μαΐων! Από τους εναπομείναντες μακροβιότερος αποδεικνύεται ένας υπέργηρος 111 ενιαυτών.
Μπορεί, ωστόσο, το ενδιαφέρον να επικεντρώθηκε στη διάχυση στην κοινωνία της ροπής εξαπάτησης του κράτους, γιατί, προφανώς, κάποιοι συγγενείς εισέπρατταν για δεκαετίες συντάξεις “μουμιοποιημένων” συνταξιούχων, αλλ’εξίσου, αν όχι πιο ενδιαφέρον, είναι το τι στοίχισε αυτή η ιστορία στο κράτος και, εμμέσως, στην κοινωνία.
Αν υποτεθεί, λοιπόν, ότι για τον καθένα τους το ασφαλιστικό του ταμείο κατέβαλλε τη μηδαμινή μηνιαία σύνταξη των 600 ευρώ, το ετήσιο κόστος για τον καθένα θα ανερχόταν στα (600 Χ 14 =) 8.400 ευρώ το χρόνο και για όλους μαζί στα (8.400 Χ 16.000 =) 134.400.000 ευρώ σε σημερινές τιμές. Ναι, πάνω από 134 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο!


Αν, πάλι, υποτεθεί ότι, με μία μετριοπαθή εκτίμηση, αυτή η οικονομική αιμορραγία διαρκούσε 20 περίπου χρόνια κατά μέσον όρο για τον καθένα, τότε η “κομπίνα” κόστισε στα ασφαλιστικά ταμεία (134.400.000 Χ 20 =) 2.688.000.000 ευρώ, δηλαδή κάπου 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ, πολλαπλάσια από την κρατική συμμετοχή στη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων που σταμάτησαν και έρριξαν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους!!! Μπροστά τους, τύφλα να’χουν όλες οι “Siemens” μαζί!
Στην πραγματικότητα η “κομπίνα” κόστισε πολύ περισσότερο τόσο γιατί δεν μπορεί να ήταν μικροσυνταξιούχοι όλα τα “ζόμπι” της κοινωνικής ασφάλισης, όσο και γιατί το πιθανότερο είναι η 20ετία του υπολογισμού να υπολείπεται σημαντικά της πραγματικής διάρκειας της εικονικής παράτασης της ζωής των “συγχωρεμένων”. Πρόσθετα, όλο και κάποια φάρμακα θα γράφονταν στα βιβλιάρια υγείας των και όλο και κάποια κουπόνια κοινωνικού τουρισμού, εισιτήρια θεάτρων κ.λπ. θα μοιράζονταν στο όνομά των. Χώρια το διοικητικό κόστος διαχείρισης των υποθέσεών τους!
Μ’άλλα λόγια, μόνο στη συγκεκριμένη κομπίνα οφείλεται με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς πάνω από το 1% του “προ-κρίσεως” δημοσίου χρέους! Χώρια οι τόκοι! Γιατί όλα τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ελλειμματικά και, ως γνωστόν, τα ελλείμματά τους τα καλύπτει το δημόσιο, το οποίο, με τη σειρά του, ποτέ δεν είχε πλεόνασμα και δανείζεται για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Αν συνυπολογισθεί το κόστος των επιδομάτων σε “μαϊμού” ανάπηρους, τυφλούς κ.ά. και των λοιπών κρουσμάτων εκμετάλλευσης της διάλυσης του κράτους, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως έφτασε η χώρα εκεί που έφτασε και το πόσοι πολλοί συμμετείχαν στο “φαγοπότι”.

Κουΐζ: Πόσοι από τους ενόχους της απάτης κατέβαιναν στην Πλατεία Συντάγματος και διαδήλωναν “αγανακτισμένοι” με σφιγμένες γροθιές;

Τις πταίει; (2)

Ήρθε, βέβαια, μετά από λίγο η ανακοίνωση του Υπουργού Εργασίας & Κοινωνικής Ασφάλισης, σύμφωνα με την οποία εντοπίστηκαν 200.000 ψευδο-συνταξιούχοι, οι οποίοι επιβάρυναν τα ασφαλιστικά ταμεία με 750 ως 850 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, τα οποία πρόκειται πλέον (επιτέλους!) να εξοικονομηθούν.
Αν συνυπολογισθεί ότι, ο προκάτοχός του είχε ανακοινώσει ότι κατά την απογραφή των δικαιούχων επιδομάτων του Υπουργείου δεν εμφανίστηκαν – για ευνόητους λόγους – 36.294 ψευδο-δικαιούχοι και ότι η αποκάλυψη της απάτης τους επρόκειτο να εξοικονομηθούν τουλάχιστον 110 εκατομμύρια ευρώ, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πόσο είχε από-ενοχοποιήσει ο περιρρέων λαϊκισμός στη συνείδηση της κοινωνίας την εξαπάτηση του δημοσίου.
Όσο για τις οικονομικές επιπτώσεις της, αν αυτές περιοριστούν στους 200.000 ψευδο-συνταξιούχους της πρόσφατης αποκάλυψης και σε μία μέση ετήσια επιβάρυνση 800 εκατομμυρίων ευρώ, αυτή σε ένα εύλογο βάθος χρόνου 20ετίας κόστισε πάνω-κάτω (0,8 Χ 20 =) 16 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 6,12% του προ κρίσεως συνολικού χρέους (261,4 δισεκατομμύρια ευρώ), χωρίς να συνυπολογιστούν οι τόκοι που αναλογούν σ’αυτήν την “λαϊκή” κραιπάλη!

Κουΐζ: Πόσοι από τους ψευδο-δικαιούχους ενισχύσεων από τον κρατικό κορβανά μούντζωσαν, ευκαιρίας δοθείσης, πολιτικούς;

Τις πταίει; (3)

Αν, λοιπόν, προστεθούν σε βάθος 20ετίας το κόστος των ψευδο-συνταξιούχων, το κόστος των ψευδο-επιδοματούχων, το κόστος της σπατάλης στο σύστημα περίθαλψης (από την οποία εξοικονομείται πλέον, σύμφωνα με τον ίδιο Υπουργό, ένα δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως), το κόστος διατήρησης σε ζωή ως δημόσιας επιχείρησης της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» στις διάφορες οβιδιακές μεταμορφώσεις της, οι “αποζημιώσεις” που μοιράζονταν αφειδώς, ως μη ώφελε, σε αγρότες που εκβίαζαν κλείνοντας εθνικές οδούς ή κατεβαίνοντας με τρακτέρ σε πόλεις (μόνον το 2009 ανήλθαν σε 500 εκατομμύρια ευρώ) κ.λπ. κ.λπ., καθώς και οι τόκοι που τους αναλογούν, θα ήταν μάλλον μετριοπαθής ένας υπολογισμός που θα τους καταλόγιζε το 25%, ίσως και παραπάνω, του χρέους.
Αν συνυπολογισθεί και το ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ένα 35 με 40 % οφείλεται σε κατάπτωση εγγυητικών του Δημοσίου υπέρ διαφόρων Δ.Ε.Κ.Ο., για να συντηρούν οι τελευταίες υπεράριθμο και καλά αμειβόμενο προσωπικό και να ασκούν λαϊκίστικη πολιτική χαμηλών χρεώσεων, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό το ότι χωρίς αυτό το “λαϊκό πανηγύρι” το χρέος της Ελλάδας θα κυμαινόταν, ως ποσοστό του Α.Ε.Π. της, σε επίπεδα άκρως ευνομούμενης ευρωπαϊκής χώρας.

Κουΐζ: Πόσοι από τους αποδέκτες αντιδεοντολογικών επιδομάτων ή επιδοτήσεων εκδηλώνουν τη συμπάθειά τους για τους αναξιοπαθείς συμπολίτες τους;

Τις πταίει; (4)

Είναι, όμως, κοινό μυστικό ότι ο λαός διαπρέπει και σε άλλα “αθλήματα”, στα οποία διεκδικεί σε μόνιμη βάση τα ευρωπαϊκά σκήπτρα. Πρόκειται, φυσικά, για την παραοικονομία, την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή. Στις επιδόσεις τους και ιδίως σε αυτές της φοροδιαφυγής, ωστόσο, συμβάλλει και σύμπασα η κοινωνία με την ανοχή της και την υποταγή της στους εκβιασμούς των ενόχων, όταν, λόγου χάριν, δεν απαιτεί αποδείξεις, συναινεί στην αναγραφή μειωμένων τιμών κ.λπ.
Αν δε, όπως υπολογίζεται, η παραοικονομία υπερβαίνει το 30% του Α.Ε.Π., τότε μια φοροδοτική απόδοση αυτής και μόνο της τάξης του 3,5% θα είχε απαλλάξει τη χώρα από δανειακές ανάγκες (30% Χ 3,5% Χ 20 =) 21% του Α.Ε.Π., πάντα σε χρονικό βάθος 20ετίας.

Κουΐζ: Πόσοι από τους “πρωταθλητές” στην παραοικονομία και στη φοροδιαφυγή καθυβρίζουν τους δανειστές της χώρας για αισχροκερδή επιτόκια;

Τις πταίει; (5)

Βέβαια υπάρχει και η διαφθορά. Δηλαδή τα διάφορα “δωράκια”, τα οποία καταβάλλουν οι πολίτες σε επίορκους, όπως αποκαλούνται, εκπρόσωπους του κράτους. Αυτά δε τα “δωράκια” δεν καταβάλλονται μόνο για να κάμψουν αντιστάσεις στην απόκρυψη – και, ως εκ τούτου, νομιμοποίηση μιας παρανομίας – αλλά ακόμα και για να διεκπεραιωθεί μία καθ’όλα νόμιμη υπόθεση.
Αυτά λοιπόν τα “δωράκια”, πέρα από τα έσοδα που ενδεχομένως στερούν από τα δημόσια ταμεία, αυξάνουν τα εισοδήματα των “δωροληπτών”. Όμως αυτό το πρόσθετο εισόδημα παραμένει αδήλωτο και αφορολόγητο. Και δεν είναι αμελητέο, όπως προκύπτει από τις αποκαλύψεις της περιουσιακής κατάστασης υπαλλήλων που εκβίαζαν για να δώσουν το “πράσινο φως” σε καταβολές νομιμότατων επιδοτήσεων! Φυσικά, χωρίς να υποψιαστούν τίποτε οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Εκτός και αν «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»!
Θα πρέπει δε να τονισθεί ότι καμμία από τις διάφορες κατηγορίες (ψευδοσυνταξιούχοι, φοροκλέπτες, δωρολήπτες & σία) δεν θα πρέπει να επικαλείται τις επιπτώσεις της “ευαγούς” δραστηριότητας των άλλων για να υποστηρίξει ότι η πάταξή τους θα καθιστούσε άνευ σημασίας τη δική της συμβολή στο οικονομικό χάλι της χώρας. Γιατί, αν είχαν παταχθεί όλες, η χώρα όχι μόνο δεν θα είχε ανάγκη δανεικών, αλλά θα παρείχε υπηρεσίες υψηλού επιπέδου στους κατοίκους της και θα τόνωνε αποφασιστικά την οικονομική ανάπτυξη. Και δεν θα είχε καμμία ανάγκη από “τρόϊκες” και “μνημόνια” για να ορθοποδήσει.

Κουΐζ: Πόσοι από αυτούς που συμμετέχουν σε αυτό το “αλισβερίσι” εκφράζουν δημόσια την αγανάκτησή τους για τις μίζες των πολιτικών;  

Τις πταίει; (6)

Και φυσικά υπάρχει και η διαφθορά των πολιτικών με τα δικά τους “δώρα”: τις “μίζες” που δέχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Με τα ίδια χαρακτηριστικά: όχι μόνο για να «κλείσουν τα μάτια» σε παρανομίες, αλλά και για να μην μπλοκάρουν νόμιμες διαδικασίες. Η αποδοτικότητα, μάλιστα, αυτής της διαφοράς φτάνει σε απίθανα ύψη, όπως αποδεικνύει «ο βίος και η πολιτεία» προβεβλημένου πολιτικού που έκλεψε την παράσταση τελευταία.
Η συνολική επιρροή της, ωστόσο, έχει μάλλον υπερεκτιμηθεί, ίσως γιατί ο καθένας εκλαμβάνει τις επιδόσεις της ως “συγχωροχάρτι” για τα δικά του πεπραγμένα. Με δεδομένο ότι οι δημόσιες επενδύσεις δεν υπερβαίνουν τα τελευταία χρόνια το 10% των δαπανών του ελληνικού κράτους και με την απλόχερη υπόθεση ότι η διαφθορά αντιστοιχεί στο 20% αυτού του ποσού, τότε τα τελευταία είκοσι χρόνια μόλις και θα επιβάρυνε κατά (10% Χ 20% Χ 20 =) 40% ενός προϋπολογισμού (με την απλουστευτική παραδοχή ότι το ύψος του δεν μεταβάλλεται).

Κουΐζ: Πόσοι από τους διεφθαρμένους πολιτικούς ζητούσαν από τους νεόπτωχους ψηφοφόρους τους υπομονή για τα επώδυνα μέτρα που προωθούσαν;

Τις πταίει; (7)

Αν, τώρα, υποτεθεί ότι από κάθε απάτη είχαν όφελος και, ως εκ τούτου, την γνώριζαν κατά μέσο όρο τρία άτομα, ενώ συνεργαζόταν για το στήσιμό της (με το αζημίωτο φυσικά) ακόμα τουλάχιστον ένα, προκύπτει ότι συμμετοχή σε αυτό το “παλλαϊκό φαγοπότι” είχαν εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, συν-έλληνες! Μόνο στις ψευδο-συντάξεις θα πρέπει να αναλογούν με τους μετριότερους υπολογισμούς εξακόσιες με επτακόσιες χιλιάδες συνένοχοι! Κάμποσες δεκάδες χιλιάδες είναι και οι αγρότες που παίρνανε τις παράνομες επιδοτήσεις και τις ξόδευαν για καλοπέραση. Φοροδιαφεύγουν, έστω και λίγο, δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες. Το δε 30% της παραοικονομίας δεν παράγεται από μετρημένες στα δάκτυλα οικονομικές μονάδες, αλλά, κυρίως, από χιλιάδες μικρο-επιχειρήσεις. Και, τέλος, από τα χαμηλά τιμολόγια δημοσίων υπηρεσιών επωφελήθηκαν όλοι οι Έλληνες.

Κουΐζ: Πόσοι από αυτούς που σούφρωσαν έτσι το “κατιτίς” τους αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας τον πληθωρικό πολιτικό που δήλωσε ότι «μαζί τα φάγαμε»;

Τις πταίει; (8)

Ωστόσο, τα “σφάλματα” του παρελθόντος δεν γίνονται μαθήματα για το παρόν και το μέλλον. Έτσι, σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες, σταθμός διοδίων, όχι από τους πιο αποδοτικούς, είχε μέσα στο 2011 εξαιτίας των διαφόρων “κινητοποιήσεων” απώλειες εσόδων πάνω από 1.000.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος είχε απώλειες είσπραξης Φ.Π.Α. πάνω από (1.000.000 Χ 23% =) 230.000 ευρώ. Αλλά και απώλειες εταιρικού φόρου στο υπόλοιπο ποσό των (1.000.000 – 230.000 =) 770.000 ευρώ πάνω από (770.000 Χ 20% =) 154.000 ευρώ. Και απώλειες από τη φορολόγηση των μερισμάτων, στα οποία θα κατέληγε το υπόλοιπο ποσό των (770.000 – 154.000 =) 616.000 ευρώ, πάνω από (616.000 Χ 25% =) 154.000 ευρώ. Σύνολο: “χασούρα” πάνω από 538.000 ευρώ!
Για το σύνολο των σταθμών διοδίων της χώρας δεν θα ήταν παράλογο να δεκαπλασιαστούν αυτά τα ποσά!
Και αυτό για να κάνουν ανενόχλητοι την επαναστατική τους γυμναστική οι νεολαίοι του Κ.Κ.Ε. και τα στελέχη του Π.Α.Μ.Ε., οι ακτιβιστές του κινήματος «δεν πληρώνω» και οι εκβιαστές διαφόρων δυναμικών συντεχνιών, όπως των ταξιτζήδων!

Κουΐζ: Πόσοι από τους εκδρομείς – επιδρομείς εναντίον των σταθμών διοδίων μέμφονται την αδυναμία των κρατικών μηχανισμών να εισπράξει ανείσπρακτα χρέη και εισφορές;

Τις πταίει; (9)

Έτσι, απεργία κήρυξε μεγαλοβδομαδιάτικα (Μεγάλη Τρίτη & Μεγάλη Παρασκευή) η ελεγχόμενη από τα κόμματα της ιδιότυπης ελληνικής αριστεράς Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (Π.Ν.Ο.). Ήταν αναπόφευκτο η απεργία τους να έχει αρνητικές συνέπειες στην πασχαλινή έξοδο των Ελλήνων που τονώνει τον εσωτερικό τουρισμό, στον καταταλαίπωρο τουρισμό των κρουαζιεροπλοίων που κάνει τα πρώτα του φετινά βήματα, στην τροφοδοσία των νησιωτικών αγορών και στις εξαγωγές των νησιωτικών αγροτικών προϊόντων. Και τούτο γιατί, ως γνωστόν, οι απεργίες της Π.Ν.Ο. δεν περιορίζονται στην αποχή από την εργασία. Αντίθετα, στα βήματα που χάραξε η πρωτοπόρος ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και με εκμετάλλευση του δόγματος λαϊκιστών τε και ψοφοδεών πολιτικών «να μην ανοίξει κεφάλι» (απεργών εννοείται), παίρνει την μορφή της στανικής ακινητοποίησης των πλοίων, κι ας αυτοκτονήσουν όσοι καταστρέφονται οικονομικά από τον “ετσιθελισμό” και την ανευθυνότητα των εργατοπατέρων.
Εντύπωση, πάντως, έκανε η αφέλεια ορισμένων (πολιτικών, δημοσιογράφων κ.ά.) που αναρωτιόντουσαν αν σκέφτηκαν αυτοί που αποφάσισαν την απεργία τις συγκεκριμένες ημέρες τις συνέπειές της. Μα φυσικά και τις σκέφτηκαν. Και αυτές ήταν ο στόχος τους. Τα αιτήματα του κλάδου ήταν απλώς το πρόσχημα, γιατί σκοπός τους είναι η εξαθλίωση της κοινωνίας και η άγρα συμπαθειών σε αυτό το κλίμα.

Κουΐζ: Πόσοι πιστεύουν ακόμα ότι αυτή η sui generis ελληνική “αριστερά” δεν απεργάζεται την εξαθλίωση του λαού για να ψαρέψει στα “θολά” της νερά;