...
Σ' αυτό το σχολιασμό είχα αναφερθεί στον Βλαντά, "αρχιστράτηγο" του στρατού των ανταρτών κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Επειδή έτυχε να βρεθώ σε 1-2 δημόσιες συζητήσεις, στις οποίες πήρε μέρος, η εντύπωσή μου ήταν ότι επρόκειτο για στυγνό διεκπεραιωτή που δεν υπολόγιζε τίποτα, πέρα από την κομματική γραμμή. Πρόσφατα τον χαρακτήρισε ο ο Λεωνίδας Κύρκος απλά "ηλίθιο". Κάτι παραπάνω θα ξέρει αυτός!
Τώρα κυκλοφόρησε στο ΒΗΜΑ ένα αρχείο του Βλαντά από την εποχή του εμφυλίου ή λίγο μετά, από το οποίο προκύπτουν οι μόνιμες πρακτικές των απανταχού ολοκληρωτισμών. Από τις περιγραφές σ' αυτό συμπεραίνεται ότι το ακροδεξιό καθεστώς εκείνης της εποχής στη χώρα μας, με το βασιλιά και όλες τις δυνάμεις καταπίεσης στην κορυφή του, είχε έναν εύκολο αντίπαλο, του οποίου οι επικεφαλής βασάνιζαν τους μαχητές τους, με κύριο στόχο να εντοπίσουν "πράχτορες" και με την πάγια υποψία ότι το πιθανότερο ήταν να λιποτακτήσουν. Στο τέλος, μάλιστα, τους εκτελούσαν, χωρίς καμία ενοχή, απλά επειδή θα τους ζημίωνε πολιτικά, αν τους άφηναν να εμφανιστούν και να κυκλοφορήσουν σακατεμένοι από τα βασανιστήρια, όπως ήταν! Η απόλυτη φρίκη της κομματικής υποταγής και της ιδεολογικής διαστροφής!
Ολα τα στελέχη εμπλέκονται λίγο-πολύ στο κυνήγι του «πράχτορα»:
«...Πήραμε τηλ/μα του κλιμακίου με την υπογραφή του σ. Γιώτη (σ.σ.: Χαρίλαος Φλωράκης) που έλεγε ότι ανεκαλύφθη δίχτυ κατασκόπων που οργάνωναν λιποταξίες στο τάγμα Νικηφόρου. Πως το δίχτυ δεν περιορίζεται μέσα στο τάγμα, αλλά έχει πράχτορες και στα τμήματα της Ρούμελης. Επακολούθησαν κι άλλα τμήματα με ονόματα συλληφθέντων και περιληπτικές ομολογίες τους...»
Αρχίζουν οι ανακρίσεις:
«...Η υπόθεση είχε μπερδευτεί α) από την κακή χρησιμοποίηση του «ειδικού επαγρυπνητή» (που είχε καθιερωθεί τότε), είχαν δημιουργηθεί μια σειρά παρεξηγήσεις (π.χ. είχε δοθεί στους επαγρυπνητές να πηγαίνουν και να κάνουν ότι θέλουν [σ.σ.: για να τους πείσουν] να δραπετεύσουν στον εχθρό ώστε να δοκιμάσουν τους καινούργιους) β) με τον τρόπο που έγιναν οι ανακρίσεις το πράγμα αυτό μπερδεύτηκε από τις αλληλοκατηγορίες κατά τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσες να βρεις άκρη...»
Βασανιστήρια και δολοφονίες:
«...Οπως τους είχε καταντήσει απ' τα βασανιστήρια ο Αλέκος Μωρηάς (σ.σ.: ο ειδικός επαγρυπνητής) δεν έμενε τίποτε άλλο παρά να τους εκτελέσουμε. Αν τους αφήναμε να ζήσουν, αυτό θα 'ταν πολιτική ζημιά. Πρώτο, γιατί και οι ίδιοι πια θα ήταν εχθροί μας, δεύτερο, γιατί τι θα 'λεγε ο κόσμος που θα τους έβλεπε σε τέτοια χάλια και τρίτο, γιατί ο εχθρός θα εκμεταλλευόταν το ζήτημα [...] Έστω κι αν δεν είχε αποδειχτεί η ενοχή των ανθρώπων, εμείς έπρεπε να εκτελέσουμε μερικούς, για να δείξουμε ότι υπήρχε δίχτυ κατασκοπείας και ότι σωστά ενεργήσαμε όπως ενεργήσαμε».
Χωρίς δίκη:
«...Καταλήξαμε να τουφεκίσουμε έξι ή επτά, όσους είχαν τα περισσότερα επιβαρυντικά - όχι βέβαια με διαταγή δική μου. Στρατοδικείο δεν κάναμε γιατί αποδείξεις χειροπιαστές δεν υπήρχαν... Σχετικά με το αν τους αφήναμε στο χάλι που βρίσκονταν με τα βασανιστήρια, ότι θα μας ζημίωναν πολιτικά, δεν αρνούμαι ότι το είπα». (Αρχείο Βλαντά, Εκθεση Β. Κοτσάβρα).
Σ' αυτό το σχολιασμό είχα αναφερθεί στον Βλαντά, "αρχιστράτηγο" του στρατού των ανταρτών κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Επειδή έτυχε να βρεθώ σε 1-2 δημόσιες συζητήσεις, στις οποίες πήρε μέρος, η εντύπωσή μου ήταν ότι επρόκειτο για στυγνό διεκπεραιωτή που δεν υπολόγιζε τίποτα, πέρα από την κομματική γραμμή. Πρόσφατα τον χαρακτήρισε ο ο Λεωνίδας Κύρκος απλά "ηλίθιο". Κάτι παραπάνω θα ξέρει αυτός!
Τώρα κυκλοφόρησε στο ΒΗΜΑ ένα αρχείο του Βλαντά από την εποχή του εμφυλίου ή λίγο μετά, από το οποίο προκύπτουν οι μόνιμες πρακτικές των απανταχού ολοκληρωτισμών. Από τις περιγραφές σ' αυτό συμπεραίνεται ότι το ακροδεξιό καθεστώς εκείνης της εποχής στη χώρα μας, με το βασιλιά και όλες τις δυνάμεις καταπίεσης στην κορυφή του, είχε έναν εύκολο αντίπαλο, του οποίου οι επικεφαλής βασάνιζαν τους μαχητές τους, με κύριο στόχο να εντοπίσουν "πράχτορες" και με την πάγια υποψία ότι το πιθανότερο ήταν να λιποτακτήσουν. Στο τέλος, μάλιστα, τους εκτελούσαν, χωρίς καμία ενοχή, απλά επειδή θα τους ζημίωνε πολιτικά, αν τους άφηναν να εμφανιστούν και να κυκλοφορήσουν σακατεμένοι από τα βασανιστήρια, όπως ήταν! Η απόλυτη φρίκη της κομματικής υποταγής και της ιδεολογικής διαστροφής!
Ολα τα στελέχη εμπλέκονται λίγο-πολύ στο κυνήγι του «πράχτορα»:
«...Πήραμε τηλ/μα του κλιμακίου με την υπογραφή του σ. Γιώτη (σ.σ.: Χαρίλαος Φλωράκης) που έλεγε ότι ανεκαλύφθη δίχτυ κατασκόπων που οργάνωναν λιποταξίες στο τάγμα Νικηφόρου. Πως το δίχτυ δεν περιορίζεται μέσα στο τάγμα, αλλά έχει πράχτορες και στα τμήματα της Ρούμελης. Επακολούθησαν κι άλλα τμήματα με ονόματα συλληφθέντων και περιληπτικές ομολογίες τους...»
Αρχίζουν οι ανακρίσεις:
«...Η υπόθεση είχε μπερδευτεί α) από την κακή χρησιμοποίηση του «ειδικού επαγρυπνητή» (που είχε καθιερωθεί τότε), είχαν δημιουργηθεί μια σειρά παρεξηγήσεις (π.χ. είχε δοθεί στους επαγρυπνητές να πηγαίνουν και να κάνουν ότι θέλουν [σ.σ.: για να τους πείσουν] να δραπετεύσουν στον εχθρό ώστε να δοκιμάσουν τους καινούργιους) β) με τον τρόπο που έγιναν οι ανακρίσεις το πράγμα αυτό μπερδεύτηκε από τις αλληλοκατηγορίες κατά τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσες να βρεις άκρη...»
Βασανιστήρια και δολοφονίες:
«...Οπως τους είχε καταντήσει απ' τα βασανιστήρια ο Αλέκος Μωρηάς (σ.σ.: ο ειδικός επαγρυπνητής) δεν έμενε τίποτε άλλο παρά να τους εκτελέσουμε. Αν τους αφήναμε να ζήσουν, αυτό θα 'ταν πολιτική ζημιά. Πρώτο, γιατί και οι ίδιοι πια θα ήταν εχθροί μας, δεύτερο, γιατί τι θα 'λεγε ο κόσμος που θα τους έβλεπε σε τέτοια χάλια και τρίτο, γιατί ο εχθρός θα εκμεταλλευόταν το ζήτημα [...] Έστω κι αν δεν είχε αποδειχτεί η ενοχή των ανθρώπων, εμείς έπρεπε να εκτελέσουμε μερικούς, για να δείξουμε ότι υπήρχε δίχτυ κατασκοπείας και ότι σωστά ενεργήσαμε όπως ενεργήσαμε».
Χωρίς δίκη:
«...Καταλήξαμε να τουφεκίσουμε έξι ή επτά, όσους είχαν τα περισσότερα επιβαρυντικά - όχι βέβαια με διαταγή δική μου. Στρατοδικείο δεν κάναμε γιατί αποδείξεις χειροπιαστές δεν υπήρχαν... Σχετικά με το αν τους αφήναμε στο χάλι που βρίσκονταν με τα βασανιστήρια, ότι θα μας ζημίωναν πολιτικά, δεν αρνούμαι ότι το είπα». (Αρχείο Βλαντά, Εκθεση Β. Κοτσάβρα).
