(Πέτρος Μανταίος, Ελευθεροτυπία, 17/8/2010)
[...] Βγάλαμε κακά σχολειά! Μας φλόμωσαν σε στείρες «δοξολογίες» του «έθνους» και της «φυλής» απαίδευτοι «λειτουργοί», άφρονες προπαγανδιστές στείρας ιδεολογίας, που το μόνο που γνώριζαν ήταν να χωρίζουν τους Ελληνες -τα Ελληνόπουλα!- σε «αμνούς» και «ερίφια» και να «ταΐζουν» αμφοτέρους «σανό»! «Πότιζαν» τα Ελληνόπουλα -και τα φανάτιζαν- με «εθνικά πεπρωμένα» - αποστάγματα ανοησίας.
Και δεν άφηναν χώρο -γιατί δεν είχαν τη γνώση ούτε το ενδιαφέρον- να ενθαρρύνουν το «εθνικό φρόνημα» της «ελπίδας του έθνους» με παραδείγματα Ελλήνων που διέπρεψαν -ή ακόμα διέπρεπαν τότε- σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού· όχι απαραιτήτως του πολιτικού χώρου «μιασμάτων» και «συνοδοιπόρων»...
Οι «εθνικόφρονες» (εθνοκάπηλοι, κατά τη γνώμη μου· και δεν συμπεριλαμβάνω σ' αυτούς τους φιλελεύθερους, γιατί θα τους αδικήσω) ήταν δεσποτικός εσμός απαίδευτων τεμπελχανάδων, που φλυαρούσαν -φοβερίζοντας...- για τη «δόξα της φυλής» και τους «εχθρούς του έθνους» ανάμεσα σε «ξερολισμό» και χαφιεδιλίκι. Ευτυχώς, υπήρξαν δάσκαλοι που -μπόρεσαν και- αντιστάθηκαν, διασώζοντας (όσο ήταν δυνατόν στην επικράτεια του ζόφου) το ελεύθερο πνεύμα και την τιμή της Παιδείας. (πλήρες κείμενο >>>)
