Νέα εξωηλιακά συστήματα

Πλανήτες σαν τη Γη «δεν είναι ασυνήθιστοι στο Σύμπαν»

Ακόμα 28 πλανήτες ανακαλύφθηκαν εκτός του Ηλιακού Συστήματος, ανεβάζοντας τους γνωστούς εξωηλιακούς πλανήτες στους 236, ανακοίνωσαν διεθνείς ομάδες ερευνητών. Οι αστρονόμοι θεωρούν πλέον ότι στο Σύμπαν υπάρχουν δισεκατομμύρια κατοικήσιμοι πλανήτες σαν τη Γη.

«Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι το σπίτι μας δεν είναι κάτι σπάνιο στο Σύμπαν» σχολίασε στο Reuters ο Τζέφρι Μάρσι του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ, ο οποίος παρουσίασε τα αποτελέσματα των τελευταίων ερευνών στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας στη Χονολουλού.

Οι 28 νέοι πλανήτες, οι περισσότεροι γίγαντες από αέριο όπως ο Δίας, εντοπίστηκαν στη διάρκεια του 2006 από δύο μεγάλες ερευνητικές ομάδες, το California and Carnegie Planet Search και το Anglo-Australian Planet Search.

Νέες τεχνικές παρατήρησης επιτρέπουν την ανακάλυψη όλο και μικρότερων εξωηλιακών πλανητών, αν και η άμεση παρατήρηση μικρών πλανητών όπως η Γη δεν είναι προς το παρόν δυνατή.

Τέσσερα από τα νέα πλανητικά συστήματα περιλαμβάνουν πάνω από έναν πλανήτη. «Διαπιστώνουμε ότι τα περισσότερα αστέρια δεν έχουν μόνο έναν πλανήτη -όπου βρίσκουμε έναν συνήθως υπάρχει και ένας δεύτερος ή τρίτος ή τέταρτος» αναφέρει ο Δρ Μάρσι.

Η ανακάλυψη που ενθουσίασε περισσότερο τους αστρονόμους είναι ένας πλανήτης σαν τον Ποσειδώνα που εντοπίστηκε πριν από τρία χρόνια να περιφέρεται γύρω από το μακρινό άστρο Gliese 436. Οι αναλύσεις αποκαλύπτουν ότι ο πλανήτης είναι συμπαγής, όπως η Γη, και καλύπτεται από ένα παχύ στρώμα θερμού νερού, το οποίο παραμένει σε στερεά κατάσταση λόγω της υψηλής πίεσης.

«Είναι η πρώτη φορά που προσδιορίζουμε τη δομή ενός από αυτούς τους εξωηλιακούς πλανήτες. Είναι βραχώδης όπως η Γη αλλά διαθέτει και αρκετό νερό, το οποίο είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής», σχολιάζει ο Δρ Μάρσι.

Ο αστρονόμος είναι πλέον βέβαιος ότι ο γαλαξίας μας φιλοξενεί πολλούς ακόμα «κατοικήσιμους» πλανήτες, όπου ίσως έχει αναπτυχθεί ζωή. «Ο Γαλαξίας μας έχει 200 δισεκατομμύρια άστρα. Θα εκτιμούσα ότι το 10% διαθέτει κατοικήσιμους πλανήτες. και υπάρχουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια γαλαξίες στο Σύμπαν, όλοι τους λίγο πολύ σαν τον Γαλαξία», εξηγεί.

(www.in.gr, 29/5/2007)

Ένας γάμος και πολλά παρατράγουδα…

της Ισμήνης

Κυρίες, Δεσποινίδες και Κύριοι,

το κείμενο αυτό αφορά όλους-ες και όσους-ες έχουν βρει το έτερο ήμισυ της καρδίας τους και έχουν αποφασίσει να ενωθούν με τα χρυσά δεσμά του γάμου, τελώντας παραδοσιακό θρησκευτικό γάμο. Τώρα θα μου πείτε απλά πράγματα, χαράς το πράγμα, δεν μας λες και τίποτα καινούργιο; Σωστά, δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, αρκεί το έτερο ήμισυ της καρδιάς σας, ναι μεν να είναι κάτοικος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ναι μεν να είναι χριστιανός/η, αλλά … να μην είναι άλλου δόγματος και να μην είναι Έλληνας ή Ελληνίδα. Τότε σας συμβουλεύω: ΜΗΝ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Μια ωραία ημέρα, σαν τα παραμύθια αρχίζω, το σπλάχνο μου, μου ανακοίνωσε ότι στην στράτα της ζωής της, αντάμωσε τον Ρωμαίο της, αγαπήθηκαν και αποφάσισαν να παντρευτούν. Να αναφέρω ότι η κόρη μου μένει μόνιμα στην Γηραιά Αλβιόνα και μάλιστα στο Λονδίνο και ο Ρωμαίος της είναι Άγγλος και κάτοικος, κι αυτός, του Λονδίνου.

Χαρά εγώ, δάκρυα, συγκίνηση, θα δω την κόρη μου νυφούλα. Εγώ που την μεγάλωσα στα πούπουλα, την τάιζα μέλι και καρύδια, την πότιζα ανθόνερο και την έλουζα στο φεγγαρόφωτο μην την δει ο ήλιος κλπ. Κλπ. και όλα αυτά τα χαζά που σκεπτόμαστε εμείς οι μαμάδες!

Ας αρχίσουμε λοιπόν να ετοιμάζουμε τα χαρτιά του γάμου και να αντιμετωπίσουμε την γραφειοκρατία. Υπάρχει μια διαδικασία όλων αυτών που πρέπει να τηρηθεί ευλαβικά άνευ παραλήψεως. Έχουμε και λέμε λοιπόν :

1. ορίζουμε την ημερομηνία και ώρα του γάμου,
2. θα προσκομίσει ο γαμπρός βεβαίωση αγαμίας και βεβαίωση θρησκεύματος,
3. δύο μάρτυρες να υπογράψουν ότι η κόρη μου δεν είναι παντρεμένη,
4. θα συμπληρώσει το ζευγάρι ένα κατεβατό με τα στοιχεία του και θα υπογράψουν,
5. θα γίνει δημοσίευση σε εφημερίδα αναγγελίας του γάμου.

Μετά όλα αυτά θα πάνε στη Αρχιεπισκοπή για να εκδώσει την άδεια γάμου, μαζί με το σχετικό παράβολο βέβαια.

Έρχεται το ζευγάρι από Αγγλία και συμπληρώνει τα χαρτιά με την υποχρέωση να στείλει τις αντίστοιχες βεβαιώσεις! Συμπληρώνουν και ένα χαρτί ότι τα παιδιά θα φέρουν το επώνυμο του πατέρα όταν με το καλό γεννηθούν. Τελειώσαμε; όχι! Bγάζουν μια υπεύθυνη δήλωση να υπογράψει ο γαμπρός ότι τα παιδιά θα βαπτισθούν Χριστιανοί Ορθόδοξοι απαραιτήτως, διαφορετικά γάμος γιοκ.

Να κάνετε πολιτικό γάμο μας λένε, στην αντίρρηση μου και ζητώντας να μου εξηγήσουν, γιατί αυτή η πίεση να δηλώσουμε από τώρα το θρήσκευμα των ακόμα αγέννητων παιδιών! Μου λέει δε ένας παπάς: καλά δεν κατάλαβες γιατί γίνονται όλα αυτά; Για να μην ανήκουν τα παιδιά στο Αγγλικανικό Επισκοπικό δόγμα, αλλά να είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Άντε να το καταπιούμε και αυτό! Ελπίζοντας ότι τελειώσαμε με τα γραφειοκρατικά, επιστρέφει το ζευγάρι στην Αγγλία.

Στέλνουν από εκεί βεβαίωση θρησκεύματος και βεβαίωση αγαμίας του γαμπρού. Η Αρχιεπισκοπή ζητά να επιβεβαιώσει τα έγγραφα πριν την μετάφραση ο πάστορας της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Αθήνας. Πάω τον βρίσκω, ένας ευγενέστατος και γλυκύτατος άνθρωπος, ο οποίος αμέσως με εξυπηρέτησε. Μετά κατευθείαν για μετάφραση στο Υπουργείο Εξωτερικών. Παίρνω τα μεταφρασμένα και τα πάω στην εκκλησία. Εντάξει; Αμ δε που είναι εντάξει. Η βεβαίωση αγαμίας γράφει ότι ο γαμπρός δεν είναι παντρεμένος, ενώ η εκκλησία θέλει να γράφει ότι δεν είναι καμία φορά παντρεμένος. Φτου κι από την αρχή. Χαρτιά, υπογραφές, μεταφράσεις πηγαινοέρχονται! Τελικά έχω στα χέρια μου την πολυπόθητη βεβαίωση, όπως τη θέλει η Αρχιεπισκοπή και την πολυπόθητη άδεια.

Σημειωτέον δε, ότι κάθε φορά που πήγαινα στην εκκλησία τις βεβαιώσεις, ο παπάς μου ζήταγε 20 ευρώ (έξοδα, τέκνον μου, έξοδα, μου έλεγε). Τώρα, τί έξοδα ήταν αυτά δεν κατάλαβα. Φτάνουμε λοιπόν 15 ημέρες πριν από τον γάμο και πηγαίνω στην εκκλησία να πληροφορηθώ για τυχόν λεπτομέρειες και να ειδοποιήσουν τη χορωδία να παρευρίσκεται κατά την τέλεση του μυστηρίου. Ρωτάω λοιπόν τον παπά, πότε θα πρέπει να υπογράψουν οι κουμπάροι και αν θα χρειαστεί ο κουμπάρος από Αγγλία να έχει μαζί το διαβατήριό του.

Με κοιτάει με φρίκη ο παπάς: Αγγλικανός; Με ρωτάει. Ναι, απαντάω. Αποκλείεται να τους παντρέψει, απαγορεύεται από την Εκκλησία μας. Γιατί; Έτσι είναι η διαταγή, ήταν η απάντηση ταμπλάς! Άλλο πάλι τούτο! Πάω αμέσως στη Αρχιεπισκοπή και απευθύνομαι στην αρμόδιο Διευθυντή να μου δείξει την εγκύκλιο ή τον Νόμο που απαγορεύει μέλος της Αγγλικανικής εκκλησίας να γίνει κουμπάρος, ενώ την ίδια στιγμή δέχεται να παντρέψει τον Αγγλικανό γαμπρό! Μου βγάζει ένα λογύδριο λέγοντάς μου ότι: κατά τα ελληνικά έθιμα και την ελληνική παράδοση, το 1^ο παιδί το βαφτίζει ο κουμπάρος και όντας αυτός μέλος της Αγγλικανικής Επισκοπικής εκκλησίας, οι οποίοι δεν βαφτίζονται αλλά κάνουν δήλωση δόγματος, άρα δεν έχουν λαδωθεί, δεν μπορεί να βάλει λάδι στον μελλοντικό νεοφώτιστο της Χριστιανικής Ορθόδοξης εκκλησίας! Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι;

Άντε τώρα να πεις στον κουμπάρο ότι δεν παντρεύει (και να έχει κάνει τόσα έξοδα, κουστούμι ειδικό και όλα τα σχετικά παραδοσιακά που έχει η αγγλική συμμετοχή του κουμπάρου στην τέλεση του γάμου κλπ.), λόγω στενοκεφαλιάς της Αρχιεπισκοπής. Αναφέρω στον αρμόδιο ότι θα υπάρχει και κουμπάρα από την πλευρά της ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας. Μου συστήνει λοιπόν, να περιμένω μερικές μέρες να ερωτηθεί η Ιερά Σύνοδος και να αποφανθεί για το θέμα μου! Τελικά απαντούν μέσω της Εκκλησίας που θα γίνει ο γάμος, ότι σιωπηρά (σαν να είναι συνωμοσία) και εφόσον υπάρχει και Ορθόδοξος κουμπάρα στην τέλεση του μυστηρίου, θα δεχθούν και τον Αγγλικανό κουμπάρο!

Γι αυτό σας συμβουλεύω ΜΗΝ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΓΑΜΟ!

Η λειψυδρία και ο Μανώλης Γλέζος

Πρακτικές δράσεις προς τους τεχνοκράτες, τους ειδικούς, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους αρμόδιους φορείς περί τη διαχείριση του νερού.

Δρ. Θόδωρος Κουσουρής Βιολόγος-Περιβαλλοντολόγος

Προσέξτε τα λόγια του Μ. Γλέζου, εν έτη 1992, στο συμπόσιο του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, όπου μεταξύ των άλλων, διατύπωνε και τις ακόλουθες –επίκαιρες σήμερα, σκέψεις του για τη λειψυδρία. «Το φάσμα της λειψυδρίας άρχισε να πλανιέται πάνω από την Ελλάδα και θα μας απειλεί. Αυτή τη φορά όμως, θα πούμε το νερό νεράκι στη νιοστή, αν δεν ληφθούν άμεσα και δραστικά μέτρα με βιώσιμες προοπτικές. Οι αιτίες της λειψυδρίας στην πατρίδα μας οφείλονται κυρίως στην υπερκατανάλωση, στη σπάταλη χρήση του νερού, στη ληστρική απομύζηση των υδατικών αποθεμάτων, στην ανομβρία και στην ανύπαρκτη διαχείριση των υδατικών πόρων μέσα από ουσιαστική έλλειψη πολιτικής που δεν βάζει στόχους βραχυχρόνιας αντιμετώπισης της ανεπάρκειας νερού και δεν υλοποιεί κατάλληλα για κάθε περίπτωση μικρά έργα υποδομής για ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος.»

Η πολυτάλαντη προσωπικότητα του Μανώλη Γλέζου αποτελεί πρόκληση και για τα ζητήματα του νερού, όπου με βαθιά γνώση του θέματος και με μικρά, απλά έργα ουσίας αντιμετώπισε τη λειψυδρία στο χωριό του στη Νάξο. Μέσα από τη συστηματοποιημένη εφαρμογή θεωρητικών γνώσεων, τολμά και πειραματίζεται, τολμά και αναδύει πολύπλευρες συνθέσεις, τολμά και συνταιριάζει το ανήσυχο πνεύμα του με τη συνεχή αναζήτηση διεξόδων και την ατέλειωτη ενδοσκόπηση της πληθώρας των «γιατί» και «πως», που αφορούν το φυσικό περιβάλλον και ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Μια από τις τόσες εκφάνσεις της προσωπικότητας του Μ. Γλέζου, που δεν είναι τόσο γνωστή στο πλατύ κοινό, είναι αυτή του εργάτη της αντιμετώπισης των τοπικών περιβαλλοντικών ζητημάτων, του γεωλόγου, γεωτεχνικού, υδρολόγου και υδρογεωλόγου. Οι κατά καιρούς βιογράφοι του σημειώνουν ότι μέσα από τις παιδικές φαντασιώσεις του και τα βιώματά του, στο χωριό του στ’ Απεράθου της Νάξου -ένας από τους 6 τότε σμυριδότοπους του νησιού-, αναζητούσε από τότε πειστικές απαντήσεις για τα δημιουργήματα του κόσμου της Φύσης, για την προέλευση των πετρωμάτων που αναδύονται μέσα από την αλμύρα του Αιγαίου, για την αίσθηση της παρουσίας συνείδησης της Φύσης.

Στην πολυκύμαντη πορεία του, είναι γνωστό το πάθος του για την ελευθερία με τους αντιστασιακούς του αγώνες και ακατάπαυστη η συνεισφορά του στο πολιτικό γίγνεσθαι, είτε ως στέλεχος και πρόεδρος της ΕΔΑ, ως βουλευτής και ευρωβουλευτής, είτε ως πρόεδρος στη γενέτειράς του. Για τους αγώνες του για την ειρήνη είχε τιμηθεί με πολλά και σημαντικά βραβεία. Η δημοσιογραφική του δραστηριότητα εξακολουθεί να είναι συνεχής και αδιάκοπη από το 1947, όταν ήταν τότε συντάκτης και αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ριζοσπάστη. Ανάμεσα στα τόσα πολλά που ασχολήθηκε και εξακολουθεί να ασχολείται, είναι οι δραστηριότητές του με την αρχαιολογία, τη γλωσσολογία, τη βιβλιοθηκονομία και τις συγγραφές, αλλά και με τα ζητήματα του νερού και την εφαρμοσμένη διαχείριση των υδατικών πόρων.

Ο Μ. Γλέζος, προσκεκλημένος στις κατά τόπους ομιλίες του για τους τρόπους αντιμετώπισης της λειψυδρίας, μεταξύ άλλων επικεντρώνεται στην αναχαίτιση της ελεύθερης απορροής του νερού προς τη θάλασσα, μέσα από τη δικιά του εμπεριστατωμένη εμπειρία που αναπτύχθηκε στ’ Απεράθου της Νάξου από το 1987 και που αποτελεί φωτεινό παράδειγμα και αξιοπρόσεκτη επιλογή για υλοποίηση εφαρμόσιμων πρακτικών σε κάθε περιοχή που έχει πρόβλημα λειψυδρίας. «Η ουσιαστική λύση της επάρκειας του νερού σε κάθε περιοχή της πατρίδας μας, είναι η κατακράτηση του νερού των βροχοπτώσεων και η παρεμπόδισή τους ώστε να μη φεύγουν αναξιοποίητα προς τη θάλασσα. Και μιλάμε για αναχαίτιση των χειμαρρικών νερών με μικρές αλλεπάλληλες ιδιοκατασκευές και όχι μεγάλα έργα βάναυσης παρέμβασης στο περιβάλλον. Το πείραμα της Νάξου, όπου κατασκευαστήκανε μέχρι τώρα 78 χαμηλά φράγματα ανάσχεσης, αν μη τι άλλο εμπλούτισε τα υπόγεια νερά με καταπληκτικά αποτελέσματα». Και να φανταστείτε ότι αυτά τα λόγια ειπώθηκαν πριν από δεκαπέντε χρόνια, τα οποία παραμένουν ακόμη επίκαιρα και σήμερα.

Είναι επόμενο στις μέρες μας να ανησυχούμε όλοι για το τι θα γίνει αύριο με το νερό. Το πρόβλημα του νερού, ως αγαθό σε ανεπάρκεια, αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο και το σημαντικότατο κεφάλαιο για τη ζωή και τις παραγωγικές δραστηριότητες. Κάθε σύγχρονο κράτος, οφείλει να μεριμνά για την εξασφάλιση επαρκούς νερού και υδατικών αποθεμάτων, ενώ η άριστη ποιότητά του αποτελεί αντικείμενο πρώτης προτεραιότητας. Την τελευταία εικοσαετία υπάρχουν ενδείξεις ότι μεγάλο μέρος της χώρας μας και ειδικότερα ο νησιωτικός χώρος θα υφίσταται ολοένα και συχνότερα τα φαινόμενα της παρατεταμένης ανομβρίας και ξηρασίας. Κατά καιρούς εφαρμόστηκαν διάφοροι μέθοδοι για την αξιοποίηση του υδατικού δυναμικού, οι οποίοι στην πλειονότητά τους απέτυχαν να καλύψουν το υδατικό έλλειμμα, ενώ δημιουργήθηκαν προβλήματα με την υπερ-εκμετάλλευση του υπόγειου νερού και είναι πολλές εκείνες οι περιπτώσεις όπου οι υπόγειοι υδροφόροι ορίζοντες σε παράκτιες περιοχές, έχουν κατακλυστεί από θαλασσινό νερό. Η υπερκατανάλωση αποτελεί σημαντικό παράγοντα της λειψυδρίας, όπως και η αλόγιστη χρήση για ικανοποίηση πολλές φορές και ανύπαρκτων αναγκών.

Όταν ανοίγεις τη βρύση και έχεις νερό, νομίζεις ότι έχεις αστείρευτη πηγή και γι’ αυτό την αφήνεις να τρέχει, χωρίς συνήθως να ενδιαφέρεσαι για την ποσότητα που θα χαθεί εξαιτίας της αμέλειας μας να την ανοιγοκλείνουμε όταν πλενόμαστε, όταν πλένουμε τα οικιακά σκεύη, όταν βουρτσίζουμε τα δόντια μας και όταν ξυριζόμαστε. Η υπερκατανάλωση του νερού, η αλόγιστη σπάταλη χρήση του, η αύξηση του πληθυσμού, οι απώλειες στα συστήματα υδροτροφοδοσίας και άλλες αιτίες οδήγησαν κατά καιρούς στην αναζήτηση και εκμετάλλευση νέων πηγών νερού. Συνήθως, όπου υπήρχε νερό βρέθηκε τρόπος να αντληθεί, να χρησιμοποιηθεί και τελικά να απομυζηθεί.

Συνεχώς βαθαίνουμε τα πηγάδια μας στην προσπάθεια να βρούμε νερό για να καλύψουν τις πρόσθετες ανάγκες με αποτέλεσμα το υπόγειο νερό συνεχώς να εξαντλείται. Έτσι, οι υδρογεωτρήσεις, που θεωρούνταν παλαιότερα ως η πανάκεια λύση της αντιμετώπισης της λειψυδρίας, εξαντλήθηκαν και αυτές γιατί η παρατεταμένη άντλησή τους δεν ανανεώνει τις πηγές νερού, αλλά τις εξαντλεί. Οι συνέπειες ήταν ανυπολόγιστες και ολέθριες. Όταν μάλιστα αυτή η εξαντλητική άντληση γίνεται σε παράκτια υπόγεια νερά, τότε η διαχωριστική ζώνη-ορίζοντας μεταξύ θαλασσινού και γλυκού νερού υποχωρεί σε βάρος του γλυκού νερού και οι υπόγειοι υδροφορείς, όπως λέμε υφαλμυρώνονται και αχρηστεύεται η χρήση τους ακόμη και για τη λάτρα του σπιτιού.

Το να γεμίσουν τα υπόγεια υδροφόρα στρώματα με νερό, που είναι αποτέλεσμα της φυσικής λειτουργίας του υδρολογικού κύκλου αιώνων και χιλιετιών, είναι αδύνατο να πραγματωθούν μόνο με τις βροχοπτώσεις μιας χρονιάς. Και το πρόβλημα γίνεται οξύτερο όταν οι ανθρωπογενείς δραστηριότητες της υπερκατανάλωσης και της σπατάλης του νερού συνοδευτούν από φαινόμενα ανομβρίας. Εξάλλου, στη λειψυδρία συνεισφέρουν η κατά τόπους κακή και η ανύπαρκτη διαχείριση των υδατικών πόρων, καθώς και η έλλειψη ουσιαστικής υδατικής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο.

Οι αναζητήσεις του Μανώλη Γλέζου και οι προβληματισμοί σχετικά με τα ζητήματα της λειψυδρίας και της σωστής διαχείρισης των υδατικών πόρων ξεκίνησαν από το χωριό του, όταν οι εκεί υπεραντλήσεις στέρεψαν τις αναβλύσεις των πηγών, ενώ οι κάτοικοι χτύπαγαν βαθύτερα και βαθύτερα πηγάδια και υδρομαστεύσεις για να εξοικονομήσουν πολύτιμο νερό για τους ίδιους, τα ζώα και τις καλλιέργειές τους. Η συστηματοποίηση των πρακτικών και θεωρητικών γνώσεων του μορφοποιούνται τα χρόνια της εξορίας στα άνυδρα νησιά όπου έτυχε να έχει δάσκαλό του ένα επιφανή υδρογεωλόγο, τον Δημήτρη Κισκύρα, που τον μυεί στα μυστικά μονοπάτια των γεωεπιστημών και της εφαρμοσμένης υδρογεωλογίας.

Το 1987 συλλαμβάνει, σχεδιάζει και εκπονεί με τη βοήθεια ενός ευρωπαϊκού προγράμματος, πιλοτικό πειραματικό τεχνητό εμπλουτισμό των υπόγειων νερών του χωριού του, με την κατασκευή πολυάριθμων χαμηλών φραγμών ανάσχεσης των χειμαρρικών απορροών των βροχοπτώσεων. Δηλαδή με ξερολιθιές ή και με μικρούς χαμηλούς φραγμούς προσπαθεί να αναχαιτίσει τα νερά της βροχής τα οποία μέχρι τότε έφευγαν αναξιοποίητα προς τη θάλασσα. Εξάλλου, με περιφράξεις των λιβαδικών εκτάσεων κατά ιδιοκτησία, δημιουργεί ένα πρότυπο διαχείρισης των βοσκοτόπων και έτσι εξασφαλίζεται η αναγκαία φυτοκάλυψη για κάθε περιοχή, ελαχιστοποιώντας τα προβλήματα της διάβρωσης των εδαφών και διευκολύνοντας την κατείσδυση των νερών της βροχής προς τα βαθύτερα εδαφικά στρώματα.. Και μέσα σε τρία χρόνια, οι πηγές του χωριού του αναβλύζουν και πάλι άφθονο νερό, πρασινίζοντας την περιοχή του.

Τα επόμενα χρόνια οι προσπάθειές του συνεχίζονται με περισσότερους φραγμούς ανάσχεσης των νερών της βροχής, ιδρύει στ’ Απεράθου, Υδρολογικό Κέντρο και θερινό σχολείο για εξάπλωση της τεχνογνωσίας του, ενώ ανακηρύσσεται επίτιμος διδάκτορας από τα μεγαλύτερα ελληνικά πανεπιστήμια. Οι διαλέξεις του με αντικείμενο την τεχνογνωσία του σε θέματα εφαρμοσμένης υδρογεωλογίας και διαχείρισης του περιβάλλοντος καλύπτουν ολόκληρη τη χώρα και τα εγκυρότερα ελληνικά συνέδρια. Οι σχετικές με τη διαχείριση των νερών συγγραφές του χαρακτηρίζονται ως αρτιότατες και εφαρμοστέες σε ανάλογες περιπτώσεις στη χώρα μας.

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Μεταξύ των πιο επίκαιρων είναι και τα ακόλουθα. «Τα φράγματα ανάσχεσης της χειμαρρικής ροής-που και πως πρέπει να κατασκευάζονται-Η εμπειρία από τα’ Απεράθου της Νάξου. Ο ρόλος της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης στην προστασία του περιβάλλοντος με έργα καταπολέμησης της διαβρωτικής επενέργειας του νερού και η αξιοποίησής του. Εμπλουτισμός των υδροφορέων από χαμηλά φράγματα ανάσχεσης της χειμαρρικής ροής στα ορεινά. Το φαινόμενο της λειψυδρίας και οι τρόποι αντιμετώπισής του. Το πρόβλημα του νερού στην Πάρο-Αντίπαρο. Λειψυδρία και η αντιμετώπισή της με εμπλουτισμό υδροφορέων. Λειψυδρία, πλημμύρες, διάβρωση και τρόποι αντιμετώπισής τους».

Για το Μανώλη Γλέζο, η οικονομία κατά τη χρήση του νερού αποτελεί και αυτή έναν τρόπο εξοικονόμησης νερού και αντιμετώπιση της λειψυδρίας. Η ουσιαστική όμως λύση του προβλήματος της λειψυδρίας,, όπως λέει, βρίσκεται στην κατακράτηση-αναχαίτιση του νερού της χειμαρρικής ροής των όμβριων προς τη θάλασσα και η υποχρεωτική κατείσδυσή τους στους υδροφόρους ορίζοντες που αποτελούν τους πλέον ασφαλείς ταμιευτήρες. Η αναχαίτιση όμως της χειμαρρικής ροής, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με χαμηλά φράγματα ανάσχεσης, ξεκινώντας από χειμαρρικούς κλάδους πρώτης τάξης κατ’ αρχήν, για να μην προσχώνεται ο πλημμυρικός χώρος, έως ότου φτάσουμε στις εκβολές τους.

Και συνήθως καταλήγει στα πονήματά του με τις ακόλουθες παραινέσεις. «Ιδιαίτερα τα νησιά, όπου τα γεωγραφικά τους όρια είναι όροι πεπερασμένοι, όπου το φυσικό περιβάλλον έχει και αυτό πεπερασμένα όρια εξαιτίας της ληστρικής επέμβασης του ανθρώπου στη φύση και όπου η υδροφορία εξαρτιέται αποκλειστικά και μόνο από τις ατμοσφαιρικές κατακρημνίσεις, δηλαδή έχει και αυτή πεπερασμένα όρια, οφείλουμε εμείς οι εγκάτοικοι αυτού του τόπου, κατάδικοι αυτών των πεπερασμένων ορίων, να κάνουμε πεπερασμένη χρήση του νερού, το οποίο σημαίνει οικονομία και πάλι οικονομία έως ότου αλλάξουμε τους όρους και τους ξεπεράσουμε. Και η λειψυδρία δεν θα υπήρχεν εφόσον θα ακολουθούσαμε μια υδατική πολιτική διαχείρισης του νερού, που θα εμπόδιζε πρώτα απ’ όλα το νερό να διαφεύγει αναξιοποίητο προς τη θάλασσα».

(πηγή: Απεραθίτικα, 2006-1993, Τριμηνιαίο περιοδικό παιδείας και πολιτισμού της κοινότητας Απέραθου Νάξου)

Γαίαν έχοις ελαφράν Αμαλία...

.

Aποχαιρετούμε την άτυχη Αμαλία με ευκτική
κλίση και με μία συμφωνική ελεγεία: 

https://www.youtube.com/watch?v=SIuJh2V3SrQ

Το Βlog της θα μείνει για πάντα, τουλάχιστον όσο υπάρχουν το blogspot και το Internet. Άλλα λόγια περιττεύουν εδώ, αφού πολλοί bloggers αναφέρθηκαν στα γεγονότα και στην ίδια την Αμαλία^. εδώ μερικές από τις διευθύνσεις:

taparaponasas stoMIXER TA ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΟΥ Allu Fun Marx zepos doncat SWELL deksiaristera MuSiC iN OuR MiNdS ανιαρές εξομολογήσεις Ήχος Πλάγιος

ΕΤΣΙ ΤΟ ΒΛΕΠΩ Adventures in England arxedia MEDIA Par...Aloga δρόμος Aphrodite's Comments pølsemannen e-saloni Aθλιες Κορες της μανας φυσης Anarrima

Από εκθέσεις μαθητών...

που θα μπορούσε να είμασταν κι εμείς

• Τρισκατάρατον είναι το πλοίον το έχον κατάρτια και στα τρία ιστία.
• Τα βρέφη θηλάζουν εκ της μητρός τους. Το γάλα αυτό λέγεται μητρικόν γάλα. Νοθευμένον γάλα πίνουν μόνον τα νόθα βρέφη διότι αυτά δεν θηλάζουν.
• Όποιος ζηλεύει τα πολλά, ζηλεύει και τα λίγα.
• Η δονοβλεψία είναι ασθένεια όπου δονεί το αίσθημα της οράσεως.
• Ετεροφαλή είναι τα αδέρφια που προέρχονται από τον ίδιο πατέρα. Από την ίδια μάνα λέγονται ετεροθηλή.
• Ένας αλλοδαπός μπορεί να γίνει Έλληνας μόνον δια της γονιμοποιήσεως. Αλλιώς, παραμένει πάντα άλλος δαπός, επ' άπειρον.
• Η ουρά στα ζώα χρησιμοποιεί με το που να την βλέπουν τα ζώα πόρχονται πίσω, ότι μπροστά υπάρχει κι άλλο ζώον. Στον άνθρωπο είναι αχρείαστη.
• Ο εξοστρακισμός ήταν μια αρχαία τιμωρία όπου σου έβαζαν έξι όστρακα κι έπρεπε να τα χτυπήσεις και να τα σπάσεις με το κεφάλι σου. Μερικές φορές πετύχαινε, άλλες όχι.
• Ο αλιγάτορας είναι συνδυασμένο ζώον: μισός άλιγας, μισός γάτορας.
• Το μητρικόν γάλα είναι προτιμότερον του αγελαδινού, λόγω καλυτέρας εμφανίσεως στήθους γυναίκας.Στην αρχαιότητα ήταν όλα ηθικά και γνήσια, ακόμα και οι πόρνες λεγόντουσαν ιέρειες.
• Ψευδώνυμο είναι αυτό που χρησιμοποιείται από τους ποιητές, όταν ντρέπονται για την ποίησή τους.
• Η παρτιτούζα είναι οι νότες που έχουν μπροστά τους οι μουσικοί της συμφωνικής ορχήστρας. Ο μαέστρος δεν θέλει παρτιτούζα. Αυτός και μόνον αυτός, κρατάει τη βακέτα και την κουνάει τεντωμένη δώθε-κείθε, έχοντας κάτι το κοινόν στα οπίσθιά του. Το κοινόν δεν παίρνει μέρος σ' όλα αυτά, μόνον βλέπει και ακούει έντονα καταγοητευμένον από την διέγερσιν.
• Χαρμόσυνοι ήχησαν οι κώδωνες των ναών και των εκκλησιών οι καμπάνες.
• Παρ' όλο που ο γέρος ήταν τυφλός, άκουσε τα πάντα!
• Στα μαθηματικά δεν είμαι πολύ καλός, αλλά πρώτος στην ορφογραθία.
• Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν προστυχόλογα. Προχτές στο πανηγύρι του Σταυρού, κάτω στην Καρούτα, κάποιος είπε ανυπερθέτος. Οι άλλοι έκαναν πως δεν κατάλαβαν.
• Ο πατέρας μου είναι πολύ καλός και με βοηθάει σε όλα. Όταν κάνω εξάσκηση στο βιολί, κλείνεται στο δωμάτιό του, βγαίνει πότε-πότε και μου λέει μπράβο παιδί μου, μετά ξανακλείνει την πόρτα. Σε λίγο, πάλι μπράβο παιδί μου. Μερικές φορές, για να μη με διακόπτει, φοράει ακουστικά και ακούει κανονική μουσική.
• Σε περίπτωση λιποθυμίας, ξεκουμπώνουμε το πουκάμισο και τρίβουμε με οινόπνευμα. Αν είναι κορίτσι, ζητάμε συγνώμη και συνεχίζουμε ασταμάτητοι το τρίψιμο ανενόχλητοι, αλλά κάπως πιο απαλά, με ρυθμικό τρίψιμο επαφής, ώστε να το ευχαριστιέται και η ίδια.
• Πειστήρια έχομε πολλών ειδών. Δυο απ' αυτά, τα γνωστότερα, είναι τα αστυνομικά και τα άχραντα.
• Το εθνικό σήμα της Ολλανδίας είναι το άνθος της τουλούμπας.
• Δρυός παιδούσης πάσα υήρ ψιλεύεται. Θέλει να δείξει την αρπακόλα του επιπόλαιου και του πλεονέκτη.
• Καλύτερα μια χώρα μ' ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χώρες σκλαβιά και φυλακή.
• Σαρανταπέντε πετεινοί, ενός κοκόρου γνώση. Σαρανταπέντε Γιάννηδες, ενός κοκόρου κλώσα.
• Οι χορευτές δεν κάνουν παιδιά γιατί αν κάνουν θα βγουν ομοφυλότερα.
• Και ο νοών νοήμων.
• Εκ τη πρέφας του αναγεννάται, ως άλλος φοίνιξ.
• Το εμφιαλωμένο νερό προκαλεί εμφιάλτες.
• Ίδιος κι απαράδεκτος!
• Της έταξε λαχνούς με πετραχείλια.
• Το άλλο παιδί ήταν άσχημο, κακότροπο και οξύμωρο.
• Νου σιγής, ενσωματωμένη σιγή.
• Η κόμπρα είναι τελείως ακίνδυνη για τους Έλληνες. Πέρυσι χάσαμε χιλιάδες σε τροχαία δυστυχήματα. Ούτε ένας θάνατος από κόμπρα!
• Η υψηλότερη κορφή του Ολύμπου ήταν το Δωδεκάθεον. Πάνω στο ψηλότερο σημείο, ακριβώς πάνω στη μύτη της κορυφής, καθόταν ο Δίας, διάσημος γι' αυτή την επίμονη στάση του.
• Όταν ο Χριστός ήταν μικρός, ο πατέρας του, ο μαραγκός Ιωσήθ, τον φώναζε Χρηστάκη.
• Ο Λουδοβίκος ο XVI, αμέσως μετά την επανάσταση, αποκεφαλίστηκε για πρώτη φορά στη ζωή του το έτος 1792.
• Ο Διονύσιος ο Σολομών έγραψε τον Ύμνον εις μίαν και μόνον στιγμήν εθνικής εξάρσεως και υπερηφανείας. Όχι για άλλους λόγους.

Βλέπε επίσης εδώ!

Σχολικές αναμνηστικές φωτογραφίες...

Τώρα που τελειώνουν τα μαθήματα στα σχολεία, είναι ενδιαφέρον ένα παλιό φωτογραφικό ρεπορτάζ για τη γιορτή αποφοίτησης σε διάφορες χώρες, ανάλογα με τις επικρατούσες ελευθερίες σε κάθε κοινωνία νέων!


(click)

Στην Κίνα:
















Στη Σινγκαπούρη:
















Στις ΗΠΑ:


























Στην Ιαπωνία:

15 μεγάλες ξηρασίες σε 150 χρόνια

Δηλαδή το φαινόμενο θερμοκηπίου και άλλα συναφή που επαναλαμβάνουν κάποιοι επιστήμονες και μερικές ομάδες πίεσης δεν παίζει ρόλο; Το 1891 και το 1876 ποιο φαινόμενο θερμοκηπίου επιδρούσε; Και, φυσικά, κανείς δεν μπορεί να έχει αντίρρηση για τη μείωση των εκπομπών καυσαερίων που επιβαρύνουν αναμφισβήτητα το περιβάλλον. Το πρόβλημα είναι όμως ότι, βραχυπρόθεσμη μείωση βιομηχανικών και κυκλοφοριακών εκπομπών σημαίνει μειωμένη παραγωγή και, κατά συνέπεια, μειωμένη ανάπτυξη, άρα αυξημένη ανεργία και μείωση εισοδημάτων για τους εργαζόμενους - έστω και ως μοχλός πίεσης εκ μέρους των επί έτη ασύδοτων υπευθύνων. Θα συμφωνήσουν τα «θύματα» αυτής της οικονομικής επιλογής, όταν ξέρουν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στο περιβάλλον με τη μειωμένη ανάπτυξη αλλά θα συνεχιστεί η περιοδικότητα των ξηρασιών, όπως γίνεται επί αιώνες τώρα;

Ανομβρίες και πλημμύρες εμφανίζονται με αυστηρή
περιοδικότητα, αποδεικνύει πρόσφατη μελέτη,
Άγνωστη η συμβολή του «θερμοκηπίου»

(του Θανάση Τσιγγάνα, Καθημερινή, 20/5/2007)

Ποιος είπε ότι οι ξηρασίες είναι καινούργιο φαινόμενο στη χώρα μας; Τουλάχιστον 15 πολύ ισχυρές ανομβρίες και ξηρασίες κι άλλες τόσες μικρότερης έντασης έχει ζήσει η Ελλάδα από τα χρόνια του Οθωνα έως σήμερα. Η χειρότερη από όλες δεν είναι η φετινή, ούτε καν εκείνη του 1989-90, αλλά του 1898, ενώ ακολουθούν οι ξηρασίες του 1891, του 1876...

Άνομβρες, ξηρές, καταστροφικές χρονιές, μεταξύ Οκτωβρίου και Ιανουαρίου, ζούμε συχνά στη χώρα μας, συνήθως έπειτα από βροχερές χρονιές και καταστροφικές πλημμύρες, όπως εκείνες της περασμένης πενταετίας με αποκορύφωμα το 2002. Μια μέτρια μονοετή ξηρασία έχουμε κάθε 5 χρόνια. Μια ισχυρή μονοετή ξηρασία κάθε 10 χρόνια και μια ισχυρή διετή ξηρασία κάθε 25 χρόνια (πλήρες κείμενο>>>).

Η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση που αποτυγχάνει

Δρ. Θόδωρος Κουσουρής, Βιολόγος-Περιβαλλοντολόγος

Το κείμενο αυτό δομήθηκε με αφορμή σχετικό άρθρο στην ιστοσελίδα biology4u με τίτλο «Η αποτυχία της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης (και πώς μπορούμε να τη διορθώσουμε)» και σε σχέση με την Π.Ε. στην Ελλάδα.

Όταν η περιβαλλοντική εκπαίδευση ενσωματώνει φιλικές προς το περιβάλλον καλές πρακτικές και προωθεί αντίστοιχες συλλογικές δραστηριότητες μέσα στην κοινωνία για την κοινωνία, τότε μόνο μπορεί να διαμορφώνει στάσεις ζωής για καλύτερο αύριο και αντιστάσεις στα καταναλωτικά πρότυπα. Άλλωστε, η φροντίδα και έγνοια των εκπαιδευτικών πέρα από τη μάθηση των μαθητών, οφείλει να περιλαμβάνει την έγκυρη περιβαλλοντική ενημέρωση τους, την ευαισθητοποίησή τους, την κινητοποίηση και τη συμμετοχή τους σε δραστηριότητες που αναβαθμίζουν-και όχι μόνο, την ποιότητα ζωής. Πόσο όμως απέχουμε από την πραγματικότητα και γιατί έχει αποτύχει η περιβαλλοντική εκπαίδευση ;

Είναι γνωστό ότι η νομοθεσία που ισχύει σήμερα για το περιβάλλον, αναπτύχθηκε εξαιτίας ενός οικολογικού κινήματος που ξεκίνησε εδώ και αρκετά χρόνια και ευαισθητοποίησε ορισμένους τότε. Πολύ αργότερα η περιβαλλοντική εκπαίδευση (Π.Ε.) προτάθηκε ως θεσμός και εκπαιδευτική διαδικασία στη σχολική ζωή, με πρωτοβουλίες της UΝESCO. Η περιβαλλοντική όμως εκπαίδευση, κατακτήθηκε με πολυετείς προσπάθειες σε ένα θολό τοπίο που εξακολουθεί να παραμένει γκρίζο, όταν παραμένει στη ζωή μας η μονοδιάστατη οπτική και οι μίζερες καταστάσεις. Και δεν είναι λίγες οι φορές όπου η κεντρική εξουσία, οι προϊστάμενοι της εκπαίδευσης και μερίδα διευθυντών, ακόμη και σήμερα αμφισβητούν την αναγκαιότητά της, αλλά και τη συνεισφορά της -στα έστω και μικρά βήματα, ως προς την περιβαλλοντική ευαισθητοποίησης της μαθητικής κοινότητας. Άλλωστε, η πάλαι ποτέ αντιπαράθεση με τις άκαμπτες δομές στο σχολείο, των ευαισθητοποιημένων και χαρισματικών εκπαιδευτικών, πάντοτε απέδιδε είτε μέσα από τη χημεία, τη βιολογία και τη φυσική, είτε μέσα από τα κλασσικά κείμενα, την ιστορία, ακόμη και με την αγωγή υγείας, τα μαθηματικά, την τέχνη και την αναψυχή.

Για τους πλέον ειδικούς σήμερα, η περιβαλλοντική εκπαίδευση είναι καταρχήν μάθηση. Αλλά η μάθηση, σύμφωνα με τους παιδαγωγικούς κανόνες διαπιστώνεται και εδραιώνεται όταν μια εμπειρία ή ένα σύνολο από εμπειρίες μπορούν-είναι ικανές, να μεταβάλλουν συμπεριφορές και στάσεις, παρότι όλες οι μεταβολές στην συμπεριφορά δεν μπορούν να αποδοθούν μόνο στη μάθηση. Εξάλλου, στη νέα παιδαγωγική διαδικασία της Π.Ε., σημαντικό ρόλο παίζουν σε πρώτη φάση η παρατήρηση, η περιγραφή και ο διάλογος, ενώ ακολουθούν το ψάξιμο, η αναζήτηση και η ανάλυση των ευρημάτων. Σε άλλες δύο επόμενες φάσεις –πάντοτε σε αλληλουχία με τις προηγούμενες, ακολουθείται η πρακτική εφαρμογή, η σύνδεση και η ερμηνεία, για να καταλήξουμε στην κρίση και αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας, μέσα όμως από την πραγματικότητα, με ρεαλισμό, με οράματα και προοπτικές για το σύνολο της κοινωνίας ως αναπόσπαστο κομμάτι του περιβάλλοντος.

Παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια, η περιβαλλοντική εκπαίδευση στην Ελλάδα δεν έχει κάνει το αναμενόμενο άλμα, τη διαφορετικότητα ως προς την αποτελεσματικότητά της. Εξάλλου, για ευνόητους λόγους συνήθως απουσιάζει και η αυτοκριτική της, παρά τις όποιες δακτυλοδεικτούμενες περιπτώσεις που δυστυχώς δεν έχουν ανάλογους συνοδοιπόρους. Χιλιάδες είναι οι εκπαιδευτικοί που ασχολούνται με την Π.Ε. Λίγες όμως δεκάδες επιδεικνύουν σοβαρό έργο και υπευθυνότητα, ενώ οι πλειονότητα «πλατσουρίζει» περί την περιβαλλοντική. Και τα παιδαγωγικά τμήματα των Πανεπιστημίων διαθέτουν ομάδες που ασχολούνται με την Π.Ε., πάνω όμως σε στερεότυπα παρελθόντων ετών. Επίσης, περισσότερα από σαράντα σε αριθμό είναι τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης που έχουν ιδρυθεί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Πόσα όμως από αυτά λειτουργούν με την απαραίτητη στελέχωση, τις αναγκαίες υποδομές, την επιστημονική εγκυρότητα και τη σοβαρότητα; Τα χρηματικά ποσά που έχουν δαπανηθεί –για υποδομές, μισθούς και επιμορφώσεις, είναι πράγματι τεράστια. Ωστόσο, τα προβλήματα που δείχνουν την αποτυχία της Π.Ε., δεν εστιάζονται μόνο στο τι έχουν διδαχθεί, οι περί την περιβαλλοντική ασχολούμενοι, αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο τα προγράμματα σπουδών τους, έχουν αναπτυχθεί και αξιολογηθεί.

Μήπως θα ήταν προτιμότερο, αν βεβαίως επιθυμούμε να εκπαιδεύσουμε ευαισθητοποιημένους περιβαλλοντικά πολίτες, τα γνωστικά αντικείμενα να είχαν ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, μέσα από τη σημερινή πραγματικότητα των περιβαλλοντικών ζητημάτων; Ωστόσο, οι περιβαλλοντικές απειλές μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Για παράδειγμα, ένας από τους πυρήνες της περιβαλλοντικής κρίσης βρίσκεται στην υπερκατανάλωση. Άραγε, είναι σε θέση και μπορεί η Π.Ε., να διδάξει τον έλεγχο της κατανάλωσης και ότι μεταβάλλοντας τα πρότυπα της κατανάλωσης θα βοηθήσουμε να διατηρηθεί η βιοποικιλότητα, τα αποθέματα του νερού και η περιβαλλοντική ευημερία μας; Άραγε, μπορεί η Π.Ε., να διαμορφώσει οικολογικά ενήμερους και περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένους πολίτες, ώστε τα περιβαλλοντικά ζητήματα και προβλήματα, να επιλυθούν ή και να ελαχιστοποιηθούν;

Κάποιες μετρήσεις αξιολόγησης της πορείας των προγραμμάτων περιβαλλοντικής έχουν δείξει ότι, αρκετοί από τους διαθέσιμους πόρους έχουν σπαταληθεί, αφού οι μαθητές έξω από την τάξη τους, αδυνατούν να συνδέσουν την ατομική συμπεριφορά τους με τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Επίσης, αν και υπάρχουν τύποις πολλές επιστημονικές προσεγγίσεις στην αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της Π.Ε., είτε δεν λαμβάνονται υπόψη για την παραπέρα πορεία της, είτε γίνονται περιστασιακά, με μικρό δείγμα και για μικρό χρονικό διάστημα. Έτσι, τα στοιχεία που προκύπτουν είναι αμφιλεγόμενα, έως και ανώφελα για να μας δώσουν, έστω και κάποια βήματά της.

Παρόλα αυτά και ενώ υποστηρίζουμε ότι η περιβαλλοντική εκπαίδευση έχει αποτύχει, δεν διαθέτουμε όμως, μια κατάλληλη ομάδα ή και ανάλογους δείκτες από τα οποία μπορούμε να αξιολογήσουμε πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα για το περιβάλλον αν δεν υπήρχε καμία εκπαιδευτική προσπάθεια. Συνήθως, η αξιολόγηση των προγραμμάτων περιβαλλοντικής έχει παραμείνει απολιθωμένη σε όλα εκείνα που πρέσβευαν οι παιδαγωγικές επιταγές πριν από τριάντα χρόνια. Και είναι πράγματι λυπηρό, όταν η αξιολόγηση εστιάζεται αν και κατά πόσο έχουν αφομοιώσει οι μαθητές στεγνές έννοιες και πληροφορίες, παρά μια μέτρηση των αλλαγών στον τρόπο ζωής ή και την συμπεριφορά τους, ως προς τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Και αυτός δεν είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους έχει αποτύχει η περιβαλλοντική εκπαίδευση. Εξάλλου, η αποτυχία της Π.Ε., φαίνεται όταν δεν μπορούμε ως κοινωνία να εστιαστούμε για παράδειγμα στη μεταβολή των προτύπων κατανάλωσης, καθώς μέσα απ΄ αυτή έχουμε τη δυνατότητα να ασκήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή επίδραση στο περιβάλλον μας. Όμως, η παραπάνω προσέγγιση και η γενικότερη μαθησιακή διαδικασία στο σχολείο, έχει οδηγήσει στην επιφανειακά ενημερωμένη μαθητική κοινότητα που είναι αδύνατον να πράξει κάτι παραπάνω, για να αλλάξουν νοοτροπίες και στάσεις ζωής.

Ασφαλώς και θα πρέπει να ανησυχούμε όλοι – κυρίως οι εκπαιδευτικοί σε όσα παραπάνω αναφέραμε. Γιατί οι μαθητές πολύ γρήγορα αποσυνδέουν την περιβαλλοντική εκπαίδευση από την προσωπική ευθύνη. Αυτό το γεγονός είναι όντος εξαιρετικά ανησυχητικό. Μήπως ήρθε ο καιρός, ώστε να ζητηθεί και απαιτηθεί η επαναξιολόγηση τόσο της διαδικασίας της Π.Ε., όσο και των αντικειμένων της;

Αναμφίβολα, υπάρχουν κάποιες επιτυχίες που όμως στηρίχθηκαν και στηρίζονται στο αστείρευτο μεράκι κάποιων υπευθύνων Π.Ε., εμπνευσμένων δασκάλων –και όχι εκπαιδευτικών, κάποιων Κέντρων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης που παράγουν έργο ουσίας. Και κάπου εκεί κοντά, ως συνήθως, κάποιοι γνωστοί «μαϊντανοί», σιτευμένοι μέντορες κομματικά ευνοούμενοι, βερμπαλίζουν με το γνωστό μιμητισμό τους περί την περιβαλλοντική εκπαίδευση, πάνω σε ξεθωριασμένα πρότυπα τις τελευταίας εικοσαετίας. Και συνήθως πασχίζουν για το καλύτερο αύριο, στο μοναχικό τους δρόμο, οι κατά τόπους πρωτοβουλίες πολιτών, οι ποδηλατάδες, οι περιπατητές και αναρριχητές, οι χελωνάδες, οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες για τη ρύπανση και τα σκουπίδια, τις καθαρές παραλίες και αμμουδιές, τα ψάρια και τα πουλιά, τα ενδημικά φυτά, τα γύρω οικοσυστήματα, τον πλανήτη Γη. Και τα σχολεία με τους μαθητές που βρίσκονται, τι προσπαθούν να αποδείξουν, τους αναλογεί μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή περιβαλλοντική κατάσταση ;

Όλοι εσείς που από μεράκι κυρίως ασχολείστε με την Π.Ε., οφείλετε να ρίχνετε συχνές και ρεαλιστικές ματιές στις μεθόδους σας, όταν αποτυγχάνουν να προκαλέσουν -μέσα στην τάξη και κατόπιν στην κοινωνία, την προσοχή και τους κραδασμούς για όσα διδάσκετε μέσα στην τάξη και εφαρμόζεται απαραίτητα στην πράξη. Οι προσπάθειές σας, οφείλουν και αποσκοπούν να φέρουν τα περιβαλλοντικά ζητήματα πάντοτε στην επιφάνεια, στο άπλετο φως. Να ενθαρρύνουν πάντοτε όχι τη μεμονωμένη δράση, αλλά τη συλλογική προσπάθεια. Να αυξήσουν, την ευαισθητοποίηση της οικογένειας, των γνωστών και φίλων, της γειτονιάς, της κοινωνίας. Να οικοδομήσουν και να δημιουργήσουν μετρήσιμες αλλαγές. Οι στόχοι της Π.Ε., δεν ολοκληρώνονται από τη μια μέρα στην άλλη, στην πορεία ενός ή περισσότερων σχολικών ετών. Οι στόχοι της Π.Ε., καλύπτουν ένα μεγάλο πλέγμα δραστηριοτήτων χωρίς ημερομηνία λήξης. Είναι τρόπος ζωής και συμπεριφορών προς το περιβάλλον, μέσα στο οποίο ζούμε όλοι. Δεν αφορά μόνο στο τώρα, αλλά και στο αύριο και στο μεθαύριο, γιατί πασχίζεται για την «ουσία».

Τελειώνοντας αυτές τις διαπιστώσεις, θα ήταν χρήσιμο να παραφράσουμε μια αρχαιοελληνική παιδαγωγική πρακτική, προσαρμόζοντάς την για παράδειγμα σε ένα σύγχρονο περιβαλλοντικό ζήτημα, αυτό της ανακύκλωσης. «Αν η ανακύκλωση διδαχθεί στους μαθητές ως αυτοτελές μάθημα, θα θυμούνται τα παιδιά, μόνο στοιχεία της και αυτά μόνο για δύο με τρεις μέρες. Αν εκτός από τα βασικά για την ανακύκλωση, τους δείξεις και πως επιτυγχάνεται και ποια είναι τα οφέλη για το περιβάλλον, θα θυμούνται την ανακύκλωση μόνο για μερικές βδομάδες ή μήνες και αυτό είναι όλο. Αν όμως, πέρα από τα πιο πάνω, τους μάθεις πώς να συμμετέχουν, προωθούν ενεργά και διαχειρίζονται την ανακύκλωση –στο σπίτι και στο σχολείο, τότε όχι μόνο έχουν επιτύχει οι εκπαιδευτικοί και ως προς την πορεία της ανακύκλωσης, αλλά και έχουν δημιουργήσει ενεργούς και περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένους πολίτες για μια ζωή».

Με απλά λόγια αυτό σημαίνει, τι είναι και πως προωθείται η οικολογική συνείδηση και η περιβαλλοντική δράση ως αναπόσπαστα σύνολα της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Ωστόσο τα προσχήματα και ο καιροσκοπισμός καλά κρατούν.

Τεχνική τυποποίηση

Η Τυποποίηση είναι δραστηριότητα που «άνθησε» στον 20ό αιώνα. Είναι μια κατ’ εξοχήν δημοκρατική τεχνική διεργασία που φέρνει σε κοινό τραπέζι συνεργασίας – που λέγεται Τεχνική Επιτροπή (ΤΕ) και έχει οικοδεσπότη τον Οργανισμό Τυποποίησης – όλους τους παράγοντες της οικονομικής ζωής (δημόσια διοίκηση, ερευνητικούς και τεχνολογικούς φορείς, βιομηχανία, εμπόριο, καταναλωτές-χρήστες) όπου με συναινετικές διαδικασίες συμφωνούνται κανόνες κοινά αποδεκτοί. Οι κανόνες αυτοί διατυπώνονται εγγράφως και αποτελούν τυποποιητικά έγγραφα (normative documents), όπως: πρότυπα, τεχνικές προδιαγραφές, τεχνικές εκθέσεις, τεχνικούς οδηγούς κ.ά. Τα έγγραφα αυτά κυκλοφορούνται ευρέως υπό μορφήν σχεδίου για δημόσιο σχολιασμό πριν από την οριστικοποίησή τους. Αν και η εφαρμογή τους δεν είναι υποχρεωτική (εκτός από εκείνα των οποίων η εφαρμογή επιβάλλεται με νομοθετήματα) ο τρόπος της δημιουργίας τους εγγυάται την ευρεία εφαρμογή τους.

(click)

Στην εφαρμογή των τυποποιητικών εγγράφων και κυρίως των προτύπων στηρίζεται σε πολύ μεγάλο μέρος η σημερινή παγκόσμια τεχνολογική ανάπτυξη και παραγωγή. Εθνικά πρότυπα (όπως π.χ. τα Ελληνικά Πρότυπα του ΕΛΟΤ ή τα γνωστά γερμανικά πρότυπα DIN), ευρωπαϊκά πρότυπα όπως τα πρότυπα ΕΝ των CEN, CENELEC, ETSI, και παγκόσμια πρότυπα όπως τα Διεθνή Πρότυπα των ISO, IEC, και οι Συστάσεις της ITU) καθορίζουν την ομοιόμορφη και ομαλή λειτουργία όλων των σύγχρονων συστημάτων επικοινωνίας, παραγωγής, μεταφοράς, συναλλαγών, κάθε οργανωμένης πτυχής της κοινής ζωής μας.

Όπως, όμως, στους Διαλόγους του ο Σωκράτης ξεκινούσε πάντα ονοματίζοντας και ορίζοντας αυτό που επρόκειτο να συζητηθεί, έτσι και στο τραπέζι της Τεχνικής Επιτροπής ενός θεματικού πεδίου, η συζήτηση για ένα πρότυπο αρχίζει πάντα με τις κατασημάνσεις (όρους, ονόματα, σύμβολα) και τους ορισμούς των νέων εννοιών, δηλαδή με τον αναγκαίο εμπλουτισμό με νέους όρους της ειδικής γλώσσας του θεματικού πεδίου, που αποτελεί την κοινή γλώσσα επικοινωνίας της επιτροπής, ώστε να είναι δυνατή η παρα πέρα συζήτηση του εκάστοτε συγκεκριμένου αντικειμένου.

Η συναινετική διατύπωση/καθιέρωση των σχέσεων ισοδυναμίας μεταξύ των όρων σε διάφορες γλώσσες που αποδίδουν την ίδια έννοια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του οικοδομήματος της Τυποποίησης. Τα μέλη, λοιπόν, των ΤΕ πριν σχεδιάσουν και «μαστορέψουν» κοινές προδιαγραφές μεθόδων, δοκιμών, προϊόντων και διεργασιών που θα είναι το ίδιο κατανοητές από οποιονδήποτε πολίτη ενός κράτους (εθνικό πρότυπο), πολίτη των κρατών της Ευρώπης (Ευρωπαϊκό Πρότυπο) ή πολίτη οποιουδήποτε από τα 110 κράτη όλου του Κόσμου που συμμετέχουν στην παγκόσμια τυποποίηση (Διεθνές Πρότυπο ή Σύσταση) πρέπει πρώτα να καθιερώσουν μια αναμφίσημη γλώσσα επικοινωνίας στην οποία επιδιώκεται αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία μεταξύ των εννοιών και όρων του σχετικού θεματικού πεδίου. Αυτό σημαίνει ότι στα πρότυπα επιδιώκεται κάθε όρος να αντιστοιχεί σε μία και μόνη έννοια και κάθε έννοια να αντιστοιχεί σε έναν και μόνο όρο· όπου αυτό δεν είναι εφικτό προσδιορίζονται σαφώς και οι δεκτοί ως συνώνυμοι όροι. Αυτοί, λοιπόν, οι εμπειρογνώμονες τυποποιητές του θεματικού πεδίου αναγκάζονται καταρχήν να σχεδιάσουν και να «μαστορέψουν» τους όρους της ειδικής γλώσσας του θεματικού πεδίου και στη συνέχεια να προχωρήσουν στη διατύπωση των «απαιτήσεων» των προτύπων.

(Από την ομιλία του Κ. Βαλεοντή, προέδρου ΕΛΕΤΟ,
στην εσπερίδα του ΤΕΕ στις 16/5/2007 στη μνήμη
του Βασίλη Φιλόπουλου, που διετέλεσε Δ/ντής
Τυποποίησης του ΕΛΟΤ)

Paul McCartney: Let it be

Χριστιανικός φονταμενταλισμός

Ένα μπουμπούκι της πολιτικής, ρατσιστικής και σεξουαλικής
μισαλλοδοξίας μάς εγκατέλειψε, ευτυχώς νωρίς!

Ο 73χρονος αιδεσιμώτατος Τζέρι Φάλγουελ, ο διάσημος Αμερικανός τηλε-ευαγγελιστής που βοήθησε τη χριστιανική Δεξιά των ΗΠΑ να καταστεί υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, πέθανε προχθές στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια που ο ίδιος είχε ιδρύσει.

Ο φονταμενταλιστής ιεροκήρυκας βρέθηκε στο απόγειο της ισχύος του τη δεκαετία του 1980, ως ο άνθρωπος που επέβαλε τα -μέχρι τότε εκούσια περιθωριοποιημένα- ηθικά πρότυπα των συντηρητικών χριστιανών στο επίκεντρο της πολιτικής πραγματικότητας των ΗΠΑ. Ακόμη και μετά τη «δύση» του άστρου του και παρά την επικράτηση νέων ηγετικών μορφών στον χώρο του χριστιανικού ακτιβισμού που αποδείχθηκαν ικανότατες στην προσέλκυση ψήφων για λογαριασμό των ρεπουμπλικανών, ο Φάλγουελ συνέχισε να ασκεί σημαντική επιρροή. Επαιξε άλλωστε καίριο ρόλο στη μετατόπιση της αμερικανικής κοινής γνώμης προς τα δεξιά σε ζητήματα, όπως εκείνα της άμβλωσης, του γάμου των ομοφυλοφίλων και της πορνογραφίας.

Ο Φάλγουελ αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική δράση το 1987, ύστερα από δύο επίπονες και μακρόσυρτες δικαστικές διαμάχες εναντίον των πορνοπεριοδικών «Πέντχαουζ» και «Χάστλερ». Χαρακτήρισε το έιτζ «οργή του Θεού» πάνω στους ομοφυλόφιλους και δήλωσε ότι για τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ευθύνονταν λεσβίες, άθεοι και ακτιβιστές υπέρ των ατομικών ελευθεριών. Παρέμεινε, ωστόσο, κοντά στο επίκεντρο της εξουσίας, στηρίζοντας και τους δύο προέδρους Μπους στις προεκλογικές τους εκστρατείες για τον Λευκό Οίκο (πλήρες κείμενο>>>).

Αξίζει να θυμίσουμε μερικές από τις πιο «ενδιαφέρουσες» δηλώσεις και απόψεις του Φάλγουελ:

• Οι Εβραίοι είναι πνευματικά τυφλοί και χρειάζονται κατ' επειγόντως τον Μεσσία και Σωτήρα τους.
• Πιστεύω ότι ο Μωάμεθ ήταν τρομοκράτης.
• Αμφισβητώ την ειλικρίνεια και την ειρηνική φύση των προθέσεων του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλων, με γνωστές αριστερές επαφές.
• Οι ομοφυλόφιλοι δεν πρέπει να θεωρούνται μειονότητα. Μαύροι, ισπανόφωνοι, γυναίκες και άλλοι, είναι μειονότητες, αναγνωρισμένες από τον Θεό.
• Πιστεύω ότι ο Ντέσμοντ Τούτου είναι κίβδηλος και δεν εκπροσωπεί τους πολίτες της Νοτίου Αφρικής.
• Τα «τελετούμπιζ» (δημοφιλείς ήρωες κινουμένων σχεδίων) είναι μωβ -χρώμα των γκέι- και οι κεραίες τους έχουν σχήμα τριγώνου - το σύμβολο της υπερηφάνειας των γκέι.
• Φαίνεται ότι το αμερικανικό φεμινιστικό κίνημα, που αντιτίθεται στη διδαχή της Βίβλου, πεθαίνει επιτέλους, δόξα τω Θεώ και μοιάζει να υποκαθίσταται από κίνημα ανδρών με επίκεντρο τον Ιησού, που μπορεί να γίνει το θεμέλιο για την αναμενόμενη και αναγκαία εθνική αναγέννηση.
• Εχω πεισθεί ότι υπάρχει μια ηθική πλειοψηφία μεταξύ των κατοίκων των ΗΠΑ, η οποία μπορεί να αναστρέψει το κύμα ηθικής κατάπτωσης, οικογενειακής κρίσης και γενικότερης υποχώρησης στο Κακό και τις ξένες επιρροές, όπως του μαρξιμού-λενινισμού.

(Guardian, Καθημερινή, 17/5/2007)

Ελληνικές αποδόσεις των αγγλικών όρων...

follow up και follow-up

Πρόσφατα σε συζήτηση στη Βουλή, ακούστηκε να χρησιμοποιείται η αγγλική λέξη follow-up αντί ελληνικής, γεγονός που προκάλεσε τη διαμαρτυρία του βουλευτή κ. Νάσου Αλευρά. Στο αίτημα του βουλευτή που διατυπώθηκε στην Αντιπρόεδρο του ΓΕΣΥ (= Γενικό Επιστημονικό Συμβούλιο της Ελληνικής Εταιρίας Ορολογίας [ΕΛΕΤΟ]) κ. Μαρία Καρδούλη, και μελετήθηκε από τον Πρόεδρο του ΓΕΣΥ κ. Κώστα Βαλεοντή, δόθηκε η παρακάτω τεκμηριωμένη απάντηση-πρόταση, την οποία ενέκρινε στη συνέχεια και το ΓΕΣΥ.

Η πρόταση βασίζεται στο σκεπτικό της ΜΟΤΟ (=Μόνιμη Ομάδα Τηλεπικοινωνιακής Ορολογίας), τεκμηριώνεται λεξικογραφικά, και περιλαμβάνει παραδείγματα όρων από τη Βάση TELETERM.

1. Πρόταση

follow up

{ρήμα αμετάβατο}

επακολουθώ {παθητικό: επακολουθούμαι}, παρέπομαι

μετοχές: επακολουθών, παρεπόμενος, επακολουθούμενος

follow-up

{ουσιαστικό που δηλώνει ενέργεια} επακολούθηση

follow-up

{ουσιαστικό, αποτέλεσμα} επακολούθημα, παρεπόμενο

follow-up

{επίθετο} επακόλουθος, παρεπόμενος

επίρρημα: επακόλουθα, επακολούθως

παράγωγα: επακολουθία, επακολουθητικός, επακολουθητικά

2. Τεκμηρίωση

Α) Αγγλικό λεξικό:

Σύμφωνα με το Random House Webster’s Dictionary:

follow up (ρήμα)

a. to pursue closely and tenaciously.

b. to increase the effectiveness of by further action or repetition.

c. to pursue to a solution or conclusion.

fol·low-up (ουσιαστικό)

1. the act of following up.

2. an action or thing that serves to increase the effectiveness of a previous one, as a second or subsequent letter, phone call, or visit.

3. Also called follow. Journalism.

a. a news story providing additional information on a story or article previously published.

b. Also called sidebar, supplementary story. a minor news story used to supplement a related story of major importance. Cf. feature story (def. 1), human-interest story, shirttail.

(επίθετο)

4. designed or serving to follow up, esp. to increase the

effectiveness of a previous action: a follow-up interview; a follow-up offer.

5. of or pertaining to action that follows an initial treatment, course of study, etc.: follow-up care for mental patients; a follow-up survey.

Β) Ελληνικό λεξικό:

Σύμφωνα με το Μέγα Λεξικό Δ. Δημητράκου:

επακολουθώ:

1) έρχομαι κατόπιν τινός αμέσως, ακολουθώ τινά εκ του πλησίον || συνοδεύω τινά, βαίνω εν συντροφία μετά τινος

4) έπομαι, υπακούω, συμμορφούμαι τινί

9) κ. νεώτ: συνοδεύω, ακολουθώ ως αποτέλεσμα

παρέπομαι:

ακολουθώ εκ του σύνεγγυς, συνοδεύω, συντροφεύω || παρακολουθώ τι || επακολουθώ || είμαι φυσικόν επακολούθημά τινος, ... || είμαι αποτέλεσμά τινος || το ουδ. της μετοχής: το παρακολούθημα, η συνέπεια αναγκαία ή τυχαία ||

τα παρεπόμενα: τα αναγκαία επακόλουθα ||

τα παρεπόμενα των πτωτικών ή των ρημάτων (γένος, κλίσις, αριθμός, ...)

3. Χρήση σε όρους:

Στη βάση TELETERM υπάρχουν οι όροι:

follow up activity επακόλουθη δραστηριότητα

follow-up training programme επακόλουθο πρόγραμμα κατάρτισης

fault follow-up παρεπόμενα (εντοπισμού) βλάβης

Από το «Ορόγραμμα» της ΕΛΕΤΟ

(Κ.Β.)

Πήρε πτυχίο σε ηλικία 95 χρόνων...

και δεν είναι Έλληνας αιώνιος φοιτητής!

Μια γηραιά κυρία 95 Μαΐων κατέκτησε ένα αξιομνημόνευτο και δύσκολο παγκόσμιο ρεκόρ: Πήρε στην ηλικία αυτή πτυχίο στην ιστορία, ανακοινώθηκε σήμερα από το Πανεπιστήμιο Fort Hays του Κάνσας.

Πρόκειται για την Νόλα Οχς που γεννήθηκε το 1911, η οποία το Σάββατο περιχαρής ορκίστηκε για το πτυχίο γενικών μελετών με ειδικότητα στην Ιστορία στην ειδική τελετή στο χώρο του Πανεπιστημίου, όπου φοίτησε κανονικά όπως όλοι οι συμφοιτητές της.

«Ήταν υπέροχα. Όλος ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και με επευφημούσε», είπε φανερά συγκινημένη η υπέργηρη πτυχιούχος.

Η κ. Οχς που είχε ξεκινήσει πανεπιστημιακά μαθήματα δι' αλληλογραφίας από το 1978, όταν πέθανε ο άνδρας της, αποφάσισε να ενεργοποιηθεί «όχι μόνο για να περνά ο χρόνος της αλλά κυρίως για να κάνει πράξη το όνειρό της», είπε.

Μετακόμισε στην πανεπιστημιακή φοιτητική εστία και ξεκίνησε πυρετωδώς το διάβασμα. Επέλεξε την ιστορία γιατί, όπως είπε, «έζησα πολλά ιστορικά γεγονότα και αυτό με ενδιέφερε πολύ. Είχα την ανάγκη να μάθω περισσότερα και κυρίως αυτά που δεν μας έλεγαν, αυτά που έκρυβαν».

«Ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλοι μεγάλοι στην ηλικία το παράδειγμά μου και να αποφασίσουν να μάθουν, να μορφωθούν. Πάντα, κάθε μέρα, πρέπει να μαθαίνουμε. Ποτέ δεν τελειώνει η μάθηση ξέρετε», κατέληξε η πτυχιούχος γιαγιά που αποκάλυψε ότι εάν ζει του χρόνου, θα κάνει μαθήματα κομπιούτερ για να μπορεί να ενημερώνεται και μέσω ιντερνετ.

(Καθημερινή, 16/5/2007)

Ο δαιμόνιος ελληνομέτρης και τα...

«πρωτόκολλα» που ανακαλύπτει κάθε τόσο.

(απόσπασμα από κείμενο του Δ. Γουσέτη στην Αυγή, 11/5/2007)

Ο κ. Γιανναράς έχει αποδειχθεί πολλάκις ψευδόμενος. Είναι εκείνος που μας σερβίρισε ότι «στην πλατεία Ομονοίας άκουγα τον κ. Κύρκο να χλευάζει τις γριές και τους γέρους που πιστεύουν ακόμα στον Θεό». Εκείνος που συνειδητά μας προώθησε δήθεν δήλωση του Κίσινγκερ, κατά την οποία πρώτος στόχος της αμερικανικής πολιτικής είναι η... υπονόμευση των πολιτισμικών ριζών του ελληνισμού. Που πλαστογράφησε τον δημοσιογράφο Ρόμπερτ Φισκ. Που παραποίησε δηλώσεις του υφυπουργού Εξωτερικών των HΠA Daniel Fried. Που επιτέθηκε ανοίκεια στα γνωστότερα στελέχη της πολιτικής ζωής: τους κ.κ. Kληρίδη, Σημίτη, Παπανδρέου, Καραμανλή, τη Ντόρα Μπακογιάννη, καθώς και στα μεγαλύτερα κυπριακά κόμματα ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ. Που δήλωσε ότι «Ο θάνατος [των Εβραίων] στα ναζιστικά κρεματόρια ήταν αναψυχή σε σύγκριση [με αυτά που πράττουν οι Ισραηλινοί]».

Το νέο, πρόσφατο χτύπημα του ορθόδοξου εθναμύντορα είχε στόχο την υπουργό Παιδείας. Δεν της συγχώρησε ότι δεν απέσυρε το επάρατο βιβλίο ιστορίας της 6ης Δημοτικού. Και θυμήθηκε ("Καθημερινή", 15/4/2007) ότι η υπουργός καυχήθηκε από τηλεοράσεως για την αθεΐα της. Σε οποιαδήποτε ανεπτυγμένη χώρα, αυτό δεν θα ενοχλούσε κανέναν. Στην ανάδελφη δική μας όμως, ο κ. Γιανναράς γνωρίζει ότι είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Το διέπραξε όμως το έγκλημα η υπουργός; Η ίδια το διαψεύδει με αγανάκτηση. Και ο κ. Γιανναράς πώς υπερασπίστηκε εαυτόν; Δηλώνοντας ότι: «Την από τηλεοράσεως καύχηση για αθεΐα της κυρίας Γιαννάκου, σε παρελθόντα χρόνο, την πιστοποίησα ως τηλεθεατής». Δεν θυμάται δηλαδή, κατά την προσφιλή του μέθοδο, πότε και πού ακριβώς πιστοποίησε την καύχηση που μετά παρρησίας δημοσιεύει.

Αν υπάρχει κάτι θετικό σ' αυτές τις αθλιότητες, είναι τούτο: ότι ο ελληνορθόδοξος μύθος είναι τόσο διάτρητος, ώστε να έχει ανάγκη από ψευδολογίες για να στηριχτεί.

Τον τίτλο ελληνομέτρης έχει απονείμει στον Χρήστο Γιανναρά ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μανώλης Βασιλάκης. O οποίος Γιανναράς έχει αναλάβει εργολαβικά την πιστοποίηση του πατριωτισμού και της ελληνοπρέπειας προσώπων του δημόσιου βίου, πολιτικών ή όποιων άλλων τον ενοχλούν στη διάδοση των ιδεοληψιών του. Πληρέστερη παρουσίαση του συγκεκριμένου θέματος με σχόλια γίνεται στο blog Enlightenment του Μ. Βασιλάκη.

Να υπενθυμίσω ότι ο Γιανναράς έχει αναφερθεί σε περιπτώσεις συκοφάντησης δημόσιων προσώπων που διεκπεραίωσε ο ίδιος. Στο βιβλίο του «Καταφύγιο Ιδεών» (σελ. 106 κ.ε.) περιγράφει, πώς κατήγγειλε καθηγητές του στο Γυμνάσιο με επιστολές στο Υπουργείο και σε παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, επειδή αυτοί είχαν συμβουλέψει τους εφήβους της τάξης (μόνο αγόρια τότε) να προσέχουν τα σεξουαλικά διαδιδόμενα νοσήματα. Αντί να ευγνωμονεί τους καθηγητές που του άνοιγαν τα μάτια, τους κατήγγειλε - ίσως από φθόνο, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί ο ίδιος, ως εγκρατής νέος, ποτέ σε τέτοιο κίνδυνο!

Όλα αυτά σε εποχή μισαλλοδοξίας και χαφιεδισμού, αρχές της δεκαετίας του 1950, με κίνδυνο να απολυθούν και να υποστούν μύριες άλλες διώξεις οι καθηγητές. Έκτοτε, προήχθη ο Γιανναράς από φύλακα των σεξουαλικών ηθών σε ελεγκτή της ελληνικότητας και επαναλαμβάνει την ίδια καταγγελτική τακτική με επινοημένες ιστορίες σε βάρος προσώπων του δημόσιου βίου, επιδεικνύοντας το χριστιανικό ήθος του με κάθε αφορμή. 

(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

Ray Charles: I Can't Stop Lovin You

Αφιερωμένο εκεί που πρέπει!

Η ΜΑΜΑ μου κι ΕΓΩ

της Ισμήνης

4 ΕΤΩΝ:

Η Μανούλα μου μπορεί να κάνει τα πάντα!

8 ΕΤΩΝ:

Η Μαμά μου ξέρει πολλά! Πάρα πολλά!

12 ΕΤΩΝ:

Η Μάνα μου δεν ξέρει τα πάντα!

14 ΕΤΩΝ:

Βέβαια. Ούτε αυτό το ξέρει η Μάνα μου!

16 ΕΤΩΝ:

Η Μάνα μου; Είναι εντελώς εκτός εποχής.

18 ΕΤΩΝ:

Αυτή η γριά γυναίκα; Είναι εντελώς ξεπερασμένη!

25 ΕΤΩΝ:

Μμμμ, ίσως ξέρει κάποια πράγματα.

35 ΕΤΩΝ:

Πριν αποφασίσουμε, ας ρωτήσουμε τη γνώμη της Μαμάς.

45 ΕΤΩΝ:

Άραγε, τι θα σκεφτόταν γι’ αυτό η Μαμά;

65 ΕΤΩΝ:

Μακάρι, να μπορούσα να το συζητήσω με τη Μαμά.

Αφιερωμένο σ' όλες τις μαμάδες και κόρες του κόσμου!

.

Cliff Richard: The young ones

...
Μια ιδέα, πώς γίνονταν παλιά οι συναυλίες: στη σκηνή αληθινή πριγκίπισσα και
κληρικοί, οι μουσικοί γραβατωμένοι και κάτω ο λαός, χουλιγκάνοι με γραβάτες...

«Χρυσωρυχεία» των ιερέων

...

Ηρθε στην Ελλάδα από την Ελβετία με το θλιβερό καθήκον να παραστεί σε κηδεία συγγενούς του και έφυγε, εξομολογείται στην «Κ», με χαραγμένη στο μυαλό την εικόνα ιερέα να προσβάλλει βάναυσα ηλικιωμένη πενθούσα εξαιτίας του «ευτελούς» ποσού που αυτή του πρόσφερε για ένα τρισάγιο.

Η επίσημη Εκκλησία μπορεί να καταδικάζει το «παρεμπόριο» των μυστηρίων, όπως όμως παραδέχεται στην «Κ» ο εκπρόσωπος Τύπου του αρχιεπισκόπου π. Τιμόθεος Ανθης, τα «τυχερά», όπως λέγονται τα χρήματα που αποκομίζουν οι κληρικοί για τις διάφορες ιεροπραξίες, αποτελούν υπαρκτό πρόβλημα. Μάλιστα, «χρυσωρυχεία» για τους κληρικούς θεωρούνται τα κοιμητήρια, έτσι η Μητρόπολη Αθηνών έχει θεσπίσει την τακτή αλλαγή των ιερέων, για να αμβλύνεται ο κίνδυνος αλλοίωσης των ηθών...

«Γεια σας. Καθημερινή;» Η τηλεφωνική σύνδεση δεν ήταν καλή, η φωνή του ίσα που ακουγόταν. «Με συγχωρείτε που ενοχλώ, ήθελα μόνο να σας μιλήσω για κάτι που είδα, κάτι που δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω». Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο κ. Βασίλης Βασιλείου, Ελληνας που ζει στη Ζυρίχη. Είναι 65 ετών, μια ανάσα από τη σύνταξη και με τ’ όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα να παίρνει σιγά σιγά σάρκα και οστά. Πριν από λίγες ημέρες είχε βρεθεί στην Αθήνα προκειμένου να παραστεί στην κηδεία του γαμπρού του σε εκκλησία των νοτίων προαστίων (οι λεπτομέρειες βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας). «Εκεί συνέβη», λέει στην «Κ».

«Η τελετή θα άρχιζε σε λίγα λεπτά», ξεκινά τη διήγησή του, «όταν παρατήρησα μια μαυροφορεμένη γυναίκα να κλαίει πάνω από έναν τάφο, λίγα μέτρα μακριά μας. Ηταν μεγάλη σε ηλικία, τα ρούχα της ήταν πολύ φτωχικά, φορούσε κι ένα τσεμπέρι στο κεφάλι. Κατάλαβα ότι μοιρολογούσε το χαμένο της άνδρα. Μπορεί να λείπω απ’ την Ελλάδα σχεδόν 50 χρόνια, αλλά η εικόνα αυτή μου είναι πολύ οικεία.

«Πόσο “πάει” πια ένα τρισάγιο;»

»Τότε, η γυναίκα βλέπει έναν παπά που έκανε τρισάγιο πάνω από ένα άλλο μνήμα. “Πατέρα”, την ακούω να του λέει, “ελάτε κι εδώ να πείτε δυο λόγια”. Ταυτόχρονα, τη βλέπω να βάζει το χέρι στην τσέπη της και βγάζει δύο νομίσματα, 4 ευρώ, να του τα δώσει. Ο παπάς απλώνει το χέρι να τα πάρει, αλλά μόλις βλέπει ότι πρόκειται για “ευτελές” ποσό, πετάει τα κέρματα πάνω στον τάφο. “Τι να τα κάνω, καραμέλες;” της λέει ξερά. Γυρίζει την πλάτη του και φεύγει. Δίχως να πει τίποτα, η χήρα μάζεψε τα χρήματα και στράφηκε πάλι στη φωτογραφία του συζύγου της. Μου σπάραξε την καρδιά. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβη. Διαφορετικούς θυμόμουν τους κληρικούς στην πατρίδα. Πείτε μου, ήταν αυτός άνθρωπος του Θεού; Πόσο “πάει” πια ένα τρισάγιο;»

Τιμοκατάλογος

Ηταν Ιανουάριος του 1999 όταν οι εφημερίδες φιλοξενούσαν την είδηση ότι στον ιερό ναό της Αγροσυκιάς του νομού Πέλλης αναρτήθηκε... τιμοκατάλογος για τα διάφορα μυστήρια. Ακόμα πιο προκλητική για το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών είχε θεωρηθεί η δήλωση-εξήγηση του τότε μητροπολίτη Εδέσσης και Πέλλης Χρυσοστόμου ότι «δωρεάν θρησκεία δεν υπάρχει». Εν τέλει, όμως, η συγκεκριμένη φράση μάλλον απέδιδε κυνικά την πραγματικότητα.

Τιμή εκκίνησης

Παρά το «ό,τι προαιρείσθε», όλοι γνωρίζουν πια ότι τα 150 ευρώ είναι μόνο η «τιμή εκκίνησης» για την τέλεση ενός γάμου ή μιας βάπτισης στους περισσότερους ναούς του Λεκανοπεδίου. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, το ποσό που καλείται ο πιστός να καταβάλλει για ένα μυστήριο μπορεί να φθάσει έως και τα 400 ευρώ, αν υπολογιστούν και τα «έξτρα», δηλαδή το στρώσιμο του χαλιού, το άναμμα όλων των πολυελαίων, κλπ. Στις κηδείες, είθισται να αφήνει στο ναό ένα ποσό το γραφείο τελετών (περίπου 200 ευρώ), ενώ στα μνημόσυνα που τελούνται στις εκκλησίες τα έξοδα αναλαμβάνουν οι συγγενείς του θανόντος -κάτω από 50 ευρώ δεν αφήνει κανείς.

Οι ναοί έχουν έξοδα

Κι αν πράγματι «οι ναοί έχουν έξοδα», όπως αντιτείνουν οι ιερείς, τι συμβαίνει όταν πρόκειται για ιεροπραξία που ουδεμία σχέση έχει με ναό; Είναι γνωστό στους κόλπους των κληρικών πως το πραγματικό «χρυσωρυχείο» είναι τα νεκροταφεία, όπου καθημερινά τελούνται δεκάδες μνημόσυνα και τρισάγια «επί των τάφων» (όχι δηλαδή στο ναό). Εκεί, τα «τυχερά» (όπως ονομάζονται τα χρήματα που αποκομίζουν οι κληρικοί για την τέλεση μιας ιεροπραξίας), περνούν κατευθείαν στην τσέπη τού ιερωμένου.

Η τυχερή... μετάθεση

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Μητροπόλεις τοποθετούν στα κοιμητήρια νεότερους ή έγγαμους κληρικούς -εκείνους δηλαδή που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα χρήματα. Στον εκκλησιαστικό χώρο, αυτή θεωρείται η καλύτερη... «μετάθεση». («Αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν πως ο συγκεκριμένος κληρικός ήταν νέος άνθρωπος», αναφέρει ο κ. Βασιλείου.)

Το «παρεμπόριο» των μυστηρίων και των ιεροπραξιών καταδικάζεται από την επίσημη Εκκλησία. Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου προς τις Μητροπόλεις ανέφερε ρητώς πως μόνο εάν το επιθυμούν οι ίδιοι οι πιστοί πρέπει να αφήνουν χρήματα στους ναούς και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ισχύει συγκεκριμένη «ταρίφα».

Κάθαρση και διπλότυπο

Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος, την περίοδο της «αυτοκάθαρσης» της Εκκλησίας, είχε εισηγηθεί την κατάργηση των «τυχερών». Δεν είναι τυχαίο όμως ότι έχει θεσπισθεί ειδικό διπλότυπο είσπραξης για τα χρήματα που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, φθάνουν στο παγκάρι των εκκλησιών.

Η εντολή της Ιεράς Συνόδου είναι ρητή, αλλά...

«Τα “τυχερά”; Είναι πρόβλημα», παραδέχεται μιλώντας στην «Κ» ο εκπρόσωπος Τύπου του αρχιεπισκόπου, π. Τιμόθεος Ανθης. «Η εντολή της Ιεράς Συνόδου είναι ρητή - απαγορεύεται να ζητούν οι ιερείς χρήματα από τους πιστούς. Η αλήθεια είναι όμως ότι σε πολλές μητροπόλεις αυτό δεν εφαρμόζεται».

Ο ίδιος αποδίδει την «ανοχή» στο φαινόμενο στην ανάγκη πληρωμής των νεωκόρων και των ιεροψαλτών. «Ο υψηλότερος μισθός ενός νεωκόρου από τον ναό δεν ξεπερνά τα 750 ευρώ. Εργάζονται οκτάωρο, ωστόσο εάν μετά έχουν προγραμματιστεί 4-5 μυστήρια, πολλές φορές κάθονται έως τις 11 το βράδυ. Εγώ λέω στους πιστούς που με ρωτούν “για μένα δεν θέλω τίποτα, αφήστε κάτι στον νεωκόρο”. Αν και ούτε αυτό είναι ωραίο, να κάνεις τον άλλον επαίτη», σημειώνει.

Για τα «τυχερά» των νεκροταφείων, ο πατέρας Τιμόθεος αναφέρει: «Αυτό είναι πράγματι ένα πρόβλημα, το οποίο έχουν προσπαθήσει και οι ιερείς να το λύσουν. Η Μητρόπολη Αθηνών έχει θεσπίσει πρόγραμμα τακτής αλλαγής των ιερέων που πηγαίνουν στα νεκροταφεία. Πηγαίνουν εκ περιτροπής. Ο λόγος είναι ότι υπάρχει κίνδυνος αλλοίωσης των ηθών. Σε ένα βαθμό εμπορεύεσαι τον πόνο του άλλου. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μένει ο ίδιος πολύ καιρό».

(Καθημερινή, 21/4/2007)