Remakes πινάκων ζωγραφικής...

...
Όταν η Αναγέννηση έγινε "κλασικό παρελθόν και παράδειγμα", διάφοροι καλλιτέχνες άρχισαν να αναπαράγουν, στην αρχή ζωγραφικά, αργότερα και φωτογραφικά, ζωγραφικές συνθέσεις που είχαν εντυπωσιάσει το φιλότεχνο κοινό. Κάτι σαν σκηνοθεσία παλαιού έργου με νεότερα δεδομένα.

Ένα δείγμα από τα πάμπολλά αυτής της σειράς είναι οι ακόλουθοι πίνακες: Αριστερά "Οι μούσες Κλειώ, Ευτέρπη και Θάλεια σε αρκαδικό τοπίο" του Eustache le Sueur, έργο της δεκαετίας του 1650 που βρίσκεται στο Λούβρο. Δεξιά η σύγχρονη αναπαραγωγή του θέματος, με νεότερες τουαλέτες, σύγχρονο φλάουτο κ.ά.

::

Καθυστερημένη συμμόρφωση με τη λογική

...
Διαβάζω στο newstime.gr τις δηλώσεις της κ. Άννα Διαμαντοπούλου:

«Θα υπάρξει συνεχής αξιολόγηση των εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης όταν έλθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία» ... Στην αποκλειστική της συνέντευξη στο newstime.gr, η υπεύθυνη του τομέα της Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι είναι έτοιμη να συγκρουσθεί με όλα τα κατεστημένα συμφέροντα που θα επιχειρήσουν να αντιταχθούν στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες επαγγέλλεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Σημειώνει χαρακτηριστικά πως: «κέντρο του εκπαιδευτικού συστήματος δεν είναι ο εκπαιδευτικός. Είναι το παιδί και ο μαθητής". " Ο κακός εκπαιδευτικός δεν έχει θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα».

Μέχρι πρόσφατα, από τη δεκαετία του 1980 και μετά, προσκείμενοι στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝ και το ΚΚΕ πανεπιστημιακοί παράγοντες διαφωνούσαν «κάθετα» με τις «αυταρχικές» μεθόδους της αξιολόγησης και έβλεπαν σ' αυτές τις διαδικασίες δάκτυλο των μονοπωλίων κτλ. Πώς θα μεταπείσουν τα κομματικά γραφεία τώρα τα στελέχη τους, πως δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για κατήφορο, πως έχουν απαξιωθεί ολοκληρωτικα τα ελληνικά πανεπιστήμια στη διεθνή επιστημονική κοινότητα; Να το δω και να μην το πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ και η κ. Διαμαντοπούλου θα καθιερώσουν αξιολογικές κρίσεις...

Μάλλον κανένα τετράδιο θα στείλουν πάλι να το συμπληρώσουν οι εκπαιδευτικοί, όπως έκανε πριν από 20 περίπου χρόνια ο τότε υπουργός παιδείας Γ. Σουφλιάς. Ξεκίναγε τον «διάλογο από μηδενική βάση» και άρχισε με τα εργαλεία του δημοστικού σχολείου: τετράδιο, γόμμα, μολύβι και ξύστρα. Φυσικά, ποτέ δεν μαζεύτηκαν τα συμπληρωμένα τετράδια με τις προτάσεις των εκπαιδευτικών και ούτε υπήρχε πρόθεση να αξιολογηθούν. Ροκάνισμα χρόνου ήταν, άλλη μια φορά!

Πολλά τα λεφτά Άρη...

Μια καθυστερημένη συγγνώμη...

::

Την προηγούμενη Κυριακή δημοσιεύτηκε και στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία φανταστικό σχόλιο για την έλευση του Ερντογάν στα εγκαίνια του νέου Μουσείου Ακρόπολης, το οποίο σχολιάστηκε εδώ με την ανάρτηση "Γιατί κλείνουν οι εφημερίδες;;;" Ρωτούσα εκεί, "καμιά συγγνώμη δεν θα ζητήσετε..."; Τώρα, μια εβδομάδα μετά, έρχεται αυτή η αίτηση συγγνώμης, πολύ αργά, όπως διαπιστώνει και ο δράστης του ατοπήματος, κ. Τσιόδρας.

Πράγματι, πάρα πολύ αργά, γιατί θα μπορούσε η συγγνώμη να έχει ζητηθεί ήδη με το κειμενάκι που μπήκε το προπερασμένο Σάββατο στη θέση του ψευδούς ρεπορτάζ ή, έστω, τη Δευτέρα στην Ελευθεροτυπία. Άλλη εφημερίδα μεν (ή δήθεν), αλλά κάπου πρέπει να γνωρίζονται και να μιλάνε μεταξύ τους.

Τώρα η ζημιά έγινε και έπεσε, μαζί με τις ανάλογες του ΒΗΜΑτος και του ΕΘΝΟΥΣ, σε όλο τον έντυπο τύπο και στα ΜΜΕ γενικότερα. Συνέπεσε δε και το γεγονός της κατάργησης του Ε.Τ. και του ραδιοφωνικού σταθμού City της κ. Γιάννας, οπότε έδεσε το γλυκό! Εγώ δημοσιεύω και τη "συγγνώμη", όπως έχω υποχρέωση (λόγω ανατροφής και παιδείας) ως ερασιτέχνης σχολιαστής της επικαιρότητας και επικριτής της συγκεκριμένης τακτικής των εφημερίδων.

Perjalanan 21

H ζούγκλα του Usung Kulon II Θα έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο από το σταθμό και μετά τέσσερις ώρες, θα φθάναμε στο Labuhan. Από εκεί θα φεύγαμε στη συνέχεια με τοπικό μέσο για την Carita, η οποία απέχει επτά χιλιόμετρα. Αυτή είναι μία παραλία με ένα Bungalow, που διατηρεί ο ίδιος. Το άλλο πρωί θα γυρίζαμε στο Labuhan και θα προσπαθούσαμε να ναυλώσουμε το κρατικό πλοίο, που πηγαίνει διά θαλάσσης στο Ujung Kulon και τροφοδοτεί τη φρουρά της δασικής Υπηρεσίας, που υπάρχει εκεί. Το πλοίο αυτό θα έπρεπε να το ναυλώσουμε μόνο για μας και ίσως θα έπρεπε να "λαδώσουμε" και κάποιους, προκειμένου να μας πάρη. Αυτό, γιατί δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε οποιονδήποτε, ώστε να διατηρηθή η άγρια ζωή ανέπαφη και ανεπηρέαστη από ανθρώπινη παρουσία. Ακόμη και η δασική Υπηρεσία έχει την έδρα της στο νησάκι Handeuleum, απέναντι από την παραλία της χερσονήσου, όπου ζουν οι λιγοστοί φύλακες απομονωμένοι από το κύριο σώμα του δρυμού, ώστε η παρουσία τους να είναι διακριτική απέναντι στα ζώα. Η ναύλωση αυτή κοστίζει 175 δολλάρια, δηλαδή ένα αστρονομικό ποσό για την Ινδονησία και η διάρκεια του ταξιδιού είναι 7 με 8 ώρες έως την έδρα του κλιμακίου της PPA, δηλ. της Υπηρεσίας για την προστασία της αγρίας ζωής στο Handeuleum. Προηγουμένως, θα έπρεπε να παρουσιασθούμε στα κεντρικά γραφεία της PPA του Ujung Kulon, τα οποία ευρίσκονται στο Labuhan, για να προμηθευθούμε τις σχετικές άδειες... Όλα καλά ή σχετικώς καλά, αλλά η τιμή για το πλοίο ήταν μία ψυχρολουσία. Ρώτησα αν υπάρχη φθηνότερη λύση, έστω και αν χρειαζόταν να ταλαιπωρηθούμε περισσότερο. Έτσι έμαθα ότι η φθηνότερη λύση, θα ήταν μία περιπέτεια χωρίς πρόβλεψη για το αποτέλεσμα. Στην περίπτωση αυτή, αφού φθάναμε στο Labuhan, θα πηγαίναμε με το τοπικό λεωφορείο μέχρι το χωριό Sumur και από εκεί θα έπρεπε να βρούμε κάποιο φορτηγό, για να πάμε μέχρι το λιμάνι των ψαροκάϊκων Taman Jaya. Εκεί, θα έπρεπε να βρούμε ένα ψαράδικο, που θα μας πήγαινε απέναντι στο Handeuleum και ένα οδηγό, τον οποίο θα είχαμε εξασφαλίσει στο Labuhan. Τον ευχαρίστησα για τις πληροφορίες και αφού μετέφερα στο Γιάννη αυτά που άκουσα, φύγαμε και οι δύο πολύ σκεπτικοί... Η μία λύση είναι πολύ ακριβή η άλλη φαίνεται ακατόρθωτη. Πού να βρούμε οδηγό και φορτηγό και ψαράδικα, σε ένα μέρος που καλά - καλά δεν ξέρουμε ούτε να συνεννοηθούμε. Και μετά το άλλο πώς τόχεις; Όλα αυτά σε πέντε μέρες, εκ των οποίων οι δύο σε ταξίδι ! Αν όμως το κατορθώναμε ; Τι θα είχαμε να ζήσουμε και να διηγηθούμε ! Αποφασίσαμε, κατεχόμενοι από φοβερή έξαψη να φύγουμε όσο μπορούσαμε γρηγορότερα. Σχεδόν τρέχοντας πήγαμε να βρούμε ταξί, για να πάμε στο σπίτι του Μπάμπη. Με μεγάλη σπουδή μαζέψαμε το σακίδιο με τα απαραίτητα εφόδια πορείας και τα κατάλληλα ρούχα και αφού αφήσαμε τα υπόλοιπα πράγματα και ένα σημείωμα στο Μπάμπη, με το ίδιο ταξί πήγαμε στο σταθμό των λεωφορείων για το Labuhan. Στο σταθμό, στοιβαχθήκαμε σε ένα λεωφορείο της γραμμής, από αυτά που χρησιμοποιούν οι ιθαγενείς για τις μετακινήσεις τους, χωρίς κλιματισμό και με ξεχαρβαλωμένα Amortiseur, τα οποία σε κάθε λακούβα καθίζανε και ακουγόταν ένας ξερός μεταλλικός κρότος. Κάθε φορά έλεγα: Δεν μπορεί! Τώρα θα σπάση ο άξονας και θα μας απαλλάξη από το δίλημμα: Να πάμε-να μην πάμε. Ο άξονας όμως, σε δικό μου πείσμα δεν έσπαζε. Οι επιβάτες, οι περισσότεροι όρθιοι, καταργούσαν το αδιαχώρητο και έμοιαζε να μην αγανακτούν με τίποτα, ούτε και με το πανδαιμόνιο φασαρίας και την κόλαση ζέστης που επικρατεί. Να φαντασθείτε ότι αυτό διήρκεσε τρεισήμισι ώρες ! Ούτε που θυμάμαι τίποτα από τη διαδρομή, γιατί φαίνεται, ότι την προσοχή και εμένα και του Γιάννη, την απορρόφησαν τα συμβάντα στο εσωτερικό εκείνου του απίθανου λεωφορείου και η προσπάθεια μας για επιβίωση. Εμένα, που είμαι παλαιότερος, μου θύμιζε πάντως σκηνές από την κατοχή. Περιττό να πω ότι είχαμε τόσο ιδρώσει, που έπρεπε να πιούμε μία θάλασσα νερό, για να ξεδιψάσουμε... Είναι απόγευμα, όταν πλέον φθάνουμε στο Labuhan και εμείς δεν ξέρουμε ακόμη, ούτε πού θα πάμε, ούτε πού θα μείνουμε, ενώ είμαστε 150 χιλιόμετρα μακριά από τον πολιτισμό. Εκατόν πενήντα χιλιόμετρα, που δεν έχουν καμία σχέση με την αντίστοιχη απόσταση στην Ευρώπη. Μόλις κατεβαίνουμε από το λεωφορείο, μας περικυκλώνουν διάφοροι οδηγοί becak οι οποίοι θέλουν να μας πάνε και εγώ δεν ξέρω που. • Kami mau pergi ke PPA, τους λέω, ελπίζοντας ότι θα καταλάβουν, ότι θέλουμε να πάμε στην PPA • Ja mister, dua becac dan lima ratus rupia ce orang, μου λέει ένας από αυτούς. • Με δύο becak και 500 ρουπίες τον καθένα μας λέει ότι μας πάει, εξηγώ στο Γιάννη. • Ke PPA ; ρωτάω για να βεβαιωθώ ότι κατάλαβε πού θέλουμε να πάμε• Ke PPA, μου απαντάει με πεποίθηση. Έτσι μπαίνουμε για πρώτη φορά σε becak. Είναι πολύ αστείο! Εμπρός εγώ, πίσω μου ο Ινδονήσιος το οδηγεί σαν ποδήλατο. Ακολουθεί το άλλο becak με το Γιάννη. Σε κάποια ανηφόρα δεν αντέχουν το φορτίο. Κατεβαίνουν και σπρώχνουν με τα χέρια... Ντράπηκα και πήγα να κατεβώ. Φαίνεται όμως, αυτό θεωρείται προσβολή και συμμορφώθηκα. Πολλές φορές ακόμη διαπιστώσαμε, ότι έχουν μεν ανάγκη από χρήματα, αλλά δεν θέλουν να τους τα χαρίζης. Είπαμε ότι η υπηρεσία στα μέρη αυτά, είναι τρόπος ζωής. Μετά δέκα λεπτά φθάνουμε στην PPA, η οποία εκείνη την ώρα φαίνεται σκοτεινή και έρημη. Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε πού είναι, σκέφθηκα... Δεν διώξαμε τα becak, γιατί δεν ξέραμε ακόμη τι θα κάναμε και βεβαίως αυτό στην Ινδονησία δεν πειράζει. Ο κόσμος εδώ φαίνεται να μη νοιάζεται για το κύλημα του χρόνου. Καθώς συζητούσαμε με το Γιάννη, για να πάρουμε κάποια απόφαση, είδα από το παράθυρο κάποιον να κινείται μέσα σε ένα γραφείο της PPA. Του μιλήσαμε και βγήκε έξω. Είναι ένας συμπαθητικός νεαρός Ινδονήσιος γύρω στα εικοσιτρία. Μιλάει καλά αγγλικά και μπορούμε να συνεννοηθούμε με ευχέρεια. Του λέμε τι θέλουμε και έτσι μαθαίνουμε, ότι χρειάζεται μεν άδεια για είσοδο στον δρυμό, αλλά μπορούμε να την βγάλουμε επί τόπου στην PPA και χωρίς τις διατυπώσεις, που μας είχανε πει, αλλά για το πλοίο μας ζητάει την ίδια περίπου τιμή, που μάθαμε από το Γερμανό στη Jakarta. Μας διαβεβαιώνει όμως, ότι θα είναι ένα όμορφο ταξίδι επτά έως οκτώ ωρών με κρατικό πλοίο, που παρέχει πλήρη ασφάλεια και ανέσεις και το κυριότερο απ' όλα, έχει ασύρματο, για ότι τύχαινε στο δρόμο. Είναι το πλοίο, με το οποίο τροφοδοτείται ο σταθμός της PPA στο Ujung Kulon και εξυπηρετείται η μεταφορά των φυλάκων και των μελών των επιστημονικών αποστολών για τη μελέτη της αγρίας ζωής. Τον ρωτούμε για τη φθηνότερη λύση που μας πρότεινε ο Γερμανός και αυτός κουνάει το κεφάλι του αρνητικά. Ένα τέτοιο επιχείρημα πριν από χρόνια, έληξε τραγικά, μας λέει θλιμμένα. Η εξωλέμβιος του ψαράδικου σταμάτησε, το ρεύμα τράβηξε τη βάρκα στον ωκεανό, δεν υπήρχε ασύρματος και έτσι χάθηκαν χωρίς να αφήσουν ούτε ίχνος.Εμείς, παρ' όλα αυτά εξακολουθήσαμε να του κλαιγόμαστε ότι η μεταφορά αυτή είναι πολύ ακριβή για μας και ότι ίσως έχει να μας προτείνη κάτι φθηνότερο. Του είπαμε επίσης, ότι ερχόμαστε από μία φτωχή χώρα, όπως η Ινδονησία, δεν κάνουμε τουρισμό όπως οι Βορειοευρωπαίοι ή οι Αμερικανοί, που διαθέτουν πολλά χρήματα, αλλά η μόνη μας επιθυμία είναι να γνωρίσουμε τον τόπο τους. Συνεχίσαμε λέγοντας ότι, αν ξοδεύαμε τόσα λεπτά τώρα στην αρχή του ταξιδιού, δεν θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε το σκοπό μας και θα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Αφού σκέφθηκε λίγο, μας είπε να έρθουμε την άλλη μέρα πολύ πρωί και ίσως έχει βρεί κάποια λύση. Έτσι έχοντας κάποιες ελπίδες και διατηρώντας και κάποιες επιφυλάξεις, πήραμε πάλι τα becak και είπαμε να μας πάνε σε μία στάση του bemo. Πολύ γρήγορα μάθαμε ότι, για τα λεωφορειάκια αυτά, που λές και είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των μικροσκοπικών συνήθως Ινδονησίων, δεν χρειάζεται να πας στη στάση, για να τα πάρης. Μπορείς να τα σταματήσης σε οποιοδήποτε σημείο του δρόμου, σαν να κάνης autostop. Με ένα από αυτά λοιπόν πήγαμε την Carita, η οποία απέχει μόνο επτά χιλιόμετρα. Η Carita δεν είναι απλώς αμμουδιά με ένα bungalow όπως νομίζαμε αλλά ένας ινδονησιακός οικισμός. Στο αριστερό μας χέρι, όπως ερχόμαστε από το Labuhan, ευρίσκεται η υποδοχή και η είσοδος για τον ξενώνα. Ο ξενώνας διαθέτει, όπως μας έχουν πει, τριών κατηγοριών διαμερίσματα. Εμείς προτιμήσαμε την μεσαία κατηγορία για λόγους οικονομικούς και για το ότι είναι φτιαγμένα με παραδοσιακό τρόπο. Από την υποδοχή παίρνεις το κλειδί με τον αριθμό και περνώντας μέσα από το εστιατόριο βρίσκεσαι στην παραλία με τις παραδοσιακές καλύβες. Η απέραντη, τουλάχιστον 15 μέτρα πλατιά ακρογιαλιά, είναι εκτεθειμένη στα ογκώδη κύματα της θάλασσας της Ιάβα, τα οποία σκάνε επάνω της με εκκωφαντικό θόρυβο, δυσχεραίνοντας τη συνενόηση ακόμη και με τον διπλανό σου. Το πάνω μέρος της παραλίας είναι καλυμμένο με πλήθος από αειθαλείς θάμνους με γυαλιστερά φύλλα, οι οποίοι όσο προχωρείς προς τα ενδότερα, αντικαθίστανται όλο και περισσότερο από δέντρα, ώστε να αποτελούν πυκνό δάσος. Εκεί μεταξύ θάμνων και δέντρων, ξεφυτρώνουν μία-μία οι καλύβες του bungalow. Μικρά δρομάκια οδηγουν στην είσοδο της κάθε μιας. Οι καλύβες, όπως όλα τα κτίσματα σ' αυτά τα μέρη, είναι φτιαγμένες επάνω σε πασσάλους από κορμούς δέντρων. Η όλη κατασκευή είναι πολυνησιακού τύπου με πανύψηλη επικλινή στέγη από μπαμπού και ψάθα. Εμπρός από την είσοδο, υπάρχει μία ευρύχωρη βεράντα με έναν καναπέ, επίσης από μπαμπού, ο οποίος είναι κρεμασμένος από δύο χοντρά σχοινιά από τη σκεπή, ώστε να αιωρήται. Μπαίνοντας μέσα, αντικρίζεις, στο κέντρο του χώρου, δύο ευρύχωρα ξύλινα κρεβάτια. Πολλά κατακόρυφα δοκάρια στηρίζουν την στέγη, η οποία σκεπάζει και τη βεράντα, χωρίς να ακουμπάη στους γύρω τοίχους του δωματίου. Έτσι ξαπλώνοντας στο κρεββάτι, βλέπεις να χάσκη ένα άνοιγμα μεταξύ τοίχων και σκεπής, από το οποίο, στην ανατολική πλευρά, φαίνεται και ο ουρανός. Βλέποντας αυτό το χάσμα και ξέροντας ότι απ' έξω υπάρχει ολόκληρο πυκνό δάσος με άγνωστο περιεχόμενο, ένοιωσα ένα αίσθημα ανασφάλειας και μετάνιωσα, που δεν πήραμε τα "στεγανά δωμάτια από μπετό", αλλά δεν είπα τίποτα. Από το κύριο δωμάτιο ξεχωρίζει ένας χώρος, ο οποίος περιέχει την τουαλέτα, το ντους και το mandi. Το mandi το συναντήσαμε και άλλες φορές, αλλά δεν δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω γι' αυτό. Είναι το Ινδονησιακό μπάνιο. Σε κάθε σπίτι, σε κάθε ξενοδοχείο ή ξενώνα, υπάρχει ενα μικρό δωμάτιο, το kamar mandi, αντίστοιχο με το δικό μας μπάνιο. Εκεί μέσα αντί για μπανιέρα, υπάρχει συνήθως ένα είδος τετράγωνης δεξαμενής - στην πιο απλή περίπτωση ένα ντεπόζιτο - και δίπλα μία κατσαρόλα. Η χρήση του συνίσταται, στο να παίρνης νερό από τη δεξαμενή με την κατσαρόλα και να το ρίχνης επάνω σου. Η δεξαμενή δεν αντικαθιστά την δική μας τη μπανιέρα, εφ' όσον εδώ ο χρήστης παραμένει απ' έξω. Κλείσαμε τα πράγματά μας μέσα, και πήγαμε αμέσως στο εστιατόριο. Ένα καλό φαΐ και μία κρύα μπύρα, σκεφθήκαμε, θα είναι η καλύτερη αποζημίωση για τη σημερινή ταλαιπωρία.

Επίθεση στην ιρανική πρεσβεία...

της Στοκχόλμης

Μια ομάδα περίπου 200 Σουηδών και Ιρανών, οι οποίοι ζουν στη Σουηδία, συμμετείχαν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στο κτήριο της ιρανικής πρεσβείς στη Στοκχόλμη. Κάποια στιγμή, μια ομάδα εξ αυτών, επιτέθηκε στους φρουρούς και εισήλθε στο κτήριο, οπότε ακολούθησαν συγκρούσεις συλλήψεις κτλ. Οι συγκεντρωμένοι φώναζαν συνθήματα "Κάτω η ισλαμική δικτατορία', "θάνατος στον δικτάτορα", πέταξαν και κάτι πέτρες στα τζάμια για να μάθει επιτέλους και ο τζαμάς ότι κάτι συμβαίνει στο Ιράν. Εδώ ένα βίντεο!


Μόνο σ' εμάς ρωτάνε ακόμα οι διεθνιστές: Ποιο είναι το σωστό όνομα, Ιράν ή Ιράκ; Μέχρι να το καταλάβουν, θα έχει απελευθερωθεί ο ιρανικός λαός και χωρίς τη συμπαράστασή μας...

Άντε πάλι με οικόπεδα...

Ποινική έρευνα για 37.000 στρέμματα μονής Αγίου Όρους στη Σκύρο

(Ελευθεροτυπία, 27/6/2009)

Ποινική προκαταρκτική εξέταση, προκειμένου να διερευνηθεί αν τελέστηκε το αδίκημα της κακουργηματικής απάτης σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, με σημείο αιχμής την αναγνώριση της Μονής Μεγίστης Λαύρας ως ιδιοκτήτριας έκτασης 37.000 στρεμμ. στη Σκύρο, διέταξε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς.

Στην παραγγελία του προς τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών, ο κ. Σανιδάς, αφού χαρακτηρίζει πολύ σοβαρή την υπόθεση που πρέπει να διερευνηθεί από εισαγγελέα Εφετών, αμφισβητεί τις αποφάσεις του Πρωτοδικείου Χαλκίδας και του Εφετείου Αθηνών, το 1999 και το 2000, με τις οποίες η μονή έγινε κυρία της έκτασης. Υποστηρίζει ότι είναι απότοκες παραπλάνησης των δικαστηρίων μέσω της προσαγωγής ψευδών και εικονικών στοιχείων.

Σύμφωνα με τον εισαγγελέα, καθορίστηκαν εξωφρενικές τιμές αποζημίωσης για την απαλλοτρίωση μέρους της έκτασης για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού. Τα στρέμματα που απαλλοτριώθηκαν βρίσκονταν σε παντελώς αναξιοποίητες περιοχές του νησιού.

Ο κ. Σανιδάς παραπέμπει και σε επιστολή τού τότε δημάρχου Σκύρου προς το υπ. Οικονομίας, στην οποία ανέφερε ότι απαλλοτριώθηκε προς 4.200 δρχ. ανά τ.μ. μοναστηριακή έκταση 120.421 τ.μ. στη θέση Τρεις Μπούκες, η αγοραστική αξία της οποίας δεν ξεπερνούσε τότε τις 700 δρχ. ανά τ.μ.

(της Φωτεινης Kαλλιρη, Καθημερινή, 27/6/2009)

Με τα χρυσόβουλα και τις βυζαντινές σφραγίδες ως τίτλους κυριότητας, άλλο ένα Αγιορείτικο μοναστήρι, η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, εφάρμοσε τη «μεθοδολογία» της Μονής Βατοπεδίου αποκτώντας χιλιάδες στρέμματα στη Σκύρο, τα οποία αργότερα απαλλοτρίωσε το Δημόσιο καταβάλλοντας στη Μονή μυθώδη ποσά, πολλαπλάσια της αξίας τους.

Την υπόθεση έφερε στο προσκήνιο ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδάς, τέσσερις ημέρες πριν αποχωρήσει λόγω συνταξιοδότησης, διατάσσοντας τη διενέργεια ποινικής προκαταρκτικής εξέτασης για τις συνθήκες υπό τις οποίες δικαστήρια αναγνώρισαν την κυριότητα 37.000 στρεμμάτων στη Μονή, καθώς και να διαπιστωθεί εάν τελέστηκε το κακούργημα της απάτης σε βάρος του Δημοσίου. Το Δημόσιο, σύμφωνα με όσα καταγράφονται στο εννεασέλιδο έγγραφο του ανωτάτου εισαγγελέα, όχι μόνο απώλεσε 37.000 στρέμματα στη Σκύρο, αλλά και κατέβαλε για την επανάκτηση 1.935 στρεμμάτων περί τα 4,5 δισ. δραχμές! Το σκάνδαλο αυτό καλύφθηκε εκ των υστέρων με νομοθετική ρύθμιση (Ν. 3208/03).

Το 2001 ο τότε υφυπουργός Οικονομικών κ. Γ. Δρυς είχε κάνει δεκτή τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, με την οποία το Δημόσιο αποσυρόταν από τη διεκδίκηση έκτασης 37.000 στρ. στη δασώδη περιοχή του νησιού. Τα ποσά που κατέβαλε το Δημόσιο για να απαλλοτριωθούν αργότερα οι μοναστηριακές εκτάσεις, για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού, χαρακτηρίζονται «εξωφρενικά» (απαλλοτριώθηκαν στρέμματα με 4.200 δρχ. ανά τ.μ., τη στιγμή που η αγοραστική αξία τους δεν ξεπερνούσε τις 600-700 δρχ. το τ.μ.). Οπως γίνεται κατανοητό, επισημαίνει ο κ. Σανιδάς, οι τιμές που επιδικάστηκαν και πληρώθηκαν «ήταν δυσβάστακτες για το Δημόσιο».

Το σκάνδαλο υλοποιήθηκε σε τρεις χρονικές περιόδους: η πρώτη (1984-1994) αφορά την απαλλοτρίωση από το Δημόσιο έναντι τιμήματος 7,5 δισ. δρχ. εκτάσεων 1.935 στρ., των οποίων η κυριότητα στηριζόταν αποκλειστικά στα βυζαντινά χρυσόβουλα του 10ου αι., η δεύτερη (1998-2001) στην αναγνώριση κυριότητας για τα υπόλοιπα στρέμματα με διαδικασίες παράκαμψης της ισχύουσας νομοθεσίας και η τρίτη το 2003, με τη νομιμοποίησή της διά του νόμου 3208/2003. Ετσι η Μονή, παρακάμπτοντας τα αρμόδια Συμβούλια Ιδιοκτησίας Δασών, προσέφυγε στα δικαστήρια και πέτυχε τόσο σε πρώτο βαθμό (απόφαση 434/99 Πρωτοδικείου Χαλκίδας) όσο και σε δεύτερο (απόφαση 8665/2000 Εφετείου Αθηνών) την αναγνώριση της κυριότητας με βάση τα χρυσόβουλα του Νικηφόρου Φωκά. Το 1993 και 1994 η Μονή με δικαστικές αποφάσεις εξασφάλισε τη δυσθεώρητη αποζημίωση από το ελληνικό δημόσιο ύψους 7,5 δισ. δρχ. Το δημόσιο τελικώς κατέβαλε, πριν από 14 χρόνια, 12.325 ευρώ (4.200.000 δρχ.) το στρέμμα.

Είναι δυνατόν; Κάνουν κακουργήματα οι άγιοι άνθρωποι του θεού; (καλά, λέμε και καμιά αηδία...) Αυτός ο Σανιδάς μήπως λέγεται Σατανιδάς; Μόνο έτσι εξηγούνται όλα, είναι εκ διαβόλου για να συκοφαντηθεί η αληθινή θρησκεία της αγάπης... Όσο για τα χρυσόβουλα και τις βυζαντινές σφραγίδες, διαθέτουν οι άγιοι πατέρες την τεχνογνωσία και τα κατασκευάζουν, θεία χάρις μπρε! Κι αν κλέβουν οι λαμπροί υπηρέτες του κυρίου (σπανίως, έτσι;), για το καλό της ανθρωπότητας το κάνουν! Τι νομίζατε εσείς;

(βλέπε επίσης >>>)

Η Ελλαδάρα πληρώνει κερατιάτικα...

Ανοιχτή επιστολή (δημοσιεύτηκε 1/6/09)

Κύριον Μιχαήλ Καμπάνη,
Πληρεξούσιο Υπουργό Α' Τάξεως
ΣΤ' Γενικό Δ/ντή Διοικητικού του Υπουργείου Εξωτερικών

Αξιότιμε κύριε Καμπάνη,

Παρακαλώ ενημερώσατε τον ελληνικό λαό για την εξέλιξη της απαίτησης του Δήμαρχου Νέας Υόρκης για καταβολή 550.000 δολαρίων ΗΠΑ για πρόστιμα λόγω παράνομων παρκαρισμάτων αυτοκινήτων Ελλήνων διπλωματικών υπαλλήλων πάνω σε πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης ή σε άλλους χώρους, όπου ενώ απαγορευόταν η στάθμευση, οι παραπάνω διπλωμάτες μας συνέχιζαν επί χρόνια με τον τσαμπουκά να σταθμεύουν και να μην πληρώνουν τα πρόστιμα επειδή «ήσαν διπλωμάτες».

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης συγκέντρωσε το εκπληκτικό ποσό των 550.000 δολαρίων και το έστειλε στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία μας στον ΟΗΕ, ζητώντας την άμεση εξόφλησή του;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι η αρχική αντίδραση των υπηρεσιακών παραγόντων και της ηγεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών ήταν «άσε το δήμαρχο να κουρεύεται- έχουμε διπλωματική ασυλία»;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι ο Δήμαρχος διαβίβασε τελικά την αξίωσή του κατά της Ελλάδας, στο Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών, στο Στέητ Ντιμπάρτμεντ;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι κατόπιν των ανωτέρω, το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας αποφάσισε να περικόψει από τις υποτροφίες που έδινε σε Έλληνες Αξιωματικούς του Στρατού για μετεκπαίδευση στις ΗΠΑ, όσες αντιστοιχούσαν στο ποσό των 500.000 που οι διπλωμάτες μας ηρνούντο να πληρώσουν;


Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι αφού έτσι μας έπιασαν τα οπίσθια, αρχίσαμε να συζητάμε το θέμα;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι επιφορτίσατε τον Έλληνα διαπραγματευτή που συζητούσε με τους Σκοπιανούς το θέμα του ονόματος «Μακεδονία», να ασχοληθεί κατά προτεραιότητα με το θέμα της διαπραγμάτευσης της πληρωμής του οφειλόμενου στο Δήμαρχο ποσού των 550.000 δολαρίων;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι η ελληνική διαπραγματευτική τακτική με το Δήμαρχο της Νέας Υόρκης ήταν:

• Να σας δώσουμε κύριε Δήμαρχε τα μισά και να συνεχίσουμε να διαπραγματευόμαστε για τα υπόλοιπα;
• Να μας κάνετε έκπτωση 10%;
• Να σας δώσουμε τα μισά μετρητά και τα υπόλοιπα σε μετοχές του ΟΤΕ;
• Να σας κάνουμε δωρεάν ξενάγηση στην Ακρόπολη και να αφήνουμε τους Αμερικανούς διπλωμάτες στην Αθήνα να παρκάρουν και εκείνοι όπου θέλουν χωρίς απειλή προστίμου;

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι η ελληνική κυβέρνηση τελικά υποχώρησε μπροστά στην ακλόνητη στάση του Δημάρχου της Νέας Υόρκης και του πλήρωσε ακριβώς 550.000 δολάρια για παράνομα παρκαρισμένα ιδιωτικά αυτοκίνητα Ελλήνων διπλωματών μιας ολόκληρης πενταετίας συν τόκους υπερημερίας (λόγω του τσαμπουκά μας);

Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, είναι αλήθεια ότι σε σύσκεψη που επακολούθησε μεταξύ διπλωματών στο Υπουργείο Εξωτερικών, αποφασίστηκε να μην καταλογιστούν τα χρήματα του παραπάνω υψηλότατου προστίμου στους παραβάτες διπλωμάτες μας, επειδή ήταν διπλωμάτες από τζάκια με καλές συστάσεις και πλάτες και, αντί αυτού, θεωρήθηκε προτιμότερο να επιβαρυνθούν όλοι οι μαλάκες Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες, οι οποίοι θα πλήρωναν τελικά - με τη φορολογία - τα λεφτά του προστίμου και οι οποίοι δεν θα μάθαιναν ποτέ τι συνέβη;


Κύριε Μιχαήλ Καμπάνη, παρόλο που στην εξέλιξη αυτή δεν είχατε ο ίδιος προσωπική ανάμειξη, όμως με την ιδιότητά σας ως ΣΤ' Γενικός Διευθυντής Διοικητικού και αρμόδιος για τα οικονομικά και τις πληρωμές του Υπουργείου Εξωτερικών, θεωρείτε σωστό να βγουν αυτά τα λεφτά από το υστέρημα του Ελληνικού λαού; Την ώρα μάλιστα που ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής υποσχέθηκε το «σεμνά και ταπεινά» και διακήρυξε στο ντιμπέϊτ των πολιτικών αρχηγών, ότι «καμιά φορά το Δημόσιο δεν έχει χρήματα να πληρώνει» (εννοεί «να πληρώνει το νοσηλευτικό προσωπικό, τους συνταξιούχους, τις καθαρίστριες, τα νοσοκομεία, τους απλήρωτους συμβασιούχους κλπ»);

Και είναι σωστό να αφήνει το Υπουργείο Εξωτερικών να παραγραφεί και η αξίωση του δημοσίου να πάρει από τους παραβάτες τα χρήματα που υποχρεώθηκε να πληρώσει στο Δήμαρχο της Νέας Υόρκης;

Η μανία (;) της Φύσης

...

Η διπλανή φωτογραφία δείχνει την έκρηξη ενός ηφαιστείου σε νησί του Ειρηνικού Ωκεανού, όπως φαίνεται από το διάστημα. Όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι η φωτογραφία αυτή που δημοσιεύτηκε σε πολλές εφημερίδες στον κόσμο (στην Ελλάδα την είδα στο ΒΗΜΑ στις 26/6/2009), αυτό που με οδηγεί σ' αυτή την ανάρτηση, είναι η λεζάντα της εφημερίδας: «Η μανία της Φύσης...»

Αναρωτιέμαι, ποια «μανία» ρε παιδιά; Η φύση είναι δεδομένη και εκδηλώνεται στη Γη που ζούμε, άλλοτε με φεγγαρόφως και αεράκι, άλλοτε με κεραυνούς και ηφαίστεια, άλλοτε με ψιλόβροχο ή με τυφώνες...

Αν αποδεχθούμε, καταρχάς, τη διατύπωση περί «μανίας» θα έπρεπε ταυτόχρονα να θεωρήσουμε ότι υπάρχει κάποιος «μανιακός», ο οποίος ρυθμίζει την ένταση των φυσικών φαινομένων - άρα περιττεύουν η Φυσική και τα Μαθηματικά που μαθαίναμε, μόνο η Θεολογία θα χρειαζόταν

Πέρα απ' αυτό: Αν το φυσικό φαινόμενο της έκρηξης ενός ηφαιστείου υποδηλώνει «μανία της φύσης», τι θα έπρεπε να πούμε για τις καταστροφικές επεμβάσεις των ανθρώπων σε βάρος της χλωρίδας και της πανίδας; Ένα σκοτωμένο ζωάκι από «φυσιολάτρες» κυνηγούς αποτελεί για το συγκεκριμένο ζώο οριστική και τελεσίδικη καταστροφή. Γιατί δεν χαρακτηρίζουμε τότε όλες τις ανθρώπινες επεμβάσεις στη φύση, ακόμα και την εκτροπή ενός ποταμού, ως «μανία»;

Σίγουρα, υπερβολικές ευαισθησίες θα υποθέσει ο αναγνώστης, θεωρώ όμως ότι η αυθόρμητη «γλώσσα» προδίδει τις πραγματικές σκέψεις και απόψεις, οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι εγωκεντρικές και δείχνουν έλλειψη κατανόησης για τη φύση στην οποία ζούμε και το ρόλο μας σ' αυτή.
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Καλοζωισμένοι οι Μινωίτες στα Μάλια

...
Διοργάνωναν εορταστικά δείπνα αλλά και θρησκευτικές τελετές. Εκαναν παραγωγή υφασμάτων και όπως, αιώνες μετά, έρχεται στο φως διακρίνονταν για επιδεικτική κατανάλωση προϊόντων! Ολα αυτά στη Μινωική Κρήτη περί το 2000 π.Χ. στην ανθούσα κοινωνία των Μαλίων όπου ανεγέρθηκαν και τα πρώτα κτίρια, τα οποία αναφέρονται ως «ανάκτορα». Τα στοιχεία αυτά θα παρουσιάσει την Πέμπτη 14 Μαΐου, ώρα 7μ.μ., στην ομιλία του στην Αρχαιολογική Εταιρεία ο καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Κλερμόν Φεράν κ. Ζαν- Κλοντ Πουρσά.

«Συνοικία Μ» ονομάζεται το μελετώμενο κτιριακό συγκρότημα στα Μάλια, το οποίο είναι το μεγαλύτερο αυτής της περιόδου που έχει αποκαλυφθεί στην Κρήτη. Μια συνοικία ενδιαφέρουσα τόσο για την εξαιρετική διατήρησή της όσο και για τον χαρακτήρα των κτιρίων της. Γιατί τα δύο από αυτά, τα οποία μάλιστα σε κάποια φάση ενώθηκαν, έχουν ασυνήθιστα μεγάλο μέγεθος (το ένα είναι 840 τ.μ. και το άλλο 540 τ.μ.) αλλά το κυριότερο έχουν αποδώσει έγγραφα της Ιερογλυφικής Γραφής καθώς και σημαντικό αριθμό αντικειμένων: πήλινα και λίθινα αγγεία, πήλινα λυχνάρια και υφαντικά βάρη, όπλα και εργαλεία από μέταλλο κ.ά.

Πέραν αυτών έχουν πρωτότυπη αρχιτεκτονική καθώς σε αυτά τα κτίρια εμφανίζονται, πρώτη φορά, στοιχεία τα οποία στη συνέχεια θα αποτελέσουν βασικά χαρακτηριστικά της Μινωικής αρχιτεκτονικής. Και αυτά είναι το πολύθυρο, η δεξαμενή καθαρμών και ο φωταγωγός. Αλλο κοινό χαρακτηριστικό των δύο κτιρίων εξάλλου είναι ότι περιβάλλονται από αρκετά μικρότερα κτίσματα- σε απόσταση απολύτως ελεγχόμενη - τα οποία έχουν αναγνωρισθεί ως οικίες τεχνιτών ή αποθήκες.

Τι ήταν όμως τα δύο κτίρια; Ο κ. Πουρσά διαφωνεί με την παλαιότερη άποψη που ήθελε τους κατοίκους τους να είναι δύο υψηλοί αξιωματούχοι. «Τα διοικητικά “έγγραφα” που βρέθηκαν στα δύο κτίρια, τα στοιχεία για την παραγωγή λατρευτικών αντικειμένων, οι περιοχές λατρείας και τα ελεγχόμενα εργαστήρια υποδεικνύουν έναν κοινωνικό ή πολιτικό ρόλο ευρύτερο από αυτόν που θα αντιστοιχούσε σε μεγάλη ιδιωτική οικία» αναφέρει ο κ. Πουρσά. Ο ίδιος λοιπόν καταλήγει στο συμπέρασμα πως «το πιθανότερο είναι ότι τα δύο κτίρια συναποτελούν ενιαίο κτιριακό συγκρότημα υψηλής τάξεωςόπως φαίνεται από την αρχιτεκτονική τους διάταξη καθώς και από μερικές εμφανείς σχέσεις τους και ομοιότητες».

(ΒΗΜΑ, 12/5/2009)

Μια διαμαρτυρία συμπαράστασης στους αγωνιστές στο Ιράν

...

Το 1961, όταν έγιναν στην Ελλάδα οι εκλογές της «βίας και νοθείας» και είχαν ψηφίσει -κανείς δεν το αρνείται σήμερα πια- ακόμα και τα δέντρα, βρισκόμουν ήδη στο εξωτερικό, στη Γερμανία, και θυμάμαι ότι κάποιοι συμπατριώτες, μαζί με Γερμανούς φίλους, οργάνωσαν μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, στην κεντρική πλατεία της πόλης που ζούσα. Θα είχαν μαζευτεί καμιά εκατοστή άτομα και ήταν μάλλον το πιο ειρηνικό συλλαλητήριο, στο οποίο είχα συμμετάσχει μέχρι τότε.

Στα προηγούμενα 2-3 χρόνια είχα βρεθεί αρκετές φορές, μαζί με συμμαθητές και φίλους, σε πορείες υπέρ της «Ένωσης» της Κύπρου με την Ελλάδα. Εκεί έπρεπε να τρέχουμε (καλά, λόγω ηλικίας τα καταφέρναμε μια χαρά!), γιατί στα 20 μέτρα πίσω μας έτρεχαν κατά πάνω μας ασθμαίνοντας οι αστυφύλακες, με κλοπμς στα χέρια. Αλλά τότε ήμασταν όλοι ομοεθνείς, δεν πιστεύω να έτρεχαν μαζί μας Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι. Μόνο Ελλαδίτες και Κύπριοι πρέπει να ήμασταν. Γι’ αυτό μου είχε κάνει τότε εντύπωση, το 1961, ότι ενδιαφέρονταν «ξένοι», Γερμανοί στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τα πολιτικά γεγονότα της Ελλάδας.


Αργότερα πήρα μέρος σε διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος στην Τουρκία (που είχε ανέλθει στην εξουσία το 1960, Γκιουρσέλ), εναντίον της επέμβασης των Αμερικάνων στην Κούβα που είχε γίνει ένα χρόνο πριν (Απρίλιος 1961) και σε άλλες πολλές. Εκεί ανέπτυξα και τις διεθνικές μου συμπάθειες, να συμπαρίσταμαι σε κάθε πολιτικά καταπιεσμένο λαό και να αναμένω επίσης συμπαράσταση από τους ξένους φίλους. Και είχαμε πολλές αφορμές γι’ αυτό!

Με τα γεγονότα του 1965 στην Ελλάδα, της λεγόμενης «αποστασίας», δεν θυμάμαι να έγιναν στο εξωτερικό, κάπου κοντά σε μένα, ανοικτές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Ίσως επειδή μας ξάφνιασαν τα γεγονότα, ίσως επειδή υπήρχαν διισταμένες απόψεις για τη φύση της κυβερνητικής ανατροπής, παρότι στην Ελλάδα γίνονταν πολλές και δυναμικές διαδηλώσεις… Στο εξωτερικό έφταναν αυτές οι κινητοποιήσεις ως απόηχος κομματικών αντιπαραθέσεων.

Γεγονός είναι όμως ότι άρχισε τότε στο ελληνικό στοιχείο της Ευρώπης, εργαζόμενους και φοιτητές, μια πολιτικοποίηση, η οποία κορυφώθηκε, όπως είναι ευνόητο, με το πραξικόπημα των χουντικών στις 21 Απριλίου 1967. Θυμάμαι πολλές συγκεντρώσεις και πορείες που διοργανώθηκαν, στη δική μας και σε γειτονικές περιοχές, σε μερικές από τις οποίες είχα δηλωθεί εγώ στην Αστυνομία ως υπεύθυνος διοργανωτής. Και πάντα με συμμετοχή συμφοιτητών και φίλων που σπούδαζαν ή εργάζονταν εκεί από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης και πολλές της Ασίας, Αφρικής και Νότιας Αμερικής. Εννοείται, οι περισσότεροι «ξένοι» στις διαδηλώσεις μας εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος, ήταν Γερμανοί.

Σε άλλες αναρτήσεις έχω αναφερθεί σε σοβαρά και ευτράπελα που συνέβησαν σ’ αυτές τις διαδηλώσεις, σημαντικό θέμα εδώ είναι όμως ότι ήμασταν πάντα αλληλέγγυοι με τους καταπιεζόμενους, έστω κι αν αυτοί δεν ήταν παρόντες για να διαμαρτυρηθούν μαζί μας. Ξέραμε, ήμασταν βέβαιοι, ότι στην Τσεχοσλοβακία πολλοί θα άκουγαν το καλοκαίρι του 1968 με συγκίνηση από τα (ξένα) ραδιόφωνα, ότι 300-400 άνθρωποι έκαναν πορεία διαμαρτυρίας σε μια μεσαία ή μικρή ευρωπαϊκή πόλη εναντίον της σοβιετικής επέμβασης στη χώρα τους. Το ίδιο αισθάνονταν και οι Έλληνες εδώ που άκουγαν από τα (ξένα) ραδιόφωνα ότι γίνονται στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία και αλλού διαμαρτυρίες ενάντια στη χούντα που κυβερνούσε στην Ελλάδα.

(click)

::::
Όλα αυτά αποτελούν μακροσκελή πρόλογο για το γεγονός ότι, μέχρι στιγμής, δεν άκουσα να οργανώνεται μία συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας, με μαζική συμμετοχή, ενάντια στο θεοκρατικό και στρατιωτικό καθεστώς του Ιράν, σε μια χώρα που χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν στις πόλεις να διαμαρτυρηθούν για τη νοθεία (η βία είναι εκεί εγγενής, έτσι κι αλλιώς) στις προεδρικές εκλογές. Τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν ήδη πολλοί (σίγουρα αρκετές δεκάδες) νεκροί.

Δεν θα άξιζε να στείλουμε ένα μήνυμα στους πολίτες του Ιράν, έστω των 2-3 μεγάλων πόλεων αυτής της χώρας -γιατί στην επαρχία θα γίνεται ό,τι γινόταν εδώ στη δεκαετία του 1950- ότι κάποιοι «ξένοι», προσωπικά άγνωστοι αλλά πολιτικά αλληλέγγυοι, διαμαρτύρονται (χωρίς κανέναν προσωπικό κίνδυνο!) για την καταπίεση και τον εξευτελισμό αυτού του ιστορικού λαού από τους μουλάδες και τους θρησκόληπτους παραστρατιωτικούς εγκληματίες;

Οι οργανώσεις και τα κόμματα που συνήθως πρωτοστατούν παρ' ημίν σε αντιπολεμικές και αντιδικτατορικές διαμαρτυρίες (και καλά κάνουν), δεν φαίνεται να έχουν αφυπνιστεί ακόμα! Μήπως ελπίζουν ότι θα πετύχει το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης να κάμψει και την τελευταία αντίδραση, ώστε να πάψει να υπάρχει λόγος για διοργάνωση εκδηλώσεων διαμαρτυρίας;

(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Ροδιά και ρόιδι, γονιμότητα, ευτυχία και θάνατος!

του Δρ. Θεόδ. Κουσουρή, περιβαλλοντολόγου

«...να σπάσει ρόιδι ο ήλιος στην αλατζαδένια σου ποδιά - να τον μοιράσεις μόνη σου σπυρί-σπυρί στα δώδεκα ορφανά σου, - να λάμψει ολόγυρα ο γιαλός ως λάμπει η κόψη του σπαθιού και τ' Aπριλιού το χιόνι - και νάβγει στα χαλίκια ο κάβουρας για να λιαστεί και να σταυρώσει τις δαγκάνες του.»
Ρωμιοσύνη - Γ. Ρίτσος.

Στην αρχή του καλοκαιριού, η ροδιά, δένδρο ή θάμνος, σχηματίζεται ένα εντυπωσιακό κόκκινο-πορτοκαλί άνθος. Αργότερα, οι νεαροί πράσινοι σε χρώμα καρποί μεγαλώνουν, διογκώνονται και αρχίζουν να κοκκινίζουν, για να καταλήξουν το φθινόπωρο ή στις αρχές της χειμερινής περιόδου, στους ώριμους κόκκινους καρπούς, γεμάτους με ζουμερούς κόκκινους κόκκους, τις ρόγες τους. Ο καρπός περικλείει εσωτερικά πολλούς κόκκους (σπυριά) τα οποία με την σειρά τους και κατά ομάδες περικλείονται μέσα σε κίτρινες μεμβράνες. Εξωτερικά, στο κάτω μέρος του καρπού υπάρχει μια πριονωτή προεξοχή που είναι ότι έχει απομείνει από το προγενέστερο άνθος. Αυτή η προεξοχή θα μπορούσε να μας υποδηλώσει τον Ήλιο, ενώ οι εσωτερικοί κόκκοι με τα κουκούτσια που περιέχουν και που χωρίζονται από τις μεμβράνες, τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος.

Η ροδιά λέγεται ότι προέρχεται από την περιοχή ανάμεσα στο Ιράν και τη βόρεια Ινδία. Αργότερα, καλλιεργήθηκε συστηματικά και στη Μεσόγειο, όπου μεταφέρθηκε από τους Φοίνικες και τους άραβες εμπόρους. Ροδιές συναντά κανείς σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η Ροδιά στα μέρη μας, είναι ένα μικρό φυλλοβόλο δένδρο που μερικές φορές βλαστάνει από παντού και μοιάζει πιο πολύ με θάμνο. Το μισό χρόνο περνάει εντελώς απαρατήρητη, ενώ τον υπόλοιπο καιρό, μαγνητίζει τα βλέμματα με το χρώμα και την ομορφιά των ανθών και των καρπών της. Ο καρπός της ροδιάς (λατ. Punica granatum) με τις άφθονες κόκκινες ρόγες του, θεωρούνταν στην αρχαία Ελλάδα το σύμβολο της ζωής, της ευκαρπίας και της γονιμότητας.

Το ρόδι ή ρόιδι ή ρούδι είναι γνωστό κυρίως για τους νόστιμους τραγανούς καρπούς του, τους οποίους το έθιμο θέλει να «σπάμε» για γούρι την πρώτη μέρα του χρόνου. Το ρόδι και η ροδιά είναι άμεσα συνδεδεμένα με τη λέξη Ρόδος που σημαίνει τη «ροή και τη δύναμη». Το σπάνε οι νεόνυμφοι στο σκαλοπάτι του σπιτιού τους πριν μπούνε μέσα. Θεωρείται σύμβολο της καλοτυχίας, της αφθονίας και της γονιμότητας. Συναντιέται στο γάμο, αλλά και ως ευχαριστία - προσφορά στους νεκρούς (δηλ. στους χθόνιους θεούς). Το πολύκοκκο του ροδιού, συμβολίζει και το πολύγονο, που είναι και σύμβολο θεοτήτων του γάμου, δηλαδή της Ήρας και της Αφροδίτης, αλλά είναι και σύμβολο των χθόνιων θεών, δηλαδή του Ερμή, της Περσεφόνης και του Διονύσου.

Από την εποχή της αρχαιότητος, ο χυμός των σπόρων της ροδιάς υποβαλλόταν σε επεξεργασία για τη δημιουργία ανθεκτικών βαφών και μελάνης, ενώ σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στη φαρμακευτική (βλέπε γρεναδίνη) και στην ποτοποιία. Ο χυμός του ροδιού χρησιμοποιείται σαν νωπό προϊόν, καθώς διαθέτει στοιχεία δροσιστικά και θεραπευτικά για τον άνθρωπο, σε σαλάτες, σε καλλυντικά, αλλά και στην κατεργασία των δερμάτων, η φλούδα της ροδιάς μαλακώνει το δέρμα κάνοντας το πιο ποιοτικό.

Ανά τους αιώνες, διάφοροι θεραπευτές και ιατροί της Ευρώπης και της Μεσογείου χρησιμοποιούσαν την φλούδα του δένδρου ή του καρπού, τα φύλλα και τους κόκκους του ροδιού σε διαρροϊκές παθήσεις, χρόνιες δυσεντερίες, εξωτερικές αιμορραγίες ή πληγές. Η ιδιαίτερη θεραπευτική ικανότητα της ροδιάς είναι επίσης και η καταπολέμηση της ταινίας και άλλων παρόμοιων ανεπιθύμητων ασθενειών του πεπτικού συστήματος. Επίσης, θεραπευτικά ο χυμός του ροδιού χρησιμοποιείται για τις στυπτικές, επουλωτικές και αντιδιαρροϊκές του ιδιότητες από την εποχή του Ιπποκράτη.

Οι μύθοι γύρω από τη ροδιά είναι ατελείωτοι, καθώς το δένδρο και οι καρποί του ήσαν αφιερωμένα στην Αφροδίτη, στην Περσεφόνη, στη Δήμητρα, στην Αθηνά και στην Ήρα. Η Αφροδίτη συνέδεσε το όνομά της με την καταγωγή του ροδιού μιας και, όπως μας λέει ο μύθος, η ίδια φύτεψε την πρώτη ροδιά στην Κύπρο. Η Ήρα, η μητέρα των Θεών, θεωρείται η προστάτιδα του γάμου και της γονιμότητας και η ίδια κρατάει στο δεξί της χέρι ένα ρόδι. Στο ναό της Ήρας στο ΄Αργος, λέγεται ότι ο Παυσανίας θαύμασε το χρυσελαφάντινο άγαλμα τη θεάς που κρατούσε στο χέρι της ένα ρόδι.

Μ’αυτό το συμβολισμό για τη γονιμότητα συνδέεται και ο μύθος της απαγωγής της Περσεφόνης. Η Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας, πανάρχαιας θεάς της γονιμότητας (Δη-τη-Μήτρα), αθώα και έφηβη, μάζευε με τις φιλενάδες της λουλούδια στους αγρούς. Την είδε ο Πλούτωνας, θεός του κάτω κόσμου, την ερωτεύτηκε και την πήρε μαζί του. Με την αρπαγή της Περσεφόνης έπαψε όμως η «Δη-τη-Μήτρα» να καρπίζει και οι άνθρωποι δεν είχαν πια να φάνε. Έτσι, αναγκάστηκαν οι Θεοί να επέμβουν, ώστε να επιστρέψει η Περσεφόνη. Για να τη δέσει με τον Αδη όμως ο Πλούτωνας, της δίνει να φάει από το Ρόδι. Από τότε η Περσεφόνη, περνάει κάποιους μήνες στον κάτω κόσμο, την εποχή που ησυχάζει η Φύση, για να γυρίσει πάλι πίσω στον πάνω κόσμο, φέρνοντας μαζί της τον πλούτο του Πλούτωνα, τη γονιμότητα και την πανσπερμία. Σε όλους τους λαούς, η προσωρινή απουσία-κρύψημο θεών και ηρώων κάτω από τη γη, συνδέεται με λατρευτικούς τύπους της βλάστησης και της γονιμότητας. Το ρόδι υποδηλώνει την περιοδική επιστροφή της Άνοιξης και της γονιμότητας πάνω στην Γη.

Ο πιο παλαιός μύθος είναι ίσως αυτός που συνδέει την Ροδιά με τον Ωρίωνα. Ο Ωρίων, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους και λαμπρότερους αστερισμούς, ήταν ένας πελώριος Γίγας, γιός της Γης και ξακουστός για την ομορφιά του. Ήταν λέει, άξιος κυνηγός και σκότωνε τ’ αγρίμια με χάλκινο ρόπαλο. Σύμφωνα με το μύθο, ο Ωρίων παντρεύτηκε τη Σίδη, αλλά δεν στάθηκε τυχερός, καθώς η Σίδη παινεύτηκε πως είναι πιο όμορφη από την Ήρα και για τιμωρία η θεά την έστειλε στον κάτω κόσμο όπου μεταμορφώθηκε σε Ροδιά.

Σύμφωνα με άλλους μύθους, η Ροδιά φύτρωσε από το αίμα του Ζαγρέα Διονύσου. Επίσης, λέγεται ότι στον τάφο του Πολυνείκη, του γιού του Οιδίποδα, φύτρωσε, σύμφωνα με τη θέληση των Ερινύων μια ροδιά, που οι καρποί της έσταζαν αίμα όταν τους άνοιγες. Στη διάρκεια των εορτών της Δήμητρας, κατά τα "Θεσμοφόρια", οι Αθηναίες έτρωγαν τα μικροσκοπικά λαμπερά σπόρια για να αποκτήσουν γονιμότητα και ευημερία. Οι ιερείς της Δήμητρας, στην Ελευσίνα, οι Ιεροφάντες, κατά την διάρκεια των μεγάλων μυστηρίων στεφανώνονταν με κλαδιά ροδιάς. Το φρούτο το ίδιο απαγορευόταν στους μύστες γιατί, ως σύμβολο της γονιμότητας, φέρει την ιδιότητα να κάνει να κατεβαίνουν ‘’οι ψυχές στη σάρκα’’.

Σήμερα, για την καλλιέργεια της ροδιάς έχουν δείξει σημαντικό ενδιαφέρον διεθνείς εταιρίες οι οποίες προσφέρουν ειδικά στη Θράκη τη λεγόμενη«συμβολαιακή γεωργία». Δηλαδή, ο παραγωγός πριν να σπείρει ή να φυτέψει κάποιο φυτό να έχει ήδη υπογράψει συμβόλαιο διάθεσης των προϊόντων, διαδικασία που γίνεται με ολοκληρωμένη διαχείριση και παραγωγή προϊόντων υψηλής ποιότητας με χαμηλός κόστος. Η περιοχή της Θράκης διαθέτει αρκετά συγκριτικά πλεονεκτήματα για την καλλιέργεια της ροδιάς. Τα εδάφη και οι κλιματικές συνθήκες που επικρατούν εκεί είναι πολύ ευνοϊκές για την ανάπτυξη της. Η ροδιά προτιμά πολύ το κρύο του χειμώνα και τη ζέστη του καλοκαιριού. Είναι πολύ ειδική καλλιέργεια, αλλά και με ευαισθησίες.

Το ρόδι, σημαντικός και πασίγνωστος καρπός από την αρχαιότητα για τις εκπληκτικές ιατρικές ιδιότητες που διαθέτει, έρχεται σήμερα, στη σύγχρονη ιατρική, να επιβεβαιώσει και να συνηγορήσει με τους αρχαίους έλληνες ιατρούς που το θεωρούσαν θαυματουργό καρπό. Το ρόδι, σε διάφορους πολιτισμούς, πάντοτε απολάμβανε ιδιαίτερης εκτίμησης και χρησιμότητας. Ο χυμός από φρέσκο ρόδι βελτιώνει την παραγωγή αίματος, ανακουφίζει από τον πυρετό και μειώνει την καρδιακή επιβάρυνση. Είναι ιδανικός για μικρά παιδιά, ειδικά εάν είναι κρυολογημένα και παρουσιάζουν βήχα και πυρετό. Συστήνεται ιδιαίτερα μετά από έντονη σωματική άσκηση, σε συνδυασμό με χυμό σταφυλιού.

Στη Μέση Ανατολή, τα ρόδια χρησιμοποιούνταν για πολλές παθήσεις όπως αιμορροΐδες, αμυγδαλίτιδα, επιπεφυκίτιδα, ακόμη και για τη φαλάκρα. Σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη δείχνει ότι η σοφία των αρχαίων, είχε γερές βάσεις. Το ρόδι είναι πλούσιο σε βιταμίνες C, Α, Ε, σίδηρο, κάλιο και αντιοξειδωτικές φυτοχημικές ουσίες, όπως είναι οι πολυφαινόλες. Επίσης, περιέχει υψηλές ποσότητες από άλλες αντιοξειδωτικές ουσίες, όπως είναι οι τανίνες, ανθοκυανίνες και ελλαγικό οξύ. Η συγκέντρωση των ευεργετικών αυτών ουσιών για τον άνθρωπο, είναι 3 φορές μεγαλύτερη από ότι στο κόκκινο κρασί και στο πράσινο τσάι.

Σύγχρονες κλινικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο χυμός του ροδιού μπορεί να συμβάλλει στην πρόληψη του καρκίνου του προστάτη ή στην επιβράδυνση του, αναστέλλει και την ανάπτυξη του καρκίνου του δέρματος, ενώ επιδρά στο μεταβολισμό της χοληστερόλης και ιδιαίτερα της LDL-χοληστερόλης. Οι αντιοξειδωτικές ουσίες από το ρόδι, μειώνουν τον κίνδυνο αθηρωμάτωσης των αγγείων, δηλαδή μειώνουν τον κίνδυνο απόφραξης των αγγείων, εμφράγματος του μυοκαρδίου και εγκεφαλικών επεισοδίων.

Γιατί κλείνουν οι εφημερίδες;;;

...

Το Σάββατο το απόγευμα χάζευα στην τηλεόραση τα προκαταρκτικά των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Εκεί που έριχνα κλεφτές ματιές, ποιος με ποια εισέρχεται, σχολιάζοντας και τα κιλά ή την ενδυμασία καθενός και καθεμιάς (αμιγώς πολιτικός σχολιασμός, εννοείται!) ακούω ότι ο κ. Ερντογάν από Τουρκία μεριά δεν θα έρθει, γιατί τον έπιασε πονοκέφαλος. Μάλιστα, την ώρα που λέγονταν αυτά από τον/την ρεπόρτερ, στην οθόνη φαινόντουσαν σκηνές με χειραψίες Καραμανλή και Ερντογάν και των συζύγων τους, παραξενεύτηκα αρχικά, πότε πρόλαβαν και άλλαξαν ενδυμασία... Αλλά, είπαμε, στην τηλεόραση περίμεναν ζωντανές σκηνές της έλευσης του κουμπάρου κι αυτός έπαθε πονοκέφαλο. Έτσι έδειξαν οι σκηνοθέτες "φιλμ αρχείου"... έχει καλώς και πολύ λυπήθηκα που δεν ήρθε ο Ταγίπ! (αν θέλετε, με πιστεύετε).

Την επόμενη ημέρα, Κυριακή, παίρνω πρωί πρωί τις εφημερίδες και τί διαβάζω; (εικόνα δεξιά!): Ότι ο κουμπάρος όχι μόνο είχε έρθει, αλλά συζήτησε με τον Καραμανλή (με διερμηνέα, βεβαίως!) επί μια ώρα περίπου. Δεν έμαθαν τα τσακάλια τί ακριβώς είπαν οι δύο (ίσως έλυναν το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου) αλλά θα μάθουν σύντομα, όπως γράφει το κειμενάκι, από τις διαρροές.

Εγώ βέβαια κάνω τις σκέψεις μου, ως ελεύθερος άνθρωπος: Λες να ήρθε ο Ταγίπ και να μας το έκρυψαν; Λες να πουλάνε ο Καραμανλής και η Ντόρα την Κύπρο, το Αιγαίο, τη Μακεδονία και ό,τι άλλο περισσεύει και δεν μας λένε κουβέντα; Βρε λες να έγραψε το τσακάλι ο δημοσιογράφος (σίγουρα με εντολή του αρχισυντάκτη), ό,τι του κατέβηκε, ό,τι θα έγραφα κι εγώ σε μια τέτοια περίπτωση (να πλακωθούν οι δύο πρωθυπουργοί στις μπουνιές ήταν έτσι κι αλλιώς τελείως απίθανο!), αφού οι "κυριακάτικες" εφημερίδες τυπώνονται το Σάββατο μεσημέρι, άντε νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου; Οπότε, την ώρα των εγκαινίων είχε τυπωθεί ήδη η εφημερίδα και ο διερμηνέας είχε ήδη μεταφράσει τη συζήτηση των κουμπάρων:

Κώστας: "Τί κάνεις Ταγίπ;"
Ταγίπ: "Καλά μπε, εσύ τί κάνεις;"
Κώστας: "Καλά κι εγώ! Έχασα τις ευρωεκλογές, αλλά ο Σύριζα πάει για διάλυση!"
Ταγίπ: "Α ναι; Εμείς δεν χάσαμε, κέρδος μας που δεν είμαστε στην Ε.Ε."
Και άλλα τέτοια περισπούδαστα...

Την επόμενη φορά που θα διαβάσω κάτι περίεργο σε μια εφημερίδα, γιατί να υποθέσω ότι είναι αλήθεια και δεν το εμπνεύστηκε ένας τετραπέρατος ρεπόρτερ; Έτσι κι αλλιώς τα 2/3 των αναγραφομένων στις εφημερίδες ως πληροφορίες off the record είναι επινοημένα...

Σήμερα, Δευτέρα, γράφει στα σχόλια η Ελευθεροτυπία, κάτω από τον τίτλο "Χουνέρι από τον κουμπάρο": "Ηταν τόσο σίγουρη η έλευση, ώστε κυριακάτικα δημοσιεύματα έφτασαν να περιγράφουν ακόμη και το κλίμα της συνάντησης Καραμανλή-Ερντογάν. Η συνάντηση επρόκειτο να γίνει το απόγευμα του Σαββάτου, οι εφημερίδες τυπώνονται νωρίτερα την ίδια μέρα κι έτσι δεν πρόλαβαν την ακύρωση της επίσκεψης."

Ποια κυριακάτικα δημοσιεύματα ρε παιδιά, η Καθημερινή (που αγόρασα!) δεν είδα να γράφει αναλύσεις για τη δήθεν συζήτηση, μόνο η Ελευθεροτυπία (που επίσης αγόρασα!) τα έγραφε. Οι άλλες δεν μ' ενδιαφέρουν, γι' αυτό και δεν τις αγόρασα! Καμιά συγγνώμη δεν θα ζητήσετε ή λέτε να αποταθώ στον κουμπάρο του Κωστάκη; Αυτός είναι ο υπεύθυνος τελικά, σε μένα έκανε δηλαδή το χουνέρι ο Ερντογάν; Να ξέρω για να μην ξαναγοράσω την εφημερίδα του...

Εντωμεταξύ, επειδή τις προηγούμενες ημέρες κυκλοφορούσα ως τουρίστας σε διάφορα μέρη της ελληνικής επικράτειας, σε κάποιες κωμοπόλεις που ρώταγα, πού πουλάνε εφημερίδες, με κοίταγαν στα καφενεία με απορία. "Εφημερίδες;" Δεν ήξεραν... "Ρωτήστε εκεί στο μπακάλικο να σας πουν..." Προφανώς δεν αγοράζουν εφημερίδες, δεν τους ενδιαφέρουν... Ίσως ξέρουν από καιρού αυτό που επιβεβαίωσα εγώ την Κυριακή: στις πολιτικές ειδήσεις γράφονται τρίχες και τα άλλα (καλλιτεχνικά, κοινωνικά, επιστημονικά και άλλα τέτοια), δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο, δεν τα καταλαβαίνει κιόλας!

Πόσοι καταλαβαίνουν τον Αρανίτση και πόσοι τον Γιανναρά; Φυσικά, δεν φταίνε ο Αρανίτσης και ο Γιανναράς, αυτοί γράφουν και σ' όποιον αρέσει! Αλλά γιατί να γράφουν οι δυο τους και αρκετοί άλλοι σε μια εφημερίδα που απευθύνεται σε δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες και από αυτούς να καταλαβαίνουν μόνο 300-400; Πιο οικονομικό, με τη γενικότερη έννοια, δεν θα ήταν να κλείσουν οι εφημερίδες και να γράφονται τα σπουδαία στο Internet. Θα γλιτώσουν και κάποια δεντράκια εκεί ψηλά στη Φινλανδία... Οι συμπατριώτες μας στις κωμοπόλεις και στα χωριά έτσι κι αλλιώς δεν διαβάζουν και οι υπόλοιποι θα βρουν τρόπο να ξετρυπώσουν αυτά που τους ενδιαφέρουν...

Προσθήκη:
Εδώ η αντίστοιχη "πολιτική ανάλυση" από το ΒΗΜΑ, όπως αναρτήθηκε στο http://karsilamas.blogspot.com/:

(click)

5.000.000 ελληνικές λέξεις;

(Ευθ. Φοίβος Παναγιωτίδης, επ. καθηγ.
γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο
Κύπρου Καθημερινή, 14/6/2009)

Aκούγεται κάθε τόσο, ακόμα και από σοβαρούς ανθρώπους, ότι η ελληνική γλώσσα είναι η πλουσιότερη του κόσμου, διότι διαθέτει λεξιλόγιο τουλάχιστον 5.000.000 λέξεων. Αυτή την τερατολογία την έχει καταρρίψει μεθοδικά κι εμπεριστατωμένα ο Νίκος Σαραντάκος και στο βιβλίο του «Γλώσσα μετ’ εμποδίων» και στον ιστότοπό του (http://www.sarantakos.com/), οπότε δεν κρίνω σκόπιμο να παραθέσω όσα γράφει εκεί. Εδώ απλώς θα σκιαγραφήσω πόσο εξωπραγματικός είναι ο ισχυρισμός, ιδίως στο στόμα ανθρώπων με μόρφωση.

Πρώτα πρώτα, όταν λέμε «λέξη», εννοούμε το λήμμα, όχι το δείγμα (token). Έτσι, όσα δείγματα της λέξης «και» κι αν περιέχει αυτό το κείμενο, για σκοπούς λεξιλογίου εμείς θα μετρήσουμε ένα μόνο δείγμα: μία λέξη. Επίσης, όταν το λήμμα κλίνεται, πάλι θα μετρήσουμε μία λέξη: λ.χ. δεν θα μετρήσουμε τους τέσσερις τύπους του λήμματος «γάτα» (γάτα, γάτας, γάτες, γατών) ως τέσσερις λέξεις. Με άλλα λόγια, όταν μετράμε το μέγεθος λεξιλογίων, μετράμε λήμματα, όχι τύπους. Αλλιώς, γλώσσες όπως η τουρκική, με την ευελιξία κι ευχέρειά της να κατασκευάζει τύπους, θα είχε δεκάδες εκατομμύρια λέξεις.

Μένουμε λοιπόν στα λήμματα και προχωρούμε στο ότι ένας αναλφάβητος ενήλικος, είτε προέρχεται από κοινωνία τροφοσυλλεκτών είτε από μεταβιομηχανική κοινωνία, ξέρει περί τις 40.000 λέξεις. Οπωσδήποτε, το λεξιλόγιο του τροφοσυλλέκτη περιέχει διαφορετικού είδους λέξεις από αυτό του μεταβιομηχανικού ανθρώπου: λ.χ. εκεί όπου ο τροφοσυλλέκτης έχει ονόματα για κοινωνικές δραστηριότητες της ομάδας που ανήκει, ο μεταβιομηχανικός αναλφάβητος θα έχει τις λέξεις «Βουλή», «εφάπαξ», «αστυνομία», «απεργία» κ.ο.κ. Σε κάθε περίπτωση, η σούμα βγαίνει εκεί κάπου στα 40.000 λήμματα.

Αναπόφευκτα, ο αλφαβητισμός και η εκπαίδευση αυξάνουν το ενδιάθετο λεξιλόγιο μέχρι και τρεις φορές, αφού προσφέρουν πρόσβαση στον γραπτό λόγο και, άρα, σε πλήθος λέξεων. Αν το σκεφτεί κανείς, 120.000 λήμματα είναι πολλά: άλλωστε, ολόκληρο το έργο του Σαίξπηρ περιέχει περί τα 35.000 λήμματα. Ακόμα πιο κοντά μας, η ελληνική γλώσσα από τον Όμηρο έως την Άλωση, μία περίοδο περίπου 24 αιώνων, αριθμεί περίπου 160.000 λήμματα στον Thesaurus Linguae Graecae. Τέλος πάντων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η απόσταση από το 160.000 μέχρι τα όποια εκατομμύρια είναι αγεφύρωτη.

Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος τη λογιστική περί λέξεων (λεξιλογιστική;), προχωρώντας σε ένα θέμα ουσίας: Άραγε είναι πλουσιότερη η αγγλική επειδή προσφέρει μονολεκτική έκφραση του frustration; Είναι η ελληνική πλουσιότερη επειδή προσφέρει μονολεκτική έκφραση του φιλότιμου; Όχι. Τελικά όταν μιλάμε για τον πλούτο μιας γλώσσας, μιλάμε για τον πλούτο των κειμένων που είναι γραμμένα σε αυτήν. Στο κάτω κάτω, το γλωσσικό σύστημα δεν είναι παρά γραμματικοί κανόνες και λέξεις. Έτσι, το μεγαλείο της αρχαίας ελληνικής δεν βρίσκεται ούτε στο μέγεθος του λεξιλογίου της, ούτε σε επιμέρους λέξεις όπως «αλετρίβανος» και «τοιγαρούν», ούτε καν σε λέξεις όπως «μένος», «εντελέχεια» ή «λόγος». Μεγαλείο, δύναμη και βάθος βρίσκονται σε κάποια κείμενα (και στα νοήματα, στις εντυπώσεις, στους κόσμους τους) που γράφτηκαν στα ελληνικά.

Παρότι δεν υπάρχουν μεγαλειώδεις γλώσσες, υπάρχουν όμως μεγαλειώδη κείμενα, κείμενα δουλεμένα από ευφυείς, ευρηματικούς -ή απλώς φιλόπονους- στοχαστές και εργάτες του λόγου. Αυτοί δουλεύουν μέσα στους περιορισμούς που επιβάλλουν η γραμματική και το (εκτενές ή μη) λεξιλόγιο της γλώσσας τους.

Βιβλία, βιβλία

(The Observer, Καθημερινή, 14/6/2009)

David Aaronovitch: Voodoo Histories - The Role of Conspiracy Theory in Shaping Modern History, εκδ. Jonathan Cape, σελ. 368

Οι πιστοί οπαδοί της άποψης ότι η CIA δολοφόνησε τον Κένεντι ή ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκαν από Ισραηλινούς πράκτορες δεν πρόκειται να αλλάξουν γνώμη διαβάζοντας το βιβλίο «Voodoo Histories». Και δεν θα φταίει ο συγγραφέας. Η εξαντλητική μελέτη του Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς χτυπάει θανάσιμα αυτές και άλλες δημοφιλείς θεωρίες συνωμοσίας.

Όμως ο Ααρόνοβιτς είναι αρθρογράφος των Τάιμς. Στην κοσμογραφία της συνωμοσίας, αυτό σημαίνει ότι είναι «καμένη» πηγή, ένας συνεργός στη μεγάλη απάτη. Το γεγονός ότι ένας βιβλιοκριτικός σε μια άλλη εφημερίδα του κατεστημένου μπορεί να αποφανθεί ότι ο Ααρόνοβιτς έχει δίκιο, απλώς θα επιβεβαιώσει την ύπαρξη ενδοσυνεννόησης στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κατ' αυτή την έννοια, η συνωμοσιολογία είναι ένα είδος θρησκείας, η πίστη σε μια ανώτερης τάξης αλήθεια που υπερβαίνει τις αποδείξεις.

Ενώ οι αποφασισμένοι συνωμοσιολόγοι είναι χαμένη υπόθεση, το «Voodoo Histories» θα είναι αρκετά πειστικό για τους συνήθεις σκεπτικιστές. Όποιος είδε με δυσπιστία τον τυχαίο χαρακτήρα του θανάτου της πριγκίπισσας Νταϊάνας, θα δει αυτή τη διάθεσή του να αμβλύνεται από τον καυστικό ορθολογισμό του Ααρόνοβιτς. Ο σκεπτικισμός, υπενθυμίζει στους αναγνώστες του, είναι ένα μαχαίρι που πρέπει να κόβει κι απ’ τις δύο μεριές. Αν φαίνεται απίθανο τα μέλη μιας μικρής ομάδας τρομοκρατών να πέρασαν απαρατήρητα από τον τεράστιο μηχανισμό των αμερικανικών υπηρεσιών ασφάλειας και να κατάφεραν να ρίξουν τα αεροπλάνα τους πάνω στους Δίδυμους Πύργους, πόσο πιο πιθανή μπορεί να είναι μια διαφορετική δυνατότητα; Μια επίσημη συνωμοσία θα έπρεπε να στρατολογήσει χιλιάδες πρόθυμους (και ανήθικους) δημόσιους λειτουργούς και να εκφοβίσει χιλιάδες μάρτυρες ώστε να μη μιλήσουν.

Έπειτα είναι και το κόστος. Η προσπάθεια και τα έξοδα που θα απαιτούνταν για να συντηρηθεί επί 4Ο χρόνια το μυστικό της «ανύπαρκτης» αποστολής του Apollo 11, θα ξεπερνούσε σίγουρα το κόστος ενός πραγματικού ταξιδιού ανθρώπων στη Σελήνη. Αν οι θεωρητικοί συνωμοσίας είχαν δίκιο, θα υπήρχε ένα μυστικό κονδύλι στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ κάθε χρόνο ώστε να πληρώνονται για να μη μιλήσουν οι συνταξιοδοτούμενοι μηχανικοί της NASA. Συχνά ο συγγραφέας διανθίζει την αφήγησή του με χιούμορ, με έναν οξύ σαρκασμό που ελάχιστα κρύβει την περιφρόνησή του για την ανθρώπινη ροπή προς τη βλακεία. Όταν καταρρακώνει κάποιο απίθανο παραμύθι για το Άγιο Δισκοπότηρο, π.χ., δεν μπορεί να αντισταθεί στο αθεϊστικό σχόλιο ότι «όταν τμήματα της επίσημης εκκλησίας εξακολουθούν να διατρανώνουν την πίστη τους σε αγίους, θαύματα και φαντάσματα, στη μετατροπή του κρασιού και του ψωμιού σε αίμα και σώμα του Κυρίου, τέτοιες θεωρίες δεν μοιάζουν και τόσο παρατραβηγμένες».

Το ζήτημα όμως της απόστασης ανάμεσα στη θρησκευτική διδασκαλία και τη βλακώδη παράνοια είναι σημαντικό. Ο Ααρόνοβιτς προσπαθεί εξαρχής να το προσπεράσει με μια ταξινόμηση των θεωριών συνωμοσίας που αποκλείει τις μεγάλες θρησκείες. Δεν αποφεύγει όμως την παγίδα να εξετάζει μεγάλης σημασίας ιστορικές αμφισβητήσεις δίπλα δίπλα με ανοησίες της ποπ κουλτούρας. Οι «στημένες» δίκες της Μόσχας της δεκαετίας του '30 είναι σίγουρα διαφορετικής τάξεως θέμα από το ερώτημα, αν η Μέριλιν Μονρόε δολοφονήθηκε με ένα μυστικής συστάσεως διάλυμα.

Ακόμα πιο τοξική από τα κακεντρεχή κουτσομπολιά είναι η εγγενής πεποίθηση των θεωρητικών συνωμοσίας ότι η πολιτική γενικά είναι αδίστακτα παραπλανητική· ότι η διαταγή για εξαπάτηση έρχεται από μια κρυφή πηγή· ότι τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία· ότι κάποιος κινεί τα νήματα. Είναι μια μηδενιστική θέαση του δημόσιου βίου που βλέπει τη δημοκρατία σαν μια αφελή αυταπάτη και ρέπει προς τον πολιτικό εξτρεμισμό. Η έρευνα του Ααρόνοβιτς αποκαλύπτει μια επικάλυψη επιχειρηματολογίας και προσώπων ανάμεσα στην κοινότητα των θεωρητικών συνωμοσίας και την άκρα δεξιά.

Αν τριγυρίσεις λίγο ανάμεσα στις διανοητικές αποσκευές πολλών παρανοϊκών δεν θα αργήσεις να βρεις τη διαβεβαίωση ότι οι Εβραίοι είναι πίσω από όλα. Ωστόσο, το ταξίδι από την ουφολογία μέχρι το Mein Kampf δεν είναι αναπόφευκτο. Οι περισσότεροι θεωρητικοί συνωμοσίας που καταγράφει ο Ααρόνοβιτς δεν είναι παρά δυσλειτουργικοί φαντασιόπληκτοι, που ωθούνται από το τρίπτυχο «δόξα, χρήμα, βλακεία». Η εμμονή τους με το κρυμμένο νόημα των γεγονότων αντανακλά τον καταπιεσμένο φόβο ότι η δική τους ζωή δεν έχει νόημα. Τους αγχώνει η ακαταστασία της αλήθειας και προτιμούν να πιστεύουν σε μια πανέξυπνη, κακόβουλη κυβέρνηση παρά σε μια κυβέρνηση ανοργάνωτη και αδιάφορη. Ο Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς, αντίθετα, δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και να την αποκαλέσει βαρετή. Και ενώ αυτό πιθανώς καθιστά το Voodoo Histories πολύ χρήσιμο βιβλίο, δεν το κάνει πάντα συναρπαστικό.

Ιστορίες δυσφημιστικές

Ο Ααρόνοβιτς σπάνια επισημαίνει τη διαφορά κλίμακας, καθώς επιτίθεται ανελέητα στην ανοησία. Σχεδόν νιώθεις λύπη για μερικούς μικροψεύτες, που τους εκθέτει να περιφέρουν τις λαθρόβιες ιστορίες τους πάνω στο φτωχό όχημα μιας ιστοσελίδας. Αν και o συγγραφέας έχει δίκιο όταν υποστηρίζει πως το να διαδίδεις ψέματα για μεγάλα γεγονότα δεν είναι έγκλημα χωρίς θύματα. Σε προσωπικό επίπεδο, οι περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας περιλαμβάνουν φοβερές δυσφημίσεις. Μπορεί να μη γουστάρεις να βρεθείς κλεισμένος μέσα σε σταματημένο ασανσέρ με τον δούκα του Εδιμβούργου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος δολοφόνησε εν ψυχρώ τη νύφη του.

Κάππαρη, Γλιστρίδα και Κρίταμο

στη μεσογειακή καλοκαιρινή διατροφή και όχι μόνο

(του Δρ. Θ. Κουσουρή, Περιβαλλοντολόγου)

Η ελληνική φύση και την καλοκαιρινή περίοδο είναι πλούσια σε χορταρικά, ορεκτικά και μυρωδικά φυτά. Μπορούν να προστεθούν στη μαγειρική ή στις φρέσκες σαλάτες της εποχής για κάτι το ιδιαίτερο από άποψη γεύσης, να συντηρηθούν ως τουρσί ή πίκλες για κάποιες άλλες εποχές, ενώ πολύ παλιές είναι και οι ρίζες της βοτανοθεραπείας πάνω στα φυτά αυτά. Όμως αυτή η εποχή, είναι η περίοδος που βρίσκουμε σε αφθονία και την Κάππαρη και τη Γλιστρίδα και το Κρίταμο. Άγρια φυτά, ζιζάνια φυτά κατά το Θεόφραστο (πατέρας της ελληνική βοτανολογίας), ορεκτικά και θεραπευτικά φυτά από αρχαιοτάτων χρόνων.

H Κάππαρη, "’Κάππαρις η ακανθώδης" (επιστημονικά Capparis spinosa), που αποκαλείται και «Ρόδο της Μεσογείου», είναι θαμνώδες πολυετές φυτό που έρπει ή αναρριχάται πάνω στο έδαφος, σε βράχους και τοίχους. Οι βλαστοί της, διακλαδίζονται και απλώνονται στο έδαφος, έχουν μικρά, γυρτά, κιτρινωπά αγκάθια. Τα φύλλα της είναι λεία, έχουν μίσχο, είναι κυκλικά ωοειδή και γκριζοπράσινα. Ανθίζει από το Μάιο και τα άνθη της έχουν ζωή μόνο μια μέρα, καθώς κάθε βράδυ μαραίνονται.

Τα άνθη της, είναι εντυπωσιακά, βγαίνουν μεμονωμένα, σε μακριούς ποδίσκους στις μασχάλες των φύλλων, έχουν διάμετρο 5-7 εκατ., 4 κοκκινωπά σέπαλα, 4 λευκά ή ιώδη μεγάλα πέταλα, πολλούς μακριούς βιολετί στήμονες με λευκούς ανθήρες και μακρύ ύπερο. Ο καρπός της είναι ράγα ατρακτοειδής, με πολλά σπέρματα, μοιάζει με αγγουράκι και ονομάζεται καππαρόμηλο. Οι ρίζες της δεν προχωρούν βαθιά στο έδαφος, διακλαδίζονται όμως επιφανειακά. Φυτρώνει παντού σε άνυδρες περιοχές. Από παραθαλάσσια μέρη στο χώμα ή και πάνω σε βράχους μέχρι και σε βουνά. Θα τη συναντήσουμε σε απίθανα μέρη όπως για παράδειγμα σε άγονα, ξηρά εδάφη, σε σχισμές απόκρημνων βράχων, πεζοδρομίων και σε ρωγμές τοίχων ακόμα και σε ερείπια σπιτιών και σε ξερολιθιές.

Αυτό όμως που χρειάζεται η κάππαρη, είναι ο άφθονος ήλιος. Η κάππαρη, με πάρα πολλά είδη και ποικιλίες σε όλο σχεδόν τον κόσμο (περίπου 250 είδη), φυτρώνει με μορφή θάμνου και χαμηλών δένδρων (1μ. ύψος), στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου, στο Μαρόκο, στην Τουρκία στην Ινδία, στη Νότια Αφρική, αλλά και στο Αφγανιστάν, στην Αμερική και στην Αυστραλία. Επίσης, στην Ιταλία, Κύπρο και Τουρκία είναι καλλιεργούμενο φυτό.

Η κάππαρη είναι φυτό λαχανευόμενο ως ορεκτικό σε σαλάτες, χρησιμοποιείται στη μαγειρική ως καρύκευμα, σε σάλτσες για ζυμαρικά, ψάρια, κρέατα και όσπρια, αρωματίζει λάδι, ξίδι ή βούτυρο, προστίθεται σε τυριά, μαγειρεύεται με ψάρι, χρησιμοποιείται ως καρύκευμα στη μελιτζανοσαλάτα, σερβίρεται με φάβα, γαρνίρει τις σαλάτες, το κρέας, τα ψάρια, τις σάλτσες, τα πιάτα λαχανικών ή διατηρείται με τη μορφή τουρσί (μπουμπούκια, τρυφεροί βλαστοί και φύλλα). Η γεύση της είναι πικάντικη (με την επίδραση της άρμης σχηματίζεται το καπρικό οξύ και έτσι αναδεικνύεται η χαρακτηριστική της γεύση), και ελαφρώς καυτερή (οφείλεται στην ύπαρξη σιναπέλαιου).

Η κάππαρη είναι φαρμακευτικό, αρωματικό, καλλωπιστικό και μελισσοτροφικό φυτό. Θεωρείται πολλαπλά θεραπευτικό βότανο, το οποίο μάλιστα έχει χρησιμοποιηθεί σε φάρμακα και καλλυντικά. Είναι εξαιρετικά πλούσια πηγή ασβεστίου, καλίου, μαγνησίου, νατρίου και ψευδαργύρου, αλλά και σε φλαβονοειδή (άριστο αντιοξειδωτικό για τον οργανισμό μας). Επιπλέον, οι σπόροι της κάππαρης περιέχουν λιπαρά οξέα, κατά κύριο λόγο λινολεϊκό οξύ, που συγκαταλέγεται στα ωφέλιμα και ευεργετικά για τον οργανισμό μας.

Συχνές είναι ο αναφορές στην κάππαρη από τους αρχαίους συγγραφείς, οι οποίοι ασχολήθηκαν με τις τροφές, τις θεραπευτικές τους ιδιότητες και τη σύστασή τους. Μας βεβαιώνουν, ότι η κάππαρη ήταν γνωστή τόσο ως "αυτόνομο" ορεκτικό, όσο και ως καρύκευμα, πολλούς αιώνες πριν. Τρωγόταν μόνη της, με ξίδι ή νοστίμιζε φαγητά. Ο Θεόφραστος, θα την περιγράψει ως « ζιζάνιον φυτόν, μονόρριζον δι και επίγειον και χαμαίκαυλον, βλασταίνει δε και ανθεί του θέρους και διαμένει το φύλλον χλωρόν άχρι Πλειάδος». Χαρακτηριστικός και γνωστός είναι «Ο όρκος του Ζήνωνος του Κιττιέως» "…μα την Κάππαρην" , ενώ ο Βυζαντινός Παύλος ο Αιγινήτης, συστήνει στην αρχή του φαγητού διάφορα ορεκτικά, μεταξύ αυτών και την "ενόρεκτον κάππαριν" σερβιρισμένη πάνω στο ψωμί με ξύδι και μέλι.

Επίσης, στην κάππαρη έχουν αποδοθεί και θεραπευτικές ιδιότητες. O αρχαίος γιατρός Διοσκουρίδης, λόγου χάρη, συνιστούσε τα φύλλα και τη ρίζα της κάππαρης για την καταπολέμηση των οιδημάτων, ως διεγερτικό της κυκλοφορίας και των αναπνευστικών λειτουργιών, και σε παθήσεις του δέρματος, ενώ επέμενε ότι «….θεραπεύει τη σπλήνα, φθείρει τους εντερικούς σκώληκες, γιατρεύει τις ζοχάδες, ενδυναμώνει το σπέρμα, θεραπεύει τα πιασίματα, ωφελεί στα ρευματικά.. ». Επίσης, ο φλοιός της ρίζας της χρησιμοποιείται στη βοτανοθεραπεία για διάφορες παθήσεις, όπως αρθρίτιδες, ρευματισμοί και πονόδοντοι, ως αντιδιαρροιακό, αντισπασμωδικό του στομάχου και των εντέρων, για τη θεραπεία του έλκους του στομάχου, αντιφλεγμονώδες, με αντιοξειδωτική δράση ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα, αλλά χρησιμοποιείται και για τα τσιμπήματα από σφήκες και τα δαγκώματα από φίδια.

Η κάππαρη είναι χαρακτηριστικό ξεροφυτικό φυτό της Μεσογειακής άνυδρης ζώνης. Στην Ισπανία το χρησιμοποιούν για να σχηματίσουν αντιπυρικές ζώνες, καθότι σε διαστήματα μεγάλης ξηρασίας το φυτό δεν πέφτει σε θερινή νάρκη, όπως κάποια άλλα που ξεραίνονται εντελώς, αλλά διατηρεί τους χυμούς στους ιστούς της.

Όσοι ενδιαφέρονται για νέες γεύσης στη μαγειρική τους, μπορούν να δοκιμάσουν ‘’Κουνέλι με κάππαρη και ελιές (από το βιβλίο "Τα Χόρτα" της Μ. Λαμπράκη)’’. Δοσολογία και Υλικά - 1 μέτριο κουνέλι κομμένο σε μικρά κομμάτια, 1 φλιτζάνι κοτσανάκια σέλινου, 1 φλιτζάνι ελιές πράσινες ξιδάτες, 200 γρ κάππαρη σε άλμη, 1 κουταλιά της σούπας κουκουνάρι, 1/2 φλιτζάνι ξύδι λευκό, 1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο, 2 φλιτζάνια αλεύρι, 1 κουταλάκι ζάχαρη, αλάτι και πιπέρι πράσινο φρεσκοκομμένο. Εκτέλεση - Πλύνετε και στεγνώστε τα κομμάτια από το κουνέλι σε απορροφητικό χαρτί.

Σε ένα βαθύ τηγάνι σοτάρετε ελαφρά το κρεμμύδι για 2-3 λεπτά. Αλευρώνετε τα κομμάτια από το κουνέλι και τα βάζετε κι αυτά να ροδίσουν ελαφρά στο τηγάνι. Προσθέστε 1/2 φλυτζάνι νερό, την κάπαρη, τις ελιές και το σέλινο, σκεπάστε το τηγάνι και ψήστε σε μέτρια θερμοκρασία για 25 λεπτά. Δοκιμάστε με ένα πηρούνι, η σάρκα του κουνελιού πρέπει να είναι τρυφερή. Αν όχι, προσθέστε λίγο ακόμα νερό και συνεχίστε το ψήσιμο για 15 λεπτά ακόμα. Πασπαλίστε με τη ζάχαρη και ραντίστε με το ξύδι. Αφήστε το φαγητό να σιγοβράσει για 10 ακόμα λεπτά και σβήστε τη φωτιά. Σκεπάστε με μία βαμβακερή πετσέτα και αφήστε το φαγητό να "ξεκουραστεί" για 10 λεπτά πριν το σερβίρετε. Συνοδέψτε με μικρές βραστές πατάτες. Και, καλή σας όρεξη.

Το Κρίταμο ή "Κρίθμον το παραθαλάσσιο" (επιστημονικά Crithmum maritimum), είναι μικρό πολυετές παχύφυλλο φυτό που φυτρώνει σε παραθαλάσσια, βραχώδη ή και αμμουδερά μέρη της Μεσογείου και του Ευρωπαϊκού Ατλαντικού. Τα φύλλα και οι βλαστοί του είναι παχύς, λείοι και έχουν χρώμα ανοιχτοπράσινο. Τα άνθη του, κιτρινοπράσινα, βγαίνουν το καλοκαίρι και σχηματίζουν "σκιάδιο". Ο βλαστός και τα φύλλα του αναδίδουν μια ευχάριστη μυρωδιά. Είναι φυτό γνωστό από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες, αλλά και ως έδεσμα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Η περιγραφή του Διοσκουρίδη είναι πολύ χαρακτηριστική: "θαμνώδες βοτάνιον, που απλώνεται σε πλάτος και έχει ύψος ενός πήχυ. Φυτρώνει σε παραθαλάσσιους τόπους και έχει πολύ στιλπνά φύλλα και υπόλευκα, σαν της γλιστρίδας, πιο πλατιά και πιο επιμήκη με αλμυρή γεύση... λαχανεύεται εφθόντε και ωμόν εσθιόμενον και ταριχεύεται εν άλμη" Οι σπόροι του φυτού έχουν μεγάλη ομοιότητα με το κριθάρι, γι' αυτό οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμαζαν «κρίθμον». Ο Διοσκουρίδης και ο Πλίνιος είχαν σε μεγάλη εκτίμηση το κρίταμο. Στη βοτανοθεραπεία, από τα χρόνια του Ιπποκράτη μέχρι τις μέρες μας, χρησιμοποιείται ως θεραπευτικό για ηπατικές, εντερικές και νεφρικές δυσλειτουργίες.

Το φυτό αυτό, με την πάροδο των χρόνων, διαπιστώθηκε, ότι περιέχει αιθέρια έλαια, μεταλλικά άλατα, ιώδιο και βιταμίνες, συστατικά που θεωρούνται από τους διαιτολόγους ότι είναι ορεκτικά και τονωτικά, ότι πρέπει δηλαδή για μια μεσογειακή διατροφή και ωραία σαλάτα. Γίνεται επίσης τουρσί, μέσα σε ξίδι και άλμη και συνοδεύει ευχάριστα τους θαλασσινούς μεζέδες, αλλά και σε αρωματικές ή πικάντικες σάλτσες που συνοδεύουν ψάρια ή κρέατα. Το κρίταμο σερβίρεται στις παραθαλάσσιες περιοχές, συνήθως με το όνομα «αρμύρα», ενώ οι βλαστοί και τα άνθη του τηγανίζονται στις ομελέτες, προσδίδοντας ιδιαίτερη γεύση.

Όσοι αναζητούν νέες γεύσεις για την ελληνική κουζίνα τους προτείνουμε να δοκιμάσουν "Ρεβύθια με κρίταμο (από το βιβλίο "Τα Χόρτα" της Μ. Λαμπράκη)": Υλικά και Δοσολογία -1 φλυτζάνι ρεβύθια, 1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο, κρίταμο κατά βούληση, ελιές κατά βούληση - κομμένες σε ροδέλες. Εκτέλεση - Μουλιάζουμε τα ρεβύθια από βραδείς, τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι και μόλις πάρει χρώμα ρίχνουμε μέσα τα ρεβύθια, φέρνουμε μία γύρα και μετά ρίχνουμε λίγο καυτό νερό, προσθέτουμε νερό όσο γίνονται μέχρι να μαλακώσουν καλά, τα ανακατεύουμε με κρίταμο και ελιές.

Γλιστρίδα ή αντράκλα ή ανδράχλη ή αντραχλίδα ή σκλιμίτσα ή χοιροβότανο ή τρευλό, είναι η κοινή ονομασία του μονοετούς φυτού που επιστημονικά λέγεται ‘’Ανδράχνη η ολισθηρής’’ (Λατ. Portulaca oleracea). Κατά την ελληνική λαογραφία, αν κάποιος μιλά γρήγορα και συνέχεια, οι συνομιλητές του τον παρατηρούν με τη χαρακτηριστική φράση "γλιστρίδα έφαγες’’, καθώς πιστεύεται ότι η κατανάλωση γλιστρίδας ή αντράκλας δημιουργεί ευφράδεια και ταχύτητα λόγου. Η γλιστρίδα, φυτρώνει την άνοιξη και ανθίζει και καρπίζει το Μάιο με Ιούνιο. Ο βλαστός της είναι λείος, έρπει στο έδαφος, είναι σαρκώδης, όπως και τα φύλλα της που είναι λεία, ροπαλοειδή, ενώ τα άνθη της είναι μικρά κίτρινου χρώματος κατά δέσμες.

Το κοινό αυτό φυτό, που θεωρείται ως θερινό ζιζάνιο, προκαλώντας προβλήματα στην απόδοση μιας καλλιέργειας, φυτρώνει κυρίως σε ποτιστικούς λαχανόκηπους την καλοκαιρινή περίοδο και χρησιμοποιείται σε σαλάτες ως δροσιστικό, αλλά και στη βοτανοθεραπεία. Η ευχάριστη ξινή, χυμώδης και δροσερή της γεύση ταιριάζει πολύ με πράσινες σαλάτες και τη τοματοσαλάτα, ενώ επίσης μπορεί να μαγειρευτεί με κρέας ή ψάρι.

Η γλιστρίδα είναι ιθαγενής φυτό της Περσίας και είναι πολύ γνωστή στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ασία, ενώ καλλιεργείται εντατικά στη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία, την Άπω Ανατολή και την Ινδία. Η χρήση της γλιστρίδας έχει ιστορία πάνω από 4.000 χρόνια. Χρησιμοποιείται (μόνο βλαστοί και φύλλα) πολύ στην κινεζική βοτανοθεραπεία, είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση προβλημάτων του ουροποιητικού και του πεπτικού συστήματος, είναι διουρητική και ανθελμινθική, ανακουφίζει από τη δυσεντερία, τη γαστρεντερίτιδα και τη διάρροια.

Ο χυμός και το αφέψημα της χρησιμοποιούνται για εξωτερικές πλύσεις, ανακουφίζοντας δερματικές παθήσεις. Τα σαρκώδη φύλλα της περιέχουν πολύ νερό (95%) και πολλές θρεπτικές ουσίες, όπως μεταλλικά στοιχεία (ασβέστιο, μαγνήσιο, σίδηρο, φώσφορο, χαλκό), ω-3 λιπαρά οξέα, βιταμίνες C, Ε, Α, Κ και κόμμι (πολυσακχαρίτης που απορροφάται κυρίως από το παχύ έντερο και διατηρεί υγιή τη χλωρίδα του).

Η γλιστρίδα ήταν γνωστή για τις φαρμακευτικές της ιδιότητες από την αρχαιότητα. O Γαληνός τη χορηγούσε για οδοντικές και στοματικές παθήσεις. O Ιπποκράτης τη χρησιμοποιούσε για την αντιμετώπιση γυναικολογικών παθήσεων (βιταμίνη Ε) και ο Διοσκουρίδης ως καθαρτικό, διουρητικό, αντιπαρασιτικό, αλλά και για οφθαλμικές παθήσεις (βιταμίνη Α), την επούλωση πληγών (βιταμίνη C, ω-3 λιπαρά οξέα), καθώς και για τον κατευνασμό της σεξουαλικής επιθυμίας, εξαιτίας της ‘’νορεπινεφρίνης’’ που περιέχει το φυτό αυτό. Η γλιστρίδα χρησιμοποιείται επίσης ως αντιπυρετικό, αναλγητικό, τονωτικό και μυοχαλαρωτικό, ενώ προσοχή στη χρήση της κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.