της Ισμήνης
Θέατρο, Restaurant … και κάτι ψιλάΜια από τις καλύτερες επιλογές όταν είσαι Λονδίνο και φυσικά έχεις χρόνο, είναι να πας θέατρο. Έχω δει κάποιες παραστάσεις, τις περιβόητες “Γάτες», το «Φάντασμα της Όπερας» και μπορώ να πω ότι η εμπειρία και η απόλαυση είναι το κάτι άλλο.  Έτσι για να επιβεβαιώσω για άλλη μια φορά τη διαφορά ανάμεσα σε μία παράσταση που σέβεται τον θεατή και σε μία παράσταση που στήνεται για να τα κονομήσουμε, της «αρπαχτής» που λένε. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, πάντα υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις σε όλες τις χώρες.Περιοχή Victoria, στο Victoria Palace Theater παίζεται το μιούζικαλ Billy Elliot. Το μετρό του Λονδίνου, αν και κλειστοφοβικό, σε πηγαίνει παντού και σαφώς είναι προτιμότερο από τα υπέργεια μέσα μεταφοράς. Όταν έχει μποτιλιάρισμα, σε πιάνει η ψυχή σου και προτιμάς να πας με τα πόδια παρά να είσαι καθηλωμένος στα κόκκινα λεωφορεία, έστω και αν είναι διώροφα και σου προσφέρουν ωραία θέα και χάζι. Παντού μπορεί όμως να σε πηγαίνει το μετρό, αλλά δεν φημίζεται και για την καθαριότητα του. Εδώ τρώμε λάχανο του Άγγλους. Επιθυμία: δεν έχω ταξιδέψει κατά Ρωσία μεριά να απολαύσω το μετρό της Μόσχας, μου έχουν πει και έχω δει φωτογραφίες, ότι οι σταθμοί του είναι σαλόνια Στα υπόψη για τον επόμενο προορισμό. Η παράσταση αρχίζει στις 2.30 το μεσημέρι matinee έτσι την ονομάζουν οι Άγγλοι. Εξαιρετική παράσταση, ωραία και ευρηματικά σκηνικά, εκείνα δε τα παιδάκια χάρμα οφθαλμών να τα βλέπεις, καλύτερα από ενήλικες επαγγελματίες. Όσοι έχετε δει το έργο στον κινηματογράφο, καταλαβαίνεται σε ποιο έργο αναφέρομαι. Βέβαια για εμάς του Έλληνες είναι λίγο δύσκολο να παρακολουθείς τους διαλόγους, εκτός κι αν είσαι πολύ καλός γνώστης της αγγλικής γλώσσας. Αυτό είναι λιγάκι δύσκολο διότι οι περισσότεροι διάλογοι ήταν σε διάλεκτο cockney, όπως μιλάνε στις φτωχογειτονιές της Αγγλίας, κάτι σαν τη δική μας αργκό των κουτσαβάκηδων. Δεν με πείραξε καθόλου που δεν καταλάβαινα απόλυτα τι λέγανε, διότι το θέαμα με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Το θέατρο ήταν γεμάτο παρά το τσουχτερό εισιτήριο 60 ₤ παρακαλώ, μεταφραζόμενο σε 90 €. Γερή δαγκωνιά! Μετά την παράσταση ένας ωραίος περίπατος με έφερε μπροστά στο Buckingham Palace, η Ελισάβετ δεν ήταν εκεί, οπότε η σημαία δεν ήταν στον ιστό της. Δεν πειράζει, τι να κάνουμε, αυτή έχασε που δεν μας είδε. Μέσα από το Saint James Park στην πλατεία Trafalgar με τον Κίονα του Νέλσον στο κέντρο – γλίτωσε από την όρεξη του Χίτλερ που σχεδίαζε να τον μεταφέρει στο Βερολίνο. Με τα λιοντάρια της να δεσπόζουν και τους εκατοντάδες τουρίστες που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν και να βγάλουν αναμνηστική φωτογραφία, οι πιο δυσκίνητοι συμβιβάζονται με πόζα στα πόδια τους. Φάτσα στην πλατεία η Εθνική πινακοθήκη με τους 2.000 πίνακες, το South Africa House και το Canada House ορίζουν τις 3 πλευρές της. Όλες οι χιλιομετρικές αποστάσεις μετριούνται από το κέντρο της πλατείας. Περπατώντας και χαζεύοντας, ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις Σάββατο απόγευμα στο Λονδίνο, φτάσαμε στη πλατεία Covent Garden. Η πλατεία σχεδιάστηκε το 1630 και ήταν πολύ της μόδας, μέχρι που στεγάστηκε η κεντρική αγορά φρούτων, λουλουδιών και λαχανικών. Μετά την μετακόμιση της αγοράς, έχει γίνει κέντρο μαγαζιών, καφέ και πολλά χάπενιγκ με καλλιτέχνες και ερασιτέχνες του είδους λαμβάνουν χώρα. Η πανέμορφη κεντρική στοά από σίδερο και γυαλί μαζεύει πολύ κόσμο στα εστιατόρια που στεγάζει. Καθίσαμε στα πλαϊνά σκαλάκια και ήπιαμε το ποτό μας -έτσι συνηθίζεται εκεί όταν δεν υπάρχουν θέσεις- και απολαμβάναμε 2 τραγουδιστές όπερας που έδιναν μια πολύ όμορφη παράσταση, γεμάτοι κέφι και χιούμορ. Φεύγοντας από το μέρος κοιτάζαμε πίσω μας, μήπως δούμε κάπου σε κάποια γωνία να κάθεται η Eliza από το έργο «Ωραία μου κυρία» και να φτιάχνει ματσάκια με λουλούδια στο πανέρι της, για να τα πουλήσει. Επόμενη απόλαυση το εστιατόριο RULES, το παλαιότερο ιστορικό εστιατόριο του Λονδίνου από το 1798. Το εστιατόριο άνοιξε καταρχάς σαν μπαρ με μύδια και πίτες που βρήκε πολύ μεγάλη ανταπόκριση από πελάτες συγγραφείς και άλλο κόσμο της τέχνης. Με συνεχή λειτουργία μέχρι σήμερα και, εννοείται, αφού έχουν προσθέσει κι άλλα εδέσματα εκτός από πίττες και μύδια, το RULES εξυπηρετεί γύρω στα 500 άτομα καθημερινώς με 100 άτομα προσωπικό. Διαθέτει δε και ιδιωτικές αίθουσες για λίγα και εκλεκτά άτομα.  Σε μία από αυτές την ονομαζόμενη King Edward VII Room, ο προαναφερθείς βασιλιάς όταν ήταν πρίγκιπας της Ουαλίας δειπνούσε εκεί διακριτικά και με ό,τι άλλο ήθελε προκύψει, με την Lillie Langtry, μπαίνοντας από την μυστική ιδιωτική πόρτα.Από την ημέρα έναρξης λειτουργίας του μέχρι σήμερα πολλά και διάσημα ονόματα έχουν περάσει το κατώφλι του και έχουν γευθεί τις σπεσιαλιτέ του όπως ο Charles Dickens, Thakeray, Graham Green, John Le Carre Laurence Olivier, Charlie Chaplin, John Barrymore και πολλοί άλλοι. Τίποτα από το θαυμάσιο εσωτερικό του δεν σε προϊδεάζει η πρόσοψη του και η είσοδός του. Αν δεν σας πάνε, δεν πρόκειται να το βρείτε, εκτός και αν μένετε σε κάποιο ακριβό ξενοδοχείο και σας το συστήσουν και φυσικά σας κλείσου τραπέζι. Για να ξεκινήσω από την ατμόσφαιρα του χώρου, τα πάντα σε πολύ αγγλικό στυλ, πολύ σικ, πολύ αριστοκρατικά, τα βιτρό, οι πίνακες, τα τζάκια, τα μπιμπελό, οι απλίκες που διακοσμούν τις 3 κύριες αίθουσες είναι χάρμα οφθαλμών. Τα άψογα κολλαρισμένα τραπεζομάντιλα και πετσέτες, το άψογο σέρβις, η ετοιμότητα των σερβιτόρων και οι γεύσεις των φαγητών ανταποκρίνονται πλήρως σε κάθε δύσκολο πελάτη και σε κάθε απαιτητικό ουρανίσκο. Η ξεχωριστή υποδοχή και το ενδιαφέρον που σου δείχνουν να σε βοηθήσουν να διαλέξεις το φαγητό και το κρασί σε κάνουν να νοιώθεις ότι πράγματι είσαι για αυτούς ένας ξεχωριστός πελάτης. Και πιστεύω ότι κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία που λειτουργούν τόσα χρόνια (200) αναλλοίωτα. Μαθήματα που πρέπει να παίρνουν και οι δικοί μας εστιάτορες. Γμτ πάλι άρχισα τη γκρίνια. Δεν φταίω εγώ όμως! Άντε να σας πω και πόσο στοίχισε το πλήρες δείπνο για κάθε άτομο, περίπου 70 €. Τώρα θα μου πείτε 90+70 € για μια ημέρα πέφτουν κομματάκι πολλά, αλλά χαλάλι τους. Κάπου εδώ με το 2ο κομμάτι τελειώνω το ταξίδι μου στο Λονδίνο και ακόμα δεν έκανα … τρέλες. Εεε, αυτές τις κάνουμε στην Ελλάδα και έχει και πιο γούστο! |
