Πλακώθηκαν πάλι Έλληνες και Αρμένιοι Ορθόδοξοι

Μόλις πριν ένα χρόνο είχαν δαρθεί αλύπητα για τη χριστιανική αγάπη Έλληνες και Αρμένιοι πιστοί. Τώρα προκλήθηκαν νέα επεισόδια στο ναό της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ (*), με αφορμή τον καθαρισμό του ναού, όπως καταγγέλλεται από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Από την πλευρά των Αρμενίων δεν υπάρχουν ακόμα ανακοινώσεις...

Όπως επισημαίνεται στη σχετική ανακοίνωση των ελληνορθοδόξων, η Βασιλική της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ καθαρίζεται μία φορά το χρόνο, από κοινού με τα άλλα δόγματα, λίγο πριν από την εορτή των Χριστουγέννων. Ο τρόπος του σαρώματος καθορίζεται από το κρατούν προσκυνηματικό καθεστώς, το οποίο έχει παγιωθεί από διμερείς και διεθνείς συνθήκες. Ούτε για το σκούπισμα δεν μπορούν να συνεννοηθούν οι καλοί χριστιανοί και υπογράφουν διεθνείς συνθήκες.

Χθες, πήγαν οι αγιοταφίτες (Έλληνες) μοναχοί στη Βηθλεέμ και άρχισαν μαζί με τους Φραγκισκανούς και τους Αρμενίους το ετήσιο σάρωμα. Να σημειωθεί ότι έχουν καθορισθεί με ακρίβεια τα τμήματα που καθαρίζονται και από ποιους και μάλιστα έχει υπογραφεί και σχετική συμφωνία. Πρόκειται για τη γελοιοποίηση των παραδόσεων και της χριστιανικής αλληλεγγύης... Μέχρις εδώ οι Φραγκισκανοί κι από δω και πέρα οι Αρμένιοι - αλλιώς πλακώνονται!

Φέτος, όταν οι Έλληνες τοποθέτησαν τη σκάλα και άρχισαν να καθαρίζουν, οι Αρμένιοι αρνήθηκαν να αποχωρήσουν απο το παρεκκλήσι, όπως ορίζει η συμφωνία. Οι Έλληνες ζήτησαν την προστασία της Αστυνομίας που ήταν παρούσα, αλλά οι Αρμένιοι αρνούνταν να αποχωρήσουν, ενώ άρχισαν να χτυπούν τους Έλληνες. Φυσικά, κάποιο λόγο θα είχαν οι Αρμένιοι και δυστροπούσαν, ίσως η σκάλα να ήταν 2-3 εκατοστά πιο πέρα από τα συμφωνημένα, άρα ο λόγος του Κυρίου έχει καταπατηθεί και το "αγαπάτε αλλήλους" έπαψε να ισχύει...

Πάνω στην εκδήλωση της αδελφικής αγάπης έσπασαν δύο δάχτυλα του ιερομόναχου Ματθαίου, τραυματίστηκε στην ωμοπλάτη ο ιεροδιάκονος Αθανάσιος και επίσης τραυματίστηκαν άλλοι τρεις κληρικοί, όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση. Οι Αρμένιοι δεν έπαθαν προφανώς τίποτα, γιατί δεν αναφέρεται στην ανακοίνωση περί τραυματισμού τους! Είτε λοιπόν οι Έλληνες μοναχοί είναι λαπάδες και τρώνε διαρκώς ξύλο -τότε τι αξία έχουν οι ανακοινώσεις διαμαρτυρίας;-, είτε οι μοναχοί ψεύδονται και γράφουν συνειδητά αναλήθειες στις ανακοινώσεις τους...

Τα ΜΑΤ (των άπιστων Εβραίων) που κατέφθασαν στο ναό (υποθέτω μέσα σε ατμόσφαιρα αγαλλίασης των ισραηλινών ΜΜΕ, αφού οι κάφροι Έλληνες και Αρμένιοι δερνόντουσαν πάλι), δημιούργησαν διαχωριστική ζώνη μεταξύ των Ελλήνων και Αρμενίων και έτσι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Τελικά, μετά από ώρα, απομακρύνθηκαν οι Αρμένιοι και έτσι οι Έλληνες κατάφεραν να συνεχίσουν το διακόνημά τους.

Υποψιάζομαι ότι την επόμενη φορά θα καταφθάσουν οι Αρμένιοι με ισχυρότερες δυνάμεις και, μέχρι να φθάσουν τα ισραηλινά ΜΑΤ, θα έχουν ξυλοφορτώσει τους υπηρέτες του Κυρίου. Θα έλεγα ότι, αφού κάθονται και δεν κάνουν τίποτα δημιουργικό, ας παίξουν 1-2 φορές το χρόνο λίγο ξύλο, δεν χάλασε ο κόσμος... Φτάνει να μας στέλνουν βίντεο για οπτική και ακουστική ενημέρωση...

(βλέπε επίσης >>>)

---

(*) Τελικά, στη Βηθλεέμ ή στη Ναζαρέτ γεννήθηκε ο Χριστάκης; Θα έπρεπε να αποφανθεί επί του θέματος κάποια οικουμενική σύνοδος για να ξέρουμε κι εμείς, τι ισχύει... Αγωνιά ο φίλος μου ο Γιάννης να πάει για προσκύνημα! 

Καμπουράκης-Οικονομέας στην Ελληνοφρένεια...

Βιβλία, βιβλία

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΓΚΙΚΑΣ: ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βερέττας»

Όταν το φανατισμένο χριστιανικό πλήθος κατέστρεφε τα ελληνικά μνημεία τέχνης (ένα φαινόμενο που κράτησε αιώνες), δεν εξέφραζε παρά την ακαλαισθησία και τη βαρβαρότητα της χριστιανικής ψυχής.

Ο ελληνικός πολιτισμός ύμνησε την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος. Ο χριστιανισμός περιφρόνησε το σώμα. Ο ελληνικός πολιτισμός ανέπτυξε φιλοσοφία, καλές τέχνες, επιστήμη. Η χριστιανική θρησκεία προτίμησε την τυφλή πίστη προς το ανύπαρκτο και αντέστρεψε όλες τις αξίες του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Στη θέση του ανδρείου έβαλε τον ταπεινό, στη θέση του σοφού τον αγράμματο, στη θέση του δημιουργού, τον μοναχό, στη θέση του ελεύθερου πολίτη, το «ποίμνιο» και τον δούλο του θεού.

Με την επικράτηση του χριστιανισμού όσοι ζούσαν σύμφωνα με τις ελληνικές αξίες αποτέλεσαν υποκείμενα διωγμών. Όσοι δεν ασπάζονταν τον χριστιανισμό διώκονταν, φυλακίζονταν, θανατώνονταν. Πληθυσμοί ολόκληρων περιοχών εξοντώθηκαν επειδή αρνήθηκαν να ασπαστούν τα κηρύγματα των αποστόλων. Οι χριστιανοί «πατέρες» μιλούσαν ελληνικά αλλά δεν είχαν ελληνική συνείδηση• θεωρούσαν ξένους τους Έλληνες, "αλλόφυλους" και "δαιμονικούς". Απαρνήθηκαν την ελληνική καταγωγή τους• αυτοαποκαλούντο με υπερηφάνεια "νέο Ισραήλ". Επί αιώνες συναγωνίζονταν για το ποιος θα κατεδαφίσει περισσότερους αρχαιοελληνικούς ναούς. Εξαιτίας του χριστιανικού μισελληνισμού, η λέξη «Έλληνας» κατάντησε βρισιά.

Οι χριστιανοί ελπίζαν με τον θρίαμβο του χριστιανισμού να εξαλειφθεί από προσώπου Γης ο Ελληνισμός. Έτσι οι Έλληνες, ασπαζόμενοι τον χριστιανισμό, αλλοτριώνονταν εντελώς. Έπεφταν σε λήθη της καταγωγής τους και καταντούσαν μισέλληνες…

Ένα βιβλίο που μελετά τη δράση του χριστιανικού κινήματος ενάντια στον Ελληνισμό. Ένα βιβλίο που αναλύει τη διάβρωση του ανθρώπινου ψυχισμού από τον χριστιανισμό. Ένα βιβλίο που απομυθοποιεί λέξη προς λέξη το χριστιανικό δόγμα.

Ερώτηση: Γιατί κλαίει και οδύρεται...

ο Ιησούς μπροστά στην υποτιθέμενη θυσία του;

Αναρωτιέται ο Μιχάλης Καλόπουλος:

Ποιος άνθρωπος θα μάτωνε στο κλάμα και θα ζητούσε τρεις φορές απ' τον οποιονδήποτε θεό, να αποφύγει την σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας, τη στιγμή μάλιστα που γνώριζε πως λίγες ώρες μετά θα αναστηθεί;

Ποιος άνθρωπος με στοιχειώδη αισθήματα, δεν θα αντάλλαζε ευχαρίστως λίγες ώρες δικής του νεκροφάνειας, με την πανανθρώπινη σωτηρία, αλλά βαλαντώνει στο κλάμα, για να μην περάσει αυτός λίγες ώρες ταλαιπωρίας πριν ανανήψει;

«Και προχωρήσας ολίγον έπεσεν επί πρόσωπον αυτού, προσευχόμενος και λέγων… Πάλιν εκ δευτέρου υπήγε και προσευχήθη, λέγων· Πάτερ μου, εάν δεν ήναι δυνατόν τούτο το ποτήριον να παρέλθη απ' εμού χωρίς να πίω αυτό… Και πάλιν και προσευχήθη εκ τρίτου, ειπών τον αυτόν λόγον». Ματθαίος 26.39-44

«Εφάνη δε εις αυτόν άγγελος απ' ουρανού ενισχύων αυτόν. Και ελθών εις αγωνίαν, προσηύχετο θερμότερον, έγεινε δε ο ιδρώς αυτού ως θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες εις την γην». Λουκάς 22.43-44

Για την σωστή μετάφραση… του βιβλικού ήρωα που κλαίγοντας παρακαλούσε τον "πατέρα του" (δηλαδή το ιερατείο) να αποφύγει την ταλαιπωρία της εικονικής σωτηρίας των ανθρώπων… βλέπε την παρακάτω λαλίστατη εικόνα!

Και όταν αναρωτιέται ο Καλόπουλος "ποιος άνθρωπος...", δεν συνεχίζει να αναρωτηθεί για το "ποιος θεός..." Αφού ο ίδιος ο Χριστούλης σκηνοθέτησε τη γέννηση και την αυτοκτονία του για να αναστηθεί...

Κρίση και σχόλια μελών της ΕΛΕΤΟ για ελληνικούς όρους

ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ: Ηλεκτρονική λήψη απαντήσεων το αργότερο ως τις 20-01-2010.

Ύστερα από ερωτήματα δύο κυριών (της πρώτης μέλους της ΕΛΕΤΟ και της δεύτερης μέλους της Hellenic Coaching Association) που είναι ταυτόσημα και υποβλήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, το ΓΕΣΥ δέχτηκε πρόταση του προέδρου του – η οποία έχει ήδη δοθεί ως απάντηση στα εν λόγω ερωτήματα – και αποφάσισε να την υποβάλει στη διαδικασία της Κρίσης Μελών. Συνοπτικά:

Τα ερωτήματα

– Ποια θα μπορούσε να είναι μία καλή απόδοση του όρου coaching στα ελληνικά; Φαίνεται ότι ακόμα και στα αγγλικά ο όρος coaching, που προέρχεται από τον αθλητισμό, δεν αποδίδει με ακρίβεια την έννοια. Το ICF (ο μεγαλύτερος σύλλογος coach διεθνώς) ορίζει το coaching ως ακολούθως:

partnering with clients in a thought-provoking and creative process that inspires them to maximize their personal and professional potential.

– Πώς μπορούμε να αποδώσουμε στα Ελληνικά τον όρο coaching και ανάλογους όρους coachee και coach;. Είναι μία νέα επιστήμη στην Ελλάδα με την οποία ο coach παρέχει βοήθεια στον coachee προκειμένου ο δεύτερος να καθορίσει τους στόχους του και να βρει μόνος του τον τρόπο και τη δύναμη να τους ακολουθήσει.

Το σκεπτικό

Καταρχήν θεωρείται ότι οι αποδόσεις-δάνεια κόουτσινγκ, κοουτσάρω, κοουτσάρισμα κτλ. δεν πρέπει να μας απασχολήσουν ούτε στο ελάχιστο ως υποψήφιες ελληνικές αποδόσεις. Εδώ πρόκειται για διαθεματικό δανεισμό της αγγλικής των όρων coach, coaching, coacher, coachee από την αθλητική ορολογία, όπου στα ελληνικά έχουν ήδη καθιερωθεί οι όροι προπονώ, προπόνηση, προπονητική, προπονητής.

Ύστερα, κρίνεται ότι πρέπει να καθιερωθεί ειδικός ελληνικός όρος, που να μην συγχέεται με τον αθλητικό. Η έννοια "coaching" όπως την ορίζει η International Coach Federation (δηλαδή: partnering with clients in a thought-provoking and creative process that inspires them to maximize their personal and professional potential) έχει τα βασικά χαρακτηριστικά της αθλητικής έννοιας, εκτός από εκείνο της προ-ετοιμασίας (για αγώνα/αγώνες) η οποία, στους ελληνικούς όρους, δηλώνεται με την πρόθεση προ-.

Ο ορισμός της ICF λέει, λοιπόν, ότι το coaching είναι «εταιρισμός (στενή σχέση εταίρου/συνεργάτη) με τους πελάτες με τη μορφή δημιουργικής διεργασίας που παρακινεί τη σκέψη τους και τους εμπνέει ώστε να μεγιστοποιήσουν τις προσωπικές και επαγγελματικές δυνάμεις/προοπτικές τους». Είναι στενή συνεργασία, με καθοδηγητικό ρόλο, με παροχή πρακτικά εφαρμόσιμων οδηγιών που διεγείρει, εξασκεί και εκγυμνάζει τη σκέψη οδηγώντας στην παραγωγή ιδεών, στην επίλυση προβλημάτων, στη ανάπτυξη ή βελτίωση προοπτικών κτλ.

Στη δεξαμενή της ελληνικής γλώσσας όπως την παρέχει στο Μεγάλο Λεξικό του ο Δ. Δημητράκος, αναζητήθηκαν ως υποψήφιοι όροι ρήματα και παράγωγα ρημάτων όπως: παιδεύω, παιδαγωγώ, ασκώ, άγω, οδηγώ, βοηθώ και πονώ ή σύνθετα των ρημάτων αυτών καταρχήν με την πρόθεση συν- (ως φορέα της έννοιας του εταιρισμού) και ύστερα με την πρόθεση δια- (ως φορέα της έννοιας της προσπάθειας, της διάρκειας, της διεξαγωγής και της διεκπεραίωσης). Σε αυτήν την λεξικογραφική και εννοιοσκοπική αναζήτηση συναντήθηκε και το ρήμα διαπονώ με πρώτη σημασία: επεξεργάζομαι επιμελώς, δεύτερη σημασία: παρακολουθώ μετά ζήλου και τρίτη σημασία: εξασκώ, γυμνάζω.

Η πρόταση

coach (ρήμα) -> διαπονώ (μεταβατικό όπως το προπονώ)

coaching (ενέργεια του ρήματος, γερούνδιο) -> διαπόνηση

coaching (ουσιαστικό για το αντικείμενο, πεδίο, κλάδο ή τομέα) -> διαπονητική

coach(er) (ουσιαστικό που σημαίνει τον ενεργούντα) -> διαπονητής

coachee (ουσιαστικό που σημαίνει τον υφιστάμενο την ενέργεια) -> διαπονούμενος

International Coach Federation -> Διεθνής Ομοσπονδία Διαπονητών ή
Διεθνής Ομοσπονδία Διαπονητικής

Πίνακας Κρίσης Μελών αρ. 5

Α/Α	Εξεταζόμενος ελληνικός όρος (Αρχική εισήγηση στο ΓΕΣΥ)	Υιοθέτηση του εξεταζόμενου όρου από το Μέλος (ΝΑΙ ή ΟΧΙ, το ΟΧΙ με αιτιολόγηση)	Άλλος προτεινόμενος όρος από το Μέλος (με σχετική τεκμηρίωση)
		α. coach (ρήμα μεταβατικό)
	διαπονώ
		β. coaching (ενέργεια του ρήματος, γερούνδιο)
	διαπόνηση
		γ. coaching (ουσιαστικό για το αντικείμενο, πεδίο, κλάδο ή τομέα)
	διαπονητική
		δ. coach(er) (ουσιαστικό που σημαίνει τον ενεργούντα)
	διαπονητής
		ε. coachee (ουσιαστικό που σημαίνει τον υφιστάμενο την ενέργεια)
	διαπονούμενος
		στ. International Coach Federation
1	Διεθνής Ομοσπονδία Διαπονητών
2	Διεθνής Ομοσπονδία Διαπονητικής

Καλούνται όσα μέλη της ΕΛΕΤΟ επιθυμούν, να επιστρέψουν το παρόν έγγραφο συμπληρωμένο με τις απόψεις/προτάσεις τους μέσα στην παραπάνω προθεσμία.

Για τα μέλη που έχουν εγγραφεί στο Φόρο Μελών της ΕΛΕΤΟ (ELETO Forum) το θέμα έχει τεθεί ήδη στην ιστοσελίδα: http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=53832.0#new και όσοι επιθυμούν μπορούν να συμμετάσχουν στη συζήτηση.

Για το ΓΕΣΥ

Κ. Βαλεοντής

Το βιβλίο και ο υπολογιστής

(του ΣΤ. Ν. ΑΛΑΧΙΩΤΗ, 25/12/2009)

Η γραφή είναι αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του Ηomo sapiens, επίτευγμα που συνέβη 5.000 χρόνια πριν στην αρχαία Σουμερία, στη Μεσοποταμία. Η εξέλιξη της αξιοποίησής της πέρασε από πολλούς δρόμους και έφθασε σ΄ ένα σταυροδρόμι στις μέρες μας, με το χαρτί/βιβλίο και τον υπολογιστή να προκαλούν τον «διαβάτη» της γραφής και της ανάγνωσης.

Ο κάθε δρόμος έχει πολλά πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα, γεγονός που έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση πάνω από αυτό το σταυροδρόμι. Πολλοί ήδη υποστηρίζουν ότι το χειρόγραφο και το έντυπο βιβλίο ίσως μετατραπούν σύντομα σε μουσειακά είδη. Αυτή η μορφή γραφής δηλαδή που έφερε τον πολιτισμό μας ως εδώ τον οδηγεί στο σημείο να σκέφτεται να την καταργήσει; Αναμφίβολα το πέρασμα στον δρόμο του υπολογιστή είναι ελκυστικό, περισσότερο για τους νέους, και παρέχει πολλές διευκολύνσεις· ενέχει ωστόσο και μερικές παγίδες.

Ο υπολογιστής παίζει σημαντικό ρόλο στη μάθηση, ακόμη και παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες· όπως και στη γρήγορη διαχείριση της άπειρης πληροφορίας της εποχής μας και των συναφών μέσων επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης (ιστοσελίδες, ηλεκτρονικά μηνύματα, Facebook, Μyspace, Τwitter κ.ά.). Μήπως όμως μας οδηγεί σε μια ηλεκτρονική μοναξιά; Με τον δρόμο αυτόν αναμφίβολα υποβαθμίζεται η καλλιέργεια της κοινωνικής δεξιότητας, που εμφανίστηκε από τις πρώτες εξελικτικά ως εγγενής ικανότητα και συμβάλλει στη μορφοποίηση του εγκεφάλου μας.

Υποστηρίζεται επίσης ότι με την υπέρμετρη και κυρίαρχη χρήση της ηλεκτρονικής γραφής δεν αναπτύσσεται σωστά η μάθηση της γλώσσας· γι΄ αυτό ακόμη και πολύ καλοί μαθητές/φοιτητές κάνουν σοβαρά ορθογραφικά λάθη· φτωχαίνει ακόμη το λεξιλόγιό τους και οδηγεί πολλούς νέους να επικοινωνούν συνθηματικά, να μην κατανοούν πλήρως μιαν αφήγηση και να χάνουν την αυτοπεποίθησή τους. Πολλοί νέοι έχουν σήμερα και πρόβλημα γραπτής έκφρασης, δεν μπορούν να αναπτύξουν, να οργανώσουν και να συστηματοποιήσουν τις σκέψεις τους, ενώ επηρεάζεται ακόμη και ο γραφικός τους χαρακτήρας. Η κατάχρηση του υπολογιστή βρέθηκε επίσης να σχετίζεται με όχι ικανοποιητικές επιδόσεις και στα μαθηματικά.

Από την άλλη μεριά, η σχέση με το χαρτί και το βιβλίο ενέχει μιαν αμεσότητα με τον χρήστη, μια περισσότερο προσωπική σχέση, που έχει σημασία για τη συστηματοποιημένη οργάνωση της σκέψης. Δεν πρόκειται όμως για μια ρομαντική εκδοχή του θέματος, καθώς το χαρτί και το μολύβι, το έντυπο βιβλίο, φαντάζει πια παραδοσιακό, ενώ ο ηλεκτρονικός αλφαβητισμός γοητεύει, όπως συμβαίνει με κάθε νεωτερισμό. Πρόκειται περισσότερο για το διπλό δίλημμα ποιο από τα δύο και σε ποιον βαθμό βρίσκεται σε περισσότερη αρμονία με τη φύση μας, και ποιο θα προκαλέσει μεγαλύτερη πρόοδο.

Υπό το πρίσμα αυτό υποστηρίζεται ότι η γραφή με το μολύβι και η ανάγνωση με το βιβλίο στις μικρές ηλικίες συμβάλλουν περισσότερο στη συστηματοποιημένη και σφαιρικότερη εξάσκηση του εγκεφάλου, σε σχέση με τη διάχυτη πληροφορία του υπολογιστή· όπως και στην ενδυνάμωση της μνήμης· εξακολουθεί δε να αποτελεί ικανότερο εργαλείο της καλλιέργειας μιας άλλης εγγενούς ικανότητας, της πρώτης που εμφανίστηκε κατά την εξέλιξή μας, της τεχνολογικής, η οποία λειτουργεί υποστρωματικά για την ανάπτυξη της κοινωνικής δεξιότητας, μετά της γλωσσικής, ακόμη και της αριθμητικής/θεωρητικής μετέπειτα, που εμφανίστηκε στην Παλαιολιθική εποχή. Η σημασία τέτοιων απόψεων ενισχύεται από τα πορίσματα νευροαπεικονιστικών μελετών του εγκεφάλου, κατά τα οποία βραχύχρονη εκπαίδευση στην ανάγνωση και στη γραφή ενεργοποιεί μια περιοχή του βρεγματικού λοβού.

Εχοντας λοιπόν μια τέτοια εικόνα πάνωαπό το εν λόγω σταυροδρόμι, με το χαρτί να χαϊδεύεται σαν μετάξι στο χέρι μας και τη φανταχτερή οθόνη του υπολογιστή, που μπορεί να σηκώσει τις πληροφορίες σχεδόν όλης της Γης, σαν έναν σύγχρονο Ατλαντα, πολλά παιδιά παρασύρονται εύκολα στην απόφαση να παραδοθούν στα χέρια αυτού του Ατλαντα. Οσον αφορά όμως τους μεγάλους που πέρασαν και από τον δρόμο του «μεταξιού»-μολυβιού, ο δρόμος του Ατλαντα δεν ήταν μονόδρομος. Για τα μικρά παιδιά ωστόσο, τους μαθητές, οι οποίοι πρέπει να ασκούν τον εγκέφαλό τους σφαιρικά, υπάρχει πρόβλημα. Εδώ βρίσκεται όμως και ο ρόλος των μεγάλων, που θα πρέπει να καθοδηγούν τους μαθητές με την κατάλληλη πυξίδα και με μέτρο, με τη σωστή ξενάγηση σε όλους τους δρόμους του συζητούμενου σταυροδρομιού.

Οπως συμβαίνει βέβαια, η αλήθεια δεν είναι ούτε μαύρη ούτε άσπρη· δεν είναι μόνο με το μολύβι, ούτε μόνο με τον υπολογιστή. Ο ηλεκτρονικός αλφαβητισμός πρέπει να καλλιεργείται στα σχολεία· όχι όμως σε υπερθετικό βαθμό, οδηγώντας τον σε υπερβολή, σε «μονοκαλλιέργεια». Το έντυπο εκπαιδευτικό υλικό στα σχολεία, αλλά και στο σπίτι/οικογένεια, θα πρέπει να βρίσκεται σε μια αρμονική συμβίωση με το ηλεκτρονικό και να διασχίσει οριζόντια-διαθεματικά τη σχολική γνώση· όπως ισχύει από το 2003 με το δυνητικά βελτιούμενο νέο παιδαγωγικό-εκπαιδευτικό σύστημα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης· διαφορετικά θα επέλθει διαζύγιο υπέρ του υπολογιστή και θα το πληρώσουν τα μικρά παιδιά.

Έχω πολλές ενστάσεις στα αναφερόμενα από τον κ. Αλαχιώτη: Πρώτα έρχεται η καραμέλα της "ηλεκτρονικής μοναξιάς"! Γιατί είναι κάποιος μοναχικός μόνο στον υπολογιστή; Όταν διαβάζει έχει παρέα; Αποτελεί κοινωνική εκδήλωση το διάβασμα; Παλιά λέγανε ότι αυτός δεν έχει παρέες, γιατί είναι χωμένος στα βιβλία! Άρα, και με τον υπολογιστή ή το Kindle στο χέρι, πάλι μοναχικός θα είναι.

Να θυμίσω ότι με την είσοδο του ηλεκτρικού φωτισμού στις κατοικίες έγραφαν διάφοροι ότι, τώρα που θα έχει μεγαλύτερη ευχέρεια ο άνθρωπος να διαβάζει σπίτι του και τα βράδια, θα μειωθεί η κοινωνικότητά του... Αυτό στις αρχές του 20ου αιώνα και έκτοτε ξεχάστηκε το συγκεκριμένο τεχνοφοβικό επιχείρημα! Το ζήτημα είναι, λοιπόν, τι θα κάνει ο άνθρωπο με τις γνώσεις που αποκτάει διαβάζοντας με οποιονδήποτε τρόπο και όχι τι κάνει την ώρα που τις αποκτάει.

Πέρα απ' αυτό, η λεγόμενη "κοινωνική δικτύωση" μέσω των σελίδων του Internet ακριβώς την κοινωνικότητα προωθεί και όχι τον απομονωτισμό. Και μάλιστα κοινωνικότητα σε πανεθνική, πανηπειρωτική και παγκόσμια κλίμακα... Ποιος θα μπορούσε αλλιώς να επικοινωνήσει μέσω του Facebook ή του MySpace με τη Βραζιλία, την Αυστραλία, την Κίνα και τη Ρωσία; Γιατί να είναι κοινωνικότητα μόνο η ψιλοκουβέντα στο καφενείο ή στο τηλέφωνο με φίλους και όχι η ανταλλαγή μηνυμάτων με ανθρώπους από όλες τις πόλεις της χώρας, της Ευρώπης και του κόσμου;

Άλλο επιχείρημα που καταρρίπτεται πανεύκολα, είναι η αναπόδεικτη υπόθεση για την στρεβλή διαδικασία μάθησης της γλώσσας με την "υπέρμετρη και κυρίαρχη χρήση της ηλεκτρονικής γραφής". Η παραδοσιακή διαδικασία μάθησης που οδήγησε στο παρελθόν στα ψηλά και τα χαμηλά σημεία του παγκόσμιου πολιτισμού, στηρίζεται στην κλασική γραφή, όπως αυτή ξεκίνησε και εξελίχθηκε στη Μεσοποταμία, στην Κίνα και στην Αίγυπτο. Στη χειρότερη περίπτωση, θα αρχίσει να εξελίσσεται με την "ηλεκτρονική γραφή" μια νέα, διαφορετική, διαδικασία γλωσσικής μάθησης, η οποία δεν έχει κανένα λόγο να είναι υποδεέστερη της παραδοσιακής. Κι εκείνη μέσα από απρόβλεπτα και μάλλον τυχαία τεχνολογικά επιτεύγματα εξελίχθηκε...

Ο περιορισμός της γλωσσικής έκφρασης που καταγράφεται κατά καιρούς και η συνθηματολογία στην επικοινωνία, προφανέστατα δεν είναι δημιούργημα της ηλεκτρονικής εποχής. Ανέκαθεν υπήρχαν αργκό διαφόρων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, απλά με το Internet διαδόθηκε και τυποποιήθηκε η συνθηματική γλώσσα πιο εύκολα. Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του '70 που εξυμνούσε μια εφημερίδα (ΤΑ ΝΕΑ) τη "νεολαία" (λαϊκίζοντας για να τραβήξει νεαρούς αναγνώστες), η οποία νεολαία χρησιμοποιούσε μια δήθεν "ζωντανή γλώσσα" (πρωτόγονα συνθηματική στην πραγματικότητα, αναφέρονταν και παραδείγματα!), που έδειχνε δήθεν την ανεξαρτησία και αυτοδυναμία σκέψης και άλλα τέτοια φανταστικά, χωρίς να έχει τότε επιδράσει με οποιοδήποτε τρόπο ο υπολογιστής!

Και πολλά άλλα αρνητικά που αναφέρει ο κ. Αλαχιώτης, οφείλονται σε δυσφορία λόγω της ανατροπής συνηθειών που μας ξεβολεύει, διαχρονικές συνήθειες που προέκυψαν από συγκεκριμένες επιλογές στη γραφή και στην ανάγνωση. Με τα ηλεκτρονικά μέσα και όσα νεότερα προκύψουν, θα αλλάξουν πολλές από αυτές τις συνήθειες και δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι οι καινούργιες θα είναι χειρότερες - σίγουρα όμως θα είναι διαφορετικές.

Ας μην είμαστε λοιπόν τεχνοφοβικοί! Οι σταδιακές προσαρμογές στις εκάστοτε ανάγκες θα φέρουν την απαιτούμενη ισορροπία η οποία, για όσους από μας τους παλιούς τη ζήσουν, θα είναι μια ανατροπή, μια επανάσταση, κάτι σαν το βιβλίο τυπογραφίας σε σύγκριση με τα καλλιτεχνικά χειρόγραφα των μοναχών!

Περικοπές αρμοδιοτήτων!

Πιστεύουν στον Θεό αλλά όχι και στο ότι ελέγχει τα επί της Γης

(BHMA, 24/12/2009)

Σε ποσοστό 82% οι αμερικανοί ενήλικοι δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά μόλις 3 στους 10 πιστεύουν ότι ο Παντοδύναμος ελέγχει τι συμβαίνει στη Γη. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της αμερικανικής εταιρείας Ηarris, οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό είναι συνήθως νέοι και έχουν αποκτήσει πανεπιστημιακή εκπαίδευση.

Πλέον τού ενός τρίτου όσων έχουν λάβει πτυχία και μεταπτυχιακά και τέσσερις στους 10 νέους ηλικίας 24-29 ετών απάντησαν ότι δεν πιστεύουν. Σχεδόν τέσσερις στους 10 Αμερικανούς (ποσοστό 38%) θεωρούν ότι ο Θεός είναι άνδρας, ενώ το 34% εκτιμά ότι δεν έχει φύλο. Λιγότερο από το 1% δήλωσε ότι ο Θεός είναι γένους θηλυκού και το 11% απάντησε ότι είναι ερμαφρόδιτος.

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, 2009

(του ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΥΣΣΑ, Athens Voice, 23/12/2009)

Και μόνη η παρουσία του Ιερώνυμου στο Υπουργικό Συμβούλιο, ακόμα κι αν δεν είχε πει λέξη, καταβαραθρώνει, καθυστερεί και προσκόπτει το αίτημα χωρισμού κράτους – ορθόδοξης εκκλησίας ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμα. Είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη του πρωθυπουργού γι΄ αυτήν την άκρως συμβολική πρόσκληση. Συμβολική με χείριστο συμβολισμό. Ούτε επί χούντας δε γινόταν τέτοιο πράμα. Απ΄ ό,τι μπορώ να θυμηθώ, ποτέ παπάς δεν πήρε μέρος σε Υπουργικό Συμβούλιο στη νεότερη Ελλάδα, με την εξαίρεση του Δαμασκηνού το '44-'45, που ήταν αντιβασιλιάς και είχε λαϊκό θεσμικό ρόλο.

Η οπισθοδρόμηση σε συμβολικό επίπεδο είναι τεράστια. Και δεν την έκανε ούτε ο Καραμανλής, ούτε ο Μητσοτάκης, την έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου, πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Σχεδόν δε βρίσκω λόγια για να εκφράσω τη λύπη και την απογοήτευσή μου. Ο Γιωργάκης (με κάτι τέτοια ξαναγίνεται αφεύκτως Γιωργάκης) βλέπει τον Ιερώνυμο ως συμμαχό του και λέει «Ας τον φωνάξω εδώ, να δούνε οι πιστοί ότι η εκκλησία είναι μαζί μου».

Και δε σκέφτεται ότι δε «φιλοξενείται» στο Υπουργικό Συμβούλιο μόνο ο άνθρωπος Ιερώνυμος Λιάπης, μα ένας θεσμός, ένα ράσο, μια μίτρα, ένα αξίωμα. Αύριο θα θεωρεί αυτονόητη την παρουσία του εκεί και ο ίδιος ο Ιερώνυμος και ο επόμενος αρχιεπίσκοπος, που θα είναι κατά 99% χριστοδουλικός, λόγω συσχετισμών. Μεθαύριο θα τους ευλογεί κιόλας, όπως τους ορκίζει κι όπως κάνει τους λεγόμενους «αγιασμούς» του περιοδικά στη Βουλή.

Κι αν περάσει κανείς στην ουσία τού τι είπαν οι δύο άνδρες, άστα να πάνε: Για «διακριτούς ρόλους» μίλησε ο πρωθυπουργός, ενώ η παρουσία του ράσου δίπλα του ακύρωνε τη δήλωση. Για «δεμευμένα ακίνητα της εκκλησίας», μίλησε ο αρχιεπίσκοπος (πού τα βρήκε, ποιος του τάδωσε; από πού τα κατέχει;) και διαπραγματεύτηκε την παρουσία του εκεί σαν καλός real estate manager, με ολίγην και από μετανάστες. Και φυσικά, προσκάλεσε με της σειρά του το Γιωργάκη στο «μικρό κοινοβούλιο», όπως είπε, δηλαδή στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο.

Από πού κι ως πού, όμως, «κοινοβούλιο», έστω και μικρό; Μόνο άντρες (με την ευρεία έννοια, φυσικά), μόνο ράσα («χοντροί άντρες με φούστες», τους είχε αποκαλέσει η Σώτη Τριαναταφύλλου), ελάχιστοι τον αριθμό (ούτε 100 άνθρωποι δεν είναι όλοι όλοι), καμιά ευθύνη απέναντι σε εκλογική βάση. Αλληλοδιορισμένοι αναμεταξύ τους και όχι εκλεγμένοι από τα εκατομμύρια των Ελλήνων, πιστών και απίστων. Γιάνης κερνάει και Γιάννης πίνει, στη λεγόμενη Ιερά Σύνοδο, οι ίδιοι και οι ίδιοι κι όλοι μεταξύ τους μέσα στη μαυρίλα.

Πάντως, μόλις πάει κι ο Γιωργάκης εκεί (αποδέχτηκε την πρόταση, το καμάρι μας), το γλυκό θα έχει δέσει 100%. Ο πρωθυπουργός στη Σύνοδο, ο αρχιεπίσκοπος στο Υπουργικό Συμβούλιο, νάτο το σφιχταγκάλιασμα κράτους–ορθοδοξίας, η Ελλάς Ελληνών Χριστιανών,. η χαρά των Γιανναράδων, των Καρατζαφέρηδων, των Παπαθεμελήδων και των Λιανοκανέλληδων. Δεν πα ν' ανήκει η χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δε θα μας πουν οι Φράγκοι τι θα κάνουμε. Εδώ είναι Ιράν. Ελλάς Ελλήνων Ταλιμπανών.

Και φυσικά από τα δεξιά κόμματα (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΚΚΕ) δεν περιμένουμε καμιά αντίδραση ουσίας. Αμ ο ΣΥΡΙΖΑ λέξη; Αμ το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ μούγκα; Δε βρίσκεται ένας (1) να διαχωρίσει τη θέση του από αηδία, από απαισιοδοξία, από αισθητική διαφωνία ρε αδερφέ. Τίποτα. Νιέντε. Νόοουαν. Νόμπαντι. Ουδείς - ουδεμία – ουδέν; Πού είσαι Νίκο Μπίστη; Πού είσαι Μαρία Δαμανάκη; Πού είσαι Μίμη Ανδρουλάκη; Πού είσαι Θάλεια Δραγώνα, που σου χουνε χυμήξει τα ελληνοχριστιανικά θηρία τελευταία; Πού είσαι Κώστα Σημίτη, που είχες πλακωθεί με τις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου για να φύγει το Χ.Ο. από τις ταυτότητες; Πού βρίσκονται οι διαπρεπείς μας συνταγματολόγοι, τουλάχιστον όσοι δεν είναι παπαδοπαίδια;

Καλόν ύπνο σε όλους σας, καλόν ύπνο. Καθεύδετε εν ησυχία. Χέρι χέρι με τους «φαιά φορούντες», η Ελλάδα συνεχίζει πλησίστια τον 21ο αιώνα.

Υ.Γ. Κατά τα άλλα, σας μάρανε η Χάλκη, σκερβελέδες.

Χρόνια πολλά!

(click)

(του Κώστα Μαλιόρα)

Ο Χριστόδουλος δεν πρόλαβε, ο Άνθιμος θα τα καταφέρει σίγουρα...

Κίτρινη δημοσιογραφία

(της Άννας Φραγκιαδάκη, ΤΑ ΝΕΑ, 19/12/2009)

► Ένα φαινόμενο πολύ επικίνδυνο ανθεί. Δυστυχώς σχετίζεται με τη λεγόμενη διαπλοκή, με αδικήματα που συνιστούν κατάχρηση εξουσίας από εκπροσώπους της και βλάπτουν βαθιά την κοινωνία γιατί απαξιώνουν το δημοκρατικό σύστημα. Η εκμετάλλευση όμως της δικαίως κλονισμένης εμπιστοσύνης των πολιτών στους εκπροσώπους του κράτους από ένα είδος δημοσιογραφίας που αντικαθιστά την πολιτική κριτική με τη σπίλωση, με τη συκοφαντία, είναι πολύ επικίνδυνο φαινόμενο.

► Η γενίκευση στην οποία στηρίζεται αυτή η δημοσιογραφία «όλοι οι εκπρόσωποι θεσμών και εξουσιών είναι άτομα ανήθικα και αργυρώνητα» έχει προέλευση τον ναζισμό και ναρκοθετεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Το μέγα πρόβλημα είναι η δύναμη της συκοφαντίας. Η συκοφαντία είναι γνωστό από την αρχαιότητα ότι αποδίδει.

«Όλο και κάτι μένει». Συχνά η καταδίκη του συκοφάντη στα δικαστήρια γίνεται πολύ λιγότερο γνωστή.

Ένα επαίσχυντο είδος δημοσιογραφίας ανθεί και ασκεί ρόλο τρομοκρατίας.

Απειλεί τα δημόσια πρόσωπα, καθώς τολμάει να αποδίδει σε πολιτικούς της αντιπάλους απολύτως ανύπαρκτα δεδομένα, αδιαφορώντας για την ενδεχόμενη καταδίκη, γιατί αυτή η δημοσιογραφία αδιαφορεί για χρηματικές ποινές, ακόμα και βαριές.

► Είναι μεγάλος κίνδυνος αυτό το φαινόμενο. Η συκοφαντική σπίλωση στη θέση της πολιτικής κριτικής είναι βαθιά βλαβερή. Νομικά δεν ξέρω, αλλά ίσως θα έπρεπε σε περιπτώσεις αποδεδειγμένης συκοφαντίας να μην προβλέπονται ποινές χρηματικές αλλά αφαίρεση του δικαιώματος στο δημοσιογραφικό λειτούργημα. Ίσως θα έπρεπε να το λάβει υπόψη η κυβέρνηση, καθώς βάλθηκε και πολύ σωστά να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος και μακάρι να το καταφέρει.

► Ευθύνη όμως έχουμε και οι πολίτες. Πρέπει να ελέγχεται και βεβαίως να τιμωρείται η κάθε κατάχρηση εξουσίας. Είναι απαραίτητη η προστασία της κοινωνίας από την αυθαιρεσία και κάθε παρανομία εκπροσώπων των εξουσιών. Δεν είναι όμως δείγμα υγιούς κοινωνίας να ανθεί η κίτρινη δημοσιογραφία και να είναι εμπορικό είδος η συκοφαντία. Η δημοσιογραφία που απειλεί δικαίους και αδίκους, μη διστάζοντας αν δεν έχει στοιχεία να ψεύδεται, ανοίγει βάραθρο. Η κατάχρηση της εξουσίας των ΜΜΕ με όπλα την ανηθικότητα και τον εκβιασμό είναι βάραθρο για την κοινωνία.