της Ισμήνης
Αφού άδειασα την τσέπη μου στα ψώνια είπα, άντε να γεμίσω το στομάχι μου τουλάχιστον με λονδρέζικο φαγητό σε κυριλέ εστιατόρια. Επιλογή πρώτη στο Finchley στα 2 αδέλφια «THE TWO BROTHERS». Εστιατόριο αποκλειστικά για ψάρι.
Οι πληροφορίες λέγανε ότι δε κάνουνε κρατήσεις και για να βρεις τραπέζι στέκεσαι ουρά, έξω από την πόρτα βέβαια. Αλλά το πιο σπουδαίο απ΄ όλα είναι ότι στο συγκεκριμένο εστιατόριο, παραγγέλνεις ψάρι με πατάτες τηγανιτές για το σπίτι της βέβαια, η Madonna, ναι-ναι καλά διαβάσατε η Madonna. Εντάξει μετά από αυτή την ενημέρωση χαλάλι, να σταθώ στην ουρά να γευθώ το ψάρι και τις πατάτες που τηγανίσθηκαν, χθες προχθές, δεν έχει σημασία, μέσα στο λάδι και το τηγάνι που χρησιμοποιήθηκε για να την παρασκευή του ψαριού με πατάτες της Μαντόνα!
-Τι ώρα κλείνετε; και λαμβάνω την απάντηση
-Έπρεπε να έχουμε κλείσει από τις 10!
Με την μπουκιά στο στόμα πληρώσαμε και φύγαμε! Πού είσαι βρε Ελλάδα που ξεκινάμε να συζητάμε πού θα πάμε για φαγητό στις 10 το βράδυ;
Την επομένη λέμε να πάμε στην China town κατά Soho μεριά να αναπνεύσουμε αέρα Κίνας και Ολυμπιακών του 2008. Περιδιαβαίνουμε την πλατεία Piccadilly Circus που σφύζει από ζωή. Νεολαία έξω από τα κλαμπ περιμένουν ουρά για να μπουν μέσα, τουρίστες χαζεύουν κοιτώντας τις βιτρίνες, κόσμος ετερόκλητος πηγαινοέρχεται, καπνίζοντας (επιτρέπεται ακόμα το κάπνισμα στον δρόμο), τρώγοντας διάφορα σάντουιτς ή κρατώντας κεσεδάκια με έτοιμο φαγητό. Διασχίζουμε κάποιους δρόμους της περιβόητης συνοικίας για να αποφασίσουμε που τελικά θα κάτσουμε να φάμε. Τα περισσότερα εστιατόρια είναι self-service και τρως όσο θέλεις. Καταλήγουμε, εμείς οι Έλληνες, σε ένα Tai Restaurant, στη Greek Street, στο London (αυτό λέγεται παγκοσμιοποίηση), το οποίο δεν διέφερε από τα υπόλοιπα, απλά μας άρεσε περισσότερο η βιτρίνα του.
Καθόμαστε και αμέσως τοποθετούν πάνω στο τραπέζι τα σερβίτσια και τα πιάτα μας για να πάμε να σερβιριστούμε στον μπουφέ. Σηκώνομαι πρώτη και παρελαύνω μπροστά σε αχνιστές κατσαρόλες με απροσδιορίστου είδους φαγητά. Ρωτάω την κυρία που είναι πίσω από τον μπουφέ να πάρω πληροφορίες περί των φαγητών, αλλά φευ! Ή τα αγγλικά μου είναι χάλια ή τα Tai-English της δεν τα κατάλαβα. Γεμίζω το πιάτο μου και κάθομαι να γευθώ την Ταϊλανδέζικη κουζίνα και, ωχ!, μας έτυχε εστιατόριο χορτοφάγων. Καταστροφή, τίποτα από αυτά δεν τρωγότανε, άσε μεγάλη πίκρα! Ως και noodles με γεύση από φύκια δοκίμασα! Αφού έκανα νιανιά το φαγητό μου, ζήτησα ένα καθαρό πιάτο να βάλω λίγο κουνουπιδάκι, κανά πράσο, λίγο μαρουλάκι, καμιά πατατούλα (αυτά τουλάχιστον φαινόταν τι ήταν) να στανιάρω λίγο την γεύση μου! Άλλη έκπληξη, πήρανε το πιάτο μου το έπλύναν και μου το ξανάφεραν, έλα σου Χριστέ μου, μετρημένα τα είχανε;
Άντε πάει και αυτή η εμπειρία. Την επομένη πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο κινέζικο εστιατόριο και φάγαμε πάπια Πεκίνου, μοσχάρι, χοιρινό, γαρίδες, συνοδευμένα με ρύζι και διάφορα άλλα φαγητά, μαγειρεμένα με τον δικό τους τρόπο, ωραίες σάλτσες και πολύ νόστιμα. Και μας αλλάξανε πολλά πιάτα, αυτοί τουλάχιστον δεν τα είχανε μετρημένα!
Πάντως όπου και αν πήγαμε για φαγητό, όλοι μας έδωσαν απόδειξη με όλο το ποσό γραμμένο. Όχι σαν εδώ που από το μπλοκάκι της παραγγελίας, κόβουν το χαρτί και στο φέρνουν για απόδειξη .
Άφησα τελευταίο το τσάι στο Ξενοδοχείο RITZ. Πραγματική ιεροτελεστία. Λοιπόν για να ενημερώσω όσους θα θελήσουν να πάνε: το απογευματινό τσάι στο εν λόγω ξενοδοχείο σερβίρεται στην αίθουσα Palm Court, 7 ημέρες την εβδομάδα από τις 11.30 έως τις 19.30 με 1.30 ώρα διάρκεια το κάθε σερβίρισμα. Για να κλείσετε τραπέζι τις καθημερινές πρέπει να τηλεφωνήσετε 1 μήνα νωρίτερα και για τα Σαββατοκύριακα 4 μήνες! Οι κύριοι πρέπει να φοράνε σακάκι και γραβάτα, τα παντελόνια τζιν και αθλητικά παπούτσια δεν επιτρέπονται! Η κυρία με την οποία πήγα είχε όντως κλείσει τραπέζι 1 μήνα νωρίτερα.
Φτάσαμε στην ώρα μας, η ατμόσφαιρα με πολύ αγγλικό στυλ, τα γκαρσόνια με φράκο, o πιανίστας σκόρπιζε απαλές μελωδίες από ένα πιάνο Steinway. Αμέσως μόλις καθίσαμε μας έφεραν πορσελάνινα σερβίτσια Bond China, ασημένια μαχαιροπήρουνα, λινές κάτασπρες πετσέτες. Το τσάι περιελάμβανε: διάφορα είδη αρωματικά τσάγια, σάντουιτς με καπνιστό σολομό, ζαμπόν, κοτόπουλο, αυγά με μαγιονέζα, αγγούρι με τυρί cheddar. Scones (αγγλικά γλυκά) συνοδευμένα με σπιτική μαρμελάδα και κρέμα γάλακτος. Διάφορα ατομικά κέικ και γλυκά με κρέμα. Από όλα αυτά, μόλις άδειαζε η πιατέλα στην ξαναγέμιζαν. Και η τιμή όλης αυτής της γαστριμαργικής ιεροτελεστίας 36.00 ₤ παρακαλώ! Και η αίθουσα ήταν γεμάτη.
Μόλις πλησίαζε η ώρα πού έπρεπε να φύγουμε, ευγενικά μας είχαν αδειάσει το τραπέζι. Έτσι για να σπάσω το άψογο βρετανικό φλέγμα, με περίσσια αφέλεια, ζήτησα από τον maitre, αν μπορώ να πάρω το ασημένιο σερβίτσιο για ενθύμιο! Γέλασαν … μάλλον μειδίασαν, αλλά μόλις άνοιξα την τσάντα μου να πάρω το μαντήλι μου 3 στάθηκαν πάνω από το κεφάλι μου! Πάντως το απόλαυσα και ομολογώ ήταν πάρα πολύ ωραία!
Και μια πληροφορία για τους μανιώδεις καπνιστές. Από τον Ιούνιο έχει ψηφισθεί νόμος που απαγορεύει εντελώς το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. Τέρμα τα 2-3 τραπεζάκια στην άκρη της αίθουσας για όσους καπνίζουν. Εστιατόρια και γενικά όλοι οι χώροι διασκέδασης πρέπει να έχουν φτιάξει κλειστές αίθουσες για τους καπνιστές!
