Το πανεπιστήμιο της Κύπρου στήθηκε στα πρότυπα των σύγχρονων, ημικρατικών πανεπιστημίων της Ευρώπης. Σήμερα, περπατά σταθερά και με αυξανόμενη φήμη στο δρόμο της επιστημονικής καταξίωσης. Η διαρροή παιδιών προς το εξωτερικό περιορίστηκε αρκετά. Είναι θέμα DNA τελικά;
(από τον Xρήστο Μιχαηλίδη, LIFO, 10/1/2008)
«Ναι, αλλά εδώ είναι διαφορετικά...»
Ως απάντηση, σε κάθε... εναλλακτική είδηση, ετούτο το γνωστό, ελληνικό τροπάριο. Ο αντίλογος της φυλής. Το επιχείρημα του κάθε -και είναι πολλά- εθνικού μας ελλείμματος. Ήμουν στην Κύπρο την περασμένη εβδομάδα. Και άκουσα τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο να ανακοινώνει ότι «σύντομα θα υπάρξει και νομοθετική ρύθμιση για την ίδρυση τριών ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Κύπρο». Παρασύρθηκα προς στιγμήν, και σκέφτηκα πως αν βγω έξω στους δρόμους, θα συναντήσω εξαγριωμένους διαδηλωτές να φωνάζουν «κάτω τα χέρια από τη δωρεάν παιδεία», και άλλα που μου 'χουν μείνει από δω.
«Στόχος μας είναι να γίνει o τόπος μας κέντρο εκπαίδευσης και έρευνας για φοιτητές από άλλες ευρωπαϊκές, αλλά και γειτονικές χώρες της Μέσης Ανατολής» συνέχισε ο κ. Παπαδόπουλος, χωρίς να υπάρξει ούτε μία αντίδραση από κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης, ούτε καν από το κομουνιστικό ΑΚΕΛ. Σκεφθείτε. Είναι-δεν-είναι 15 χρόνια που η Κύπρος απέκτησε δικό της πανεπιστήμιο. Πριν από αυτό, όλα της τα παιδιά που ήθελαν ή μπορούσαν να σπουδάσουν, αναγκαστικά ξενιτεύονταν - τα περισσότερα για Ελλάδα και Αγγλία.
Έτσι, απουσίαζε πάντοτε από το νησί ένα πολύ δημιουργικό κομμάτι της νεολαίας του. Η κοινωνική ζωή ήταν μαραμένη. Πώς αλλιώς να ‘ναι, χωρίς τις ανησυχίες, τους ξεσηκωμούς, τις ιδέες, τους πειραματισμούς, τα λάθη των νέων παιδιών. Το πανεπιστήμιο της Κύπρου στήθηκε στα πρότυπα των σύγχρονων, ημικρατικών πανεπιστημίων της Ευρώπης. Σήμερα, περπατά σταθερά και με αυξανόμενη φήμη, στο δρόμο της επιστημονικής καταξίωσης. Η διαρροή παιδιών προς το εξωτερικό περιορίστηκε αρκετά. Λίγες ήταν οι απώλειες από την Αγγλία, την Αμερική, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Πολλές από την Ελλάδα.
Εδώ βιώσαμε πέρυσι μιαν αστεία «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που, όποιος μπορέσει αξιόπιστα να εξηγήσει τι και πώς μεταρρυθμίστηκε κερδίζει ένα ωραίο δείπνο πολυτελείας με το νέο υπουργό Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη (Κάποτε, ψιθυρίζει εδώ ο εντός μου προβοκάτορας, το αξίωμα αυτό κατείχαν φωτισμένοι άνθρωποι, γραμματιζούμενοι, δάσκαλοι, λάτρεις της επιστήμης...)
Κι απ' έξω, στην αγορά, ο θόρυβος από παραπλανημένους και λαϊκίζοντες. «Τα παιδιά μας». «Η σπουδάζουσα νεολαία μας». Ουδέποτε τόσο πολύ χάιδεμα σε παιδιά που συνήθισαν και επέβαλαν τη μετριότητα και τη φτήνια - συνεπικουρούμενοι, ασφαλώς, από «μεγάλους» της πολιτικής και της κοινωνίας σαχλαμαρίζοντες. Σου λένε «είναι άλλο εδώ το σύστημα». Σου εξηγούν, π.χ., ότι υπάρχουν πολλοί φοιτητές εδώ που είναι φτωχοί και εργαζόμενοι, και άρα είναι άδικο να καταργηθεί ο... θεσμός του «αιώνιου φοιτητή». Έχουν δίκιο. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν φτωχά παιδιά, που αναγκάζονται να εργάζονται ταυτόχρονα με τις σπουδές τους...
Σου λένε «είναι άλλη η νοοτροπία μας», όταν τους επισημαίνεις, π.χ., ότι, κοιτάξτε να δείτε, ρε παιδιά, και στην Ιταλία απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους, και στη Γαλλία από προχθές, και στην Τουρκία σε λίγους μήνες. Σαν να μιλάς σε τοίχο. Τίποτα. Ντιπ, τούβλο. «Δεν με νοιάζει. Εγώ έτσι γουστάρω να ζω» απαντά. Ο ίδιος τύπος που με μεγάλη ευκολία θα στιγματίσει μια άλλη παρανομία, που δεν τον βολεύει.
Έξω όταν πηγαίνει, ο μάγκας γίνεται αρνάκι βεβαίως. Γιατί εκεί δεν τον παίρνει. Και στην ουρά στέκεται. Και το τσιγάρο δεν ανάβει. Και εξυπνάδες στους δρόμους δεν μπορεί να κάνει. Και σκουπίδια έξω από τους κάδους δεν μπορεί να πετάξει. Και άνω-κάτω τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να κάνει. Κοτούλα.
Κοτούλα που, μόλις ξαναπατήσει το πόδι στα πάτρια εδάφη, ξαναγίνεται κτήνος. Και αρχίζει αμέσως να κατηγορεί όλους τους άλλους για «ρατσιστικές και καταπιεστικές συμπεριφορές εναντίον των πολιτών τους», δοξάζοντας ταυτόχρονα την αχαλίνωτη δημοκρατία-ασυδοσία που απολαμβάνουν εδώ.
Παράξενο DNA, μα τον Δία!
.
«Στόχος μας είναι να γίνει o τόπος μας κέντρο εκπαίδευσης και έρευνας για φοιτητές από άλλες ευρωπαϊκές, αλλά και γειτονικές χώρες της Μέσης Ανατολής» συνέχισε ο κ. Παπαδόπουλος, χωρίς να υπάρξει ούτε μία αντίδραση από κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης, ούτε καν από το κομουνιστικό ΑΚΕΛ. Σκεφθείτε. Είναι-δεν-είναι 15 χρόνια που η Κύπρος απέκτησε δικό της πανεπιστήμιο. Πριν από αυτό, όλα της τα παιδιά που ήθελαν ή μπορούσαν να σπουδάσουν, αναγκαστικά ξενιτεύονταν - τα περισσότερα για Ελλάδα και Αγγλία.Έτσι, απουσίαζε πάντοτε από το νησί ένα πολύ δημιουργικό κομμάτι της νεολαίας του. Η κοινωνική ζωή ήταν μαραμένη. Πώς αλλιώς να ‘ναι, χωρίς τις ανησυχίες, τους ξεσηκωμούς, τις ιδέες, τους πειραματισμούς, τα λάθη των νέων παιδιών. Το πανεπιστήμιο της Κύπρου στήθηκε στα πρότυπα των σύγχρονων, ημικρατικών πανεπιστημίων της Ευρώπης. Σήμερα, περπατά σταθερά και με αυξανόμενη φήμη, στο δρόμο της επιστημονικής καταξίωσης. Η διαρροή παιδιών προς το εξωτερικό περιορίστηκε αρκετά. Λίγες ήταν οι απώλειες από την Αγγλία, την Αμερική, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Πολλές από την Ελλάδα.
Εδώ βιώσαμε πέρυσι μιαν αστεία «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που, όποιος μπορέσει αξιόπιστα να εξηγήσει τι και πώς μεταρρυθμίστηκε κερδίζει ένα ωραίο δείπνο πολυτελείας με το νέο υπουργό Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη (Κάποτε, ψιθυρίζει εδώ ο εντός μου προβοκάτορας, το αξίωμα αυτό κατείχαν φωτισμένοι άνθρωποι, γραμματιζούμενοι, δάσκαλοι, λάτρεις της επιστήμης...)
Κι απ' έξω, στην αγορά, ο θόρυβος από παραπλανημένους και λαϊκίζοντες. «Τα παιδιά μας». «Η σπουδάζουσα νεολαία μας». Ουδέποτε τόσο πολύ χάιδεμα σε παιδιά που συνήθισαν και επέβαλαν τη μετριότητα και τη φτήνια - συνεπικουρούμενοι, ασφαλώς, από «μεγάλους» της πολιτικής και της κοινωνίας σαχλαμαρίζοντες. Σου λένε «είναι άλλο εδώ το σύστημα». Σου εξηγούν, π.χ., ότι υπάρχουν πολλοί φοιτητές εδώ που είναι φτωχοί και εργαζόμενοι, και άρα είναι άδικο να καταργηθεί ο... θεσμός του «αιώνιου φοιτητή». Έχουν δίκιο. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν φτωχά παιδιά, που αναγκάζονται να εργάζονται ταυτόχρονα με τις σπουδές τους...
Σου λένε «είναι άλλη η νοοτροπία μας», όταν τους επισημαίνεις, π.χ., ότι, κοιτάξτε να δείτε, ρε παιδιά, και στην Ιταλία απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους, και στη Γαλλία από προχθές, και στην Τουρκία σε λίγους μήνες. Σαν να μιλάς σε τοίχο. Τίποτα. Ντιπ, τούβλο. «Δεν με νοιάζει. Εγώ έτσι γουστάρω να ζω» απαντά. Ο ίδιος τύπος που με μεγάλη ευκολία θα στιγματίσει μια άλλη παρανομία, που δεν τον βολεύει.
Έξω όταν πηγαίνει, ο μάγκας γίνεται αρνάκι βεβαίως. Γιατί εκεί δεν τον παίρνει. Και στην ουρά στέκεται. Και το τσιγάρο δεν ανάβει. Και εξυπνάδες στους δρόμους δεν μπορεί να κάνει. Και σκουπίδια έξω από τους κάδους δεν μπορεί να πετάξει. Και άνω-κάτω τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να κάνει. Κοτούλα.
Κοτούλα που, μόλις ξαναπατήσει το πόδι στα πάτρια εδάφη, ξαναγίνεται κτήνος. Και αρχίζει αμέσως να κατηγορεί όλους τους άλλους για «ρατσιστικές και καταπιεστικές συμπεριφορές εναντίον των πολιτών τους», δοξάζοντας ταυτόχρονα την αχαλίνωτη δημοκρατία-ασυδοσία που απολαμβάνουν εδώ.
Παράξενο DNA, μα τον Δία!
.
