Καταρχάς υποβλήθηκε αίτηση στις 2 Ιουνίου για λήψη προσωρινών μέτρων, ώστε να μην εκλεγεί νέος καθηγητής σε «καθολική έδρα» του πανεπιστημίου Erlangen-Nürnberg, μέχρι να υπάρξει οριστική απόφαση του βαυαρικού συνταγματικού δικαστηρίου. Η προσφυγή υποστηρίζεται από μέλη του εκπαιδευτικού προσωπικού του ίδιου και άλλων πανεπιστημίων, αλλά και από ανεξάρτητους ερευνητές και συγγραφείς, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι επιστημονικά κατάλληλοι και θα υπέβαλαν αιτήσεις για εκλογή, αν δεν προβλεπόταν από το νόμο η σύμφωνη γνώμη του καθολικού επισκόπου, ο οποίος τους εχθρεύεται για θρησκευτικούς λόγους. Κύριο επιχείρημά τους είναι το αυτονόητο ότι η θεολογία δεν έχει σχέση με την επιστήμη και, όποιος διδάσκει σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, πρώτα απ’ όλα πρέπει να εξασφαλίζει ότι δεν δεσμεύεται από οποιοδήποτε δόγμα και ότι θα εφαρμόζει τον ορθολογισμό και την επιστημονική μέθοδο.
::
::
Η επιτροπή εξετάσεων του Βερολίνου (πόλη και ομόσπονδο κράτος με τοπική κυβέρνηση) και οι επιτηρητές δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα -δεν παρακολουθούν και τις μαθητικές σελίδες στο Internet- παρατήρησαν όμως ότι, το ποσοστό πολύ καλών και άριστων γραπτών ήταν εντυπωσιακά ανεβασμένο, σε σύγκριση με άλλες χρονιές και ότι, πολλοί μαθητές είχαν ακριβώς τις ίδιες λύσεις. Δεν άργησε να γίνει αντιληπτό, με ακριτομύθιες και κάποιων μαθητών, ότι είχαν κυκλοφορήσει τα θέματα.
Και, εφόσον … φιλοξενούμαστε στη Φύση, οι κάθε είδους κίνδυνοι επηρεάζουν και επηρεάζονται αμφίδρομα από το περιβάλλον και τον άνθρωπο, για το περιβάλλον και για τον άνθρωπο. Άλλωστε, στις σημερινές συνθήκες η Φύση προσπαθεί να επανακτήσει το χώρο που ο άνθρωπος, με βίαιο πολλές φορές τρόπο, της τον έχει αφαιρέσει αυθαίρετα. Με ανθρωποκεντρικούς όρους, ας φερθούμε στη Φύση, τουλάχιστον «ευγενικά».
Εξάλλου, η ολοκληρωμένη αντιμετώπιση και επίλυση, τόσο σημαντικών ζητημάτων έχει την ανάγκη ξεκάθαρων και συγκεκριμένων πολιτικών που άπτονται του καθορισμού των χρήσεων γης, του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και της προστασίας φυσικού περιβάλλοντος. Άλλωστε είναι γνωστό ότι στη χώρα μας ενδημούν ο οικοπεδοφάγοι, αν και είναι πασιφανές ότι συνήθως οι αγροτικοί, δασικοί και δημόσιοι δρόμοι, δεν καθαρίζονται από κάθε είδους εύφλεκτα υλικά. Αλλά και οι εμπρηστικές συνθήκες και παράγοντες είναι γνωστοί, άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι. Πολλές φορές καθ’υπερβολή, αλλά και υπάρχουν και πραγματικά περιστατικά αμέλειας, προθέσεων ή και μυθοπλασίες.
Οι φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές αφορούν ζωές, περιουσίες, βιοποριστικές δραστηριότητες, παραγωγικούς τομείς, οικογενειακές εστίες, το φυσικό και το δομημένο περιβάλλον. Πλήττουν τον κοινωνικό ιστό, την αποτελεσματικότητα των πολιτικών, τη συγκρότηση της συντεταγμένης πολιτείας, την ουσιαστική ευθύνη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Κεντρικής εξουσίας. Όταν η κρατική αποτελεσματικότητα αμφισβητείται εκ των γεγονότων, όταν η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει αποψιλωθεί από αρμοδιότητες για τα τοπικά ζητήματα και όταν οι κάτοικοι πορεύονται μόνο από το ένστικτό τους και χωρίς καθοδήγηση, τότε μπορούμε να μιλάμε ότι το «προσάναμμα» στις περσινές πύρινες καταστροφές, ήταν η απουσία σχεδιασμού αντιμετώπισης έκτακτων συνθηκών, το έλλειμμα ικανότητας, η έλλειψη περιφρούρησης της ζωής, των αγαθών, του περιβάλλοντος και η αναποτελεσματικότητα αποτροπής τέλεσης εγκλημάτων προς τη Φύση και τον Άνθρωπο.
Οι μισές από τις συλλήψεις αυτές έγιναν στην Κίνα, την Αίγυπτο και το Ιράν, ωστόσο από τη λίστα δεν απουσιάζουν και δυτικές χώρες όπως η Βρετανία, η Γαλλία, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ.
απογοήτευσή του από τη στάση των αρχηγών του ΠαΣοΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα του γάμου των ομοφυλοφίλων. Τους καταλογίζει ότι αγνόησαν πως η πλειονότητα του ελληνικού λαού «καταδικάζει και βδελύσσεται όχι ασφαλώς τα ασθενούντα πρόσωπα, τα οποία εντός της τραγικότητός των προκαλούν άλγος και συμπάθειαν, αλλά την ευτελή πρακτική αυτών, η οποία τυγχάνει αποτρόπαιος και εξόχως αποϊεροποιούσα το ανθρώπινον πρόσωπον, προξενούσα εν ταυτώ τραγικάς ασθενείας εις το τε σώμα και την ψυχήν εκ της παραχρήσεως των σωματικών οργάνων, άλλως προορισμένων, ως ευκόλως αντιλαμβάνεσθε».
Θέατρο, Restaurant … και κάτι ψιλάΜια από τις καλύτερες επιλογές όταν είσαι Λονδίνο και φυσικά έχεις χρόνο, είναι να πας θέατρο. Έχω δει κάποιες παραστάσεις, τις περιβόητες “Γάτες», το «Φάντασμα της Όπερας» και μπορώ να πω ότι η εμπειρία και η απόλαυση είναι το κάτι άλλο.  Έτσι για να επιβεβαιώσω για άλλη μια φορά τη διαφορά ανάμεσα σε μία παράσταση που σέβεται τον θεατή και σε μία παράσταση που στήνεται για να τα κονομήσουμε, της «αρπαχτής» που λένε. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, πάντα υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις σε όλες τις χώρες.Περιοχή Victoria, στο Victoria Palace Theater παίζεται το μιούζικαλ Billy Elliot. Το μετρό του Λονδίνου, αν και κλειστοφοβικό, σε πηγαίνει παντού και σαφώς είναι προτιμότερο από τα υπέργεια μέσα μεταφοράς. Όταν έχει μποτιλιάρισμα, σε πιάνει η ψυχή σου και προτιμάς να πας με τα πόδια παρά να είσαι καθηλωμένος στα κόκκινα λεωφορεία, έστω και αν είναι διώροφα και σου προσφέρουν ωραία θέα και χάζι. Παντού μπορεί όμως να σε πηγαίνει το μετρό, αλλά δεν φημίζεται και για την καθαριότητα του. Εδώ τρώμε λάχανο του Άγγλους. Επιθυμία: δεν έχω ταξιδέψει κατά Ρωσία μεριά να απολαύσω το μετρό της Μόσχας, μου έχουν πει και έχω δει φωτογραφίες, ότι οι σταθμοί του είναι σαλόνια Στα υπόψη για τον επόμενο προορισμό. Η παράσταση αρχίζει στις 2.30 το μεσημέρι matinee έτσι την ονομάζουν οι Άγγλοι. Εξαιρετική παράσταση, ωραία και ευρηματικά σκηνικά, εκείνα δε τα παιδάκια χάρμα οφθαλμών να τα βλέπεις, καλύτερα από ενήλικες επαγγελματίες. Όσοι έχετε δει το έργο στον κινηματογράφο, καταλαβαίνεται σε ποιο έργο αναφέρομαι. Βέβαια για εμάς του Έλληνες είναι λίγο δύσκολο να παρακολουθείς τους διαλόγους, εκτός κι αν είσαι πολύ καλός γνώστης της αγγλικής γλώσσας. Αυτό είναι λιγάκι δύσκολο διότι οι περισσότεροι διάλογοι ήταν σε διάλεκτο cockney, όπως μιλάνε στις φτωχογειτονιές της Αγγλίας, κάτι σαν τη δική μας αργκό των κουτσαβάκηδων. Δεν με πείραξε καθόλου που δεν καταλάβαινα απόλυτα τι λέγανε, διότι το θέαμα με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Το θέατρο ήταν γεμάτο παρά το τσουχτερό εισιτήριο 60 ₤ παρακαλώ, μεταφραζόμενο σε 90 €. Γερή δαγκωνιά! Μετά την παράσταση ένας ωραίος περίπατος με έφερε μπροστά στο Buckingham Palace, η Ελισάβετ δεν ήταν εκεί, οπότε η σημαία δεν ήταν στον ιστό της. Δεν πειράζει, τι να κάνουμε, αυτή έχασε που δεν μας είδε. Μέσα από το Saint James Park στην πλατεία Trafalgar με τον Κίονα του Νέλσον στο κέντρο – γλίτωσε από την όρεξη του Χίτλερ που σχεδίαζε να τον μεταφέρει στο Βερολίνο. Με τα λιοντάρια της να δεσπόζουν και τους εκατοντάδες τουρίστες που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν και να βγάλουν αναμνηστική φωτογραφία, οι πιο δυσκίνητοι συμβιβάζονται με πόζα στα πόδια τους. Φάτσα στην πλατεία η Εθνική πινακοθήκη με τους 2.000 πίνακες, το South Africa House και το Canada House ορίζουν τις 3 πλευρές της. Όλες οι χιλιομετρικές αποστάσεις μετριούνται από το κέντρο της πλατείας. Περπατώντας και χαζεύοντας, ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις Σάββατο απόγευμα στο Λονδίνο, φτάσαμε στη πλατεία Covent Garden. Η πλατεία σχεδιάστηκε το 1630 και ήταν πολύ της μόδας, μέχρι που στεγάστηκε η κεντρική αγορά φρούτων, λουλουδιών και λαχανικών. Μετά την μετακόμιση της αγοράς, έχει γίνει κέντρο μαγαζιών, καφέ και πολλά χάπενιγκ με καλλιτέχνες και ερασιτέχνες του είδους λαμβάνουν χώρα. Η πανέμορφη κεντρική στοά από σίδερο και γυαλί μαζεύει πολύ κόσμο στα εστιατόρια που στεγάζει. Καθίσαμε στα πλαϊνά σκαλάκια και ήπιαμε το ποτό μας -έτσι συνηθίζεται εκεί όταν δεν υπάρχουν θέσεις- και απολαμβάναμε 2 τραγουδιστές όπερας που έδιναν μια πολύ όμορφη παράσταση, γεμάτοι κέφι και χιούμορ. Φεύγοντας από το μέρος κοιτάζαμε πίσω μας, μήπως δούμε κάπου σε κάποια γωνία να κάθεται η Eliza από το έργο «Ωραία μου κυρία» και να φτιάχνει ματσάκια με λουλούδια στο πανέρι της, για να τα πουλήσει. Επόμενη απόλαυση το εστιατόριο RULES, το παλαιότερο ιστορικό εστιατόριο του Λονδίνου από το 1798. Το εστιατόριο άνοιξε καταρχάς σαν μπαρ με μύδια και πίτες που βρήκε πολύ μεγάλη ανταπόκριση από πελάτες συγγραφείς και άλλο κόσμο της τέχνης. Με συνεχή λειτουργία μέχρι σήμερα και, εννοείται, αφού έχουν προσθέσει κι άλλα εδέσματα εκτός από πίττες και μύδια, το RULES εξυπηρετεί γύρω στα 500 άτομα καθημερινώς με 100 άτομα προσωπικό. Διαθέτει δε και ιδιωτικές αίθουσες για λίγα και εκλεκτά άτομα.  Σε μία από αυτές την ονομαζόμενη King Edward VII Room, ο προαναφερθείς βασιλιάς όταν ήταν πρίγκιπας της Ουαλίας δειπνούσε εκεί διακριτικά και με ό,τι άλλο ήθελε προκύψει, με την Lillie Langtry, μπαίνοντας από την μυστική ιδιωτική πόρτα.Από την ημέρα έναρξης λειτουργίας του μέχρι σήμερα πολλά και διάσημα ονόματα έχουν περάσει το κατώφλι του και έχουν γευθεί τις σπεσιαλιτέ του όπως ο Charles Dickens, Thakeray, Graham Green, John Le Carre Laurence Olivier, Charlie Chaplin, John Barrymore και πολλοί άλλοι. Τίποτα από το θαυμάσιο εσωτερικό του δεν σε προϊδεάζει η πρόσοψη του και η είσοδός του. Αν δεν σας πάνε, δεν πρόκειται να το βρείτε, εκτός και αν μένετε σε κάποιο ακριβό ξενοδοχείο και σας το συστήσουν και φυσικά σας κλείσου τραπέζι. Για να ξεκινήσω από την ατμόσφαιρα του χώρου, τα πάντα σε πολύ αγγλικό στυλ, πολύ σικ, πολύ αριστοκρατικά, τα βιτρό, οι πίνακες, τα τζάκια, τα μπιμπελό, οι απλίκες που διακοσμούν τις 3 κύριες αίθουσες είναι χάρμα οφθαλμών. Τα άψογα κολλαρισμένα τραπεζομάντιλα και πετσέτες, το άψογο σέρβις, η ετοιμότητα των σερβιτόρων και οι γεύσεις των φαγητών ανταποκρίνονται πλήρως σε κάθε δύσκολο πελάτη και σε κάθε απαιτητικό ουρανίσκο. Η ξεχωριστή υποδοχή και το ενδιαφέρον που σου δείχνουν να σε βοηθήσουν να διαλέξεις το φαγητό και το κρασί σε κάνουν να νοιώθεις ότι πράγματι είσαι για αυτούς ένας ξεχωριστός πελάτης. Και πιστεύω ότι κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία που λειτουργούν τόσα χρόνια (200) αναλλοίωτα. Μαθήματα που πρέπει να παίρνουν και οι δικοί μας εστιάτορες. Γμτ πάλι άρχισα τη γκρίνια. Δεν φταίω εγώ όμως! Άντε να σας πω και πόσο στοίχισε το πλήρες δείπνο για κάθε άτομο, περίπου 70 €. Τώρα θα μου πείτε 90+70 € για μια ημέρα πέφτουν κομματάκι πολλά, αλλά χαλάλι τους. Κάπου εδώ με το 2ο κομμάτι τελειώνω το ταξίδι μου στο Λονδίνο και ακόμα δεν έκανα … τρέλες. Εεε, αυτές τις κάνουμε στην Ελλάδα και έχει και πιο γούστο! |
... Το περιστατικό σημειώθηκε περί ώρα 10η νυχτερινή, σε αγροτοδασική περιοχή του Μαινάλου, στο νομό Αρκαδίας. Οι δύο κυνηγοί είχαν στήσει παράνομο «καρτέρι» για αγριογούρουνα, όταν ο ένας, περνώντας το φίλο του για θήραμα, τον πυροβόλησε με την κυνηγετική του καραμπίνα.Δηλώνω με ειλικρίνια ότι ποτέ δεν χαίρομαι για ένα θάνατο. Ακόμα και ο θάνατος ενός ανθρώπου σε μεγάλη ηλικία από φυσιολογικά αίτια, μου προκαλεί θλίψη. Κι αυτό ισχύει σίγουρα για κάθε λογικό άνθρωπο. Η μία και μοναδική περίπτωση που δεν στενοχωριέμαι για ένα θάνατο είναι, όταν κυνηγοί αλληλοεξοντώνονται, επειδή νόμισε ο ένας ότι ο άλλος είναι αγριογούρουνο ή ελάφι ή άλλο ελεύθερο ζωάκι. Δεν στενοχωριέμαι καθόλου, αντίθετα χαίρομαι επειδή γλίτωσε από τους δολοφόνους του ένα ζώο που βόσκει ανυποψίαστο στο δάσος... Πότε θα σταματήσει αυτή η βαρβαρότητα να σκοτώνουν οπισθοδρομικοί άνθρωποι ζωάκια στη φύση;(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
Άκουγα σήμερα περί τις 12 το μεσημέρι ραδιόφωνο (ΣΚΑΙ), όπου ένας «πανεπιστημιακός» κλήθηκε να μιλήσει για το μολυσμένο/νοθευμένο ηλιέλαιο. Κι εκεί που κάποιοι πιθανόν περίμεναν να ενημερωθούν με επιστημονικό τρόπο για το πρόβλημα, άρχισε ο «πανεπιστημιακός» να εξηγεί ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούν οι Έλληνες, γιατί «ζουν σε μια χώρα που έχει ευλογηθεί από το θεό και διαθέτει ελαιόλαδο, άρα δεν χρειάζονται το ηλιέλαιο»!!
(του Παντελή Μπουκάλα, Καθημερινή, 11/6/2008)
Και δεν έχει τάχα γραφίστες και σπεσιαλίστες στα κομπιούτερ η ΕΡΤ, δεν έχει ανθρώπους με γούστο και γνώση; Λέγαμε, βέβαια, μια φορά κι έναν καιρό ότι η κρατική μας τηλεόραση πρέπει να μοιάσει στο BBC, αλλά δεν εννοούσαμε ότι πρέπει να δώσουμε κοντά μισό δισεκατομμύριο δραχμές σε μια «δημιουργική» θυγατρική του BBC για να μας φωτίσει με τη σηματοκατασκευαστική τεχνογνωσία της.
Τα νέα σήματα της ΕΡΤ
Κύριε διευθυντά,
1. Είναι προφανές ότι ο συντάκτης σας δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό η τηλεόραση. Δεν γνωρίζει επί παραδείγματι, ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα η τηλεόραση πρέπει να αλλάζει και να βελτιώνει την εταιρική της εικόνα, ακριβώς όπως οι εφημερίδες, σε τακτά χρονικά διαστήματα, αλλάζουν και βελτιώνουν το lay out.
2. Eίναι επίσης προφανές ότι ο συντάκτης σας δεν γνωρίζει πως τη συνολική αλλαγή της εταιρικής εικόνας λίγες μόνο εταιρείες, απόλυτα εξειδικευμένες στο αντικείμενο μπορούν να την υλοποιήσουν.
Και δεν γνωρίζει επίσης ότι το συγκεκριμένο έργο έχει σχετικά υψηλό κόστος, δεδομένου ότι δεν πρόκειται για «μισή ντουζίνα σήματα» όπως –ελπίζω από άγνοια– αναφέρει, αλλά:
α) Για έξι διαφορετικά λογότυπα (ΕΡΤ, ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3, Ειδήσεις, Αθλητικά).
β) Εξι τηλεοπτικά σήματα προβολής των τριών τηλεοπτικών σταθμών ΝΕΤ, ΕΤ1, ΕΤ3, τα οποία παρήχθησαν εξ υπαρχής είτε «ζωντανά» με ηθοποιούς είτε με γραφιστικές παραστάσεις.
γ) Δέκα διαφορετικά γραφικά προβολής προγράμματος που αποτυπώνονται στην οθόνη τόσο κατά τη διάρκεια του προγράμματος, όσο και κατά τη διάρκεια διαφημιστικών διαλειμμάτων.
ε) Πακέτο παρουσίασης αθλητικών εκπομπών ΕΡΤ, που περιλαμβάνει σήμα αθλητικών εκπομπών, σήμα Αθλητικής Κυριακής, γραφιστικά για όλα τα αθλήματα, που προβάλλονται από την ΕΡΤ, όπως κάρτες αθλητών, κάρτες βαθμολογίας κ.λπ.
στ) Παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών στη διαμόρφωση της στρατηγικής για την παρουσίαση των διαφημιστικών διαλειμμάτων και την προώθηση των προγραμμάτων των τριών καναλιών της ΕΡΤ.
ζ) Εκπαίδευση του προσωπικού της ΕΡΤ στην εφαρμογή όλων των ανωτέρω.
Όλα αυτά έγιναν στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Η δε θυγατρική εταιρεία του BBC επελέγη για το συγκεκριμένο έργο με απόφαση του Δ.Σ. της ΕΡΤ, αφού έγινε έρευνα σε όλες τις μεγάλες εξειδικευμένες στο αντικείμενο εταιρείες, που έχουν υλοποιήσει αντίστοιχα έργα σε δημόσιες και ιδιωτικές τηλεοράσεις της Ευρώπης.
Η αρχική εισήγηση μάλιστα για τη συγκεκριμένη εταιρεία έγινε ακριβώς από γραφίστες και σκηνοθέτες της ΕΡΤ, οι οποίοι στη συνέχεια συνεργάσθηκαν στενά με τη θυγατρική εταιρεία του ΒΒC για την ανάπτυξη και ολοκλήρωση του έργου.
Κατά συνέπεια, αν αντί να διερωτάται ο συντάκτης σας με εμφανή άγνοια του αντικειμένου, «πόση σοφία και μάλιστα εισαγόμενη χρειαζόταν για να κατασκευαστούν μισή ντουζίνα σηματάκια», είχε απευθυνθεί σε οποιοδήποτε ειδικό, δεν θα είχε χρειασθεί να αναλώσει κόπο και χρόνο για να συντάξει ένα κείμενο παντελώς άσχετο με την πραγματικότητα.
Φυσικά δικαιούται οι καθένας να έχει τις προσωπικές του απόψεις περί αισθητικής, αλλά σοβαροί δημοσιογράφοι σε σοβαρές εφημερίδες, όπως η δική σας, η οποία ποτέ δεν έχει υποκύψει σε εύκολο λαϊκισμό, όπως πολύ καλά γνωρίζω λόγω της μακρόχρονης θητείας σε αυτήν, καλό είναι να ενημερώνονται πριν γράψουν για θέματα που εμφανώς αγνοούν παντελώς.
Χρήστος Παναγόπουλος, Πρόεδρος - Δ/νων Σύμβουλος ΕΡΤ Α.Ε.
Σημείωση συντάκτη: Αντί άλλης απαντήσεως, μία απορία μόνο: Τόσες απαντητικές αράδες έγραψε ο κ. Χρ. Παναγόπουλος, πώς τα κατάφερε να μην αναφέρει το ποσόν που δαπανήθηκε, ούτε σε ευρώ (1.200.000) ούτε σε δραχμές (408.900.000); Με όλη την «εμφανή» και «παντελή άγνοιά» μου για τα σπουδαία «δημιουργικά», ομολογώ ότι θα χρειαζόμουν μια μικρή αναφορά στα ασήμαντα «λογιστικά», ώστε να μην υποκύπτω στον «εύκολο λαϊκισμό».
Παντελής Μπουκάλας
«Είναι προφανές ότι ο συντάκτης σας δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό η τηλεόραση», γράφει ο κ. Πρόεδρος με τον αέρα και την άνεση που του δίνουν τα δικά μας λεφτά! Εννοείται ότι ο δημοσιογράφος Π. Μπουκάλας είναι αδαής, άσχετος, βλάχος, αγράμματος... Αλλιώς δεν θα παρέμενε χαρτοπόντικας (που λέει ο λόγος...) σε μια εφημερίδα, αλλά θα διαχειριζόταν κι αυτός εκατομμύρια ξένα χρήματα για ψύλλου πήδημα! Με 1.200.000 € καταλαβαίνετε, πόσο όμορφα σήματα θα έφτιαχνα εγώ (και καθένας από μας...) Θα προσλαμβάναμε τους καλύτερους μακετίστες του κόσμου και όλο και κάτι θα περίσσευε και για την πάρτη μας...
Αλλά και όμορφα να μην ήταν τα δικά μου ή τα δικά σας σήματα -που πολύ αμφιβάλλω, με 1,2 εκατ. € κάνουμε θαύματα- πόσοι λέτε να πρόσεξαν την αλλαγή στα σήματα, πόσους νέους τηλεθεατές κέρδισε η ΕΡΤ με αυτά και πόσες περισσότερες διαφημίσεις θα μαζέψει; Άρα ούτε απόσβεση της επένδυσης μπορούμε να περιμένουμε. Πολύ σωστά υποψιαζόμαστε ότι πλησιάζει το τέλος εποχής και όλοι σπεύδουν να «ρυθμίσουν» ό,τι προλαβαίνουν!
Άλλοι πάνε για τρέλες στις Σεϋχέλλες, εμείς πάμε για τρέλες στο Λονδίνο. Είναι άλλωστε και πιο σικ να εξοκείλεις με λόρδους και κόμητες παρά με ιθαγενείς !  Πτήση με την Easy-Jet. Η εταιρεία αυτή, σου δίνει τη δυνατότητα να κλείσεις εισιτήριο πριν 5 μήνες π.χ. και να το πληρώσεις πολύ φθηνό. Τώρα όσο να είναι, έχουν κι αυτά ακριβύνει, αλλά εξακολουθούνε να είναι σε χαμηλές τιμές συγκριτικά με τις άλλες αεροπορικές εταιρείες. Πάντως η αλήθεια είναι ότι όταν την πρώτη φορά που πέταξα με την Easy-Jet και είδα το αεροπλάνο με το οποίο θα πέταγα, μου φάνηκε σαν ελικόπτερο .Βέβαια για άλλη μια φορά ανακαλύπτεις το μεγαλείο της δοξασμένης ελληνική φυλής. Η τακτική της εταιρείας είναι να μην κάνει κρατήσεις θέσεων, αλλά όσο νωρίτερα πηγαίνεις για τσεκ-ιν, τόσο καλύτερη σειρά επιβίβασης έχεις. Σου δίνουν το απόκομμα εισιτηρίου με προτεραιότητα σειράς επιβίβασης και τα γράμματα Α , Β και μετά, όλοι σαν μπουλούκι, εκτός αν έχεις πληρώσει για να μπεις πρώτος κι αν είσαι άτομο με ανάγκες ή με παιδιά, οπότε προηγείσαι. Δηλαδή μεθερμηνευόμενο, όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε. Εκεί να δεις εξυπνάδα ο Νεοέλληνας, κάνει τον χαζό και προσπαθεί να γλιστρήσει πλαγίως για να μπει από τους πρώτους . Τέλος πάντων να μη τα πολυλογώ, άλλη μία εξόρμηση στο Λονδίνο δεν κάνει καθόλου κακό, απεναντίας ανανεώνεις την εικόνα της μίζερης ελλαδίτσας μας. Έφτασα στο Λονδίνο με μία πρωτοφανή για τα αγγλικά δεδομένα καλοκαιρία. Μιλάμε για ζέστη μέσα Μαΐου που ούτε στην Ελλάδα δεν είχαμε. Την επομένη αλαφιασμένη έτρεχα στο πρώτο μαγαζί που βρήκα να αγοράσω 2 βαμβακερά κοντομάνικα μπλουζάκια. Μετά από 3 ημέρες βέβαια η θερμοκρασία επανήλθε στα φυσιολογικά για την Αγγλία επίπεδα, με κρύο και βροχή. Άντε να τσιτώσει και λιγάκι το μάγουλο και να κάνει αποθήκευση της τόσο ευεργετικής υγρασίας για ένα βελούδινο δέρμα. Μετά την απαγόρευση του καπνίσματος στην Αγγλία, σε όλους τους δημόσιους χώρους ακόμα και στις παραδοσιακές λονδρέζικές παμπ από τον Ιούνιο του 2007, εδικά οι μεγαλουπόλεις και ακόμα πιο εμφανές στην πρωτεύουσα, είναι ένα απέραντο τασάκι. Όσοι καπνίζουν βέβαια, κρύο κάνει, ζέστη κάνει, φυσάει βρέχει και ούτε ξέρω τι άλλο κάνει, αυτοί είναι έξω από τις παμπ, έξω από τις τράπεζες και τα μαγαζιά (εδώ με μέτρο βέβαια, στην Αγγλία δεν αστειεύονται με τις ώρες διαλείμματος) για να καπνίσουν και οι εργαζόμενοι βιαστικά να ξαναγυρίσουν στο πόστο τους. Προχθές διάβασα ότι ο Δήμαρχος του Λονδίνου θα τοποθετήσει σε πολλά σημεία της πόλης τεράστια τασάκια για να σβήνουν εκεί τα τσιγάρα τους και να μην τα πετάνε στο δρόμο και στα πεζοδρόμια. Και ένα ακόμη τόλμημα για τα αγγλικά πάντα δεδομένα, απαγορεύει την μεταφορά και την κατανάλωση αλκοόλ στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στο Λονδίνο πάντα έχεις πολλά να κάνεις, όσες φορές κα να έχεις πάει υπάρχουν μέρη που μόνο όσοι είναι γνήσιοι κάτοικοι της γηραιάς Αλβιόνος και μένουν ακόμα στο Λονδίνο μπορούν να σε πάνε. Ας ξεκινήσουμε από το HATFIELD HOUSE στο Hertfordshire, 21 μίλια από το κέντρο του Λονδίνου. Ένας καταπληκτικός πύργος άριστα συντηρημένος χτισμένος το 1611 από τον Robert Cecil κόμη του Salisbury και πρωθυπουργό του βασιλιά James I, που διετέλεσε κέντρο πολιτικής με τη βασίλισσα Elisabeth Ι και Victoria. Σε αυτό τον πύργο η Ελισάβετ πληροφορήθηκε την ενθρόνισή της. Μεγάλες αίθουσες, ταπισερί, πίνακες, έπιπλα, το παρεκκλήσιο διακοσμημένο με θαυμάσια βιτρώ, πίνακες, καλογυαλισμένες πανοπλίες αλόγων και ανθρώπων καθώς και μια πλούσια συλλογή σπαθιών. Η τεράστια αίθουσα του χορού, τις κρύες μέρες του χειμώνα που οι κυρίες δεν μπορούσαν να βγαίνουν έξω, χρησίμευε και για άσκηση πεζοπορίας, την ανεβοκατέβαιναν για να μην πιαστούν οι κακόμοιρες. Τότε είχαν πύργο με ένα μακρύ διάδρομο ακίνητο που περπατούσαν κάνοντας την άσκησή τους. Τώρα έχουμε γυμναστήρια με κοντό κινητό διάδρομο που περπατάμε κάνοντας την άσκησή μας και πληρώνουμε κι από πάνω. Ο πύργος περιτριγυρισμένος από μια τεράστια έκταση με κήπους άριστα συντηρημένους, δάση και λιβάδια στα οποία ανέμελα και προστατευμένα έβοσκαν ένα μεγάλος αριθμός ελαφιών. Οι απόγονοι του κόμη Salisbury ζουν ακόμα σε ένα κομμάτι του πύργου και το υπόλοιπο το εκμεταλλεύονται με ξεναγήσεις και ένα σωρό δρώμενα που λαμβάνουν χώρα στον πύργο, στην ύπαιθρο και στα υποστατικά του πύργου (άριστα συντηρημένα και ανακαινισμένα καταλλήλως) για να μπορούν να τα εκμεταλλεύονται. Η είσοδος 10 λίρες παρακαλώ μεταφραζόμενες σε 15 €. Επόμενη εξόρμηση σε κάτι που δεν το έχουμε στην Ελλάδα. Κυνοδρομίες. Έξω από ο Λονδίνο σε μια περιοχή που ονομάζεται Walthamstow βρίσκεται το Walthamstow Stadium όπου γίνονται οι δημοφιλείς για τους Άγγλους, κυνοδρομίες. Είσοδος πάλι 10 λίρες , ποσό που δεν συμπεριλαμβάνει ούτε το ελάχιστο έστω για μία φορά ποντάρισμα. Ένα ωραιότατο στάδιο με θαυμάσιες εγκαταστάσεις, στεγασμένο χώρο για θεατές όπου σερβίρεται φαγητό, αναψυκτικά κλπ και ο μη στεγασμένος χώρος, που βασικά είναι για τους καπνιστές. Ο γύρος του διαδρόμου τρεξίματος των σκύλων είναι στα 400 μέτρα περίπου. Συνολικά γίνονται 14 κυνοδρομίες, 1 ανά 15 λεπτά, διαφόρων αποστάσεων ακόμη και με εμπόδια. Τα σκυλιά τρέχουν ανά 6άδες και με νούμερα τυπωμένα σε μπάντες διαφόρων χρωμάτων που τυλίγουν την πλάτη και την κοιλιά τους . Πριν από κάθε κούρσα τα βολτάρουν οι βοηθοί κρατώντας τα από το λουρί και πάντα με φίμωτρο. Όλα είναι ράτσας greyhound μαύρα, γκρι, καφέ, άσπρα κλπ., μακριά και γυμνασμένα πόδια, ανοιχτό στέρνο χωρίς καθόλου κοιλιά και μουσούδα μακρόστενη σαν τορπίλη. Περπατάνε σαν να χορεύουνε με απαράμιλλη χάρη και κομψότητα. Πανέμορφα.  Αναρωτήθηκα τι τα κάνουν αυτά τα σκυλιά όταν πλέον δεν αποδίδουν στους αγώνες και είναι παθητικό για τον ιδιοκτήτη τους. Μου είπαν ότι τα πουλάνε έναντι μικρού ποσού, αν και είναι ράτσας, διότι είναι πολυέξοδα και μεγάλα και θέλουν ανοιχτό χώρο να διαβιώσουν. Κάποιος άλλος μου είπε ότι τους κάνουν ευθανασία. Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα ζωόφιλη, δεν μου άρεσε καθόλου η σκέψη αυτή .Στον στεγασμένο χώρο υπάρχουν γκισέ στα οποία παίζεις από μισή λίρα μέχρι όσο αντέχει η τσέπη σου, με 4 κατηγορίες πονταρίσματος, winner (νικητής), place (1ος–2ος νικητής), την 3η δεν τη θυμάμαι και την 4η να προβλέψεις σωστά τους 3 πρώτους και εκεί είναι και τα πολλά λεφτά. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ο τρόπος που ποντάρουν οι θεατές στον μη στεγασμένο χώρο. Σε συγκεκριμένο σημείο υπάρχουν 3 ή 4 πίνακες μακρόστενοι μαύροι όπως είχαν παλιά τα σχολεία, στηριγμένοι σε αντίστοιχα καβαλέτα με φως από πάνω τους και γραμμένο πάνω–πάνω με κιμωλία το όνομα του γραφείου στοιχημάτων. Μπροστά στέκεται ένας κύριος, o booker, στον οποίοι πάνε και στοιχηματίζουν και ο βοηθός του, ο οποίος παίρνει τα χρήματα. Αυτός ο booker, πριν από κάθε κυνοδρομία, γράφει σε στήλη τα ονόματα με τα οποία τρέχουν τα σκυλιά και δίπλα το ποσοστό που αποδίδει κάθε στοίχημα. Στο μικρό του δαχτυλάκι έχει δεμένο ένα σφουγγαράκι και με μια εκπληκτική ταχύτητα γράφει και σβήνει χωρίς να κάνει λάθος. Τους παρακολουθούσα συνέχεια γιατί πραγματικά ήταν αξιοπερίεργο και ταυτόχρονα παλιομοδίτικο, διότι φορούσαν στο κεφάλι τους καπέλο πομπέ που αν θυμάμαι καλά το λένε melon . Ενδιάμεσα σε 2 κυνοδρομίες βραβεύουν και τον νικητή του τελευταίου αγώνα μαζί με τον ιδιοκτήτη του. Εκεί πραγματικά γέλασα. Η βράβευση γίνεται σε ένα βάθρο μπροστά στην εξέδρα των δημοσιογράφων. Εμφανίζεται μια κουστωδία 6-7 ατόμων, μεταξύ των οποίων ο ιδιοκτήτης του ζώου με τη σύζυγο φορώντας τα καλά της, και μαζί η μικρή κόρη ντυμένη στα χρώματα του σκύλου. Μπροστά πηγαίνει ο φύλακας–κτηνίατρος κρατώντας τον σκύλο τον οποίο τοποθετεί πάνω στο βάθρο και δίπλα του κάθεται με πόζα σταρ η κόρη ή η κυρία και γύρω τους οι υπόλοιποι. Φωτογραφίες, χαμόγελα, χάδια στην πλάτη και φιλιά στη μουσούδα του σκύλου που τους αποφέρει χρήματα. Μια ωραία παράσταση κι αυτή. 10 με 10.15 το βράδυ έχουν τελειώσει οι κυνοδρομίες και κερδισμένοι ή χαμένοι παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής. Στο επόμενο η συνέχεια! Σιγά τις τρέλες θα μου πείτε! Καλά το πιστέψατε; |
Πάει ο δικός μας στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αφού έσκασε πολλά λεφτά για να κλείσει μια αριθμημένη θέση στην εξέδρα. Κάθεται άνετος, αλλά βλέπει ότι τη στιγμή που αρχίζει ο αγώνας, η διπλανή του θέση παραμένει κενή. Ρωτάει έκπληκτος τον κύριο από την άλλη πλευρά της άδειας θέσης, πώς και μένει κενή μια τόσο ακριβή θέση σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Εκεί του μαρτυράει ο άγνωστος γείτονας την αλήθεια:
«Κύριέ μου, εγώ πήρα 2 εισιτήρια, ένα για μένα και ένα για τη γυναίκα μου, πάντα πηγαίναμε μαζί στους τελικούς... Αλλά δυστυχώς πέθανε η καλή γυναίκα μου και αναγκαστικά ήρθα μόνος!»
Τάχασε ο δικός μας, ψελλίζει αμήχανος: «Συλλυπητήρια, να με συγχωρείτε, δεν το ήξερα...», αλλά συνεχίζει όλος περιέργεια: «Καλά, γιατί δεν καλέσατε κάποιον φίλαθλο συγγενή σας, αφού υπάρχει το εισιτήριο;»
«Χμμμ» μουρμουρίζει ο άλλος «ποιος να έρθει, αφού είναι όλοι στην κηδεία...»
Ως γνωστόν, με νόμο του Φεβρουαρίου και κόντρα στον αυστηρό νόμο του Κεμάλ Ατατούρκ που απαγόρευε αυστηρά την μαντίλα και το φέσι, ο Ερντογάν είχε επιτρέψει την μαντίλα στα πανεπιστήμια της Τουρκίας. Το ανώτατο δικαστήριο της Τουρκίας έκρινε πως ο νόμος αυτός είναι αντισυνταγματικός. Ήδη έγιναν οι πρώτες διαδηλώσεις των ισλαμιστών έξω από τα πανεπιστήμια.
«Κανόνες και θεωρίες ενός γέρου άραβα και δυσνόητες ερμηνείες από γενεές ολόκληρες βρόμικων και αδαών παπάδων έχουν καθορίσει εδώ και 500 χρόνια όλους τους νόμους του αστικού και ποινικού δικαίου στην Τουρκία. Οι νόμοι αυτοί καθόριζαν τη μορφή του συντάγματος, ακόμη και τις πιο ασήμαντες πράξεις κάθε πολίτη, την διατροφή του, τις ώρες του ύπνου, την εξωτερική εμφάνιση, το περιεχόμενο μάθησης στα σχολεία, τα ήθη και έθιμα, μέχρι και τις πιο απόκρυφες σκέψεις. Το Ισλάμ, αυτή η παρανοϊκή θεϊκή διδασκαλία ενός ανήθικου βεδουίνου, είναι ένα σαπισμένο ψοφίμι που δηλητηριάζει τη ζωή μας». (Ομιλία του Κεμάλ Ατατούρκ για την αναδιάρθρωση του τουρκικού κράτους από το βιβλίο της: Necla Kelek: Die fremde Braut, ISBN 3-442-15386-7;
Όταν τα έλεγε αυτά και απαγόρευε στους μουλάδες να μπουν σε σχολεία, εμείς στη Θράκη όχι μόνο επιτρέπαμε την διδασκαλία του Κορανίου στα τουρκικά σχολεία αλλά για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο επιβάλαμε την διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας και στους πομάκους και τα μαθήματα γινόταν από μουφτήδες. Στη χώρα μας οι περισσότεροι πολιτικοί μας βλέπουν τον Ανθιμο και «τα κάνουν πάνω τους». Γιατί λοιπόν να μην κάνει εξωτερική πολιτική και αργότερα και εσωτερική. Ποιος ξέρει τι θα φέρει ο χρόνος!
Ο μεγιστάνας των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ, δήλωσε πριν λίγες ημέρες, πως «μέσα σε πέντε ή δέκα χρόνια δεν θα είναι πια οικονομικά βιώσιμο να τυπώνονται οι κλασικές εφημερίδες» (βλέπε «Metro» 30.05). Ο Μέρντοχ ανέφερε διάφορους λόγους που συνηγορούν με αυτήν την εκτίμησή του αλλά η αιτιολογία του θυμίζει λίγο την εξήγηση για το όπιο που βρίσκουμε σε μεσαιωνικά «επιστημονικά» συγγράμματα και η οποία λέει: «το όπιο προκαλεί ύπνο λόγω των υπνωτικών του ιδιοτήτων».
Αυτή είναι η κύρια αιτία της αποστροφής του κόσμου προς την χρηματοδοτούμενη και εν μέρει πληρωμένη δημοσιογραφία. Πολλοί πολίτες γνωρίζουν ακόμη πως πολλοί δημοσιογράφοι πληρώνονται για να μη γράψουν για κάποιους ή για να αποσιωπήσουν γεγονότα δημοσίου ενδιαφέροντος. Π.χ. ποιες εφημερίδες έγραψαν πριν μερικούς μήνες πως η αλυσίδα Carrefour απέλυσε δύο εκπροσώπους των εργαζομένων της; Είναι πολλά τα λεφτά από τις διαφημίσεις για να τα ρισκάρει κάποιος εκδότης για την αλήθεια.
Έχει άδικο ο Λαζόπουλος όταν λέει πως εδώ και χρόνια, οι δημοσιογράφοι που κάνουν ρεπορτάζ πηγαίνουν συνήθως στις λαϊκές και όχι σε κάποιο επώνυμο σούπερ μάρκετ που πληρώνει εκατομμύρια το χρόνο για διαφήμιση;
Έτσι, καλούμαστε σήμερα επετειακά, να καθαρίζουμε, να φροντίζουμε, να ανακυκλώνουμε, να… να… για την ευαισθητοποίηση και συνειδητοποίηση; Και αύριο; Αύριο όμως τι; Τις υπόλοιπες 364 μέρες είμαστε πράγματι διατεθειμένοι να συμμετέχουμε ενεργά για την καλύτερη ποιότητα ζωής ή θα περιμένουμε την επόμενη χρονιά για να γιορτάσουμε και πάλι την ημέρα του περιβάλλοντος 2009; Μπορούμε να συμμετέχουμε ενεργά για την ανακύκλωση, για την εξοικονόμηση του νερού και της ενέργειας; Να νοιαζόμαστε για τη γειτονιά, την πόλη, τον τόπο μας, τον πλανήτη, για το συνάνθρωπό μας; Όμως κάθε χρόνο το ίδιο ερώτημα.
Έχουμε πλέον συνηθίσει στα λόγια, στις διαφημιστικές καμπάνιες. Είμαστε όμως έτοιμοι για ουσιαστική αλλαγή στις συνήθειες, νοοτροπίες και συμπεριφορές, σε ότι μας απειλεί τοπικά και πλανητικά, σε ότι μας δυναμώνει και μας ενώνει ως έμβια και…με νου όντα; Δυστυχώς, βιώσαμε και βιώνουμε την αποδυνάμωση της δυναμικής των διεθνών συνδιασκέψεων για το περιβάλλον, τις τρελές αγελάδες, τις διατροφικές απειλές για την υγεία μας με το ηλιέλαιο, τις ατελείωτες τοπικές διαμάχες με τους ΧΥΤΑ, τις απειλές και τους κινδύνους από τη λειψυδρία, από τις πλημμύρες, την ερημοποίηση, την εχθροκέρδια των τροφίμων, την ανέχεια και την εξαθλίωση του αναπτυσσόμενου κόσμου, τα λόγια τα μεγάλα για τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και την πρόσφατη μόδα με τα βιοκαύσιμα-αγροκαύσιμα.
Κανείς όμως δεν συνιστά στους αγρότες να αποφεύγουν να καλλιεργούν πηγές βιομάζας που χρειάζονται μεγάλες εκτάσεις, γόνιμα εδάφη, πολύ νερό και πολλά λιπάσματα. Όσο για το τόπο μας, στο όνομα της προστασίας και διαφύλαξης του περιβάλλοντος, ζούμε συνεχιζόμενες φαρσοκωμωδίες με σουρεαλιστικές προεκτάσεις με συμμέτοχους όλους μας. Η προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων, βάλλεται τεχνηέντως. Οι παραλίες και ο αιγιαλός, ως τα πλέον προσοδοφόρα φιλέτα διαχωρίζονται από τους απλούς πολίτες, ενώ παραμένουν τα γνωστά προβλήματα των συνεχιζόμενων εκχωρήσεων, διανομών, και σε συμφέροντα με καταπατητές. Όσο για τη νομοθεσία ή καλύτερα τη πολύ-νομοθεσία, είναι δύσκολο έως αδύνατο να εφαρμοστεί μέσα στην γραφειοκρατία και τα πολιτικά ρουσφέτια.
Εδώ στην Ελλάδα υπάρχει πλούτος από αξίες που μπορούν να αξιοποιηθούν κατάλληλα και να προσφέρουν πολύτιμα αγαθά σε όλους. Αλήθεια έχει η χώρα μας, το περιβάλλον μας, κοινωνικές διαστάσεις με αστείρευτες δυνάμεις, με δράσεις ζωής και ζωντάνιας. Αλλά, χρειάζεται την προσοχή όλων. Γιατί, μπορεί και να καταρρέει, όταν επεμβαίνει άκριτα και βάναυσα ο ανθρώπινος παράγοντας, που διαταράσσει την αρμονική λειτουργία-συνεργασία των έμβιων όντων και άβιων συστατικών του περιβάλλοντος. Να χαρούμε τις γιορτές για το Περιβάλλον και … τα μάτια, την προσοχή μας πάντοτε εστραμμένη σ’αυτό. Η μέρα αυτή, η παγκόσμια μέρα για το περιβάλλον, ας γίνει μέρα αφύπνισης και εγρήγορσης για όσα συμβαίνουν στον περίγυρό μας, αλλά και σε ολόκληρη τη Γη.
Περιβάλλον ανυπεράσπιστο. Ήρθε πάλι η μέρα σου. Λόγια, εκδηλώσεις, άρθρα, αφιερώματα... Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κι όμως πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος που το ενεργειακό ζήτημα και η κλιματική αλλαγή ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλου του πλανήτη. Ένα καλοκαίρι που σημαδεύτηκε από τις δασικές πυρκαγιές σε όλη τη Μεσόγειο. Ένας χρόνος που η κατασπατάληση της ενέργειας και των φυσικών πόρων, η καλπάζουσα αστικοποίηση, η εξάντληση του νερού, η άνιση κατανομή τροφής και πλούτου στον πλανήτη, η ρύπανση των υδάτων και της ατμόσφαιρας, η υποβάθμιση του εδάφους και της τροφής, η εξαφάνιση ειδών και η υποβάθμιση των οικοτόπων συνέχισαν να απειλούν την ποιότητα ζωής μας και τη βιωσιμότητα του πλανήτη.
Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας δεν πρέπει να μας καθηλώνει και να μας αδρανοποιεί. Αντίθετα, οφείλουμε να κινητοποιηθούμε και να κινητοποιήσουμε και τους άλλους για να συμβάλουμε όλοι μαζί στην επιβολή νέων μοντέλων πολιτικής και διαβίωσης. Πάρα πολλά εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους και την καθημερινότητά μας καθώς καλούμαστε επειγόντως να αλλάξουμε συνήθειες. Να περιορίσουμε τη χρήση του ΙΧ και να στραφούμε στο περπάτημα, στο ποδήλατο και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Να στραφούμε σε μία ορθολογική κατανάλωση νερού και ενέργειας, με εξοικονόμηση και με χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Να αποφεύγουμε τα προϊόντα με υπερβολική συσκευασία, να ανακυκλώνουμε τα απορρίμματα και να περιορίσουμε την κατανάλωση.
