Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο επίτιμος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων κ. Παναγιώτης Γεννηματάς εξέφρασε την άποψη ότι, «Η μεγαλύτερη καταστροφή που έγινε στη σύγχρονη οικονομική ιστορία μας είναι η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων που εκτροχίασε την ελληνική οικονομία δημοσιονομικά. Διότι, ενώ μπήκαμε στην ΕΕ χωρίς να πληρούμε τους όρους και θα έπρεπε να τους εκπληρώσουμε μετά την είσοδο μας, εμείς επιδοθήκαμε σε ένα αλόγιστο όργιο σπατάλης για να οργανώσουμε τους πιο πολυτελείς Ολυμπιακούς Αγώνες στην ιστορία».
Επίσης σε πρόσφατο άρθρο στην Ελευθεροτυπία του Φίλιππου Συρίγου αναφέρθηκε υπό τον τίτλο «Μίλησαν οι μουγγοί» ότι, ο Θόδωρος Πάγκαλος κατέληξε στο συμπέρασμα πως «Σοβαρό έλλειμμα απέκτησε πρώτη φορά η χώρα αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ως άμεσο αποτέλεσμα της διοργάνωσής τους».
Τώρα που έχουν αρχίσει λοιπόν οι δημόσιες εξομολογήσεις για την πολιτική και οικονομική αθλιότητα εκείνου του εγχειρήματος, θυμήθηκα μια επιστολή που είχα στείλει και δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του έτους 2000, ακριβώς πριν 10 χρόνια, στην εφημερίδα Καθημερινή.
Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη είχε κερδίσει τις εκλογές (όλοι πίστευαν ότι θα χάσει) και αναγκάστηκε να ασχοληθεί -με μεγάλη καθυστέρηση- με τη διοργάνωση των αγώνων. Μέχρι τότε δεν είχε κάνει τίποτα. Στο εξής είχε όμως την ευχέρεια να αναθέτει τις κατασκευές απ' ευθείας, χωρίς διαγωνισμούς, «λόγω του επείγοντος». Μια νέα τότε κυβέρνηση της ΝΔ θα είχε δικαιολογημένα αυτό το δικαίωμα, αλλά η παλιά και νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ουχί!
Προσπάθησαν τότε διάφοροι νουνεχείς συμπατριώτες να αποτρέψουν την κυβέρνηση από την επιμονή να διοργανώσει τους αγώνες, παρέθεταν τα οικονομικά και οργανωτικά προβλήματα, την καθυστέρηση κ.ο.κ., οπότε με μία μικρή ξεφτίλα, ελάχιστη μπροστά σ' αυτή που υφιστάμεθα τώρα, θα μπορούσε ο Σημίτης να δηλώσει urbi et orbi ότι «αδυνατούμε»!
Εννοείται, από την άλλη πλευρά δούλευαν υπέρ του μεγαλείου των αγώνων, υπέρ του αθάνατου αρχαίου πνεύματος, υπέρ των αθλητικών εγκαταστάσεων για τη νεολαία, υπέρ του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού κτλ. όλα τα λαμόγια που (όπως ξέρουμε τώρα) είχαν ήδη τσιμπήσει μίζες και ήταν έτοιμα να τσιμπήσουν κι άλλες.
Ξέρω ότι ο ίδιος ο Σημίτης δεν ήθελε καθόλου να μπλέξει με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και με τα παρεπόμενα προβλήματά τους. Θυμόμαστε όλοι που έγινε σοβαρό θέμα στις εφημερίδες μέχρι και το ακριβές σημείο της (αρχαίας) μάχης του Μαραθώνα. Θα κάλεσε λοιπόν ο πρωθυπουργός όλους τους επιφανείς συνεργάτες του, Τσοχατζόπουλο, Παπαντωνίου, Μαντέλλη, Βερελή, Τσουκάτο, Γείτονα κτλ. και θα τους ρώτησε, τι να κάνουμε βρε παιδιά... Ε, σήμερα ξέρουμε τί του απάντησαν όλοι αυτοί και όλοι εκείνοι που θα βγουν τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες στη φόρα ως εισπράκτορες μίζας...
Όπως προανέφερα, σκέφτηκα κι εγώ τότε να γράψω ένα γράμμα στην Καθημερινή, με τα ίδια περίπου επιχειρήματα που διάβαζα -και διαβάζαμε όλοι- στις εφημερίδες. Άλλη μια φωνή υπέρ της εξοικονόμησης πόρων και κατά τη σπατάλης, άλλη μια φωνή υπέρ της σωστής εκτίμησης του μεγέθους και των δυνατοτήτων μας ως λαού και χώρας. Δημοσιεύω τώρα εκείνη την επιστολή, 10 χρόνια μετά, με την (άχρηστη) ικανοποίηση ότι προσωπικά δικαιώθηκα, αλλά ταυτόχρονα με τη δυσαρέσκεια ότι συλλογικά έχουμε καταχρεωθεί και βρισκόμαστε σε φάση πτώχευσης και στάσης πληρωμών...
