«Είναι η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Ολη η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει. Εχω γίνει νευρικός και το καταλαβαίνω. Ντρέπομαι το πρωί όταν βγαίνω από το σπίτι και στην πραγματικότητα δεν έχω πού να πάω», λέει ο 53χρονος Νίκος Μωυσίδης, άνεργος εδώ και ενάμιση χρόνο. «Αλλάζει η ζωή σου. Αισθάνεσαι ότι οι κόποι μιας ζωής, τα όνειρα που είχες, όλα πήγαν χαμένα. Σαν ένα αόρατο χέρι να τα γκρέμισε ξαφνικά. Σε αυτή την ηλικία χωρίς δουλειά, με τα χρέη να τρέχουν και τρία παιδιά που χρειάζονται την πατρική υποστήριξη, αισθάνομαι αποτυχημένος. Δεν έχω τίποτα να προσφέρω στα παιδιά μου...
»Η ανεργία σε αυτή την ηλικία βιώνεται ως τραυματική εμπειρία. Ανατρέπει τα πάντα και αναστέλλει κάθε προσδοκία. Από την ημέρα που έμεινα χωρίς δουλειά, παρατηρώ ότι κλείνομαι στον εαυτό μου και αποφεύγω τις πολλές κοινωνικές συναναστροφές. Ντρέπομαι να δηλώσω στον περίγυρό μου ότι ακόμη είμαι στην ανεργία, ότι δεν κατάφερα να βρω μια άλλη δουλειά» εξηγεί ο κ. Μωυσίδης. «Κάθε προοπτική που είχα για μένα και την οικογένειά μου έχει καθηλωθεί, και μαζί καθηλώνομαι κι εγώ. Αργία μήτηρ πάσης κακίας· δεν αντέχεται η ανεργία...
»Ο φαύλος κύκλος της φτώχειας και της ανεργίας σε γερνάει πρόωρα. Δεν εννοώ σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά. Χάνεις τα ενδιαφέροντά σου, τα μικρά αυτά πράγματα στην καθημερινότητα που μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί. Αισθάνομαι πλέον αποστασιοποιημένος απ’ όσα συμβαίνουν κοινωνικά, διότι το μόνο που με απασχολεί είναι η κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειας και η αναζήτηση μιας δουλειάς. Και επιπλέον, αισθάνομαι το βάρος της ευθύνης απέναντι στα παιδιά μου, που προκύπτει από το παράδειγμα που τους δίνω. Τι συμβουλές να δώσω στα παιδιά, που θα βγούν αύριο στη ζωή, όταν προσωπικά νιώθω ότι δεν τα κατάφερα; Ποιο θα είναι το πρότυπό τους; Ο απολυμένος άνεργος και πάμφτωχος πατέρας;» (πλήρες κείμενο>>>)
(Καθημερινή, 3/12/2006)
