Καταστροφές με ένα μοναδικό επιζήσαντα ΙΙ

Συνεχίζουμε και δίνουμε μερικές ακόμα περιγραφές για καταστροφικά περιστατικά, από τα οποία επιβίωσε μόνο ένας τυχερός:

Τραγωδία με γερμανικό υποβρύχιο

Ο Peter Silbernagel, σήμερα 67 ετών, δεν αντέχει να ακούει τα κραξίματα των γλάρων• του προκαλούν φρίκη και συνδυάζει με αυτά το βασανιστικό θάνατο. Τον Σεπτέμβριο του 1966 είχε ο Silbernagel υπηρεσία στο υποβρύχιο Hai που έπαιρνε μέρος σε γυμνάσια στη Βόρεια Θάλασσα. «Σκεφτόμουν», έλεγε αργότερα, «ότι είναι το πιο ασφαλές πλωτό μέσο στη Γερμανία, δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος! Όποτε εμφανιζόταν τρικυμία, πηγαίναμε σε κατάδυση και κινούμασταν σε ήρεμα νερά.» 

Κάποια στιγμή παρουσιάστηκαν πράγματι εκείνο το Νοέμβριο πολύ υψηλά κύματα και μπήκε νερό από τον ανοικτό πύργο του υποβρυχίου. Επειδή εκείνη την ώρα βρισκόταν το πλήρωμα στην τραπεζαρία για βραδινό φαγητό, διέταξε ο καπετάνιος να καταδυθούν, μέχρι να τελειώσει το φαγητό. Όταν αναδύθηκε εκ νέου το υποβρύχιο, επήλθε η καταστροφή, θυμάται ο Silbernagel, τότε 23 ετών.    

Κάποιος μηχανικός έδωσε σήμα συναγερμού ότι ανεβαίνει η στάθμη υδάτων στο μηχανοστάσιο, επειδή οι αντλίες  αποχέτευσης δεν λειτουργούσαν. Μέσα σε λίγα λεπτά το υποβρύχιο πλημμύρισε και βούλιαξε σαν πέτρα και μόνο λίγοι άντρες πρόλαβαν να χωθούν στις εξόδους για να βγουν έξω. Ο Silbernagel αναδύθηκε στο κρύο νερό της Βόρειας Θάλασσας, νύχτα με θερμοκρασία 13 βαθμούς και βρέθηκε πάνω σε τεράστια αφρισμένα κύματα. «Περίμενα σωτηρία στο νερό, με το σωσίβιο υπηρεσίας και τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν, αλλά ήταν σκοτάδι και με κτύπαγαν απ' όλες τις πλευρές τεράστια κύματα!» 

Σε κάποια στιγμή έπεσε ο Silbernagel πάνω σε μια ομάδα πέντε συναδέλφων του, με τα σωσίβιά τους επίσης φωτισμένα. Ήλπιζε ότι θα ήταν ευκολότερο να σωθούν όλοι μαζί, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι και οι πέντε συνάδελφοί του ήταν νεκροί. Αυτοί οι 6 είχαν καταφέρει τελικά να βγουν από το βυθιζόμενο υποβρύχιο και απ' αυτούς επέζησε μόνο ο Silbernagel. «Ήθελα να φύγω κολυμπώντας, αλλά δεν ήξερα ποια κατεύθυνση να επιλέξω, αν θα πλησίαζα προς κάποια στεριά ή θα πήγαινα βαθιά στη θάλασσα. Η δίψα με σκότωνε και η αρμύρα έκανε τα μάτια μου να τσούζουν, το κρύο με έκανε να μην αισθάνομαι το σώμα μου. Σκέφτηκα ότι σίγουρα θα πεθάνω από υποθερμία.»

Πρέπει ο ναυαγός να κοιμήθηκε κάποιο διάστημα το βράδυ, γιατί ξαφνικά άνοιξε τα μάτια του και είδε φως, είχε ξημερώσει. Από πάνω του ήταν μαζεμένοι 15-20 γλάροι που έκαναν χαμηλές πτήσεις και  προσπαθούσαν να τον τσιμπήσουν, βγάζοντας ταυτόχρονα δυνατές κραυγές... Αυτή η συγκέντρωση των γλάρων οδήγησε ένα ψαράδικο καΐκι στο σημείο που κολυμπούσε ο Silbernagel κι έτσι τον ανακάλυψαν και τον έφεραν μισοπεθαμένο στο κατάστρωμα. 

Το ίδιο καΐκι είχε περιμαζέψει λίγο πριν τους πέντε νεκρούς συναδέλφους του, των οποίων τα μάτια και τα χείλη είχαν φαγωθεί από τους γλάρους. Συνολικά έμεινε ο Silbernagel 13 ώρες στο νερό και εντοπίστηκε από το ψαράδικο κάπου 36 ναυτικά μίλια μακριά από το σημείο του ναυαγίου. Όλοι οι άλλοι συνεπιβαίνοντες στο υποβρύχιο, 19 άτομα, ήταν νεκροί.

Γέρασε απότομα


Ο Uli Hoeness ήταν και είναι γνωστός σε όλη τη Γερμανία. Ποδοσφαιριστής στις δεκαετίες του 1960 και '70 της FC Bayern München και της εθνικής ομάδας, αργότερα μάνατζερ της ομάδας του. Το έτος 1982 πέταξε με ιδιωτικό τετραθέσιο αεροπλάνο από το Μόναχο στο Ανόβερο για να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικό αγώνα της εθνικής ομάδας της Γερμανίας. Κατά την προσγείωση στο αεροδρόμιο Hannover-Langenhagen θέρισε το αεροπλάνο, λόγω κακού υπολογισμού του πιλότου, τις κορυφές κάποιων δέντρων και λίγο μετά καρφώθηκε στο έδαφος.

Ένας δασοφύλακας που έτρεξε στο σημείο της πτώσης, 15 χιλιόμετρα από το διάδρομο προσγείωσης, έβγαλε μόνο τον Hoeness ζωντανό από το κατεστραμμένο αεροπλάνο, οι άλλοι τρεις συνεπιβάτες του ήταν νεκροί! Ο διασωθείς είχε μόνο γδαρσίματα και εγκεφαλική διάσειση.  «Δεν φαινόταν σοβαρά τραυματισμένος, είχε μόνο σκισμένα και λασπωμένα ρούχα», είπε αργότερα ο δασοφύλακας, «μίλαγε όμως τελείως ασυνάρτητα και, όταν τον έφερα στο ίσιο έδαφος, παραπατούσε σαν μεθυσμένος!»


Αργότερα έλεγε ο Hoeness ότι, όταν συνήλθε από το ατύχημα, κατάλαβε ότι είχε γεράσει για κάποιες δεκαετίες! Δεν άλλαξε όμως σημαντικά τον τρόπο ζωής του, συνέχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο και να πετάει με μικρά αεροπλάνα φίλων του.

Σκύλος, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου

Ο Αυστραλός Douglas Mawson ξεκίνησε το έτος 1911 με μια ομάδα συνεργατών να εξερευνήσουν την Ανταρκτική. Δεν είχαν απομακρυνθεί πάρα πολύ από το σημείο αναχώρησης, όταν ολόκληρη η ομάδα έπεσε με τα έλκηθρα και τα ζώα σε μια βαθιά χαράδρα. Ο Mawson διαπίστωσε ότι μόνο αυτός και μερικά από τα σκυλιά που έσυραν τα έλκηθρα, ήταν ακόμα εν ζωή.

Με απίστευτες προσπάθειες κατάφερε να ανεβεί ο διασωθείς στην επιφάνεια του εδάφους, κρατώντας στα χέρια τα σκοτωμένα σκυλιά και ακολουθούμενος από όσα έμειναν ζωντανά, τα οποία τον συνόδευαν στον ποδαρόδρομο της επιστροφής, αφού τα έλκηθρα έμειναν στη χαράδρα. Μέχρι να επιστρέψει ο Mawson στη βάση εκκίνησης της αποστολής, είχε φάει όλα τα σκυλιά -προφανώς άψητα-, αρχικά τα σκοτωμένα και μετά σφάζοντας το ένα μετά το άλλο, όσα είχαν γλιτώσει από την πτώση.

Ο Mawson δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστός έξω από την Αυστραλία, επειδή δεν πέθανε στους πάγους, όπως άλλοι εξερευνητές που έγιναν γι' αυτό το λόγο διάσημοι. Πάντως η μορφή του διακοσμούσε για αρκετές δεκαετίες ένα χαρτονόμισμα του αυστραλιανού δολαρίου.