(της Kατερινας Bουσουρα, Καθημερινή, 9/1/2008)
«Για να σου πω… Το στοματάκι σου να το κρατάς κλειστό, έτσι;» Αυτή ήταν η απάντηση που έλαβα από αυτόν που με είχε κλείσει στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ για μισή ώρα, όταν τόλμησα να παραπονεθώ.
Η ελληνική οδήγηση έχει πια αποκτήσει την δική της - δικαιολογημένη- φήμη, που ξεπερνάει τα όρια της χώρας, αλλά όταν βρέθηκα έπειτα από λίγα λεπτά στην πηγμένη, όπως πάντα, Κηφισίας, δεν μπόρεσα παρά να αναρωτηθώ γιατί επιτέλους είμαστε ένας τόσο εγωιστικός λαός.
Τις τελευταίες εβδομάδες, το περίφημο «πνεύμα των Χριστουγέννων» είχε μεταμορφώσει όλους τους Αθηναίους σε μαινόμενα, ημι-παρανοϊκά πλάσματα που τρέχουν ψυχαναγκαστικά από το ένα μαγαζί στο άλλο, ποδοπατώντας όλους γύρω τους. Τις προάλλες, επειδή δεν άφησα ένα από αυτά τα τεράστια τζιπ -τα τόσο απαραίτητα στους στενούς δρόμους της Αθήνας- να περάσει, ενώ είχε στοπ, ο οδηγός του θεώρησε σκόπιμο να κατέβει από το αυτοκίνητό του και να έρθει να δώσει δυο κλωτσιές στο δικό μου.
Οι περισσότεροι Ελληνες πιστεύουν ότι ζουν μόνοι τους. Ορμάνε στα βαγόνια του μετρό με το που θα ανοίξουν οι πόρτες, χωρίς να περιμένουν να βγει ο κόσμος πρώτα, παρκάρουν όπου βρουν και ξεχύνονται στους δρόμους με τα νεύρα τσιτωμένα, περιμένοντας και την πιο ασήμαντη αφορμή για να βρίσουν τους διπλανούς οδηγούς. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να έχει συμβεί, φταίνε οι άλλοι γύρω μας και ποτέ εμείς. Ολοι μάς χρωστάνε και εμείς δεν οφείλουμε τίποτα σε κανέναν. Το κράτος και η κοινωνία υπάρχουν για να μας εξυπηρετούν, αλλά εμείς δεν έχουμε ποτέ καμία υποχρέωση.
Η καθημερινή ζωή στην Αθήνα είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη, από πολλές απόψεις. Είναι όμως ειρωνικό να σκεφτεί κανείς ότι τα Χριστούγεννα, με όλες τις συζητήσεις περί αγάπης, αλληλεγγύης και παγκόσμιας ειρήνης, είναι η πιο ανθρωποφαγική περίοδος. Μήπως ένας από τους στόχους μας για το 2008 θα έπρεπε να είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ζούμε μόνοι μας σ’ αυτήν την πόλη και ότι πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε τον χώρο μας με τους συμπολίτες μας;
Η ελληνική οδήγηση έχει πια αποκτήσει την δική της - δικαιολογημένη- φήμη, που ξεπερνάει τα όρια της χώρας, αλλά όταν βρέθηκα έπειτα από λίγα λεπτά στην πηγμένη, όπως πάντα, Κηφισίας, δεν μπόρεσα παρά να αναρωτηθώ γιατί επιτέλους είμαστε ένας τόσο εγωιστικός λαός.
Τις τελευταίες εβδομάδες, το περίφημο «πνεύμα των Χριστουγέννων» είχε μεταμορφώσει όλους τους Αθηναίους σε μαινόμενα, ημι-παρανοϊκά πλάσματα που τρέχουν ψυχαναγκαστικά από το ένα μαγαζί στο άλλο, ποδοπατώντας όλους γύρω τους. Τις προάλλες, επειδή δεν άφησα ένα από αυτά τα τεράστια τζιπ -τα τόσο απαραίτητα στους στενούς δρόμους της Αθήνας- να περάσει, ενώ είχε στοπ, ο οδηγός του θεώρησε σκόπιμο να κατέβει από το αυτοκίνητό του και να έρθει να δώσει δυο κλωτσιές στο δικό μου.
Οι περισσότεροι Ελληνες πιστεύουν ότι ζουν μόνοι τους. Ορμάνε στα βαγόνια του μετρό με το που θα ανοίξουν οι πόρτες, χωρίς να περιμένουν να βγει ο κόσμος πρώτα, παρκάρουν όπου βρουν και ξεχύνονται στους δρόμους με τα νεύρα τσιτωμένα, περιμένοντας και την πιο ασήμαντη αφορμή για να βρίσουν τους διπλανούς οδηγούς. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να έχει συμβεί, φταίνε οι άλλοι γύρω μας και ποτέ εμείς. Ολοι μάς χρωστάνε και εμείς δεν οφείλουμε τίποτα σε κανέναν. Το κράτος και η κοινωνία υπάρχουν για να μας εξυπηρετούν, αλλά εμείς δεν έχουμε ποτέ καμία υποχρέωση.
Η καθημερινή ζωή στην Αθήνα είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη, από πολλές απόψεις. Είναι όμως ειρωνικό να σκεφτεί κανείς ότι τα Χριστούγεννα, με όλες τις συζητήσεις περί αγάπης, αλληλεγγύης και παγκόσμιας ειρήνης, είναι η πιο ανθρωποφαγική περίοδος. Μήπως ένας από τους στόχους μας για το 2008 θα έπρεπε να είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ζούμε μόνοι μας σ’ αυτήν την πόλη και ότι πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε τον χώρο μας με τους συμπολίτες μας;
