ΓΕΜΑΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ, ΕΝΟΧΕΣ, ΜΟΝΑΞΙΑ
της Ισμήνης
2. Η ΕΚΔΡΟΜΗ
Ο μισός πληθυσμός της Ελλάδος είναι πρόεδροι, νυν, τέως και μελλοντικοί. Αν φωνάξεις μέσα σε ένα καφενείο «κύριε πρόεδρε» οι μισοί θα γυρίσουν και θα ψάχνουν ποιος τους φώναξε. Ως εκ τούτου οι πρόεδροι έχουν από κάτω κάποια μέλη και τα μέλη απαρτίζουν ένα σύλλογο. Σύλλογος π.χ. οι εναπομείναντες απόγονοι των Μακεδονομάχων, Σύλλογος απογόνων των ηρωικών Μεσολογγιτών, Σύλλογος απογόνων της έκρηξης του ηρωικού Αρκαδίου, Σύλλογος φίλων της φουστενέλλας, Σύλλογος φίλων της τσαμπούνας και ένα σωρό άλλοι. Και βέβαια οι Σύλλογοι Αποφοίτων. Απόφοιτοι Ελληνογαλλικής Σχολής, απόφοιτοι Ελληνοϊταλικής Σχολής, απόφοιτοι Ελληνογερμανικής Σχολής, Σ.Α.Κ.Α, Σ.Α.Φ.Ε και πάει λέγοντας.
Τα προεδρεία των συλλόγων πρέπει να φροντίζουν εκτός από την πνευματική τροφή των μελών τους και για τη διασκέδαση. Ένα μέρος της διασκέδασης είναι και οι εκδρομές το Σαββατοκύριακό σε κάποιο κοντινή απόσταση που να συνδυάζει, εκτός της αλλαγής παραστάσεων, και τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των μελών του συλλόγου. Ταυτόχρονα δε, με τη μάθηση, πρέπει η περιοχή να έχει καλό φαγητό (κοινώς κοψίδι) και το ξενοδοχείο να είναι κοντά σε όλα που θέλουνε να πάνε αν είναι δε δυνατόν ακριβώς στην πόρτα του.
Ξεκινάνε λοιπόν π.χ. για Δελφούς είναι δίπλα στην Αράχοβα, Ολυμπία είναι κοντά σε Λαγκάδια, Επίδαυρος έχει κοντά το Ναύπλιο, Μιστράς έχει κοντά τη Σπάρτη.
Ας πούμε λοιπόν για την εκδρομή ενός Συλλόγου αποφοίτων κάποιου σχολείου, πρώην παρθεναγωγείου. Συγκέντρωση κάπου κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή στο Ζάππειο. Καταφθάνουν σιγά-σιγά οι συμμετέχοντες. Όπου και να κοιτάξεις γυναίκες κάποιας …ηλικίας, είναι και κάποιες που τόλμησαν και έφεραν τους άντρες τους. Συνήθως είναι κάποια παρέα που ο ένας παρέσυρε τον άλλον χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει, μετρημένοι δε στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Κάθονται ανά ζευγάρια στις θέσεις, αλλά τα αρσενικά συγκεντρωμένα σε 2 καθίσματα σαν στρατιώτες κάνουν ένα τοίχο άμυνας. 45 γυναίκες και 4 άντρες άντε να βγάλεις άκρη. Όταν προσπαθήσουν να συμμετάσχουν σε κάποια συζήτηση που γίνεται φωναχτά από τον γυναικείο (αριθμητικά) υπερέχοντα πληθυσμό, ακούγεται η αποστομωτική απάντηση από τα έτερα ήμισυ: «πάψε εσύ δεν ξέρες για τι πράγμα μιλάμε!»
Σε όλη τη διαδρομή λαλίστατοι πάντα μεταξύ τους, σαν μικρά παιδιά απολαμβάνουνε το ταξίδι και … συζητάνε για το ζάχαρο, την πίεση, την ουρία, τη χοληστερίνη και ψιθυριστά να μην τους ακούσουνε για την στύση τους !!! Τη μόνη ερώτηση που κάνουν είναι, πού θα κάνουμε στάση; Ο άτιμος ο προστάτης δεν αστειεύεται, έχει προτεραιότητα.
Στην πρώτη στάση λοιπόν μετά την τουαλέτα, κόβουν αναγνωριστική κίνηση, αν υπάρχει καμία ενδιαφέρουσα στην παρέα, μη νομίσετε κανένα κοριτσόπουλο, όχι βέβαια, απλά είναι η ελαφρώς πιο νέα από τη σύζυγο και μόνη της βέβαια. Όταν την εντοπίζουν χτενίζουν το μαλλί, πλησιάζουν με καλή πάντα διάθεση και ερωτήσεις περί της εκδρομής, αλίμονο συναπόφοιτη της συζύγου είναι. Στο ένα τους αυτί είναι μόνιμα εγκατεστημένο το bleutooth και αυτοί οι αφελείς νομίζουν ότι εντυπωσιάζουν. Κοίτα να δεις, παλιά το ακουστικό ήταν αιτία χλευασμού στον πάσχοντα από βαρηκοΐα, τώρα όλοι περιφέρουν τα ακουστικά της τεχνολογίας υπερήφανοι.
Στον αρχαιολογικό χώρο που επισκέπτονται, την πλησιάζουν λένε την γνώμη τους και αναλύουν τα εκθέματα εμβριθώς και με περίσσια γνώση προς εντυπωσιασμό. Πετάνε και κανένα πονηρό υπονοούμενο. Η ενδιαφέρουσα κάνει πλάκα μαζί τους. Τους ακούει με μεγάλη προσοχή κι αυτοί πλέουν σε πελάγη ανδρικής αυταρέσκειας. Με τέτοια και άλλα διάφορα ή αδιάφορα περνάει η ημέρα. Το βράδυ στο ξενοδοχείο μετά το δείπνο σκορπίζει η ομάδα, μεταξύ μπαρ, μπιρίμπας και ύπνου.
Την επομένη ημέρα για αναχώρηση, οι περισσότεροι ξυπνάνε πιασμένοι «πωπωπωπω! αλλάξαμε κρεβάτι», «αυτή η υγρασία μου τρυπάει τα κόκαλα», «δεν ξαπλώσαμε και το μεσημέρι», «εμείς δεν τρώμε το βράδυ, μόνο ένα γιαουρτάκι, μας έπεσε κομματάκι βαρύ το μοσχάρι». Η πρώτη ερώτηση μετά το πρωινό είναι: «τι ώρα θα φτάσουμε Αθήνα;» Μπαίνουν στο πούλμαν ελαφρώς σερνόμενοι, υποτονικοί κρατώντας εκτός από το βαλιτσάκι, σακούλα με κάστανα, χυλοπίτες, τραχανά, καρύδια, μέλι αααα … και μια γκλίτσα με τελείωμα για στήριξη, από κέρατο τράγου που βρωμοκοπάει. Ναι! ναι! το είδαμε κι αυτό.
Περιχαρής ο σύζυγος έχει αγοράσει και κρατάει στο χέρι υπερήφανα, τις μυστικές συναντήσεις των … συμβουλίων της εν ενεργεία καριέρας του. Όσο πιο πολλά τα συμβούλια τόσο μεγαλύτερα και πιο ελικοειδή τα διακοσμητικά τελειώματα στήριξης της γκλίτσας.
-Πασχοοοοοοοοοοοοοοό … τι είναι αυτό, αναρωτιέται η σύζυγος (το Πάσχος βγαίνει από το Παράσχο, αλλά ο εν λόγω μάλλον πάσχω θα έπρεπε να λέγεται).
–Για σένα το πήρα γλυκιά μου, να το πάμε στο εξοχικό για διακοσμητικό, που τόσο σου αρέσουν τα παραδοσιακά, της απαντάει ο Πάσχος με σατανικό μειδίαμα.
Πάλι στάση για καφέ, στάση για φαγητό, στάση ... προστασίας, έτσι την βαφτίσανε! Τελικά, κάποτε φτάνουν στην Αθήνα. Αγκαλιές, φιλιά αποχαιρετισμού, περάσαμε πολύ ωραία. Θα ξαναϊδωθούνε στην πίττα που θα κόψει ο Σύλλογος. Τώρα πια που αρχίζει να χειμωνιάζει και μικραίνουν οι ημέρες, δεν ξεκουνάμε από το σπίτι, εκδρομή την άνοιξη πάλι που θα ανοίξει ο καιρός και δεν θα έχει υγρασία.
Καλό επόμενο Σαββατοκύριακο!
.
Τα προεδρεία των συλλόγων πρέπει να φροντίζουν εκτός από την πνευματική τροφή των μελών τους και για τη διασκέδαση. Ένα μέρος της διασκέδασης είναι και οι εκδρομές το Σαββατοκύριακό σε κάποιο κοντινή απόσταση που να συνδυάζει, εκτός της αλλαγής παραστάσεων, και τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των μελών του συλλόγου. Ταυτόχρονα δε, με τη μάθηση, πρέπει η περιοχή να έχει καλό φαγητό (κοινώς κοψίδι) και το ξενοδοχείο να είναι κοντά σε όλα που θέλουνε να πάνε αν είναι δε δυνατόν ακριβώς στην πόρτα του.Ξεκινάνε λοιπόν π.χ. για Δελφούς είναι δίπλα στην Αράχοβα, Ολυμπία είναι κοντά σε Λαγκάδια, Επίδαυρος έχει κοντά το Ναύπλιο, Μιστράς έχει κοντά τη Σπάρτη.
Ας πούμε λοιπόν για την εκδρομή ενός Συλλόγου αποφοίτων κάποιου σχολείου, πρώην παρθεναγωγείου. Συγκέντρωση κάπου κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή στο Ζάππειο. Καταφθάνουν σιγά-σιγά οι συμμετέχοντες. Όπου και να κοιτάξεις γυναίκες κάποιας …ηλικίας, είναι και κάποιες που τόλμησαν και έφεραν τους άντρες τους. Συνήθως είναι κάποια παρέα που ο ένας παρέσυρε τον άλλον χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει, μετρημένοι δε στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Κάθονται ανά ζευγάρια στις θέσεις, αλλά τα αρσενικά συγκεντρωμένα σε 2 καθίσματα σαν στρατιώτες κάνουν ένα τοίχο άμυνας. 45 γυναίκες και 4 άντρες άντε να βγάλεις άκρη. Όταν προσπαθήσουν να συμμετάσχουν σε κάποια συζήτηση που γίνεται φωναχτά από τον γυναικείο (αριθμητικά) υπερέχοντα πληθυσμό, ακούγεται η αποστομωτική απάντηση από τα έτερα ήμισυ: «πάψε εσύ δεν ξέρες για τι πράγμα μιλάμε!»
Σε όλη τη διαδρομή λαλίστατοι πάντα μεταξύ τους, σαν μικρά παιδιά απολαμβάνουνε το ταξίδι και … συζητάνε για το ζάχαρο, την πίεση, την ουρία, τη χοληστερίνη και ψιθυριστά να μην τους ακούσουνε για την στύση τους !!! Τη μόνη ερώτηση που κάνουν είναι, πού θα κάνουμε στάση; Ο άτιμος ο προστάτης δεν αστειεύεται, έχει προτεραιότητα.
Στην πρώτη στάση λοιπόν μετά την τουαλέτα, κόβουν αναγνωριστική κίνηση, αν υπάρχει καμία ενδιαφέρουσα στην παρέα, μη νομίσετε κανένα κοριτσόπουλο, όχι βέβαια, απλά είναι η ελαφρώς πιο νέα από τη σύζυγο και μόνη της βέβαια. Όταν την εντοπίζουν χτενίζουν το μαλλί, πλησιάζουν με καλή πάντα διάθεση και ερωτήσεις περί της εκδρομής, αλίμονο συναπόφοιτη της συζύγου είναι. Στο ένα τους αυτί είναι μόνιμα εγκατεστημένο το bleutooth και αυτοί οι αφελείς νομίζουν ότι εντυπωσιάζουν. Κοίτα να δεις, παλιά το ακουστικό ήταν αιτία χλευασμού στον πάσχοντα από βαρηκοΐα, τώρα όλοι περιφέρουν τα ακουστικά της τεχνολογίας υπερήφανοι.
Στον αρχαιολογικό χώρο που επισκέπτονται, την πλησιάζουν λένε την γνώμη τους και αναλύουν τα εκθέματα εμβριθώς και με περίσσια γνώση προς εντυπωσιασμό. Πετάνε και κανένα πονηρό υπονοούμενο. Η ενδιαφέρουσα κάνει πλάκα μαζί τους. Τους ακούει με μεγάλη προσοχή κι αυτοί πλέουν σε πελάγη ανδρικής αυταρέσκειας. Με τέτοια και άλλα διάφορα ή αδιάφορα περνάει η ημέρα. Το βράδυ στο ξενοδοχείο μετά το δείπνο σκορπίζει η ομάδα, μεταξύ μπαρ, μπιρίμπας και ύπνου.
Την επομένη ημέρα για αναχώρηση, οι περισσότεροι ξυπνάνε πιασμένοι «πωπωπωπω! αλλάξαμε κρεβάτι», «αυτή η υγρασία μου τρυπάει τα κόκαλα», «δεν ξαπλώσαμε και το μεσημέρι», «εμείς δεν τρώμε το βράδυ, μόνο ένα γιαουρτάκι, μας έπεσε κομματάκι βαρύ το μοσχάρι». Η πρώτη ερώτηση μετά το πρωινό είναι: «τι ώρα θα φτάσουμε Αθήνα;» Μπαίνουν στο πούλμαν ελαφρώς σερνόμενοι, υποτονικοί κρατώντας εκτός από το βαλιτσάκι, σακούλα με κάστανα, χυλοπίτες, τραχανά, καρύδια, μέλι αααα … και μια γκλίτσα με τελείωμα για στήριξη, από κέρατο τράγου που βρωμοκοπάει. Ναι! ναι! το είδαμε κι αυτό.Περιχαρής ο σύζυγος έχει αγοράσει και κρατάει στο χέρι υπερήφανα, τις μυστικές συναντήσεις των … συμβουλίων της εν ενεργεία καριέρας του. Όσο πιο πολλά τα συμβούλια τόσο μεγαλύτερα και πιο ελικοειδή τα διακοσμητικά τελειώματα στήριξης της γκλίτσας.
-Πασχοοοοοοοοοοοοοοό … τι είναι αυτό, αναρωτιέται η σύζυγος (το Πάσχος βγαίνει από το Παράσχο, αλλά ο εν λόγω μάλλον πάσχω θα έπρεπε να λέγεται).
–Για σένα το πήρα γλυκιά μου, να το πάμε στο εξοχικό για διακοσμητικό, που τόσο σου αρέσουν τα παραδοσιακά, της απαντάει ο Πάσχος με σατανικό μειδίαμα.
Πάλι στάση για καφέ, στάση για φαγητό, στάση ... προστασίας, έτσι την βαφτίσανε! Τελικά, κάποτε φτάνουν στην Αθήνα. Αγκαλιές, φιλιά αποχαιρετισμού, περάσαμε πολύ ωραία. Θα ξαναϊδωθούνε στην πίττα που θα κόψει ο Σύλλογος. Τώρα πια που αρχίζει να χειμωνιάζει και μικραίνουν οι ημέρες, δεν ξεκουνάμε από το σπίτι, εκδρομή την άνοιξη πάλι που θα ανοίξει ο καιρός και δεν θα έχει υγρασία.
Καλό επόμενο Σαββατοκύριακο!
.
