της Ισμήνης
Η σημερινή ημέρα μας είναι αφιερωμένη στην επίσκεψη ενός παλαιοχριστιανικού οικοδομικού κτίσματος χρονολογούμενου από τον 5ο αιώνα, που έζησε εκεί άγιος Συμεών ο στυλίτης. Οι στυλίτες ήταν ασκητές που ζούσαν πάνω σε στύλους όλη την διάρκεια της ημέρας και όλες τις εποχές με όλες στις καιρικές συνθήκες (το βράδυ κατέβαιναν) προσευχόμενοι, κηρύσσοντας το λόγο του θεού στους προσκυνητές που μαζευόταν από κάτω και κάνοντας θαύματα. Οι πιο γνωστοί είναι ο Συμεών και ο διάδοχος του ο Δανιήλ. Το φαινόμενο των στυλιτών συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του 12ου αιώνα.
Ο συγκεκριμένος στυλίτης είχε και άλλα κρυφά ταλέντα, έδενε γύρω από όλο του το σώμα με λωρίδες από τα φύλλα του φοίνικα που καταλήγουν σε αγκάθια μέχρι να ματώσει, έδενε από το πόδι του με αλυσίδα 20 μέτρων μια βαριά πέτρα, ώστε να μην μπορεί να κινηθεί πέραν του περιορισμένου κύκλου έξω από τον οποίο υπήρχε πειρασμός , μαστιγωνότανε μέχρι να ματώσει… και άλλα διάφορα! Τέλος πάντων, όλα αυτά στο όνομα της πίστεως!Το οικοδόμημα αποτελείται από 4 τρίκλιτες βασιλικές μέσα σε ένα τεράστιο χώρο, στη μέση του οποίου υπάρχει η κολώνα πάνω στην οποία έζησε ο άγιος. Αρχικά είχε ύψος 18 μέτρων, αλλά οι προσκυνητές που περνούσαν αφαιρούσαν και κάποιο μικρό κομμάτι, έτσι ώστε σήμερα να έχουν μείνει μόνο 2 μέτρα.
Πλησιάζοντας το οικοδόμημα είναι ορατό από κάθε σημείο στην περιοχή και εμπνέει δέος με την επιβλητικότητά του. Από τον διάδρομο της εισόδου μήκους 200 μέτρων προσπερνάμε ερείπια βασιλικής εκκλησίας, το βαπτιστήριο, ένα σκέπαστρο με 3 αψίδες, εσωτερικές αυλές και διάφορα κτίρια μεταξύ αυτών ένα μοναστήρι και ένα παρεκκλήσι που χρησίμευε για την ταφή των μοναχών και προσκυνητών. Λόγω φυσικών καταστροφών το οικοδόμημα είναι ασκεπές αλλά αυτό δεν του αφαιρεί τίποτα από την επιβλητικότητα του.
Στην κοιλάδα που ανοίγεται μπροστά μας και στη ευρύτερη περιοχή, έχουν καταγραφεί περί τις 300 νεκρές πολιτείες, έτσι τις ονομάζουν.
Επιστροφή στο κέντρο της πόλεως για να πάμε στο αρχαιολογικό Μουσείο.
Δύο τεράστια ομοιώματα ζώων και ανθρώπων από βασάλτη μας υποδέχονται στην είσοδο του μουσείου. Oι 2 όροφοι του -κι εδώ με ανεμιστήρες οροφής- φιλοξενούν διάφορα ευρήματα από όλες τις περιόδους της Συρίας. Από τα πιο εντυπωσιακά είναι ένα άγαλμα από ελεφαντόδοντο ενός ιερέα με ένδυμα kaounakes, σαν φτερά πουλιού ενωμένα που το φορούσαν γυναίκες και άνδρες την εποχή των Σουμέριων.
Στο κέντρο της πόλεως βρίσκεται το 100 ετών ιστορικό ξενοδοχείο HOTEL BARON και το διασημότερο της Μέσης Ανατολής. Στο δωμάτιο 203 έμεινε η Agatha Christie όταν έγραψε το μυθιστόρημα «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές» ενώ ο άντρας της συμμετείχε στις ανασκαφές στα βόρεια της Συρίας. Στο δωμάτιο 202 έμεινε για ένα χρόνο ο Thomas Edward Lawrence, όταν ακόμα δεν είχε γίνει ο διάσημος Λώρενς της Αραβίας.
Έμειναν επίσης ο De Gaulle, Churchill, Pier Paolo Pasolini όταν γύριζε στην έρημο τη Μήδεια. Το ξενοδοχείο είναι ελαφρώς εγκαταλελειμμένο. Ζήτησα από τον ξενοδόχο να μου δείξει τα διάσημα πια δωμάτια. Με συνόδευσε βέβαια με συνωμοτικό ύφος, σαν να μου έκανε την υψίστη χάρη και κρυφά από τους υπόλοιπους της παρέας, αλλά μετά ζήταγε μπαξίσι.Καθοδόν προς την αγορά γευόμαστε από ένα μαγαζί κάτι σαν τυροπιτάδικο δικό μας, μια εξαίσια αραβική πίτα γεμισμένη με διάφορα χορταρικά, χούμους και μια αραιή άσπρη σάλτσα που της έδινε μια καταπληκτική γεύση.
Το σύνολο των σκεπαστών αγορών –ΣΟΥΚ, ανάμεσα στη πύλη της Αντιοχείας και τη Σιταντέλ– όπως λέγονται στο Χαλέπι, είναι από τα πιο ενδιαφέρονται εμπορικά και τουριστικά μέρη. Ένας πραγματικός λαβύρινθος από σοκάκια με μικρά μαγαζιά που μπορείς να βρεις από υφάσματα, κοσμήματα, παπούτσια, ναργιλέδες, εσώρουχα, πουκαμίσες, μαντίλες βέβαια, σαπούνια από λάδι ελιάς, αρώματα, τραπεζομάντιλα, χαλιά, κορνίζες, μπαχαρικά και ότι άλλο φαντασθεί ο νους σου!
Από την οροφή μπαίνει φως από τετράγωνους φεγγίτες. Οι έμποροι ρωτούσαν από πού ερχόμαστε και με τα η λέξη Ελλάδα είμαστε καλοδεχούμενη και όλοι έψαχνα να βρουν ρίζες από την πατρίδα για να μας κολακέψουν.
Τα περισσότερα μαγαζιά ήταν μια σταλιά, αλλά όλως περιέργως είχαν ότι ζητούσες, στο είδος τους βέβαια, και αν δεν το είχανε, το παίρνανε από το διπλανό ή το απέναντι ή το παραδίπλα μαγαζί. Δεν άφηναν πελάτη να φύγει χωρίς να ψωνίσει, χαμογελαστοί και αφάνταστα εξυπηρετικοί. Άφηναν το μαγαζί για να μας συνοδεύσουν πιο κάτω, άφηναν το μαγαζί για να μας πάνε σε κάποιο άλλο για να βρούμε αυτό που θέλαμε, άφηναν το μαγαζί για να μας εξυπηρετήσουν με τα παζάρια στην γλώσσα τους με όσους δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, άφηναν το μαγαζί για μας βρουν ταξί, πρόθυμοι να μας κεράσουν και να μας πουν μια καλή κουβέντα, πρόθυμοι να μας ευχαριστήσουν με ένα μικρό πρόσθετο δωράκι όταν ψωνίζαμε από το μαγαζί τους.
Αλλά στα παζάρια ήταν φοβεροί, ηθοποιοί σκέτοι. Ανέβαζαν την τιμή και όταν την κατέβαζες σκίζανε τα ρούχα τους ότι θα πεινάσει η οικογένεια έτσι που ρίχναμε τις τιμές. Πάντως ήταν απόλαυση και διασκέδαση τα ψώνια στο Χαλέπι.
Η επιστροφή στο ξενοδοχείο και το δείπνο σηματοδοτούν το τέλος της εκδρομής. Φύγαμε με μια βαλίτσα από Ελλάδα και επιστρέφουμε με 2.
Πρωινό και βάρβαρο το εγερτήριο. Η πτήση μας αναχωρεί από Χαλέπι στις 7 και κάνουμε την διαδρομή, Χαλέπι–Δαμασκός, Δαμασκός–Αμάν, Αμάν–Αθήνα.
Σαν κοτόπουλα φθάνουμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος και ψάχνοντας να βρούμε τους δικούς μας που έχουν έρθει να μας παραλάβουν, κοιτάμε με ζήλια τους ταξιδιώτες που τώρα ξεκινάνε το ταξίδι τους.
Με τη σκέψη στον επόμενο προορισμό, έκανα ένα μικρό απολογισμό της εμπειρίας και των εντυπώσεων που αποκόμισα από αυτό το ταξίδι. Είδα πανέμορφα μέρη, έναν άλλο πολιτισμό, διαφορετικά ήθη και έθιμα, άλλους ανθρώπους, άλλη θρησκεία.
Σεβάστηκα τους τόπους που επισκεφθήκαμε, τους ανθρώπους που μας φιλοξένησαν αυτές τις 10 ημέρες και δεν δυσανασχέτησα με τους περιορισμούς που μας επέβαλλαν κάθε φορά που μπαίναμε στον λατρευτικό τους χώρο. Όλα αυτά τα κοίταξα με σεβασμό και αγάπη τα φύλαξα στην καρδιά μου και στο μυαλό μου.
Νευρίασα όμως με κάποιους συνταξιδιώτες, κάποιους ελληναράδες που, όταν πάνε ταξίδια σε άλλη γη σε άλλα μέρη, αντί να ανοίξουν τα μυαλό τους και τα μάτια τους να μάθουν, να πλουτίσουν σε γνώσεις και εμπειρίες, περιφέρονται ιστορικά ανιστόρητοι, φωνασκώντας και χειρονομώντας, έχοντας λάβαρο την ημιμάθεια και την αμάθειά τους, προσπαθούν να πείσουν ότι λόγω ειδικού βάρους (υπέρβαροι και ξανθιές) έχουν δίκιο ενώ εσύ δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Είχαμε μια στην ομάδα που φώναζε :
–Εγώ ξέρω καλύτερα από αυτόν (τον ξεναγό) εγώ είμαι πεθερά!
Το χειρότερο δε είναι ότι ο πιο ευάλωτος στόχος τους είναι ο ξεναγός που, προσπαθώντας να κάνει σωστά την δουλειά του και ταυτόχρονα να είναι ευγενής με τους αγενείς, δέχεται τις απρεπείς επιθέσεις των τουριστών, τις αντιρρήσεις που πηγάζουν από έναν ανεγκέφαλο εγκέφαλο!
Ίσως θα έπρεπε να καταρτιστεί και μια λίστα ανεπιθύμητων τουριστών αυτού του είδους και να διανεμηθεί στα πρακτορεία ταξιδιών.
Κρίμα!
