της Ισμήνης
Άλλοι πάνε για τρέλες στις Σεϋχέλλες, εμείς πάμε για τρέλες στο Λονδίνο. Είναι άλλωστε και πιο σικ να εξοκείλεις με λόρδους και κόμητες παρά με ιθαγενείς !  Πτήση με την Easy-Jet. Η εταιρεία αυτή, σου δίνει τη δυνατότητα να κλείσεις εισιτήριο πριν 5 μήνες π.χ. και να το πληρώσεις πολύ φθηνό. Τώρα όσο να είναι, έχουν κι αυτά ακριβύνει, αλλά εξακολουθούνε να είναι σε χαμηλές τιμές συγκριτικά με τις άλλες αεροπορικές εταιρείες. Πάντως η αλήθεια είναι ότι όταν την πρώτη φορά που πέταξα με την Easy-Jet και είδα το αεροπλάνο με το οποίο θα πέταγα, μου φάνηκε σαν ελικόπτερο .Βέβαια για άλλη μια φορά ανακαλύπτεις το μεγαλείο της δοξασμένης ελληνική φυλής. Η τακτική της εταιρείας είναι να μην κάνει κρατήσεις θέσεων, αλλά όσο νωρίτερα πηγαίνεις για τσεκ-ιν, τόσο καλύτερη σειρά επιβίβασης έχεις. Σου δίνουν το απόκομμα εισιτηρίου με προτεραιότητα σειράς επιβίβασης και τα γράμματα Α , Β και μετά, όλοι σαν μπουλούκι, εκτός αν έχεις πληρώσει για να μπεις πρώτος κι αν είσαι άτομο με ανάγκες ή με παιδιά, οπότε προηγείσαι. Δηλαδή μεθερμηνευόμενο, όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε. Εκεί να δεις εξυπνάδα ο Νεοέλληνας, κάνει τον χαζό και προσπαθεί να γλιστρήσει πλαγίως για να μπει από τους πρώτους . Τέλος πάντων να μη τα πολυλογώ, άλλη μία εξόρμηση στο Λονδίνο δεν κάνει καθόλου κακό, απεναντίας ανανεώνεις την εικόνα της μίζερης ελλαδίτσας μας. Έφτασα στο Λονδίνο με μία πρωτοφανή για τα αγγλικά δεδομένα καλοκαιρία. Μιλάμε για ζέστη μέσα Μαΐου που ούτε στην Ελλάδα δεν είχαμε. Την επομένη αλαφιασμένη έτρεχα στο πρώτο μαγαζί που βρήκα να αγοράσω 2 βαμβακερά κοντομάνικα μπλουζάκια. Μετά από 3 ημέρες βέβαια η θερμοκρασία επανήλθε στα φυσιολογικά για την Αγγλία επίπεδα, με κρύο και βροχή. Άντε να τσιτώσει και λιγάκι το μάγουλο και να κάνει αποθήκευση της τόσο ευεργετικής υγρασίας για ένα βελούδινο δέρμα. Μετά την απαγόρευση του καπνίσματος στην Αγγλία, σε όλους τους δημόσιους χώρους ακόμα και στις παραδοσιακές λονδρέζικές παμπ από τον Ιούνιο του 2007, εδικά οι μεγαλουπόλεις και ακόμα πιο εμφανές στην πρωτεύουσα, είναι ένα απέραντο τασάκι. Όσοι καπνίζουν βέβαια, κρύο κάνει, ζέστη κάνει, φυσάει βρέχει και ούτε ξέρω τι άλλο κάνει, αυτοί είναι έξω από τις παμπ, έξω από τις τράπεζες και τα μαγαζιά (εδώ με μέτρο βέβαια, στην Αγγλία δεν αστειεύονται με τις ώρες διαλείμματος) για να καπνίσουν και οι εργαζόμενοι βιαστικά να ξαναγυρίσουν στο πόστο τους. Προχθές διάβασα ότι ο Δήμαρχος του Λονδίνου θα τοποθετήσει σε πολλά σημεία της πόλης τεράστια τασάκια για να σβήνουν εκεί τα τσιγάρα τους και να μην τα πετάνε στο δρόμο και στα πεζοδρόμια. Και ένα ακόμη τόλμημα για τα αγγλικά πάντα δεδομένα, απαγορεύει την μεταφορά και την κατανάλωση αλκοόλ στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στο Λονδίνο πάντα έχεις πολλά να κάνεις, όσες φορές κα να έχεις πάει υπάρχουν μέρη που μόνο όσοι είναι γνήσιοι κάτοικοι της γηραιάς Αλβιόνος και μένουν ακόμα στο Λονδίνο μπορούν να σε πάνε. Ας ξεκινήσουμε από το HATFIELD HOUSE στο Hertfordshire, 21 μίλια από το κέντρο του Λονδίνου. Ένας καταπληκτικός πύργος άριστα συντηρημένος χτισμένος το 1611 από τον Robert Cecil κόμη του Salisbury και πρωθυπουργό του βασιλιά James I, που διετέλεσε κέντρο πολιτικής με τη βασίλισσα Elisabeth Ι και Victoria. Σε αυτό τον πύργο η Ελισάβετ πληροφορήθηκε την ενθρόνισή της. Μεγάλες αίθουσες, ταπισερί, πίνακες, έπιπλα, το παρεκκλήσιο διακοσμημένο με θαυμάσια βιτρώ, πίνακες, καλογυαλισμένες πανοπλίες αλόγων και ανθρώπων καθώς και μια πλούσια συλλογή σπαθιών. Η τεράστια αίθουσα του χορού, τις κρύες μέρες του χειμώνα που οι κυρίες δεν μπορούσαν να βγαίνουν έξω, χρησίμευε και για άσκηση πεζοπορίας, την ανεβοκατέβαιναν για να μην πιαστούν οι κακόμοιρες. Τότε είχαν πύργο με ένα μακρύ διάδρομο ακίνητο που περπατούσαν κάνοντας την άσκησή τους. Τώρα έχουμε γυμναστήρια με κοντό κινητό διάδρομο που περπατάμε κάνοντας την άσκησή μας και πληρώνουμε κι από πάνω. Ο πύργος περιτριγυρισμένος από μια τεράστια έκταση με κήπους άριστα συντηρημένους, δάση και λιβάδια στα οποία ανέμελα και προστατευμένα έβοσκαν ένα μεγάλος αριθμός ελαφιών. Οι απόγονοι του κόμη Salisbury ζουν ακόμα σε ένα κομμάτι του πύργου και το υπόλοιπο το εκμεταλλεύονται με ξεναγήσεις και ένα σωρό δρώμενα που λαμβάνουν χώρα στον πύργο, στην ύπαιθρο και στα υποστατικά του πύργου (άριστα συντηρημένα και ανακαινισμένα καταλλήλως) για να μπορούν να τα εκμεταλλεύονται. Η είσοδος 10 λίρες παρακαλώ μεταφραζόμενες σε 15 €. Επόμενη εξόρμηση σε κάτι που δεν το έχουμε στην Ελλάδα. Κυνοδρομίες. Έξω από ο Λονδίνο σε μια περιοχή που ονομάζεται Walthamstow βρίσκεται το Walthamstow Stadium όπου γίνονται οι δημοφιλείς για τους Άγγλους, κυνοδρομίες. Είσοδος πάλι 10 λίρες , ποσό που δεν συμπεριλαμβάνει ούτε το ελάχιστο έστω για μία φορά ποντάρισμα. Ένα ωραιότατο στάδιο με θαυμάσιες εγκαταστάσεις, στεγασμένο χώρο για θεατές όπου σερβίρεται φαγητό, αναψυκτικά κλπ και ο μη στεγασμένος χώρος, που βασικά είναι για τους καπνιστές. Ο γύρος του διαδρόμου τρεξίματος των σκύλων είναι στα 400 μέτρα περίπου. Συνολικά γίνονται 14 κυνοδρομίες, 1 ανά 15 λεπτά, διαφόρων αποστάσεων ακόμη και με εμπόδια. Τα σκυλιά τρέχουν ανά 6άδες και με νούμερα τυπωμένα σε μπάντες διαφόρων χρωμάτων που τυλίγουν την πλάτη και την κοιλιά τους . Πριν από κάθε κούρσα τα βολτάρουν οι βοηθοί κρατώντας τα από το λουρί και πάντα με φίμωτρο. Όλα είναι ράτσας greyhound μαύρα, γκρι, καφέ, άσπρα κλπ., μακριά και γυμνασμένα πόδια, ανοιχτό στέρνο χωρίς καθόλου κοιλιά και μουσούδα μακρόστενη σαν τορπίλη. Περπατάνε σαν να χορεύουνε με απαράμιλλη χάρη και κομψότητα. Πανέμορφα.  Αναρωτήθηκα τι τα κάνουν αυτά τα σκυλιά όταν πλέον δεν αποδίδουν στους αγώνες και είναι παθητικό για τον ιδιοκτήτη τους. Μου είπαν ότι τα πουλάνε έναντι μικρού ποσού, αν και είναι ράτσας, διότι είναι πολυέξοδα και μεγάλα και θέλουν ανοιχτό χώρο να διαβιώσουν. Κάποιος άλλος μου είπε ότι τους κάνουν ευθανασία. Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα ζωόφιλη, δεν μου άρεσε καθόλου η σκέψη αυτή .Στον στεγασμένο χώρο υπάρχουν γκισέ στα οποία παίζεις από μισή λίρα μέχρι όσο αντέχει η τσέπη σου, με 4 κατηγορίες πονταρίσματος, winner (νικητής), place (1ος–2ος νικητής), την 3η δεν τη θυμάμαι και την 4η να προβλέψεις σωστά τους 3 πρώτους και εκεί είναι και τα πολλά λεφτά. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ο τρόπος που ποντάρουν οι θεατές στον μη στεγασμένο χώρο. Σε συγκεκριμένο σημείο υπάρχουν 3 ή 4 πίνακες μακρόστενοι μαύροι όπως είχαν παλιά τα σχολεία, στηριγμένοι σε αντίστοιχα καβαλέτα με φως από πάνω τους και γραμμένο πάνω–πάνω με κιμωλία το όνομα του γραφείου στοιχημάτων. Μπροστά στέκεται ένας κύριος, o booker, στον οποίοι πάνε και στοιχηματίζουν και ο βοηθός του, ο οποίος παίρνει τα χρήματα. Αυτός ο booker, πριν από κάθε κυνοδρομία, γράφει σε στήλη τα ονόματα με τα οποία τρέχουν τα σκυλιά και δίπλα το ποσοστό που αποδίδει κάθε στοίχημα. Στο μικρό του δαχτυλάκι έχει δεμένο ένα σφουγγαράκι και με μια εκπληκτική ταχύτητα γράφει και σβήνει χωρίς να κάνει λάθος. Τους παρακολουθούσα συνέχεια γιατί πραγματικά ήταν αξιοπερίεργο και ταυτόχρονα παλιομοδίτικο, διότι φορούσαν στο κεφάλι τους καπέλο πομπέ που αν θυμάμαι καλά το λένε melon . Ενδιάμεσα σε 2 κυνοδρομίες βραβεύουν και τον νικητή του τελευταίου αγώνα μαζί με τον ιδιοκτήτη του. Εκεί πραγματικά γέλασα. Η βράβευση γίνεται σε ένα βάθρο μπροστά στην εξέδρα των δημοσιογράφων. Εμφανίζεται μια κουστωδία 6-7 ατόμων, μεταξύ των οποίων ο ιδιοκτήτης του ζώου με τη σύζυγο φορώντας τα καλά της, και μαζί η μικρή κόρη ντυμένη στα χρώματα του σκύλου. Μπροστά πηγαίνει ο φύλακας–κτηνίατρος κρατώντας τον σκύλο τον οποίο τοποθετεί πάνω στο βάθρο και δίπλα του κάθεται με πόζα σταρ η κόρη ή η κυρία και γύρω τους οι υπόλοιποι. Φωτογραφίες, χαμόγελα, χάδια στην πλάτη και φιλιά στη μουσούδα του σκύλου που τους αποφέρει χρήματα. Μια ωραία παράσταση κι αυτή. 10 με 10.15 το βράδυ έχουν τελειώσει οι κυνοδρομίες και κερδισμένοι ή χαμένοι παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής. Στο επόμενο η συνέχεια! Σιγά τις τρέλες θα μου πείτε! Καλά το πιστέψατε; |
