(© Τhe Τimes, 2010, ΒΗΜΑ, 8/6/2010)
Το Ισραήλ θα μπορούσε να διδαχθεί από τα ξεχασμένα υπερπόντια βασίλεια των σταυροφόρων του Μεσαίωνα. Επρόκειτο για μικρά κράτη, σφυρηλατημένα από ικανούς στρατιώτες, τοποθετημένα στη Μέση Ανατολή, αλλά με δυτικό προσανατολισμό, μακρινούς προστάτες και κοντινούς εχθρούς, μαγνήτες για φανατικούς κάθε πλευράς. Και διαλύθηκαν λόγω των ίδιων προβλημάτων που αντιμετωπίζει το Ισραήλ σήμερα.
Οι λόγοι ήταν γεωγραφικοί (οι Αγιοι Τόποι είναι αιωνίως ευάλωτοι σε εισβολές), διπλωματικοί (οι σταυροφόροι έρχονταν σε ρήξη με τους γειτονικούς λαούς) και δημογραφικοί (η κυρίαρχη τάξη αποτελούσε τη μειοψηφία των κατοίκων).
Πριν από μία δεκαετία το Ισραήλ τα πήγαινε σχετικά καλά σε αυτά τα μέτωπα: η στρατιωτική του ισχύς εξουδετέρωνε την αδύναμη γεωγραφική του θέση, είχε σταθερές σχέσεις με πολλές τοπικές δυνάμεις, αλλά και με τις ΗΠΑ, ενώ η αραβική μειονότητα απολάμβανε κάποιες ελευθερίες και δικαιώματα. Σήμερα μόνο το στρατιωτικό πλεονέκτημα παραμένει. Το Ισραήλ μπορεί να επιβιώσει απομονωμένο διπλωματικά όσο υποστηρίζεται από τους Αμερικανούς, αλλά όχι και να αντιμετωπίσει τη δημογραφική του μεταμόρφωση και την υπερβολική αύξηση των αραβικών πληθυσμών.
Αν δεν απαλλαγεί από τη Δυτική Οχθη ίσως αναγκαστεί να επιλέξει μεταξύ ενός είδους Απαρτχάιντ και της διάλυσης, την οποία ενδεχομένως θα συνεπαγόταν η είσοδος των Παλαιστινίων στην ισραηλινή πολιτική.
Η άρση του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας θα χρειαστεί θυσίες σε εδάφη και ασφάλεια με όφελος μια ειρήνη που δεν θα είναι πλήρης. Ομως τέτοιες πρωτοβουλίες είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί η επιβίωση του κράτους του Ισραήλ. Οι σταυροφορικές υπερπόντιες κτήσεις διαλύθηκαν από μουσουλμανικές στρατιές, αλλά αν το Ισραήλ καταστραφεί αυτό θα γίνει εκ των έσω.
