του Παντελη Mπουκαλα, Καθημερινή, 4/1/2012
Τόσο στις ιστοσελίδες όσο και στις σελίδες των εφημερίδων που αναπαρήγαγαν την προς Ρωμαίους επιστολή του, είδα ότι ο πεζογράφος κ. Νίκος Παπανδρέου, της γνωστής μοιραίας οικογένειας, υπογράφει ως «Ν. Τρότκσυ (παρατσούκλι), κατά κόσμον Νίκος Παπανδρέου». «Τρότκσυ»; Και ουχί Τρότσκυ; Μπα, αναγραμματισμός θα ’ναι, δεν μπορεί. Τσακώθηκαν δυο γραμματάκια πάνω στο πληκτρολόγιο, το κάπα και το σίγμα, ποιο θα μπει πρώτο και ποιο δεύτερο, νίκησε για μια φορά το κάπα, και ιδού ο Λέων Τρότσκυ αναβαπτιζόμενος σε Ν. Τρότκσυ. Είναι στη μοίρα άλλωστε του ονόματος του Ρώσου επαναστάτη να ταλαιπωρείται στα ελληνικά: Στη δίκη της «17 Νοέμβρη» ο πρόεδρος του δικαστηρίου έλεγε και ξανάλεγε «τροσικιστές» με την ίδια ξινίλα και αποστροφή που θα έδειχνε αν έλεγε «βασιβουζούκοι» ή «βάνδαλοι».
Δεν ξέρω σε ποια επαναστατική περίοδο της ζωής του απέκτησε ο κ. Ν. Παπανδρέου το τροτσκιστικό του παρατσούκλι. Το κείμενό του πάντως στην ιστοσελίδα «iefimerida», με το οποίο ξιφούλκησε υπέρ του αδερφού του Γεωργίου, δείχνει ότι τυγχάνει τύπος άκρως παρορμητικός. Κι έτσι όπως γράφει εν βρασμώ ψυχής, τα ελληνικά του εκτίθενται ανοικονόμητα και λαθοβριθή, κάθε άλλο παρά ελληνικά λογοτέχνη. Σε ορισμένες φράσεις χάνει η μάνα το παιδί, το δε ρήμα χάνει το υποκείμενό του. Σε κάποιο σημείο η Χαλιμά των αραβικών παραμυθιών αλλάζει φύλο και γίνεται ο Χαλιμάς: «Αυτά είναι του χαλιμά» γράφει ο κ. Ν. Παπανδρέου και διαβάζουμε εμβρόντητοι εμείς. Ονομα διγενές και τρικατάληκτο, λοιπόν. Η Χαλιμά, ο Χαλιμάς - τα χάλια μας. Γλωσσικά και όχι μόνο.
Αλλά φυσικά δεν είναι γλωσσικό το ζήτημα, ούτε οικογενειακό. Πολιτικό είναι, παρότι στα μέρη μας και τα γλωσσικά και τα οικογενειακά ζητήματα, πολιτικά είναι. Ο κ. Ν. Παπανδρέου, θυμωμένος (εξ ου και οι γλωσσικές ατασθαλίες, υποθέτουμε), εμφανίζεται σαν αυθεντικός ερμηνευτής της βουλήσεως του υψηλού αδερφού του και σαν ο μοναδικός γνήσιος υπερασπιστής του, τώρα που στρέφονται εναντίον του ακόμα και τα πνευματικά ή πολιτικά τέκνα του. Και στην προσπάθειά του να φιλοτεχνήσει την αγιογραφία του δρακοντοκτόνου Γεωργίου, να τον εμφανίσει με ωραίο πράσινο φωτοστέφανο, τον παρουσιάζει σαν εισηγητή, σε παγκόσμιο επίπεδο, της Υπουργικής Δημοκρατίας. Γράφει λοιπόν (κι εγώ παραθέτω με σέβας, «αυτούσια και χωρίς αλλαγές», όπως έπραξαν και οι υπεύθυνοι της ιστοσελίδας): «Πιο ελεύθερα πρωθυπουργός να αφήνει τους υπουργούς του, χωρίς ενδείξεις, αλλά περιμένοντας πρωτοβουλίες δικές τους, δεν έχει περάσει. [...] Μεγαλύτερη δυνατότητα ανεξάρτητης δράσης υπουργών δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία μας»...
Η αλήθεια είναι ότι επί Γ.Α. Παπανδρέου έγιναν πολλά που δεν είχαν ξαναγίνει. Πολλά και παραμυθένια. Και μόνον ένας Χαλιμάς θα μπορούσε να τα περιγραψει καλά, για να τα μάθουν οι επόμενες γενιές και να καμαρώνουν.
