Στις 5 Απριλίου δημοσιεύσαμε εδώ την είδηση ότι το θεωρούμενο λείψανο της Ιωάννας της Λωραίνης ήταν υπολείμματα μιας αιγυπτιακής μούμιας και μιας γάτας. Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης στις 11/04/2007, στο ΒΗΜΑ:
Στη Γαλλία έρευνες των ειδικών απέδειξαν ότι τα λείψανα της Ιωάννας της Λωρραίνης ήταν «μαϊμού». Απεδείχθη, για την ακρίβεια, ότι δεν ανήκαν στην εν λόγω αλλά σε μια αιγυπτιακή μούμια τουλάχιστον δύο χιλιάδες χρόνια μεγαλύτερη από τη νεαρή παρθένα που έσωσε τη Γαλλία στον Εκατονταετή Πόλεμο προτού οδηγηθεί στην πυρά, ηρωοποιηθει και αγιοποιηθεί. Τέρμα, λοιπόν, τα προσκυνήματα στο λείψανο της ηρωίδας που έγινε αγία προτού αποκαλυφθεί ότι δεν ήταν παρά μια μούμια.
Τι θα γίνει τώρα με τη μούμια δεν γνωρίζω. Πιστεύω όμως ότι ήταν βαθύτατα άτυχη. Διότι, αν όλα αυτά είχαν συμβεί στην Ελλάδα και όχι στη Γαλλία, τότε η μούμια θα μπορούσε να συνεχίσει ανενόχλητη να υποδύεται την παρθένα, την ηρωΐδα, την αγία, ακόμη και την Άννα Βίσση. Στην Ελλάδα η αποκαθήλωση των μύθων από την επιστημονική έρευνα απαγορεύεται για εθνικούς λόγους.
Άτυχη μούμια, λοιπόν. Κατέληξε σε μια χώρα όπου ο τοπικός Αρχιεπίσκοπος και η τοπική Άντζελα Δημητρίου δεν ενώνουν τις φωνές του για την «προδομένη πατρίδα» - προδομένη από τους άλλους, εννοείται... Κατέληξε σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι αναθεωρούν τους (αναπόφευκτους) εθνικούς μύθους χωρίς να πιάνονται στα χέρια. Κατέληξε σε μια χώρα όπου ουδείς ασχολείται να αποδείξει ότι ο Σαρκοζί είναι κατευθείαν απόγονος του Αστερίξ. Τους αρκεί που είναι Γάλλος σήμερα.
Κατέληξε, δηλαδή, σε μια χώρα η οποία έχει ενδεχομένως πολλά αρνητικά και ακόμη περισσότερες αδυναμίες, αλλά έχει μάθει να συζητάει για το παρελθόν της με μια στοιχειώδη ψυχραιμία και μια ελάχιστη επιστημονικότητα. Μπορεί το 1918 να μην απέχει πολύ από το 1922 και το 1922 να απέχει πολύ περισσότερο από το 1940 αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να ξαναδούν από κοινού με τους Γερμανούς ιστορικούς τα σχολικά εγχειρίδια για την πρόσφατη ιστορία τους. Έχουν πολλά να αναζητήσουν και ελάχιστα να αποδείξουν.
Ασφαλώς κι εκεί υπάρχουν ακραίες ή βλακώδεις φωνές. Και εκεί κάποιοι επιδίδονται σε εμπόριο εθνικοφροσύνης. Ο Ζαν-Mαρί Λεπέν, για παράδειγμα, γιορτάζει κάθε χρόνο με διαδηλώσεις και πομπώδεις διακηρύξεις την Ιωάννα της Λωρραίνης, η οποία (υποτίθεται) προσωποποιεί την «αιώνιο Γαλλία» - δεν ξέρω τι θα κάνει τώρα που το λείψανο απεδείχθη «μαϊμού». Πάντα και σε κάθε χώρα υπάρχουν και επιτήδειοι και βαρεμένοι. Αλλά αυτοί δεν αποτελούν ολόκληρη τη Γαλλία, ούτε καν την πλειοψηφία της.
Πόσο χρήσιμο, λοιπόν, θα ήταν να ισχύει το ίδιο και για την Ελλάδα.
Τι θα γίνει τώρα με τη μούμια δεν γνωρίζω. Πιστεύω όμως ότι ήταν βαθύτατα άτυχη. Διότι, αν όλα αυτά είχαν συμβεί στην Ελλάδα και όχι στη Γαλλία, τότε η μούμια θα μπορούσε να συνεχίσει ανενόχλητη να υποδύεται την παρθένα, την ηρωΐδα, την αγία, ακόμη και την Άννα Βίσση. Στην Ελλάδα η αποκαθήλωση των μύθων από την επιστημονική έρευνα απαγορεύεται για εθνικούς λόγους.Άτυχη μούμια, λοιπόν. Κατέληξε σε μια χώρα όπου ο τοπικός Αρχιεπίσκοπος και η τοπική Άντζελα Δημητρίου δεν ενώνουν τις φωνές του για την «προδομένη πατρίδα» - προδομένη από τους άλλους, εννοείται... Κατέληξε σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι αναθεωρούν τους (αναπόφευκτους) εθνικούς μύθους χωρίς να πιάνονται στα χέρια. Κατέληξε σε μια χώρα όπου ουδείς ασχολείται να αποδείξει ότι ο Σαρκοζί είναι κατευθείαν απόγονος του Αστερίξ. Τους αρκεί που είναι Γάλλος σήμερα.
Κατέληξε, δηλαδή, σε μια χώρα η οποία έχει ενδεχομένως πολλά αρνητικά και ακόμη περισσότερες αδυναμίες, αλλά έχει μάθει να συζητάει για το παρελθόν της με μια στοιχειώδη ψυχραιμία και μια ελάχιστη επιστημονικότητα. Μπορεί το 1918 να μην απέχει πολύ από το 1922 και το 1922 να απέχει πολύ περισσότερο από το 1940 αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να ξαναδούν από κοινού με τους Γερμανούς ιστορικούς τα σχολικά εγχειρίδια για την πρόσφατη ιστορία τους. Έχουν πολλά να αναζητήσουν και ελάχιστα να αποδείξουν.
Ασφαλώς κι εκεί υπάρχουν ακραίες ή βλακώδεις φωνές. Και εκεί κάποιοι επιδίδονται σε εμπόριο εθνικοφροσύνης. Ο Ζαν-Mαρί Λεπέν, για παράδειγμα, γιορτάζει κάθε χρόνο με διαδηλώσεις και πομπώδεις διακηρύξεις την Ιωάννα της Λωρραίνης, η οποία (υποτίθεται) προσωποποιεί την «αιώνιο Γαλλία» - δεν ξέρω τι θα κάνει τώρα που το λείψανο απεδείχθη «μαϊμού». Πάντα και σε κάθε χώρα υπάρχουν και επιτήδειοι και βαρεμένοι. Αλλά αυτοί δεν αποτελούν ολόκληρη τη Γαλλία, ούτε καν την πλειοψηφία της.
Πόσο χρήσιμο, λοιπόν, θα ήταν να ισχύει το ίδιο και για την Ελλάδα.
