Αρχίζει το ματς...

...

Η ένταση και ο ποδοσφαιρικός φανατισμός έχουν φτάσει πανευρωπαϊκά στο αποκορύφωμα. Πολωνικές λαϊκές εφημερίδες καλούν τον προπονητή της ομάδας τους να «πάρει τα κεφάλια των Γερμανών, όπως έκαναν τα παλικάρια μας τον 15ο αιώνα...» και άλλα εξόχως εθνικιστικά, δείχνοντας ταυτόχρονα σε σχετικά κακόγουστα φωτομοντάζ τον τρόπο που θα ενεργήσει ο προπονητής. Οι αντίστοιχες γερμανικές φυλλάδες συγκρατούνται ακόμα λιγάκι, γιατί κάθε ιστορική ανταπόδοση δεν θα χρειαστεί να φτάσει στο Μεσαίωνα, αλλά θα εστιάσει σε γεγονότα πριν από 60-70 χρόνια με τη χιτλερική επιδρομή στην ανατολική Ευρώπη και άλλα γνωστά επεισόδια.

Αυτά μόνο στο γερμανο-πολωνικό «μέτωπο». Σε άλλα ανάλογα μέτωπα εξελίσσονται αντίστοιχες δημοσιογραφικές συγκρούσεις, οι οποίες δεν φτάνουν όμως μέχρι την Ελλάδα, όπου απολαμβάνουμε αραχτοί το θέαμαμ από το θρόνο του πρωταθλητή...

Με αυτή την ευκαιρία και ένα σχετικό ανέκδοτο!

Πάει ο δικός μας στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αφού έσκασε πολλά λεφτά για να κλείσει μια αριθμημένη θέση στην εξέδρα. Κάθεται άνετος, αλλά βλέπει ότι τη στιγμή που αρχίζει ο αγώνας, η διπλανή του θέση παραμένει κενή. Ρωτάει έκπληκτος τον κύριο από την άλλη πλευρά της άδειας θέσης, πώς και μένει κενή μια τόσο ακριβή θέση σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Εκεί του μαρτυράει ο άγνωστος γείτονας την αλήθεια:
«Κύριέ μου, εγώ πήρα 2 εισιτήρια, ένα για μένα και ένα για τη γυναίκα μου, πάντα πηγαίναμε μαζί στους τελικούς... Αλλά δυστυχώς πέθανε η καλή γυναίκα μου και αναγκαστικά ήρθα μόνος!»
Τάχασε ο δικός μας, ψελλίζει αμήχανος: «Συλλυπητήρια, να με συγχωρείτε, δεν το ήξερα...», αλλά συνεχίζει όλος περιέργεια: «Καλά, γιατί δεν καλέσατε κάποιον φίλαθλο συγγενή σας, αφού υπάρχει το εισιτήριο;»
«Χμμμ» μουρμουρίζει ο άλλος «ποιος να έρθει, αφού είναι όλοι στην κηδεία...»

(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
.