έτσι όπως την ξέρουμε
(από τον ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ, Lifo, 18.12.2008)
Ζω στην Ελλάδα 50 χρόνια και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι η Δημοκρατία της είναι πολύ αποτυχημένο σύστημα. Κάτι σαν αυτοάνοσο νόσημα. Αντί να στρέφεται εναντίον της αρρώστιας, στρέφεται εναντίον του ίδιου του (κοινοβουλευτικού) σώματος - όπως ο λύκος και η ρευματοειδής αρθρίτιδα. Έτσι, όσοι ξεκινούν να κυβερνήσουν το έθνος, καταλήγουν να το κλέβουν, να το εξαπατούν και να το εξευτελίζουν. Όχι όλοι, οι περισσότεροι.
Ίσως η Ελληνική Δημοκρατία είναι νεαρή και ολιγόθυμη. Και στο ραγιάδικο αίμα της ίσως κυλούν ακόμα τα οθωμανικά ίχνη της δουλείας. Αλλά και στις γερασμένες δημοκρατίες (π.χ. της Αμερικής) βλέπω συμπτώματα διαφθοράς, κυνισμού και αγριότητας. Αν μια ολόκληρη ήπειρος εκπροσωπήθηκε «δημοκρατικά» επί μια οκταετία από έναν ηλίθιο εγκληματία όπως ο Μπους, είμαι πολύ καχύποπτος με το μηχανισμό που τον ανέδειξε, όχι μια αλλά δυο φορές.
Το πρόβλημα νομίζω είναι ότι για να μπορέσει να δουλέψει το σύστημα της αθηναϊκής δημοκρατίας χρειάζονται Αθηναίοι πολίτες. Δηλαδή άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, είναι ελεύθεροι (οι χιλιάδες δούλοι της Αθήνας δεν ψήφιζαν), βλέπουν Αισχύλο και Ευριπίδη στο θέατρο, έχουν ως μέτρο αξιών το Κάλλος και δεν φοβούνται να πεθάνουν, για να μην ατιμωθούν.
Σήμερα, οι άνθρωποι που «εκφράζονται δημοκρατικά» (δηλαδή ψηφίζουν!) είναι (είμαστε) κυρίως οι δούλοι. Οι είλωτες. Πρόσωπα που τα διαμορφώνει η ανάγκη και η τηλεόραση. Η φτώχια (μαζί με τις δουλείες που συνεπάγεται) και ο χυδαίος οχετός των μαζικών μέσων. Αν κάποτε ο Αθηναίος πολίτης ψήφιζε υπέρ της ισονομίας, της ελευθερίας και της ομορφιάς, τώρα ψηφίζει για να του κάνουν ένα ρουσφετάκι ή για να τονώσει το μικροσυμφέρον του. Δεν υπάρχει Αγορά, ούτε κοινωνία. Υπάρχουν οθόνες, δωμάτια και εγωισμός. Ένας βαθύς, κατάμαυρος σολιψισμός.
Επειδή θα χρειαστούν πολλοί αιώνες ωριμότητας για να γίνουν οι είλωτες αντάξιοι του «δημοκρατικού συστήματος» το οποίο παπαγαλίζουν.
Επειδή είναι μεγάλο βάρος να κυβερνιέσαι εξακολουθητικά από πλαδαρούς και ατιμώρητους απατεώνες (κάθε χρωματισμού).
Επειδή φωνάζουν οι κλέφτες της Βουλής σαν υστερικές γυναίκες τα βραδιά στην τηλεόραση και η συγκάλυψη από όλη τη Βουλή του σκανδάλου «Βατοπέδι» είναι η εμετικότερη στιγμή της δεκαετίας.
Γι’ αυτό νιώθω μια άγρια χαρά που βλέπω τους μαθητές στους δρόμους να ζητούν μια στοιχειώδη δικαιοσύνη της φαντασίας ΤΩΡΑ, να γελοιοποιούν το φαιδρό κράτος, να καταλαμβάνουν το στούντιο της ΕΡΤ, και με ένα φύσημα να ρίχνουν την εσθήτα από τους λιπαρούς ώμους του Καραμανλή ώστε να δούμε (πριν τυφλωθούμε από καταρράκτη) αυτό που όλοι μαντεύουμε χρόνια και χρόνια: ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και το βασίλειό του, η ελληνική δημοκρατία, ένα μπορντέλο.
Είναι το πρώτο καθαρόαιμο σημάδι υγείας σε μια κοινωνία θαμμένη ζωντανή. Κι ας είναι άγαρμπο. Δίπλα στα 28 δισ. που δίνει στους τραπεζίτες της, ας δώσει κάτι και για τα νιάτα της η διεφθαρμένη γερουσία.
Ξαφνικά, έχει πάλι γοητεία το να ζεις. Μαζί με τους άλλους ανθρώπους.
Ίσως η Ελληνική Δημοκρατία είναι νεαρή και ολιγόθυμη. Και στο ραγιάδικο αίμα της ίσως κυλούν ακόμα τα οθωμανικά ίχνη της δουλείας. Αλλά και στις γερασμένες δημοκρατίες (π.χ. της Αμερικής) βλέπω συμπτώματα διαφθοράς, κυνισμού και αγριότητας. Αν μια ολόκληρη ήπειρος εκπροσωπήθηκε «δημοκρατικά» επί μια οκταετία από έναν ηλίθιο εγκληματία όπως ο Μπους, είμαι πολύ καχύποπτος με το μηχανισμό που τον ανέδειξε, όχι μια αλλά δυο φορές.
Το πρόβλημα νομίζω είναι ότι για να μπορέσει να δουλέψει το σύστημα της αθηναϊκής δημοκρατίας χρειάζονται Αθηναίοι πολίτες. Δηλαδή άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, είναι ελεύθεροι (οι χιλιάδες δούλοι της Αθήνας δεν ψήφιζαν), βλέπουν Αισχύλο και Ευριπίδη στο θέατρο, έχουν ως μέτρο αξιών το Κάλλος και δεν φοβούνται να πεθάνουν, για να μην ατιμωθούν.Σήμερα, οι άνθρωποι που «εκφράζονται δημοκρατικά» (δηλαδή ψηφίζουν!) είναι (είμαστε) κυρίως οι δούλοι. Οι είλωτες. Πρόσωπα που τα διαμορφώνει η ανάγκη και η τηλεόραση. Η φτώχια (μαζί με τις δουλείες που συνεπάγεται) και ο χυδαίος οχετός των μαζικών μέσων. Αν κάποτε ο Αθηναίος πολίτης ψήφιζε υπέρ της ισονομίας, της ελευθερίας και της ομορφιάς, τώρα ψηφίζει για να του κάνουν ένα ρουσφετάκι ή για να τονώσει το μικροσυμφέρον του. Δεν υπάρχει Αγορά, ούτε κοινωνία. Υπάρχουν οθόνες, δωμάτια και εγωισμός. Ένας βαθύς, κατάμαυρος σολιψισμός.
Επειδή θα χρειαστούν πολλοί αιώνες ωριμότητας για να γίνουν οι είλωτες αντάξιοι του «δημοκρατικού συστήματος» το οποίο παπαγαλίζουν.
Επειδή είναι μεγάλο βάρος να κυβερνιέσαι εξακολουθητικά από πλαδαρούς και ατιμώρητους απατεώνες (κάθε χρωματισμού).
Επειδή φωνάζουν οι κλέφτες της Βουλής σαν υστερικές γυναίκες τα βραδιά στην τηλεόραση και η συγκάλυψη από όλη τη Βουλή του σκανδάλου «Βατοπέδι» είναι η εμετικότερη στιγμή της δεκαετίας.
Γι’ αυτό νιώθω μια άγρια χαρά που βλέπω τους μαθητές στους δρόμους να ζητούν μια στοιχειώδη δικαιοσύνη της φαντασίας ΤΩΡΑ, να γελοιοποιούν το φαιδρό κράτος, να καταλαμβάνουν το στούντιο της ΕΡΤ, και με ένα φύσημα να ρίχνουν την εσθήτα από τους λιπαρούς ώμους του Καραμανλή ώστε να δούμε (πριν τυφλωθούμε από καταρράκτη) αυτό που όλοι μαντεύουμε χρόνια και χρόνια: ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και το βασίλειό του, η ελληνική δημοκρατία, ένα μπορντέλο.
Είναι το πρώτο καθαρόαιμο σημάδι υγείας σε μια κοινωνία θαμμένη ζωντανή. Κι ας είναι άγαρμπο. Δίπλα στα 28 δισ. που δίνει στους τραπεζίτες της, ας δώσει κάτι και για τα νιάτα της η διεφθαρμένη γερουσία.
Ξαφνικά, έχει πάλι γοητεία το να ζεις. Μαζί με τους άλλους ανθρώπους.
