Σε ένα άρθρο στο ΒΗΜΑ με θέμα την εισαγωγή ιερατικών σκευών από ασιατικές χώρες, αναφέρεται εισαγωγικά το εξής:
Σύμφωνα με τις τοπικές παραδόσεις, ο χριστιανισμός έφθασε για πρώτη φορά στην Ινδική χερσόνησο το 52 μ.Χ., όταν ο Απόστολος Θωμάς επισκέφθηκε την περιοχή Κεράλα. Η επιτυχία δεν ήταν μεγάλη αφού έπειτα από περίπου 2.000 χρόνια οι χριστιανοί όλων των δογμάτων δεν ξεπερνούν το 2,5% του πληθυσμού της δεύτερης μεγαλύτερης χώρας του κόσμου. Το μήνυμα του Ευαγγελίου δεν πέρασε στους Ινδούς, τα σκεύη της χριστιανικής λατρείας φαίνεται όμως ότι τους συγκίνησαν, τόσο ώστε να ασχοληθούν με την κατασκευή και την εξαγωγή τους. Αποτέλεσμα είναι σήμερα την ελληνική αγορά εκκλησιαστικών ειδών να κατακλύζουν είδη made in Ιndia και made in Ρakistan. (πλήρες κείμενο >>>)
Θέλω να σχολιάσω το γεγονός ότι μόνο το 2,5% των Ινδο-Πακιστανών είναι χριστιανοί, αν ευσταθεί το νούμερο: Ο χριστιανισμός διαδόθηκε αρχικά μόνο στις περιοχές που ελέγχονταν από τα ρωμαϊκά όπλα.
Από κει και πέρα ούτε ένας άνθρωπος -που λέει ο λόγος- προσχώρησε εθελοντικά σ' αυτή τη θρησκεία, η οποία δεν προσέφερε τίποτα καινούργιο, σε σύγκριση με τις τότε διαδεδομένες εθνικές θρησκείες, ιουδαϊκή, δωσεκάθεο, μιθραϊσμός, οσιρισμός κτλ. Και η ιστορία με τη δήθεν επίσκεψη του «απόστολου Θωμά» είναι εφευρημένη• από πουθενά δεν τεκμηριώνεται ιστορικά κάτι τέτοιο.
Ακόμα και το 16ο αιώνα, όταν άρχισαν να περιφέρονται στην Ανατολή, μαζί με πολεμικά και εμπορικά πλοία, Ευρωπαίοι προσηλυτιστές, στην Ιαπωνία και στην Κίνα, αλλά και σε ολόκληρο το χώρο της νοτιοανατολικής Ασίας, καμία επιτυχία δεν είχαν οι χριστιανοί, επειδή ομολογημένα δεν είχαν στρατιωτική υποστήριξη. Αντίθετα, στις Φιλιππίνες όπου επεβλήθη σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού ο χριστιανισμός από τους Ισπανούς, συνέβη αυτό υπό αποικιακό καθεστώς...
Αυτοί που είναι σήμερα χριστιανοί στην Περιοχή Ινδιών, Πακιστάν και Μπάγκλα-Ντες, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό υπόλειμμα της αποικιοκρατίας των Εγγλέζων και των Πορτογάλων (Γκόα). Βλέπε επίσης το βιβλίο του Εμμ. Ροΐδη: «Οι Ρωμαίοι δούλοι και ο χριστιανισμός», εκδόσεις Βερέττα.
Όσον αφορά δε την εισαγωγή ιερατικών σκευών από την Ινδία, ας όψεται η παγκοσμιοποίηση και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας των ντόπιων βιοτεχνιών ή βιομηχανιών. Αν και όταν βελτιώσουν την ποιότητα και τις τιμές, θα προτιμούν οι πελάτες τα ντόπια προϊόντα, είτε αυτά είναι ιερατικά σκεύη, είτε πλακάκια, κατσαρόλες και μπρίκια...
Από κει και πέρα ούτε ένας άνθρωπος -που λέει ο λόγος- προσχώρησε εθελοντικά σ' αυτή τη θρησκεία, η οποία δεν προσέφερε τίποτα καινούργιο, σε σύγκριση με τις τότε διαδεδομένες εθνικές θρησκείες, ιουδαϊκή, δωσεκάθεο, μιθραϊσμός, οσιρισμός κτλ. Και η ιστορία με τη δήθεν επίσκεψη του «απόστολου Θωμά» είναι εφευρημένη• από πουθενά δεν τεκμηριώνεται ιστορικά κάτι τέτοιο.
Ακόμα και το 16ο αιώνα, όταν άρχισαν να περιφέρονται στην Ανατολή, μαζί με πολεμικά και εμπορικά πλοία, Ευρωπαίοι προσηλυτιστές, στην Ιαπωνία και στην Κίνα, αλλά και σε ολόκληρο το χώρο της νοτιοανατολικής Ασίας, καμία επιτυχία δεν είχαν οι χριστιανοί, επειδή ομολογημένα δεν είχαν στρατιωτική υποστήριξη. Αντίθετα, στις Φιλιππίνες όπου επεβλήθη σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού ο χριστιανισμός από τους Ισπανούς, συνέβη αυτό υπό αποικιακό καθεστώς...
Αυτοί που είναι σήμερα χριστιανοί στην Περιοχή Ινδιών, Πακιστάν και Μπάγκλα-Ντες, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό υπόλειμμα της αποικιοκρατίας των Εγγλέζων και των Πορτογάλων (Γκόα). Βλέπε επίσης το βιβλίο του Εμμ. Ροΐδη: «Οι Ρωμαίοι δούλοι και ο χριστιανισμός», εκδόσεις Βερέττα.
Όσον αφορά δε την εισαγωγή ιερατικών σκευών από την Ινδία, ας όψεται η παγκοσμιοποίηση και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας των ντόπιων βιοτεχνιών ή βιομηχανιών. Αν και όταν βελτιώσουν την ποιότητα και τις τιμές, θα προτιμούν οι πελάτες τα ντόπια προϊόντα, είτε αυτά είναι ιερατικά σκεύη, είτε πλακάκια, κατσαρόλες και μπρίκια...
