Perjalanan 20

H ζούγκλα του Usung Kulon Κατόπιν συνεχίσαμε τη συζήτηση, η οποία περιστράφηκε σε χίλια δύο θέματα. Πέρα από τις περιπέτειες που είχαμε να του διηγηθούμε εμείς και αυτά που ρωτήσαμε για τις δουλειές του στη Jakarta, μας ενδιέφερε να μιλήσουμε μαζί του για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Το Usung Kulon, το οποίο έχουμε σαν επόμενο στόχο, δεν το σκεφθήκαμε τελευταία στιγμή. Ηδη από την Αθήνα είχε αρχίσει μία αλληλογραφία, μέσω Telex, με κάποιο ταξιδιωτικό γραφείο της Jakarta. Μας είχε προγραμματίσει ένα πλήρες πενθήμερο ταξίδι, το οποίο μας παρείχε πλήρη και ασφαλή κάλυψη των επιθυμιών μας. Η τιμή όμως που μας προσέφερε, ήταν απαγορευτική για τα χρήματα που διαθέταμε, με τα οποία έπρεπε να περάσουμε άλλες 4O ημέρες. Το να κάνουμε το ταξίδι αυτό μόνοι μας, δεν μας το συμβούλευε κανένας, από όσους ρωτήσαμε. Ομως και εμείς αμφιβάλλαμε, γιατί οι πληροφορίες που είχαμε ήταν αντιφατικές και οπωσδήποτε όχι ενθαρρυντικές. Οι περισσότεροι μάλιστα συμφωνούσαν σ'ένα σημείο, ότι δεν θα μας επέτρεπαν οι Αρχές του τόπου να εισέλθουμε στον δρυμό. Το Usung Kulon είναι μία περιοχή, η οποία περιλαμβάνει μία χερσόνησο στο τελευταίο άκρο της δυτικής Ιάβα, τα νησιά Panaitan, Handeuleum, Peucang, τα οποία είναι κοντά σ' αυτήν, καθώς και τα κάπως περισσότερο απομεμακρυσμένα νησιά, τα θρυλικά Krakatau, όπου και το ηφαίστειο που είδαμε από το αεροπλάνο. Όπως ήξερα από την προετοιμασία, τα απότομα βουνά κόβουν την επικοινωνία της χερσονήσου από την υπόλοιπη Ιάβα, ενώ οι αφιλόξενες ακτές της την κρατούν απομονωμένη και από τη θάλασσα. Κατ' αυτόν τον τρόπο, έμεινε για πάρα πολλά χρόνια μακριά από τον άνθρωπο και τις επιδράσεις του και διατήρησε τις αρχικές μορφές και δομές της πανίδας και της χλωρίδας της Ιάβα αναλλοίωτες. Είναι δηλαδή, ένα είδος ζωντανού μουσείου της φυσικής ζωής όλου του νησιού από καταβολής κόσμου. Η Ινδονησιακή Κυβέρνηση, εκτιμώντας τη σημασία αυτής της περιοχής, την ανακήρυξε εθνικό δρυμό και επιτρέπει την είσοδο σ' αυτόν, μόνο σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις. Το Usung Kulon μετράει 55 χιλιόμετρα από τη μία άκρη του έως την άλλη και το κέντρο του απέχει 200 χιλιόμετρα ευθεία γραμμή από τη Jakarta. Ο Μπάμπης είχε πάει μέχρι το Labuhan (σημαίνει λιμάνι), το τελευταίο κατοικημένο μέρος πριν από το δρυμό. Εκεί είχε μείνει σε μία κοντινή παραλία, την Carita, όπου υπάρχει ένα ομώνυμο bungalow. Από το Labuhan ξεκινάει, όπως μας είπε, ένα πλωτό μέσο για το Usung Kulon, γιατί από ξηρά δεν υπάρχει πρόσβαση. Περισσότερα δεν ήξερε να μας πη, αλλά μας συμβούλεψε να βρούμε τον ιδιοκτήτη του bungalow, ο οποίος είναι ένας Γερμανός φυσιοδίφης και το έχει φτιάξει σε πολυνησιακό style. Επίσης διευθύνει και το μουσείο του Krakatau, το οποίο είναι εκεί κοντά. Μας είπε ακόμη, ότι αυτός συχνάζει στο πρακτορείο της Jakarta, που αναλαμβάνει εκδρομές στην Carita. Ετσι αποφασίσαμε να πάμε κατ'αρχήν αύριο να τον δούμε, προτού κάνουμε οτιδήποτε άλλο. Το βράδυ είμαστε καλεσμένοι του Μπάμπη για γεύμα στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο "Indonesia". Φορώντας ότι καλύτερο είχαμε μαζί μας, μπαίνουμε στη λαμπρή αίθουσά του. Υπάλληλοι του ξενοδοχείου με φανταχτερές τοπικές ενδυμασίες, που θυμίζουν φρουρούς από παλάτια των παραμυθιών της Χαλιμάς, μας υποδέχονται και μας οδηγούν στο τραπέζι, που είχε κλείσει ο Μπάμπης, ενώ σε χαμηλούς τόνους ακούγεται παραδοσιακή μουσική. Το δάπεδο της τεράστιας αίθουσας, φαίνεται να είναι στρωμένο με πλάκες από βασάλτη τόσο γυαλιστερές, που νομίζεις ότι είναι βρεγμένες.Παντού γλάστρες με εξωτικά λουλούδια και όμορφες νεαρές Ασιάτισες σερβιτόρες που κυκλοφορούν με τα ανάλαφρα sarong τους ανάμεσα στα τραπέζια των κυρίως λευκών πελατών, καθαρίζοντας τα από τα αδειανά δισκάκια, φέρνοντας ποτά, μοιράζοντας χαμόγελα και ίσως και κάποιες ελπίδες. Στο μέσο ο πλουσιοπάροχος μπουφές, ο οποίος έχει πάνω από 4Ο δίσκους με διαφορετικά φαγητά και άλλα μικρότερα δισκάκια με αρωματικές σάλτσες. Πάλι μία πανδαισία σε ένα περιβάλλον σαν στις "χίλιες και μια νύχτες". Είναι περίεργο, ότι ενώ σ' αυτό το ταξίδι είχαμε σκοπό να ζήσουμε την περιπέτεια στις πιο αντίξοες συνθήκες, βρισκόμαστε πολύ συχνά σε περιβάλλοντα με πιο ακραίες συνθήκες πολυτέλειας και χλιδής, που δεν προορίζονται για κοινούς θνητούς αλλά για εκπροσώπους του λεγομένου διεθνούς jet set, των enfant gatee, όπως έλεγαν παλαιότερα ή της αφρόκρεμας "επί το ελληνικότερον"... Τότε που έγραφα αυτές τις γραμμές στο ημερολόγιό μου, δεν ήξερα ότι σαν αντιστάθμισμα, την άλλη κι όλας ημέρα, θα ζούσαμε σε συνθήκες όπως οι Πυγμαίοι μέσα στο παρθένο δάσος της βροχής, τη ζούγκλα του Usung Kulon... Jakarta, Δευτέρα 30.7.90 Δεν ξέρω τι ήταν αυτό, που με έκανε να μην κλείσω μάτι εχθές τη νύχτα. Ήταν οι έντονες εντυπώσεις από το απίθανο απόγευμα στην ονειρώδη εκείνη ατμόσφαιρα ανατολίτικης μακαριότητας και πλούτου; Ήταν μήπως ότι εξάντλησα κάθε όριο λαιμαργίας; Πώς μπορούσα να μην δοκιμάσω τα πάντα; Κάθε δίσκος και μία καινούργια γευστική έκπληξη, κάθε δισκάκι και μια καινούργια αρωματική σάλτσα. Άσε εκείνη την παλέτα χρωμάτων από κάθε λογής φρούτα. Ήταν φυσικό να νιώσω κάποιο ζόρι στη χώνεψη. Μήπως όμως -και αυτό θεωρώ πιθανότερο- πάνω απ' όλα, ήταν η αγωνία που είχα για την σημερινή μέρα; Χθες είχαμε καταναλώσει με το Γιάννη πάνω από δύο ώρες σε δραματικές συζητήσεις, για το αν θα έπρεπε να μπούμε σ' αυτό το ρίσκο και να πραγματοποιήσουμε την επιχείρηση "Usung Kulon", με τόσα λίγα χρήματα που είχαμε και ιδίως με τον τόσο αυστηρά περιορισμένο χρόνο, λόγω της συναντήσεως με τις κυρίες που περιμέναμε στις 3 Αυγούστου. Φαινόταν πολύ λογικότερο να καταναλώσουμε αυτές τις πέντε ημέρες στην Πρωτεύουσα και στα περίχωρά της. Είναι περίεργο, ότι ενώ εγώ είχα ξεκινήσει αυτό το ταξίδι για περιπέτεια και περίμενα χρόνια να πραγματοποιηθή και ο Γιάννης είχε, κατά κάποιο τρόπο, παρασυρθή από τον ενθουσιασμό μου, τώρα είχε γίνει φανατικότερος από μένα και προσπαθούσα να τον συγκρατήσω παίζοντας το ρόλο του συνετού. Επέμενε, πέρα από τις δυσκολίες που και αυτός έβλεπε να ξεκινήσουμε και "ό,τι ήθελε προκύψη". Όταν τελικώς αποφασίσαμε να το επιχειρήσουμε, λίγο μετά τον είδα σκεπτικό και μου εκμυστηρεύθηκε : • Θύμιο, νομίζω ότι αυτή η επιχείρηση, θα είναι η πρώτη μας αποτυχία. Εγώ δεν είπα τίποτα. Τώρα πλέον είχε αποφασισθή. Το λόγο είχε η τύχη...Σήμερα το πρωί, ο Μπάμπης σηκώθηκε νωρίς να πάη στο γραφείο του και του είχαμε πει να μας ξυπνήση κ ι εμάς. Έτσι μετά τον καφέ και ένα πλούσιο πρόγευμα που μας ετοίμασε η Tari, φύγαμε για να συγκεντρώσουμε τις πληροφορίες που θέλαμε. Το Usung Kulon δεν είναι αστείο. Η αποστολή αυτή έπρεπε να εκτελεσθή με μεγάλη ακρίβεια και με αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Έπρεπε να επιστρατεύσουμε, όλο εκείνο τον περίεργο εξοπλισμό που είχαμε μαζί μας. Διάφορα φάρμακα, αποστακτήρα νερού, ανεμιστηράκι, μπαταρίες για το βίντεο, αιώρα, κουνουπιέρα, αδιάβροχο τσέπης, εντομοαποθητικά, χάρτες, πυξίδες, φακό, μάσκα και πέδιλα βυθού, σπάγκο, σχοινιά, προσκοπικό σουγιά πολλαπλών χρήσεων (με κουτάλι, πιρούνι, δύο μαχαίρια, ψαλίδι, κατσαβίδι, ανοιχτήρι μπύρας και κονσέρβας καθώς και ανοιχτήρι μπουκαλιών). Όλα αυτά, έπρεπε να συσκευασθούν έτσι, ώστε να πιάνουν τον ελάχιστο δυνατό χώρο.Αυτή καθ'αυτή η πρόσβαση είναι δύσκολη υπόθεση και οι πληροφορίες γι' αυτήν ασαφείς. Ακόμη και οι επαφές που έπρεπε να κάνουμε με τις αρχές, ήταν αόριστες και αντικρουόμενες. Το πρακτορείο της Jakarta, με το οποίο είχαμε έλθη σε επαφή μέσω telex από την Αθήνα, ακόμη και αν είχαμε αποφασίσει να μην το ακολουθήσουμε λόγω κόστους, μιλούσε για φοβερές διατυπώσεις. Π.χ έπρεπε να στείλουμε μήνες πριν τα διαβατήρια σε φωτοτυπία, φωτογραφίες, αιτήσεις κλπ. και κατόπιν έπρεπε να επικοινωνήσουμε πάλι, για να μάθουμε το αποτέλεσμα. Όλα αυτά εμείς τα είχαμε αγνοήσει. Έτσι τώρα εμπρός από την πόρτα του γραφείου που διοργανώνει εκδρομές για την Carita -τον προθάλαμο του Usung Kulon- διστάζω να μπω, γιατί δεν ξέρω τι να πρωτορωτήσω. Ιδίως έχω την εντύπωση ότι θα μας ειρωνευτούν, όταν τους ανακοινώσουμε το σκοπό μας και μάθουν, πόσο απροετοίμαστοι είμαστε γι' αυτόν. Τελικώς, παίρνει την απόφαση και μπαίνει μέσα πρώτος ο Γιάννης. • Σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω; ρώτησε στα αγγλικά η κοπέλα στις πληροφορίες. • Θέλουμε τον Manager, είπε ο φίλος μου. • Σας περιμένει; • Οχι, θέλουμε να συζητήσουμε μαζί του, απάντησε ο Γιάννης. Σε έναν πάγκο, μέσα στο χώρο του γραφείου, κάθεται ένας πενηντάρης Ευρωπαίος με ένα ινδονησιακό μαύρο δίκοχο στο κεφάλι και παίζει τάβλι με έναν Ινδονήσιο. Δεν τον είχαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή προσέξει και ούτε κι αυτός φαινόταν να ενδιαφέρεται για τη συζήτηση. Όμως τώρα μπαίνει αναπάντεχα στην κουβέντα μας. • Και τί θέλετε να συζητήσετε με τον Manager; λέει αργά με κάποιο ειρωνικό ύφος, χωρίς να σηκώση το κεφάλι του από το παιχνίδι. • Για ένα ταξίδι που θέλουμε να κάνουμε στο Ujung Kulon, συνεχίζει ο Γιάννης. • Α! Ετσι; oρίστε συζητήστε με τον Manager, λέει με το ίδιο ειρωνικό ύφος και μακρόσυρτη φωνή. Τι παράξενος άνθρωπος, είπα μέσα μου και έλαβα την πρωτοβουλία να μιλήσω μαζί του, γιατί αισθάνθηκα ότι ο Γιάννης άρχισε να εκνευρίζεται, επειδή δεν παίρνει και άριστα στη διπλωματία. Ήξερα ότι είναι Γερμανός και πόσο οι άνθρωποι χαίρονται να μιλούν την μητρική τους γλώσσα, όταν βρίσκονται τόσο μακριά. • Μιλάτε γερμανικά; τον ρωτάω τυπικά. • Βεβαίως! λέει με κάποια έκπληξη. Έτσι άρχισε μία συζήτηση στα γερμανικά, από την οποία έμαθα, ότι με λίγη καλή τύχη μπορούμε να επιχειρήσουμε το ταξίδι αυτό μόνοι μας.