Όσα παίρνει ... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Η αρρώστια της διπλανής πόρτας

της Ισμήνης

Πόσα και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει με το πέρασμα των αιώνων, αλλά για να είμαι πιο ακριβής, με το πέρασμα των χρόνων. Είναι φυσικό μέσα σε όλο αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα να αλλάζουν καταστάσεις και δεδομένα, αλλά εκείνο βέβαια που εκπλήσσει  είναι η ταχύτητα  των αλλαγών που συντελείται  με το πέρασμα των χρόνων και πολλές φορές μπροστά στα μάτια μας που  αδυνατούμε να το πιστέψουμε!

Πρώτα,  30 χρόνια ισοδυναμούσαν  με μια γενιά! Άντε τώρα να προλάβεις τα νέα παιδιά. Εδώ αδέλφια με κάποια διαφορά ηλικίας 5 ετών και πάνω και δεν καταλαβαίνονται. Και περιμένει μάταια ο γονιός  των 35-40  ετών  που έχει κάνει παιδί, όταν αυτό φτάσει  στα 15 να πορεύεται μαζί του! Αμ  δε ... φιλαράκο μου, εσύ είσαι πια 50 ετών, στην καλύτερη περίπτωση, και το σπλάχνο σου είναι 15, άρα με τα καινούργια δεδομένα απέχετε 3,5 γενιές έτη φωτός. Και καλά  κρασιά λοιπόν !

Κάποιες αρρώστιες που τα παλιά  χρόνια ήτανε δεδομένες να τις περάσει ένας άνθρωπος, τώρα πια έχουν γίνει ανάμνηση!   Π.χ. η  φυματίωση, χτικιό  τη λέγανε. Κατά τη διάρκεια του 1935-55  θέριζε κόσμο και κοσμάκη! Μέχρι και ταμπέλες με «απαγορεύεται το πτύειν»  είχαν αναρτήσει στα τραμ και  λεωφορεία! Ο δάγκειος πυρετός, η χολέρα, η ελονοσία, η ευλογιά, η βουβωνική πανώλη κ.ά. είναι πια μια οδυνηρή ανάμνηση!

Αλλά υπάρχουν και ασθένειες που εμφανίστηκαν προ αρχαιοτάτων χρόνων  και εξακολουθούν να  υφίστανται, απλά στον 21^ο αιώνα υπάρχουν διαφορετικοί και  ενίοτε πιο αποτελεσματικοί τρόποι  αντιμετώπισης.

Ο καρκίνος είναι η ασθένεια της διπλανής πόρτας  πλέον. Πρόσφατα  3 προσφιλή μου άτομα χτυπήθηκαν από καρκίνο. Το παλεύουν θαρραλέα και με ελπίδα ίασης -και το εύχομαι ολόψυχα- πράγμα που παλαιότερα δεν ήταν αυτονόητο.

Πρέπει να φοβόμαστε τον καρκίνο; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ένα σίγουρο ναι ή όχι!

Πρέπει  όμως και είναι υποχρέωση μας, να μην τον αγνοούμε. Δεν έχουμε περιθώρια να πιστεύουμε ότι  σε μένα δεν θα τύχει. Γιατί είναι πολύ απλό κάποια στιγμή κάποιο αναθεματισμένο κύτταρο να μεταλλαχθεί! Ο καρκίνος  που έχει γίνει πλέον ασθένεια της διπλανής πόρτας, στις περισσότερες περιπτώσεις  χτυπάει την πόρτα, πριν εισβάλει στο σπίτι μας!

Πρέπει απλά  να προλαμβάνουμε. Γιατί  για να προστατεύσουμε την περιουσία μας, βάζουμε πόρτα ασφαλείας, διπλές και τριπλές κλειδαριές, συναγερμό και ένα σωρό άλλα συστήματα, ώστε να  αποθαρρυνθεί ο εισβολέας- κλέφτης  να μπει στο σπίτι;

 Έτσι πρέπει να κάνουμε και με το σώμα μας που είναι το πιο σπουδαίο μας σπίτι, να κάνουμε εξετάσεις προληπτικές ώστε να αποτρέψουμε τον εισβολέα–καρκίνο να εισβάλλει και να εγκατασταθεί !

Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία , λέγανε και οι παλιοί γιατροί!

 (βλέπε επίσης μια σειρά δημοσιεύσεων: Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας >>>)

 

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας VII

Εμείς, τα παιδιά του καρκίνου

(Από το blog του δημοσιογράφου Χρ. Μιχαηλίδη)

Ονομάζομαι Α. Τ., καρκινοπαθής στο τελευταίο (κατά την Ιατρική) στάδιο μεταστατικού καρκίνου, από Θεσσαλονίκη. Είμαι αναγνώστρια σας και, διαβάζοντας την επιστολή διαμαρτυρόμενου πολίτη με την αργοπορία των γιατρών, αναρωτήθηκα για το πόσο θα έπρεπε να διαμαρτυρηθούν για την κατάντια του συστήματος Υγείας οι καρκινοπαθείς, οι άνθρωποι που έχουν συνεχές ραντεβού με το θάνατο και που οι Γιατροί και οι Υπουργίσκοι, αργούν καθημερινά στο ραντεβού-συνέπειας μαζί τους.

Οι καρκινοπαθείς είναι οι ασθενείς που διαμαρτύρονται λιγότερο στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων. Η αρρώστια που τους έχει καταβάλει δεν είναι ιάσιμη. Προσβλέπουν στον Θεό παρά στους ανθρώπους και οτιδήποτε προσφερθεί από τους ανθρώπους και την επιστήμη είναι δώρο που αποδέχονται με ευγνωμοσύνη, ευχαριστώντας, μακριά πια από προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες, για την κάθε στιγμή καλής ή υποφερτής ποιότητας ζωής πού τους χαρίζεται και για την οποία παλεύουν με νύχια και με δόντια.

Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους νοσηλευτές. Γιατί οι νοσηλευτές είναι σύμμαχοι στον αγώνα τους. Εργάζονται με μισθούς πείνας, δεν είναι ενταγμένοι στα βαρέα και ανθυγιεινά και παρασκευάζουν χωρίς να έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα χημειο-θεραπευτικά διαλύματα με κίνδυνο της υγείας τους. Στο τσουνάμι της νοσηλείας εξυπηρετούν διπλάσιο αριθμό αρρώστων από τον προβλεπόμενο διασπείροντας τους αρρώστους και σε άλλα τμήματα άλλων κλινικών εφόσον τα κρεβάτια δεν επαρκούν για όλους. Στην νυχτερινή του βάρδια, ένας νοσηλευτής έχει την ευθύνη ενός ολόκληρου ορόφου-τμήματος, γιατί κανένας υπουργίσκος δεν το πήρε ως προσωπική του υπόθεση να κάνει προσλήψεις νοσηλευτών. Όταν λοιπόν κάποια φορά αστοχήσει το χέρι της νοσηλεύτριας να βρει φλέβα με την πρώτη, της δίνουν κουράγιο λέγοντας της –δεν πειράζει, μη στενοχωριέσαι, ξανατρύπησε τις χημειοκαμένες φλέβες μου, θα βρείς άλλο σημείο.

Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους γιατρούς Δεν γογγύζουν ούτε όταν περιμένουν τις ατέλειωτες πέντε, έξι ή επτά ώρες, στην «επί της γης κόλαση», στα «σαλόνια» - αίθουσες αναμονής του Θεαγένειου, με το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα για την διήμερη ή τριήμερη νοσηλεία τους για να τους ανακοινωθεί τελικά, ότι δεν υπάρχει κρεβάτι διαθέσιμο. Ξέρουν ότι πρέπει να φύγουν και να ξανάρθουν την επόμενη προετοιμάζοντας τον εαυτό τους άλλη μια νύχτα για την επόμενη μέρα που θα επιστρέψουν έχοντας την ελπίδα να βρουν κρεβάτι διαθέσιμο.

Δεν γογγύζουν, δεν εκφράζουν παράπονα στους γιατρούς τους, ούτε στην αίθουσα αναμονής της βραχείας ογκολογικής κλινικής του Παπαγεωργίου, όταν, ώρες ατέλειωτες, περιμένουν υπομονετικά να τους δει ο γιατρός τους και στην συνέχεια να κάνουν την θεραπεία τους, μετά από ώρες ταξίδι, ερχόμενοι από κάποια άλλη πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Κι εκεί ο γιατρός έχει έρθει στην ώρα του, αλλά θα πρέπει να είναι βιονικός για να καταφέρει να αποφασίσει για την ζωή 80-100 ανθρώπων στα λίγα λεπτά που αντιστοιχούν στον κάθε καρκινοπαθή και να αποφύγει το λάθος. Όταν ο γιατρός καθημερινά αποφασίζει για 100 ζωές, θα το κάνει το λάθος και το λάθος αυτό θα κοστίσει μια ζωή.

Θυμώνουν οι καρκινοπαθείς αλλά δεν τα βάζουν ούτε με τους νοσηλευτές ούτε τους γιατρούς τους γιατί ξέρουν καλά ότι δεν φταίνε αυτοί, που δεν υπάρχουν άλλα τρία Θεαγένεια για να εξυπηρετήσουν τους καρκινοπαθείς όλης της Βόρειας Ελλάδας. Υποπτεύομαι πως οι νοσηλευτές και κυρίως οι ογκολόγοι πλέον στην Ελλάδα, όταν ανήκουν στην κάστα εκείνη των υπαλλήλων, που «δεν τα παίρνουν», μάλλον δουλεύουν για να σώσουν την ψυχή τους. Όπως ο χειρούργος-ογκολόγος της γράφουσας, ό ίδιος με καρκίνο, τελείως καθαρός από δοσοληψίες φακέλων, έδινε την ψυχή του στην πολύωρη εγχείρηση να σώσει αυτό που άλλοι θεωρούσαν χαμένη υπόθεση, σε ένα κράτος που έχει το θράσος να μιλάει για πολιτισμό ενώ δεν έχει εξασφαλίσει το αυτονόητο - ένα κρεβάτι στον άρρωστο. Σε ένα κράτος που δεν σέβεται τον γιατρό και τον νοσηλευτή, αλλά πάνω από όλα δεν σέβεται τον άρρωστο.

Οργίζονται στα ασανσέρ του Θεαγένειου οι καρκινοπαθείς και οι συνοδοί τους, στα δύο ασανσέρ του Θεαγένειου που χωρούν τόνους πόνου και απόγνωσης και που μέσα τους στοιβάζονται ταυτόχρονα οι βαριά εγχειρισμένοι στα φορεία, μαζί με συνοδούς, με τον κίνδυνο να μολυνθούν. Και δυσανασχετούν, γιατί δεν θέλουν και όμως πρέπει να ανέβουν στο κολαστήριο αλλά δεν χωρούν και φωνάζουν, γιατί εκεί ο φταίχτης έχει πρόσωπο και λέγεται κράτος. Το κράτος που δεν διαθέτει τα απαραίτητα κονδύλια, ώστε να γίνουν καινούργια αντικαρκινικά νοσοκομεία και που δεν κάνει εδώ και πολλά χρόνια προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

Οι καρκινοπαθείς κάποιες στιγμές όμως χάνουν την υπομονή τους, γιατί δεν έχουν ούτε τους γιατρούς σύμμαχους στην αρρώστια τους. Είναι οι στιγμές που πρέπει να παλέψουν τελείως μόνοι τους, γιατί στο σύστημα υγείας δεν υπάρχουν μόνο οι φακελοφονιάδες αλλά και οι αδίστακτοι ερευνητές γιατροί, «φονιάδες της έρευνας», γιατροί που αδιαφορώντας για την τύχη του δικού τους ασθενή, ισχυριζόμενοι πως οποιαδήποτε θεραπεία θα ήταν μάταιη, τον αποκλείουν από οποιοδήποτε θεραπευτικό σχήμα (ενώ άλλοι ογκολόγοι διαβεβαιώνουν για το αντίθετο), αρνούνται οποιαδήποτε διευκόλυνση, ώστε να αναζητήσει ο ασθενής την τύχη του στο εξωτερικό. Και όλα αυτά προκειμένου να τον εντάξουν στην κλινική έρευνα κάποιου νέου φάρμακου, το οποίο όμως όταν θα έχει έρθει, πιθανότατα, να είναι για τον ασθενή πλέον πολύ αργά.

Και όταν τα παιδιά του καρκίνου χάσουν την υπομονή τους αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη στους γιατρούς τους, δεν κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις. Χάνουν την ελπίδα τους, και όταν χάσουν την ελπίδα τους, αποσύρονται από τον αγώνα να κερδίσουν τη ζωή τους και αποσύρονται σιγά -σιγά από την ίδια τη ζωή.

βλέπε επίσης >>>

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας VI

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.

Barbara Kardetzky, 66 ετών. Διάγνωση το έτος 2003: καρκίνος εντέρου.

Ο καρκίνος είναι μια κραυγή της ψυχής. Όλοι οι σύντροφοι στην ασθένεια που γνώρισα είχαν προβλήματα. Και σε μένα δεν ήταν διαφορετικά: Η αδελφή μου και ο σύζυγός μου πέθαναν νωρίς από καρκίνο, λίγο μετά πεθαίνει από την ίδια αρρώστια και ο νέος σύντροφός μου. Ήμουν τόσο θλιμμένη και απέκτησα προβλήματα με τη χώνεψη.

Τώρα ξέρω ότι ήδη τότε ξεκίνησε ο καρκίνος στο έντερο. Γι' αυτό πρέπει να αλλάξω, να ζω συνειδητά και να μην συγκινούμαι για τους άλλους. Υποψιάζομαι ότι παθαίνουν καρκίνο αυτοί που υιοθετούν προβλήματα των άλλων και συμπάσχουν.

βλέπε επίσης >>>

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας II

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.

Sabine Hrubey, 21 ετών, διάγνωση λευχαιμίας το έτος 1995.

Όποιος έχει ακόμα μαλλιά είναι εξαίρεση. Ακόμα και τα παιδιά έχουν στη μονάδα καρκινοπαθών φαλάκρα. Αυτό με βοήθησε πολύ, όταν τα μακριά ξανθά μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν τούφες τούφες με την έναρξη της χημειοθεραπείας. Ήμουν μόλις 9 ετών.

Οι μήνες στη νοσοκομειακή μονάδα ήταν πολύ σκληροί. Αν δεν παλέψεις όλο το 24ωρο, δεν θα φτάσεις εν ζωή στην επόμενη μέρα. Αισθανόμουν πολύ αδύναμη και έκανα διαρκώς εμετούς. Αλλά ήξερα: Όσο περισσότερο αντέχω στη χημειοθεραπεία, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να επιβιώσω της λευχαιμίας. Περίπου το 50% επιβιώνει, είχε πει ο γιατρός, ήξερα ότι έπρεπε να είμαι στο 50% που θα επιζήσει.

Από τότε πέρασαν 12 χρόνια χωρίς οποιαδήποτε υποτροπή. Έχω μια τελείως κανονική ζωή, αν και πέρασαν χρόνια μέχρι να ξεπεράσει το σώμα μου τη χημειοθεραπεία. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας είχα μαύρα μαλλιά, τα μαλλιά του δότη μυελού. Πέντε χρόνια περίπου μετά άρχισαν να βγαίνουν πάλι τα ξανθά μαλλιά μου.

Φυσικά, δεν διηγούμαι στον καθένα για την παλιά ασθένειά μου. Οι περισσότεροι είναι αμήχανοι και μου λένε ότι λυπούνται πολύ. Αλλά δεν χρειάζομαι συμπόνοια, μέχρι τώρα έχω νικήσει τον καρκίνο.
 

βλέπε επίσης >>>

 

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας V

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.

Maria Schredl, 18 ετών: Καρκίνος στα νεφρά το 2006, τον ίδιο χρόνο μετάσταση στο ήπαρ.

Είμαι πολύ χαρούμενη που πήρα τον Απρίλιο το απολυτήριο Λυκείου. Παρά την ασθένεια και τις ταλαιπωρίες της χημειοθεραπείας δεν έχασα καμία τάξη. Μετά από μια θετική ιατρική διάγνωση δεν επιτρέπεται να εγκαταλείψεις, υπάρχουν πάμπολλα ιατρικά μέσα για την καταπολέμηση του καρκίνου. Ο εντοπισμός της ασθένειας δεν σημαίνει και θανατική καταδίκη!

βλέπε επίσης >>>

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας I

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.

Niels Kugler, 32 ετών, Λευχαιμία, Διάγνωση το έτος 2006

Ποια ήταν η πρώτη σκέψη σας, όταν ακούσατε τη διάγνωση του γιατρού;
Σκατά! Απέκτησα ένα προσωπικό εφιάλτη! Τί έκανα λάθος; Ο γιατρός μου είπε: Μόνο αν δούλευα στη δεκαετία του 1980 σε βενζινάδικο με διακίνηση βενζολίου, μπορεί να συνέβη κάτι που οφείλεται σε μένα. Αλλιώς πρόκειται για γενετικό ατύχημα.

Πώς καταλάβατε ότι έχετε πρόβλημα;
Ήμουν διαρκώς κουρασμένος και είχα πόνους στην περιοχή των νεφρών. Λόγω ενός παλαιού τραύματος πήγα στον Οστεοπαθολόγο. Μετά από μια σύντομη θεραπεία, μου λέει: «Έχω την εντύπωση ότι έχετε μέσα σας μεγαλύτερο πρόβλημα από ένα απλό τράβηγμα». Εγώ σκέφτηκα ότι εννοεί κάτι ψυχολογικό και τέτοιες αηδίες. Πήγα σε ειδικό γιατρό για εξετάσεις και, όταν μετά από μερικές μέρες, βρέθηκα πάλι στο νοσοκομείο, μου λέει ένας γιατρός ογκολόγος: «Έχω μια κακή και μια καλή είδηση για σας. Η κακή είναι ότι πάσχετε από λευχαιμία, η καλή ότι έχω ένα κρεβάτι για σας στο νοσοκομείο».

Είναι τόσο ασυνήθιστο να έχεις κρεβάτι σε νοσοκομείο;
Εφόσον πρέπει να αποκλειστείτε αμέσως στον αποστειρωμένο θάλαμο και να περιμένετε για μεταμόσχευση μυελού, τότε είναι ασυνήθιστο.

Πώς είσασταν κατά τη μεταμόσχευση μυελού;
Τελείως χάλια. Ήμουν σαν εκείνον τον Ρώσο κατάσκοπο που δηλητηριάστηκε στο Λονδίνο. Να φανταστείτε τη μεταμόσχευση μυελού σαν την αντικατάσταση του σκληρού δίσκου σε ένα υπολογιστή, φορτώνεται τελείως νέο λειτουργικό σύστημα και ξεκινάτε τη λειτουργία του. Έχεις τη δομή αίματος κάποιου άλλου συνανθρώπου, έχεις τη δική του ομάδα αίματος, ακόμα και τα μαλλιά σου μπορεί να είναι διαφορετικά. Μέχρι τότε πρέπει να καταστραφούν τα δικά σου αιμοσφαίρια με χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες. Ίσως αυτό να επηρεάσει και τις ικανότητες συγκέντρωσης και κατανόησης. Αλλά, καλύτερα χαζός και ζωντανός, παρά έξυπνος και πεθαμένος.

Γνωρίζετε τον δότη μυελού;
Όχι, θα μπορέσω να τον γνωρίσω μετά από δύο χρόνια, αφού πετύχει η μεταμόσχευση. Εγώ μετά από 11 μήνες είχα μια υποτροπή, γι' αυτό χρειάστηκε ο δότης μου να δώσει για δεύτερη φορά μυελό. Γνωρίζω μόνο το κωδικό του όνομα DJX3510, είναι έτοιμος να με βοηθήσει πάλι με τα κύτταρά του. Στις επόμενες έξι εβδομάδες θα δείξει αν πετύχει η νέα προσπάθεια, αλλιώς θα έχω μεγάλο πρόβλημα.

Τί σημαίνει αυτό;
Αν δεν βοηθήσει η μεταμόσχευση, μπορώ να επιβιώσω ακόμα οκτώ μήνες με ένα φάρμακο. Αλλά μετά αποκτάει ανθεκτικότητα η λευχαιμία.

Μετά δεν υπάρχει θεραπεία;
Μετά τίθεται το ερώτημα, αν έχει νόημα μια νέα μεταμόσχευση μυελού. Αλλά δεν σκέφτομαι τόσο μακριά. Μας έλεγε παλιά ένας προπονητής: Δεν παίζει ρόλο τί μπορεί να κάνει ο άλλος, αλλά μόνο πόσο καλός είσαι εσύ. Είμαι βαριά ασθενής και ίσως όλα αυτά να είναι μάταια. Αλλά σκοπεύω να κερδίσω αυτόν τον αγώνα! Για μένα ισχύει η περίπτωση: Χαίρομαι που βρέχει έξω, αλλά κι αν δεν χαίρομαι, πάλι θα βρέχει.

Στη μνήμη του παλιού μαθητή και φίλου μου, Μανώλη Βιδόπουλου
που πέθανε τον Δεκ. 2007 σε ηλικία 34 ετών από λευχαιμία!

βλέπε επίσης >>>

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας III

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.

Josef Fromm, 76 ετών, γλύπτης, διάγνωση καρκίνου του παγκρέατος το έτος 2004 και η σύζυγός του Helene, 71 ετών, ζωγράφος, διάγνωση καρκίνου του στήθους το 2002, μετάσταση στο ήπαρ το 2007.

Helene: Από την αρχή μιλάγαμε ανοικτά για τους καρκίνους που είχαμε στην οικογένεια. Όποιος αποφεύγει να μιλήσει, αγχώνεται περισσότερο, χάνει το θάρρος του. Δεν υπάρχει και κανένας λόγος να αποσιωπάται ο καρκίνος, δεν είναι και πανούκλα.

Josef: Στο νοσοκομείο, πριν από την εγχείριση στο στήθος, ψυχαγωγούσε η γυναίκα μου όλους τους ασθενείς του θαλάμου. Το ένα ανέκδοτο μετά το άλλο. Μπαίνεις στο θάλαμο των ασθενών για να δώσεις θάρρος στη γυναίκα σου πριν από την εγχείριση και βλέπεις γελαστούς ανθρώπους.

 

Helene: Το χιούμορ βοηθάει να αντιμετωπίσεις κάθε ασθένεια. Στην περίπτωση του καρκίνου παίζει ρόλο η ψυχολογική κατάσταση. Θετική σκέψη είναι το άλφα και το ωμέγα. Όταν σκέφτεται διαρκώς τι κακές επιπτώσεις μπορεί να προκύψουν, επιπλοκές και μεταστάσεις, τότε δεν γίνεσαι ποτέ καλά.

Josef: Δυστυχώς απέκτησε μεταστάσεις μετά από μερικούς μήνες. Ως σύντροφός της αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Εγώ νίκησα τον καρκίνο του παγκρέατος και η γυναίκα μου εμφανίζει μεταστάσεις στο ήπαρ.

Helene: Δεν είναι λόγος αυτός να στενοχωριόμαστε! Να κλαίγεσαι για την τύχη σου δεν οδηγεί πουθενά. Ευτυχώς, η χημειοθεραπεία επέδρασε θετικά, αλλιώς δεν μένουν πολλές ελπίδες με τον καρκίνο του ήπατος. Όμως η αρχική διάγνωση για τον άντρα μου ήταν πολύ πιο δυσάρεστη, οι γιατροί του έδιναν μόνο 5% πιθανότητες επιβίωσης, μόνο που δεν του το είπα τότε.

 

Josef: Καλά που δεν μου το είπε, δεν ήθελα να το ξέρω. Στο νοσοκομείο σκέφτεσαι μόνο το παρόν: τώρα πας στην εξέταση, μετά έρχεται η νυχτερινή αδελφή. Μικρά γεγονότα στην επιβίωση.

 

βλέπε επίσης >>>

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας IV

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.

Gerd Jacobs, 55 ετών, καρκίνος προστάτη το 1995, υποτροπή το 2003.

Έκανα τυπικό τσεκ απ κάθε χρόνο σε ένα φίλο γιατρό παθολόγο. Μια χρονιά, Ιούλιος 1995, με φώναξε επειγόντως στο ιατρείο του. Συνήθως λέγαμε ανέκδοτα και επαγγελματικές ιστορίες, ήταν κατακαλόκαιρο και δεν υπήρχαν επισκέπτες. Μου λέει: «Έχεις καρκίνο στον προστάτη!» Έμεινα εμβρόντητος! Καλά πώς μπορεί να έχω εγώ καρκίνο; Νόμιζα ότι μόνο οι άλλοι παθαίνουν τέτοια πράγματα.

Έκανα τις απαραίτητες συμπληρωματικές εξετάσεις, επιβεβαιώθηκαν όλα αυτά που μου είχε πει ο παθολόγος. Ευτυχώς, στην ατυχία μου είχα και κάποια τύχη: ο καρκίνος μου ήταν νέος, δεν είχε επεκταθεί. Με τις τακτικές προληπτικές εξετάσεις τον εντόπισα γρήγορα. Το Σεπτέμβριο 1995 έκανα ριζική αφαίρεση (προστατεκτομή), έμεινα κάποιες μέρες στο νοσοκομείο και μετά από λίγο καιρό ήμουν πάλι στη δουλειά.

Έγινα κέντρο πληροφοριών και ενημέρωσης για συγγενείς, φίλους και συναδέλφους που ήθελαν να ξέρουν, πώς θα αντιμετωπίσουν τυχόν κίνδυνο. Δυο τρεις έκαναν την ίδια διαδρομή με μένα και μου λέγανε μετά ότι τους βοήθησαν οι πληροφορίες μου, ήταν ευγνώμονες γι' αυτό. Κι εγώ χάρηκα που φάνηκα χρήσιμος σε ομοιοπαθείς.

Έκτοτε παρακολουθούσα τακτικά τους δείκτες αίματος, έκανα κάθε τόσο εξετάσεις. 8-10 χρόνια μετά την εγχείριση παρουσιάστηκε υποτροπή, πάλι ήπια αλλά απειλητική. Αρχικά το άφησα να εξελιχθεί, όμως οι δείκτες χειροτέρευαν, αργά αλλά σταθερά! Άρχισα ορμονοθεραπεία, κάτι ενέσεις, και μετά ακτινοβολίες. Ακούγονται φοβερά αυτά, αλλά όταν βρεθείς εκεί, κάτω από το μηχάνημα, διαπιστώνεις ότι είναι μια τρέχουσα διεκπεραίωση. Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα!

Τώρα πέρασαν πάλι όλα και οι γιατροί λένε ότι θα ξανασχοληθούν μαζί μου σε ... 50 χρόνια. Εγώ ελπίζω να καλύψω τα επόμενα 5-10 χρόνια σε καλή κατάσταση και μετά βλέπουμε. Τελικά, ζούμε με πενταετείς και δεκαετείς παρατάσεις. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, γιατί μπορείς και βάζεις εφικτούς και σαφείς στόχους στη ζωή σου.

βλέπε επίσης >>>